Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Review - Doomsday


Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια ταινία που λεγόταν Escape from Los Angeles. Παρεούλα με το deluxe remake της, το Escape from New York, παρτουζώθηκαν ασύστολα με το Mad Max 2 - The Road Warrior. Στο όλο εγχείρημα έβαλαν το χεράκι τους - και όχι μόνο - τα Resident Evil, Ghosts of Mars, Assault on Precinct 13. Μετά από λίγο καιρό γεννήθηκε ο καρπός της αγάπης αυτής της ένωσης. Ήταν ένα βλάσφημο μωρό, με κοφτερά νύχια και δόντια, μικρά κερατάκια που προεξείχαν στο κούτελό του και μια αγκαθωτή ουρίτσα να φυτρώνει ανάμεσα στα παχουλά του κωλομέρια. Και το όνομα αυτού DoomsDay!!!

Τo DoomsDay είναι για τις b-movies δράσης ό,τι ήταν το BrainDead για τις ζομποταινίες. Μια αυθάδικη κλωτσιά στα οπίσθια ενός κουρασμένου, κορεσμένου genre. Με άγριο, αλήτικο "και τις μπάλες" attitude, χωρίς περιττές καινοτομίες και ακροβατικά, απλά παίρνει τα καλύτερα χαρακτηριστικά του κινηματογραφικού έιδους που υπηρετεί, τα δουλεύει, τα ραφινάρει και τα αναδυκνείει σε αυτό που ανέκαθεν έπρεπε να είναι. Μια top ταινία του είδους που ξεχωρίζει για αυτή ακριβώς την ποιότητα και τη συνέπειά της, διανθισμένη με μαύρο χιούμορ και αυθάδικη καφρίλα (που ποτέ δεν ξεπέφτει στην ηλιθιότητα)

Την πρωταγωνίστρια Rhona Mitra την έχεις ξαναδεί. Είναι το μανάρι που πόζαρε πριν κάτι χρόνια σε κάθε αντρικό περιοδικό φορώντας μικροσκοπικά σορτσάκια, τοπ και σημαδεύοντας το βλέμμα σου με δυο 45αρια. Ήταν τότε η επικρατέστερη υποψήφια για το ρόλο της Lara Croft στην ταινία Tomb Raider και πάνω στην τελευταία στροφή έχασε άδικα το ρόλο από την Angelina Jolie. Τα αποτελέσματα τα είδαμε μετά στις οθόνες. Όμως σε αυτή τη ζωή κανένα καλό παιδί δε πάει χαμένο. Έτσι και η Rhona αντί να κάτσει να σκάσει έγινε μια μικρή βασίλισσα δεκάδων b-movies δράσης και τρόμου.

Εδώ είναι πιο sexy και κεφάτη από ποτέ. Παρά τα χρονάκια της. Θυμίζει λίγο την άλλη θεά, την Kate Beckinsale από το Underworld (χάθηκε και αυτό το κορίτσι...)

Τι άλλο μας μένει? "Καρπεντερική" σκηνοθεσία. Έντονη δράση, δυνατή μουσική που γουστάρεις, καφροχιούμορ, gore σε μπαμπάτσικες δόσεις, μαύρο χιούμορ, σκηνές-homege σε παλιότερα "κλασικά" αριστουργήματα του είδους. Θέλετε τίποτα περισσότερο για να περάσει γαμάτα ένα 2ωρο από τη ζωή σας?

Εναλλακτικός Τίτλος - The Paoksians part2 - Ούτε στην Τούμπα τέτοια σκηνικά
Είδος Ταινίας - action, sci-fi
Πότε? - το 2008 αποφάσισε να βγει από το χρονοντούλαπο της 10ετίας του '80
Πόσο? - όσο πρέπει
Μαχαλάς - η καρδούλα του πάντως είναι Βρετανική μέχρι τα μπούνια
Μάστορας - Neil Marshall (το παλικάρι που έκανε τα Dog Soldiers & Descent)
Παίχτες - Rhona Mitra, κάποιοι άλλοι και special έκπληξη guest star Malcom Mc Dowell
Βαθμολογία - 4 /5

Review - Quantum of Solace


Άλλο πράκτωρ, άλλο εισπράκτωρ. Ο σωστός πράκτορας δεν κόβει ποτέ εισητήρια. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια που ονομάζεται έρωτας με τον Bond. Μόλις πέρσι είχα ξαναμπεί στη διαδικασία να δω πάλι από την αρχή όλες τις ταινίες το περιβόητου πράκτορα.

Τώρα θα με πείτε - και με το δίκιο σας - "καλά, εσύ, ένας καταξιωμένος, κοσμογυρισμένος λόγιος ταινιοκριτικός, σινεφιλ και Dungeon Master, γυμνασμένος ξανθός γαλανομάτης, είναι δυνατόν να βλέπεις 007?" Ε, ναι ρε, βλέπω! Τι δηλαδή, εσείς δεν έχετε καμια ένοχη απόλαυση στη ζωή σας? Γουστάρω Bond κάργα. Βλέπω ΤΩΡΑ, άμεσα, οποιο από τα έργα του θέλετε. Ακόμα και τα χαζά του, π.χ. A View to a Kill. Ακόμα και το ανεκδιήγητο In the Majesty's Secret Service. Τόσο καλά.

Στο θέμα μας. Το Casino Royale τα'σπαγε. Το είδα πρεμιέρα στο σινεμά. Το νοίκιασα (2 φορές) για να το ξαναδώ. Και τελικά το αγόρασα σε dvd. Και όταν θα πάρω το ρημάδι το Blue Ray που'χω βάλει στο μάτι, πάλι θα το ξαναγοράσω. Εντάξει, ο Daniel Craig έχει φάτσα Αλβανού γαλατά. Έχει και αλβανικά αυτιά. Από τα πεταχτά. Αλλά με την άπαιχτη ερμηνεία του έδωσε στον 007 το φιλί της ζωής, επανέφερε τη φρεσκάδα που τόσο έλειπε από τις τελευταίες του ταινίες. Είναι και ο σκηνοθέτης. Marc Forster. Παλικάρι από τα λίγα. Παπάδες έκανε πίσω από την κάμερα. Για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, ταινία του 007 θυμήθηκε ότι απευθύνεται σε κοινό και όχι μόνο σε χορηγούς. Η συνέχεια γνωστή. Το Casino Royale έγινε η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία όλων των εποχών για τον Bond. Και ο πήχης μπήκε ψηλά. Πολύ ψηλά. Το sequel εμπορικά αλλά και καλλιτεχνικά ήταν επιβεβλημένο. Πίσω από το τιμόνι, το ίδιο επιτυχημένο team. Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις. Σωστός.

Το βρεγμένο απόγευμα της προηγούμενης Παρασκευής με βρήκε έξω από το συνοικιακό μου Ster στον Άγιο Ελευθέριο. Αναψυκτικό γίγας στο ένα χέρι, ταψί ζεστά nachos με διπλό cheddar cheese στο άλλο. Πάνω στο κεφάλι μου να ισορροπεί ένα μπουκάλι νερό και ανάμεσα στα δόντια μου πιασμένα τα εισητήρια. Κάτι πρέπει να γίνει επειγόντως με αυτά τα multiplex μοντέρνα στέκια της παγκοσμιοποίησης. Δε χωρούν πια τις καταναλωτικές μας ανάγκες, θέλουμε και άλλο χώρο για τα ψώνια. Εξάλλου, λεφτά δεν έχουμε? Νομίζω ότι ένα καλάθι της νοικοκυράς ή ένα τροχήλατο καροτσάκι τύπου super market είναι πια επιβεβλημένο για κάθε πελάτη του κυλικείου του σινεμά.

Καθόμαστε στις θέσεις μας. Τα φώτα χαμηλώνουν, το show αρχίζει. Στο καπάκι τίτλοι αρχής. Χωρίς διαφημίσεις. Άτιμη οικονομική κρίση. Χωρίς το χαρακτηριστικό σποτάκι - σήμα κατατεθέν. Ξέρετε, αυτό που παρακολουθούμε τον Bond μέσα από την κάννη ενός όπλου να περπατάει, να γυρνάει ξαφνικά και να πυροβολεί προς το κοινό. Μετακόμισε για αυτή τη φορά στους τίτλους τέλους. Οι τίτλοι αρχής έχουν παρόμοια τεχνοτροπία με αυτούς του Casino Royale. Αδιάφοροι. Κάπου ανάμεσα σε κάτι μπλε και πράσινα CGI σκάει και ένα ζευγάρι βυζάκια. Δε μας χάλασε. Το τραγούδι ίσως το χειρότερο από κάθε άλλη ταινία του. Είντα Jack White & Alicia Keys μας διαφήμιζαν... μάπα το καρπούζι. Κουβάς το στοίχημα.

Πάμε παρακάτω. Ξεκίνημα απότομο με δράση. Της πουτάνας γίνεται. Ο σκηνοθέτης πρέπει να έβγαλε τα μάτια του παρακολουθώντας όλες τις ταινίες δράσης των τελευταίων 10 ετών και να ξεσήκωσε τα καλύτερα κόλπα από όλες. Ο Craig ξανά υπόδειγμα. Αγέρωχος, ανέκφραστος εξωτερικά, αλλά από μέσα του βράζει. Πιό τσαλακωμένος από παλιά. Πιο φονιάς. Χτυπάει, πληγώνεται, ματώνει. Κάνει λάθη, σφάζει τους εχθρούς του στο γόνατο εις βάρος της αποστολής. Χαρακτηριστική η ατάκα της "Μ" (δε θα σας την πω) που εκπλήσσεται όταν ο Bond αφήνει επιτέλους κάποιον να ξεφύγει από τα χέρια του ζωντανός.

Η Olga Kurylenko μανάρι σωστό. Σωματάκι για γλύψιμο από πάνω μέχρι κάτω. Ωραία σαν Τσέχα αεροσυνοδός. Και τα λέει κιόλας. Πολύ ευχάριστη έκπληξη. Τη θέλαμε κι άλλο. Ωραίες και οι στιγμές-φόρος τιμής σε προηγούμενες ταινίες. Η εγκληματική οργάνωση Quantum δεν είναι άλλη από το σύγχρονο ανάλογο της Spectre των παλιών ταινιών 007. Η σκηνή με τη νεκρή κοπέλα στο κρεβάτι του Bond παραπέμπει απροκάλυπτα στην αντίστοιχη στο Goldfinger. Μόνο που εδώ η κοπέλα είναι βαμμένη με πετρέλαιο. Nice touch. Έχει και άλλα τέτοια.

Η ταινία τελειώνει αφήνοντας μας να απορούμε πώς πέρασε τόσο γρήγορα η ώρα. Επειδή περάσαμε καλά. Αλλά η γεύση που μένει είναι γλυκόπικρη. Το Casino Royale ήταν καλύτερο. Τούτο εδώ ήταν... λιγότερο Bond από κάθε άλλο έργο. Δεν είναι κακή η ταινία. Κάθε άλλο. Είναι μια κορυφαία σύγχρονη ταινία δράσης. Αλλά τα έργα του 007 ήταν ανέκαθεν κάτι πολύ παραπάνω από απλές ταινίες δράσης. Ο κοσμοπολίτικος χαρακτήρας που οφείλει να έχει κάθε ταινία του Bond, εδώ σερβίρεται σε πολύ μικρές ποσότητες. Η ίντριγκά του είναι ισχνή. Το όποιο μυστήριο διαλύεται πολύ γρήγορα. Ο κακός της ταινίας δεν είναι αρκετά... κακός. Οι σκηνές δράσης έχουν λίγο παραπάνω ζογκλεριλίκι απ'ότι χρειαζόταν. Ειλικρινά, το Quantum of Solace μου θύμισε περισσότερο τα Mission Impossible 2&3 ή μια από αυτές της τριλογίας του Jason Bourne.

Τα επιμέρους υλικά είναι κορυφαία, αλλά τελικά το γλυκό δε δένει και τόσο καλά αυτή τη φορά. Ίσως να είναι που ο πήχης στήθηκε τόσο ψηλά. Ίσως γιατί ο Bond έχει πια παγιωθεί τόσο στη συνείδηση του κοινού που πλέον δεν ανήκει πουθενά αλλού, σε κανένα σκηνοθέτη, κανένα παραγωγό, κανέναν αστραφτερό πρωταγωνιστή. Μόνο στον κόσμο. Όπως και κάθε άλλη ιδέα που με την αγάπη του κοινού γιγαντώνεται, γίνεται τόσο μεγάλη ώστε να ξεφύγει από τα όρια του δημιουργού της.

Δείτε το. Πληρώστε τα 8 ευρώ που στοιχίζει πλέον το εισητήριο του σινεμά αγνοώντας τις επιταγές της οικονικικής κρίσης. Τουλάχιστον, σε σχέση με τόσο κινηματογραφικό σκουπίδι μου μαζεύτηκε εκεί έξω, τούτο δω τα αξίζει. Αλλά στο τέλος κάτι θα σας λείπει...

Εναλλακτικός τίτλος - Μερτικό στην παρηγόρια
Πότε? - φέτο, δηλαδή ένα χρόνο μετά από πέρσι
Πόσο? - κάπου τόσο...
Βαθμολογία - 3,5 / 5

Review - Images in a Convent


Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μια μπαμπάτσικια nunsploitation τριλογία (Images in a Convent, Malabimba & Behind the Convent Walls) και είπα να αδράξω την ευκαιρία να εντρυφήσω σε μια άλλη, περασμένη, μαγική εποχή που οι άνθρωποι ήταν πιο απλοί, χύμα και μερακλήδες και οι όροι bikini wax, brazilian και τα σχετικά, ήταν παντελώς άγνωστοι, τουλάχιστον στη Γηραιά Ήπειρο.

Από τις παραπάνω ταινίες, μόνο η πρώτη ήταν άξια λόγου και με αυτή θα ασχοληθούμε εδώ. Όπου exploitation flicks εννοούμε ταινίες συνήθως χαμηλού budget και ποιότητας με σχηματικό, αν όχι ανύπαρκτο σενάριο που στοχεύουν συνήθως στα κατώτερα ένστικτα του θεατή σχετιζόμενες με διάφορα ταμπού-θέματα. Έτσι υπάρχουν οι κλασικές exploitation που συνήθως ξεχειλίζουν από βία και μοβόρικα μοτίβα (όπως οι ταινίες του αείμνηστου Charles Bronson)
Blacksploitation που είναι το ίδιο αλλά με μαύρους (π.χ. η σειρά ταινιών Shaft που σχετικά πρόσφατα γυρίστηκε και remake με πρωταγωνιστη τον Samuel Jackson ) που σφάζονται και ενίοτε βγάζουν και τα μάτια τους (όχι κυριολεκτικά...) και τελικά nunsploitation που πρακτικά είναι soft porno ή σεξοθρίλερ με καλόγριες.
Για το μάστορα πίσω από αυτό το αριστούργημα Joe 'D Amato ότι και να πεις είναι λίγο. Ειλίκρινά σέβομαι και πάω με χίλια περισσότερο από κάθε άλλο (και ομολογουμένως ζηλεύω) αυτή τη γενιά τρελιάρηδων σκηνοθετών που γύριζαν ότι γούσταραν και όταν τα έβρισκαν στενά στο οικονομικό το γύριζαν στις τσόντες για να τα φέρουν βόλτα. Και με τα φράγκα που βγάζανε στην άκρη γύριζαν ξανά μανά τα δικά τους. Joe 'D Amato, Jess Franco, Jean Rolin, Roger Corman και τόσοι άλλοι. Και μη νομίζετε ότι κάτι τέτοιο δε γίνεται στις μέρες μας. Πάρτε παράδειγμα τον μεγάλο Guillermo Del Toro. Το άτομο όταν ξεμείνει από ρευστό γυρίζοντας παραισθησιογόνα αριστουργήματα όπως The Devil's BackBone, Pan's Labyrinth, το γυρίζει στο mainstream και το παίζει καλό παιδί στο Hollywood φτιάχνοντας για την πλάκα του ταινιάκια όπως Blade 2, HellBoy 1&2. Και βάζοντας τα λεφτά στην άκρη ξανά προς τη δόξα τραβά και τώρα γυρίζει το The Mountains of Madness του H.P.Lovecraft (και αν δεν ξέρετε ποιός είναι ο εν λόγω κύριος, εύχομαι ο Μεγάλος Κθούλου να σας κάψει το βίντεο και να κάνει το σκυλί σας να ψοφήσει από βλενόρροια). Γκέγκε?


Υπόθεση - στο μοναστήρι γίνεται χαμός. Μοντέλες καλόγριες (κάπου έχει και ένα μπάζο έτσι για ξεκάρφωμα) ξαναμμένες και τρελαμένες από την απομόνωση και το Κύριε Ελέησον, έχουν λαλήσει και τα έχουν δει όλα κολυόμενα. Εντάξει, δε φταίνε μόνο αυτές. Κάπου στον κήπο του μοναστηριού δεσπόζει έναμυστηριώδες άγαλμα μιας Διονυσιακού τύπου θεότητας (το μοναστήρι είναι χτισμένο πάνω σε παλαιό μέρος παγανιστικής λατρείας καλε...) που θεωρείται η πηγή του κακού και ασκεί επιρροή αρνητική μεν για τις καλόγριες, ιδιαιτέρως θετική δε για το μάτι μας. Και τι δεν παίζει εκεί μέσα. Αρχίζουμε με το μαλακό με απανωτούς αυνανισμούς. Περνάμε σε straight, gay και λεσβιακά ενσταντανέ. Κάπου σκάει μύτη ένας ξύλινος δονητής (ελπίζω λακαρισμένος και χωρίς σκλήθρες από το ξύλο αλλιώς... ΑΟΥΤΣ!) που αποδεικνύει την εφευρετικότητα και την οξύνοια των ανθρώπων μιας εποχής χωρίς λιπαντικά λαδάκια και ζελέ, δαχτυλίδια πέους, γούνινες χειροπέδες και λοιπά φλώρικα. Συνεχίζουμε με τον ομαδικό βιασμό (στα όρια του παρτουζώματος) μιας που ξεπόρτισε από το μοναστήρι, μπας και τη γλιτώσει από τις τρελαμένες συμβίες της, από κάτι σεξουαλικά πεινασμένους, τσομπάνηδες δημοσιογραφίσκους... εεε ληστές ήθελα να πω. Ας πρόσεχε. Αποκορύφωμα με το ομαδικό "ξεπαρτάλιασμα" του εξορκιστη που ηρθε μπας και συνεφέρει τις κουζουλές. Μεγαλες στιγμές. Κερασάκι στην τούρτα το εξαιρετικό και πολλά υποσχόμενο φινάλε. θέλετε και τίποτα άλλο?

Η ουσία είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία. Το Images in a Convent είναι αυτό που υπόσχονται τα προιόντα ξυρίσματος γνωστής εταιρίας - ό,τι καλύτερο για τον άντρα.

Εναλλακτικός τίτλος - Γυναίκες καβλωμένες ποτέ νικημένες
Είδος ταινίας - απερίγραπτο
Πότε? - 1979
Πόσο? - καλέ ούτε που θα καταλάβετε για πότε τελείωσε
Μαχαλάς - Ιταλία φυσικά, πού αλλού?
Μάστορας - Joe D'Amato
Παίχτες - Paola Senatore, Marina Hedman, Paola Maiolini, Marina Ambrosini, Angelo Arquilla και τα περισσότερα κουνελάκια του Playboy της εποχής
Βαθμολογία - Υπεράνω

Review - The House


Μπράβο πούτσα το μυγάκι!!!
Ασφαλώς και γνωρίζετε το παλιό ανέκδοτο που τελειώνει με την παραπάνω φράση την οποία ενθουσιασμένος αναφώνησα βλέποντας την ταινία.
Τεφαρίκι από την Ταυλάνδη και μάλιστα χωρίς να κάνει καμιά προσπάθεια να κρύψει την "ταπεινή" καταγωγή της.
Δίχως να έχω άλλο δείγμα γραφής από τη συγκεκριμένη χώρα, κρίνοντας και μόνο από αυτή την ταινία, μπορώ να εξάγω άμεσα το συμπέρασμα ότι αν μη τι άλλο οι άνθρωποι αυτοί φιλμάρουν πολύ καλύτερα από ότι μαγειρεύουν.
Χαίρομαι που η αισθητή απουσία καλών και πρωτότυπων ταινιών τρόμου από το Hollywood ενεργοποίησε μικρές ανεξάρτητες ομάδες κινηματογραφιστών που είναι προπάντως fans και γυρίζουν γαμάτα ταινιάκια από αυτά που θα ήθελαν, αλλά δε βλέπουν πια στις σκοτεινές αίθουσες. Χωρίς budget, χωρίς εταιρίες-αφέντες πάνω από τα κεφάλια τους, χωρίς καβάτζα καμιά.
Να μου το θυμηθείτε - από αυτές τις μικρές σκόρπιες ομάδες, τις εταιριούλες-φαντάσματα, τους ταλαντούχους μερακλήδες ερασιτέχνες θα προκύψουν τα μεγάλα ονόματα του μέλλοντος. Το Τούρκικο Musallat σάρωσε τα βραβεία παγκοσμίως. Το σκηνοθετικό δίδυμο του Inside (βλ. σχετικό παλιότερο review στην "kamariera") αυτή τη στιγμή γυρίζουν το remake του πρώτου HellRaiser με τις ευλογίες του ίδιου του Clive Barker! Οι τρελιάρηδες Αυστραλοί που μας έδωσαν το Black Sheep ακόμα γυρίζουν όλο τον κόσμο και αποθεώνονται στα φεστιβάλ. Οι δικοί μας που έφτιαξαν το Θεικό Το Κακό γυρίζουν τώρα sequel με τα μεγαλύτερα ονόματα της εγχώριας Showbiz. Είδατε δόξες?
Η επανάσταση ενάντια στη βλακεία και τη μετριοπάθεια του κατεστημένου θα ξεκινήσει από τα υπόγεια και τις σκοτεινές γωνιές αυτού του κόσμου. Και πού είστε ακόμα. Ακόμα στην αρχή είμαστε, τίποτα δεν έχουμε δει.
Στο θέμα μας. Το ταινιάκι ανήκει καθαρά στην κατηγορία Japanese horror flick. Ξέρετε τώρα, τύπου The Ring, The Grudge, κλπ. Δε σας χάλασε.
Ολίγα για την υπόθεση. Μαναράκι μικρούλα δημοσιογράφος θέλει να κάνει ένα ρεπορτάζ σχετικά με ένα σπίτι με "αμαρτωλό" παρελθόν που φημολογείται ότι είναι στοιχειωμένο κιόλας. Το τι πρόκειται να ακολουθήσει... έλα μου τώρα που δεν ξέρετε... (πάνω κάτω...)
Σκοτεινή φωτογραφία ,ζοφερή ατμόσφαιρα, πολύ πολύ suspense. Διάσπαρτα σποτάκια-φόρος τιμής σε διάφορους γνωστούς ή μη "μεγάλους" που ενέπνευσαν τα παιδιά. Από τους δικούς τους Γιαπωνέζους (άμα δε στηρίξεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει) στον Cronenberg, στο Silence of the Lambs, στον Wes Craven και άλλους. Respect.
Πολύ ευχάριστη έκπληξη το ταινιάκι, θα κάνει τους απανταχού θριλεράκηδες να ακονίζουν χαρούμενοι τα μαχαίρια τους πλέοντας σε πελάγη ευδαιμονίας. Ναι, είναι λίγο μεγαλύτερο από όσο θα έπρεπε. Ναι, έχουμε δει και καλύτερα και η κατάχρηση των CGI ειδικά προς το φινάλε "χαλάει" λίγο τη συνταγή και δε συνάδει με την εσωστρέφεια της ταινίας.
Σίγουρα δεν είναι η κινηματογραφική αποκάλυψη, το the next big thing. Είναι όμως ένα τίμιο Horror Flick φτιαγμένο με μεράκι ,ψημένο σε ξυλόφουρνο με καθαρό ελαιόλαδο και αγνα υλικά της μεσογειακής παράδοσης και διατροφής που εγγυάται να κάνει την αδρεναλίνη σας να κυλά γρηγορότερα, ειδικά αν το απολαύσετε με φώτα κλειστά κάποια μεταμεσονύκτια ώρα...

Εναλλακτικός Τίτλος - Το πουλάω το σπίτι
Είδος - Από τούτες που έχουνε αδύνατα spooky κοριτσάκια με μακριά μαύρα μαλλιά να βολοδέρνουν από δω και από κει
Βαθμολογία - 3/5

http://rapidshare.com/files/122566440/TheHouse.rar.part01.rar
http://rapidshare.com/files/122601426/TheHouse.rar.part02.rar
http://rapidshare.com/files/122612802/TheHouse.rar.part03.rar
http://rapidshare.com/files/122573251/TheHouse.rar.part04.rar
http://rapidshare.com/files/122620519/TheHouse.rar.part05.rar
http://rapidshare.com/files/122628160/TheHouse.rar.part06.rar
http://rapidshare.com/files/122580567/TheHouse.rar.part07.rar
http://rapidshare.com/files/122637052/TheHouse.rar.part08.rar
http://rapidshare.com/files/122646534/TheHouse.rar.part09.rar
http://rapidshare.com/files/122661408/TheHouse.rar.part10.rar
http://rapidshare.com/files/122677391/TheHouse.rar.part11.rar
http://rapidshare.com/files/122691347/TheHouse.rar.part12.rar
http://rapidshare.com/files/122701873/TheHouse.rar.part13.rar
http://rapidshare.com/files/122711976/TheHouse.rar.part14.rar
http://rapidshare.com/files/122721500/TheHouse.rar.part15.rar
http://rapidshare.com/files/122605668/TheHouse.rar.part16.rar
Password:deSPIRIA