Περί “Πυραύλου”... και Άλλων Πεπαλαιωμένων Συστημάτων

Τον πρώτο μου υπολογιστή τον απέκτησα στην τρυφερή ηλικία των... 24 ετών. Πράγμα προφανώς σοκαριστικό για τους περισσότερους από εσάς (γνωρίζω οι περισσότεροι αναγνώστες της Καμαριέρας είστε νεότεροι σε ηλικία από εμένα) αλλά αυτό δε σήμαινε ότι δεν ήταν εξίσου ανήκουστο ακόμα και στην εποχή μου. Ο λόγος απλός και διόλου εντυπωσιακός : Σαν μαθητής και φοιτητής δεν διέθετα ποτέ την οικονομική δυνατότητα για να αποκτήσω τον δικό μου προσωπικό υπολογιστή. Υποθέτω πως μπορούσα – αν το ήθελα – να ζητήσω οικονομική βοήθεια από την οικογένειά μου. Ωστόσο, έχοντας σαν μοναδική οικονομική καβάτζα μια Αφροδίτη που πασχιζε με ένα μισθό να θρέψει ένα γιο φοιτητή σε μακρινή πόλη και άλλον έναν που τροχοδρομούσε για πανελλήνιες, με τα φροντιστήρια, τα ιδιαίτερα, τα αγγλικά του και τα όλα του, το πράγμα φάνταζε δυσοίωνο. Το ήξερα πάντα ότι αν της το ζητούσα θα έβαζε μπρος τα μαγικά της που τόσα χρόνια τώρα της επέτρεπαν να καταφέρει να φέρει βόλτα τόσα πολλά πράγματα με τόσο πενιχρές απολαβές. Ωστόσο, ήταν κάτι που μου απαγόρευε απόλυτα ο εγωισμός μου, όπως και το ότι εξάλλου ποτέ δεν της ζήτησα καμιάς μορφής χαρτζηλίκι / τσοντάρισμα. Απλά έπαιρνα ό,τι μπορούσε να μου δίνει, ΟΠΟΤΕ μπορούσε να μου το δώσει και με αυτά τα λίγα (συν τον παχυλό μισθό που έπαιρνα σαν μαθητής στρατιωτικής σχολής – 100 ευρώ!!!) τα έβγαζα πέρα. Δε ζητούσα περισσότερα, δεν παραπονέθηκα, ούτε και είπα ποτέ ότι δεν έβγαινα και ζοριζόμουν. Και, δόξα να 'χει, την πάλεψα. Από το να της ζητήσω να το σφίξει κι άλλο το ζωνάρι; Αποκλείεται, απλά δεν έπαιζε, δεν υπήρχε.

Η αιτία λοιπόν για να αποκτήσω αυτό τον πολυπόθητο πρώτο υπολογιστή, ήταν... οι κλινικές του έκτου έτους. Όταν μας ζήτησαν να κάνουμε πτυχιακή στη χειρουργική κλινική του Γερασιμίδη, συνειδητοποίησα ότι πλέον ήταν καιρός να κάνω το αποννενοημένο βήμα. Αφενός, της πτυχιακής εργασίας στη Χειρουργική θα έπονταν αντίστοιχες στη Γυναικολογία και στην Παιδιατρική. Αφετέρου, το να τραβιέμαι στα internet cafe με χρονοχρεώσεις και έξοδα εκτύπωσης, θα μου έβγαινε τελικά πολύ πιο ακριβό από το να αγόραζα έναν φτηνό υπολογιστή. Έλα μου όμως που και πάλι λεφτά δεν έπαιζαν! Χώρια που η έκφραση “φτηνός laptop” ήταν σχήμα οξύμωρο, τουλάχιστον στα χρόνια μου.

Ξέρω τι σκέφτεσαι. “Ρε τρομάρα σου, φτωχομπινές ήσουνα, μου ήθελες και laptop;” Η εξήγηση είναι πάλι απλή και διόλου εντυπωσιακή. Ωσάν πρωτάκι στους υπολογιστές, στάνταρ θα μου καθόταν κάποια στιγμή μια κωλοφάση, ένας ντουβρουτζάς του συστήματος. Λεφτά για τεχνικούς να έρθουν σπίτι δεν έπαιζαν. Αμάξι – εννοείται! - δεν υπήρχε, προκειμένου να τον τρέξω όταν χρειαστεί σε αντιπροσωπείες και μαστόρους. Τουλάχιστον τον φορητό υπολογιστή θα μπορούσα να τον ζαλωθώ (= φορτωθώ, Μανιάτικος ιδιωματισμός που χρησιμοποιούσε κατά κόρον η συχωρεμένη η γιαγιά μου) να πάω σε ένα φιλαράκι που να κατέχει και κάπως να το ισώσουμε το πράμα έτσι και ξέφευγε. Είχα ευτυχώς τον Κοκό, είχα το Λάζαρο, σχεδόν όλοι μου οι φίλοι κάτι σκάμπαζαν από υπολογιστές. Οπότε, τι στα κομμάτια, τουλάχιστον με το φορητό θα γλιτώναμε τους τεχνικούς. Άρα, μακροπρόθεσμα, τα έξοδα βγαίνανε και πάλι λιγότερα.

Μετά από πολύ ψάξιμο, η επιχείρηση για την εύρεση φτηνού laptop απέδωσε καρπούς. Και με έφερε στο κατώφλι ενός τύπου που διατηρούσε μια τρύπα ψηλά στη Μελενίκου. Ως “απατεώνας” αποθηκεύτηκε μόνιμα στη συνείδησή μου, επομένως ουδέποτε ενδιαφέρθηκα να απομνημονεύσω το όνομα αυτού ή του καταστήματός του. Πρέπει πάντως να υπάρχει ακόμα, στο ίδιο μέρος. Ο απατεώνας λοιπόν, αγόραζε μεταχειρισμένα μηχανήματα από Γερμανία, τα έμπαζε “μαϊμουδιάρικα” στην Ελλάδα και τα πούλαγε περίπου τα διπλά από όσο τα είχε βρει. Που και πάλι ήταν συγκλονιστικά χαμηλότερο αντίτιμο σε σχέση με ένα καινούριο σύστημα του κουτιού, φτηνότερα και από τα περισσότερα (πρακτικά όλα) τα μεταχειρισμένα που είχα βρει εκεί έξω. Τους τράβαγε και ένα μανίσιο (= home made) σέρβις, σου έδινε και μια δικιά του εγγύηση για 3 μήνες τσάμπα επισκευές και voila.

Στα ράφια του, κρυμμένα κάτω από δυο δάχτυλα σκόνης που τρέλαιναν το ανοσολογικό μου σύστημα (είμαι αλλεργικός στα ακάρεα, δηλαδή στη σκόνη) με χτύπησε ο έρωτας! Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να έφταιγαν και τα Ζιρτέκ που χαπακωνόμουν πριν την κάθε μου επίσκεψη για να μη με πιάσει το αλλεργικό και ήμουν ψιλομαστουρωμένος από το αντισταμινικό. Ο έρωτας λοιπόν αυτή τη φορά είχε τη μορφή ενός laptop μάρκας Compaq, μοντέλο τουλάχιστον 10ετίας (!) 12ιντσο με βάρος 4,5 κιλά (μπερεκέτι πράμα!!!). Με πληκτρολόγιο στα Γερμανικά, τα οποία αντικατέστησα με Ελληνικούς χαρακτήρες που είχα ζωγραφίσει σε μικρούλια κομμάτια χαρτί που κόλλησα μετά απάνω στα πλήκτρα! Χωρίς USB (δεν είχε ανακαλυφθεί στις μέρες του!) αλλά με ΑΠΟΣΠΩΜΕΝΟ driver για cd (μόνο αναπαραγωγή, όχι αντιγραφικό) και δισκέτα. Όπου αποσπώμενο, θα πει ότι ο υπολογιστής έπαιζε και δισκέτα και cd αλλά όχι ταυτόχρονα! Έπρεπε να κλείσεις το σύστημα, να “ξεκουμπώσεις” από τον υπολογιστή το ένα driver, να κουμπώσεις το άλλο και μετά να τον ξανανοίξεις, έτσι και ήθελες να κάνεις αλλαγή σε αναπαραγωγικό μέσο! Η έλξη ήταν παράφορη. Αυτό, λοιπόν το αρχαίο (ακόμα και για τα δεδομένα του 2004 - και αν υπολογίζετε ηλικίες και ημερομηνίες, ναι, είμαι 31 ετών, γεννηθείς το '79) laptop-άκι, ήταν η καψούρα μου, ο πρώτος υπολογιστής μου! Ήταν ο... ΠΥΡΑΥΛΟΣ! Τα βαφτίσια έλαβαν χώρα αστραπιαία και σε καθαρά ενστικτώδες επίπεδο και το όνομα καθιερώθηκε και έγινε θρυλικό στη μικρή κοινωνία των φίλων και της οικογένειας.

Το αγόρασα, πληρώνοντας από τις αιματηρές οικονομίες 3 μηνών, που ήταν ένα ποσό όχι μεγαλύτερο από αυτό που πολλοί συμφοιτητές μου έδιναν κάθε εβδομάδα σε μπαρότσαρκες και καφέδες με θέα το Λευκό Πύργο. Ο πύραυλος, εξοπλισμένος με σπασμένα Windows 98 και Microsoft Office (προσφορά του απατεώνα – κυρία Microsoft, σόρρυ α!) με έβγαλε ασπροπρόσωπο 3 δύσκολα χρόνια. Περιττό να σας πω ότι και η πτυχιακή βγήκε (copy / paste ήτανε! Αλλά δημιουργικό! Τη “συναρμολόγησα” από κάτι θέματα που βρήκα σε μια “κατεβασμένη” σελίδα της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρίας) και πολλές άλλες μετά από αυτή (copy / paste και αυτές!) Και, αξίζει να πω ότι ο πύραυλός μου, ακόμα και σήμερα, εξακολουθεί να ΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ!!! Έχοντας εν τω μεταξύ θάψει έναν ολοκαίνουριο Hewlett Packard αγορασμένο από το Multirama. Ήταν ίσως το δεύτερο δώρο που έχω λάβει ποτέ από τον πατέρα μου (για το πτυχίο – το πρώτο δώρο ήταν η προαναφερθείσα αλλεργία μου στη σκόνη!) Τα 'φτυσε ανεπανόρθωτα σε κάτι λιγότερο από 6 μήνες, η επισκευή του στοίχιζε περισσότερο από έναν καινούριο υπολογιστή και μοιραία κατέληξε στα σκουπίδια. Ντρέπομαι, αλλά το ομολογώ : δεν ανακύκλωσα τη μπαταρία του.

Τώρα, σεβάσμιος, επίτημος και ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΑΤΟΣ (αν εξαιρέσεις ότι η μπαταρία τα έχει πλέον φτύσει), ο Πύραυλος αναπαύεται στην τσαντούλα του (δωράκι του απατεώνα κι αυτή!) στη Θεσσαλονίκη. Ίσως κάποτε να χρησιμεύσει για να εισαγάγει την Αφροδίτη στο μαγικό κόσμο της πληροφορικής. Τουλάχιστον, έτσι λέμε – και θέλουμε. Αλλά, μεταξύ μας, δεν το κόβω. Η Αφροδίτη ακόμα πασχίζει να γράψει SMS σε χρόνο λιγότερο από 45 λεπτά. Και δεν τα καταφέρνει. Απάλευτη και ανεπίδεκτη μαθήσεως και αυτή, όπως και ο γιός της. Αυτό το κορίτσι μου έμοιασε τελικά!

Από τότε έχω μια υποσυνείδητη συμπάθεια για τα μεταχειρισμένα, τα rugged, τα πεπαλαιωμένα συστήματα. Πάσης φύσεως. Ένα από αυτά εξάλλου θεωρώ πως είναι και ο δικός μου... κεντρικός επεξεργαστής! Ανεπιστρεπτί πάνε οι εποχές που ως αγχωμένο “φυτό” κατάπινα τις γνώσεις των βιβλίων της 2ης Δέσμης. Μιλάμε για τέτοια υπολογιστική ισχύ που μπορούσα ακόμα και να απομνημονεύσω σε ποιό ΑΚΡΙΒΩΣ σημείο του κειμένου αλλάζει η σελίδα. Πράγμα απαραίτητο για τα ατέλειωτα απογεύματα που υπαγόρευα (εννοείται απέξω!) ολόκληρα βιβλία στην Αφροδίτη που τότε εκτελούσε και χρέη προπονητή μου για τις Παννελήνιες, μα πάντα έχανε τη μπάλα! Κλασική η ατάκα μου, τη θυμάται ακόμα : “Αλλάξαμε σελίδα μάνα!” Ενίοτε, μετά τη μεγάλη (τρομάρα μου...) επιτυχία, κάτι δεν πάει καλά. Έχει μια φθίνουσα πορεία το πράμα, όπως λέμε και στα ιατρικά. Τα βιβλία γινόντουσαν σταδιακά ολοένα και πιο δυσανάγνωστα και δυσνόητα. Η παπαγαλία άπιαστο όνειρο. Και το παιδί που μπήκε πανελλαδικά πρώτο το 1998 στην στρατιωτική ιατρική (ΣΣΑΣ – Ιατρικό), βγήκε από τους τελευταίους. Έχοντας εκτίσει 2μιση χρόνια (η οποία ατίμωσις!) ως επί πτυχίω φοιτητής. Τώρα, το διάβασμα (γιατί ως γνωστό, για τους γιατρούς δεν τελειώνει ποτέ το άτιμο!) βγαίνει με ρυθμούς... τουλάχιστον ασθμαίνοντες και με ανομολόγητη ψυχική οδύνη. Άμα τον παραφορτώσεις τον επεξεργαστή με πολλά δεδομένα ταυτόχρονα, απλά ΚΟΛΛΑΕΙ! Και ό,τι δεν σημειωθεί στο τευτέρι μου, απλά ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ.

Ίσως να τον έκαψα. Τότε. Να εξαργύρωσα τα gigabyte του σε άχρηστα εικοσάρια στα μαθηματικά και τα θρησκευτικά, την πολιτική αγωγή και την οικιακή οικονομία! Σε μηδαμηνά βραβεία και αριστεία που ποτέ δε μπήκα καν στον κόπο να κοιτάξω δεύτερη φορά (αλλά η Αφροδίτη τόσα χρόνια τα φυλάει ακόμα σα να είναι εθνικός θησαυρός!) Ίσως να είναι και ψυχολογικό. Να το μπούχτησα το ρημάδι το διάβασμα και να το περιορίζω ασυνείδητα στο ελάχιστο δυνατό. Οι προκλήσεις είναι πλέον πιο δύσκολες, η αβεβαιότητα σκάλες μεγαλύτερη και η αγωνία για το αποτέλεσμα δυσβάσταχτη. Δικαιολογημένα. Εξάλλου όλες οι πιθανότητες είναι πλέον εναντίον μου, σωστά;

Όμως, ξέρεις τι; Για κάποιον άγνωστο λόγο, τελικά κάτι συμβαίνει πάντα και τελικά την παλεύω! Και ο πεπαλαιωμένος, κουρασμένος επεξεργαστής μου μπορεί ακόμα, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, να τα βγάζει πέρα στις προκλήσεις που του ξημερώνουν καθημερινά. Και να με βγάζει σε τελική ανάλυση ασπροπρόσωπο – άσχετα αν πρώτα μου έχει βγάλει το λάδι προκειμένου να πάρει μπρος και να τα καταφέρει! Η τελευταία από αυτές ήταν μόλις χτες, που πήρα το δίπλωμα οδήγησης. Τα τελευταία 27 χρόνια δεν είχα τα χρήματα για μαθήματα. Το σκεπτικό μου το αναλύσαμε στην αρχή του post. Τα τελευταία 3 δεν μπορούσα / δεν προλάβαινα. Και μου έκατσε ευκαιρία τώρα, ξεκίνησα τα μαθήματα και έδωσα καπάκι τις εξετάσεις. Και το σήκωσα το τιμημένο. Παραδόξως, με την πρώτη. Βέβαια, ο δάσκαλός μου είναι ακόμα πεπεισμένος ότι ήμουν βαλτός από αντίπαλη σχολή για να του κάνω τα νεύρα ανεπιστρεπτί παστίτσιο! Και έχω τη βάσιμη υποψία ότι την επόμενη φορά που θα επισκεφτώ το Άγιο Όρος, θα τον συναντήσω, αλλά όχι πια με την ιδιότητα του δασκάλου, αλλά σαν μόνιμο προσωπικό!!!

Οπότε, για να επανέρθουμε στο θέμα μας, δε βαριέσαι. Τα γουστάρω τα πεπαλαιωμένα συστήματα. Και γουστάρω τον παλιό, ελαττωματικό επεξεργαστάκο μου! Και σε πείσμα των γρήγορων, απαιτητικών καιρών μας, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, με την πλάτη πάντα στον τοίχο και με καβάτζα καμιά, ένα έχω να πω :

Όσο έχω τρέλα στο κεφάλι μου, ΚΑΒΛΙ ΣΤΗΤΟ ΚΑΙ ΑΤΣΑΛΙ ΚΟΦΤΕΡΟ θα την παλεύω!

Και θα περνάω καλά!

Και να πα' να γαμηθούν οι Hewlett Packard!