Bruno (2009)

Ο Sacha Baron Cohen (που στον περισσότερο κόσμο έμεινε γνωστός από το ανεκδιήγητο Borat) επιστρέφει με μια νέα περσόνα (την τρίτη σε σειρά, μετά τον λευκό ράπερ Ali G & τον δημοσιογράφο από το Καζακστάν Borat) με την οποία ελπίζει να προκαλέσει τουλάχιστον ισάξιο ντόρο αλλά και επιτυχία. Πλέον, υποδύεται τον τρελοgay Αυστριακό tv persona, Bruno, που έχει εκπομπή μόδας στην τηλεόραση. Στην αρχή του έργου και με συνοπτικές διαδικασίες βλέπουμε το Bruno να αναρριχάται στην επιτυχία μόνο και μόνο για να γκρεμοτσακιστεί μετά, να γίνει ρεζίλι δημοσίως, να χάσει με θεαματικό τρόπο τη δουλειά του και να χωρίσει από τον εραστή του, ένα μικροσκοπικό Κινέζο (!) ονόματι Diesel (!!!) Μπουχτισμένος από τον εφήμερο και επιφανειακό κόσμο της μόδας, αποφασίζει να ξενιτευτεί στην Αμερική και να κάνει κάτι μακράν πιο ουσιώδες, δηλαδή... ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου να γίνει διάσημος!

Επακολουθεί ο χαμός, με σχεδόν κάθε σκηνή της ταινίας να καταλήγει σε δημόσια gay τραγωδία και διαπόμπευση. Ο Bruno παίρνει συνέντευξη από την Paula Abdul καθίμενοι σε ένα σαλόνι φτιαγμένο... από Μεξικάνους βιοπαλαιστές (ενώ ταυτόχρονα τη ρωτά για το φιλανθρωπικό της έργο και συναισθήματα!), κάνει strip tease και την πέφτει δημόσια σε (αληθινό!) γνωστό πολιτικό, κάνει ξέφρενο λυσσαλέο oral sex στο... φάντασμα του τραγουδιστή των Milli Vanilli(!), πάει σε κέντρο απεξάρτησης από την ομοφυλοφιλια (ναι, μέχρι και τέτοια έφτιαξαν στην Αμερική!), πάει για κυνήγι με 3 κλασικούς rednecks (Ελληνιστί βλάχους) του Αμερικανικού Νότου και προσπαθεί να τους πείσει ότι μοιάζουν με την παρέα του... Sex & the City! και άλλα τόσο απίστευτα, όσο και αμέτρητα. Η ταινία είναι γυρισμένη στα πρότυπα του Borat, όπου οι περισσότεροι χαρακτήρες που πέφτουν στα χέρια του ανεκδιήγητου Bruno δε γνωρίζουν ότι εκείνη τη στιγμή συμμετέχουν σε κινηματογραφική παραγωγή. Ως αποτέλεσμα, έχει άφθονα κακογυρισμένα και θολά πλάνα λόγω της μυστικής κάμερας, καθώς και μια διάχυτη αίσθηση reality εκπομπής.

Δε με χαλάνε όλα τα παραπάνω. Απεναντίας. Λάτρεψα το Borat. Για τούτο εδώ το φιλμάκι δυσκολεύομαι κάπως. Όχι ότι δεν είναι αρκετά κάφρικο. Κάθε άλλο, έχει ακόμα (ναι, είναι δυνατόν!) περισσότερη καφρίλα από το προηγούμενο έργο και πολύ πιο “ρόμπα” σκηνικά. Ωστόσο πιστεύω ότι όπως και το καλύτερο αστείο, αν το πεις δεύτερη φορά, χάνει την περισσότερη αξία του, έτσι και εδώ το σκηνικό επαναλαμβάνεται και μάλιστα με χαμηλωμένα τα στάνταρ. Μετά τη 200στή φορά που θα δεις το Bruno να χαϊδεύεται στο φακό με “ο-Θεός-να-την-κάνει-σέξι” αμφίεση, αρχίζεις να κουράζεσαι. Όλα, ΜΑ ΟΛΑ τα αστεία και οι καταστάσεις της ταινίας έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη διακομώδηση της ομοφυλόφιλης σεξουαλικότητας και είναι πάνω κάτω τα ίδια (δηλαδή όλα αφορούν φάσεις όπου καταγράφονται οι αντιδράσεις του κόσμου που έχει την ατυχία να έρθει σε επαφή με τον κεντρικό χαρακτήρα). Πέρα από όλα αυτά, είναι και το όλο concept κουρασμένο και κορεσμένο από τον ίδιο το δημιουργό του. Δεν ξέρω ακόμα πόσο άλλο μπορεί να “τραβήξει”.

Σίγουρα θα κάνει επιτυχία. Έχει υπερ-διαφημιστεί και προβληθεί από κάθε μέσο. Ο δημιουργός του θεωρεί ότι με αυτή την ταινία στηλητεύει και σχολιάζει την επιπολαιότητα και τη ματαιότητα του χώρου της μόδας, του life style και της εποχής μας κατ' επέκταση. Κάτι τέτοιο μπορούσα να το δω στο Borat και γέλασα με την καρδιά μου. Εδώ το έχασα. Σίγουρα είναι μια ταινία που θα τεστάρει τα όρια του χιούμορ σας. Ωστόσο, αφενός η παντελής έλλειψη πλοκής και επαρκούς λογου για να διαδραματίζονται όλα όσα βλέπετε στην οθόνη σας, όσο και το υπερβολικά trash, που συχνά ξεπερνά τα όρια του γκροτέσκου, θέαμα μειώνουν την όποια ευχαρίστηση που μπορεί να αντληθεί από τη θέαση αυτής της ταινίας. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ ανοιχτόμυαλο άνθρωπο, γέλασα σε κάποια σκηνικά του έργου, αλλά ομολογώ ότι μετά από κοντά μιάμιση ώρα όπου παρέλασαν μπροστά στην οθόνη μου κάθε λογής αλλοπρόσαλες εμφανίσεις, ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ψωλές (πούτσες προφίλ, πούτσες αν φας, πούτσες πλαστικές κάθε χρώματος, ακόμα και πούτσες που μιλάνε!) εκνευριστική ψευτογερμανική προφορά και κάποια φιλοναζιστικά “αστειάκια”, υποδέχτηκα τους τίτλους τέλους με ένα συναίσθημα ανακούφισης. Άμα θέλω να δω καρικατούρα αδερφής, σε τελική ανάλυση ο Σεφερλής το κάνει καλύτερα. (και αν θέλετε πραγματικά να κατουρηθήτε στα γέλια, δείτε Κώστα Τσάκωνα να κάνει τον gay. Εκεί μιλάμε για αληθινό hardcore γέλιο!)