La herencia Valdemar II : La sombra prohibida

Μάστορας : José Luis Alemán

Παίχτες : Silvia Abascal, Óscar Jaenada & Daniele Liotti

Με δυο λογάκια :

Η κληρονομιά των Valdemar και όλα τα μυστήρια του πρώτου μέρους της ταινίας θα αποκαλυφθούν στο δεύτερο και τελευταίο μέρος της

Αναλυτικότερα :

Όσοι έχουν καλή μνήμη, θα θυμούνται ίσως ότι είχα γράψει review του πρώτου μέρους, “La Herencia Valdemar”. Τότε, είχα εντυπωσιαστεί από το ατμοσφαιρικό σκηνικό της, τα πολλά μυστήρια της πλοκής και φυσικά τις πάμπολλες αναφορές στην μυθολογία Κθούλου και στον αγαπημένο μου H.P.Lovecraft. περίμενα με ανυπομονησία το δεύτερο μέρος, καθώς η πρώτη ταινία τελείωνε απότομα και βασικά δεν ήταν αυτοτελής (φαντάσου το πώς τελείωνε η πρώτη ταινία του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών; Ε, κάπως έτσι και εδώ!) Για όσους ακόμα δεν κατάλαβαν αρκετά, τα “La Herencia Valdemar” είναι ισπανικές παραγωγές, που απαρτίζουν μια ιστορία μυστηρίου και τρόμου, ευθέως επηρεασμένη από τα γραπτά του H.P.Lovecraft. και αν και το πρώτο μέρος ενθουσιάζει και ανοίγει την όρεξη του θεατή για ένα εξίσου καλό δεύτερο μέρος, το «La Sombra Prohibida» απογοητεύει σε κάθε τομέα, σε τόσο μεγάλο βαθμό που κυριολεκτικά αναρωτιέσαι όσον αφορά το τι συνέβη στα μυαλά που έφτιαξαν ένα τόσο ατμοσφαιρικό και ιντριγκαδόρικο ντεμπούτο.

Κατ’ αρχήν, σχεδόν το πρώτο μισάωρο σπαταλάται για να συνοψίσει – ατελώς – την πρώτη ταινία. Στη συνέχεια, η αφήγηση προχωράει με τελείως ξερό και αφηγηματικό τρόπο για να εξιστορήσει τα όσα οι συντελεστές της ταινίας δεν μπήκαν στον κόπο να μας δείξουν (πώς ήταν εκείνα τα ατέλειωτα αφηγηματικά κομμάτια με τη φωνή του Anthony Hopkins στον «Αλέξανδρο»; Ε, κάπως έτσι!) και μετά, περνάει σε μια ατέλειωτη ώρα από κάκιστες ερμηνείες (ακόμη και από τους εναπομείναντες ηθοποιούς που είχαν παίξει αξιοπρεπώς στο πρώτο μέρος!) πλήρη απουσία δράσης, την μια άσχετη κατάσταση μετά την άλλη και στο τέλος, ένα απογοητετικό φινάλε που όχι μόνο δεν αποτιμά φόρο τιμής στον H.P.Lovecraft, αλλά ουσιαστικά καννιβαλίζει τις ιδέες του εν είδει καρικατούρας, χρησιμοποιώντας τα πλέον παρωχημένα κλισέ του είδους.

Ρεζουμέ :

Το «La herencia Valdemar II : La sombra prohibida» δεν είναι απλά μια κακή ταινία. Είναι μια συλλογή από ανοησίες με ολίγη από γεύση Lovecraft για να τραβήξει τους οπαδούς. Και πάνω από όλα, είναι μια τεράστια απογοήτευση, ίσως η μεγαλύτερη (προσωπικά μιλώ) για το 2012. κρίμα και πάλι κρίμα.

Πόσα πιάνει; 1,5 / 5