Law Abiding Citizen

Μάστορας : F. Gary Gray
Παίχτες : Jamie Foxx, Gerard Butler
Πόσα πιάνει; 1,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ο Gerard Butler θέλει να το παίξει Gigsaw (από τα “SAW” καλέ!) στη θέση του Gigsaw. Για να το καταφέρει αυτό, μπαίνει φυλακή, μας δείχνει τον κώλο του (!) και σκοτώνει τους άπειρους άσχετους με τους πιο κουλούς εξωφρενικούς μηχανονίντζα τρόπους, μέσα από της φυλακής τα σίδερα. Πολύ άντρας.

Αναλυτικότερα :
Από την αρχή φαινόταν το πράμα ότι είναι στραβό. Στο σπίτι του πρωταγωνιστή, μπουκάρουν οι κακοί, βιαζουν και σκοτώνουν τη γυναίκα και το παιδί του. Γιατί έτσι. Τόση κακία στον κόσμο. Αλλά διατηρώντας παράλληλα όλες τις αιματηρές σκηνές κομμένες, για να πάνε να το δούνε τα παιδάκια με ποπκόρν στο σινεμά. Έχοντας τον άμοιρο πατέρα ανήμπορο να παρακολουθεί. Και μετά φεύγουν, χωρίς όμως να τον πειράξουν. Γιατί έτσι. Μετά, καταδικάζεται σε θάνατο ο ένας (αυτός που πρακτικά δεν έκανε τίποτα) ενώ ο άλλος (ο αληθινός ένοχος) τρώει 3 χρονάκια. Ναι, καλά το μαντέψατε, επίσης γιατί έτσι. Και μετά περνάνε 10 χρόνια. Και κάπου εκεί, αρχίζει πραγματικά η ταινία, η οποία θα ήθελε πολύ να είναι μια συναισθηματικά φορτισμένη ιστορία εκδίκησης, αλλά και με κάποιου είδους διεστραμμένο ηθικό δίδαγμα τύπου SAW. Πέρασε και δεν ακούμπησε. Δεν είναι τόσο κακή η βασική ιδέα. Αλλά τα πολλά ελαττώματα της ταινίας την καταποντίζουν.

Κατ' αρχήν, φταίει το εξωφρενικό σενάριο και οι άπειρες λογικές γκάφες. Ο κακομοίρης μικροεφευρέτης είναι τελικά κάτι μεταξύ τεχνολογικού νίντζα και υπερκατασκόπου! Ο μαύρος τελικά τι είναι; Δικηγόρος, δημόσιος κατήγορος, ντετέκτιβ ή εισαγγελέας; Γιατί μιλά και δρα υιοθετώντας όλες αυτές τις παραπάνω ιδιότητες ταυτόχρονα. Ο δολοφόνος μπαίνει μέσα σε φυλακή υψίστης ασφαλείας και μάλιστα στην απομόνωση. Αλλά σε κάποιο πλάνο, τον βγάζουν μια βόλτα έξω (όχι έξω στον περίβολο, έξω ΚΑΝΟΝΙΚΑ) μόνο και μόνο για να του πει δυο λογάκια (του κώλου) ο αράπακλας και να του ρίξει και δυο σφαλιάρες. Και μετά τον ξαναχώνουν στη μπουζού. Σύμφωνα με την ομολογία του, δε θέλει ούτε εκδίκηση, ούτε την ελευθερία του, ούτε όμως να παραμείνει στη φυλακή. ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΘΕΛΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ (και τη δική μας) ούτε ο ίδιος το ξέρει. Τελικά... μάλλον θέλει να κάνει τον κόσμο καλύτερο, προτάσσοντας διδακτισμούς και ηθικολογίες επιπέδου σύναξης μπαρμπάδων στο καφενείο! Κομπλέ με ουισκάκι και μεζέ από τις 7μιση η ώρα το πρωί!

Δεύτερες έρχονται οι ρομποτικές ερμηνείες. Αμφότεροι οι πρωταγωνιστές είναι αφόρητα ανεπαρκείς και μη πειστικοί στο ρόλο τους. Θα με πεις, πόσο πειστικός μπορεί να ακούγεσαι, άμα σε βάλουν να απαγγείλεις κουραδένιους διαλόγους και ατάκες τύπου : “Είναι αυτός που τρώει σκατά προκειμένου να ζούμε εμείς το Αμερικανικό όνειρο”. Ειδικά ο Gerard Butler δείχνει πιο περίτρανα από ποτέ πόσο περιεριορισμένο είναι το υποκριτικό του εύρος. Ακολουθεί η αδιάφορη διεκπαιρεωτική σκηνοθεσία. Σα να βλέπεις στην τηλεόραση ALTER ένα πράμα (αν και η φωτογραφία είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής). Και τέλος, η ΚΑΚΗ ιστορία, με το απαράδεκτο, απότομο φινάλε και τις κάθε λογής εξωφρενικές καταστάσεις.

Splatter / Gore :
Ένα σώμα που τεμαχίζεται σε 25 (πάνω κάτω) κομμάτια. Με τα βλέφαρα κομμένα, για να παρακολουθεί την όλη... διαδικασία. Με κομμένα χέρια, πόδια, κεφάλι, πέος και κάκαλα. Όλα αυτά ΔΕ θα τα δεις, αλλά θα στα περιγράψουν! Και ένα headshot (στη μάλλον πιο γελοία σκηνή της ταινίας) με... κινητό τηλέφωνο!

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Οι κυρίες σερβίρονται τους κοιλιακούς και τα κωλομέρια του Gerard Butler, σε μια σκηνή που μπήκε για να εξυπηρετήσει αυτό ακριβώς το λόγο. Πως ήταν παλιά με τον Van Damme που σε κάθε του ταινία υπήρχε και μια σκηνή που να δείχνει τον κώλο του; Ακριβώς έτσι! Για το ανδρικό κοινό τίποτα, ακόμα και ο βιασμός στην αρχή, γίνεται μέσα από τα ρούχα!

Ρεζουμέ :
Νόμιζα ότι ο Gerard Butler είχε πιάσει πάτο με το ανεκδιήγητο “The Gamer” αλλά δυστυχώς έπεσα έξω. Τουλάχιστον, αυτό είχε και μια φιλοδοξία, μια πρωτοτυπία και καλές σκηνές δράσης. Εδώ εισπράττεις ένα ανεπαρκές αμάλγαμα ταινιών που έχεις ήδη δει (Seven, SAW, άπειρα σχετικά με righteous serial killers) αλλά που δεν καταφέρνει ποτέ να αγγίξει την ποιότητα και τη λάμψη τους. Μόνο αν δεν έχεις ξαναδεί ταινία στη ζωή σου (ή είσαι 12 χρονών) μπορείς να εντυπωσιαστείς με το “Law Abiding Citizen”. Αποφύγετε.