Μιλάμε για το παιχνίδι που κάνει τους τελευταίους μήνες τους μαγαζάτορες να πουλάνε τα Playstation 3 με τη σέσουλα. Υπάρχει μάλιστα και σχετικό πακέτο (το “ακριβό”) που περιλαμβάνει την κονσόλα με αυτό τον τίτλο. Είναι ένα παιχνίδι βολών (Ελληνιστί Shooter) πρώτου προσώπου. Ωστόσο, στο άκουσμα των μαγικών 3 γραμμάτων FPS (First Person Shooter) μην πάει καθόλου το μυαλό σας σε καταστάσεις τύπου Doom και δε συμμαζεύεται, γιατί το Killzone ανήκει σε μια τελείως διαφορετική “σχολή”. Το πρώτο παιχνίδι ήταν ένας αδιάφορος τίτλος που βγήκε για το Playstation 2 αλλά και για το 3. να πω την αλήθεια δε γνωρίζω ακριβή στοιχεία που να αφορούν την εμπορική επιτυχία του παιχνιδιού, το σίγουρο είναι ότι δεν έλαβε και τις καλύτερες κριτικές από τον τύπο. Ωστόσο, το πνεύμα της εταιρίας παραγωγής δεν κάμφθηκε και κυκλοφόρησαν στο τέλος του '08 το δεύτερο μέρος και μάλιστα του πρόσδωσαν χαρακτήρα υπερπαραγωγής (μόνο τα credits του τέλους να παρακολουθήσεις θα πάθεις – θέλει περίπου 20 λεπτά για να παρελάσουν τα ονόματα όλων των νοματαίων που δούλεψαν για αυτό). Όλος ο κόσμος το υποδέχτηκε με ενθουσιασμό, οι κριτικές ακόμα και από τα πιο ζόρικα site του χώρου ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκές και τώρα που μιλάμε αυτοί σκαρώνουν το τρίτο μέρος. Για να δούμε, τα αξίζει τα λεφτά του ή είναι μάπα το καρπούζι?
Γραφικά – Υψηλής ανάλυσης στα 720p. Αυτό που ξέρει να κάνει αυτό το παιχνίδι καλύτερα και πάνω από όλα, είναι να εντυπωσιάζει. Οι Hellghast αποδίδονται πιστά σαν στρατόκαβλοι κακοί καριόληδες με λεπτομερή μοντέλα που έχουν επιπλέον καταπληκτικό animation. Τα
περιβάλλοντα είναι καλοφτιαγμένα και μεταφέρουν στο δωμάτιό σου τη σωστή πολεμική ατμόσφαιρα όπου η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα και τίποτα δε σου εγγυάται ότι δε θα δεις τα ραδίκια ανάποδα από μια σφαίρα που θα έρθει από το Θεό και θα σε βρει στο δόξα πατρί. Ωραία μοντέλα όπλων και οχημάτων και αρκετά αληθοφανή. Αίμα, gore, κεφάλια που ανατινάζονται από τη sniper rifle σου αποδίδονται σωστά, δίχως υπερβολές. Ωστόσο πάνω από όλα εντυπωσιάζει και ζαλίζει η ταχύτητα με την οποία τρέχουν όλα αυτά. Ανοιχτά λεπτομερή περιβάλλοντα και διαμάχες με δεκάδες εχθρών, συμμάχων και οχημάτων και χωρίς να πέφτει στιγμή το frame rate, να μη μειώνεται ποτέ η ταχύτητα και να μη σπάει καθόλου το animation, δε βλέπεις κάθε μέρα, ακόμα και σε υπολογιστές υπερμηχανήματα.
Μη ξεχνάμε ότι στα περισσότερα παιχνίδια του είδους, η δράση λαμβάνει χώρα σε κλειστούς ως επί το πλείστον χώρους (ακόμα και αν αυτοί είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ σαν ανοιχτοί) και με μικρό αριθμό εχθρών, προκειμένου να μην πέφτει η ποιότητα των γραφικών και να μη φανούν οι ελλείψεις στην υπολογιστική ισχύ και στη μηχανή του παιχνιδιού. Συνεπώς, για τα περισσότερα FPS έχουμε μια ψευδή εικόνα όσον αφορά τα τεχνολογικά τους εύσημα, καθώς τα περισσότερα παίζουν έτσι εκ του ασφαλούς. Το Killzone 2 τολμά να μεταφέρει τη δράση ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στα ανοιχτά όπου το πεδίο της όρασης αλλά ΚΑΙ της δράσης σου είναι ο ορίζοντας. Και κερδίζει θριαμβευτικά το στοίχημα. Μοναδικό παραπονάκι – θα ήθελα λίγο περισσότερη φαντασία στο art direction και λίγο περισσότερη πρωτοτυπία. Οι Hellghast, αν και απεικονίζονται άψογα, δεν είναι παρά η σκοτεινή βερζιόν των κανονικών “καλών” στρατιωτών (βασικά είναι σαν τη μασκώτ των Γερμανών θεών του Thrash Metal, Sodom) και είναι όλοι τους ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιοι μεταξύ τους. Τα περιβάλλοντα αποτελούνται κατά 90κάτι % από χαλάσματα. Τα μοντέλα των επίγειων οχημάτων είναι αρκετά “συμβατικά”. Θα ήθελα περισσότερη οπτική ποικιλία παντού και λίγο πιο space και αβανταδόρικη φουτουριστική απεικόνιση, καθώς η ιστορία διαδραματίζεται στο μακρινό μέλλον, σε έναν εξωγήινο πλανήτη, εντούτοις σου δημιουργείται κατά καιρούς η εντύπωση ότι πολεμάς σε αναχώματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ηχός – Καλή στρατόκαβλη συμφωνική μουσική, ατάκες που ακούγονται “ζωντανά” από τους συμμάχους αλλά και από τους εχθρούς σας ανάλογα με τις πράξεις και τις επιδόσεις σας στη μάχη. Σε καλό επίπεδο και το voice acting. Ωστόσο, αυτό που θα ακούσετε περισσότερο και πάνω από όλα είναι πυροβολισμοί. Καθαροί, χαρακτηριστικοί ήχοι που (τουλάχιστον φαντάζουν) σωστοί, θα μπορείτε να ξεχωρίσετε το κάθε όπλο από τον ήχο του και μόνο. Αλλά η ένταση της μάχης και η συχνότητα των πυροβολισμών είναι τέτοια που αν έχετε την τηλεόραση δυνατά ή χρησιμοποιείτε ακουστικά, τον πονοκέφαλο δε τον γλιτώνετε. Σε τελική ανάλυση ο ήχος χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, κάνει μια χαρά τη δουλειά του και φέρνει πειστικά το χαμό και τη βαβούρα του πεδίου της μάχης στο σπίτι σου. Θα ήθελα περισσότερη ποικιλία στις ατάκες, αλλά και στις φωνές των Hellghast που ακολουθώντας τον κανόνα της απόλυτης ομοιομορφίας στην εμφάνισή τους, είναι και αυτές ακριβώς ίδιες μεταξύ τους.
Χειρισμός – Τυπικός για κονσόλα, αλλά θα μπορούσε να είναι και καλύτερος. Το zoom και το τρέξιμο γίνεται πατώντας προς τα μέσα τον δεξί και τον αριστερό αντίστοιχα αναλογικό μοχλό. Αυτό δεν είναι και ό,τι καλύτερο γιατί συχνά θα πατιούνται κατά λάθος ή δε θα πατιούνται εκεί που πρέπει. Η συχνότερη “προβληματική” κατάσταση είναι εκεί που θα θέλετε να τρέξετε, θα ξεκινάτε κανονικά και στην πορεία ο χαρακτήρας σας θα σταματήσει να τρέχει ενώ έχετε ακόμα πατημένο το μοχλό. Αυτή η φιλοσοφία χειρισμού, ειδικά στην περίπτωση του zoom, μπορεί να σας φέρει άμεσα αντιμέτωπους με την οθόνη του game over. Βασικά, θυμάστε το παλιότερο review που έχω κάνει για το The Darkness? Ο χειρισμός του Killzone είναι ακριβώς ο ίδιος και τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν για αυτόν. Σε αυτόν περιλαμβάνονται και τα αδέξια και ανακριβή άλματα (τα αποία ευτυχώς δε θα σας χρειαστούν ποτέ) Ενδιαφέρουσα χρήση των δυνατοτήτων του sixaxis χειριστηρίου σας γίνεται στην περίπτωση της sniper rifle όπου το σημάδι σας είναι άμεσα εξαρτώμενο από την (πραγματική!) σταθερότητα των χεριών σας αλλά και μπορείτε να κάνετε μικρορυθμίσεις σε αυτό κουνώντας το χειριστήριο στην αντίστοιχη κατεύθυνση. Σε άλλες περιπτώσεις, πχ όταν τοποθετείτε εκρηκτικά ή γυρίζετε βαλβίδες πρέπει να κρατήσετε κάποια κουμπιά πατημένα και να στρέψετε πραγματικά το χειριστήριο κυκλικά, κάτι που πέρα από λίγο αδέξιο στη χρήση του είναι και τελείως άχρηστο. Προβληματάκι υπάρχει στην ταχύτητα του χαρακτήρα σας που σε γενικές γραμμές είναι αρκετά πιο αργός από τους αντιπάλους σας αλλά και από τους συμμάχους σας. Άλλο ένα θεματάκι έχει και η λειτουργία της κάλυψης. Καθώς χρησιμοποιεί το ίδιο πλήκτρο με το σκύψιμο, είναι φορές που άλλοτε θα σκύβετε πίσω από εμπόδια και τοίχους και άλλοτε θα ενεργοποιείται από μόνη της η λειτουργία της κάλυψης και θα “κολλάτε” σε αυτά χωρίς τη δυνατότητα να κινηθείτε.
Gameplay – Όπως είπα και πριν, αν περιμένετε να παίξετε άλλο ένα κλώνο του Doom (κάτι που τουλάχιστον στην περίπτωσή μου ίσχυε), γελαστήκατε. Το παιχνίδι δίνει έμφαση στη μάχη σε ένα πιο ρεαλιστικό επίπεδο όπου δεν είστε ποτέ μόνος, οι εχθροί επιτίθονται κατά κύματα και το πιο σημαντικό στοιχείο δεν είναι το σημάδι ή τα αντανακλαστικά σας, αλλά η στρατηγική τοποθέτηση στο πεδίο της μάχης (είναι περιπτώσεις, με πιο χαρακτηριστική αυτή πριν την τελική μάχη που αν δε βρείτε το σωστό σημείο της πίστας να κινηθείτε, απλά δεν υπάρχει περίπτωση να μη σκοτωθείτε. Και μάλιστα ΔΕΝ είναι αυτό που σας υποδεικνύει ο υπολογιστής!), η κάλυψη (απαραίτητη), η χρήση του σωστού όπλου στην κατάλληλη περίσταση, ο καλός συγχρονισμός μεταξύ πυροβολισμού και γεμίσματος. Δεν έχω προσωπικά ξαναδει παιχνίδι όπου το covering fire να έχει τόσο πολλή σημασία. Η υπομονή και η ψυχραιμία ανταμείβονται, ενώ το γιούργια συνεπάγεται με βέβαιο θάνατο, άσχετα του πόση ενέργεια έχετε. Το σημάδι του όπλου παρεκκλίνει αρκετά (δεδομένου του ότι τα περισσότερα από αυτά που θα χρησιμοποιήσετε είναι τύπου πολυβόλου) και αυτό φαίνεται άμεσα από το μέγεθος του σταυρονήματος (crosshair) που μεγαλώνει κάθε φορά που κάνετε κάτι που χαλάει το σημάδι σας. Έτσι, όταν είστε ακίνητοι και ακόμα περισσότερο όταν σκύβετε το σταυρόνημα στενεύει, δηλαδή το σημάδι σας γίνεται πιο ακριβές. Αντίστοιχα, όταν κινείστε, όσο πιο γρήγορα πάτε τόσο το σημάδι σας χειροτερεύει. Χαρακτηριστικά, όταν τρέχετε είναι πρακτικά αδύνατον να πετύχετε οτιδήποτε, εκτός και αν είστε σε ΠΑΡΑ πολύ κοντική απόσταση με αυτό (κάτι που προφανώς δε θέλετε να συμβεί έτσι και αλλιως!). Προφανώς μιλάμε για μια τελείως διαφορετική αντιμετώπιση και λογική για παιχνίδι του είδους που μπορεί να σας παραξενέψει. Βασικά προσπαθήστε να φανταστείτε ένα πολύ πιο εντυπωσιακό, στρατηγικό και χαοτικό Call of Duty για να καταλάβετε στο περίπου πού βαδίζει το Killzone 2.
Το Killzone 2 “λέει”. Η δράση του είναι ζωντανή, γρήγορη και απερίγραπτή. Τα όπλα που έχετε στη διάθεσή σας είναι αρκετά, το καθένα έχει τις ιδιαιτερότητές του και σε γενικές γραμμές διατηρούν ένα μοναδικό, δικό τους feeling που κάνει αρκετά οικεία και αληθοφανή τη χρήση τους. Η τεχνητή νοημοσύνη του είναι ό,τι καλύτερο έχω προσωπικά δει. Οι εχθροί δε σταματούν ποτέ να κινούνται (και έτσι δε σας δίνουν ποτέ αρκετό περιθώριο για να τους πετύχετε), καλύπτονται από τα πυρά σας και παραμένουν εκεί αν τους δώσετε να καταλάβουν ότι τους παραμονεύετε, δηλαδή αν σας δουν (ίσα ίσα που ξεπροβάλλουν για να κατασκοπεύσουν αν είστε ακόμα εκεί και μετά ξανατρυπώνουν πίσω από κάλυψη οι άτιμοι!) ή αν συνεχίσετε να τους πυροβολάτε. Ρίχνουν χειροβομβίδες για σας ξετρυπώσουν αν ταμπουρωθείτε πίσω από κάποιο εμπόδιο. Κάνουν κυκλωτικές κινήσεις σε συντονισμό προκειμένου να σας περικυκλώσουν, ρίχνουν πυρά κάλυψης στα τυφλά, πίσω από εμπόδια, κρύβονται, πέφτουν πρηνιδόν και αν πετύχετε κάποιον μόνο του το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να καλέσει για ενισχύσεις που πάντα θα βρίσκονται κάπου (πολύ) κοντά. Συχνά ο ρυθμός του παιχνιδιού θα αλλάζει ευχάριστα καθώς θα πρέπει κατά περιπτώσεις να επανδρώσετε bunkers με όπλα στατικά μεγάλου βεληνεκούς, κανόνια διαστημοπλοίου, ακόμα και ένα mech! Επιπλέον είναι ταμάμ για διαδικτυακές μονομαχίες, εφόσον διαθέτετε μια δυνατή σύνδεση στο internet. Μάλιστα το δικτυακό παιχνίδι αποτελεί κομμάτι εξίσου σημαντικό (αν όχι και περισσότερο) από το single player, κάτι που δυστυχώς στην περίπτωσή μου, με την ταπεινή σύνδεσή μου του 1 mbps (που “κατεβάζει” στην κ.Αχαϊα αρχεία με ταχύτητα περίπου 70 bps λόγω αυξημένης απόστασης από τον κόμβο) επέλεξα να μη δοκιμάσω προκειμένου να μη γίνουν τα νεύρα μου ζαρτιέρες. Πάντως τα σχόλια και τα λόγια που ακούω για την ποιότητα του on line περιεχομένου είναι ιδιαίτερα ευνοϊκά.
Δυστυχώς η καλή εικόνα αμαυρώνεται από κάποια προβλήματα. Για τις “αμαρτίες” του χειρισμού τα είπαμε. Οι Hellghast, ακόμα και ο πιο ταπεινός στρατιώτης, είναι πολύ πιο γρήγορος και ανθεκτικός από εσάς. Μερικές φορές θα χρειαστεί να αδειάσετε ολόκληρους γεμιστήρες εξ επαφής και πάλι να μη παθαίνουν πολλά πράγματα (κυρίως γιατί λόγω κεκτημένης ταχύτητας και αυξημένης διασποράς οι περισσότερες από τις σφαίρες σας θα πηγαίνουν στο γάμο του Καραγκιόζη) και σε άλλες περιπτώσεις, 2 σφαίρες θα αρκούν για να τους ξαποστείλουν (δε μιλάμε για head shots). Ακόμα, έχουν αρκετά πιο καλή ευστοχία από εσάς, συχνά θα σας πετυχαίνουν σφαίρες τους από απίστευτη απόσταση, με πολυβόλα όπλα, κάτι που σε καμία μερίπτωση δε θα μπορείτε να κάνετε εσείς, κάτι που συχνά πρόκειται να σας εκνευρίσει. Το όλο concept με τη ρεαλιστικά κυμαινόμενη ευστοχία σας είναι καλό, αλλά έχω την εντύπωση ότι κάπου το παράκαναν. Το παιχνίδι, σε γενικές γραμμές είναι σύντομο, αποτελείται από 10 πίστες μέτριου μεγέθους και δε θα σας πάρει πάνω από 3 χαλαρά απογεύματα για να το τελειώσετε. Το παιχνίδι σώζει από μόνο του σε checkpoints και έτσι αν χάσετε σε κάποιο σημείο πρέπει να ξαναπαίξετε όλη τη σκηνή από την αρχή. Ευτυχώς που το σώσιμο γίνεται σχετικά συχνά, αλλά μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα σε μεγάλες μάχες στον ίδιο χώρο, με πολλαπλά απανωτά κύματα εχθρών όπου θα πρέπει να τους σκοτώσετε όλους για να προχωρήσετε και να σώσει το παιχνίδι. Δεδομένου το πόσο εύκολο είναι να σκοτωθείτε, θα υπάρξουν φάσεις που εξαιτίας κάποιου μικρού λάθους σας ή λόγω ελλιπούς απόκρισης από μεριάς χειρισμού θα πρέπει να ξαναπαίξετε μια μεγάλη και κουραστική μάχη από την αρχή. Κατευθείαν το μυαλό μου πάει στην τελευταία πίστα του παιχνιδιού και συγκεκριμένα στη μάχη πριν από τον τελικό κακό, όπου μετά από ατελείωτα απανωτά κύματα εχθρών, στο τέλος βγαίνουν στρατιώτες με εκτοξευτές ρουκετών που σας σκοτώνουν με μια μόλις βολή και τότε πρέπει να ξαναπαίξετε όλη τη μάχη από την αρχή. Μακράν το πιο εκνευριστικό κομμάτι του παιχνιδιού.
Η ιστορία του παιχνιδιού παρουσιάζεται ατελώς καθώς οι σχεδιαστές προφανώς θεωρούν αυτονόητο ότι έχετε παίξει ή τουλάχιστον ότι γνωρίζετε τι συμβαίνει στο πρώτο μέρος. Έτσι δε μπαίνουν ποτέ στον κόπο να σας εξηγήσουν κάποια βασικά πράγματα. Ενώ υπάρχουν άφθονές σκηνές διαλόγου όπου κυρίως τότε διαδραματίζεται η ιστορία, εντούτοις δε θα καταλαβαίνετε γιατί μιλάνε οι χαρακτήρες επί της οθόνης. Χαρακτηριστικά, αν δε το ψάξετε από αλλού (το πρώτο παιχνίδι, internet κλπ), δεν υπάρχει εξήγηση καν γιατί γίνεται αυτός ο πόλεμος in the first place! Ο χαρακτήρας που ελέγχετε, ένας στρατιώτης που ονομάζεται Sev (υποκοριστικό του Sevchenko) αν και είναι εξαιρετικά καλοσχεδιασμένος (εντύπωση προκαλεί το ιδιαίτερα έντονο και soulful βλέμμα που του έχουν χαρίσει οι σχεδιαστές) εντούτοις είναι αρκετά αδιάφορος και αμέτοχος στην ιστορία, κάτι που εμποδίζει την ταύτισή σας με αυτόν. Τα όπλα, αν και καλοφτιαγμένα είναι αρκετά συμβατικά (με τη φωτεινή εξαίρεση ενός lightning gun που δυστυχώς χρησιμοποιείτε για ένα πολύ μικρό τμήμα του παιχνιδιού). Επιπλέον, τα περίστροφα και το μαχαίρι είναι τελείως άχρηστα, το πιθανότερο είναι να μη τα χρησιμοποιήσετε ποτέ. Ο χαρακτήρας σας μπορεί να μεταφέρει μόνο 2 πυροβόλα όπλα, από τα οποία το ένα είναι υποχρεωτικά περίστροφο, κάτι που θεωρητικά ενισχύει τη στρατηγική σκέψη, αλλά δεδομένου του πόσο αναποτελεσματικά είναι αυτά, πρακτικά περιορίζεστε σε μονάχα ένα “κανονικό” όπλο και στις μόλις 3 χειροβομβίδες σας.
Ρεζουμέ – το Killzone 2 είναι από κάθε άποψη σημαντικό παιχνίδι. Όχι μόνο λόγω της αναμφισβήτητης ποιότητάς του, αλλά και γιατί αποτελεί μια από τις δυστυχώς λίγες διαθέσιμες λύσεις για κάποιον που επιθυμεί να παίξει ένα καλό FPS στην κονσόλα του. Καταφέρνει , παρά τα ελαττωματάκια του, να κοντράρει αξιοπρεπώς και στα ίσια τα πιο διάσημα ξαδερφάκια του στους υπολογιστες, πεδίο που μέχρι πρότινος είχε ουσιαστικά την αποκλειστικότητα σε παιχνίδια του είδους. Η διαφορετική σχολή gameplay μπορεί να ξενίσει κάποιους από εσάς που έχουν συνηθίσει σε πιο παραδοσιακές FPS νόρμες, σαν και αυτή του Doom & του Duke Nukem 3D (πού το θυμήθηκα πάλι αυτό?) Αν και προσωπικά προτείνω σαν καλύτερο FPS τίτλο για το Playstation 3 το Half – Life 2 : The Orange Box, εντούτοις, γεγονός παραμένει ότι οι φανς των παιχνιδιών του είδους δεν πρέπει να παραλείψουν να προσθέσουν το Killzone 2 στη συλλογή τους.
Βαθμολογία : 3,5 / 5 (ίσως με μια καλύτερη διάθεση να του έδινα και το τεσσαράκι, δεν ξέρω, ενδεχομένως να το αδικώ λίγο...)
Γραφικά – Υψηλής ανάλυσης στα 720p. Αυτό που ξέρει να κάνει αυτό το παιχνίδι καλύτερα και πάνω από όλα, είναι να εντυπωσιάζει. Οι Hellghast αποδίδονται πιστά σαν στρατόκαβλοι κακοί καριόληδες με λεπτομερή μοντέλα που έχουν επιπλέον καταπληκτικό animation. Τα
περιβάλλοντα είναι καλοφτιαγμένα και μεταφέρουν στο δωμάτιό σου τη σωστή πολεμική ατμόσφαιρα όπου η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα και τίποτα δε σου εγγυάται ότι δε θα δεις τα ραδίκια ανάποδα από μια σφαίρα που θα έρθει από το Θεό και θα σε βρει στο δόξα πατρί. Ωραία μοντέλα όπλων και οχημάτων και αρκετά αληθοφανή. Αίμα, gore, κεφάλια που ανατινάζονται από τη sniper rifle σου αποδίδονται σωστά, δίχως υπερβολές. Ωστόσο πάνω από όλα εντυπωσιάζει και ζαλίζει η ταχύτητα με την οποία τρέχουν όλα αυτά. Ανοιχτά λεπτομερή περιβάλλοντα και διαμάχες με δεκάδες εχθρών, συμμάχων και οχημάτων και χωρίς να πέφτει στιγμή το frame rate, να μη μειώνεται ποτέ η ταχύτητα και να μη σπάει καθόλου το animation, δε βλέπεις κάθε μέρα, ακόμα και σε υπολογιστές υπερμηχανήματα.Μη ξεχνάμε ότι στα περισσότερα παιχνίδια του είδους, η δράση λαμβάνει χώρα σε κλειστούς ως επί το πλείστον χώρους (ακόμα και αν αυτοί είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ σαν ανοιχτοί) και με μικρό αριθμό εχθρών, προκειμένου να μην πέφτει η ποιότητα των γραφικών και να μη φανούν οι ελλείψεις στην υπολογιστική ισχύ και στη μηχανή του παιχνιδιού. Συνεπώς, για τα περισσότερα FPS έχουμε μια ψευδή εικόνα όσον αφορά τα τεχνολογικά τους εύσημα, καθώς τα περισσότερα παίζουν έτσι εκ του ασφαλούς. Το Killzone 2 τολμά να μεταφέρει τη δράση ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στα ανοιχτά όπου το πεδίο της όρασης αλλά ΚΑΙ της δράσης σου είναι ο ορίζοντας. Και κερδίζει θριαμβευτικά το στοίχημα. Μοναδικό παραπονάκι – θα ήθελα λίγο περισσότερη φαντασία στο art direction και λίγο περισσότερη πρωτοτυπία. Οι Hellghast, αν και απεικονίζονται άψογα, δεν είναι παρά η σκοτεινή βερζιόν των κανονικών “καλών” στρατιωτών (βασικά είναι σαν τη μασκώτ των Γερμανών θεών του Thrash Metal, Sodom) και είναι όλοι τους ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιοι μεταξύ τους. Τα περιβάλλοντα αποτελούνται κατά 90κάτι % από χαλάσματα. Τα μοντέλα των επίγειων οχημάτων είναι αρκετά “συμβατικά”. Θα ήθελα περισσότερη οπτική ποικιλία παντού και λίγο πιο space και αβανταδόρικη φουτουριστική απεικόνιση, καθώς η ιστορία διαδραματίζεται στο μακρινό μέλλον, σε έναν εξωγήινο πλανήτη, εντούτοις σου δημιουργείται κατά καιρούς η εντύπωση ότι πολεμάς σε αναχώματα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ηχός – Καλή στρατόκαβλη συμφωνική μουσική, ατάκες που ακούγονται “ζωντανά” από τους συμμάχους αλλά και από τους εχθρούς σας ανάλογα με τις πράξεις και τις επιδόσεις σας στη μάχη. Σε καλό επίπεδο και το voice acting. Ωστόσο, αυτό που θα ακούσετε περισσότερο και πάνω από όλα είναι πυροβολισμοί. Καθαροί, χαρακτηριστικοί ήχοι που (τουλάχιστον φαντάζουν) σωστοί, θα μπορείτε να ξεχωρίσετε το κάθε όπλο από τον ήχο του και μόνο. Αλλά η ένταση της μάχης και η συχνότητα των πυροβολισμών είναι τέτοια που αν έχετε την τηλεόραση δυνατά ή χρησιμοποιείτε ακουστικά, τον πονοκέφαλο δε τον γλιτώνετε. Σε τελική ανάλυση ο ήχος χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο, κάνει μια χαρά τη δουλειά του και φέρνει πειστικά το χαμό και τη βαβούρα του πεδίου της μάχης στο σπίτι σου. Θα ήθελα περισσότερη ποικιλία στις ατάκες, αλλά και στις φωνές των Hellghast που ακολουθώντας τον κανόνα της απόλυτης ομοιομορφίας στην εμφάνισή τους, είναι και αυτές ακριβώς ίδιες μεταξύ τους.
Χειρισμός – Τυπικός για κονσόλα, αλλά θα μπορούσε να είναι και καλύτερος. Το zoom και το τρέξιμο γίνεται πατώντας προς τα μέσα τον δεξί και τον αριστερό αντίστοιχα αναλογικό μοχλό. Αυτό δεν είναι και ό,τι καλύτερο γιατί συχνά θα πατιούνται κατά λάθος ή δε θα πατιούνται εκεί που πρέπει. Η συχνότερη “προβληματική” κατάσταση είναι εκεί που θα θέλετε να τρέξετε, θα ξεκινάτε κανονικά και στην πορεία ο χαρακτήρας σας θα σταματήσει να τρέχει ενώ έχετε ακόμα πατημένο το μοχλό. Αυτή η φιλοσοφία χειρισμού, ειδικά στην περίπτωση του zoom, μπορεί να σας φέρει άμεσα αντιμέτωπους με την οθόνη του game over. Βασικά, θυμάστε το παλιότερο review που έχω κάνει για το The Darkness? Ο χειρισμός του Killzone είναι ακριβώς ο ίδιος και τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν για αυτόν. Σε αυτόν περιλαμβάνονται και τα αδέξια και ανακριβή άλματα (τα αποία ευτυχώς δε θα σας χρειαστούν ποτέ) Ενδιαφέρουσα χρήση των δυνατοτήτων του sixaxis χειριστηρίου σας γίνεται στην περίπτωση της sniper rifle όπου το σημάδι σας είναι άμεσα εξαρτώμενο από την (πραγματική!) σταθερότητα των χεριών σας αλλά και μπορείτε να κάνετε μικρορυθμίσεις σε αυτό κουνώντας το χειριστήριο στην αντίστοιχη κατεύθυνση. Σε άλλες περιπτώσεις, πχ όταν τοποθετείτε εκρηκτικά ή γυρίζετε βαλβίδες πρέπει να κρατήσετε κάποια κουμπιά πατημένα και να στρέψετε πραγματικά το χειριστήριο κυκλικά, κάτι που πέρα από λίγο αδέξιο στη χρήση του είναι και τελείως άχρηστο. Προβληματάκι υπάρχει στην ταχύτητα του χαρακτήρα σας που σε γενικές γραμμές είναι αρκετά πιο αργός από τους αντιπάλους σας αλλά και από τους συμμάχους σας. Άλλο ένα θεματάκι έχει και η λειτουργία της κάλυψης. Καθώς χρησιμοποιεί το ίδιο πλήκτρο με το σκύψιμο, είναι φορές που άλλοτε θα σκύβετε πίσω από εμπόδια και τοίχους και άλλοτε θα ενεργοποιείται από μόνη της η λειτουργία της κάλυψης και θα “κολλάτε” σε αυτά χωρίς τη δυνατότητα να κινηθείτε.
Gameplay – Όπως είπα και πριν, αν περιμένετε να παίξετε άλλο ένα κλώνο του Doom (κάτι που τουλάχιστον στην περίπτωσή μου ίσχυε), γελαστήκατε. Το παιχνίδι δίνει έμφαση στη μάχη σε ένα πιο ρεαλιστικό επίπεδο όπου δεν είστε ποτέ μόνος, οι εχθροί επιτίθονται κατά κύματα και το πιο σημαντικό στοιχείο δεν είναι το σημάδι ή τα αντανακλαστικά σας, αλλά η στρατηγική τοποθέτηση στο πεδίο της μάχης (είναι περιπτώσεις, με πιο χαρακτηριστική αυτή πριν την τελική μάχη που αν δε βρείτε το σωστό σημείο της πίστας να κινηθείτε, απλά δεν υπάρχει περίπτωση να μη σκοτωθείτε. Και μάλιστα ΔΕΝ είναι αυτό που σας υποδεικνύει ο υπολογιστής!), η κάλυψη (απαραίτητη), η χρήση του σωστού όπλου στην κατάλληλη περίσταση, ο καλός συγχρονισμός μεταξύ πυροβολισμού και γεμίσματος. Δεν έχω προσωπικά ξαναδει παιχνίδι όπου το covering fire να έχει τόσο πολλή σημασία. Η υπομονή και η ψυχραιμία ανταμείβονται, ενώ το γιούργια συνεπάγεται με βέβαιο θάνατο, άσχετα του πόση ενέργεια έχετε. Το σημάδι του όπλου παρεκκλίνει αρκετά (δεδομένου του ότι τα περισσότερα από αυτά που θα χρησιμοποιήσετε είναι τύπου πολυβόλου) και αυτό φαίνεται άμεσα από το μέγεθος του σταυρονήματος (crosshair) που μεγαλώνει κάθε φορά που κάνετε κάτι που χαλάει το σημάδι σας. Έτσι, όταν είστε ακίνητοι και ακόμα περισσότερο όταν σκύβετε το σταυρόνημα στενεύει, δηλαδή το σημάδι σας γίνεται πιο ακριβές. Αντίστοιχα, όταν κινείστε, όσο πιο γρήγορα πάτε τόσο το σημάδι σας χειροτερεύει. Χαρακτηριστικά, όταν τρέχετε είναι πρακτικά αδύνατον να πετύχετε οτιδήποτε, εκτός και αν είστε σε ΠΑΡΑ πολύ κοντική απόσταση με αυτό (κάτι που προφανώς δε θέλετε να συμβεί έτσι και αλλιως!). Προφανώς μιλάμε για μια τελείως διαφορετική αντιμετώπιση και λογική για παιχνίδι του είδους που μπορεί να σας παραξενέψει. Βασικά προσπαθήστε να φανταστείτε ένα πολύ πιο εντυπωσιακό, στρατηγικό και χαοτικό Call of Duty για να καταλάβετε στο περίπου πού βαδίζει το Killzone 2.
Το Killzone 2 “λέει”. Η δράση του είναι ζωντανή, γρήγορη και απερίγραπτή. Τα όπλα που έχετε στη διάθεσή σας είναι αρκετά, το καθένα έχει τις ιδιαιτερότητές του και σε γενικές γραμμές διατηρούν ένα μοναδικό, δικό τους feeling που κάνει αρκετά οικεία και αληθοφανή τη χρήση τους. Η τεχνητή νοημοσύνη του είναι ό,τι καλύτερο έχω προσωπικά δει. Οι εχθροί δε σταματούν ποτέ να κινούνται (και έτσι δε σας δίνουν ποτέ αρκετό περιθώριο για να τους πετύχετε), καλύπτονται από τα πυρά σας και παραμένουν εκεί αν τους δώσετε να καταλάβουν ότι τους παραμονεύετε, δηλαδή αν σας δουν (ίσα ίσα που ξεπροβάλλουν για να κατασκοπεύσουν αν είστε ακόμα εκεί και μετά ξανατρυπώνουν πίσω από κάλυψη οι άτιμοι!) ή αν συνεχίσετε να τους πυροβολάτε. Ρίχνουν χειροβομβίδες για σας ξετρυπώσουν αν ταμπουρωθείτε πίσω από κάποιο εμπόδιο. Κάνουν κυκλωτικές κινήσεις σε συντονισμό προκειμένου να σας περικυκλώσουν, ρίχνουν πυρά κάλυψης στα τυφλά, πίσω από εμπόδια, κρύβονται, πέφτουν πρηνιδόν και αν πετύχετε κάποιον μόνο του το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να καλέσει για ενισχύσεις που πάντα θα βρίσκονται κάπου (πολύ) κοντά. Συχνά ο ρυθμός του παιχνιδιού θα αλλάζει ευχάριστα καθώς θα πρέπει κατά περιπτώσεις να επανδρώσετε bunkers με όπλα στατικά μεγάλου βεληνεκούς, κανόνια διαστημοπλοίου, ακόμα και ένα mech! Επιπλέον είναι ταμάμ για διαδικτυακές μονομαχίες, εφόσον διαθέτετε μια δυνατή σύνδεση στο internet. Μάλιστα το δικτυακό παιχνίδι αποτελεί κομμάτι εξίσου σημαντικό (αν όχι και περισσότερο) από το single player, κάτι που δυστυχώς στην περίπτωσή μου, με την ταπεινή σύνδεσή μου του 1 mbps (που “κατεβάζει” στην κ.Αχαϊα αρχεία με ταχύτητα περίπου 70 bps λόγω αυξημένης απόστασης από τον κόμβο) επέλεξα να μη δοκιμάσω προκειμένου να μη γίνουν τα νεύρα μου ζαρτιέρες. Πάντως τα σχόλια και τα λόγια που ακούω για την ποιότητα του on line περιεχομένου είναι ιδιαίτερα ευνοϊκά.
Δυστυχώς η καλή εικόνα αμαυρώνεται από κάποια προβλήματα. Για τις “αμαρτίες” του χειρισμού τα είπαμε. Οι Hellghast, ακόμα και ο πιο ταπεινός στρατιώτης, είναι πολύ πιο γρήγορος και ανθεκτικός από εσάς. Μερικές φορές θα χρειαστεί να αδειάσετε ολόκληρους γεμιστήρες εξ επαφής και πάλι να μη παθαίνουν πολλά πράγματα (κυρίως γιατί λόγω κεκτημένης ταχύτητας και αυξημένης διασποράς οι περισσότερες από τις σφαίρες σας θα πηγαίνουν στο γάμο του Καραγκιόζη) και σε άλλες περιπτώσεις, 2 σφαίρες θα αρκούν για να τους ξαποστείλουν (δε μιλάμε για head shots). Ακόμα, έχουν αρκετά πιο καλή ευστοχία από εσάς, συχνά θα σας πετυχαίνουν σφαίρες τους από απίστευτη απόσταση, με πολυβόλα όπλα, κάτι που σε καμία μερίπτωση δε θα μπορείτε να κάνετε εσείς, κάτι που συχνά πρόκειται να σας εκνευρίσει. Το όλο concept με τη ρεαλιστικά κυμαινόμενη ευστοχία σας είναι καλό, αλλά έχω την εντύπωση ότι κάπου το παράκαναν. Το παιχνίδι, σε γενικές γραμμές είναι σύντομο, αποτελείται από 10 πίστες μέτριου μεγέθους και δε θα σας πάρει πάνω από 3 χαλαρά απογεύματα για να το τελειώσετε. Το παιχνίδι σώζει από μόνο του σε checkpoints και έτσι αν χάσετε σε κάποιο σημείο πρέπει να ξαναπαίξετε όλη τη σκηνή από την αρχή. Ευτυχώς που το σώσιμο γίνεται σχετικά συχνά, αλλά μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα σε μεγάλες μάχες στον ίδιο χώρο, με πολλαπλά απανωτά κύματα εχθρών όπου θα πρέπει να τους σκοτώσετε όλους για να προχωρήσετε και να σώσει το παιχνίδι. Δεδομένου το πόσο εύκολο είναι να σκοτωθείτε, θα υπάρξουν φάσεις που εξαιτίας κάποιου μικρού λάθους σας ή λόγω ελλιπούς απόκρισης από μεριάς χειρισμού θα πρέπει να ξαναπαίξετε μια μεγάλη και κουραστική μάχη από την αρχή. Κατευθείαν το μυαλό μου πάει στην τελευταία πίστα του παιχνιδιού και συγκεκριμένα στη μάχη πριν από τον τελικό κακό, όπου μετά από ατελείωτα απανωτά κύματα εχθρών, στο τέλος βγαίνουν στρατιώτες με εκτοξευτές ρουκετών που σας σκοτώνουν με μια μόλις βολή και τότε πρέπει να ξαναπαίξετε όλη τη μάχη από την αρχή. Μακράν το πιο εκνευριστικό κομμάτι του παιχνιδιού.
Η ιστορία του παιχνιδιού παρουσιάζεται ατελώς καθώς οι σχεδιαστές προφανώς θεωρούν αυτονόητο ότι έχετε παίξει ή τουλάχιστον ότι γνωρίζετε τι συμβαίνει στο πρώτο μέρος. Έτσι δε μπαίνουν ποτέ στον κόπο να σας εξηγήσουν κάποια βασικά πράγματα. Ενώ υπάρχουν άφθονές σκηνές διαλόγου όπου κυρίως τότε διαδραματίζεται η ιστορία, εντούτοις δε θα καταλαβαίνετε γιατί μιλάνε οι χαρακτήρες επί της οθόνης. Χαρακτηριστικά, αν δε το ψάξετε από αλλού (το πρώτο παιχνίδι, internet κλπ), δεν υπάρχει εξήγηση καν γιατί γίνεται αυτός ο πόλεμος in the first place! Ο χαρακτήρας που ελέγχετε, ένας στρατιώτης που ονομάζεται Sev (υποκοριστικό του Sevchenko) αν και είναι εξαιρετικά καλοσχεδιασμένος (εντύπωση προκαλεί το ιδιαίτερα έντονο και soulful βλέμμα που του έχουν χαρίσει οι σχεδιαστές) εντούτοις είναι αρκετά αδιάφορος και αμέτοχος στην ιστορία, κάτι που εμποδίζει την ταύτισή σας με αυτόν. Τα όπλα, αν και καλοφτιαγμένα είναι αρκετά συμβατικά (με τη φωτεινή εξαίρεση ενός lightning gun που δυστυχώς χρησιμοποιείτε για ένα πολύ μικρό τμήμα του παιχνιδιού). Επιπλέον, τα περίστροφα και το μαχαίρι είναι τελείως άχρηστα, το πιθανότερο είναι να μη τα χρησιμοποιήσετε ποτέ. Ο χαρακτήρας σας μπορεί να μεταφέρει μόνο 2 πυροβόλα όπλα, από τα οποία το ένα είναι υποχρεωτικά περίστροφο, κάτι που θεωρητικά ενισχύει τη στρατηγική σκέψη, αλλά δεδομένου του πόσο αναποτελεσματικά είναι αυτά, πρακτικά περιορίζεστε σε μονάχα ένα “κανονικό” όπλο και στις μόλις 3 χειροβομβίδες σας.
Ρεζουμέ – το Killzone 2 είναι από κάθε άποψη σημαντικό παιχνίδι. Όχι μόνο λόγω της αναμφισβήτητης ποιότητάς του, αλλά και γιατί αποτελεί μια από τις δυστυχώς λίγες διαθέσιμες λύσεις για κάποιον που επιθυμεί να παίξει ένα καλό FPS στην κονσόλα του. Καταφέρνει , παρά τα ελαττωματάκια του, να κοντράρει αξιοπρεπώς και στα ίσια τα πιο διάσημα ξαδερφάκια του στους υπολογιστες, πεδίο που μέχρι πρότινος είχε ουσιαστικά την αποκλειστικότητα σε παιχνίδια του είδους. Η διαφορετική σχολή gameplay μπορεί να ξενίσει κάποιους από εσάς που έχουν συνηθίσει σε πιο παραδοσιακές FPS νόρμες, σαν και αυτή του Doom & του Duke Nukem 3D (πού το θυμήθηκα πάλι αυτό?) Αν και προσωπικά προτείνω σαν καλύτερο FPS τίτλο για το Playstation 3 το Half – Life 2 : The Orange Box, εντούτοις, γεγονός παραμένει ότι οι φανς των παιχνιδιών του είδους δεν πρέπει να παραλείψουν να προσθέσουν το Killzone 2 στη συλλογή τους.
Βαθμολογία : 3,5 / 5 (ίσως με μια καλύτερη διάθεση να του έδινα και το τεσσαράκι, δεν ξέρω, ενδεχομένως να το αδικώ λίγο...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου