I Love You, Man

Μάστορας : John Hamburg
Παίχτες : Paul Rudd , Rashida Jones , Jason Segel
Βαθμολογία : 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Όταν ο ήρωας της ιστορίας παίρνει τη μεγάλη απόφαση να παντρευτεί την καλή του, τα πάντα δείχνουν να είναι τέλεια. Μια φαινομενικά μικρή λεπτομέρεια είναι το μόνο πράγμα που μπαίνει στο δρόμο για την κατάκτηση της ευτυχίας : δεν έχει κανέναν πραγματικό φίλο για να τον κάνει κουμπάρο του. Όταν επιτέλους, μετά από πολλά ευτράπελα βρίσκει κάποιον να ταιριάζουν, η φιλία τους δείχνει να λειτουργεί επιβαρυντικά όσον αφορά τον τομέα της σχέσης του. Θα μπορέσει να βρει τη χρυσή τομή χωρίς να στερηθεί τη γυναίκα της ζωής του, αλλά και τον καλύτερό του φίλο;

Αναλυτικότερα :
Έξοχη ιδέα! Γιατί κάποιος δεν έχει κάνει τόσο καιρό μια ταινία πάνω σε αυτό το θέμα; Να πω ένα μυστικό, ειδικά στις κυρίες : οι άντρες είμαστε μεγάλοι μαλάκες! Θα με πεις, σιγά το μυστικό. Θέλω να πω, ότι αυτό είναι μια αλήθεια που δεν την πιστεύετε μονάχα εσείς, αλλά και εμείς! Είναι πραγματικά δύσκολο για έναν άντρα να βρει ένα σωστό κολλητό, έναν καλό φίλο. Υπάρχουν τόσοι, ΜΑ ΤΟΣΟΙ μαλάκες εκεί έξω! Κι αν δεν είναι μαλάκες, θα είναι ψυχοπαθείς. Ή παπάντζες. Ή μίζερα ψυχικά βαμπίρ που σου ρουφάνε κάθε ίχνος καλής διάθεσης και αισιοδοξίας. Ή ψωνισμένοι! Ή ορκ που δε μπορούν να μιλήσουν για τίποτα άλλο παρά για ποδόσφαιρο, αμάξια και γκόμενες! Ή τσοντάκηδες από τους παθολογικούς που το μηνάρουν διψήφιες φορές την ημέρα! Ή workaholics! Ή αλκοολικοί! Ή απλώς καμμένοι με οτιδήποτε! Κοινώς, μέρος της ευτυχίας του να είσαι straight άντρας, είναι ότι, τουλάχιστον συναισθηματικά, ότι δε θα χρειαστεί ποτέ να ανεχτείς κανέναν από όλους αυτούς τους βλαμμένους που κυκλοφορούν εκεί έξω!

Πλάκα πλάκα, μας ζαλίζουν τον έρωτα και μας πιπιλάνε τα μυαλά με όλες αυτές τις γκομενοσυναισθηματικές σαχλαμάρες που βγαίνουν με το κιλό, ενώ στην πραγματικότητα μια σωστή αντροφιλία είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο και πιο σπάνιο! Απλά (ειδικά αν είσαι αγοράκι) σκέψου : πόσες σχέσεις / γκομενοκαταστάσεις είχες μέχρι τώρα; Εντάξει, μη μας το μαρτυρήσεις κιόλας, έτσι κι αλλιώς ψέματα θα μας έλεγες! (και κατά προτίμηση, ένα φανταστικό πολλαπλάσιο του πραγματικού αριθμού των σχέσεών σου!) Απλά κράτα το μέσα σου. Τώρα σύγκρινε τον αριθμό με αυτό των πόσων αληθινών φίλων είχες μέχρι τώρα. Διαφορά τερατώδης και σαφώς υπέρ των σχέσεων! Δε θα επεκταθώ παραπάνω στο θέμα, εξάλλου έχω γράψει 2 επικά άρθρα σε τούτο το μπλογκ, τα “Αντρικές Φιλίες & Άλλες Αηδίες part I & II” τα οποία, εφόσον διαβάζεις Καμαριέρα, απλά ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να τα αγνοείς! (στην πραγματικότητα, είναι μάλλον από τα πολύ λίγα άξια λόγου πράγματα που θεωρώ ότι έχω γράψει...) Αν βαριέσαι να τα ψάχνεις στα παλιά ποστ, απλά google-αρέ τα και θα σου βγουν. Είπαμε, αυτή η Καμαριέρα, είναι ΔΙΕΘΝΗΣ!!!

Ξεφύγαμε ή μου φαίνεται; Όπως και να έχει, το ταινιάκι αυτό πραγματεύεται αυτό το φλέγον ζήτημα. Και δεδομένου του πόσο δύσκολο είναι πραγματικά να το χειριστείς αυτό το θέμα, θα έλεγα ότι μια χαρά τα καταφέρνει. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι επαρκέστατο, αν και προσωπικά θα προτιμούσα πιο καθημερινούς, ρεαλιστικούς χαρακτήρες προκειμένου το κοινό να ταυτιστεί καλύτερα μαζί τους. Δεν έχουμε όλοι mancave δικό μας γκαράζ στο οποίο στεγάζουμε την κάθε φύσης γκ@βλα μας, ούτε είμαστε επιτυχημένοι επαγγελματίες διατηρώντας 100% ατόφια και ανεπηρρέαστη την ιδιαιτερότητα και την απαλεψιά μας. Ούτε και έχουμε τις απαραίτητες μουσικές γνώσεις προκειμένου να συμμετέχουμε παράλληλα σε rock συγκρότημα, αν και ΟΛΟΙ οι άντρες πιστεύω έχουν φανταστει κάποια στιγμή της ζωής τους να τζαμάρουν πάνω στη σκηνή.

(Προσωπικά, κάτι τέτοιο πρέπει να αποτελεί τη νούμερο 3 all time classic φαντασίωση του γραφόντα, μετά από ένα menage a trois με δυο μελαχρινούλια Βραζιλιάνικα MILFS (αλλά δέχομαι να συμβιβαστώ με δίδυμες Γαλλιδούλες! Ή δίδυμες Ολλανδέζες! Ή με τη Σάσα Μπάστα! Τη Megan Fox! Την Emma Stone! Μια οποιαδήποτε από αυτές τις υπέροχες γυναίκες που έπαιζαν τότε στο show του Benny Hill! Την Τέτα Ντούζου να πρωταγωνιστέι στο δικό μου ιδιωτικό “Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα!” Δε θα τελειώσω ποτέ έτσι που το πάω!!!) και το σημαντικότερο και ιερότερο όλων (το νούμερο ένα μου!) ακατονόμαστο μπέρδεμα που μεταξύ πολλών άλλων να περιλαμβάνει ρετσίνα ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ, το πρώτο DOOM στο παλιό μου Playstation και ένα ταψί φασόλια γίγαντες με μπέικον (Κοκέ θυμάσαι;) σε συνδυασμούς που ακόμα και ένας ξεδιάντροπος σαν και μένα, ντρέπεται να ομολογήσει!)

Όπως και να έχει, δεν υπάρχει τίποτα εξωπραγματικό στα χούγια και τις αδυναμίες τους τα οποία παρουσιάζονται με αρκετή αυθεντικότητα. Η Rashida Jones είναι ειλικρινά γλυκύτατη, το μέλι το ίδιο. Εξωτικό, ξανθομαυρισμένο, μιγάδικο μέλι. Ωστόσο δεν καταφέρνει να είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Μια όμορφη εικόνα. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι επαρκέστατες. Λίγη παραπάνω φαντασία και πρωτοτυπία δε θα με χάλαγε, ωστόσο δεδομένου ότι μιλάμε για κωμωδία δε με παίρνει να ζητώ τον ουρανό και τα άστρα σε αυτούς τους τομείς. Καλοί διάλογοι και pacing και το όλο σύνολο τυλίγεται και παραδίδεται στην πόρτα σου με ένα ιδιαίτερα έυθυμο και αγαπησιάρικο τρόπο που ευτυχώς δεν ολισθαίνει σε διδακτισμούς, μελοδραματισμούς και πάσης φύσεως ζουμιά. Κερασάκι στην τούρτα τα πολλά και απάλευτα guest star, κάποια από αυτά απλά δεν υπάρχουν! Ένα θα πω και θα κλείσω : όσοι από εσάς μεγάλωσαν με Lou Ferignio, απλά θα προσκυνήσετε!!!