Halloween 2

Μάστορας : Rob Zombie
Παίχτες : Sheri Moon Zombie , Scout Taylor-Compton , Malcolm McDowell
Πόσα πιάνει; 2 / 5
Με δυό λογάκια :
Έχουν περάσει 2 χρόνια μετά τη σφαγή του πρώτου έργου. Η ζωή της Laurie είναι κομμάτια – το ίδιο και ο ψυχισμός της, καθώς κάθε μέρα δίνει μάχη να διατηρήσει τα λογικά της. Ο Dr. Loomies βγάζει φράγκα εκδίδοντας διηγήσεις των εμπειριών του, εκθέτοντας τα πραγματικά θύματα και κερδοσκοπώντας από τον πόνο τους. Και ο Michael Myers θεωρείται νεκρός, αν και το πτώμα του ποτέ δε βρέθηκε... και φυσικά μαντέψτε : ο δολοφόνος είναι ακόμα ζωντανός και σε αυτό το Halloween τίποτα δε μπορεί να σταθεί μεταξύ αυτού και του στόχου του : να ξαναβρεί την αδερφή του, Laurie.

Αναλυτικότερα :
Με εξέπληξε το ταπεινό άνοιγμα της ταινίας. Πρακτικά, βγήκε αθόρυβα, δίχως διαφήμηση, προμόσιον, δίχως να ακουστούν πολλά πράγματα για αυτή από το διαδίκτυο. Πράγμα τελείως αντίθετο σε σχέση με το δυνατό hype που συνόδευσει το πρώτο μέρος. Όπως διαπίστωσα ολοκληρώνοντας τη θέαση, υπήρχαν λόγοι... Για να είμαι ειλικρινής, στα πρώτα 20 λεπτά της ταινίας εντυπωσιάστηκα. Νευρική, γκαζωμένη σκηνοθεσία. Γερή σπλατεριά, και καλοσερβιρισμένη, μπαίνει κάτω από το πετσί σου, σχεδόν νιώθεις το κάθε χτύπημα. Άχρωμη, λερωμένη, παρακμιακή φωτογραφία (ίσως το δυνατότερο σημείο της ταινίας) Όλα αυτά συμβάλλουν σε ένα αποτέλεσμα που αν μη τι άλλο, είναι αισθητικά άρτιο. Η ταινία ενσωματώνει όλους τους λόγους που γουστάρεις τις ταινίες του Rob Zombie, μόνο που είναι ακόμα καλύτεροι και “ενισχυμένοι” σε σχέση με το παρελθόν. Προχωρωντας, διαπιστώνεις σταδιακά ότι δυστυχώς, η ταινία ενσωματώνει επίσης όλα αυτά που σε ξενερώνουν στις ταινίες του σκηνοθέτη. Κάκιστοι διάλογοι, υστερικές, υπερβολικές αντιδράσεις των χαρακτήρων και (το σήμα κατατεθέν του) μια στις 2 λέξεις είναι το “fuck” και τα διάφορα παράγωγά του.

Σε γενικές γραμμές, όλα τα παραπάνω μπορώ να τα ανεχτώ. Έχοντας εξάλλου δει σχεδόν όλες τις γνωστές ταινίες του σκηνοθέτη, τουλάχιστον έχω συνηθίσει το ιδιόρρυθμο στυλ του. Όμως, δυστυχώς, οι αδυναμίες σε αυτό το εργάκι δεν περιορίζονται μονάχα εκεί. Αφού δεις το πρώτο 1/3 και μετά, το πράγμα αρχίζει να ξεφεύγει για τα καλά. Ο McDowell στον κάποτε σεβάσμιο ρόλο του Dr Loomies, τώρα έχει χωρίς κανένα λόγο υποβιβαστεί σε... comic relief (δηλαδή ο αστείος – και καλά – καραγκιόζης της υπόθεσης) Οι ματιές – τάχα μου – στον ψυχισμό του Michael Myers προκαλούν βαρεμάρα είναι ΠΟΛΥ περισσότερες από όσο χρειάζονται, επαναλαμβάνονται αφόρητα και εν τέλει διακόπτουν τους ρυθμούς της ταινίας. Αυτό το άσπρο άλογο πού κολλάει; Με το λειψό μου μυαλό, αυτό που προσωπικά κατάλαβα είναι ότι όσο γαμάτος και cool να το παίζει ο Rob Zombie, μάλλον παντόφλα τρώει στο σπίτι. Γιατί η μόνη σκοπιμότητα πίσω από όλες αυτές τις άχρηστες σκηνές ήταν μάλλον... για να βγάλει τη γυναίκα του στο γυαλί, σε ένα ρόλο που κανένα νόημα δεν έχει και επ ουδενί δεν υπηρετεί στην πλοκή και την ατμόσφαιρα του έργου.

Ατμόσφαιρα είπατε; Ύστερα από λίγο, θα διαπιστώσετε ότι δυστυχώς ούτε και αυτή δεν παίζει. Και εντάξει, μπορώ να δεχτώ την πλήρη έλλειψη σεναρίου – εξάλλου τα Halloween ποτέ δεν ξεχώρισαν για τον πλούτο της ιστορίας τους. Αλλά το να απογυμνώσεις ένα Halloween από κάθε ίχνος suspense και αγωνίας είναι απλά ασυγχώρητο. Όσο για το trademark μουσικό θέμα; Δηλαδή μιας από τις πιο αναγνωρίσιμες μουσικές στην ιστορία του κινηματογράφου που συνέβαλε τα μέγιστα στην αυθεντική κινηματογραφική εμπειρία; Θα το ακούσετε... στους τίτλους τέλους... Τι μένει; Μια ατελείωτη ακολουθία σκηνών στις οποίες βλέπουμε έναν θεόρατο άντρα, με νοημοσύνη νηπίου, να σφάζει κόσμο. Εν ψυχρώ, στεγνά, συνοπτικά και δίχως κανένα λόγο. Στις οποίες παρεμβάλλονται αυτές στις οποίες βλέπει τη μητέρα του δίπλα στο άσπρο άλογο, να λέει π@π@ριές. Και αυτές με τη σειρά τους εναλάσσονται με φάσεις στις οποίες η Laurie υστεριάζει και προβαίνει σε αλόγιστη κατάχρηση της λέξης fuck, φαινομενικά δίχως κανένα λόγο (μακράν οι πιο ενοχλητικές και εκνευριστικές σκηνές της ταινίας)

Splatter / Gore :
Απ' όλα έχει ο μπαξές, αλλά η πρωτοτυπία και η μαστοριά εξαντλούνται βασικά στην (ομολογουμένως εντυπωσιακή) εισαγωγή.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Παίρνεις ακριβώς ό,τι περιμένεις από τον Rob Zombie. Έκφυλα νυμφίδια που μοιάζουν να ξεπήδησαν κατευθείαν από τη δεκατία του '70. Βυζάκια και μπουτάκια στη φόρα, όλα αρίστης ποιότητος, αν και η δοσολογία θα μπορούσε να είναι και πιο γενναιόδωρη.

Ρεζουμέ :
Περισσότερο θυμίζει μια καλοφτιαγμένη ακολουθία αδιάφορων σκηνών. Το έργο φαντάζει πολύ μεγαλύτερο απ' ότι πραγματικά είναι και η πρωτότυπη μουσική στους τίτλους τέλους (τους οποίους θα δεχτείς με ένα συναίσθημα ανακούφισης) καθώς και η ατμοσφαιρική φωτογραφία, είναι μάλλον τα μοναδικά πραγματικά καλά σημεία του.