Melancholia

Μάστορας : Lars von Trier

Παίχτες : Kirsten Dunst, Charlotte Gainsbourg and Kiefer Sutherland

Με δυο λογάκια :

Τη νύχτα του γάμου της, η Justine διαπιστώνει ότι είναι δυστυχισμένη και ότι και να κάνει δεν μπορεί να το αλλάξει αυτό. Ένας υπέροχος γάμος, σε ένα ανάκτορο και ένα εκπληκτικό πάρτυ έχουν στηθεί προς τιμήν της, ο σύζυγός της είναι ένας καλός άνθρωπος που την αγαπάει, αλλά για κάποιο λόγο όλα αυτά της προσφέρουν μηδαμινή παρηγοριά. Εν των μεταξύ, ο πλανήτης Melancholia, έχει μια τροχιά που τον φέρνει επικίνδυνα κοντά στη γη. Η Justine αδιαφορεί, αλλά αντίστοιχα η αδερφή της, Claire, νιώθει τον κόσμο γύρω της να καταρρέει…

Αναλυτικότερα :

Εντάξει, περίμενες κάτι πιο συμβατικό σε σενάριο από τον μεγάλο και μυστηριώδη Lars von Trier? Εδώ, μακριά από τις εντάξεις και τις βλάσφημα ωμές εικόνες του «Antichrist» (η προηγούμενη ταινία του, review της οποίας θα βρεις και στην καμαριέρα) μας ταξιδεύει σε ένα αργό, μελαγχολικό ταξίδι γεμάτο υπέροχα πλάνα και μαγευτικές μουσικές. Και όπως πάντα, το νόημα μην το ψάχνεις να στο σερβίρουν στο πιάτο, ο Δανός σκηνοθέτης ανέκαθεν σκηνοθετούσε ταινίες που το νόημα τους είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση του κάθε θεατή, αναλόγως το πώς θα ερμηνεύσει τα όσα βλέπει.

Όλα καλά λοιπόν, εφόσον έχεις διάθεση να το φιλοσοφήσεις και να προβληματιστείς. Γιατί έτσι και θες κάτι πιο ζωηρό, μάλλον σε βλέπω να παίρνεις κάτι ύπνους μούρλια στον καναπέ! Κακά τα ψέματα, αν και αυτή είναι μια από τις σχετικά πιο συμβατικές δουλειές του Trier, δεν μπορεί κανείς σε κάποια σημεία να μην αναρωτηθεί αν ο σκηνοθέτης απλά επέλεξε να φτιάξει μια ταινία στην οποία δεν μας λέει… τίποτα! Βασικά, το Melancholia είναι ένα αμάλγαμα από υπέροχα, πολύ αργά πλάνα – μερικά χωρίς κανένα νόημα – και υπνωτιστικές μουσικές και ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος του έχει να κάνει με 2 γυναίκες κλεισμένες μέσα σε ένα τεράστιο σπίτι, που δεν μιλάνε καθόλου μεταξύ τους. Αλλά αυτός είναι ο Trier! Ή τον αγαπάς, ή τον μισείς.

Πόσα πιάνει; Τελείως υποκειμενικά, 3,5 / 5