Κάψε Εγκέφαλο : Feed

Εναλλακτικός Τίτλος : Μικρή Γλυκειά μου Μπετονιέρα
Μάστορας : Brett Leonard
Παίχτες : Alex O'Loughlin , Patrick Thompson , Gabby Millgate
Πόσα πιάνει; δεν πιάνεται, δεν παλεύεται
Με δυό λογάκια :
Ένας τύπος τραβάει μεγάλο ζόρι με χοντρές. Με πολύ χοντρές. Τόσο χοντρές που πρακτικά δε μπορούν πια να περπατήσουν. Τις κρατάει κλειδωμένες στο σπίτι του. Τις καθαρίζει, τις φροντίζει. Τους κάνει έρωτα μέσα σε πολτοποιημένες τροφές, στους εμετούς και στις ακαθαρσίες τους. Και τις ταϊζει. Από το στόμα, από τη φλέβα, με διασωλήνωση, με το χωνί. Μέχρι να σκάσουν. Στην κυριολεξία. Και όλα αυτά μπροστά στην κάμερα και σε live feed στο διαδίκτυο. Η αλήθεια πίσω από τα κίνητρά του είναι πολύ πιο ζοφερή, πολύ πιο σοκαριστική. Ένας αστυνομικός, προσπαθεί να βγάλει την άκρια μέσα στο όλο το νοσηρό σκηνικό.

Αναλυτικότερα :
Από εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί σου έρχεται. Τίποτα δε μπορεί να σε προετοιμάσει για αυτό. Η πλάκα είναι ότι αυτό το ανοσιούργημα κουβαλάει στα μπαγκάζια του περγαμηνές από κινηματογραφικά φεστιβάλ από όλο τον κόσμο. Ακόμα και από κουλτουριάρικα. Πάντως είναι γνωστό cult φαινόμενο, με το δικό της αφοσιωμένο κοινό. Εγώ τι να πω; Όλη η ταινία είναι μια συρραφή από σκηνές που μοναδικός τους σκοπός φαινομενικά είναι να σε κάνει να αηδιάσεις με το ανθρώπινο σώμα. Κάπου υπάρχει και ένα κοινωνικό μήνυμα, σχετικά με τον καννιβαλισμό που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνία και τον ανθρώπινο τρόπο σκέψης. Υπερκατανάλωση προτύπων, ιδεών, πληροφοριών η οποία γίνεται πλέον αλόγιστα με μοναδικό λογικό επακόλουθο... την αλόγιστη απέκκριση αυτών. Κατά τα άλλα, θα ήθελε να μοιάσει και στο “Seven” αλλά οι ανεπάρκειες που χαρακτηρίζουν τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες δεν επιτρέπουν σε αυτό το εργάκι να λάμψει πραγματικά.

Οπότε τι απομένει; Ένα θέαμα γκροτέσκο που μπορεί να ειδωθεί μόνο με ανοιχτόμυαλη διάθεση, όπως είναι απαραίτητο εξάλλου και σε κάθε αληθινή cult ταινία. Και με γερό στομάχι. Σίγουρα η ιστορία έχει την ίντριγκά της και ότι έχει να πει το ταινιάκι, γενικά καταφέρνει να το πει με αφοπλιστική αμεσότητα, παρά τις όποιες αδυναμίες του. Οι ανατροπές του, όπως και το μοναδικά απαισιόδοξο, μηδενιστικό πνεύμα του, έρχονται στη σωστή στιγμή και ίσως να καταφέρουν να σε κερδίσουν. Οριακά. Αν δεν υπήρχε η υπερβολικά προσποιητή δραματοποίηση στο τέλος, τα πράγματα θα ήταν σκάλες καλύτερα. Αλλά το καλό φινάλε σε ανταμείβει. Και σου υπενθυμίζει : όταν κοιτάς επίμονα την Άβυσσο, τότε είναι πιθανό να σου ανταποδώσει τη ματιά και αυτή...

Splatter / Gore :
Η βία είναι σταθερά παρούσα, κυρίως δοσμένη ως επακόλουθο πυροβολισμών.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Η υπερβολή που κυριαρχεί παντού δεν περιορίζεται (δυστυχώς!) καθόλου και στο βαθμό έκθεσης γυμνής παθολογικά παχύσαρκης σάρκας. Η οποία κινηματογραφείται όσο πιο άμεσα, λιτά και χύμα γίνεται. Είναι ίσως το μοναδικό έργο που έχω υπόψη μου στο οποίο η προοπτική του γυμνού όχι μόνο δεν είναι επιθυμητή, αλλά και ενοχλητική! Σίγουρα εδώ δεν πρόκειται να δεις καμία προσπάθεια ωραιοποίησης των πραγμάτων...

Ρεζουμέ :
Κατάλληλο μόνο για πολύ περίεργες νυχτερινές cult προβολές. Εγώ πάντως δε θα το ξαναδώ!