Κλασική ιστορία τύπου “οικογένεια μετακομίζει σε στοιχειωμένο σπίτι και όλα γίνονται πουτάνα”. Βασισμένη, μάλιστα σε πραγματικά γεγονότα. Άγνωστοι ηθοποιοί (εκτός από τον κυριολεκτικά αγνώριστο λόγω των αναγκών του ρόλου, “δικό μας” Ηλία Κοτέα), κλισαρισμένο και παλιομοδίτικο concept, αλλά συνάμα αποτελεί ένα από τα ελάχιστα (το μοναδικό?) θρίλερ που κυκλοφόρησαν για φέτος το καλοκαίρι και έτσι ανασκουμπώθηκα για να το δω. Καλέ μαύρισε η ψυχή μου! Οικογένεια με σύζυγο πρώην αλκοολοκό, παιδί με καρκίνο, καταφεσωμένοι και άλλα καλά. Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια οι Αμερικάνοι έχουν ταυτίσει το ψυχοπλάκωμα με την ποιότητα. Κάτι τέτοιες μαλακίες δεν κάναμε εμείς πριν κάτι δεκαετίες και είχαμε αναγάγει σε υψηλή τέχνη ό,τι μπορούσε να κάνει τις γριές να κλαίνε? Ξέρετε τώρα, με Νίκο Ξανθόπουλο, Βασιλάκη Καϊλα, Μάρθα Κλάψα, Αίμα, Σπέρμα και Δάκρυα για την Ηλέκτρα, ΚΛΑΚ ΦΙΛΜΣ και τα σχετικά? Και μετά σου λέει ό,τι γινόταν στην Αμερική πριν 30 χρόνια, γίνεται στην Ελλάδα σήμερα... τρίχες.
Ξεφεύγω. Το λοιπόν, το κακό φάντασμα ξυπνά και αποφασίζει να κάνει τη ζωή ποδήλατο σε όλους. Επακολουθούν άπειρες ξεκάρφωτες σκηνές ξαφνιάσματος copy / paste από τα Γιαπωνέζικα θρίλερ. Σκιές στον καθρέφτη, ξαφνικές θεάσεις σε (πάντα) μαύρο φόντο μιας μαυρίλας που ιδέα δεν έχεις τι στα κομμάτια μπορεί να είναι, γκρίνια και μούτρα από όλους τους ηθοποιούς λες και τους έχεις ταϊσει έναν κουβά σκατά, κακό make up με το άρρωστο αγόρι να έχει ένα πρόσωπο λευκό σαν πανί, αλλά το υπόλοιπο σώμα του να έχει το κανονικό του χρώμα, κάτι ξεκάρφωτα πουλιά που εμφανίζονται από το πουθενά χωρίς να έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με το σενάριο και στην τελική ένα ανολοκλήρωτο background της ιστορίας, γεμάτο αυθαιρεσίες, αντιφάσεις και λογικά κενά. Διαπίστωσα τουλάχιστον 2 περιστάσεις που η πλοκή και η δράση της ταινίας υπαγορεύονται από κάποια συμπεράσματα ΤΟΣΟ αυθαίρετα και άσχετα με αυτό που έχεις δει μέχρι τώρα που εκνευρίζουν κάθε θεατή που να έχει ξαναδει έστω και μια φορά θρίλερ στη ζωή του και διαθέτει και μισό δράμι μυαλό.
Τι απομένει? Η δυνατότητα που είχε αυτό το ταινιάκι να εξελιχθεί σε κάτι αρκετά καλό, αλλά που τη σπατάλησε τελείως. Κάποιες καλές σκηνές με τα αποκρυφιστικά πειράματα του κακού γιατρού στο υπόγειο. Μια προσπάθεια να πασπαλιστεί το σενάριο με ένα flavor αποκρυφισμού και εσωτερισμού που ξεκινά καλά, αλλά μένει στα απολύτως επιφανειακά και στο τέλως το εξευτελίζει τελείως. Είναι πάντα καλοδεχούμενο (και πρωτότυπο για κινηματογράφο) να βλέπεις σε μια ταινία πχ ένα μέντιουμ που βγάζει εκτόπλασμα από το στόμα του στη διάρκεια επικοινωνίας του με τα πνεύματα των νεκρών. Και αρκετά καλογυρισμένη σα σκηνή. Αλλά όταν αυτό το εκτόπλασμα ανάβει, αλλάζει χρώμα και... εκρύγνηται (!!!) λες ότι εντάξει, τα παλικάρια το πηδήξανε και ψόφησε. Προφανώς η όλη επαφή του σεναριογράφου με το θέμα περιοριζόταν σε κάποιο άρθρο περιοδικού. Οι χαρακτήρες είναι αδιάφοροι, προβλέψιμοι και στην πλειονότητά τους δείχνουν να έχουν άγνοια αυτών που διαδραματίζονται στην οθόνη. Μάλιστα, σε ολόκληρα κομμάτια της ταινίας, οι συντελεστές τείνουν να... ξεχνάνε ότι υπάρχουν, για να ξαναθυμηθούν να τους βάλουν στο προσκήνιο πολύ αργότερα. Η (αναμενόμενη) ανατροπή του τέλους είναι εξωφρενικά αυθαίρετη και αστήρικτη που καταστρέφει τελείως τα όσα λίγα στέκονται σε αυτό το έργο. Αποφύγετε.
Βαθμολογία : 1,5 / 5 και πολλά του βάζω.
Ξεφεύγω. Το λοιπόν, το κακό φάντασμα ξυπνά και αποφασίζει να κάνει τη ζωή ποδήλατο σε όλους. Επακολουθούν άπειρες ξεκάρφωτες σκηνές ξαφνιάσματος copy / paste από τα Γιαπωνέζικα θρίλερ. Σκιές στον καθρέφτη, ξαφνικές θεάσεις σε (πάντα) μαύρο φόντο μιας μαυρίλας που ιδέα δεν έχεις τι στα κομμάτια μπορεί να είναι, γκρίνια και μούτρα από όλους τους ηθοποιούς λες και τους έχεις ταϊσει έναν κουβά σκατά, κακό make up με το άρρωστο αγόρι να έχει ένα πρόσωπο λευκό σαν πανί, αλλά το υπόλοιπο σώμα του να έχει το κανονικό του χρώμα, κάτι ξεκάρφωτα πουλιά που εμφανίζονται από το πουθενά χωρίς να έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με το σενάριο και στην τελική ένα ανολοκλήρωτο background της ιστορίας, γεμάτο αυθαιρεσίες, αντιφάσεις και λογικά κενά. Διαπίστωσα τουλάχιστον 2 περιστάσεις που η πλοκή και η δράση της ταινίας υπαγορεύονται από κάποια συμπεράσματα ΤΟΣΟ αυθαίρετα και άσχετα με αυτό που έχεις δει μέχρι τώρα που εκνευρίζουν κάθε θεατή που να έχει ξαναδει έστω και μια φορά θρίλερ στη ζωή του και διαθέτει και μισό δράμι μυαλό.
Τι απομένει? Η δυνατότητα που είχε αυτό το ταινιάκι να εξελιχθεί σε κάτι αρκετά καλό, αλλά που τη σπατάλησε τελείως. Κάποιες καλές σκηνές με τα αποκρυφιστικά πειράματα του κακού γιατρού στο υπόγειο. Μια προσπάθεια να πασπαλιστεί το σενάριο με ένα flavor αποκρυφισμού και εσωτερισμού που ξεκινά καλά, αλλά μένει στα απολύτως επιφανειακά και στο τέλως το εξευτελίζει τελείως. Είναι πάντα καλοδεχούμενο (και πρωτότυπο για κινηματογράφο) να βλέπεις σε μια ταινία πχ ένα μέντιουμ που βγάζει εκτόπλασμα από το στόμα του στη διάρκεια επικοινωνίας του με τα πνεύματα των νεκρών. Και αρκετά καλογυρισμένη σα σκηνή. Αλλά όταν αυτό το εκτόπλασμα ανάβει, αλλάζει χρώμα και... εκρύγνηται (!!!) λες ότι εντάξει, τα παλικάρια το πηδήξανε και ψόφησε. Προφανώς η όλη επαφή του σεναριογράφου με το θέμα περιοριζόταν σε κάποιο άρθρο περιοδικού. Οι χαρακτήρες είναι αδιάφοροι, προβλέψιμοι και στην πλειονότητά τους δείχνουν να έχουν άγνοια αυτών που διαδραματίζονται στην οθόνη. Μάλιστα, σε ολόκληρα κομμάτια της ταινίας, οι συντελεστές τείνουν να... ξεχνάνε ότι υπάρχουν, για να ξαναθυμηθούν να τους βάλουν στο προσκήνιο πολύ αργότερα. Η (αναμενόμενη) ανατροπή του τέλους είναι εξωφρενικά αυθαίρετη και αστήρικτη που καταστρέφει τελείως τα όσα λίγα στέκονται σε αυτό το έργο. Αποφύγετε.
Βαθμολογία : 1,5 / 5 και πολλά του βάζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου