Resident Evil 6

Εταιρία : Capcom

Πλατφόρμα : PS3, XBOX 360, PC

Με δυο λογάκια :

Το καινούριο Resident Evil, ξεπερνάει σχεδόν όλες τις survival horror καταβολές του και αναγεννάται ως μια action υπερπαραγωγή προσφέροντας ένα χορταστικό, παρά τα ελαττώματά του, πακέτο.

Τα Θετικά :

4 μεγάλα, χορταστικά campaign συν ατέλειωτο online περιεχόμενο και modes παιχνιδιού, προσφέρουν μήνες – τουλάχιστον – παιχνιδιού. Γενικά, ύψιστο value for money

To mercenaries mode είναι καλύτερο από κάθε άλλη φορά.

Γραφικάρες και κάποιες πολύ ατμοσφαιρικές τοποθεσίες. Γενικά, όλος ο τεχνικός τομέας.

Πολύ και ικανοποιητικό πιστολίδι.

Εξαιρετική τεχνητή νοημοσύνη του συμπαίκτη σου.

Τα Αρνητικά :

Αδέξιος σε σημεία χειρισμός

Βλακώδες, ανύπαρκτο σενάριο, μηδενικοί χαρακτήρες, μη αξιομνημόνευτοι κακοί

Δέσμιο της «σκηνοθετικής» ματιάς των παραγωγών

Πολλά – και κουφά βαλμένα - εμβόλιμα υποπαιχνίδια που «ξενερώνουν» από τη δράση

«ατσούμπαλα» σε σημεία γραφικά, με κατά καιρούς υποδεέστερα μοντέλα χαρακτήρων και κάποια μονότονα, βαρετά περιβάλλοντα

Το Resident Evil δεν είναι πια τρομακτικό.

Αναλυτικότερα :

Πέρα από τα comics, κανένα άλλο μέσο δεν αγαπά τόσο πολύ τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, όσο η βιομηχανία των video games. Ο στόχος πλέον εδώ και χρόνια δεν είναι να φτιάξει μια εταιρία έναν ποιοτικό τίτλο, αλλά να εγκαταστήσει τις βάσεις ενός franchise, που από ένα σημείο και μετά να βγάζει λεφτά από μόνο του, στον αυτόματο ρε αδερφέ, με το όνομά του και μόνο, φυσικά αρωγούμενο από πολλά sequels και spin-offs. Και κανένας δεν παίζει αυτή τη στιγμή το παιχνίδι καλύτερα από την Capcom που με τον καινούριο της τίτλο γράφει το πιο πρόσφατο κεφάλαιο σε μια σάγκα που μετράει πάνω από 15 χρόνια τώρα, από τότε που για πρώτη φορά οι παίκτες εξερεύνησαν τρεμάμενοι τα στοιχειωμένα δωμάτια του Arklay Mansion. Η ναυαρχίδα, ένα από τα πιο μοσχοπουλημένα παιχνίδια όλων των εποχών, το Resident Evil επιστρέφει δυναμικά και διχάζει κοινό και κριτικούς, ταυτόχρονα απογειώνοντας τις πωλήσεις του εν μέσω όλου αυτού του hype.

Οκ, ας ξεκινήσουμε με ολίγη από πρόσφατη ιστορία. Με το προηγούμενο (κριτική του οποίου θα βρεις επίσης στην καμαριέρα) Resident Evil 5, η Capcom πέτυχε το εξής φαινομενικά αδύνατο : α) να διχάσει κοινό και κριτικούς ενώ ταυτόχρονα β) να απογειώσει τις πωλήσεις του τίτλου. Είναι γεγονός ότι το RE5 είναι μαζί με το RE2 οι πιο επιτυχημένοι εμπορικά τίτλοι της σειράς. Και αυτό συνέβη επειδή η εταιρία αποφάσισε να απομακρυνθεί από την αργή, εγκεφαλική δράση, το survival horror στοιχείο και τους πολύπλοκους χάρτες των πρώτων τίτλων και ανέβασε κατακόρυφα το κομμάτι της δράσης, απλοποιώντας ταυτοχρόνως όλους τους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού και εισάγοντας το στοιχείο του online ανταγωνισμού. Σημάδια αυτής της πορείας υπήρχαν ήδη στο κλασικό resident Evil 4 (που για μένα ήταν το παιχνίδι που πέτυχε ακριβώς την χρυσή τομή μεταξύ ατμόσφαιρας, σεναρίου και δράσης και είναι ένα από τους πιο αγαπημένα μου videogames). Στο RE5 οι αλλαγές αυτές ευοδώθηκαν και το στοιχείο της δράσης ανέβηκε ακόμη περισσότερο, σε σχέση με το σενάριο και την ατμόσφαιρα, που όμως εξακολουθούσαν να διαδραματίζουν ρόλο στο παιχνίδι. Το RE6 δεν ευοδώνει απλώς, αλλά εναγκαλίζει, κάνει βουτιά μέσα στο action στοιχείο, υποβιβάζοντας το σενάριο και την ατμόσφαιρα σε διακοσμητικά στοιχεία, αποτελώντας πλέον έναν τίτλο που έχει περισσότερα κοινά στοιχεία με παιχνίδια σαν το “Gears of War”, παρά με τα παλιά Resident Evil.

Είναι αυτό τόσο απαραίτητα και ασυγχώρητα κακό; Κατά την γνώμη μου όχι. 15 και βάλε χρόνια τώρα, ο παίκτης του Resident Evil σφάζει ζόμπι και άλλα B.O.W.’s (bio organic weapons). Ας είμαστε ειλικρινείς : το Resident Evil, σαν παιχνίδι «θρίλερ» έχει παίξει εδώ και πολύ καιρό τα χαρτιά του. Και σε αυτόν τον τομέα, δεν μπορεί πια να προσφέρει εκπλήξεις. Τόσα χρόνια τώρα, ειλικρινά, πόσες φορές μπορεί κανείς να ξανά-τρομάξει με τις ίδιες ή άλλες παρόμοιες καταστάσεις; Το Resident Evil δεν είναι πια τρομακτικό γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να είναι πια τρομακτικό. Σε αυτό δεν φταίνε οι κακές πολυεθνικές που άλλη δουλειά δεν έχουν από το να μας πίνουν το αίμα με το καλαμάκι. Φταίει απλά το ότι η επιτυχία, η φήμη και η επανάληψη αποστέρησαν το franchise από κάθε ελπίδα να αιφνιδιάσει τον παίκτη. Η capcom το τράβηξε όσο πήγαινε – ίσως και περισσότερο. Και πλέον κάνει την μόνη λογική και εμπορικά βιώσιμη κίνηση : δίνει στον παίκτη ένα μπαμπάτσικο πακέτο για να παίζει μήνες ολόκληρους, να το ευχαριστηθεί, να μαζέψει achievements, trophies, dog tags και άλλα τέτοια καριολίκια που χαϊδεύουν το ψυχαναγκαστικό στοιχείο που υπάρχει στον ψυχισμό του κάθε αφοσιωμένου gamer, να συναγωνιστεί, αλλά και να ανταγωνιστεί με άλλους παίκτες στο ίντερνετ, να περνάει ευχάριστα η ώρα του, να βλέπει και κάποιες γνώριμες εικόνες και πρόσωπα από το παρελθόν της σειράς και έτσι να πηγαίνουν τα φαρμάκια κάτω.

Όχι ότι δεν μου αρέσουν τα survival horror παιχνίδια. Απεναντίας. Από τα χοντρά πολύγωνα του πρώτου Alone in the Dark, μέχρι τον τωρινό βασιλιά του είδους, Dead Space, τα θριλεροπαίχνιδα είναι το αγαπημένο μου είδος, όπως αγαπώ τις ταινίες τρόμου πάνω από όλα τα άλλα κινηματογραφικά είδη. Και θα ήθελα πολύ, όσο φαντάζομαι και κάθε παίκτης, να δω την Capcom – και όχι μόνο – να βγάζει τον επόμενο survival horror υπερ-τίτλο. Μόνο που αυτός, μπορεί μονάχα να είναι κάτι ολοκληρωτικά ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ, και όχι να λέγεται Resident Evil. Γιατί πλέον, με το άκουσμα του ονόματος αυτού και μόνο, ξέρεις από πριν τι θα συναντήσεις.

Σενάριο / Ατμόσφαιρα :

Κάποιος, κάπου, κάπως, κάποτε και ποιος ξέρει για ποιο λόγο, έφτιαξε έναν νέο, ακόμη πιο κακό ιό, ονόματι C virus και είναι στα χέρια λίγων και εξαιρετικά ικανών ηρώων για να αποτρέψουν ένα εφιαλτικό τέλος του κόσμου. Και αν νομίζετε ότι καταφεύγω σε υπεραπλουστεύσεις, δυστυχώς αυτό δε συμβαίνει, γιατί τα παραπάνω βασικά ερωτήματα το παιχνίδι δεν μπαίνει καν στον κόπο που να σου τα απαντήσει. Το σενάριο είναι ισχνό και εξυπηρετεί καθαρά σαν διακοσμητικό στοιχείο προκειμένου να δώσει στον παίκτη μια αφορμή για να πυροβολήσει διάφορα κακομούτσουνα πλάσματα. Οι γνωστοί χαρακτήρες, όπως και οι καινούριοι είναι απελπιστικά μονοδιάστατοι, ανταλλάσσοντας κλισεδιασμένους διαλόγους και ατάκες, στις λίγες στιγμές κατά τη διάρκεια του σεναρίου που κάποια έκρηξη δεν τους παίρνει για να τους σηκώσει και να τους ρίξει στην επόμενη πίστα!

Παρόλα αυτά, το Resi 6 χαρακτηρίζεται από μια εμμονή σε μια «σκηνοθετική» ματιά, που είναι ενίοτε τόσο ισχυρή που δεν έχει κανένα πρόβλημα αρκετές φορές, ξαφνικά και αυθαίρετα, να πάρει τον έλεγχο από τα χέρια του παίκτη ή να περιορίσει τις επιλογές του σε τέτοιο βαθμό ώστε το μόνο που να μπορεί να γίνει είναι η cool μετάβαση από τη μια σκηνή στην άλλη. Από την άλλη – για να είμαστε και ειλικρινείς – αυτό το παιχνίδι ξέρει να προσφέρει θέαμα. Θυμίζει έντονα ταινία του Michael Bay (Transformers) και είναι γεμάτο με υπερπληθώρα εκρήξεων, σεισμών, λιμών, καταποντισμών και άλλων κοσμοϊστορικών γεγονότων που ξεχνιούνται στο επόμενο πεντάλεπτο, καθώς τα διαδέχεται μια ακόμη πιο large σκηνή καταστροφής από την προηγούμενη! Εντυπωσιακές και σε πολλαπλές δόσεις και στάδια μάχες, κοφτή, γρήγορη απεικόνιση της δράσης, σε βαθμό – είπαμε – που το gameplay, η γωνία της κάμερας και ο χειρισμός από τον παίκτη να περνάνε σε δεύτερη μοίρα, πολλά, ποικίλα και συνεχώς εναλλασσόμενα σκηνικά, απαρτίζουν εν ολίγοις την συνεχόμενη δράση.

Και εντάξει, το στοιχείο του τρόμου λείπει τελείως, πάει, το κηδέψαμε. Όμως, το Resident Evil ακόμη θυμάται πώς να προσφέρει στον παίκτη ατμοσφαιρικά και μακάβρια σκηνικά : από έναν εγκατελειμένο καθεδρικό, στην μεταμεσονύχτια επιδρομή σε ένα νεκροταφείο (μακράν η πιο ατμοσφαιρική του στιγμή) και παλεύοντας με ορδές απέθαντων στα σκοτεινιασμένα τούνελ του μετρό, ενώ ταυτόχρονα συρμοί περνούν και απειλούν να σε κάνουν χαλκομανία, τα σκηνικά ενίοτε εντυπωσιάζουν και υποβάλλουν, όμως αντισταθμίζονται από επίσης πολλά, μέτρια και βαρετά σκηνικά που θυμίζουν όλα μαζί εν ολίγοις αποθήκη.

Γραφικά / Ήχος :

Γραφικάρες και γενικά ο τεχνικός τομέας βρίσκεται σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο, όπως ήταν εξάλλου αναμενόμενο. Αν υπάρχει κάποια έλλειψη στα γραφικά, είναι αυτή του καλλιτεχνικού στοιχείου. Με άλλα λόγια, ενώ τα μοντέλα είναι μεγάλα, χορταστικά και λεπτομερή, τους λείπει αυτό το καλλιτεχνικό άγγιγμα που θα ολοκληρώσει την πολλή τεχνική δουλειά που έριξαν οι κατασκευαστές. Αποτέλεσμα, κάποια μοντέλα χαρακτήρων, παρά το υψηλό επίπεδο λεπτομέρειας που τα χαρακτηρίζει, να είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων βαρετά, άλλοτε ατσούμπαλα και άλλοτε αστεία (πχ κάποια τέρατα). Ακόμη πιο εμφανής είναι η ψαλίδα μεταξύ καλλιτεχνικής και τεχνικής αρτιότητας στα περιβάλλοντα. Κάποια από αυτά, είναι τόσο σκοτεινά που οι επιμέρους λεπτομέρειές τους χάνονται. Κάποια, παρά τη δουλειά που αναμφισβήτητα έχουν, είναι άχρωμα και βαρετά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι υπάρχει και ένα – τουλάχιστον 50% - των σκηνικών που είναι πολυσχιδές, καινούριο και ενίοτε, κόβει την ανάσα. Παρεπιπτόντως, αυτό το RE χαρακτηρίζεται επιπλέον από την μεγαλύτερη πικοιλία σκηνικών από κάθε άλλο τίτλο της σειράς.

Ο ήχος τα πάει πολύ καλύτερα, με δυνατά, αγωνιώδη soundtrack να συνοδεύουν τη δράση και κυρίως, τους πλούσιους, χορταστικούς ήχους των όπλων, καθώς και το ικανοποιητικό ηχητικό αποτέλεσμα όταν οι βολές σας βρίσκουν το στόχο τους. Οι διάλογοι και το voice acting είναι κορυφαίας – όπως αναμενόταν εξάλλου – ποιότητας.

Χειρισμός / Gameplay :

Χειρισμός : η εμμονή στην σκηνοθετική παρουσίαση του Resi 6 ενίοτε θυματοποιεί τον χειρισμό. Η κάμερα είναι υπερβολικά κοντά στον χαρακτήρα που ενίοτε ελέγχεις (κατάσταση που φιλοδοξεί η Capcom να διορθώσει με το patch που θα κυκλοφορήσει μέσα στο Δεκέμβρη) με αποτέλεσμα να έχεις κάπως περιορισμένη αίσθηση του χώρου και κυρίως του τι γίνεται στο περιβάλλον σου. Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα, ειδικά στις κλειστές περιοχές, καθώς σε πιο ανοιχτά περιβάλλοντα έχεις τουλάχιστον την δυνατότητα να μανουβράρεις, κερδίζοντας έτσι χρόνο προκειμένου να «στρίψεις» την κάμερα εκεί που θέλεις. Και κάπως έτσι περνάμε στο πρώτο πλήγμα του χειρισμού : η 100% ολοκληρωτικά χειροκίνητη κάμερα, μπορεί να συνεπάγεται μεγαλύτερη ακρίβεια στην απεικόνιση, αλλά ταυτόχρονα σημαίνει ότι πρέπει να την ελέγχεις διαρκώς με τον δεξί μοχλό. Δηλαδή, βασικά, κάθε φορά που κινείσαι, πρέπει να το κάνεις χρησιμοποιώντας και τους δυο αναλογικούς μοχλούς αντί για τον έναν, γιατί αλλιώς – και σε συνδυασμό με την περιορισμένη, μόνο «προς τα μπροστά» γωνία λήψης - δεν βλέπεις την τύφλα σου.

Δεύτερο ατόπημα του χειρισμού, οι πολύ γρήγορες και αβανταδόρικες κινήσεις. Για να συμφωνεί με το όλο κλίμα δράσης, οι χαρακτήρες βασικά δεν περπατάνε, τρέχουν σαν να τους έχεις βάλει νέφτι. Για να κάνουμε μια σύγκριση, ο χαρακτήρας σου στο RE6 περπατάει πολύ πιο γρήγορα από όσο έτρεχε ο χαρακτήρας στο RE5! Και να μην συζητάμε καν για το τρέξιμο στο RE6… βασικά είναι ένας πολύ γρήγορος τρόπος να διασχίζεις ανοιχτές και – κυρίως – άδειες από εχθρούς περιοχές, καθώς κατά τη διάρκειά του έχεις ελάχιστο έλεγχο του χαρακτήρα σου – βασικά μπορείς μόνο να τον στρίψεις ελαφρά δεξιά και αριστερά. Πώς είναι το τρέξιμο στα Gears of War, Killzone και Resistance? Ε, είναι ακριβώς έτσι και εδώ. Ο συνδυασμός αυτών των ελαττωματικών στοιχείων του χειρισμού και της απεικόνισης δημιουργούν ένα μικρό πανδαιμόνιο όταν βρίσκεσαι σε κλειστούς χώρους με πολλούς εχθρούς. Επιπλέον, δυσχεραίνουν τη στόχευση σου σε αντικείμενα που είναι πολύ κοντά σου πχ κιβώτια που σπάνε η εχθροί που έχουν κολλήσει πάνω σου (αλλά η δεύτερη λειτουργία σώζεται κάπως με τη λειτουργία quick shot)

Παρόλα αυτά, θα ήταν άδικο να στιγματίσεις σαν ελαττωματικό τον χειρισμό, καθώς αυτά είναι ελαττώματα που αφενός μπορεί να τα συνηθίσει κανείς, αφετέρου αναπληρώνονται υπέρ του δέοντος με καινούριες λειτουργίες που αλλάζουν τη στρατηγική της παραδοσιακής Resident Evil μάχης. Πλέον, ο χαρακτήρας σου εκτελεί αμυντικούς ελιγμούς, κάνοντας κωλοτούμπα προς κάθε κατεύθυνση ή σκύβει επιτόπου για να αποφύγει επιθέσεις. Κυλιέται στο έδαφος για να αποφύγει πυρά ενώ ταυτόχρονα σημαδεύει. Καλύπτεται και σκύβει πίσω από τοίχους και εμπόδια. Κάνει «βαρελάκια» όταν είναι πεσμένος κάτω. Έχει μια πληθώρα melee κινήσεων και αντεπιθέσεων, όπως και μοναδικών animation εφόρμησης και πολλά και εντυπωσιακά finishing moves που εκμεταλλεύονται τις ιδιαιτερότητες του περιβάλλοντος. Και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μετά από 15 και κάτι χρόνια, οι χαρακτήρες μπορούν πλέον να πυροβολούν την ώρα που κινούνται, όπως και να στρίψουν ανά πάσα στιγμή στην κατεύθυνση που κινείς το χειριστήριο. Επιτέλους, τα πεπαλαιωμένα «τύπου tank» controls μας αποχαιρετούν οριστικά και αυτό μονάχα καλό μπορεί να είναι.

Ένα ακόμη στοιχείο για το οποίο κατηγορήθηκε το καινούριο Resident είναι τα πολλά, μα πάρα πολλά mini games που είτε σε θέλουν να πατάς γρήγορα κάποια πλήκτρα, είτε είναι από μόνα τους ένα ξεχωριστό παιχνιδάκι, συνήθως τύπου οδήγησης. Η αλήθεια είναι ότι κάποια από αυτά εμφανίζονται κόβοντας απότομα τη δράση και σε συνδυασμό με την απότομη εναλλαγή της κάμερας που σε αυτές τις περιπτώσεις ΔΕΝ ελέγχεις, μπορούν να γίνουν αιτία για κάποια άδικα game over, όμως το παιχνίδι έχει τόσα πολλά checkpoints που δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να χαθεί αξιοσημείωτο ποσοστό της προόδου του παίκτη εξαιτίας αυτών. Μοναδικό πρόβλημα ίσως θα αντιμετωπίσει κάποιος που πάει για υψηλή βαθμολογία ολοκλήρωσης του κεφαλαίου (που απαιτεί ελάχιστους έως καθόλου θανάτους). Τα έτερα mini games οδήγησης (οδηγάς μεταξύ άλλων τζιπ, snow mobile, χιλιάρα μηχανή και… πολεμικό αεροπλάνο!!!) αν και είναι ελκυστικότατα στο μάτι νομίζω ότι είναι αρκετά εύκολα και απλοϊκά στον χειρισμό και μπήκαν καθαρά για να ενισχύσουν το ήδη εντυπωσιακό θέαμα, όμως δεν προσθέτουν καθόλου στο «κανονικό» gameplay. Προτιμώ να τα βλέπω σαν ένα plus, σαν μπόνους περιεχόμενο αν θες, αν και πάλι κάποιος που πάει για υψηλή κατάταξη, θα αντιμετωπίσει πρόβλημα εξαιτίας τους. Κοινώς, εντάξει, τα παιχνιδάκια αυτά είναι μεν μια μικρή ενόχληση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν υποβιβάζουν το gameplay. Απλώς, ούτε του προσθέτουν. Αυτό είναι όλο και ότι άλλες υπερβολές διαβάσεις σχετικά με αυτά σε άλλες κριτικές είναι απλώς πολύ κακό για το τίποτα.

Το Gameplay αποζημιώνει τα όποια φάουλ του παιχνιδιού, προσφέροντας απροσδόκητα πολύ και πλούσιο περιεχόμενο. Κατ’ αρχήν, τα campaigns. Σωστά διάβασες πληθυντικό. Δεν μιλάμε ούτε για ένα, ούτε για 2 αλλά για τέσσερα (!) ολοκληρωμένα, μεγάλα campaigns που το καθένα θέλει περίπου 5 με 7 ώρες για να τερματιστεί, το καθένα με τη δική του ιστορία και την προσωπική του γεύση. Το Campaign του Leon S Kennedy και της Helena Harper, είναι πχ πιο κοντά σε κλασικό Resident Evil. Έχει κλασικούς εχθρούς (πολλά ζόμπι!) τις πιο ατμοσφαιρικές τοποθεσίες και γενικά λιγότερα πυρομαχικά και πιο αδύναμα όπλα. Το campaign των Chris Redfield και Piers, όπως και αυτό του Jake και της Sherry Birkin (ναι, το μικρούλι κοριτσάκι που έσωσες στο Resident Evil 2 μεγάλωσε, έγινε κοτζάμ κοπελάρα και πολεμάει το κακό!) είναι πιο «τα μυαλά στα κάγκελα». Πολλή και γρήγορη δράση, πιο δυνατά όπλα, περισσότερα πυρομαχικά, μεγάλα, ανοιχτά σκηνικά στα οποία λαμβάνουν χώρα επικές πολυεπίπεδες μάχες, θυμίζει στο στυλ περισσότερο παιχνίδια σαν το resistance, δεδομένου ότι εδώ τα εχθρικά B.O.W.’s θυμίζουν περισσότερο εξωγήινα πλάσματα, παρά κλασικά τέρατα του Resident Evil. Το campaign της Ada Wong, είναι το πιο πρωτότυπο από τα υπόλοιπα, με πολλούς γρίφους, μοναχικό gameplay (η Ada απαξιεί την έννοια του partner - κανείς δεν είναι ισάξιός της!) και γενικά πιο αργό, με πολύ ανεβασμένο το stealth στοιχείο και πιο survival από τα άλλα, καθώς δεν μπορείς να περιμένεις από κανέναν να σε σώσει έτσι και κάνεις τη βλακεία. 

Και πάνω από όλα, είναι το Mercenaries mode που είναι απλά το καλύτερο που έγινε ποτέ και συμφωνεί με τα χίλια στο γρήγορο καινούριο στυλ του Resident Evil. Μέσα σε ωραίες αρένες – που γίνονται ακόμα περισσότερες αν προσθέσεις και τις διάφορες που υπάρχουν ως DLC – πέφτει τρελό πιστολίδι, chaining kills, combos, ορδές εχθρών που σταδιακά γιγαντώνονται και όλα αυτά μέσα σε στενό χρονικό περιορισμό. Το άγχος, ο ιδρώτας, η πώρωση! Επιπλέον άπειρες αμοιβές και καλούδια που ξεκλειδώνουν για υψηλά scores, εδώ το RE 6 ξετυλίγει χωρίς κανέναν περιορισμό τις χάρες του «καινούριου» gameplay και το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό τουλάχιστον. Και όλα αυτά, μπορείς να τα παίξεις μόνος στο, με έναν σύμμαχο ελεγχόμενο από τον υπολογιστή (που εδώ παρεμπιπτόντως η τεχνητή νοημοσύνη λειτουργεί ΑΨΟΓΑ), συνεργικά με άλλον παίκτη offline, με την οθόνη της τηλεόρασης να μοιράζεται στα δυο, ή εντελώς online με παίκτες από όλο τον κόσμο. Και εντάξει, καλό το single player, αλλά αυτό το Resident Evil, κακά τα ψέματα, φτιάχτηκε για να παίζεται με παρέα.

Online / Multiplayer:

Όλα τα παραπάνω, campaigns, mercenaries και κάτι πρωτοποριακά όπου μπορείς να δολοφονήσεις τους άλλους παίκτες και γενικά να τους παίξεις κάθε λογής πουστιά (!!!) συν όλα τα επιπλέον που θα προσθέσουν μέσω του Δεκεμβριανού patch (που θα είναι δωρεάν) συν ένας σκασμός πράματα σε DLC. Τι άλλο θες;

Ρεζουμέ :

To Resident Evil πλέον κάνει ότι κάνουν οι γερασμένες μεγάλες μπάντες τύπου Rolling Stones. Δεν αποσκοπεί στην επόμενη κυκλοφορία που θα στείλει τον οπαδό αδιάβαστο και θα του ανοίξει νέους «ψαγμένους» πνευματικούς ορίζοντες. Αυτή είναι δουλειά για τους νέους. Ο γερόλυκος μπορεί απλά να συντηρεί τον μύθο του. Και τουλάχιστον εδώ, το κάνει διατηρώντας τον τεχνικό και ποιοτικό πήχη σταθερά ψηλά συνάπτοντας, με τον τρόπο του, ένα άτυπο συμβόλαιο με τον παίκτη : ότι το resident Evil 6, μπορεί να μην κρύβει εκπλήξεις, αλλά συνεχίζει να του προσφέρει ένα μεγάλο, συμφέρων, νοσταλγικό πακέτο διασκέδασης με αντάλλαγμα την συνεχιζόμενη υποστήριξη. Και στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, αυτό τουλάχιστον μπορεί να εκληφθεί και σαν μια ένδειξη τιμιότητας.

Γραφικά & ήχος : 4 / 5

Gameplay & Χειρισμός : 4 / 5

Ατμόσφαιρα & Σενάριο : 2,5 / 5

Value for money : 5 / 5

Συνολικά πόσα πιάνει: 4 / 5