Μια κατά τα άλλα τυπικά ευτυχισμένη Αμερικανική οικογένεια βλέπει τα πάντα να αλλάζουν όταν χάνουν το παιδί τους σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ταυτόχρονα βλέπουμε και το πώς αλλάζει η ζωή του οδηγού που χτύπησε το παιδί και ανεύθυνα το εγκατέλειψε φεύγοντας από τη σκηνή. Σαν από μηχανής Θεός, η μοίρα παίζει παράξενα παιχνίδια και φέρνει με παράξενους τρόπους κοντά τους γονείς με αυτό τον άνθρωπο...
Άλλο ψυχοπλάκωμα! Αυτή τη φορά όμως με δυνατό cast : η αγαπημένη μου Jennifer Connely, Joaquim Phoenix (ποτέ δε μπόρεσα να το συμπαθήσω αυτό το παλικάρι), Mira Sorvino. Κάτι είπα σε προηγούμενο review σχετικά με την ταύτιση δυσάρεστων, λυπηρών καταστάσεων με ψυχοφάρμακα, με το ποιοτικό στοιχείο. Ισχύει και εδώ, αλλά τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Υπάρχει μια καλή (αν και κάπως παρωχημένη) ιστορία που δίνεται με ωραίο, κομψό τρόπο, χωρίς υπερβολές και πάρα πολλά ζουμιά και κλάματα. Η ιδιότυπη, παράξενη συνέχεια ανεβάζει το επίπεδο και σε κρατά σε εγρήγορση να συνεχίσεις τη θέαση μιας ταινίας που ίσως υπό άλλες συνθήκες να μη την έβλεπες ολόκληρη ποτέ. Τουλάχιστον αυτό ισχύει στην περίπτωσή μου. Οι ερμηνείες είναι τουλάχιστον αξιοπρεπείς.
Δυστυχώς, το ταινιάκι δε διαθέτει αυτό το κάτι που θα το κάνει να ξεχωρίσει πραγματικά από τις υπόλοιπες ταινίες του είδους. Η τόση εσωστρέφεια και υποτονικότητα από μεριά της σκηνοθεσίας και της παραγωγής μπορεί εύκολα να εκληφθεί και σαν αδυναμία, σαν να μην πιστεύει πραγματικά κανείς από τους συντελεστές σε αυτό το εργάκι. Κάποια κενά στη διήγηση προβληματίζουν. Χαρακτήρες (κυρίως αυτός της Connely) παρουσιάζονται πρόχειρα και συχνά... ξεχνιούνται ότι υπάρχουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ο χαρακτήρας της Sorvino δεν εξυπηρετεί πουθενά, είναι καθαρά διακοσμητικός. Τεράστα σπατάλη για ηθοποιό τέτοιου βεληνεκούς. Η ιστορία, παρά τις όποιες πρωτοτυπίες της δεν είναι σε τελική ανάλυση και κάτι που δεν το έχεις ξαναδεί αρκετές φορές. Όλα αυτά προσδίδουν στην ταινία έναν αέρα προχειρότητας που μπορεί να μην είναι πάντα ουσιαστικός και κατά καιρούς να την αδικεί. Ωστόσο, ξέρετε τι λένε, η γυναίκα του Καίσαρα δε αρκεί να είναι σωστή, πρέπει και να φαίνεται.
Βαθμολογία : 3 / 5 (αλλά θα μπορούσα να του βάλω και 2,5...)
Άλλο ψυχοπλάκωμα! Αυτή τη φορά όμως με δυνατό cast : η αγαπημένη μου Jennifer Connely, Joaquim Phoenix (ποτέ δε μπόρεσα να το συμπαθήσω αυτό το παλικάρι), Mira Sorvino. Κάτι είπα σε προηγούμενο review σχετικά με την ταύτιση δυσάρεστων, λυπηρών καταστάσεων με ψυχοφάρμακα, με το ποιοτικό στοιχείο. Ισχύει και εδώ, αλλά τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Υπάρχει μια καλή (αν και κάπως παρωχημένη) ιστορία που δίνεται με ωραίο, κομψό τρόπο, χωρίς υπερβολές και πάρα πολλά ζουμιά και κλάματα. Η ιδιότυπη, παράξενη συνέχεια ανεβάζει το επίπεδο και σε κρατά σε εγρήγορση να συνεχίσεις τη θέαση μιας ταινίας που ίσως υπό άλλες συνθήκες να μη την έβλεπες ολόκληρη ποτέ. Τουλάχιστον αυτό ισχύει στην περίπτωσή μου. Οι ερμηνείες είναι τουλάχιστον αξιοπρεπείς.
Δυστυχώς, το ταινιάκι δε διαθέτει αυτό το κάτι που θα το κάνει να ξεχωρίσει πραγματικά από τις υπόλοιπες ταινίες του είδους. Η τόση εσωστρέφεια και υποτονικότητα από μεριά της σκηνοθεσίας και της παραγωγής μπορεί εύκολα να εκληφθεί και σαν αδυναμία, σαν να μην πιστεύει πραγματικά κανείς από τους συντελεστές σε αυτό το εργάκι. Κάποια κενά στη διήγηση προβληματίζουν. Χαρακτήρες (κυρίως αυτός της Connely) παρουσιάζονται πρόχειρα και συχνά... ξεχνιούνται ότι υπάρχουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Ο χαρακτήρας της Sorvino δεν εξυπηρετεί πουθενά, είναι καθαρά διακοσμητικός. Τεράστα σπατάλη για ηθοποιό τέτοιου βεληνεκούς. Η ιστορία, παρά τις όποιες πρωτοτυπίες της δεν είναι σε τελική ανάλυση και κάτι που δεν το έχεις ξαναδεί αρκετές φορές. Όλα αυτά προσδίδουν στην ταινία έναν αέρα προχειρότητας που μπορεί να μην είναι πάντα ουσιαστικός και κατά καιρούς να την αδικεί. Ωστόσο, ξέρετε τι λένε, η γυναίκα του Καίσαρα δε αρκεί να είναι σωστή, πρέπει και να φαίνεται.
Βαθμολογία : 3 / 5 (αλλά θα μπορούσα να του βάλω και 2,5...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου