The Uninvited

Μάστορας : Charles Guard, Thomas Guard
Παίχτες : Emily Browning ,Arielle Kebbel , David Strathairn , Elizabeth Banks
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Επιστρέφοντας σπίτι της από μια μακρά παραμονή στο ψυχιατρείο, η νεαρή πρωταγωνίστρια βρίσκει την αδερφή της αποξενωμένη και τον πατέρα της ξελογιασμένο από την καπάτσα, δυναμική νοσοκόμα που είχε προσλάβει για να φροντίζει τη μελλοθάνατη μητέρα της. Πεπεισμένη ότι ο θάνατος της μητέρας της δεν ήταν ατύχημα και όντας μάρτυρας σε μια σειρά από οράματα και ανεξήγητα φαινόμενα που την οδηγούν σε αυτή την κατεύθυνση, αποφασίζει να ανακαλύψει την αλήθεια με η βοήθεια της αγαπημένης αδερφής της...

Αναλυτικότερα :
Το “The Uninvited” είναι το Αμερικανικό remake του cult Κορεάτικου “A Tale of Two Sisters”. Το δεύτερο θεωρείται ένα αριστούργημα στο είδος του, με σενάριο βαθύ, αμφιλεγόμενο που λειτουργεί ταυτόχρονα σε πολλαπλά επίπεδα και σε αφήνει στο τέλος να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα όσον αφορά το τι πραγματικά συνέβη. Πάνω κάτω, σαν ταινία του David Lynch, στο ακόμα πιο μπερδεμένο του. Αν δεν κάνω λάθος, κάπου θα βρείτε και το αντίστοιχο review στην Καμαριέρα. Το εργάκι εδώ είναι πολύ διαφορετικό. Τεχνικά, remake δεν το λες καθώς πρακτικά αυτό που μοιράζεται με το “A Tale of Two Sisters” είναι η αρχική ιδέα και οι χαρακτήρες, καθώς και κάποιες συγκεκριμένες σκηνές. Ώστόσο είναι μια πολύ πιο mainstream, βατή ιστορία με ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος και μια ωραία (αν και μάλλον αναμενόμενη) ανατροπή στον επίλογο. Είπαμε, με τα πολύπλοκα οι Αμερικάνοι δεν τα πάνε καλά! Ούτε με τα ξενόγλωσσα!

Παραδόξως και σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα υπόλοιπα remake γνωστών ταινιών τρόμου, το “The Uninvited” δε με χάλασε καθόλου. Είναι τουλάχιστον αξιοπρεπέστατο και στέκει μια χαρά στα πόδια του. Σε αυτό συμβάλλει η καλή ατμόσφαιρα, το δουλεμένο (αν και σε σημεία του τετριμμένο) σενάριο και οι τουλάχιστον συμπαθητικές ερμηνείες. Επαρκής σκηνοθεσία και κλίμα που αποτίει φόρο τιμής τόσο στη σχολή του Japanese horror, όσο και στις πιο κλασικές “Αμερικανοποιημένες” ghost stories, τύπου “Gothica”. Το ταινιάκι κερδίζει τις εντυπώσεις γιατί ξέρει να κρατά στρατηγικά πισινή. Αφενός αποφεύγει τη σύγκριση με το original. Και πολύ καλά κάνει, γιατί αλλιώς θα πήγαινε άκλαφτο. Για αυτό εξάλλου αποφεύγει και να διαλαλεί τη σχέση του με το “A Tale of Two Sisters”. Δηλαδη, κάποιος που δε γνωρίζει καλά την πιάτσα και δε μπεί στον κόπο να δει τα extras του dvd, το πιθανότερο είναι να μην του περάσει καν από το μυαλό ότι πρόκειται για remake! Αφετέρου, παρουσιάζει διακριτικά τη δική του ιστορία (“δανειζόμενο” βέβαια στοιχείων από άλλες γνωστές ταινίες) και καταφέρνει να χαράξει μια ιδιαίτερη πορεία που ξεπερνά κατά πολύ τις χαμηλές προσδοκίες που μπορεί να έχεις από την προοπτική ενός remake. Μιλάμε λοιπόν για μια μερακλήδικα ενορχηστρωμένη πουτανιά. Και εγώ επειδή με τις πάσης φύσεως πουτανιές τείνω να τα πηγαίνω καλά (εφόσον βέβαια είναι καλοστημένες!) του βαζω το τριαμισαράκι του. Και ασχετως αν έχω δει άπειρες καλύτερες ταινίες από δαύτο, πιστεύω ακράδαντα πως το εργάκι αυτό αξίζει την προσοχή σου, ειδικά αν δεν είσαι παραψημένος με τα θρίλερ.

Φυσικά έχει τα ελαττωματάκια του και δε σκοπεύω να του χαριστώ. Πρώτον, έχουν βάλει στο ρόλο της “κακιάς” μητριάς την Elizabeth Banks. Δηλαδή αυτό το απίστευτα μελένιο γούτσου πλασματάκι που πρωταγωνιστούσε στο “Zack & Mirri Make a Porno”. Δηλαδή καμία σχέση. Πιο λάθος επιλογή στο casting δε θα μπορούσαν να κάνουν. Δεύτερον, οι ερμηνείες θα μπορούσαν να ήταν καλύτερες. Ο ρόλος του πατέρα είναι κάτι λιγότερο από διακοσμητικός και ελάχιστα έως καθόλου ανεπτυγμένος. Τέλος, το εργάκι χαρακτηρίζεται στο σύνολό του από μια συντηρητικότητα & μετριοπάθεια που εμποδίζει τις όποιες καλές στιγμές του από το να λάμψουν πραγματικά. Οι τρομακτικές σκηνές θα μπορούσαν να είναι πολύ περισσότερο... φοβιστικές. Το αυτό ισχύει και με τις ούτως ή άλλως λίγες σκηνές δράσης που θα έπρεπε να είναι πιο... δραστήριες, όπως και το φινάλε που αντί της αποκάλυψης που θα μπορούσε (και του άξιζε!) να είναι, διαδραματίζεται με σχετικά πεζό τρόπο που προδίδει την προβλεψιμότητά του. Γενικά, σου δίνει τη διάχυτη αίσθηση ότι θα μπορούσαν οι συντελεστές να πετύχουν έναν πολύ πιο μοναδικό χαρακτήρα για την ταινία τους και να μην είχαν παρασυρθεί τόσο από τις επιρροές τους, πράγμα που ενίοτε την κάνει να μοιάζει με σύνολο συρραμμένων σκηνών από διαφορετικά έργα. Ολίγον από Japanese horror, κάτι από “What Lies Beneath”, μια δόση από “Psycho”, φωτογραφία, αισθητική και διάλογοι που θυμίζουν λιγάκι... “Dawson's Creek” και δε συμμαζεύεται

Splatter / Gore :
Από λίγο έως καθόλου. Βλέπουμε κάτι τρυπήματα από μια σύριγγα και το κόκκινο ζουμί σκάει μύτη στην οθόνη σου λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους. Αυτά.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Οι δυο αδερφούλες είναι δίδυμοι, απαγορευμένοι, καραμελένιοι εφηβικοί πειρασμοί. Μπουτάκια λευκά και πόζες μέσα σεσορτσάκια και βρεγμένα μαγιουδάκια, έκαναν για άλλη μια νύχτα την πορνόγρια Καμαριέρα να τρίζει τις μασελίτσες της από ευδαιμονία...

Ρεζουμέ :
Όχι μόνο δε χρειάζεται να δεις το πρωτότυπο για να πιάσεις το νόημα στο “The Uninvited”, απεναντίας θα το εκτιμήσεις καλύτερα αν το δεις από μόνο του. Ειδικά οι πρωτάρηδες στις ταινίες τρόμου θα ενθουσιαστούν, αλλά νομίζω πως όλοι θα εκτιμήσουν αυτό το άκρως καλοφτιαγμένο και εύπεπτο ατμοσφαιρικό θρίλερ.