Το Κοιμητήριο της Πράγας

Συγγραφέας : Umberto Eco

Εκδοτική : Ψυχογιός

Τιμή : 26 ευρώ

Με δυό λογάκια :

Στη διάρκεια του 19ου αιώνα, ανάμεσα στο Τορίνο, το Παλέρμο και το Παρίσι, συναντάμε μια υστερική σατανίστρια, έναν αβά που πεθαίνει δυο φορές, μερικά πτώματα μέσα σε έναν υπόνομο του Παρισιού, τη σταδιακή μεγέθυνση του πλαστογραφήματος που έγινε γνωστό ως Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, το οποίο θα εμπνεύσει στον Χίτλερ τα στρατόπεδα εξόντωσης, Ιησουήτες που δολοπλοκούν εναντίον των Μασόνων, Μασόνους, Καρμπονάρους και Ματσινιανούς που στραγγαλίζουν τους παπάδες με τα έντερά τους, τα σχέδια των μυστικών υπηρεσιών της Γαλλίας, του Πιεμόντε, της Πρωσίας, της Ρωσίας, τις σφαγές στο Παρίσι της κομούνας, αηδιαστικά, ρυπαρά στέκια όπου ανάμεσα στους ατμούς απ'το αψέντι καταστρώνονται εκρήξεις και εξεγέρσεις. Επιπλέον, ψεύτικες γενειάδες, ψεύτικοι συμβολαιογράφοι, ψεύτικες διαθήκες, διαβολικές αδερφότητες και μαύρες τελετές...

Αναλυτικότερα :

Ένα έχω να πω : ΟΥΑΟΥ! Κοντά 30 χρόνια μετά “Το Όνομα Του Ρόδου”, το οποίο καθιέρωσε τον Ουμπέρτο Έκο ως έναν από τους σημαντικότερους λογοτέχνες του 20ου αιώνα, το πολυαναμενόμενο “Κοιμητήριο της Πράγας” αποδεικνύει ότι το ταλέντο του Ιταλού διανοούμενου παραμένει αστείρευτο. Και είναι αξιοθαύμαστο το πόσο αξιόλογο και ταυτόχρονα πόσο πρωτότυπο, παράξενο και αντισυμβατικό είναι αυτό το βιβλίο! Ξεκινώ από τον ήρωά του : ο Σιμονίνι είναι ένας απατεώνας πλαστογράφος. Κοιλιόδουλος, θρασύδειλος, άπειρα ύπουλος, μάλλον σχιζοφρενής και μισεί – κυριολεκτικά – τους ΠΑΝΤΕΣ! Και το σημαντικότερο – μέσα από μια πορεία ζωής, μέσα στις σημαντικότατες εξελίξεις μιας συναρπαστικής – και άγνωστης στο ευρύ κοινό – εποχής, κατορθώνει να δουλέψει τους ΠΑΝΤΕΣ, πουλώντας τους απλά, με επιδεξιότητα μοναδική τον... εαυτό του! Κοινώς, ψέμα για το ψέμα και θεωρία συνωμοσίας απλώς για την ευδαιμονία του να... συνομωτείς!

Η εποχή του τέλους του 19ου αιώνα και η επώδυνη γέννηση του καινούριου παρουσιάζονται με μοναδική δεξιοτεχνία, αμεσότητα, ομορφιά και ιστορική αρτιότητα. Ενδεχομένως, σε κάποιους να φανεί κάπως βαρύς ο τρόπος με τον οποίο ο Eco βομβαρδίζει τον αναγνώστη με πληροφορίες. Προσωπικά, συνιστώ ψυχραιμία και... χαλαρά! Οι πακτωλοί γνώσεων και ονομάτων κατά 99% απλώς χρησιμεύουν για να ζωντανέψουν στον αναγνώστη αυτή τη συναρπαστική εποχή και τις κοινωνικοπολιτικές και πολιτισμικές ζυμώσεις της. Ούτε η κατανόηση, ούτε η απομνημόνευσή τους δεν απαιτείται προκειμένου να απολαύσει κανείς την ιστορία. Το μόνο προαπαιτούμενο, είναι να παραδοθείς στην ομορφιά της διήγησης και όλα τα άλλα, με κάποιο μαγικά ανεξήγητο τρόπο θα βρουν το δρόμο τους. Είναι ένα επίτευγμα τόσο παράξενο μα συνάμα και τόσο απελευθερωτικό! Υπό αυτό το πρίσμα, “Το Κοιμητήριο της Πράγας” είναι ένα πολύ πιο εύκολο και “ελαφρύ” βιβλίο σε σχέση με το “Όνομα του Ρόδου”. Φυσικά, οι πληροφορίες και οι γνώσεις που περιέχει κάθε άλλο παρά υστερούν ποιοτικά και αριθμητικά σε σχέση με τον διάσημο προκάτοχό του. Απλώς, εδώ δεν είναι απαραίτητες προκειμένου να εκτιμήσεις και να εισπράξεις αυτά που πρέπει να εισπράξεις από αυτό το λογοτεχνικό διαμάντι.

Εμφάνιση / Δέσιμο :

Καλό “φωτογραφικό” εξώφυλλο αν και προσωπικά προτιμώ πάντα το artwork. Τυπικά καλό δέσιμο και καλής ποιότητας χαρτί, δικαιολογούν στο μάτι, τουλάχιστον εν μέρει την αρκετά τσιμπημένη τιμή του βιβλίου. Περιέχονται βιογραφικό του συγγραφέα, διάφορα σχόλια επιφανών πάνω στο έργο του, και πολύ ενδιαφέρουσες εικόνες και γκραβούρες που συμπληρώνουν τη διήγηση, μάλιστα σχεδόν όλες προέρχονται από το προσωπικό αρχείο του συγγραφέα. Το μυθιστόρημα απαριθμεί 560 σελίδες καθαρά, αλλά είναι σχετικά αραιογραμμένο και με αρκετές ολοσέλιδες εικόνες να παρεμβάλλονται της διήγησης.

Μετάφραση :

Η Εύη Καλλιφατίδη ποτέ δεν απογοητεύει με τις μεταφράσεις της, αν και εδώ αφήνει έναν σημαντικό αριθμό από πληροφορίες αυτούσιο και αμετάφραστο, χωρίς καν ένα σημείωμα του μεταφραστή όσον αφορά το τι σημαίνουν. Βέβαια, οι εν λόγω πληροφορίες δεν είναι σημαντικές για την κατανόηση του κειμένου (χώρια που είναι έτσι κι αλλιώς σχετικά εύκολο να καταλάβει κανείς χοντρικά τι λένε) και αφορούν κυρίως τα ονόματα των συνταγών από τα άπειρα εδέσματα που ο λιχούδης Σιμονίνι καταβροχθίζει, σχολιάζει και καταγράφει με θρησκευτική ευλάβεια και σχολαστικότητα.

Ρεζουμέ :

Δεν γίνεται να μην το προτείνω ανεπιφύλακτα. Εντάξει, σε μια υποθετική σύγκριση του “Κοιμητηρίου...” με το “Όνομα του Ρόδου”, πάντα θα επιλέγω το δεύτερο. Αλλά αυτό δεν λέει και πολλά πράγματα, δεδομένου του πόσο ανυπέρβλητο αριστούργημα είναι το “Όνομα του Ρόδου”.

Πόσα πιάνει; 4,5 / 5