Δε θα ξεχάσω ποτέ τα χρόνια που έλιωνα στο Street Fighter! Πήγαινα γυμνάσιο και μετά το σχολείο ΟΛΟΙ μαζευόμασταν στο γνωστό ιδρωμένο, βρωμιαραίο μπιλιαρδάδικο για ηλεκτρονικά, καμάκι με τις συμμαθήτριες, καφέ φραπέ (ήμασταν νέοι και ακόμα τον πίναμε γλυκό με γάλα) και τα πρώτα – και εννοείται ακόμα κρυφά από γονείς και καθηγητές – τσιγάρα (στα ψέματα καπνίζαμε για να πουλήσουμε μούρη, δεν τον κατεβάζαμε τον καπνό!). Η ατμόσφαιρα μαγεμένη, μύριζε σκόνη, ιδρωτίλα και ποδαρίλα που αφειδώς αναδίδαμε σαν έφηβοι που είμασταν, ειδικά αν είχαμε πιο πριν γυμναστική. Κάπου στριμωγμένη ανάμεσα σε κάτι ελεεινές κονσόλες από... κοντραπλακέ (!) βαμμένο μαύρο που είχαν στις γωνίες του ξύλου τελείωμα από... μαύρη μονωτική ταινία (!!!) ήταν και αυτή που φιλοξενούσε ένα καινούριο τότε παιχνίδι που λεγόταν Street Fighter II : The World Warrior. Από τα 7 κουμπιά που απαιτούσε για να λειτουργήσει, υπήρχε μόνο το ένα και αυτό ήταν το πιο άχρηστο. (αυτό της light punch) Αλλά τι παιχνίδι! Έλιωσα και το τερμάτισα, μόνο με αυτό το ένα κουμπί, με σχεδόν όλους τους χαρακτήρες. Μετά βγήκε η πιο ανανεωμένη βερσιόν, Street Fighter II : Championship Edition όπου μπορούσες να παίξεις και με τους τελικούς κακούς. Άλλο λιώσιμο. Τα χρόνια πέρασαν. Ο ομώνυμος τίτλος ήταν αργότερα και ο πρώτος που αγόρασα για το νέο μου (τότε!) Seha Mega Drive 2. μετά έπεσαν revision της revision, εκδόσεις turbo, hyper, turbo hyper (!) και φυσικά το Street Fighter II : The New Challengers με 4 νέους παίκτες που προσωπικά δεν το συμπάθησα ποτέ. Με αυτό μπήκαν στη μέση τα εμετικά combos που έπρεπε σώνει και καλά να μάθεις άμα ήθελες να σταυρώσεις παιχνίδι και κάπου εκεί η δικιά μου Street Fighter περίοδος τέλειωσε. Πριν κάποια χρόνια είδα σε ένα εμπορικό το νέο (τότε) Street Fighter III και δε μου έκανε καμιά εντύπωση.
Με άλλα λόγια, το παιχνίδι είχε τεράστια απήχηση και έγινε μέρος της pop κουλτούρας, ειδικά στην Αμερική και Αγγλία. Η κατασκευάστρια εταιρία (Capcom) φυσικά το πήρε χαμπάρι και το εκμεταλλεύτηκε μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε. Παιχνίδια πλαστικά, κάθε είδους μπιχλιμπίδι, ρούχο, γραφική ύλη, Anime φιλμάκια, μια ανεκδιήγητη ταινία με τον Van Damme και τον μεγάλο Raul Julia (σε αυτόν που έμελλε να είναι ο χειρότερος και τελευταίος του ρόλος) και πάνω από όλα, αμέτρητους τίτλους που ουσιαστικά λίγα είχαν να προσφέρουν ο ένας σε σχέση με τον προηγούμενο. Κάπου εκεί το κύμα ενθουσιασμού καταλάγιασε, το κοινό κορέστηκε. Πριν από λίγο καιρό ντεμπουτάρησε στις κονσόλες νέας γενιάς (Playstation 3 & XBOX 360) μετά από αρκετά χρόνια σιωπής το καινούριο Street Fighter IV και δέχτηκε ιδιαίτερα ενθουσιώδη σχόλια από τον τύπο και τα αντίστοιχα sites. Είχα την ευκαιρία να του ρίξω μια πολύ βιαστική ματιά και ομολογώ ότι μου έκανε καλή εντύπωση με εκθαμβωτικά 3d γραφικά, “δισδιάστατο” gameplay παλιάς σχολής και ένα feeling νοσταλγίας που είναι αρκετά απτό και μου θύμισε το παλιό, λατρεμένο μου παιχνίδι. Ίσως κάποτε να βρω την ευκαιρία να το εξετάσω εκτενέστερα και να σας προσφέρω ένα αναλυτικό review. Αλλά μέχρι τότε, θα ασχοληθούμε με το παρών θέμα που δεν είναι άλλο από αυτή την ταινιούλα.
Προφανώς, η αφορμή για τη δημιουργία του είναι η επιτυχία του παιχνιδιού και σε αυτό το ρεύμα ποντάρει προκειμένου να αναδειχτεί. Από τον τίτλο (αλλά και από κάποιες γενικόλογες δηλώσεις της εταιρίας) συμπεραίνεις ότι πρόκειται ουσιαστικά για ένα “τύπου” πείραμα, που αν πετύχει, θα ακολουθήσουν πιθανώς και άλλες σχετικές ταινίες που να εξιστορούν το βίο και πολιτεία και άλλων γνωστών χαρακτήρων του παιχνιδιού. Πρόκειται ουσιαστικά για μια low budget παραγωγή με άγνωστους ηθοποιούς (με μοναδική εξαίρεση αυτό τον Κινέζο που έπαιζε τον Liu Kang στις ταινίες Mortal Kombat) και μάλλον απευθύνεται σε πιο μικρές ηλικίες. Αυτό φαίνεται τόσο από την έλλειψη σκηνών οπτικής βίας (το ξύλο που πέφτει είναι αναίμακτο) αλλά και από το σιγυρισμένο politically correct λεξιλόγιο και γενικό attitude. Όσον αφορά την ιστορία, αν το πάω σε επίπεδο οπαδού, λίγες είναι οι ομοιότητες με αυτή του παιχνιδιού. Το μοναδικό κοινό στοιχείο της Chun – Li του παιχνιδιού με την κινηματογραφική είναι το ότι σε κάποια στιγμή ο πατέρας της πεθαίνει. Κατά τα άλλα, οι ιστορίες είναι τελείως διαφορετικές (η αυθεντική ιστορία της Chun – Li παραπέμπει πολύ περισσότερο σε ένα σενάριο τύπου Kill Bill)
H κοπελίτσα που έβαλαν να υποδυθεί την ηρωίδα, είναι αρκετά επιτυχημένη σαν επιλογή, καθώς της μοιάζει πολύ, βγάζει καλά “συμπαθητικά” vibes αλλά και η ερμηνεία της καλούτσικη είναι. Από άλλους χαρακτήρες του παιχνιδιού, διατηρούνται ο Balrog (καμιά σχέση με αυτόν του Lord of the Rings!) που τον υποδύεται ο θεόρατος μαύρος που έπαιζε στο “Πράσινο Μίλι” και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να πείσει σαν κακός. Μετά έχουμε έναν απλώς καλό Vega και τέλος τον Mr Bison, που είναι και ο πιο αποτυχημένος από όλους, καθώς δεν έχει ουδεμία ομοιότητα με τον θρυλικό κακό, ούτε εμφανισιακά, αλλά ούτε και στο concept. O original Bison είναι ένας τύπου παράφρονας δικτάτορας / νονός του εγκλήματος με αποκρυφιστικές ικανότητες. Εδώ, ο Bison είναι απλά ένας διεφθαρμένος επιχειρηματίας. Η ιστορία του παιχνιδιού έχει τα καλά αλλά και τα τρωτά της σημεία. Στα υπέρ το σχετικά πολύπλοκο σενάριο, τουλάχιστον για ταινία του είδους, με πολλούς χαρακτήρες. Από την άλλη, πατάει από κλισέ σε κλισέ και αναπαράγει καταστάσεις που σίγουρα τις έχεις ξαναδεί και σε πολύ καλύτερη εκτέλεση.
Αυτή η φιλοδοξία είναι το χειρότερο στοιχείο της, καθώς προσπαθεί να πει και να δείξει πολλά, αλλά ούτε τα λεφτά διαθέτει, ούτε τεχνογνωσία, σενάριο και σκηνοθετική δεινότητα, ούτε το κατάλληλο cast είτε σε υποκριτικό, είτε σε “αθλητικό” επίπεδο. Στα μείον και η πολύ μεγάλη διάρκειά της. Με ένα συντομότερο και απλούστερο σενάριο και προσπαθώντας να διατηρήσει περισσότερα κοινά σημεία με το παιχνίδι, νομίζω ότι θα μπορούσε να βρει πιο εύκολα το δρόμο της για την καρδιά των οπαδών. Αντί αυτού, προτιμήθηκε η μεσοβέζικη λύση μιας φτηνούτσικης μέτριας ταινίας δράσης που να διατηρεί απλώς μια “εσάνς” από το παιχνίδι. Η άλλη εκδοχή (εξίσου πιθανή) είναι το πρωτότυπο σενάριο αρχικά να ανήκε σε μια b-movie δράσης για την αγορά του dvd και απλώς να ξαθάφτηκε από ένα συρτάρι με αφορμή την ανάγκη της αγοράς. Να έπεσαν και μερικές γρήγορες διορθώσεις και voila. Πάντως, είναι πολύ καλύτερη από την απερίγραπτη πατάτα που είχε βγει τότε με τον Van Damme! Παραδόξως, νομίζω ότι περισσότερο θα την εκτιμήσουν όσοι έχουν άγνοια του παιχνιδιού. Για τους υπόλοιπους δεν εγγυώμαι...
Βαθμολογία : 2 / 5 για τους μη φανς και 1,5 / 5 για τους φανς του παιχνιδιού
Με άλλα λόγια, το παιχνίδι είχε τεράστια απήχηση και έγινε μέρος της pop κουλτούρας, ειδικά στην Αμερική και Αγγλία. Η κατασκευάστρια εταιρία (Capcom) φυσικά το πήρε χαμπάρι και το εκμεταλλεύτηκε μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε. Παιχνίδια πλαστικά, κάθε είδους μπιχλιμπίδι, ρούχο, γραφική ύλη, Anime φιλμάκια, μια ανεκδιήγητη ταινία με τον Van Damme και τον μεγάλο Raul Julia (σε αυτόν που έμελλε να είναι ο χειρότερος και τελευταίος του ρόλος) και πάνω από όλα, αμέτρητους τίτλους που ουσιαστικά λίγα είχαν να προσφέρουν ο ένας σε σχέση με τον προηγούμενο. Κάπου εκεί το κύμα ενθουσιασμού καταλάγιασε, το κοινό κορέστηκε. Πριν από λίγο καιρό ντεμπουτάρησε στις κονσόλες νέας γενιάς (Playstation 3 & XBOX 360) μετά από αρκετά χρόνια σιωπής το καινούριο Street Fighter IV και δέχτηκε ιδιαίτερα ενθουσιώδη σχόλια από τον τύπο και τα αντίστοιχα sites. Είχα την ευκαιρία να του ρίξω μια πολύ βιαστική ματιά και ομολογώ ότι μου έκανε καλή εντύπωση με εκθαμβωτικά 3d γραφικά, “δισδιάστατο” gameplay παλιάς σχολής και ένα feeling νοσταλγίας που είναι αρκετά απτό και μου θύμισε το παλιό, λατρεμένο μου παιχνίδι. Ίσως κάποτε να βρω την ευκαιρία να το εξετάσω εκτενέστερα και να σας προσφέρω ένα αναλυτικό review. Αλλά μέχρι τότε, θα ασχοληθούμε με το παρών θέμα που δεν είναι άλλο από αυτή την ταινιούλα.
Προφανώς, η αφορμή για τη δημιουργία του είναι η επιτυχία του παιχνιδιού και σε αυτό το ρεύμα ποντάρει προκειμένου να αναδειχτεί. Από τον τίτλο (αλλά και από κάποιες γενικόλογες δηλώσεις της εταιρίας) συμπεραίνεις ότι πρόκειται ουσιαστικά για ένα “τύπου” πείραμα, που αν πετύχει, θα ακολουθήσουν πιθανώς και άλλες σχετικές ταινίες που να εξιστορούν το βίο και πολιτεία και άλλων γνωστών χαρακτήρων του παιχνιδιού. Πρόκειται ουσιαστικά για μια low budget παραγωγή με άγνωστους ηθοποιούς (με μοναδική εξαίρεση αυτό τον Κινέζο που έπαιζε τον Liu Kang στις ταινίες Mortal Kombat) και μάλλον απευθύνεται σε πιο μικρές ηλικίες. Αυτό φαίνεται τόσο από την έλλειψη σκηνών οπτικής βίας (το ξύλο που πέφτει είναι αναίμακτο) αλλά και από το σιγυρισμένο politically correct λεξιλόγιο και γενικό attitude. Όσον αφορά την ιστορία, αν το πάω σε επίπεδο οπαδού, λίγες είναι οι ομοιότητες με αυτή του παιχνιδιού. Το μοναδικό κοινό στοιχείο της Chun – Li του παιχνιδιού με την κινηματογραφική είναι το ότι σε κάποια στιγμή ο πατέρας της πεθαίνει. Κατά τα άλλα, οι ιστορίες είναι τελείως διαφορετικές (η αυθεντική ιστορία της Chun – Li παραπέμπει πολύ περισσότερο σε ένα σενάριο τύπου Kill Bill)
H κοπελίτσα που έβαλαν να υποδυθεί την ηρωίδα, είναι αρκετά επιτυχημένη σαν επιλογή, καθώς της μοιάζει πολύ, βγάζει καλά “συμπαθητικά” vibes αλλά και η ερμηνεία της καλούτσικη είναι. Από άλλους χαρακτήρες του παιχνιδιού, διατηρούνται ο Balrog (καμιά σχέση με αυτόν του Lord of the Rings!) που τον υποδύεται ο θεόρατος μαύρος που έπαιζε στο “Πράσινο Μίλι” και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να πείσει σαν κακός. Μετά έχουμε έναν απλώς καλό Vega και τέλος τον Mr Bison, που είναι και ο πιο αποτυχημένος από όλους, καθώς δεν έχει ουδεμία ομοιότητα με τον θρυλικό κακό, ούτε εμφανισιακά, αλλά ούτε και στο concept. O original Bison είναι ένας τύπου παράφρονας δικτάτορας / νονός του εγκλήματος με αποκρυφιστικές ικανότητες. Εδώ, ο Bison είναι απλά ένας διεφθαρμένος επιχειρηματίας. Η ιστορία του παιχνιδιού έχει τα καλά αλλά και τα τρωτά της σημεία. Στα υπέρ το σχετικά πολύπλοκο σενάριο, τουλάχιστον για ταινία του είδους, με πολλούς χαρακτήρες. Από την άλλη, πατάει από κλισέ σε κλισέ και αναπαράγει καταστάσεις που σίγουρα τις έχεις ξαναδεί και σε πολύ καλύτερη εκτέλεση.
Αυτή η φιλοδοξία είναι το χειρότερο στοιχείο της, καθώς προσπαθεί να πει και να δείξει πολλά, αλλά ούτε τα λεφτά διαθέτει, ούτε τεχνογνωσία, σενάριο και σκηνοθετική δεινότητα, ούτε το κατάλληλο cast είτε σε υποκριτικό, είτε σε “αθλητικό” επίπεδο. Στα μείον και η πολύ μεγάλη διάρκειά της. Με ένα συντομότερο και απλούστερο σενάριο και προσπαθώντας να διατηρήσει περισσότερα κοινά σημεία με το παιχνίδι, νομίζω ότι θα μπορούσε να βρει πιο εύκολα το δρόμο της για την καρδιά των οπαδών. Αντί αυτού, προτιμήθηκε η μεσοβέζικη λύση μιας φτηνούτσικης μέτριας ταινίας δράσης που να διατηρεί απλώς μια “εσάνς” από το παιχνίδι. Η άλλη εκδοχή (εξίσου πιθανή) είναι το πρωτότυπο σενάριο αρχικά να ανήκε σε μια b-movie δράσης για την αγορά του dvd και απλώς να ξαθάφτηκε από ένα συρτάρι με αφορμή την ανάγκη της αγοράς. Να έπεσαν και μερικές γρήγορες διορθώσεις και voila. Πάντως, είναι πολύ καλύτερη από την απερίγραπτη πατάτα που είχε βγει τότε με τον Van Damme! Παραδόξως, νομίζω ότι περισσότερο θα την εκτιμήσουν όσοι έχουν άγνοια του παιχνιδιού. Για τους υπόλοιπους δεν εγγυώμαι...
Βαθμολογία : 2 / 5 για τους μη φανς και 1,5 / 5 για τους φανς του παιχνιδιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου