Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Halloween Resurrection (2002)


Μάστορας : Rick Rosenthal
Παίχτες : Jamie Lee Curtis, Brad Loree, Busta Rhymes 
Με δυο λογάκια :
Η αντιπαλότητα του Michael Myers με την αδερφή του Laurie Strode, φτάνει στο τραγικό της φινάλε... όμως αυτό είναι μόνο η αρχή. Το διαδικτυακό ριάλιτι DangerTainment, σκοπεύει να εξερευνήσει το σπίτι του περιβόητου δολοφόνου χρησιμοποιώντας 6 έφηβους διαγωνιζόμενους που θα κλειδωθούν στο σπίτι για να ανακαλύψουν τα μυστικά του... χωρίς να ξέρουν ότι στο σπίτι ζει ακόμη ο Michael Myers!



Αναλυτικότερα :
Με κάποιες ταινίες απλά καταλαβαίνεις από την αρχή ότι κάτι δεν πάει καλά. Πχ όταν αμέσως μετά τον τίτλο Halloween φιγουράρει στην οθόνη πρώτο και καλύτερο το όνομα του... Busta Rhumes και αμέσως μετά της Tyra Banks. Πρώτη αντίδραση : “...τι στον πούτσο...” δεύτερη και ωριμότερη αντίδραση : ένα βαθύτατο “...ωχχχχ...” που έφτασε μέχρι την ψυχή του συντάκτη! (ναι ρε εγώ είμαι αυτός, παίζει πρόβλημα;) Τι να πει κανείς... πρώτον, σε περίπτωση που χάσατε το μέτρημα, αυτή είναι η ΟΓΔΟΗ ταινία Halloween. Δεύτερον, για να βάζουμε τα πράματα στη θέση τους : όσο αρπαχτή τελικά (και παρά τα φαινόμενα) ΔΕΝ ήταν το H20, τόσο περισσότερο και στην νιοστή είναι τούτο εδώ. Έχε χάρη που η προηγούμενη ταινία πήγε μάλλον ανέλπιστα καλά (βλ και προηγούμενο review) οι παραγωγοί μάσησαν τα λόγια τους και η αναπόφευκτη συνέχεια, ήταν ήδη καθ'οδόν... Τρίτον, εδώ τελειώνει το αφιέρωμα της Καμαριέρας στη σειρά Halloween και πιστεύω ότι σας έχω καλύψει πλήρως!

Τέσσερα χρόνια μετά, αποκαλύπτεται ότι ο Michael Myers τελικά ακόμη ζει. Μόλις μέσα στα πρώτα 10 λεπτά της ταινίας (θα το πω και πιστεύω ότι δεν είναι spoiler γατί βασικά έτσι αρχίζει η ταινία) βρίσκει και σκοτώνει (επιτέλους;) την αδερφή του Laurie, που για τελευταία φορά την υποδύεται η Jamie Lee Curtis. Κάπου εκεί η ιστορία χάνεται στο πουθενά, για να επιστρέψουμε κάποια στιγμή μετά στο σπίτι του δολοφόνου, από όπου άρχισαν όλα. Εκεί εισβάλλει ένα συνεργείο διαδυκτιακής ριάλιτι εκπομπής με σκοπό… να εξερευνήσει τα μυστικά που κρύβονται πίσω από την μετατροπή ενός παιδιού σε έναν από τους πιο περιβόητους δολοφόνους της Αμερικής. Φυσικά, το όλο εγχείρημα είναι αρπαχτή του κερατά – και μάλιστα τρομάρα τους, ήθελαν μέσα από το σενάριο και να την πουν στην κηβδιλότητα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της showbiz γενικότερα… ενώ εδώ κάνουν τα ίδια και χειρότερα!

Από πού να πρωτοξεκινήσεις… ανύπαρκτο σενάριο, ελεεινές ερμηνείες, φτωχή παραγωγή με ανύπαρκτα και άθλια σκηνικά. Ελεεινή σκηνοθεσία και άχρωμη φωτογραφία όπου τα μισά πλάνα αντικαθίστανται από κάκιστες εικόνες ΠΟΛΥ χαμηλής ανάλυσης από τις webcams που φορούν οι διαγωνιζόμενοι. Βασικά, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ λόγος να ασχοληθείς με αυτή την ταινία, πλην… για να έχεις να λες ότι τις έχεις δει όλες! Είναι μακράν (μαζί με το δεύτερο Halloween του Rob Zombie) οι χειρότερες ταινίες της σειράς. Και παρά τις λίγες καλές του ιδέες (ο θάνατος της Laurie, το γεγονός ότι ο Myers ακόμη ζει στο υπόγειο του σπιτιού του) η εκτέλεσή τους είναι κάκιστη και χάνεται σε έναν ωκεανό προχειρότητας και χαζομάρας.

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Κι όμως, ο μάστορας που μας έδωσε αυτή τη μπούρδα, είναι ο ίδιος Rick Rosenthal που έφτιαξε το πολύ καλό Η Νύχτα με τις Μάσκες No 2 – πριν 21 χρόνια... 

Ο χαρακτήρας της Laurie Strode παίζει μόλις για 15 στην αρχή της ταινίας και παίζει να έχει… 11 ατάκες όλες κι όλες. Φημολογείται ότι η Jamie Lee Curtis υποχρεώθηκε να παίξει σε αυτό το σίκουελ λόγω της επιτυχίας του προηγούμενου και βασικά μόνο και μόνο για να σιγουρευτεί ότι ο χαρακτήρας της, Laurie Strode (ή έστω η ίδια!) δεν θα ξαναπαρουσιαζόταν σε κανένα άλλο sequel. 

Για όποιον ενδιαφέρεται, υπάρχουν γυρισμένα πολλαπλά φινάλε που είχαν σκοπό οι παραγωγοί να δείξουν κι από ένα διαφορετικό, ανάλογα με το που θα προβαλλόταν η ταινία. Το σχέδιο τελικά δεν προχώρησε και τα πολλαπλά φινάλε σώζονται στο DVD και φυσικά στο Internet. 


οι παραγωγοί, μετά από αυτή την ταινία, είχαν σκοπό να γυρίζουν κάθε χρόνο και από μια ταινία Halloween που βασικά θα είχε να κάνει με διάφορες απόψεις των δημιουργών σχετικά με την γιορτή, πάνω κάτω όπως είχαν ξεκινήσει να κάνουν και στην εποχή του Halloween III. Όμως οι έρευνες αγοράς έδειξαν ότι κάτι τέτοιο δεν θα ενδιέφερε τον κόσμο που ακόμη συσχέτιζε το franchise με τον Michael Myers. Έτσι, μετά την αποτυχία της ταινίας, το όνομα Halloween πέρασε στα αζήτητα, για να το «αναστήσει» ξανά ο Rob Zombie, κάμποσα χρόνια μετά. Αυτή είναι και η τελευταία ταινία από τις “παλιές” Halloween.


Πόσα πιάνει; 1,5 / 5 

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Dungeons & Dragons : The Book of Vile Darkness


Μάστορας : Gerry Lively
Παίχτες : Meagan GoodAnthony HowellJames Rawlings
Με δυο λογάκια :
Χιλιάδες χρόνια πριν, ένας δαιμονικός μάγος φτάνοντας στο τέλος της ζωής του μεταμορφώθηκε από τους θεούς του σκότους στο Book of Vile Darkness, ένα βιβλίο ακατανόμαστων διαβολικών γνώσεων που σκόρπαγε την τρέλα και το μαρτύριο όπου κατέληγε. Οι υπερασπιστές του καλού καταδίωξαν το βιβλίο για αυτό και οι υποστηρικτές του σκότους το διέλυσαν και έκρυψαν τα κομμάτια του σε διάφορες μυστικές τοποθεσίες του βασιλείου του Karkoth. Ένας νεαρός ιππότης, ο τελευταίος επιζών των Knights of the New Sun ορκίζεται να εκδικηθεί για το χαμό του ιπποτικού τάγματος και να σώσει τον πατέρα του από τα χέρια των απαγωγέων. Ενώνει τις δυνάμεις του με μια ομάδα κακόβουλων τυχοδιωκτών που έχουν βαλθεί να ανακαλύψουν και να επανενώσουν το βιβλίο. Υποκρινόμενος ότι είναι ένας από αυτούς, η πίστη και η ηθική του θα υποστούν σκληρές δοκιμασίες...


Αναλυτικότερα :
Και μόνο από τον πρόλογο καταλαβαίνει κανείς ότι επιτέλους κάποιος είπε να πάρει το όνομα Dungeons & Dragons λιγάκι πιο σοβαρά. Βέβαια, λόγω καταραμένης φτώχειας, το The Book of Vile Darkness είναι σαφέστατα τηλεταινία του κερατά. Όμως, παρά τις υλικές ελλείψεις του είναι σαφώς ανώτερο και έχει πολλή περισσότερη μαγκιά και ψυχή και από το ανεκδιήγητο πρώτο “χολυγουντιανό” Dungeons & Dragons, όσο και από το μέτριο δεύτερο "Dungeons & Dragons : Wrath of the Dragon God". Και αν μη τι άλλο, είναι πολύ πολύ πρωτότυπο. Πράμα που στο δικό μου βιβλίο είναι πολύ σημαντικός παράγων.

Κατ' αρχήν, για όσους δεν ξέρουν. Το Book of Vile Darkness είναι από τα πιο παλιά, θρυλικά και αγαπημένα μαγικά αντικείμενα του Dungeons & Dragons καθόλη την μακριά ιστορία του. Βασικά είναι κάτι ανάλογο του “Νεκρονομικόν” αλλά για το παιχνίδι. Επιπλέον, έχει εκδοθεί σαν βοήθημα παικτών σε τουλάχιστον 2 εκδόσεις του παιχνιδιού. Κοινώς, είναι ένας μικρός θρύλος για τους φίλους του είδους, με την δικιά του ιστορία. Για να μιλήσω με Dungeons & Dragons όρους λοιπόν, το σενάριο εδώ είναι ένα evil campaign όπου ένα evil party προσπαθεί να βρει και να “αναστήσει” το βιβλίο. Μια μοχθηρή όσο και σέξυ sorceress, ένας vermin lord (ΘΕΟΣ!!!), ένας πολεμιστής goliath, ένας assassin και στη μέση τους ένας κακομοίρης Paladin που θα υπομείνει τα πάνδεινα για να βρει τον πατέρα του, αλλά και για να διατηρήσει την ταυτότητα και την πίστη του μυστική.

Σαν μποναμάς σε όλους τους φίλους του παιχνιδιού, υπάρχουν και άλλα πολλά ορόσημα του Dungeons & Dragons σε μικρές cameo εμφανίσεις. Ένα σπαθί vorpal, η κλασική bag of holding, το ιερό σύμβολο του Pelor και πολλά πολλά άλλα. Ωραία (για τηλεταινία, έτσι;) ειδικά εφέ, με ξόρκια που πάρθηκαν κατευθείαν από τις σελίδες του αληθινού accessory Book of Vile Darkness. Αίσθηση ότι παρακολουθείς ένα δραματικοποιημένο D&D gaming session. Μικρά ονόματα που όμως δίνουν καλούτσικες (για τηλεταινία) ερμηνείες (καλύτερος όλων ο Vermin Lord,. Χειρότερος όλων ο πρωταγωνιστής) Παραδόξως, απουσία τεράτων (πλην ενός πλάσματος που θύμιζε αλλά μάλλον δεν ήταν ακριβώς κόκκινος δράκος) Και καλύτερο όλων, ένα πρωτότυπο σενάριο (που δυστυχώς ήθελε πολύ περισσότερο δούλεμα και συμμάζεμα για να λάμψει) με έμφαση στις ηθικές επιλογές του πολύπαθου ήρωα. Λίγο πιο συμμαζεμένα να ήταν τα πράματα, λίγο καλύτερα κάποια make up effects (o Goliath είναι κωμικός) λίγο το αδύναμο φινάλε και θα είχαμε ένα μικρό διαμάντι. Όμως, όπως και να έχει, είναι απόλυτα cult και must see για όλους τους DnDάδες τουλάχιστον.

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Πλούσιες και πρωτάκουστες σκηνές βίας αλλά και σεξουαλικού περιεχομένου σε DnD πράγμα γενικώς! Βυζάκια πολλά και μια πανέμορφη μάγισσα που πού θα που πάει, θα την ξετρυπώσω σε κάποια πιο ξεκωλέ πόζα και θα σας την παραδώσω και ως Mistress of the Week. Τουλάχιστον.

Πόσα πιάνει; για τους φίλους του παιχνιδιού 3,5 / 5. για όλους τους υπόλοιπους 2,5 / 5 

Django Unchained (Django ο Τιμωρός)


Μάστορας : Quentin Tarantino
Παίχτες : Jamie FoxxChristoph WaltzLeonardo DiCaprio
Με δυο λογάκια :
Με την βοήθεια ενός κυνηγού επικυρηγμένων που εξαγοράζει την ελευθερία του, ο Django ξεκινάει σε μια περιπέτεια ανά την επικράτεια για να ελευθερώσει την γυναίκα του που επίσης είναι σκλάβα στο υποστατικό ενός σκληρού γαιοκτήμονα...


Αναλυτικότερα :
Χαράς ευαγγέλια, αφενός επειδή ο Tarantino επέστρεφε (μετά το κατά τη γνώμη μου απογοητευτικό για τα δικά του standards "Inglorious Bastards") αλλά και επειδή επιτέλους... είδα την ταινία σε μια αξιοπρεπή dvd κόπια! Γιατί καθότι μεγάλη παραγωγή, παίχτηκε ομολογουμένως καλή διαδικτυακή άμυνα και δεν διέρρευσαν αξιοπρεπή torrentz της πλην κάποιων ταλαιπωρημένων λήψεων από σινεμά, που έτσι και αλλιώς αποφεύγω σαν το διάολο το λιβάνι. Όλα κι όλα! Ή θα δω την ταινία όπως πρέπει, στην bravia 40άρα μου σε ποιότητα dvd ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ή δεν θα τη δω καθόλου!

Και πάνω από όλα, μεγαλύτερη χαρά το ότι ο μάστορας έβγαλε μεγάλη ταινία. Το “Django Unchained” από την αρχή μέχρι το τέλος του είναι μια κινηματογραφική απόλαυση, παρά την διάρκεια μαμούθ των 2 ωρών και 45 λεπτών. Και μόνο που ο άνθρωπος καταφέρνει να σε κρατάει στη θέση σου για τόση ώρα, χωρίς να κάνει κοιλιά η ταινία και χωρίς να βαρεθείς είναι κατόρθωμα τουλάχιστον. Λοιπόν, για όσους είναι από άλλο πλανήτη, να εξηγήσω πολύ συνοπτικά τι είναι το Django : είναι μια σπουδή στα western με μια ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά ενός πολύ ιδιαίτερου και ταλαντούχου ανθρώπου. Που περνάει την νοσταλγία και την αγάπη του για τις παραστάσεις που τον μεγάλωσαν μέσα από το διεστραμμένο προσωπικό του φίλτρο και βγάζει από την άλλη μεριά ένα αποτέλεσμα που με την πρώτη ματιά φαντάζει σχεδόν (ειδικά στα μάτια του μέσου Αμερικάνου) βλάσφημο : έναν μαύρο καουμπόη που εκδικείται το σύστημα, τον κόσμο της άγριας δύσης δρώντας εντός αυτού!

Όσοι έχουν δει τις ταινίες του Tarantino ξέρουν τι να περιμένουν εδώ. Σουρεαλιστικοί διάλογοι και σκηνές που τραβάνε πολύ περισσότερο από όσο θα περίμενε κανείς και εναλλάσσονται με αιφνίδια κρεσέντα κάφρικης, τρελαμένης – ενίοτε κωμικής – βίας. Ερμηνείες κορυφή από τους Jamie Foxx (στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του) Christoph Waltz αλλά και έναν απολαυστικό όσο και αγνώριστο ερμηνευτικά Leonardo DiCaprio. Ένα soundtrack από ετερόκλητες αλλά ταιριαστές μουσικές που ντύνει ανελλιπώς κάθε σκηνή της ταινίας και ίσως να συγκαταλέγεται στα μεγαλύτερα σε διάρκεια, αλλά και στα καλύτερα (χωρίς αστεία) όλων των εποχών. Τρελά και απροσδόκητα guest (Kerry Washington, Samuel L. Jackson, Jonah Hill, Don Johnson, αλλά και από τον ίδιο τον σκηνοθέτη)

Ρεζουμέ :
θες και άλλα; κάπου άκουσα ότι ο Ταραντίνο ανακοίνωσε πως το Django θα είναι η τελευταία ταινία του. Βασικά δεν το πολυπιστεύω ότι εννοούσε κάτι τέτοιο, μάλλον μου μοιάζει περισσότερο με αποτέλεσμα στιγμιαίας παρόρμησης ή (για να γίνω πιο κακεντρεχής) με publicity stunt (όχι ότι χρειάζεται ο ταραντίνο τέτοια κόλπα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις) Όπως και να έχει όμως, σίγουρα ο Django είναι μια από τις καλύτερες δουλειές του. Μια ωρίτσα πιο μικρή και συμμαζεμένη να ήταν η ταινία και ίσως να είχε τσιμπήσει το 5άρι από μένα.

Πόσα πιάνει; 4,5 / 5