Τελικά τα καλύτερα πράγματα σου κάθονται μόνο όταν δεν τα περιμένεις. Δεν εξηγείται αλλιώς ότι κάθε φορά που ξεμένω από μια πραγματικά καλή ταινία για να δω, όλο και πέφτω πάνω σε κάποιο κρυμμένο διαμαντάκι... αν ήμουν λίγο περισσότερο θρήσκος θα το αποκαλούσα θεϊκή πρόνοια. Δεν ξέρω, πιστεύω ότι σίγουρα είναι κάτι αρκετά παραπάνω από απλή κωλοφαρδία, αλλά κατά τα άλλα δεν το ψάχνω. Ναι, είμαι κατά βάθος ένα χαζό απλοϊκό άτομο και δε με ενδιαφέρει να το κρύψω. Αλλά αρκετά για μένα, ας μιλήσουμε για κάτι πιο σημαντικό, δηλαδή για ΤΑΙΝΙΕΣ! Και ακόμα καλύτερα, για ΘΡΙΛΕΡ!!! Καλά, από πότε είχα να δω ένα αξιόλογο θριλεράκι? Τα τελευταία πραγματικά αξιόλογα που θυμάμαι είναι το Inside και το REC. Άντε και το τελευταίο Friday the 13th και το My Bloody Valentine. Μετά... το χάος. Για το καινούριο The Haunting in Connecticut διέστε το σχετικό review. Δηλαδή, ούτε να το χέσω. Μοναδική μου ελπίδα φάνταζε το Drag me to Hell (με το που βγει το dvd σας υπόσχομαι σπέσιαλ review) και το remake του Hellraiser, αλλά ακόμα αυτό αργεί. Και μετά έπεσα πάνω στο The Broken, πήρα τη δόση μου σαν καλός θριλερομανής και έστρωσα. Ααααααχχχ... (στεναγμός ανακούφισης)
Δε θα πω τίποτα για την υπόθεση της ταινίας γιατί είναι χτισμένη γύρω από μια περίτεχνη απάτη που παίζει με το μυαλό του θεατή. Ναι, είναι από εκείνα τα έργα που στο τέλος έρχονται τούμπα όλα όσα είχες μέχρι τότε δεδομένα για αυτό. Θα μιλήσω όμως για την απίστευτη σκηνοθεσία που καταφέρνει ακόμα και στο πιο άσχετο και αδιάφορο πλάνο να προσδώσει μια απτή, πειστικότατη αύρα μυστηρίου και σαπίλας. Το μόνο που μπορείς να ξέρεις βλέποντάς την είναι ότι ΣΙΓΟΥΡΑ κάτι είναι άρρωστο, κάτι δεν πάει καλά. Σε αυτό συμβάλει και αυτό το καταραμένο soundtrack, που απαρτίζεται σχεδόν αποκλειστικά από υπερτονισμένους και παραμορφωμένους ήχους του περιβάλλοντος. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν είναι αμερικάνικια... ΖΕΧΝΕΙ Βρετανίλα μέχρι τα μπούνια και οι σκηνές του Λονδίνου είναι τόσο άρτια φυσικές που φέρνουν δάκρυα σε κάθε οπαδό της πόλης (μεταξύ αυτών και ο υπογράφων). Βέβαια, για λόγους αισθητικούς έριξαν ένα καλό σφουγγάρισμα στο μετρό για τις αντίστοιχες σκηνές, ίσως το πρώτο πραγματικό καθάρισμα από τότε που φτιάχτηκε! Δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο καθαρό!
Τι άλλο θέλετε? Τις καλές ερμηνείες, την πρωταγωνίστρια – αστέρι? (ηθοποιάρα, τη βλέπουμε και γυμνή, ναι μερικές φορές είναι ΤΟΣΟ ωραία η ζωή!) Όμορφα βυζάκια που μας προσφέρονται σε δυο δόσεις (ειδικά της ξανθιάς είναι τόσο δυνατά που σχεδόν συγκινούν! Ήθελα κι άλλο!) Επιτέλους, ένα αληθινό ΘΡΙΛΕΡ που βασίζεται στην ατμόσφαιρα, στο μυστήριο, στο υπονοούμενο και στη δύναμη του σεναρίου του. Που δε χρειάζεται κουβάδες αίμα, ούτε οποιαδήποτε φύσης ακροβατικά και σκηνοθετικά καραγκιοζιλίκια προκειμένου να εντυπωσιάσει και να συζητηθεί. Θα το προτιμούσα ίσως με μια δόση περισσότερο splatter, αλλά όπως έχει είναι ήδη απολαυστικότατο. Επίσης θα προτιμούσα να μην είχα μεντέψει το φινάλε τόσο νωρίς, αλλά σε αυτό δε φταίει η ταινία, αλλά η δικιά μου εμπειρία. 40 χρόνια φούρναρης, έχω φουρνήσει... Απανταχού θριλεράκηδες, απλά μη το χάσετε.
Βαθμολογία : 4 / 5
Δε θα πω τίποτα για την υπόθεση της ταινίας γιατί είναι χτισμένη γύρω από μια περίτεχνη απάτη που παίζει με το μυαλό του θεατή. Ναι, είναι από εκείνα τα έργα που στο τέλος έρχονται τούμπα όλα όσα είχες μέχρι τότε δεδομένα για αυτό. Θα μιλήσω όμως για την απίστευτη σκηνοθεσία που καταφέρνει ακόμα και στο πιο άσχετο και αδιάφορο πλάνο να προσδώσει μια απτή, πειστικότατη αύρα μυστηρίου και σαπίλας. Το μόνο που μπορείς να ξέρεις βλέποντάς την είναι ότι ΣΙΓΟΥΡΑ κάτι είναι άρρωστο, κάτι δεν πάει καλά. Σε αυτό συμβάλει και αυτό το καταραμένο soundtrack, που απαρτίζεται σχεδόν αποκλειστικά από υπερτονισμένους και παραμορφωμένους ήχους του περιβάλλοντος. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν είναι αμερικάνικια... ΖΕΧΝΕΙ Βρετανίλα μέχρι τα μπούνια και οι σκηνές του Λονδίνου είναι τόσο άρτια φυσικές που φέρνουν δάκρυα σε κάθε οπαδό της πόλης (μεταξύ αυτών και ο υπογράφων). Βέβαια, για λόγους αισθητικούς έριξαν ένα καλό σφουγγάρισμα στο μετρό για τις αντίστοιχες σκηνές, ίσως το πρώτο πραγματικό καθάρισμα από τότε που φτιάχτηκε! Δεν ήταν ποτέ άλλοτε τόσο καθαρό!
Τι άλλο θέλετε? Τις καλές ερμηνείες, την πρωταγωνίστρια – αστέρι? (ηθοποιάρα, τη βλέπουμε και γυμνή, ναι μερικές φορές είναι ΤΟΣΟ ωραία η ζωή!) Όμορφα βυζάκια που μας προσφέρονται σε δυο δόσεις (ειδικά της ξανθιάς είναι τόσο δυνατά που σχεδόν συγκινούν! Ήθελα κι άλλο!) Επιτέλους, ένα αληθινό ΘΡΙΛΕΡ που βασίζεται στην ατμόσφαιρα, στο μυστήριο, στο υπονοούμενο και στη δύναμη του σεναρίου του. Που δε χρειάζεται κουβάδες αίμα, ούτε οποιαδήποτε φύσης ακροβατικά και σκηνοθετικά καραγκιοζιλίκια προκειμένου να εντυπωσιάσει και να συζητηθεί. Θα το προτιμούσα ίσως με μια δόση περισσότερο splatter, αλλά όπως έχει είναι ήδη απολαυστικότατο. Επίσης θα προτιμούσα να μην είχα μεντέψει το φινάλε τόσο νωρίς, αλλά σε αυτό δε φταίει η ταινία, αλλά η δικιά μου εμπειρία. 40 χρόνια φούρναρης, έχω φουρνήσει... Απανταχού θριλεράκηδες, απλά μη το χάσετε.
Βαθμολογία : 4 / 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου