Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Ανάγνωσματα του μήνα

Ravenloft box set
Κάτι που με χαροποιεί και με κάνει ιδιαίτερα υπερήφανο είναι ότι μόλις τα τελευταία 2 χρόνια έχω καταφέρει να συγκεντρώσω στη συλλογή μου όλλα εκείνα να ένδοξα rpg προϊόντα που τότε, παλιά (πολύ παλιά) με έκαναν να χωθώ βαθιά στη φάση του Dungeons & Dragons. Όλα αυτά που τα χάζευα μικρός στα περιοδικά και στα ράφια των καταστημάτων και μου τρέχανε τα σάλια, τώρα αποτελούν στολίδι για τη συλλογή μου! Μεταξύ αυτών, τα Dark Sun box set, Planescape box set, TSR Silver Anniversary box set και η τελευταία προσθήκη το περιβόητο “κόκκινο κουτί”, η δεύτερη έκδοση του Ravenloft Campaign! Τώρα, τι να πρωτοπείς για το Ravenloft που δεν έχει ήδη γραφτεί; Λατρεμένο, cult, τουλάχιστον. Το διαβάζεις και χάνεσαι. Δυστυχώς, όπως πάντα συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, σε περιμένει στη γωνιά για να σε προσγειώσει ανώμαλα στην πραγματικότητα η σύγκριση με τα σύγχρονα προϊόντα της Wizards. Καινούρια, γυαλιστερά βιβλία που τα χρυσοπληρώνεις και η αξία και το περιεχόμενό τους δεν αγγίζουν ούτε ένα μικρό κλάσμα της αντίστοιχης αυτών των παλιών βιβλίων.

Neither Man Nor Beast
Μια από τις καλύτερες χαμηλού επιπέδου περιπέτειες για να ξεκινήσεις το δικό σου Ravenloft campaign. Η προσωπική μου αγαπημένη παραμένει το Night of the Walking Dead, αλλά επ' ουδενί δε μπορώ να υποτιμήσω την αξία αυτού του έξοχα γραμμένου και άκρως προσεγμένου βιβλίου. Άμα το πετύχετε να πωλείται στο internet, το συνηστώ ανεπιφύλακτα. Ειδικά το δεύτερο μέρος, με το μοναστήρι πάνω στο βουνό με τους ζομποποιημένους καλόγερους, έχει βγει κατευθείαν από τα σχολή των ταινιών της Hammer! Άψογο!

Howls in the Night
Να και κάτι σπάνιο : ένα σύντομο Ravenloft σενάριο, ταμάμ για ένα spooky απόγευμα με τους φίλους σου! Ωστόσο, είναι πληρέστατο περιεχομένου και θέλει καλό διάβασμα και προετοιμασία από τον DM προκειμένου να λάμψει! Θα το παίξω στα μικρά για τα Χριστούγεννα!

When Black Roses Bloom
Αυτό το βιβλίο γράφτηκε για ένα πολύ περιορισμένο κοινό. Συγκεκριμένα, για τους fans τόσο του Ravenloft, όσο και του Dragonlance campaign setting. Αν και, θεωρητικά, ότι χρειάζεται ο DM για τον κόσμο της Dragonlance προκειμένου να τρέξει την περιπέτεια, περιλαμβάνεται σε αυτή, εντούτοις πιστεύω ότι σε ένα campaign τελείως άσχετο με το Dragonlance η αξία αυτής της κατά τα άλλα εξαιρετικά καλογραμμένης περιπέτειας μειώνεται αρκετά. Πάντως έχει πολλά θετικά στοιχεία και είναι ΓΕΜΑΤΗ από Lord Soth, έναν από τους πιο “αγαπημένους” διάσημους κακούς στο Dungeons & Dragons! Προσωπικά δε συμπάθησα ποτέ το Dragonlance σαν κόσμο και δε με βλέπω να παίζω ποτέ το “When Black Roses Bloom”. Ωστόσο, το άψογα χαρτογραφημένο κάστρο του Lord Soth, το περιβόημο Nedragaard Keep, θα χρησιμοποιήσω σαν μοντέλο για το κάστρο του Count Dracula στο δικό μου Castlevania d20! (αν θυμάστε και τη σχετική ανακοίνωσή μου για την περιπέτεια! Ναι, το project “παίζει” ακόμα! Απλά το έβαλα προσωρινά στον πάγο μέχρι να ξεμπερδέψω με το δίπλωμα οδήγησης και με το διάβασμα για την ειδικότητα.)

The Evil Eye
Άλλο ένα αριστούργημα του Ravenloft, αυτή η περιπέτεια είναι μια από τις πλέον αγαπημένες και συλλεκτικές. Έχοντας τελείως αντισυμβατική και open ended δομή, σίγουρα δεν προσφέρεται για όλους, αλλά όποιος μπει στον κόσμο να τη δουλέψει (και θέλει πολύ δουλειά!) θα την αναγνωρίσει σαν αυτό που πραγματικά είναι : ένα ακατέργαστο, κακόβουλο μαύρο διαμάντι.

Θεωρητική Εκπαίδευση Υποψηφίων Οδηγών
Από την Ιατρική Σχολή είχα να πιάσω στα χέρια έκδοση του Ιδρύματος Ευγενίδη. Ωστόσο είναι πιο καλογραμμένο, απλό και συμβατό απ' ότι περίμενα. Φυσικά, η χαρακτηριστική φτηνή θερμοκόλληση και οι σελίδες με το μελάνι που σου μένει στα χέρια, παραμένουν ως έχουν από τότε!

Star Trek (2009)

Μάστορας : J.J.Abrams
Βαθμολογία : 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Μια φρέσκια ματιά στην αρχή του φαινομένου Star Trek. O J.J.Abrams ανακαινίζει όλη τη σειρά ξεκινώντας από τις ρίζες της και κερδίζει το στοίχημα, τόσο εμπορικά, όσο και καλλιτεχνικά!

Αναλυτικότερα :
Δεν έχω δει ποτέ μου επεισόδιο της σειράς Star Trek. Προσωπικά πάντα γούσταρα περισσότερο το Star Wars, και τις μυαλά-στα-κάγκελα μάχες με τα πολύχρωμα λέιζερ και τα φωτόσπαθα, παρά τον πιο στατικό και επιστημονικοφανή ρυθμό του Star Trek. Χώρια που σχεδόν όλες οι απόπειρες κινηματογραφικής απόδοσης της σειράς ήταν το λιγότερο τραγικές. Ωστόσο, αυτό το ταινιάκι τα σπάει. Με σύγχρονη, φρέσκια οπτική, νεανικές “άκαφτες” φάτσες και σφιχτό-σαν-16χρονο-κωλαράκι σκηνοθετικό ρυθμό, ξεχνάς τελείως το ότι σου ξαναπουλάνε ένα προϊόν (περίπου) 30ετίας που όλοι θεωρούσαν ότι έχει φάει τα ψωμιά του!

Το σενάριο είναι απρόσμενα καλό, αν και χρησιμοποιεί κάπως εκτεταμένα το time travelling concept, με αποτέλεσμα σε κάποια σημεία να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Πολύ καλή σκιαγράφιση γίνεται στους χαρακτήρες των 2 πρωταγωνιστών. Αλλά και οι περισσότεροι χαρακτήρες που εμφανίζονται, έστω για λίγα πλάνα, καταφέρνουν να απεικονίζονται “τρισδιάστατοι” και ζωντανοί! Χαβαλές και καλό χιούμορ εμπνευσμένα βαλμένο ώστε να ξεκουράζει χωρίς να ξενερώνει την – κατά τα άλλα – επική σκοπιά της πλοκής. Τα σπάω για τον ξανθούλη Ρώσο μπόμπιρα με την ανεκδιήγητη προφορά! Στο ίδιο καλό επίπεδο κινούνται και οι ερμηνείες με κορυφαία παρουσία τον πιτσιρικά που παίζει τον captain James Kirk και ξεχωρίζει για τη ζωντάνια και το κεφάτο παίξιμό του. Εφέ, φωτογραφία, σκηνοθεσία τέντα και μάχες τούμπανο, ένα Enterprise πιο καινούριο και ακμαίο από ποτέ και απολαυστικό guest φόρος τιμής στην ιστορία της σειράς από τον “αυθεντικό” Mr. Spock! Τα πάντα όλα είναι εδώ! Θέλετε τίποτα περισσότερο για ένα άκρως διασκεδαστικό και χαλαρό απόγευμα;

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Βλέπουμε τα (συντηρητικά) εσωρουχάκια της κούκλας μαυρούλας και μιας supermodel... πράσινης εξωγήινης! Οι κυρίες σερβίρονται τους κοιλιακούς του ξανθού αγοριού.

Ρεζουμέ :
Δεν περίμενα ποτέ να τη βρω με ο,τιδήποτε φέρει το όνομα Star Trek. Άψογη δουλειά, μυρίζει θάλασσα και φρεσκάδα και ταυτόχρονα αποτείει σωστό φόρο τιμής στο βαρύ-σαν-ιστορία όνομα της πρωτότυπης σειράς. Για τέτοιες φάσεις υπάρχει το Hollywood! Μακάρι όλα τα revisions & τα remakes να είχαν μέσα τους έστω τη μισή ζωντάνια από αυτή που έχει τούτο εδώ!

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Ελάτε να γίνουμε πολλές!

Μοναδική ευκαιρία για να διαπρέψεις μπορεί να σου κάτσει! Η diethnis-kamariera ζητάει εξωτερικούς συνεργάτες! Γιατί, είντα σκατά διεθνης μπορεί να είναι η Καμαριέρα, άμα γράφεται από ένα νοματαίο και μόνο!

Γράψε ό,τι έχεις στο κεφάλι σου! Από μια κριτική σε ένα παιχνίδι που ασχολήθηκες, ένα βιβλίο που διάβασες, μια ταινία που είδες, μια μουσική που άκουσες, μέχρι μανιφέστο – λογοδιάρροια για την τιμή των καυσίμων, για που το πάει ο Dow – Jones, ή για την μεγάλη σου καψούρα ή / και χυλόπιτα που έφαγες!

Ό,τι και να είναι αυτό, εκδηλώσου! Βγάλτο από μέσα σου! Κέρδισε τζάμπα ψυχοθεραπεία κάνε larg-ιές, βγάλε γούστα!

Στείλε το κείμενό σου στο invocationof@gmail.com. Βρες με στο Facebook γράφοντας στην αναζήτηση giorgos lagonas ή απλά πάρε με τηλ στο 6983... ναι, σιγά μην έδινα έτσι φόρα παρτίδα τον αριθμό μου! Έτσι και αλλιώς αν με ξέρεις τον έχεις, αν δε με ξέρεις μπορείς να τον βρεις! Μόνη προϋπόθεση, το κείμενό σου να είναι ΕΝΥΠΟΓΡΑΦΟ. Και θα δημοσιευτεί ως έχει, χωρίς λογοκρισία, περικοπές και ρετούς!

Η diethnis kamariera χρειάζεται τη συμμετοχή σου! Ακόμα κάθεσαι και διαβάζεις; Στρώσου και ξεκίνα το γράψιμο!

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Vantage Point (2008)

Παίχτες : Dennis Quaid, Sigourney Weaver, Forest Whitacker, William Hurt, Matthew Fox
Βαθμολογία : 4 / 5

Με δυό λογάκια :
Τα μάτια όλου του κόσμου είναι συγκεντρωμένα σε μια σύνοδο κορυφής ενάντια της τρομοκρατίας. Συμμετέχουν οι ηγέτες των μεγαλύτερων χωρών από κάθε ήπειρο και φυσικά και της Αμερικής. Το event καταλήγει σε απόλυτη αποτυχία με τον αμερικανό πρόεδρο να δέχεται μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου σφαίρα από ελεύθερο σκοπευτή. Η ταινία πραγματεύεται τη θέαση αυτού του γεγονότος μέσα από τα μάτια διαφορετικών μαρτύρων όπου ο καθένας έχει το δικό του ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία και με τις εμπειρίες τους, σιγά σιγά ξεκλειδώνεται ο γρίφος του τι πραγματικά συνέβη.

Αναλυτικότερα :
Στυλάτο και δυνατό, το Vantage Point ποντάρει στο καλό σενάριο και στο να τροφοδοτεί συνεχώς τον θεατή με νέα στοιχεία, αρκετά μεν για να προβεί σε μια ενδιαφέρουσα νοητική επεξεργασία της ιστορίας, αλλά ποτέ τόσα ώστε να βρει τη λύση του αινίγματος, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της ταινίας. Η ταινία είναι ραμμένη σε παλιομοδίτικο πατρόν, με έμφαση στο γνήσια δεξιοτεχνικό ξετύλιγμα της πλοκής, χωρίς αναίτια δράση και φοβερές action εξάρσεις. Πρακτικά, δράση δεν υπάρχει καθόλου, αν εξαιρέσεις κάτι σκηνές κυνηγητού με αυτοκίνητα. Δε με χάλασε. Είναι αν μη τι άλλο θετικό που ακόμα υπάρχουν δημιουργοί που πιστεύουν στη δύναμη της αφήγησης και δε μας μπουκώνουν με εκρήξεις και εφέ υπολογιστή όπως τόσοι άλλοι.

Σκηνοθεσία και φωτογραφία τέντα. Μοντέρνα, κοφτή και περιεκτική. Σου λέει αυτά που έχει να πει σε μόλις 80κάτι λεπτά και το κόβει πολύ πριν κουράσει το θεατή. Ο Dennis Quaid είναι όπως πάντα μέτριος στο ρόλο του, ο Forest Whitacker όπως πάντα καταπληκτικά εκφραστικός και η Sigourney Weaver εμφανίζεται σε υπερβολικά λίγες σκηνές. Η ταινία δεν είναι τέλεια. Για την ακρίβεια, μπορεί να απωθήσει κάποιους από εσάς, λόγω του αμερικανισμού της και του (ενίοτε) διδακτικού της ύφους. Ναι, ΚΑΙ εδώ οι κακοί είναι οι ανατολίτες τρομοκράτες. Οι οποίοι απεικονίζονται εν ολίγοις σαν παράλογα, κακόβουλα πλάσματα που τολμούν να αντισταθούν στους δίκαιους Αμερικανικούς Χριστιανικούς πυραύλους αέρος – εδάφους, με τα δικά τους βρωμιαραία, ελεεινά Μουσουλμανικά σαλάμια αέρος – αέρος. Παρόλα αυτά, αν μπορέσετε να αντισταθείτε στη λούμπα να χρωματιστείτε συναισθηματικά είτε με συμπάθητικούς, είτε με αντιπαθητικούς τόνους απέναντι στην προπαγάνδα της ταινίας, και προσπαθήσετε να τη δείτε σαν ένα δεξιοτεχνικό αφηγηματικό puzzle, τότε πραγματικά θα τη διασκεδάσετε.

The Proposal (2009)

Παίχτες : Sandra Bullock, Ryan Reynolds
Βαθμολογία : 3 / 5

Με δυό λογάκια :
Μέγαιρα businesswoman μεγαλοστέλεχος εκδοτικής εταιρίας. Ξέρετε τώρα, από αυτές που είναι από καριέρα κάτσε καλά και από προσωπική ζωή κλάφτα Χαράλαμπε. Ε, μια τέτοια λοιπόν, βασανίζει τους υπαλλήλους της, ειδικά τον προσωπικό της βοηθό και πολύ το χαίρεται. Όταν όμως η Visa της ακυρώνεται (Καναδή σε Αμερικανικό έδαφος γαρ) τότε υποχρεώνει το βοηθό της να την... παντρευτεί με το ζόρι προκειμένου να αποφύγει τον επαναπατρισμό. Από εκείνη τη στιγμή και μετά όμως, οι ρόλοι εν μέρει αντιστρέφονται (καθώς είναι αυτή πλέον που εξαρτάται από αυτόν) αλλά και ένας μεγάλος έρωτας αρχίζει να περιπλέκεται...

Αναλυτικότερα :
Δυο λόγια έχω για να περιγράψω το “The Proposal” : Ευχάριστη έκπληξη. Πρωτίστως γιατί η Bullock αποδομεί απολαυστικά την εικόνα της, θυμίζοντας τον παλιό καλό εαυτό της που είχε δείξει στο πρώτο (το sequel ήταν για τα μπάζα!) “Miss Congeniality” (Ελ.Υπότιτλος : Μις Με Το Ζόρι). Έκπληξη, επειδή ακόμα και από τον καθόλα ελεεινό Ryan Reynolds παίρνουμε μια ερμηνεία που δεν είναι ΤΕΛΕΙΩΣ χάλια (εντάξει, πάλι χάλια είναι το παιδί, αλλά όχι ΤΕΛΕΙΩΣ χάλια!). Και τέλος, έκπληξη γιατί αυτό το ταινιάκι που αρχικά με κάθε τρόπο σε προδιαθέτει ότι θα δεις άλλη μια χαζοαμερικανική ρομαντική κομεντί, τελικά καταφέρνει να ξεφύγει από το καλούπι / καρμπόν χιλιάδων άλλων παρόμοιων έργων και να κάνει τη διαφορά, αφενός αποφεύγοντας τα πολλά περιττά ζουμιά και σορόπια, αφετέρου λόγω κάποιων απολαυστικών σουρεαλιστικών σκηνικών! Ένα θα σας πω και θα μου το θυμηθείτε : ο Ramon είναι θεός! Αυτό το παλικάρι θα το δούμε και σε άλλες πολλές ταινίες στο μέλλον!

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Ο τέταρτος λόγος που η ταινία αυτή είναι μια έκπληξη! Η Sandra Bullock μας το δείχνει! Μιλάμε για μια υπέροχη σκηνή όπου βγαίνει από το μπάνιο γυμνή και κατά λάθος πέφτει πάνω στον επίσης γυμνό Reynolds. Μιλάμε για οπτασία. Ειλικρινά ποτέ δεν την είχα κόψει για ιδιαίτερα όμορφη γυναίκα, αλλά μιλάμε είναι ΘΕΑ!!! Δεν ξέρω τι έχει κάνει στο σώμα της και ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!!! Φυσικά, τα τελείως επίμαχα σημεία δε τα βλέπουμε, αλλά ό,τι απομένει είναι για γλύψιμο, δάγκωμα, γλύψιμο, δάγκωμα και πάει λέγοντας. Ίδρωσα γέρος άνθρωπος!!! Αν μη τι άλλο, εξαιρετικά τολμηρή κίνηση να εμφανίζεται έτσι στην ηλικία της (δεν είναι δα και μπεμπέκα...) αλλά και τελείως απρόσμενο για την εταιρία παραγωγής της ταινίας (Disney Studios)

Οι κυρίες παίρνουν πάνω κάτω κάτι αντίστοιχο, καθώς ο σκηνοθέτης δε χάνει ευκαιρία να δείξει και τα καλοσμιλεμένα κάλλη του Ryan Reynolds. Α, και μη ξεχνάμε τον Ramon!!!

Ρεζουμέ :
Αξιοπρεπέστατη με μερικές γνήσια αστείες στιγμές και αρκετά πρωτότυπη για ταινία του είδους, το “The Proposal” πατάει στις γνωστές φόρμες του είδους της ρομαντικής κωμωδίας, ρίχνοντας το μεγαλύτερο βάρος της προσοχής στη δεύτερη λέξη του όρου. Άξιο για ένα χαλαρό απόγευμα με το έτερον ήμισι.

Thick As Thieves

Παίχτες : Antonio Banderas, Morgan Freeman
Βαθμολογία : 3,5 / 5

Με δυό λογάκια :
“Παλιοσειρά” κλέφτης έργων τέχνης (Freeman), συνεργάζεται με ένα... τσικό (όσο τσικό μπορείς πλέον να αποκαλέσεις το Banderas δηλαδη!) για μια muchas marakas λαμογιά, μεγαλύτερη από κάθε άλλη. Ωστόσο, θα βρουν μπροστά τους την αστυνομία, τη Ρώσικη μαφία αλλά και την αμοιβαία έλλειψη εμπιστοσύνης που τρέφουν ο ένας για τον άλλο...

Αναλυτικότερα :
Είναι πολύ καλύτερο από όσο ακούγεται. Βασικά, το Thick as Thieves θα ήθελε πολύ να είναι... μια μείξη μεταξύ του Ocean's Eleven και του The Score (ΤΑΙΝΙΑΡΑ του ειδους με Al Pacino & Edwart Norton) και θα τα κατάφερνε... αν είχε το αντίστοιχο budget αλλά και την αποφασιστικότητα για να στηρίξει και να προωθήσει τις φιλοδοξίες του. Παρόλα αυτά, κατορθώνει να είναι μια πολύ καλή ταινία σχετικά χαμηλών τόνων με δυνατότερο όπλο της το καλό σενάριο. Όλα τα λεφτά της ταινίας παίζονται στις συνεχείς ανατροπές της ιστορίας (ειδικά προς το τέλος μπορεί και να τη χάσετε τη μπάλα!) αλλά και στο παιχνίδι μεταξύ των πρωταγωνιστών που λαμβάνει χώρα με suspense, ένταση και νεύρο. Το love story μεταξύ του Banderas και της Ρωσιδούλας δε συγκλονίζει κιόλας, αλλά είναι επαρκές για να προσθέσει ένα εξτρά ενδιαφέρον και να βοηθήσει να δεθείς και να ταυτιστείς καλύτερα με τους πρωταγωνιστές.

Το πρόβλημα του είναι αυτή ακριβώς η φιλοδοξία του, αφενός να κρατήσει τους τόνους από τη μια χαμηλούς και “ποιοτικούς” , αφετέρου όμως ζηλεύει και τη λάμψη των λιγότερο σοβαρών, αλλά πιο διάσημων ταινιών του είδους και προσπαθεί να δανειστεί κάτι από αυτή βάζοντας φτηνό χιουμοράκι στο στόμα του Banderas και δείχνοντάς τον στην αρχή του έργου να κάνει ταρζανιές και κωλοτούμπες πάνω σε βαγόνια του μετρό εν κινήσει. Το αποτέλεσμα είναι, οι όποιες εύθραυστες ισορροπίες να χάνονται και μαζί χάνεται και ο χαρακτήρας και η μοναδικότητα του έργου. Επιπλέον, σπαταλιέται χρόνος και χρήμα στο να μας δείξουν όλα αυτά τα επουσιώδη και παραμελούνται πιο σημαντικά πράγματα. Θα ήθελα φερ' ειπείν να δω μια πιο εμπεριστατωμένη ματιά στον όλο σχεδιασμό και την εκτέλεση της ληστείας και όχι να μας σερβιριστεί με τόσο συνοπτικό, αφαιρετικό και πρόχειρο τρόπο. Ειδικά τη φάση με το Banderas πάνω στο καροτσάκι να αποφεύγει τις υπεριώδεις ακτίνες του αισθητήρα του συναγερμού τους, πήρε πάρα πολύ για να τη σκεφτούν; Πολύ καλύτερα το έκανε ΠΟΛΛΑ χρόνια πριν ο Sean Connery & η Catherine Jeta Jones στο “Entrapment”, αλλά και ο Tom Cruise στο ρόλο του Nathan Hunt στο “Mission : Impossible” (Ελ. Υπότιτλος : Επικίνδυνη αποστολή) του Brian de Palma.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Η Ρωσιδούλα είναι σωστό μπιμπελό και μας το δείχνει σε μια ωραία γυρισμένη ερωτική σκηνή, μόνο που... μας κρύβει κάθε υποψία επίμαχου σημείου. Κρίμας. Για τις κυρίες το μενού διαθέτει... τη λατινική προφορά και τον αποτριχωμένο πισινό του Antonio Banderas, κάτι που εξάλλου μπορούν να βρουν και σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ταινίες του!

Ρεζουμέ :
Χωρίς το απαραίτητο βάθος και το budget που θα μπορούσαν να το κάνουν να ξεχωρίσει, το Thick as Thieves είναι εντούτοις μια αξιοπρεπέστατη πρόταση για ένα χαλαρό απογευματάκι. Ειδικά δε, το κοριτσομάνι που θέλει να απολαύσει ένα έργο του είδους (και τον κώλο του Banderas!) χωρίς απαραίτητα να θέλει μετά Depon για να περάσει ο πονοκέφαλος, θα την καταβρεί.

Σούζα τ΄Αλουγάκι!
Η ταινία κυκλοφορεί επίσης με τον εναλλακτικό τίτλο "The Code" και με τον Ελληνικό υπότιτλο "Εντιμότατοι Διαρρήκτες"

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

Resident Evil 5 (PS3, XBOX 360, PC)


Με δυό λογάκια :
Το πιο πρόσφατο μέρος της σάγκας του Resident Evil ανεβάζει αποφασιστικά τη δράση, εις βάρος του πιο ατμοσφαιρικού, survival horror στοιχείου. Αυτό μπορεί να απογοητεύσει κάποιους από εσάς, ειδικά τις παλιοσειρές. Παρόλα αυτά, κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι πρόκειται για ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό και προσεγμένο παιχνίδι.

Τα Θετικά :
Απίστευτα όμορφα γραφικά, ήχος, τεχνικός τομέας γενικά. Ξέφρενη δράση που εξυψώνεται ακόμα περισσότερο από τον άψογο χειρισμό. Μεγάλο single player campaign. Άπειρο και πάρα πολύ καλό unlockable υλικό. Δυνατό online κομμάτι. Πολύ μεγάλη επαναληψιμότητα. Η Sheva είναι θεά, Βαλκυρία σωστή! Ψαρωτικοί, σκατόψυχοι οι Lickers!

Τα Αρνητικά :
Αδιάφορο και σε κάποια σημεία εξωφρενικό σενάριο, απουσία πλοκής. Εκμηδένιση του survival horror στοιχείου. Προβλήματα με την τεχνητή νοημοσύνη της Sheva, ιδιαίτερα στα Veteran & Professional επίπεδα δυσκολίας. Το κομμάτι της κάλυψης είναι ξένο προς το στήσιμο και τη μηχανή του παιχνιδιού και στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας, προβληματικό. Κάποιες boss fights δεν ταιριάζουν στο στυλ του παιχνιδιού. Κάποια τέρατα είναι εκνευριστικά και αφαιρούν από την απόλαυση του παιχνιδιού, π.χ. Τα reaper, ο El Gigante και οι majini με τα πολυβόλα.

Βαθμολογία :
Για τους ανοιχτόμυαλους και τους καινούριους 4,5 / 5. Για τους νοσταλγούς, 3,5 / 5.

Αναλυτικότερα :
Λίγα, πολύ λίγα παιχνίδια έχουν λατρευτεί και αποκτήσει το cult status του Resident Evil. Για πάνω από 10 χρόνια η σειρά στοιχειώνει τους fan της βγάζοντας το ένα μετά το άλλο survival horror αριστουργήματα (R.E. 1-4, Code Veronica) αλλά και τίτλους – αρπαχτές (Gun Survivor 1&2, Dead Aim, Outbreak 1&2) που παρόλα αυτά δεν κατάφεραν να αμαυρώσουν τη λάμψη του ονόματός του. Παράλληλα υπήρξαν 4 ομώνυμες κινηματογραφικές παραγωγές (η πιο πρόσφατη μόλις πέρσι R.E. : Degeneration), νουβέλες, comics, και κάθε είδος franchise απαρτίζουν ένα από τα μεγάλα εμπορικά ονόματα της πιάτσας. Δε νοείται κονσόλα νέας γενιάς να λανσαριστεί χωρίς ένα νέο τίτλο της σειράς και η πάντα υπερδραστήρια εταιρία παραγωγής Capcom δεν άργησε να μας προσφέρει το νέο της τίτλο, σε κάθε διαθέσιμη δυνατή πλατφόρμα.

Σενάριο :
Αν έχετε δει το περσινό Degeneration, μάλλον δε θα εκπλαγείτε από τη νέα τροπή της υπόθεσης. Έχοντας βγει η υπόθεση Umbrella στο φως και μετά την καταστροφή της Racoon city, δείγματα και παραλλαγές των περιβόητων ιών (T virus, G virus, Veronica αλλά και οι μικροοργανισμοί Las Plagas από το Resident Evil 4) βγήκαν στη μαύρη αγορά. Πλέον οποιοσδήποτε έχει αρκετές φιλοδοξίες, αλλά και το αντίστοιχο χρηματικό ποσό, μπορεί να προμηθευτεί έναν από τους ιούς, μια από τις πολλές παραλλαγές τους ή κάποιο από τα γνωστά παλιά αλλά και καινούρια B.O.W. (Bio Organic Weapons) που έχετε αντιμετωπίσει ως παίκτες στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Με την ευρεία εξάπλωση των βιολογικών όπλων, μια νέα απειλή γεννήθηκε που απλώνει τη σκιά της ανά την υφήλιο : Bio – Terrorism ή αλλιώς βιολογική τρομοκρατία.

Οι καινούριες ανάγκες δημιουργούν καινούριες συνθήκες και έτσι σύντομα υδρίθηκε η B.S.A.A., ένας διεθνής οργανισμός που πατρονάρεται από τον Ο.Η.Ε. Σκοπός του είναι η καταπολέμιση της βιολογικής απειλής, οπουδήποτε στην υφήλιο και αν λάβει χώρα αυτή. Και – καλά μαντέψατε – οι γνωστοί και αγαπημένοι ήρωες / παλιοσειρές των προηγούμενων παιχνιδιών (Chris Redfield, Jill Valentine, Claire Redfield) βρήκαν τη θέση που τους αρμόζει εδώ. Στο RE 5 φημολογία για επερχόμενη βιολογική απειλή φέρνει τον Chris Redfield στην Αφρικανικό χωριό Kijuju όπου ενώνει τις δυνάμεις του με μια τοπική πράκτορα της B.S.A.A. , Sheva Alomar. Η συνέχεια επί της οθόνης...

Σε γενικές γραμμές στο σενάριο κλείνουν σχεδόν όλα τα “ανοιχτά μέτωπα” που υπήρχαν από τα προηγούμενα παιχνίδια. Ειδικά, αφότου τερματίσετε το παιχνίδι, δε μπορεί παρά να μη σας δωθεί η αίσθηση ότι η εταιρία διαγράφει ένα τεράστιο Game Over στη γνωστή μέχρι τώρα ιστορία, προφανώς για να κατευθύνουν τη σειρά σε καινούριες σεναριακές – και όχι μόνο - κατευθύνσεις. Είναι κρίμα που η παρούσα ιστορία φαντάζει τόσο ανεπαρκής σε σχέση με αυτές των παλιότερων παιχνιδιών. Πρακτικά, περιορίζεται σε καθαρά διεκπαιρεωτικό ρόλο, δηλαδή υπάρχει ίσα για να κάνει τη δουλειά της και μάλιστα, όσο προχωράει, το ενδιαφέρον της ελαττώνεται. Φυσικά, κάτι τέτοιο είναι μέχρι ενός σημείου αναμενόμενο, καθώς το κυρίως βάρος της προσοχής έχει δοθεί στην – ομολογουμένως πολύ καλή – δράση.

Αλλά κάποιες τρύπες στο σενάριο και κάποια εξωφρενικά στοιχεία θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Όταν δείτε τον Irving (ένας από τους εκνευριστικότερους χαρακτήρες σε videogame) να μεταμορφώνεται μέσα σε 1-2 δευτερόλεπτα αφότου “χτυπήσει” την ένεση από τον ιό, από νορμάλ άνθρωπος σε ένα υπερτεράστιο θαλάσσιο τέρας, θα καταλάβετε τι εννοώ. Μέσα στην ιστορία προσπάθησαν να μπλέξουν ΟΛΟΥΣ τους ιούς που υπήρχαν στα προηγούμενα παιχνίδια και να προσθέσουν και άλλον έναν ακόμα, με αποτέλεσμα να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. T – Virus, G – Virus, Veronica Virus, Las Plagas και ο καινούριος Progenitor Virus, πέρα από το σεναριακό κομφούζιο, συνεπάγονται και μια ποικιλία από τελείως ετερόκλητα τέρατα (majini, πράματα με πλοκάμια, πλάσματα που απαρτίζονται από άπειρα τεράστια σκουλήκια, γιγάντιες μεταλλαγμένες εκδόσεις φυσιολογικών ζώων, ιπτάμενα περίεργα πλάσματα, αυτούσια παλιά τέρατα από τα προηγούμενα RE, χλάπάτσες, ζουζούνια & διάφορα εντομοειδή κλπ) που αφαιρούν από το παιχνίδι το χαρακτήρα και τη μοναδικότητά του.

Οι καινούριοι χαρακτήρες αποτυγχάνουν να διατηρήσουν το ενδιαφέρον. Αδιάφοροι και με κλισαρισμένα, βαρετά κίνητρα, πρακτικά θα τους συναντήσετε σε 1-2 βιαστικά στιγμιότυπα και τελικά όταν θα είναι να τους σκοτώσετε, αφού προηγουμένως έχουν ΟΛΟΙ μέσω κάποιου ιού μεταμορφωθεί στιγμιαία σε τεράστια και ακατανόητης μορφής πλάσματα. Μεγαλύτερη απογοήτευση όλων ο Wesker. Ένας από τους καλύτερους villains που παρουσιάστηκαν ποτέ σε ηλεκτρονικό παιχνίδι, υποβιβάζεται στο ρόλο του παράφρονα, που θέλει να καταστρέψει τον κόσμο για να τον... σώσει! Τόσο μεγάλη πρωτοτυπία. Επιπλέον μείον, η τελική μάχη, στην οποία προσπαθείτε να χτυπήσετε... το σπυρί του Wesker που πότε βγαίνει στο στήθος του και πότε προβάλλει από την πλάτη του. Μακράν η χειρότερη του παιχνιδιού και εν κατακλείδει μια τεράστια απογοήτευση που χαλάει τη συνολική εμπειρία του παιχνιδιού.

Γραφικά & Ήχος :
Απίστευτα όμορφα γραφικά με πρωτοφανή λεπτομέρεια. Όμορφα, τεράστια καλοφτιαγμένα μοντέλα χαρακτήρων, ΓΙΓΑΝΤΙΟΙ τελικοί κακοί, μεγάλη ποικιλία στα μοντέλα των majini (τα εδώ αντίστοιχα των zombies που υπήρχαν στα προηγούμενα παιχνίδια) που συνεχώς σας καταδιώκουν. Άψογο animation, ατμοσφαιρικά, γεμάτα λεπτομέρεια περιβάλλοντα. Ένα προσωπικό μου παραπονάκι όσον αφορά τα γραφικά είναι η “αλλαγμένη” απόδωση των προσώπων των Chris & Jill. Είναι άψογα φτιαγμένα, αλλά και πλέον τελείως διαφορετικά από ότι τα γνωρίσαμε στα παλιότερα παιχνίδια! Εφέ, εκρήξεις, καιρικά φαινόμενα, όλα άψογα. Σίγουρα μιλάμε για ένα από τα πιο εντυπωσιακά παιχνίδια του PS3, τουλάχιστον στον οπτικό τομέα.

Σε πολύ καλό επίπεδο και το soundtrack που αλλάζει ανάλογα με την ένταση της μάχης, αλλά και οι πολλές εκφράσεις που ανταλάσσουν οι χαρακτήρες μεταξύ τους. Και στα πάσης φύσεως ηχητικά εφέ έχει γίνει πολύ καλή δουλειά – με μια εξαίρεση : ο κρότος πυροβολισμού των handguns είναι τελείως “πέτσινος”!

Χειρισμός :
Πιο σταθερό και στιβαρό δεν έχει. Τα controls ανταποκρίνονται άψογα στις εντολές σας και σαν ζεστά σαρκώδη γαμοχερουλα, στρίβουν τον ήρωα / την ηρωίδα σας εκεί που θα προστάξετε. Ένα θεματάκι με τις οριζόντιες στροφές υπάρχει, ειδικά εκεί που πρέπει ταυτόχρονα να τρέξετε, επειδή πρέπει την ίδια στιγμή να πατάτε και τους 2 αναλογικούς μοχλούς και το κουμπί του τρεξίματος. Αλλά όπως και να έχει προσπερνιέται. Αν έχετε παίξει το R.E. 4, βασικά ήδη γνωρίζετε το χειρισμό.

Η πιο αξιοσημείωτη διαφορά είναι ότι πλέον το inventory λειτουργεί σε πραγματικό χρόνο, δηλαδή πλέον η δράση δεν “παγώνει” όσο εσείς βλέπετε τα διαθέσιμά σας αντικείμενα, αλλά συνεχίζεται ακάθεκτη και αν δεν είστε ιδιαίτερα γρήγορος στις επιλογές σας μπορεί να χάσετε πολύτιμη ζωή. Ευτυχώς μπορείτε να αναθέσετε κάποιες συγκεκριμένες θέσεις του inventory σε quick keys τα οποία ενεργοποιούνται με το σταυρό κατευθύνσεως και να βάλετε εκεί τα πράγματα που χρησιμοποιείτε συχνότερα και να τα συναλάσσετε αστραπιαία.

Επιπλέον άξιες λόγου είναι οι λειτουργίες αλληλεπίδρασης που έχετε με τη Sheva. Ανά πάσα στιγμή μπορείτε να της δώσετε απλές εντολές, να ανταλλάξετε αντικείμενα, να ζητήσετε ή να της προσφέρετε πράγματα και να τη φωνάξετε να σας βοηθήσει, ειδικά όταν επίκειται άμεσα να σκοτωθείτε. Υπάρχουν και κάτι ψιλά από cooperative κινήσεις, τις οποίες ωστόσο θα τις αξιοποιήσετε καλύτερα στο online παιχνίδι με κάποιο “ανθρώπινο” συμπαίκτη σας, παρά στο single player campaign. Υπάρχει επίσης 2 player cooperative game σε split screen για να παίζετε 2 άτομα στο σαλόνι του σπιτιού σας!

Το μεγαλύτερο μείον στο θέμα του χειρισμού, είναι ότι υπάρχουν κάποια στιγμιότυπα και καταστάσεις που δεν ταιριάζουν στο στυλ του. Το κομμάτι της κάλυψης, όταν αρχίσετε να αντιμετωπίζετε majinis με πυροβόλα όπλα, είναι ανεπαρκές και φαντάζει “ψεύτικο”. Κάποιες boos fights απαιτούν να κινηθείτε με μεγάλη ταχύτητα και ακρίβεια και να εκτελέσετε μανούβρες στις οποίες από τη φύση του χειρισμού, ο χαρακτήρας σας αδυνατεί να τις κάνει. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα οι μάχες με την τεράστια νυχτερίδα που πρέπει να τη χτυπήσετε στο... πίσω και κάτω μέρος του σώματός της, κάθε αναμέτρηση με reapers που είναι καθόλα άτρωτοι, εκτός από ένα και μοναδικό, πολύ συγκεκριμένο και δυσπρόσιτο αδύναμο σημείο πάνω τους, αλλά και η τελική μάχη με το Wesker στην οποία θα πρέπει να πυροβολήσετε έναν πολύ μικρό στόχο στην πλάτη του.

Gameplay :
Στιβαρό. Η στόχευση ποτέ άλλοτε δε γινόταν καλύτερα και η δράση είναι συνεχής, κάφρικη και κορυφαία. Το μεγαλύτερο ίσως πλεονέκτημα του παιχνιδιού είναι το τεράστιο replayability value του. Τελειώνοντας το single player campaign θα ξεκλειδωθούν αυτόματα τα ΑΠΕΙΡΑ επιπλέον χαρακτηριστικά συν το Mercenaries mini game που το συναντάμε από το Resident Evil : Nemesis και γενικά θεωρείται σαν το πιο επιτυχημένο concept όσον αφορά unlockable περιεχόμενο σε βιντεοπαιχνίδι, γενικά. Βάλε τα επιπλέον όπλα, στολές, επιλογές, φίλτρα κάμερας, playable χαρακτήρες, συλλεκτικές 3d φιγούρες με τους ήρωες & τα τέρατα (!!!) και γενικά είναι ασφαλές να συμπεράνεις ότι η αξία του παιχνιδιού όχι μόνο δε μειώνεται, απεναντίας ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ αφότου το τερματίσεις. Και όλα αυτά, φανταστείτε, χωρίς καν να αρχίσω να μιλάω για το online περιεχόμενο...

Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στον τομέα της τεχνιτής νοημοσύνης. Οι εχθροί απομακρύνονται με αιφνίδιους ελιγμούς από το στόχαστρό σας, σας επιτίθονται πάντα σε γκρουπ, μοιράζονται σε ομαδούλες και πραγματοποιούν κυκλωτικές κινήσεις για να σας περικυκλώσουν από παντού. Σε μεταγενέστερα επίπεδα, αναζητούν σημεία κάλυψης, ταμπουρώνονται πίσω από αυτά και σας πυροβολούν διαδοχικά, παρέχοντας ο ένας στον άλλο covering fire. Σε ακόμα πιο extreme καταστάσεις, μπορεί να σας ρίξουν και καμιά χειροβομβίδα για να σας ξετρυπώσουν από την κρυψώνα σας.

Αστέρι δουλειά έχει γίνει και στην τεχνητή νοημοσύνη της Sheva. Πιστή και πάντα αξιόπιστη, στέκεται σα σωστή Βαλκυρία στο πλευρό σας σε κάθε στιγμή του παιχνιδιού. Ειδικά μέχρι να μάθετε το παιχνίδι, πρόκειται να σας ξελασπώσει από πολλές καταστάσεις, καθώς θα πολεμάει πολύ καλύτερα από εσάς! Παράλληλα, εναλάσσοντας μεταξύ δυο απλών εντολών, μπορείτε να καθορίσετε τη “στρατηγική” της ανάμεσα σε πιο αμυντική ή πιο επιθετική. Απλά, να έχετε υπόψη σας ότι η Sheva τείνει να “ρουφάει” τα πυρομαχικά, να τα ξοδεύει σχετικά ασύδοτα, εφόσον κάνετε το λάθος να της αφήσετε πολλά στο inventory. Το αυτό ισχύει και για τα healing items, τα οποία όμως σχεδόν πάντα τα χρησιμοποιεί για να γιατρέψει εσάς. Γενικά, στη μάχη είναι ιδιαίτερα αποδοτική, ακόμα και αν την αφήσετε με ένα απλό μαχαιράκι, αλλά αν διαθέτει παραπάνω από ένα όπλα, τείνει να “κολλάει” στο ένα από αυτά και γενικά να μη τα χρησιμοποιεί με τον πλέον λογικό τρόπο. Φερ'ειπείν, μπορεί εσείς να της έχετε δώσει και handgun & shotgun και σε κάποια δύσκολη μάχη να επιμένει στο handgun (που στα bosses αλλά και στους “τεράστιους majini” δεν τους κλάνει μια) και να μην αλλάζει όπλο.

Το πιο ενοχλητικό χαρακτηριστικό όμως παρουσιάζεται στα μεγάλα επίπεδα δυσκολίας όπου συχνά θα χάσετε το παιχνίδι από ελλείψεις στην τεχνητή νοημοσύνη, η οποία στα εύκολα τα πάει μια χαρά αλλά προφανώς στα πιο δύσκολα σκαλώνει. Θα χάσετε αρκετές φορές σε συγκεκριμένα επίπεδα στα Veteran & Professional, είτε επειδή η Sheva δεν έτρεξε έγκαιρα για κάλυψη, είτε επειδή δεν έτρεξε να αποφύγει τον Chainsaw Majini (που σε ανεβασμένη δυσκολία κάνει one hit kills), είτε επειδή δεν ελίχθηκε αρκετά γρήγορα ανάμεσα στα εμπόδια στο επίπεδο με τους κυλιόμενους ιμάντες και κατέληξε φλαμπέ στο φουρνέλο...

Online :
Τύπου Mercenaries mode παιχνίδια, με ματσάκια πολλών παραλλαγών (cooperative, deathmatch, team tag κλπ) άπειρα achievements που ξεκλειδώνουν διάφορα καλούδια και αν είστε ιδιαίτερα μερακλήδες, συνεργικές κινήσεις με τους συμπαίκτες σας για να τσακίζετε τους majini με ακόμα πιο αποδοτικό και εντυπωσιακό τρόπο.

Ρεζουμέ :
Προσεγμένο, δουλεμένο με υπερβολική προσοχή στη λεπτομέρεια και τεχνικά άψογο, το RE 5 είναι μια καλοκουρδισμένη gameplay μηχανή που θα στοιχείώσει την κονσόλα σας. Εκτός και αν ανήκετε στην κατηγορία των PC gamers (η κονσολάδικη φύση και καταβολές του τίτλου μάλλον δε θα τους προσελκύσουν ποτέ) ή των ανθρώπων που αγόρασαν κονσόλα καινούριας γενιάς μόνο και μόνο για να παίζουν Pro Evolution Soccer, νομίζω ότι σε κάθε άλλη περίπτωση πρέπει να έχετε το RE 5 στη συλλογή σας.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Conan (PS3 & XBOX 360)


Με δυό λογάκια :
Ο Θεός βάρβαρος επιστρέφει δυναμικά, ίσως στο ανώτερο single player τίτλο που έχει να κάνει με την πάρτη του. Δυστυχώς, τεχνικοί και όχι μόνο λόγοι, εμποδίζουν αυτό τον τίτλο να φτάσει στο επίπεδο που θα του άξιζε.
Τα Θετικά :
Απολαυστικά βάρβαρο, αιματηρό gameplay. Στυλ και politiically incorrect attitude. Πολλά και ικανοποιητικά combos για τα 3 διαφορετικά στυλ μάχης. Μεγάλη διάρκεια. Εντυπωσιακές, μακροσκελείς boss fights. Γραφική πιστότητα στο στυλ της Υβορειανής Περιόδου. Καλό speech και φωνητική ερμηνεία του Ron Perlman. Ποιοτική μάχη με ικανοποιητικό ΑΙ των αντιπάλων. Κώλοι και βυζιά!
Τα Αρνητικά :
Μετρια γραφικά, ανήκουν σε παιχνίδι κονσόλας παλαιότερης γενιάς. Κακός, εκνευριστικός ο χειρισμός όσον αφορά τα άλματα. Άβολη κάμερα, με περιορισμένο εύρος ελέγχου. Μικρά μοντέλα χαρακτήρων, απουσία οπτικού zoom. Η ιστορία ΔΕΝ είναι Conan! Μεγάλη δυσκολία στα μεταγενέστερα απίπεδα. Τα στυλ μάχης είναι άνισα. Απουσία ουσιαστικού online περιεχόμενου. Κώλοι και βυζιά μένουν παντελώς ανεκμετάλλευτα!
Βαθμολογία:
Αντικειμενικά, για τους φυσιολογικούς ανθρώπους, 2,5 / 5. Για εμάς, τους κάφρους 4 / 5!
Αναλυτικότερα :
O Conan επιστρέφει, ίσως στο καλύτερο μέχρι τώρα παιχνίδι του franchise. Είναι πραγματικά κρίμα που δεν είχαμε τόσα χρόνια τώρα ένα αξιοπρεπές παιχνίδι με τον Κιμμέριο ήρωα. Το τελευταίο, πριν από αυτό, single player που είχε βγει αποκλειστικά για PC πάτωσε και πρακτικά έληξε άδοξα και το φιλόδοξο online εγχείρημα που παρότι είχε αρκετά καλά στοιχεία, ήταν ανολοκλήρωτο και δεν κατόρθωσε να ανταπεξέλθει σε αυτά που είχε τάξει στον κόσμο.

Το καινούριο παιχνίδι δε φιλοδοξεί να ανακαλύψει εκ νέου τον τροχό. Επενδύοντας στην απίστευτα κορεσμένη μεν, επιτυχημένη δε, πλατφόρμα του 3d action τρίτου προσώπου, προσπαθεί να ξεχωρίσει με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα και το attitude που το διακατέχει. Εν μέρει το πετυχαίνει. Παρά τα πολλά ελαττώματά του, είναι ο ορισμός της ένοχης απόλαυσης με πρόστυχη, επαίσχυντη, επαναλαμβανόμενη σφαγή.
Γραφικά & Ήχος :
Η οθόνη σας θα γεμίσει με άλυκο χρώμα από τα πτώματα των εχθρών που θα σοριάζονται στα πόδια σας και ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ εκεί, αλλάζοντας σταδιακά την όψη των χώρων του παιχνιδιού, μετατρέποντάς τους σε ένα χαοτικό σφαγείο. Κομμένα μέλη, κεφάλια, ξεντεριάσματα. Ενίοτε, τα κρέατα πετάγονται και προς την οθόνη, σαν να προορίζονται να σας χτυπήσουν, προκαλώντας άκρατο ενθουσιασμό στον ανήλικο κάφρο που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Ωραίοι, ατμοσφαιρικοί χώροι αλλά κάποιες φορές ελλιπώς φωτισμένοι. Όμορφες, αληθοφανείς (για τα πρότυπα της Υβοριανής Εποχής) στολές και όπλα που δυστυχώς δεν αναδεικνύονται από τα φτωχής ποιότητας textures, το χαμηλό επίπεδο λεπτομέρειας και τα χοντροκομμένα πολύγωνα που βγάζουν μάτι. Μικρά, προχειροφτιαγμένα μοντέλα χαρακτήρων και κάποια από αυτά ιδιαίτερα αδιάφορα (ειδικά αυτά των άγριων ζώων) Τα μοντέλα των τελικών κακών ήθελαν πολύ περισσότερη δουλειά. Ωραίο το εφφέ παραμόρφωσης του χώρου όταν αλωνίζετε τα όπλα σας, καθώς και οι καλλιτεχνίζοντες, συχνά σουρεαλιστικοί πίδακες αίματος. Αδιάφορο animation, με εξαίρεση τον κεντρικό χαρακτήρα.

Το soundtrack είναι μάλλον αδιάφορο. Το speech του κεντρικού ήρωα γίνεται από το γνωστό ηθοποιό Ron Perlman και βρίσκεται σε αρκετά καλά επίπεδα με μπόλικες και ταιριαστές ατάκες. Δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο όσον αφορά τους εχθρούς σας που προφανώς προτιμούν να σας πολεμάνε και να ξεψυχούν... σιωπηλά.
Χειρισμός :
Είναι ένα κλασικό παιχνίδι δράσης από αυτά που βλέπετε το μοντέλο χαρακτήρα σας από πίσω και λίγο υπερυψωμένα. Δυστυχώς, η κάμερα δε συνεργάζεται, με μειωμένη δυνατότητα ελέγχου από μέρους του παίκτη, πλήρη απουσία zoom in / out και σε πολλά σημεία... πλήρη απώλεια του ελέγχου της κάμερας, σαν τα (πολύ) παλιά... Resident Evil παιχνίδια! Σαν αποτέλεσμα δημιουργείται πρόβλημα στον υπολογισμό των αποστάσεων, ιδιαίτερα στα άλματα και σε σημεία που πρέπει να περπατήσετε σε πολύ στενές επιφάνειες.

Μεγάλο πρόβλημα υπάρχει με το θέμα του άλματος, η ισχύς του οποίου αλλάζει κατά το δοκούν. Έτσι, ανάλογα με την περίσταση, ο Conan θα κάνει διαφορετικού μήκους και ύψους άλματα με αποτέλεσμα ουσιαστικά να μη γνωρίζετε ποτέ αν όντως μπορείτε “με τη μια” να σκαρφαλώσετε πάνω σε μια περιοχή ή να υπερπηδήσετε κάποιο χάσμα. Το αυτό ισχύει με το σκαρφάλωμα σε ψηλούς τοίχους, με διαδοχικά άλματα, όταν χαρακτηριστικά η κάμερα μεταφέρεται (χωρίς δυνατότητα δικής σας παρέμβασης) ακριβώς πίσω από τον Conan. Το παραμικρό ολίσθημα του χειριστηρίου σε κατεύθυνση πέρα από την ΑΠΟΛΥΤΗ ευθεία, σε συνδυασμό με το πάτημα του πλήκτρου του άλματος, θα στείλει τον ήρωά σας σε λανθασμένη κατεύθυνση, πράγμα που συνεπάγεται σχεδόν πάντα τον ακαριαίο θάνατό του.

Ευτυχώς ο χειρισμός είναι πολύ καλύτερος όσον αφορά τον έλεγχο των όπλων σας. Τα combo γίνονται εύκολα και άμεσα (αν και προσωπικά διατηρώ την αίσθηση ότι κάποιοι συνδυασμοί κινήσεων κάποιες λίγες φορές δε “βγαίνουν” χωρίς προφανή λόγο και παρά την ορθή εκτέλεσή τους από μεριάς χειριστηρίου) Πέρα από αυτά, οι κινήσεις ανήκουν καθαρά στην σχολή του God of War και γίνονται με το σωστά χρονομετρημένο πάτημα των κατάλληλων πλήκτρων, συνοδευόμενων κάποιες φορές από αντίστοιχες κινήσεις του μοχλού κατευθύνσεων.

Πολύ καλή από άποψη χειρισμού η χρήση του δεύτερου μοχλού που χρησιμοποιείται αποκλειστικά σαν μανούβρα διαφυγής και ανά πάσα στιγμή διακόπτει την κάθε κίνησή σας, αλλά και τις περισσότερες επιθέσεις εναντίον σας. Απαραίτητο και σωτήριο, αντιγραμμένο από το God of War μεν, αλλά πολύ πιο γρήγορο και άμεσο στην εκτέλεσή του.
Gameplay :
Πώρωση. Απλό και πρόστυχο, γρήγορο και γκαζωμένο. Η μάχη συνοψίζεται στη συνεχή εκτέλεση combos, άμυνας και μανούβρων διαφυγής. Διαφορετικά είδη εχθρών είναι σε διάφορους βαθμούς ανθεκτικά, ακόμα και άτρωτα σε κάποιες από τις κινήσεις σας με αποτέλεσμα να υποχρεώνεστε να τις εναλάσσετε συνεχώς και να μη μπορείτε να κρατήσετε μια αγαπημένη που να την επαναλαμβάνετε συνέχεια. Έξυπνη λεπτομέρεια. Οι κινήσεις και τα combo σπάνε κόκαλα και με κάποιο άγνωστο τρόπο βιώνονται αρκετά έντονα και προκαλούν ιδιαίτερη ικανοποίηση στον παίκτη. Τα πιο προχωρημένα από αυτά συνεπάγονται το χαοτικό, επαίσχυντο διαμελισμό του αντιπάλου σας με σουρεάλ κινούμενους πίδακες αίματος και κομμένα μέλη που πετάνε σε – σχεδόν! - τυχαίες, άσχετες κατευθύνσεις. Αποκορύφωμα το combo που... κλαδεύει τα χέρια του εχθρού σας από τη ρίζα, αλλα και αυτό που τον εκτοξεύει στον αέρα και σε συνδυασμό με μια διπλή οριζόντια σπαθιά “ανοίγει” το μοντέλο του εχθρού στη μέση, με τα ματωμένα άντερά του να απλώνονται σε slow motion και να εκτοξεύονται προς το μέρος του παίκτη!

Κατά τα άλλα, το παιχνίδι διαθέτει κάποια ψευδο-rpg στοιχεία. Μαζεύοντας πόντους εμπειρίας ξεκλειδώνετε κινήσεις, combo και αναβαθμίζετε τα χαρακτηριστικά σας (όπως ακριβώς στο God of War) Με το σταυρό κατευθύνσεων, αλλάζετε το ανά πάσα στιγμή διαθέσιμο ξόρκι σας (ΝΑΙ, καλά διαβάσατε, ο Conan εδώ κάνει ξόρκια, για αναλυτικότερα διαβάστε παρακάτω) και με ένα από τα “φτερά” του χειριστηρίου το εκτοξεύετε (όπως ακριβώς στο God of War) Τέλος, μπορείτε να καταστρέψετε τμήματα από τις πίστες του παιχνιδιού και να ανακαλύψετε κάποιες μυστικές περιοχές (μαντέψτε - όπως ακριβώς στο God of War)

Αν και διατηρεί το attitude και το συναίσθημα μιας τυπικής, ξέφρενης περιπέτειας Conan, εντούτοις το κάνει μέσω μιας αδιάφορης, συνηθισμένης ιστορίας που ανήκει μάλλον σε ένα setting τύπου Dungeons & Dragons. Όσο ξεδιπλώνεται το σενάριο παρατηρούμε υπό μορφή επεισοδίων που λαμβάνουν χώρα σε διαφορετική χρονική περίοδο κάθε φορά, το ταξίδι του Conan σε χαρακτηριστικές τοποθεσίες του κόσμου. Βλέπεις, κατά λάθος, κάποια στιγμή στο παρελθόν απελευθέρωσε έναν πανίσχυρο μάγο από άλλη εποχή και ο μόνος τρόπος για να τον κατατροπώσει είναι... να συλλέξει τα κομμάτια μιας μαγικής πανοπλίας που έχουν διασκορπιστεί ανά την υφήλιο και η οποία του παρέχει λίγα αλλά ιδιαίτερα ισχυρά ξόρκια. Η παραπάνω παραφωνία διατηρείται και σε κάποιους από τους εχθρούς που καλείστε να παλαίψετε, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται... φαντάσματα, wraiths, shadows, σκελετοί αλλά και δράκοι!
Online :
Πρακτικά ουδέν. Έχει ένα σύστημα achievements που είναι παρόμοιο και στις 2 κονσόλες. Μπορείτε να αναρτήσετε το προφίλ με τα achievements σας και να χαίρεστε με τα κατορθώματά σας, ενίοτε να “ξεκλειδώσετε” και κάποια ψευτοδωράκια μέσω αυτών και μέχρι εκεί.
Ρεζουμέ :
Να λέμε τα πράματα με το όνομά τους : το Conan είναι ένας φτωχικός κλώνος του God of War. Αλλά έχει αυτό το κάτι που μοιράζεται με τους στίχους των Manowar : αμφότερα, αν και είναι αντικειμενικά χαζά, εντούτοις είναι τόσο, μα τόσο κ@βλωτικά!

Orphan (2009)


Με δυό λογάκια :
Μια οικογένεια αποφασίζει να υιοθετήσει ένα παιδί. Η τελευταία αποβολή της μητέρας την έχει σημαδέψει και επιβαρύνει με έντονα ψυχολογικά προβλήματα. Βρίσκουν από το ορφανοτροφείο ένα 9χρονο κορίτσι, την Esther. Φαντάζει ιδανική επιλογή. Είναι πανέξυπνη, πολύ ώριμη για την ηλικία της, επιμελής σε όλα της και συγκροτημένη. Όμως σύντομα θα αποδειχθεί ότι τα πράγματα δεν έχουν ως φαίνονται και η κακόβουλη επιρροή της Esther θα απειλήσει τη συνοχή αλλά και τη... σωματική ακεραιότητα της οικογένειας...
Αναλυτικότερα :
Έχοντας εισπράξει διθυραμβικές κριτικές από παντού, να πω την αλήθεια περίμενα με αγωνία να δω αυτή την ταινία. Αλλά να πω την αλήθεια, βάσταγα και μικρό καλάθι. Κάτι η ανέμπνευστη αφίσα με το μουτρωμένο κοριτσάκι, κάτι το όλο στυλ του “οικογενειακού θρίλερ”, δεν ξέρω, δεν με ενέμπνεαν. Λοιπόν, το Orphan είναι ίσως το καλύτερο θρίλερ της χρονιάς! Είχα πολύ καιρό να δω αληθινή αντρίκεια σκηνοθεσία, χωρίς μοδάτες ακροβατικές τσιριτσάντζουλες και παλιό καλό “τραβηγμένο” suspense που μου θύμισε τις αντίστοιχες σκηνές από τα παλιά αμίμητα giallo του Dario Argento!

Πώς να το περιγράψω; Σας άρεσε μια παλιά ταινία, “Ο Καλός Γιός” με τον Μακάλευ Κάλκιν (η μοναδική αξιόλογη ταινία που έπαιξε) ; Είναι το ξανθούλι αγοράκι που έπαιζε στο “Μόνος Στο Σπίτι”. Ε, λοιπόν, το Orphan είναι σε αυτό το στυλ, μονάχα ΑΠΕΙΡΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟ. Άλλες επιρροές της ταινίας; The Hand That Rocks The Cradle (Ελ. Υπότιτλος : Το Χέρι Στην Κούνια), Let The Right One In (Ελ.Υπ. : Άσε το Κακό να Μπει), Hide And Seek (Ελ. Υπ.: Το Κρυφτό) Καλοί, ουσιαστικοί διάλογοι που ξεχωρίζουν. Αφήγηση που έχει πράγματα να πει και το κάνει με εκλεπτισμένο, αριστοτεχνικό στυλ, χωρίς πολυλογίες. Και μόνο οι κινήσεις και οι εκφράσεις των ηθοποιών διηγούνται την ιστορία σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο, σκάλες πιο βαθύ. Αληθινά καταπληκτική σκηνοθετική δουλειά. Αρχοντική, κιμπάρικια, μαστόρικη. Σε πολύ καλό επίπεδο και η φωτογραφία και το soundtrack.

Όλα τα λεφτά το κοριτσάκι. Είναι αστέρι. Ηθοποιάρα, δυνατό, φυσικό ταλέντο. Ελπίζω να μη καεί από τα φώτα του Hollywood. Αλλιώς, έχει τρελό μέλλον. Η δύναμη της ερμηνείας που κρύβεται και μόνο στις απειροελάχιστες αλλαγές στις εκφράσεις του προσώπου της, ξεπερνά κατά πολύ την ερμηνευτική δεινότητα πολλών καταξιωμένων εκατομμυριούχων κινηματογραφικών σταρ. Ειδικά προς το τέλος, όταν γίνεται και η μεγάλη ανατροπή στο σενάριο, το παιδί είναι κυριολεκτικά αποκάλυψη. Σε αυτό βοηθά και η πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στο make up που καταφέρνει επίσης να απεικονίσει με άψογο τρόπο το φαινομενικό “γέρασμα” της μητέρας καθώς οι ψυχικές οδύνες της αυξάνονται με την πάροδο του έργου.
Splatter / Gore :
Λίγα και καλά. Οι σφυριές στο κεφάλι της καλόγριας sister Abigail θα είναι πάντα ένα θέαμα που ζεσταίνει την καρδιά μου. Κοψίματα, σκισίματα και μαχαιρώματα που κάνουν καλά τη δουλειά τους, αλλά έχω δει και καλύτερα. Και μια ΣΚΑΤΟΨΥΧΗ σκηνή όπου η Esther σπάει το χέρι της σε μια μέγγενη, για να ενοχοποιήσει τη θετή μητέρα της! ΑΟΥΤΣ! Ίσως η πιο επώδυνη σκηνή μετά από εκείνο το αμίμητο ιστορικό συγίρισμα που έκανε η Kathy Bates στο Misery, στους αστραγάλους του άμοιρου συγγραφέα. Με τη βαριοπούλα. ΑΟΥΤΣ!!!
Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Τα μαύρα εσωρουχάκια της μαμάς προσφέρουν στο μάτι ένα χαρούμενο διάλυμα, σε ένα (πρόωρα κομμένο) οικογενειακό γ@μισάκι. Καθόλου κακή η μαμά. Θυμίζει μια νεότερη, ομορφότερη Sarah Jessica Parker. Μάστορα, θα μπορούσαμε να είχαμε κι άλλο;
Ρεζουμέ :
Ανεξάρτητα του πώς προτιμάτε να σερβίρουν το θρίλερ σας, δείτε το Orphan. Είναι μάλλον η κορυφή σε μια κινηματογραφική χρονιά που είχε μια έτσι και αλλιώς καλή σοδειά από θρίλερ. Ακόμα κι αν δε σας αρέσουν τα θρίλερ, δείτε το Orphan. Κοινώς, ακόμα και αν δε βλέπετε ταινίες, επαναλάβετε μετά από εμένα : ΔΕΙΤΕ ΤΟ ORPHAN!!!
Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Το κοριτσάκι που υποδύεται την Esther είναι 12 χρονών. Δεν είχε δει ποτέ πριν θρίλερ στη ζωή της, γιατί δεν της το επέτρεπαν οι γονείς της! Πριν παίξει στην ταινία – η πρώτη της – είδε τα “The Good Son” & “Let The Right One In”. Δε θεωρεί το Orphan ιδιαίτερα τρομακτική ταινία!
Βαθμολογία : 5 / 5

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

The Taking of Pelham 123 (Ελ. Υπότιτλος : Επίθεση στο Συρμό)


Μάστορας : Tony Scott
Παίχτες : Denzel Washington, John Travolta
Βαθμολογία : 3,5 / 5

Με δυό λογάκια :
Κλασικό αστυνομοέργο αγωνίας, είδος στο οποίο μαστορεύει εδώ και χρόνια ο Tony Scott. Εδώ παραδίδει μια τεχνικά άψογη, μετρημένη και καλοκουρδισμένη παράσταση, που όμως υπολείπεται σε έμπνευση και πρωτοτυπία.
Αναλυτικότερα :
Όπως υποδηλώνει και ο αδέξια μεταφρασμένος Ελληνικός υπότιτλος, εγκληματίες καταλαμβάνουν έναν συρμό του αστικού σιδηροδρόμου της Νέας Υόρκης και απαιτούν λύτρα για τη ζωή των επιβατών. Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι παίζεται αποκλειστικά σε ερμηνευτικό πεδίο μεταξύ των Travolta & Washington, που αμφότεροι εδώ έχουν γίνει οπτικά αγνώριστοι για τις ανάγκες της ταινίας. Πάντως στην αναμέτρηση ερμηνευτικά κερδισμένος βγαίνει με το σπαθί του ο Denzel Washington που το είχε εξάλλου και περισσότερη ανάγκη προκειμένου να ξεφύγει λιγουλάκι από τους ρόλους – καρμπόν που του έχουν αναθέσει σε δεκάδες προηγούμενες ταινίες.

Η μεγαλύτερη αρετή της ταινίας είναι η όλη προσέγγιση του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου. Τηρώντας καθολικά χαμηλούς τόνους και με αδιάσπαστο focus στο ρυθμό ξετυλίγματος της ιστορίας, παραδίδουν βασικά μια ταινία χαρακτήρων που μπορεί να μη διαφεύγει πάντα από τα αναμενόμενα κλισέ – κάτι τέτοιο είναι μάλλον αδύνατο καθώς η ταινία καθεαυτή αποτελεί remake – αλλά διατηρεί καθόλη τη διάρκειά της μια αίσθηση ποιότητας που ικανοποιεί το μάτι αλλά και το αισθητικό κριτήριο. Αξιοσημείωτα καλοί διάλογοι, χωρίς τάχα μου cool ατάκες και αμερικανιές, σύντομοι, κοφτοί και γεμάτοι νόημα. Δε μπορώ να μη παραθέσω τις δυο πιο αγαπημένες μου ατάκες από την ταινία :

“Shit always hits you”
αλλά και
“Fucking yourself is easy!”

Κοινώς, και τις μπάλες. Μεγαλύτερο μειονέκτημα της ταινίας, είναι μάλλον η προώθησή της. Σου πλασάρεται σαν ταινίας δράσης, πράγμα που ΔΕΝ είναι. Έτσι, πολλοί από εσάς (εδώ συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου) θα μείνουν με μια αίσθηση ανικανοποίητου. Σαν να ζητάς κάτι πιο πολύ, πιο large, πιο uber ρε αδερφέ. Αλλά δεν παίζει. Εν έτει 2009, κάποιοι τόλμησαν να φτιάξουν αστυνομικό έργο χωρίς εκρήξεις, βυζιά, αναίτιες “νέγρικες” βρισιές, διεφθαρμένους μπάτσους και κουλαμάρες τύπου bullet time. Σε τελική ανάλυση, μαγκιά τους.
Ρεζουμέ :
Έχει μπάλες, είναι τεχνικά άψογο και στέκει και σε πολύ καλό ερμηνευτικό επίπεδο. Προσωπικά θα ήθελα κάτι πιο πρωτότυπο πίσω από τα κίνητρα του κακού χαρακτήρα (Travolta) αλλά ίσως τελικά μια απλή κατά βάση ιστορία χωρίς πολλά φρου φρου κι αρώματα, να είναι από μόνη της κάτι πρωτότυπο στους κινηματογραφικά χαλεπούς καιρούς που ζούμε.
Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Αυτή είναι η πρώτη ερμηνεία του Travolta μετά τον πρόωρο και άδικο θάνατο του παιδιού του. Ήταν 16 ετών και έπασχε από ένα πολύ σπάνιο ανίατο συγγενές σύνδρομο.

Drag Me to Hell


Μάστορας : Sam Raimi
Παίχτες : Ειλικρινά, σας νοιάζει;
Βαθμολογία : 4,5 / 5

Με δυό λογάκια :
Μια υπάλληλος τράπεζας απορρίπτει την αίτηση για επέκταση δανείου σε μια υπέργηρη και μάλλον σιχαμερή κυρία. Αυτό που δε γνωρίζει είναι ότι η γριά έχει σπέσιαλ κοννέ με δυνάμεις... εξ' από δω και ότι την έχει φιλοδορήσει με μια κατάρα που θα τη θυμάται για όλη της τη ζωή... δηλαδή όση της απομένει!
Αναλυτικότερα :
Ή του ύψους, ή του βάθους θα είναι αυτό το παλικάρι. Εκεί που μας σερβίρει π@π@ριές τύπου Spiderman 3 και Boogeyman και λέμε πάει, το έχασε το άτομο, μας δίνει ένα μικρό διαμαντάκι σαν το Red Eye ή (ακόμα καλύτερα!) σαν τούτο εδώ και μας στέλνει. Υποθέτω ότι φταίει η πολλλή κόκα που τους κάνει όλους να δουλεύουν πλέον αποκλειστικά με τις όποιες αναλαμπές που μάλλον τυχαία τους πιάνουν.

Τέσπα, στην τελική δε με νοιάζει. Ό,τι χημεία και τέρατα γουστάρει ο καθένας να βάζει στον οργανισμό του είναι αποκλειστικά δικιά του υπόθεση. Άλλος φτιάχνεται με άσπρες σκόνες κι άλλος με άσπρα κομματάκια ποδαράκι και κοιλίτσα στον πατσά (yeah!!!). Άλλος γουστάρει πεντάφυλλα χόρτα, στην diethni kamariera γουστάρουμε τετράφυλλα αιδοία!

Τι λέγαμε; Α, για το έργο! Ε, τι θέτε; Η κατάρα πιάνει με αξιοθαύμαστη ακρίβεια και σύντομα αρχίζει να γίνεται της κακομοίρας. Δε λέω περισσότερα για να αποφύγω τα spoilers που εδώ διαδραματίζουν ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο, μαζί με κάθε φύσεως ανατροπή και πέναλντι. Ωραίες ερμηνείες και διάλογοι. Η ξανθούλα πρωταγωνίστρια σηκώνει το κυρίως ερμηνευτικό βάρος της ταινίας στις λεπτούλες πλάτες της και πολύ καλά κάνει γιατί μια χαρά τα καταφέρνει. Στο ρόλο του γκόμενού της παίζει το παλικαράκι που ήταν στο πρώτο Jeepers Creepers, αν θυμάστε αυτός που τον έκανε στο τέλος ο δολοφόνος / τέρας, ολόσωμη μάσκα για το καρναβάλι. Πολύ καλός στο ρόλο του, πείθει σαν... ψιλομαλάκας της υπόθεσης, αρκετά ώστε να τον αντιπαθήσεις και στα γυρίζει ερμηνευτικά με κομψό τρόπο στο τέλος.

Καλή σκηνοθεσία και φωτογραφία. Ωραίο pacing, όπου πρέπει γκαζωμένο και όπου χρειάζεται φρενάρει το ρυθμό της διήγησης αρκετά προκειμένου να σου ξετυλίξει την ιστορία και γενικά όλες τις πτυχές και αρετές του έργου. Το σχετικά περιορισμένο budget σε κάποια σημεία φαίνεται, ειδικά στον τομέα των οπτικών εφφέ, αλλά όχι με τόσο εξώφθαλμο τρόπο που να σου χαλάει την απόλαυση της θέασης.
Splatter / Gore :
Λίγα πράματα σε γενικές γραμμές αλλά αναπληρώνει με το παραπάνω στην αφθονία και την ποιότητα των καφροφάσεων και του μαύρου χιούμορ που έχει πλεχτεί αριστοτεχνικά στην ιστορία χωρίς ποτέ να σε ξενερώνει. Μιλάμε για σκηνές ανθολογίας εδώ μέσα και μάλιστα αρκετές! Κανείς δε δουλεύει το καφροχιούμορ σαν το Sam Raimi! Άξιος.
Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Εδώ ο μάστορας μας χάλασε το χατήρι, τηρώντας μια συντηρητική στάση στην οποία έτσι κι αλλιώς παραμένει πιστός στο σύνολο της καριέρας του. Οπότε, συγχωρεμένος. Σχεδόν.
Ρεζουμέ :
Έχω την εντύπωση ότι η καριέρα του Raimi, μοιάζει πλέον υπερβολικά με αυτή του... ΛΕ - ΠΑ!!! Εκεί δηλαδή που για κάμποσα χρόνια τον θεωρούμε τελειωμένο, βγάζει από του πουθενά ένα “Όλα τα μωρά στην πίστα” ή ένα “Μαγικά χαλιά” και κάνει τα τσιφτετελοdancefloors να λιώνουν σε όλη την επικράτεια. Θέλετε κι άλλα; Όχι! Απλά, άμα γουστάρετε ένα καλό @ρχιδάτο μεταφυσικό θρίλερ (ένα από τα καλύτερα για φέτος!), τρεχάτε να δείτε το Drag Me To Hell!!!