Μάστορας : Darren Aronofsky
Παίχτες : Natalie Portman, Mila Kunis, Vincent Cassel
Με δυό λογάκια :
Μια μπαλαρίνα αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα ντελούξ προχώ reimagining της “Λίμνης των Κύκνων”. Αλλά η ευαίσθητη και καταπιεσμένη φύση της δε θα αντέξει το φορτίο και στην πορεία το μυαλό της θα αρχίσει να την εγκαταλείπει...
Αναλυτικότερα :
Πρώτον : αν δεν έχεις ιδέα για αυτή την ταινία, welcome to planet Earth! Έχει γίνει τόσο γνωστή που πραγματικά δεν ξέρω καν εαν έχει νόημα να την κριτικάρω. Επειδή όμως η άποψη είναι σαν την κωλοτρυπίδα και κωλοτρυπίδα ως γνωστόν έχουμε όλοι από μια, είτε σας αρέσει είτε όχι, εγώ εδώ θα σας εκθέσω τη δικιά μου (άποψη, όχι κωλοτρυπίδα!) γιατί στο κάτω κάτω στο (διαδικτυακό) σπίτι μου είστε, εγώ είμαι ο νοικοκύρης και εσείς είστε οι μουσαφιραίοι, να θυμόμαστε τους ρόλους μας δηλαδή! Και σπίτι μου κάνω ότι θέλω ΕΓΩ! Like a boss!!!
Εντάξει, δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός με τον Aronofsky. Ο άνθρωπος είναι ένας από τους 3 μεγαλύτερους ενεργούς σκηνοθέτες στον πλανήτη. Και οι ταινίες του είναι (σχεδόν χωρίς εξαίρεση) αριστουργήματα. Εδώ πιάνει – όπως πάντα – ένα δύσκολο, σχεδόν απάλευτο, κινηματογραφικά θέμα και το βγάζει αλφάδι. Παράλληλα βγάζει από την έτσι κι αλλιώς πολύ αξιόλογη Natalie Portman την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της μέχρι τώρα. Μιλάμε για ερμηνεία που σπάει κόκαλα, που συγκινεί, συγχίζει, τρομάζει. Όλα τα λεφτά. Και το κοριτσάκι αυτό θα γίνει πολύ μεγάλη, μαντεύω ότι στα επόμενα 20 χρόνια θα μιλάμε για αυτήν με το σεβασμό που μιλάμε τώρα για τη Meryl Strip. Αλλά και το υπόλοιπο της ταινίας δεν πάσχει σχεδόν καθόλου. Απλά η ερμηνεία της Portman είναι τόσο καλή που σχεδόν το υποδαυλίζει! Οι λεσβιακές σκηνές με τη Mila Kunis είναι υπέρ του δέοντος καλοδεχούμενες, αν και κομματάκι συντηρητικές για τα γούστα μου. Και γενικά, αν μπορώ να παραπονεθώ για κάτι σχετικά με αυτό το κινηματογραφικό διαμαντάκι, είναι αυτό το... κομματάκι συντηρητικό.
Η απεικόνιση του ανθρώπου που χάνει σιγά σιγά τα λογικά του και παρασύρεται στη δίνη της σχιζοφρένειας, αν και ενίοτε γίνεται έναυσμα κάποιες καταπληκτικές σκηνές (όπως με εκείνη με την παρανυχίδα στον καθρέφτη), φαντάζει ένα κλικ πιο επιτηδευμένη, συμβολική, βιντεοκλιπίστικη και εν γένει “καλλιτεχνική” από όσο θα έπρεπε. Και στο τέλος του, ο “Μαύρος Κύκνος” αποδεικνύεται πολύ πιο ανώδυνος από όσο θα μπορούσε – και θα έπρεπε – να είναι, ειδικά για τα δεδομένα του Aronofsky. Μήπως ο Darren μαλάκωσε, μήπως φταίει η ταπεινή παραγωγή, ή το ψαλίδι στο μοντάζ; Βλέποντας κάποια documentaries για το “Black Swan” εντόπισα κάμποσες σκηνές που είμαι απόλυτα σίγουρος ότι ουδέποτε είδα στο dvd. Μήπως να περιμένουμε ένα director's cut στο μέλλον; όπως και να έχει και παρά τα εν γένει παραπονάκια μου, δε μπορώ να μην προτείνω ανεπιφύλακτα την ταινία, το κάνω όμως πολύ περισσότερο για την ερμηνεία – φαινόμενο της Natalie Portman. Σαν ταινία είναι αναμφισβήτητα πολύ καλή, αλλά σαφέστατα είναι και ένα βήμα πίσω σε σχέση με το “The Wrestler” ή με το “The Fountain”.
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου