Κάποιες ταινίες τις βλέπεις με υψηλές προσδοκίες και τελικά σε “κρεμάνε”. Κάποιες άλλες, ενώ τις έχεις πάρει με κακό μάτι αρχικά, εντούτοις καταφέρνουν να σε κερδίσουν στη συνέχεια. Με άλλα λόγια : Μην γίνεσαι ένας προκατειλημμένος μαλάκας όπως (κάποιες φορές) εγώ! Ακριβώς αυτό μου συνέβη αυτή την ταινιούλα! Στο μυαλό μου, ο ρόλος του Επιθεωρητή Κλουζώ είναι άρρηκτα δεμένος με το απαράμιλλο ταλέντο του Peter Sellers. Η όλη αναβίωση του franchise του Ροζ Πάνθηρα ανέκαθεν μου φάνταζε “μαϊμουδιάρικη” και φτηνή αφορμή για να μπουν επιπλέον φράγκα στις τσέπες των παραγωγών, ένεκα έλλειψης καλών πρωτότυπων σεναρίων και της περίφημης – τότε – απεργίας των σεναριογράφων που είχε πετύχει ένα ισχυρό πλήγμα στη βιομηχανία του κινηματογράφου. Και (εν μέρει) είναι. Όλα αυτά για μια σειρά ταινιών που ακόμα και τα καλά πρωτότυπα έργα της, από ένα σημείο και μετά είχαν τραβήξει περισσότερο από όσο θα έπρεπε και είχαν κουράσει το κοινό της εποχής τους. Φανταστείτε ότι ο Blake Edwards (παραγωγός και σκηνοθέτης των παλιών Pink Panther) δεν ντράπηκε να φτιάξει Pink Panther με πρωταγωνιστή τον Sellers, ακόμα και αρκετά αφότου... αυτός είχε πεθάνει! (οι σκηνές στις οποίες έπαιζε ήταν αρχειακό υλικό από τις παλιότερες ταινίες).
Για να επιστρέψουμε όμως στο παρών, φανταστείτε, πως ακόμα δεν έχω δει το πρώτο remake και τούτο εδώ το σίκουελ κατέληξε στο dvd player μου περισσότερο από ατύχημα. Ακόμα θεωρώ τον Steve Martin αφόρητα miscast, ακατάλληλο για το ρόλο. Ο Κλουζώ υποτίθεται ότι είναι Γάλλος, ο Martin είναι και δείχνει όσο πιο Αμερικάνος γινεται. Και αυτά τα σπασμένα Αγγλικά με Γαλλική προφορά που ομιλούν όλοι οι συντελεστές της ταινίας, στο λαιμό μου κάθονται. Ωστόσο, ναι, οφείλω να το παραδεχτώ : το Pink Panther 2 είναι και γαμώ τις κωμωδίες! Ο Martin υπηρετεί το ρόλο με συνέπεια και όσο υστερεί στην εμφάνιση και στη γλώσσα, το αναπληρώνει και με το παραπάνω με την κινησιολογία του. Μεταμορφώνεται κυριολεκτικά σε ζωντανό καρτούν και σπέρνει αφειδώς (και πάντα εν αγνοία του) την καταστροφή, με τόσο απολαυστικό τρόπο που θα σε κάνει πάντα να γελάς αυθόρμητα, έστω και αν κάποιες από τις σκηνές τις έχεις ξαναδει σε αντίστοιχες ταινίες. Το σενάριο είναι απρόσμενα καλό, με καλό επίπεδο πολυπλοκότητας, άφθονους χαρακτήρες και μπόλικες υπό – ιστοριούλες που μπορεί να μην εκμεταλλεύονται τη δυναμική τους στο έπακρο, ωστόσο κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους και δεν επιτρέπουν στιγμή στην ταινία να κάνει κοιλιά.
Τι άλλο να πω? Κάποιες φάσεις λειτουργούν απολαυστικά σαν φόρος τιμής. Προσέξτε τη σκηνή με την υδρόγειο που παραπέμπει άμεσα στο πρώτο έργο. Αλλά και τα μικρά που αντικαθιστούν τρόπον τινά τον βαρεμένο Κινέζο υπηρέτη που είχε ο παλιός Κλουζώ! Και το όλο ρομάντζο που θυμίζει το δεύτερο – και καλύτερο – έργο της παλιάς σειράς, “Shot in the Dark”. Ναι, κάποιοι κακεντρεχείς θα μιλήσουν για φαινόμενα αντιγραφής. Ίσως να έχουν το δίκιο τους και αυτοί. Ωστόσο, τα πάντα εκτελούνται με τέτοια ακρίβεια και αρτιότητα, που ουδέποτε ενοχλεί. Κερασάκι στην τούρτα τα λαμπρά guest αστέρια. Andy Garcia, John Cleese, Jean Reno και άλλοι. Δε λέω τίποτα άλλο, απλά αν έχετε όρεξη να περάσετε ένα χαλαρό απόγευμα με μια καλή κωμωδία (που να είναι γυσισμένη μετά το... 1821!), τότε μη το χάσετε. Εγώ προσωπικά θα κάτσω να δω και το πρώτο μέρος! Έτσι, από περιέργεια!
Βαθμολογία : 3,5 / 5
Για να επιστρέψουμε όμως στο παρών, φανταστείτε, πως ακόμα δεν έχω δει το πρώτο remake και τούτο εδώ το σίκουελ κατέληξε στο dvd player μου περισσότερο από ατύχημα. Ακόμα θεωρώ τον Steve Martin αφόρητα miscast, ακατάλληλο για το ρόλο. Ο Κλουζώ υποτίθεται ότι είναι Γάλλος, ο Martin είναι και δείχνει όσο πιο Αμερικάνος γινεται. Και αυτά τα σπασμένα Αγγλικά με Γαλλική προφορά που ομιλούν όλοι οι συντελεστές της ταινίας, στο λαιμό μου κάθονται. Ωστόσο, ναι, οφείλω να το παραδεχτώ : το Pink Panther 2 είναι και γαμώ τις κωμωδίες! Ο Martin υπηρετεί το ρόλο με συνέπεια και όσο υστερεί στην εμφάνιση και στη γλώσσα, το αναπληρώνει και με το παραπάνω με την κινησιολογία του. Μεταμορφώνεται κυριολεκτικά σε ζωντανό καρτούν και σπέρνει αφειδώς (και πάντα εν αγνοία του) την καταστροφή, με τόσο απολαυστικό τρόπο που θα σε κάνει πάντα να γελάς αυθόρμητα, έστω και αν κάποιες από τις σκηνές τις έχεις ξαναδει σε αντίστοιχες ταινίες. Το σενάριο είναι απρόσμενα καλό, με καλό επίπεδο πολυπλοκότητας, άφθονους χαρακτήρες και μπόλικες υπό – ιστοριούλες που μπορεί να μην εκμεταλλεύονται τη δυναμική τους στο έπακρο, ωστόσο κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους και δεν επιτρέπουν στιγμή στην ταινία να κάνει κοιλιά.
Τι άλλο να πω? Κάποιες φάσεις λειτουργούν απολαυστικά σαν φόρος τιμής. Προσέξτε τη σκηνή με την υδρόγειο που παραπέμπει άμεσα στο πρώτο έργο. Αλλά και τα μικρά που αντικαθιστούν τρόπον τινά τον βαρεμένο Κινέζο υπηρέτη που είχε ο παλιός Κλουζώ! Και το όλο ρομάντζο που θυμίζει το δεύτερο – και καλύτερο – έργο της παλιάς σειράς, “Shot in the Dark”. Ναι, κάποιοι κακεντρεχείς θα μιλήσουν για φαινόμενα αντιγραφής. Ίσως να έχουν το δίκιο τους και αυτοί. Ωστόσο, τα πάντα εκτελούνται με τέτοια ακρίβεια και αρτιότητα, που ουδέποτε ενοχλεί. Κερασάκι στην τούρτα τα λαμπρά guest αστέρια. Andy Garcia, John Cleese, Jean Reno και άλλοι. Δε λέω τίποτα άλλο, απλά αν έχετε όρεξη να περάσετε ένα χαλαρό απόγευμα με μια καλή κωμωδία (που να είναι γυσισμένη μετά το... 1821!), τότε μη το χάσετε. Εγώ προσωπικά θα κάτσω να δω και το πρώτο μέρος! Έτσι, από περιέργεια!
Βαθμολογία : 3,5 / 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου