Moon

Μάστορας : Duncan Jones
Παίχτες : Sam Rockwell
Βαθμολογία : 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Στο μακρινό μέλλον η λύση στο ενεργειακό πρόβλημα θα δοθεί με μια μέθοδο που συμπικνώνει τις ακτίνες του ήλιου σε ένα κρυσταλλικής μορφής καύσιμο. Αυτό μαζεύεται και παρασκευάζεται σε μια βάση στη σελήνη. Η ταινία διηγείται την ιστορία ενός υπαλλήλου της εταιρίας που περνάει τις τελευταίες μέρες τις τρίχρονης σύμβασής του, σε απόλυτη απομόνωση στη βάση...

Αναλυτικότερα :
Το ταινιάκι αυτό είναι μια ανεξάρτητη Βρετανική παραγωγή που συνοδεύεται από διθυραμβικές κριτικές. Το συγκρίνουν μεταξύ άλλων με την “Οδύσσεια του Διαστήματος”. Τόσο βαριά λόγια. Να ξεκινήσουμε κατ' αρχήν από τα βασικά. Το “Moon” είναι μια γνήσια ταινία επιστημονικής φαντασίας, σαν αυτές που φτιάχνονταν τη δεκαετία του '70. Χωρίς εξωγήινους, ακτίνες λέιζερ και εκρήξεις. Σε αυτό το σημείο, όντως θυμίζει το “2001 : A Space Odyssey”. Έχει επίσης πολλά δανεισμένα στοιχεία από αυτό, όπως το εκτεταμένο κλίμα απομόνωσης και τον ρομποτικό χαρακτήρα (η φωνή του οποίου ανήκει στον Kevin Spacey). Επίσης, είναι μια δύσκολη ταινία. Κάποια στοιχεία του σεναρίου είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενα. Κάθε υπόνοια δράσης πρακτικά απουσιάζει και το cast των ηθοποιών απαρτίζεται... από ένα άτομο. Ερμηνευτικά, η ταινία είναι one man show με τον πολύ καλό Sam Rockwell να σηκώνει στους ώμους του όλο το βάρος της ταινίας. Σε γενικές γραμμές, η ταινία χρειαζόταν ένα πολύ καλύτερο budget από αυτό που έλαβε, πράγμα που φαίνεται στα πρόχειρα σκηνικά και τα μέτρια γραφικά υπολογιστή.

Αλλά είναι ένα μικρό διαμάντι, εφόσον μπεις στο hype να εκτιμήσεις τις αρετές του. Η σκηνοθεσία υπνωτίζει με ακίνητα, αποστειρωμένα πλάνα που υπερτονίζουν την απόλυτη ακινησία του σύμπαντος. Οι ερμηνεία του Sam Rockwell είναι αληθινά υψηλού επιπέδου, με την πονεμένη μοναξιά του να γίνεται συγκλονιστικά χειροπιαστή. Το σενάριο είναι πρωτότυπο και γνώσια παράξενο, από αλλού σε ξεκινά και αλλού σε φέρνει πριν το φινάλε. Παράλληλα δε σου επιτρέπει ποτέ να είσαι απόλυτα σίγουρος για το τι ακριβώς συμβαίνει στην ταινία. Γιατί ο χαρακτήρας αρρωσταίνει; Σε ένα φευγαλέο πλάνο όπου κοιτά logs των προηγούμενων εργαζόμενων στη βάση, φαίνεται τουλάχιστον άλλος ένας να παρουσιάζει μάλλον παρόμοια συμπτώματα. Μοκρές λεπτομέρειες σαν και αυτή υπάρχουν αρκετές κρυμμένες στην πλοκή και δίνουν ζωντάνια σε ένα ούτως ή άλλως ξένο σκηνικό και παράλληλα διατηρούν μια απαραίτητη ατμόσφαιρα μυστηρίου. Αν μη τι άλλο, το “Moon” είναι μια ταινία που τη βλέπεις περισσότερο με το συναίσθημα, παρά με το μυαλό. Πράγμα όμορφα οξύμωρο, άμα σκεφτείς ότι το genre της Επιστημονικής Φαντασίας είναι το πλέον “εγκεφαλικό”.

Ρεζουμέ :
Δύσκολο, απαιτητικό και διφορούμενο, το Moon ζητά πολλά από το θεατή. Δες το συνειδητοποιημένος για να απολαύσεις τις αρετές της ίσως μοναδικής αληθινής ταινίας επιστημονικής φαντασίας του 21ου αιώνα.