Μια παρέα νεαρών πάει για να περάσει τις διακοπές της σε ένα εξοχικό σπίτι πάνω σε κάτι χιονισμένα κορφοβούνια και καταλήγει να αγωνίζεται για τη ζωή της ενάντια σε ένα τάγμα από... Ναζί ζόμπι! Ναι ρε, καλά διαβάσατε! Που είναι το περίεργο? Αυτό το Νορβηγικό εργάκι που μας ήρθε άξαφνα από το πουθενά είναι το ζομποέπος του 2009. Οπότε οι απανταχού ζομπόφιλοί και ζομπομανείς μπορούν άφοβα να γιορτάζουν για πρώτη φορά μετά από το αρκετά καλό Zombie Strippers! Δεν υπάρχουν πραγματικά πολλά πράγματα να πούμε για αυτό το εργάκι. Στόρυ απλώς διεκπεραιωτικό, όσο δηλαδή χρειάζεται για να σταθεί μια ταινία του είδους. Καλή καφρίλα, γενναιόδωρες δόσεις splatter & gore, κάποιες σκηνές ανθολογίας και μαύρο χιούμορ που φλερτάρει με την ανθρώπινη βλακεία (αλλά με την καλή έννοια!) είναι τα συστατικά του.
Δεν του λείπουν βέβαια τα ελαττωματάκια του. Θα ήθελα καλύτερο make up στα ζόμπι, γιατί περιορίζεται κυρίως σε κάτι... λαστιχένιες μάσκες και αυτό φαίνεται. Δούλεμα ήθελαν επίσης οι σκηνές του φόνου των πρωταγωνιστών που λάμπουν δια... της απουσίας τους. Δηλαδή υπάρχουν, αλλά βασικά δεν τις βλέπεις, εκτός από μια εξαίρεση που είναι αρκετά καλή καφρίλα και αναπληρώνει μερικώς. Κατά τα άλλα, οι βίαιες σκηνές του έργου απαρτίζονται σχεδόν αποκλειστικά στο σφάγιασμα των ζόμπι και εκεί είναι που το εργάκι λάμπει. Τι άλλο? Θα προτιμούσα τα ζόμπι να είναι λίγοτερο... ανθρώπινα. Είμαι οπαδός της παλιάς σχολής των αργών, σάπιων κουφαριών, όπως τα απεικόνισαν αριστουργηματικά οι Lucio Fulci, Bruno Matei, George Romero και τόσοι άλλοι (με σαφώς λιγότερη μαεστρία, αλλά παρόμοιο μεράκι!) θιασώτες της σκηνής των spaghetti zombies!!! Ξέρετε τώρα, πώς λέμε spaghetti western? Είναι οι Ιταλικές φτηνοταινίες με ζόμπι που χρησιμοποιούσαν ίδια μεταξύ τους σκηνικά, αυτοκίνητα, ηθοποιούς, αλλοδαπούς Κινέζους (!) και Μαύρους (!!) για κομπάρσους και για ζόμπι, που συχνά “δανειζόντουσαν” πλάνα από άλλες ταινίες (!!!) για να καλύψουν κάποιες ελλείψεις τους κλπ που ήταν όμως τόσο ένοχα διασκεδαστικές, όσο μισό βάζο φυστικοβούτυρο πάνω σε μια φέτα ζεστό ψωμί... Βέβαια, το τελευταίο που γράφω είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου, αλλά όπως και να το κάνουμε, όπως ο καθένας μας θέλει τον καφέ του φτιαγμένο με συγκεκριμένο τρόπο, έτσι θέλει και ο μερακλής φαν τα ζόμπι του!
Βαθμολογία : 3,5 / 5
Δεν του λείπουν βέβαια τα ελαττωματάκια του. Θα ήθελα καλύτερο make up στα ζόμπι, γιατί περιορίζεται κυρίως σε κάτι... λαστιχένιες μάσκες και αυτό φαίνεται. Δούλεμα ήθελαν επίσης οι σκηνές του φόνου των πρωταγωνιστών που λάμπουν δια... της απουσίας τους. Δηλαδή υπάρχουν, αλλά βασικά δεν τις βλέπεις, εκτός από μια εξαίρεση που είναι αρκετά καλή καφρίλα και αναπληρώνει μερικώς. Κατά τα άλλα, οι βίαιες σκηνές του έργου απαρτίζονται σχεδόν αποκλειστικά στο σφάγιασμα των ζόμπι και εκεί είναι που το εργάκι λάμπει. Τι άλλο? Θα προτιμούσα τα ζόμπι να είναι λίγοτερο... ανθρώπινα. Είμαι οπαδός της παλιάς σχολής των αργών, σάπιων κουφαριών, όπως τα απεικόνισαν αριστουργηματικά οι Lucio Fulci, Bruno Matei, George Romero και τόσοι άλλοι (με σαφώς λιγότερη μαεστρία, αλλά παρόμοιο μεράκι!) θιασώτες της σκηνής των spaghetti zombies!!! Ξέρετε τώρα, πώς λέμε spaghetti western? Είναι οι Ιταλικές φτηνοταινίες με ζόμπι που χρησιμοποιούσαν ίδια μεταξύ τους σκηνικά, αυτοκίνητα, ηθοποιούς, αλλοδαπούς Κινέζους (!) και Μαύρους (!!) για κομπάρσους και για ζόμπι, που συχνά “δανειζόντουσαν” πλάνα από άλλες ταινίες (!!!) για να καλύψουν κάποιες ελλείψεις τους κλπ που ήταν όμως τόσο ένοχα διασκεδαστικές, όσο μισό βάζο φυστικοβούτυρο πάνω σε μια φέτα ζεστό ψωμί... Βέβαια, το τελευταίο που γράφω είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου, αλλά όπως και να το κάνουμε, όπως ο καθένας μας θέλει τον καφέ του φτιαγμένο με συγκεκριμένο τρόπο, έτσι θέλει και ο μερακλής φαν τα ζόμπι του!
Βαθμολογία : 3,5 / 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου