End of Watch

Μάστορας : David Ayer

Παίχτες :  Jake Gyllenhaal, Michael Peña & Anna Kendrick

Με δυο λογάκια :

Δυο νεαροί αστυνομικοί και φίλοι και η ζωή τους, καθώς προσπαθούν να συμβιβάσουν το δύσκολο, απαιτητικό επάγγελμά τους με την προσωπική ευτυχία και την δημιουργία οικογένειας…

Αναλυτικότερα :

Ευτυχώς, δεν έχουμε να κάνουμε με άλλο ένα bro-mance δράσης. Ή βασικά, αν το End of Watch εντάσσειται σε αυτή την κατηγορία, είναι σαφέστατα έτη φωτός διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα έργα του είδους. Οι τύπου real life κάμερες που χρησιμοποιούνται και οι παράξενες – ενίοτε άβολες λήψεις, και τα ξεπλυμένα χρώματα δίνουν στην ταινία μια όψη documentary / reality show. Φυσικά, τα λεφτά της ταινίας είναι η χημεία του πρωταγωνιστικού ζευγαριού Pena και Gyllenhaal,και της σχέσης που αναπτύσσεται μεταξύ τους. Δυστυχώς, οι υπόλοιποι χαρακτήρες  και οι διάλογοί τους είναι γελοιωδώς στερεοτυπικοί, με αποκορύφωμα τη συμμορία των λατίνων gangsters.

Πέραν τούτου, το προτέρημα και συνάμα η αχίλλειος πτέρνα του End of Watch είναι η ιδιότυπη μορφή του : όπως μια αληθινή ιστορία, βασικά δεν έχει πλοκή, αρχή μέση και τέλος. Και βασικά δεν βγάζει κάποιο συγκεκριμένο, ξεκάθαρο νόημα. Όμως, το σινεμά δεν είναι ζωή, οι ταινίες είναι έργα τέχνης, αφηγήσεις που ακολουθούν τα χνάρια της λογοτεχνίας (χωρίς φυσικά να την φτάνουν) και απαιτούν δραματοποίηση, ξεκάθαρο νόημα, λίγη παπάτζα ρε αδερφέ! Επακολούθως, κατ’ εμέ, όποιος θέλει να δει κάτι που να θυμίζει ριάλιτι, μπορεί να δει ένα αντίστοιχο τηλεοπτικό προϊόν. Όχι σινεμά. Για αυτό και το End of Watch, παρόλες τις θετικές κριτικές που το συνοδεύουν, δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Δεν λέω ότι είναι κακό – σαφέστατα όχι. Αλλά απλώς δεν μου αρέσει να βλέπω κάτι και στο τέλος να αναρωτιέμαι ποιο ήταν το νόημα, γιατί έχασα 2 ώρες από την ζωή μου. Αλλά αυτή είναι μια τοποθέτηση σαφέστατα προσωπική.  

Πόσα πιάνει; 3 / 5 

Hope Springs (Ποτέ δεν Είναι Αργά)

Μάστορας : David Frankel

Παίχτες : Meryl Streep, Tommy Lee Jones & Steve Carell

Με δυο λογάκια :

Μετά από τριάντα χρόνια έγγαμου βίου, ένα ζευγάρι επισκέφτεται έναν ψυχολόγο που ειδικεύεται στην θεραπεία ζευγαριών, προκειμένου να ανανεώσουν την σχέση τους.

Αναλυτικότερα :

Να και μια ταινία που αν με ρωτούσε κανείς πριν 6 χρόνια, θα του απαντούσα ότι σαφέστατα ουδέποτε δεν θα έβλεπα. Όχι μόνο το θέμα της δεν μου κινεί το ενδιαφέρον ιδιαίτερα, αλλά επίσης επειδή έχασα στο σινεμά πολύ καλύτερες (τουλάχιστον για τα δικά μου μέτρα) ταινίες, ας όψεται βασικά ο έγγαμος βίος και το ότι από τη στιγμή που η Σοφία είδε το τρέιλερ μου έφαγε τα αυτιά για να πάμε να την δούμε. Λοιπόν, την είδα και ομολογουμένως μια χαρά πέρασα! Όχι και ότι οι οιωνοί ήταν και οι καλύτεροι. Ο σκηνοθέτης, David Frankel είναι ο τύπος που έφτιαξε το για μένα εγκληματικά υπερεκτιμημένο "The Devil Wears Prada" και το σενάριο το υπογράφει η «πρωτάρα» Vanessa Taylor. Βασικά, ας όψονται οι πρωταγωνιστές.

Το δίδυμο Meryl Streep και Tommy Lee Jones είναι τουλάχιστον ιδανικό για να δώσει ζωή στο ρόλο ενός ζευγαριού που μετά από τόσα χρόνια γάμου κάθε συναίσθημα και πάθος έχει εξανεμιστεί από τη ζωή τους. Μετά από μια αρκετά διασκεδαστική εισαγωγική σκηνή, ένα ταξίδι σε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και συνάμα πιο παραμελημένους – κινηματογραφικά μιλώντας – τόπους της Αμερικής. Ο Steve Carell είναι μάλλον αδιάφορος στον ρόλο του σύμβουλου ζευγαριών, που εξάλλου του στερεί κάθε ευκαιρία να αξιοποιήσει το πλούσιο κωμικό του ταλέντο. Όμως για όλα αναπληρώνει η χημεία μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, οι ποιοτικές ερμηνείες και η όμορφη φωτογραφία που κάνει το Hope Springs ένα όμορφο στο μάτι θέαμα.

Και πάνω από όλα, ένα σενάριο που παντρεύει όμορφα το λεπτό χιούμορ με τις συναισθηματικές μεταβολές του ζευγαριού και καταφέρνει να χειρίζεται με χάρη το δύσκολο θέμα του. θέλω να πω ότι, οποιαδήποτε άλλη ταινία που το θέμα της είναι η ερωτική ζωή ενός ζευγαριού που έχει κλείσει τα εξήντα φεύγα, θα ήταν τουλάχιστον απωθητική. Όμως το Hope Springs είναι κομψό, ευαίσθητο, αστείο και αγαπησιάρικο. Και μπορεί να τελειώνει την ιστορία του κάπως πρόχειρα, αλλά αυτό δεν αρκεί για να αμαυρώσει την άκρως ευχάριστη εμπειρία που προσφέρει.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 

Looper (Αντιμέτωποι με το Χρόνο)

 Μάστορας : Rian Johnson

Παίχτες : Joseph Gordon-Levitt, Bruce Willis & Emily Blunt

Με δυο λογάκια :

Στο μέλλον, το ταξίδι στο χρόνο θα είναι μια απαγορευμένη ανακάλυψη. Η μαφία του μέλλοντος, θα το χρησιμοποιήσει για να στείλει πίσω στο χρόνο όσους θέλει να ξεφορτωθεί. Εκεί, ειδικά εκπαιδευμένοι δολοφόνοι, θα εξαφανίζουν το θύμα. Ονομάζονται Loopers, από την «θηλιά» επειδή μια τέτοια είναι και η ζωή τους : όταν έρθει η ώρα, η Μαφία θα στείλει πίσω στο χρόνο και τους ίδιους, προκειμένου να εξαφανίσει κάθε ίχνος των εγκλημάτων. Και θα είναι ο παρελθοντικός τους εαυτός, αυτός που θα σκοτώσει τον μελλοντικό, κλείνοντας έτσι τη θηλιά…

Αναλυτικότερα :

Πάντα ήταν ενδιαφέροντες οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας που ασχολούνται με το ταξίδι στο χρόνο και παραδόξως είναι και πολύ λίγες. Μέχρι και σήμερα. Βασικά, η τελευταία αξιοπρεπής ταινία που καταπιάνονταν με το θέμα, ήταν μάλλον το… Terminator 2! Και αν και το Looper είναι σαφέστατα πιο χαμηλών τόνων από την πιο επιτυχημένη ταινία και ερμηνεία του Schwarzenegger, είναι εντούτοις μια εξαιρετική ταινία, με καλό σενάριο και ερμηνείες. Απλά δεν υπάρχει πιο αυτονόητη αλήθεια για μια ταινία όσο η παρακάτω : ανεξαρτήτων κινηματογραφικού είδους, αν θες η ταινία σου να συγκινήσει το κοινό και να το κάνει να νοιαστεί για αυτήν πρέπει να επενδύσεις στο σενάριο και ειδικότερα στους ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ!

Δες το Looper για παράδειγμα. Στο πρώτο τρίτο της ταινίας απλώς παρακολουθείς τη ζωή του πρωταγωνιστή, ενώ ο κόσμος και ο μύθος της ταινίας περνάνε αργά και εγκαθίστανται στη σκέψη σου. Και αυτό δεν γίνεται μόνο για να περνάει η ώρα, αλλά αποτελεί αργότερα πολύτιμο σημείο αναφοράς στο οποίο ριζώνουν οι ομοιότητες των 2 πρωταγωνιστών – που βασικά είναι ο παροντικός και ο μελλοντικός εαυτός του ίδιου ανθρώπου – αλλά και οι θεμελιώδεις διαφορές ανάμεσά τους, όπως εγκαταστάθηκαν από τα χρόνια που πέρασαν και τις εμπειρίες της ζωής τους.

Η δύναμη της ταινίας πέραν του σεναρίου είναι οι ερμηνείες. Ένας εξαιρετικός Joseph Gordon-Levitt, που προφανώς το άστρο του ανεβαίνει διαρκώς και δικαίως : αν μη τι άλλο, εδώ αποδεικνύει ότι μπορεί και πολύ καλύτερα από το να γεμίζει μικρούς ρόλους στα εξαιρετικά κατά τα άλλα 'Inception' και 'The Dark Knight Rises'. Ο Bruce Willis σε μια υποτονική και από τις ποιοτικές του ερμηνείες, αν και θα δικαιούταν ακόμη περισσότερο χρόνο στην οθόνη. Και οι υπόλοιποι ρόλοι, συγκεκριμένα των Emily Blunt και του παιδιού, Pierce Gagnon είναι αξιοπρεπέστατοι και ταιριάζουν γάντι τόσο στις απαιτήσεις του σεναρίου, όσο και στον απαισιόδοξο κόσμο που η ταινία απεικονίζει.

Ρεζουμέ :

Μια συναρπαστική ταινία φαντασίας που διαθέτει πολλή καρδιά και συναίσθημα καθώς βασικά πρόκειται για μια ιστορία αγάπης μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας, αλλά και μιας μητέρας για το παιδί της. Εντάξει, το φινάλε του μου κάθισε κομματάκι απότομο, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι το Looper είναι σαφέστατα μια από τις πιο πρωτότυπες και ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς.

Πόσα πιάνει; 4 / 5 

Sinister

Μάστορας : Scott Derrickson

Παίχτες : Ethan Hawke, Juliet Rylance & James Ransone

Με δυο λογάκια :

Ένας συγγραφέας που καταπιάνεται με βιβλία που αφορούν αληθινά εγκλήματα, εγκαθίσταται με την οικογένειά του στο σπίτι όπου έγινε ένα πολλαπλό φονικό που συντάραξε την μικρή κοινωνία της περιοχής. Σύντομα, ανακαλύπτει ίχνη που οδηγούν σε κάτι πολύ μεγαλύτερο από όσο περίμενε ποτέ. Και ακόμη χειρότερα, ανησυχητικά φαινόμενα αρχίζουν να συμβαίνουν στη δική του οικογένεια…

Αναλυτικότερα :

… ωρέ πού είχε χαθεί αυτό το παλικάρι; φυσικά μιλάω για τον Ethan Hawke που πρόκειται για έναν από τους πιο ταλαντούχους – και αδικημένους – ηθοποιούς της γενιάς του. Όμως, το καλό πράμα αργεί και ο καλός ηθοποιός επέστρεψε σε ένα από τα καλύτερα θρίλερ της τελευταίας δεκαετίας! Λοιπόν, το "The Cabin in the Woods" ήρθε να επιβεβαιώσει ότι το καλό θρίλερ ζει ακόμη στις μέρες μας, αρκεί να υπάρχει μεράκι, πρωτότυπες ιδέες  και καλό σενάριο. Βασικά, ότι έκανε το “Cabin” παίζοντας με τα κλισέ των slasher flicks κάνει τώρα το "Sinister", παίρνοντας πλούσιο υλικό από τα κλισέ και τα πρώτυπα των ιστοριών τρόμου και μυστηρίου με serial killer αλλά και από τον μεταφυσικό τρόμο, αγγίζοντας έως και θέματα που ανήκουν στην μυθολογία κθούλου! Δηλαδή, τι άλλο να ζητήσει κανείς; Και δεν φτάνει μονάχα που τα φρεσκάρει και τα αναπαράγει με άρτιο τρόπο, ντύνοντάς τα με καλό σενάριο και ερμηνείες, αλλά κάνει μια εκ βαθέων αναδόμηση του κουρασμένου και πολυπαιγμένου υλικού του μέσω ενός συνδυασμού στοιχείων από τα προαναφερθέντα είδη κινηματογραφικού τρόμου που ουσιαστικά είναι ένας συνδυασμός τόσο φρέσκος και ταιριαστός που σχεδόν φαντάζει σαν τελείως καινούριο προϊόν.

Και, εντάξει θα με πεις, ποσώς μας αφορούν οι θεωρίες, στο χέρι τι είναι αυτό που μας μένει; Λοιπόν, πέραν από τις εξαιρετικές ερμηνείες, υπάρχει ένα βαθύ και ενδελεχές σενάριο που εστιάζει στους χαρακτήρες, ιδίως στον πρωταγωνιστή, με όλη την φιλοδοξία, τη διαφθορά, το σκοτάδι που φωλιάζει στην ψυχή του, αλλά και τις αναμφισβήτητες αρετές του. το μεταφυσικό κομμάτι είναι πάντα κρυμμένο στο παρασκήνιο και δεν καίγεται από την υπερπροβολή, δεν εκπορνεύεται ούτε εκχυδαϊζεται. Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι αρτιότατες και ταιριαστές και οι σκηνές όπου ο ξενυχτισμένος πρωταγωνιστής παρακολουθεί τις vintage βιντεοταινίες φόνων θυμίζει έντονα το πολύ καλό «9 Χιλιοστά» με τον Nicholas Cage, μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες όλων των εποχών.

Ρεζουμέ :

Άσε τους ενδοιασμούς σου στην άκρη και επέτρεψε στο “Sinister” να αποκαταστήσει την πίστη σου στις μοντέρνες ταινίες τρόμου, μέσα από 115 λεπτά εξαιρετικού, σκοτεινού, τρομαχτικού και συνάμα ποιοτικού θεάματος. Απλώς, εξαιρετικό!

Πόσα πιάνει; 4 / 5 

Total Recall (Ολική Επαναφορά)

Μάστορας : Len Wiseman

Παίχτες : Colin Farrell, Bokeem Woodbine & Bryan Cranston 

Με δυο λογάκια :

Ένας εργάτης εργοστασίου ανακαλύπτει ότι είναι ένας πολύ διαφορετικός άνθρωπος… όλα αυτά σε μια φουτουριστική ουτοπία όπου η γη είναι ένας ακατοίκητος σκουπιδότοπος πλην κάποιου μέρους της Αγγλίας και της οικονομικής αποικίας, της Αυστραλίας. Οι δυο τόποι ενώνονται με έναν ανελκυστήρα που περνάει από το κέντρο της γης…

Αναλυτικότερα :

Πριν δω αυτή την ταινία, πίστευα ότι είναι πολύ νωρίς για να γίνει ένα remake της θρυλικής «Ολικής Επαναφοράς». Το έπος επιστημονικής φαντασίας του Paul Verhoeven, βασισμένο σε διήγημα του Phillip Dick στέκει μια χαρά ακόμη και στις ημέρες μας και είναι μια από τις καλύτερες ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε ο αγαπημένος Arnold Schwarzenegger στην πλούσια καριέρα του. Αλλά οι μάστορες έκαναν την έξυπνη κίνηση. Πέραν από το να διατηρήσουν τον γνωστό τίτλο και το concept των «πειραγμένων» αναμνήσεων, η καινούρια «Ολική Επαναφορά» δεν έχει καμία, μα καμία σχέση με το ορίτζιναλ έργο. Έτσι και τις συγκρίσεις αποφεύγουν – που θα ήταν ολέθριες για την καινούρια ταινία – αλλά και προσφέρουν μια καινούρια, φρέσκια πρόταση δράσης και επιστημονικής φαντασίας, με ένα ελαφρολαϊκά πολιτικοποιημένο υπόβαθρο που στο σύνολό του αποτελεί μια άρτια πρόταση, παρόλα τα ελαττώματά της.

Λοιπόν, ας ξεκινήσω με τα αρνητικά. Σαφέστατα θεωρώ κάπως «μπάμια» τον Colin Farell για πρωταγωνιστή. Αλλά αποδεικνύεται επαρκής στο ρόλο του. σαφέστατα θα μπορούσαν να επιλέξουν και μια πιο ζωντανή πρωταγωνίστρια από την κρυόκωλη Jessica Biel. Εντάξει, είναι κορμάρα, αλλά αφού έτσι και αλλιώς δεν πρόκειται να μας την δείξουν, γιατί μπήκαν στον κόπο; Τρίτο και σημαντικότερο. ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΕΣ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΙΣ; Ναι, μιλάω για αυτές τις ηλίθιες πολύχρωμες λάμψεις από γραφικά υπολογιστή που μπουκάρουν (τις περισσότερες φορές χωρίς λόγο) σφηνόπουτσα στο πλάνο και σε τυφλώνουν! Ειλικρινά και από καρδιάς, what the fuck; Αυτή η μαλακία, από τότε που πρωτοεμφανίστηκε στο SUPER 8 έγινε μόδα και την βάζουν έκτοτε όπου λάχει. Πριν από αυτό, όποιος υπεύθυνος εφέ / φωτισμού έκανε κάτι τέτοιο, απλά θα απολυόταν. Και γενικά, η ταινία είναι μπουκωμένη ασφυκτικά από ψεύτικα σκηνικά και γραφικά υπολογιστή, βασικά παίζει να μην έχει σχεδόν κανένα αληθινό σκηνικό και όλη να γυρίστηκε σε ένα γκαράζ, μπροστά από blue screen!

Αλλά ας επικεντρωθούμε στα θετικά της ταινία που σαφέστατα επικρατούν των ελαττωμάτων της. Καλό σενάριο, αν και τα πολλά θέματά του τα αντιμετωπίζουν κομματάκι εξ απαλών ονύχων. Συμπαθητικές ερμηνείες, αν και ήθελα περισσότερη Kate Beckinsale! Η δράση είναι ασταμάτητη, αν και λιγάκι «πέτσινη» λόγω των υπερβολικών γραφικών υπολογιστή. Ωραίες επιμέρους ιδέες, ειδικά στα γκάτζετς αλλά και στον συμβολισμό μεταξύ φαντασίας και αληθινής ζωής. Κερασάκι στην τούρτα, οι μικρές λεπτομέρειες – φόρος τιμής στην αυθεντική «Ολική Επαναφορά». Συνολικά μιλάμε για ένα αναμφισβήτητα διασκεδαστικό και μετρημένα «εγκεφαλικό» πακέτο.

Ρεζουμέ :

Χαιρετίζω την πρόθεση των παραγωγών να προσφέρουν μια πρωτότυπη, φρέσκια πρόταση. Θα έπρεπε όμως να πέσει λιγάκι περισσότερο λαδάκι στο λυχνάρι, να μπουν λίγα αληθινά σκηνικά και κάμποσα πραγματικά stunts και όχι όλα να γίνουν με μπλιμπλίκια – και μάλιστα β’ διαλογής. Εξ αιτίας αυτού, η καινούρια «Ολική Επαναφορά» δείχνει ήδη γερασμένη. Δεν μπαίνω καν στον κόπο να συγκρίνω με το ορίτζιναλ. Άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 

Κάψε Εγκέφαλο : Basket Case (Το Καλάθι του Πικνίκ)

Μάστορας : Frank Henenlotter

Παίχτες : Kevin Van Hentenryck, Terri Susan Smith & Beverly Bonner

Με δυο λογάκια :

Ένας νεαρός κουβαλάει όπου πάει ένα μεγάλο ψάθινο καλάθι, κλειδωμένο με λουκέτο. Στο πέρασμά του, ανεξήγητοι και αποτρόπαιοι φόνοι λαμβάνουν χώρα…

Αναλυτικότερα :

Για να μην επαναλαμβανόμαστε, βασικά ότι διάβασες στο review του Brain Damage ισχύει και εδώ, καθώς δεν είναι μόνο ότι οι 2 ταινίες ανήκουν ακριβώς στην ίδια εποχή και κινηματογραφική συνομοταξία, αλλά έγιναν και από τους ίδιους παραγωγούς! Άλλο ένα λοιπόν κάφρικο ταινιάκι σαν και εκείνα της Troma (αλήθεια, τι απέγιναν εκείνα τα παλικάρια;) που όμως καθώς η ιστορία του ξετυλίγεται, αποδεικνύεται πολύ πιο θλιβερή αλλά και μακάβρια από την αντίστοιχη του Brain Damage.

Τι να το κάνεις όμως όταν έχεις κάκιστες ερμηνείες, περούκες που βγάζουν μάτι και ένα… πλαστικό βδέλυγμα σε stop motion capture που θα σε πάει… πολλά χρόνια πίσω!!! Χώρια που οι σκηνές γραφικής βίας σαφέστατα θα μπορούσαν να είναι δυνατότερες και περισσότερες, αν και σαφέστατα το Basket Case έχει τις καλές στιγμές του. άλλη μια καφροταινία που φτιάχτηκε σε μια πολύ ανέμελη εποχή, για ένα πολύ ανέμελο κοινό, με λιγότερο όμως χαβαλέ. Το μόνο που αξίζει είναι το γνήσιο What the Fuck! Που θα νιώσεις όταν δεις τον αληθινό πρωταγωνιστή της ταινίας. Πέραν τούτου, λίγα πράγματα.

Σούζα τ' αλουγάκι : κι όμως, αυτό το τερατούργημα έβγαλε όχι ένα, αλλά 2 sequels! δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ ΔΕΝ θα τα δω! 

Πόσα πιάνει; Δέκα χρόνια πιο πριν και πάλι δεν θα το θεωρούσα σαν ότι καλύτερο. Τώρα δε…