We Need to Talk About Kevin

άστορας : Lynne Ramsay

Παίχτες : Tilda Swinton, John C. Reilly & Ezra Miller 

Με δυο λογάκια :

Η μητέρα του Kevin πασχίζει σε όλη της τη ζωή να αγαπήσει το παιδί της, παρά την απίστευτα προβληματική σχέση τους που στράβωσε από τις πρώτες μέρες της ζωής του παιδιού. Όσο περνάνε τα χρόνια, τα πράγματα που λέει και κάνει το παιδί της γίνονται ολοένα και πιο βάναυσα και το αποκορύφωμα την πορείας του θα είναι τραγικό και σοκαριστικό…

Αναλυτικότερα :

Μια από τις μεγάλες ταινίες της χρονιάς, το «We Need to Talk about Kevin» έχει να κάνει με ένα συναισθηματικά ανάπηρο παιδί που του λείπει κάθε ικανότητα να δείξει εμπάθεια στους συνανθρώπους του. Αυτό κορυφώνεται με την εγκληματική του δραστηριότητα της οποίας το κοινωνικό τίμημα πληρώνει η μητέρα του, όπως κάνει σε όλη της τη ζωή για τις πράξεις του παιδιού της. Με δύσκολες, σκληρές ενίοτε εικόνες και μια αφήγηση χωρισμένη σε αποσπάσματα μπλεγμένα μεταξύ τους από διαφορετικές κάθε φορά χρονικές περιόδους της ζωής τους, ξετυλίγεται περίτεχνα ένα δυνατό δράμα.

Βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα από την Lionel Shriver, με εξαιρετικές ερμηνείες (ειδικά από την καταπληκτική Tilda Swinton), ιμπρεσσιονιστικές πινελιές (όπως η εμμονή στη χρήση του κόκκινου χρώματος) και εξαιρετικές ψυχολογικές λεπτομέρειες (όπως η άρνηση του παιδιού να ενεργηθεί κανονικά και η χρήση αυτού του μέσου για να «τιμωρήσει» την μητέρα του) ξετυλίγεται μια ενδιαφέρουσα όσο και παράξενη οικογενειακή ιστορία βουτηγμένη στις καθημερινές δυσκολίες και προβληματικές καταστάσεις, μέχρι την κορύφωση και την διάλυση της οικογένειας.

Ρεζουμέ :

Δύσκολη ταινία και ίσως να ξενίσει το λιγότερο σινεφίλ κοινό. Ειδικά στο φινάλε της που αποφεύγει να παίρνει το μέρος κάποιου και αφήνει τον θεατή να βγάλει ο ίδιος τα συμπεράσματά του. Για μένα πάντως, είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι σινεφίλ κινηματογράφου που όμως δεν πνίγεται στην «κουλτουρίλα» του, αλλά χρησιμοποιεί όπου πρέπει μοντέρνες και ζωντανές εικόνες για να μιλήσει στο μυαλό του θεατή.

Πόσα πιάνει; 4 / 5 

Limitless (Απόλυτη Ευφυΐα)

Μάστορας : Neil Burger

Παίχτες : Bradley Cooper, Anna Friel & Abbie Cornish 

Με δυο λογάκια :

Ένας συγγραφέας, σε μια πολύ άσχημη περίοδο της ζωής του, βλέπει σχεδόν τα πάντα που έχουν σημασία για αυτόν να καταρρέουν… μέχρι που ένας γνωστός του δίνει ένα παράνομο, πειραματικό ναρκωτικό που επιτρέπει σε κάποιον να χρησιμοποιήσει το μυαλό του στο 100% των δυνατοτήτων του. Μέσα σε μια μέρα, έχει μετατραπεί στην τέλεια εκδοχή του εαυτού του και αρχίζει μια ιλιγγιώδη άνοδο και επιτυχία σε ότι και αν καταπιαστεί. Όμως, οι παρενέργειες, αλλά και σκιώδεις αντίπαλοι που καραδοκούν και παρακολουθούν το κάθε του βήμα…

Αναλυτικότερα :

Επιτέλους και λίγη πρωτοτυπία ρε αδερφέ! Το «LIMITLESS» είναι ένα υβρίδιο δράσης θρίλερ και επιστημονικής φαντασίας που εξερευνά μια άκρως ενδιαφέρουσα υπόθεση. Και το κάνει με τεχνικά αλλά και αισθητικά αρτιότατο τρόπο. Οι ερμηνείες είναι συμπαθέστατες, ειδικά του πρωταγωνιστή Bradley Cooper. Η σκηνοθεσία μοντέρνα, γρήγορη και με μάγκικο attitude. Ωραίοι διάλογοι και παιχνίδια με τη φωτογραφία (που είναι τελείως διαφορετική, ανάλογα με την φάση στην οποία βρίσκεται ο πρωταγωνιστής)

Δυστυχώς, ο μάστορας δεν συνεχίζει το παιχνίδι του το ίδιο δυνατά σε σχέση με το όπως το ξεκίνησε. Και αυτό επειδή εμμένει σε θέματα στυλ και εντυπωσιασμού και ξεχνάει την ουσία. Μοιραία, φανερώνεται ότι οι χαρακτήρες αλλά και οι υποϊστορίες του Limitless, αν και έχουν φοβερή δυναμική, παραμένουν ρηχές και μονοδιάστατες. Το τέλος είναι αλλού για αλλού. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, χάρτινοι. Βασισμένο στην νουβέλα 'The Dark Fields' του Alan Glynn, αυτή η αρχικά εντυπωσιακή κινηματογραφική μεταφορά, αν και με αρκετά δυνατά σημεία, εντούτοις δεν καταφέρνει να αποκρύψει τις τρύπες του σεναρίου. Για αυτό και προσγειώθηκε κατευθείαν και αθόρυβα στο ράφι των dvd clubs, χωρίς περισσότερες φανφάρες.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 

The Dictator (Ο Δικτάτορας)

Μάστορας : Larry Charles

Παίχτες : Sacha Baron Cohen, Anna Faris & Ben Kingsley 

Με δυο λογάκια :

To έθνος της Wadiya κυβερνάται από έναν εκκεντρικό και καταπιεστικό (και πανηλίθιο!) δικτάτορα, τον περιβόητο Aladeen. Όταν ο Aladeen υποχρεώνεται να ταξιδέψει στη Νέα Υόρκη για να παρουσιαστεί ενώπιων των ηνωμένων Εθνών προκειμένου να απαντήσει στις κατηγορίες σχετικά με το αν η χώρα του κατασκευάζει πυρηνικά όπλα, κάτι πολύ απρόβλεπτο θα συμβεί που θα τον κάνει να δει τη ζωή από τελείως διαφορετική οπτική γωνία…

Αναλυτικότερα :

Ο φοβερός και τρομερός Sacha Baron Cohen επιστρέφει σε άλλη μια βλάσφημη, κάφρικη και απροκάλυπτα προβοκατόρικη σάτυρα, όπως μόνο εκείνος ξέρει να κάνει. Όσοι έχουν δει τα Borat και το πιο πρόσφατο (και χειρότερη ταινία του κατά τη γνώμη μου) Bruno, πάνω κάτω ξέρει πολύ καλά το θα δει στον φετινό «Δικτάτορα». Και όντως, ο Cohen με το καλημέρα δείχτει να έχει κακές προθέσεις και τρομερές ορέξεις! η ταινία σε καλωσορίζει με μια εγκάρδια αφιέρωση στον Kim Jong Il (τον πρώην δικτάτορα της Κορέας!) και από εκεί και πέρα, πυροβολάει ασυστόλως, μέχρι (και λίγο αφότου) πέσουν οι τίτλοι τέλους.

Οπότε, στο δια ταύτα. Αξίζει ο «Δικτάτορας»; Αν σου αρέσουν οι ταινίες και το στυλ του Cohen, σαφέστατα! Είναι ρατσιστικό, χοντροκομμένο, χυδαίο – ενίοτε εξωφρενικό – αλλά και κάποιες στιγμές, ομολογουμένως ξεκαρδιστικό. Αν κάπου χάνει λιγάκι, είναι στο δεύτερο μέρος του, όπου μάλλον διστάζει να είναι τόσο οξύ και καυστικό όσο στην αρχή του. Και κάποια (βασικά, αρκετά) αστειάκια του χάνουν το στόχο. Παρόλα αυτά, με ανοιχτό μυαλό και χαλαρή διάθεση, ο «Δικτάτορας» είναι μια πολύ καλή πρόταση για καλή, κάφρικη κωμωδία. Συγκρίνοντάς το με τα προηγούμενα (μάλλον μονάχα εγώ κάθομαι και ασχολούμαι με τέτοιες συγκρίσεις) ο «Δικτάτορας» είναι σαφέστατα κατώτερος από τον σαρωτικό “Borat”, αλλά και μακράν ανώτερος από τον «Bruno».

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 

Classics : The Disappearance of Alice Creed (2009)

Μάστορας : J Blakeson

Παίχτες : Gemma Arterton, Eddie Marsan & Martin Compston

Με δυο λογάκια :

Δυο εγκληματίες, οι Vic και Danny, απαγάγουν την Alice Creed. Την μεταφέρουν σε ένα διαμέρισμα που έχουν διαμορφώσει ειδικά για αυτό το λόγο, την αλυσοδένουν σε ένα κρεβάτι και την κρατάνε εκεί μέχρι να εισπράξουν λύτρα από τον εκατομμυριούχο πατέρα της. Όμως, ο ένας από τον άλλον κρύβουν πολλά και βαθιά μυστικά. Και η ίδια η Alice είναι πολύ πιο πανούργα από όσο φαίνεται…

Αναλυτικότερα :

Αν κάποιος σε ρωτήσει ποτέ αν είναι δυνατόν να φτιάξεις μια πολύ καλή ταινία με μηδενικούς πόρους, αρκεί να τον βάλεις να δει αυτή την ταινιούλα. Indie βρετανική παραγωγή, με μόλις 3 ηθοποιούς, ένα μονάχα σκηνικό, ελάχιστα εξωτερικά γυρίσματα. Και όμως, δεν παίρνεις χαμπάρι τις ελλείψεις αυτές. Ο λόγος; Το σενάριο, το σενάριο, το σενάριο και πάλι το σενάριο! Γεμάτο ίντριγκα και ανατροπές, σε κρατάει μέχρι το τέλος να αγωνιάς και να αδημονείς συνάμα για το φινάλε. Βέβαια, βοηθούν οι εξαιρετικές ερμηνείες, η καλή σκηνοθεσία και οι ποιοτικοί διάλογοι. Δηλαδή πράγματα που είναι αποκλειστικά δωρεάν αλλά είναι συνάμα ανεκτίμητα, επειδή εξαρτώνται απόλυτα από το ταλέντο, την ψυχή, την καρδιά και την πίστη που υπάρχει για το πρότζεκτ.

Όλα αυτά πασπάλισε τα με ζόρικο attitude που έχει ως αποτέλεσμα σκηνές γυμνού αλλά και βίας που κάποιο ίσως θα τις βρουν δύσπεπτες. Τι άλλο να ζητήσει κανείς; Μιλάμε για βρετανικά πνεύμα και τσαμπουκά που ξεχειλίζει, χωρίς καμία προσπάθεια ωραιοποίησης με φτηνούς εντυπωσιασμούς και lifestyle κωλοτούμπες. Τέτοια πράματα δεν φτουράνε εδώ. Γνήσια όμορφο στην δωρικότητά του (δεν θα εκπλησσόμουν καθόλου αν μάθαινα ότι προέρχεται από κάποιο αντίστοιχο θεατρικό) το «The Disappearance of Alice Creed» συνίσταται για κάθε φίλο του κινηματογράφου, ανεξαρτήτως προτίμησης είδους και σχολής.

Πόσα πιάνει; 4 / 5 

Warrior

Μάστορας : Gavin O'Connor

Παίχτες : Tom Hardy, Nick Nolte & Joel Edgerton

Με δυο λογάκια :

O νεαρότερος γιός ενός αλκοολικού πρώην μποξέρ επιστρέφει στο μέρος που μεγάλωσε και εκπαιδεύεται από τον πατέρα του για έναν διαγωνισμό πολεμικών τεχνών. Αυτό θα τον φέρει σε πορεία σύγκρουσης με την μεγάλο του αδερφό που επίσης συμμετέχει για τους δικούς του λόγους στο τουρνουά.

Αναλυτικότερα :

Δεν γνώριζα τίποτα για το Warrior και χαίρομαι πολύ που έμαθα! Επειδή είναι μια άκρως απολαυστική αντροταινία, όπως δεν γυρίζονται πια. Με εκπληκτικά πολλή ουσία, συναίσθημα και ποιότητα, παρά το βίαιο του θέματός της. Και φυσικά, καταπληκτικές σκηνές μάχης. Κορυφαίες ερμηνείες και μοντέρνα σκηνοθεσία, πολλούς και ρεαλιστικούς χαρακτήρες και μια μοναδικά ενδελεχή σκιαγράφιση των σχέσεων από κάθε διαφορετική οπτική γωνία, δράμα και συγκίνηση γνήσια και ρεαλιστικά, χωρίς μελούρες και καραγκιοζιλίκια.

Χωρίς εύκολες λύσεις και εύπεπτες εικόνες, το Warrior είναι απλά μια από τις καλύτερες ταινίες του είδους και ποζάρει άνετα δίπλα στο πρώτο Rocky και το «The Wrestler» του Darren Aronofsky. Αν οι παραπάνω ταινίες σου λένε κάτι, απλά σταμάτα εδώ το διάβασμα και δες το Warrior, γιατί είναι μια ταινία με ψυχή και καρδιά πολεμιστή. Μιλάμε άνετα για μια από τις 10 κορυφαίες φετινές ταινίες.

Πόσα πιάνει; 4,5 / 5 

Men in Black 3

Μάστορας : Barry Sonnenfeld

Παίχτες : Will Smith, Tommy Lee Jones & Josh Brolin

Με δυο λογάκια :

Ο πράκτορας J ταξιδεύει πίσω στον χρόνο, στα χρόνια της ακμής των MIB (δεκαετία του 60) για να εμποδίσει έναν αδίστακτο εξωγήινο που προσπαθεί με τον ίδιο τρόπο να δολοφονήσει τον φίλο και συνεργάτη του, πράκτορα K.

Αναλυτικότερα :

Εντάξει, ξέρουμε πλέον όλοι πολύ καλά τι να περιμένουμε από μια ταινία MIB. Και αυτό εδώ το τρίτο μέρος δίνει ακριβώς ότι περιμένει κανείς, ίσως και κατιτίς παραπάνω. Γρήγορη δράση, αβανταδόρικοι κακοί με γραφικούς χαρακτήρες και κουσούρια, κόμικς συναίσθημα, μερικές καλές ιδέες (γέλασα πολύ στην σκηνή με τον… Andy Warhol!) όμορφα σκηνικά. Τουλάχιστον, αυτό εδώ είναι ένα σίκουελ που τιμάει το όνομα του πρωτότυπου! Κλασικά καλός ο Will Smith στον χαρακτήρα του ριψοκίνδυνου και ανέμελου πράκτορα Jay που χρειάζεται την ψυχραιμία του συναδέλφου του πράκτορα Kay για να εξισορροπεί τα πράγματα. Για προφανείς ηλικιακούς λόγους, ο Tommy Lee Jones εμφανίζεται λίγο και σε σκηνές που δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικές. Όμως, ο πολύ καλός Josh Brolin τον αντικαθιστά άψογα σαν το νεαρότερο του alter ego.

Δεν ξέρω αν πρέπει να πω τίποτα παραπάνω. Σε όσους αρέσουν τα Man in Black, θα δουν και αυτό εδώ το αξιόλογο τρίτο μέρος. Προσωπικά, ποτέ δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα, αλλά μπορώ να καταλάβω γιατί έκαναν την επιτυχία που έκαναν. Τελείως υποκειμενικά και «χοντρικά» θα έλεγα ότι το MIB 3 αν και είναι κατώτερο του αυθεντικού, είναι σαφέστατα ανώτερο της δεύτερης ταινίας της σειράς.

Πόσα πιάνει; 3 / 5