Up

Μάστορας : Pete Docter, Bob Peterson
Παίχτες : συμμετέχουν με τις φωνές τους οι : Edward Asner , Christopher Plummer , Jordan Nagai
Πόσα πιάνει; 5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένας μπάρμπας, πικραμένος και απογοητευμένος από τη ζωή, σκαρώνει το εξής τρελό σχέδιο : θα δέσει στο σπίτι του χιλιάδες μπαλόνια ηλίου που θα το “απογειώσουν” και θα κάνει το μακρινό ταξίδι που πάντα επιθυμούσε! Το σχέδιο πιάνει, αλλά στην πορεία τα πράγματα δεν του έρχονται ακριβώς όπως τα περίμενε. Το αποτέλεσμα είναι μια απίθανη περιπέτεια που θα τον κάνει να αλλάξει για πάντα τρόπο σκέψης και ζωής.

Αναλυτικότερα :
Μια υπέροχα σουρεαλιστική ιδέα, γίνεται πανέμορφη ταινία, που απευθύνεται εξίσου σε παιδιά και ενήλικες. Το πακέτο συνοδεύεται από καταπληκτικά κινούμενα σχέδια, φτιαγμένα με την τελευταία τεχνολογία γραφικών υπολογιστή που θα γεμίσουν την οθόνη σου με μια ανεπανάληπτη πανδαισία χρωμάτων και φαντασμαγορία τοπίων. Κερασάκι στην τούρτα το υπέροχο soundtrack. Το “Up” είναι ίσως μια από τις πιο ανθρώπινες ταινίες των τελευταίων ετών. Ειδικά οι σκηνές στις οποίες ο συμπαθέστατος μπάρμπας (που θυμίζει ύποπτα φυσιογνωμικά τον... Ζάχο Χατζηφωτίου!) αναπολεί τη ζωή που έζησε δίπλα στη γυναίκα που αγάπησε, είναι ότι πιο συγκινητικό έχεις δει εδώ και πολύ καιρό, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να παραμένει τελείως απαλλαγμένο από μελούρα και φτηνά δάκρυα. Όπως σε κάθε ΜΕΓΑΛΗ κωμωδία, στο “Up” τα συναισθήματα χαράς και μελαγχολίας είναι κατεξοχήν αλληλένδετα και οδηγούν στη δημιουργία μιας άκρως αναζωογονητικής επίγευσης που κρατάει για μέρες αφότου έχεις δει την ταινία.

Σε όλα αυτά, δε λείπει μια γενναία δόση “παιδικής” περιπέτειας, σύμφωνα με τα πλέον κορυφαία πρότυπα που μόνο η Disney / Pixar μπορούν να δημιουργήσουν. Όμορφες, καλόγουστα κουλές σεκάνς που δεν είναι παρά καθαρή 100% εξέλιξη του παλιού καλού slapstick humor των ταινιών του βωβού κινηματογράφου. Θέαμα, χιούμορ, πολλή ουσία και λίγα λόγια. Είναι ίσως από τις πλέον λακωνικές ταινίες του είδους του όσον αφορά τους διαλόγους. Και καλά κάνει! Το ενθουσιώδες πακέτο είναι κομπλέ με άκρως σουρεαλιστικούς χαρακτήρες, μεταξύ άλλων ένα κοπάδι σκύλων που μιλάει (!) και ένα περίεργο πουλί (που φέρνει σε... γαλοπούλα του παραδείσου!) το οποίο λατρεύει τη σοκολάτα! Για την ακρίβεια, η περιπέτεια δεν είναι μόνο όχημα, αλλά στόχος και αφορμή, καθώς το θέμα του έργου πραγματεύεται μεταξύ άλλων την αναζήτηση της περιπέτειας για την οποία τόσο πολύ αγωνιά η πιο αγνή, παιδική πλευρά του εαυτού μας, αυτή που διαρκώς καταπιέζουμε προκειμένου να προσαρμοστούμε σε μια κυνική, αποξενωμένη από αληθινές ανθρώπινες σχέσεις και επαφές, κοινωνία.

Παραδόξως, το “Up” βρίθει ενήλικων στοιχείων. Χαρακτήρες (καλοί και κακοί) πεθαίνουν, πληγώνονται, και συμπεριλαμβάνει τουλάχιστον ένα μακάβριο σκηνικό όσον αφορά την παράνοια του “κακού” της υπόθεσης. Είναι ίσως και το πρώτο σχετικό παιδικό που να απεικονίζει αίμα! Βέβαια, μη φαντάζεστε ότι θα δείτε κουβάδες, έχει τη μορφή κόκκινων λεκέδων πάνω στο μέλος που τραυματίστηκε. Αλλά όπως και να έχει, παρά τα υπέροχα χρώματα και τον παιδικό σχεδιασμό των χαρακτήρων, νομίζω ότι απευθύνεται λιγάκι περισσότερο σε ενήλικες, παρά σε παιδιά. Όπως και να έχει, είναι μια υπέροχη ταινία, από αυτές που δικαιολογούν την ίδια την ύπαρξη του Hollywood. Είναι ίσως ό,τι καλύτερο στο είδος του τα τελευταία πολλά χρόνια, μαζί με το υπέροχο WALL – E. Καθαρή κινηματογραφική μαγεία, όπως εκείνες τις μέρες που ήσουν παιδί και τα πάντα φάνταζαν πιο πολύχρωμα, ζωντανά και αληθινά.

Resident Evil Gold Edition

Εταιρία : Capcom
Πλατφόρμα : PS3, XBOX 360, PC
Με δυό λογάκια :
Επανέκδοση του εμπορικά επιτυχημένου και πολύ καλού ποιοτικά Resident Evil 5, μαζί όλες τις επιπλέον παροχές που μέχρι πρότινος ήταν προσβάσιμες αποκλειστικά μέσω του playstation network, σε νέα, καλύτερη τιμή αγοράς.

Τα Θετικά :
Επιστροφή στις survival horror ρίζες της σειράς, με το επεισόδιο “Lost in Nightmares”. Καταιγιστική δράση με το επεισόδιο “Desperate Escape”.

Τα Αρνητικά :
Θα μπορούσε το πακέτο να είναι πιο πλούσιο. Τα επεισόδια είναι αρκετά σύντομα. Χρειαζόταν πιο προσεγμένους διαλόγους. Υπερβολικά απλοϊκό και ισωπεδωτικό το σενάριο. Κάπου, η αφήγηση χωλαίνει και σε αμφότερα, τελειώνει απότομα.

Πόσα πιάνει; Αν δεν έχεις παίξει μέχρι τώρα το Resident Evil 5; - Τότε μη το χάσεις. Αν έχεις ήδη παίξει το παιχνίδι : Κατέβασε για 5 δολάρια μόνο του το “Lost in Nightmares” και προσπέρνα αυτό το πακέτο.

Αναλυτικότερα :
Αγάπη το Resident Evil 5, αναλυτικότατο review του οποίου υπάρχει εδώ και αρκετό καιρό στην Kamariera. Δεν έχω σκοπό να επαναλάβω όσα έχω ήδη γράψει. Αν δε γνωρίζεις καθόλου το ορίτζιναλ παιχνίδι και ψήνεσαι να μάθεις, διάβασε το παλιό review. Αν όχι, καλή καρδιά. Εδώ, όπως και να έχει, θα σχολιάσουμε μονάχα τις εξτρά παροχές του πακέτου, πέρα από το βασικό παιχνίδι, το οποίο εννοείται πως συμπεριλαμβάνεται στο blu-ray δισκάκι. Οι οποίες, είναι συνοπτικά οι εξής :

α) Lost in Nightmares : ένα ολοκαίνουριο επεισόδιο που αφηγείται τα γεγονότα που οδήγησαν στη μάχη μεταξύ του Chris & της Jill ενάντια του Wesker, στο Spencer Mansion. Εδώ, προτεραιότητα των προγραμματιστών ήταν η ατμόσφαιρα έναντι της δράσης. Όλο το επεισόδιο “ξεχειλίζει” από τη γνωστή survival horror ατμόσφαιρα που όλοι αγαπήσαμε στους παλιούς τίτλους της σειράς (και δυστυχώς απουσίαζε από τον τελευταίο...) καθώς και από απροκάλυπτη ρετρό διάθεση. Τα πρώτα δωμάτια του Spencer Mansion είναι ακριβώς τα ίδια με της έπαυλης από το πρώτο Resident Evil. Οι χαρακτήρες ανταλλάσουν ατάκες που πρακτικά λειτουργούν σαν “ανέκδοτα” με αποδέκτες το πιστό κοινό της σειράς. Οι οπτικές γωνίες, το εφέ κάθε φορά που ανοίγεις πόρτα, κάποιες καταστάσεις (πχ η παγίδα) όλα παραπέμπουν στο πρώτο Resident Evil και το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον απολαυστικά νοσταλγικό.

Τα καταπληκτικά γραφικά συμβάλλουν στην επίτευξη μιας άκρως επιβλητικής ατμόσφαιρας. Δε μπορώ να μη σκεφτώ πόσο θα προσκυνούσαμε αν γινόταν ένα καλό remake όλων των παλιών Resident με την καινούρια μηχανή γραφικών. Όπως και να έχει, σε αυτό το επεισόδιο, οι μάχες αργούν να ξεκινήσουν, είναι λίγες, παρατεταμένες και με ένα καινούριο, μοναδικό σε αυτό το επεισόδιο, ψαρωτικότατο B.O.W. Εμφανισιακά το νέο τέρας “σκίζει” αν και η τακτική για να το πολεμήσεις συνοψίζεται σε ένα απλοϊκό “από μακρυά και με ό,τι πιο δυνατό έχεις σε όπλο”. Έτερο, μάλλον ανεξήγητο, ελατωματάκι στις μάχες, είναι ότι ΟΛΕΣ απαρτίζονται με το ίδιο τέρας, με άλλα λόγια, δε θα πολεμήσετε κανένα άλλο από τα πλάσματα του Resident Evil. (Εκτός, φυσικά, από την τελική μάχη με τον Wesker)

Άλλη μια παραδοξότητα του επεισοδίου, έγκειται στο ότι τα όπλα, όλα τα αντικείμενα γενικότερα αλλά και τα τέρατα, διανείμονται με ένα μάλλον τυχαίο μηχανισμό. Σε επανειλημμένα playthroughs η σειρά, το είδος των όπλων και οι τοποθεσίες από τις οποίες έβγαιναν τα τέρατα, ήταν πάντα διαφορετικά. Αλλά όπως και να έχει, είναι η φύση των μαχών τέτοια που τα πιο αδύναμα όπλα, είναι ουσιαστικά άχρηστα. Τέλωσπαντων, όση οικονομία σε πυρομαχικά κάνετε, σε τελική ανάλυση δεν έχει σημασία, καθώς στο δεύτερο μέρος του επεισοδίου υποχρεωτικά θα τα χάσετε όλα και θα πρέπει να πολεμήσετε 3 απανωτές φορές το τέρας, τελείως άοπλοι. Δε θα πω το πως γίνεται αυτό για να μη σας χαλάσω το suspense. Είναι μια απλή αλλά λειτουργική λύση που για μια φορά κάνει τη δουλειά της, αλλά όταν χωρίς προφανή λόγο πρέπει να επαναλάβεις ΑΚΡΙΒΩΣ την ίδια διαδικασία 3 φορές, μου φέρνει περισσότερο σε έλλειψη έμπνευσης και προσπάθεια να επιμηκυνθεί τεχνητά η διάρκεια του παιχνιδιού. Τέλος, στην τελική μάχη με τον Wesker, δεσομένου ότι άπαξ και έχεις παίξει το Resident Evil 5, ξέρεις ήδη πώς τελειώνει. Οπότε, δεν τίθεται θέμα να τον νικήσεις, απλά να αντέξεις για ένα μπαμπάτσικο χρονικό διάστημα, το “φτυροκόπημα” στο οποίο σε υποβάλλει ασταμάτητα.

Σε γενικές γραμμές, για τα 5 δολάρια που στοιχίζει στο playstation network, το επεισοδιάκι αξίζει. Είναι μέτριο σε διάρκεια (περίπου 45 λεπτά με 1 ώρα) και τερματίζοντάς το ξεκλειδώνονται διάφορα καλούδια, όπως η δυνατότητα να το ξαναπαίξεις με τη Jill και να έχεις σαν partner τον Chris, όπως και η επιλογή να παίξεις με σταθερή κάμερα και τον παλιομοδίτικο τύπου Tank χειρισμό από τα παλιά παιχνίδια. Το μεγαλύτερο ελάττωμά που προσωπικά εντόπισα, είναι η τελείως απλοϊκή πλοκή και οι μη ταιριαστοί διάλογοι. Η πλοκή απογοητεύει καθώς το μόνο που επιτυγχάνει είναι να απομυθοποιεί τελείως τον μεγάλο Spencer (ένα εκ των 3 ιδρυτών της Umbrella) παρουσιάζοντάς τον εν ολίγοις σαν... τρελόγερο. Οι διάλογοι που ανταλάσσουν οι πρωταγωνιστές και τα σχόλιά τους σε διάφορες καταστάσεις είναι υπερβολικά χύμα, σε παιδιάστικο σημείο. Φερ'ειπείν, μέσα σε ένα υπόγειο τίγκα σε μολυσματικά όργανα βασανιστηρίων, σάπια πτώματα και νεκροζώντανους γίγαντες που σας κυνηγάνε με... σκουριασμένες άγκυρες (!) οι πρωταγωνιστές φέρονται και σχολιάζουν τα όσα βλέπουν λες και είναι κάτι το τυπικά καθημερινό, που το βλέπουν κάθε μέρα.

β) Desperate Escape : Τοποθετημένο μετά τη μάχη με τη Jill, το επεισόδιο αυτό αφηγείται το πώς συναντήθηκε με τον Josh (τον μαυρούλη φίλο της Sheva) και πώς κατάφεραν και δραπέτευσαν από το μέρος που κρατούνταν για να ξαναενώσουν τις δυνάμεις τους με τους Chris & Sheva. Δίχως κανένα καινούριο στοιχείο (πχ τέρατα, όπλα), σε σχέση με ό,τι έχεις δει στο Resident Evil 5, το επεισόδιο αυτό έχει σαν πρώτη και μοναδική του αρχή την ξέφρενη δράση. Κάθε του στιγμή είναι ένα ανελέητο μακέλεμα, καθώς η Jill & o Josh οργώνουν σμάρια από Majini προκειμένου να φτάσουν στο στόχο τους. Πιο μεγάλο σε διάρκεια σε σχέση με το Lost in Nightmares και αρκετά πιο δύσκολο, θα ευχαριστήσει αρκετά τους fans της δράσης και της ιδιαίτερης μάχης του Resident Evil. Επιπλέον, ειναι γεμάτο με κρυμμένες περιοχές που μπορείτε να αποκαλύψετε καταστρέφοντας κομμάτια του σκηνικού με τα κανόνια που βρίσκονται διάσπαρτα σε διάφορα σημεία της διαδρομής σας. Διαθέτει μερικούς από τους πλέον πολύπλοκους χάρτες που έχετε δει σε αυτό τον τίτλο. Θα σας θυμίσει αρκετά το αντίστοιχο σκηνικό που ο Leon κάνει ντου στη βάση των κακών, στο παλιότερο Resident Evil 4 και τον βοηθάνε από ψηλά τα ελικόπτερα! Ωραίο, αλλά τίποτα που να μην έχεις ήδη ξαναδεί και ξαναπαίξει.

γ) The Mercenaries – Reunion : Παίζετε ξανά τις 8 γνωστές πίστες του The Mercenaries με 8 νέους χαρακτήρες. Μεταξύ αυτών είναι ο Barry Burton (θεός!), η Rebecca Chambers, η Excella και οι υπόλοιποι είναι οι παλιοί χαρακτήρες με νέες στολές και όπλα. Φερ'ειπείν το Hydra Shotgun του Chris, αλλά και το Chaingun με τις άπειρες σφαίρες που κόβει κώλους! Καλό, αλλά θα μπορούσε να έχει πολύ περισσότερο καινούριο υλικό.

δ) Versus : Ίσως η πλέον ενδιαφέρουσα πλην των καινούριων επεισοδίων προσθήκη, σου δίνει τη δυνατότητα να παίξεις deathmatch, online ή offline σε split screen με ένα φίλο σου, αρκεί να διαθέτεις δεύτερο χειριστήριο για το PS3. Είναι ίσως και η παροχή που θα κρατήσει περισσότερο στο χρόνο σε σχέση με τις υπόλοιπες.

Το πακέτο συμπληρώνεται με 4 νέα κουστούμια για τους Chris & Sheva τα οποία είναι επαρκώς τρελιάρικα και έχουν αρκετό χαβαλέ και ένα καινούριο φίλτρο απεικόνισης, που θα πρέπει όμως πρώτα να το ξεκλειδώσεις. Τέλος, υπάρχουν κάμποσες νέες φιγουρίτσες χαρακτήρων.

Ρεζουμέ :
Έχοντας ήδη το ορίτζιναλ παιχνίδι, αξίζει να δώσεις άλλα περίπου 40 περίπου ευρώ μόνο και μόνο για να αποκτήσεις αυτό το εξτρά περιεχόμενο; Η απάντηση είναι ένα σαφέστατο όχι. Προσωπικά, θα πρότεινα να κατεβάσεις για 5 δολάρια το “Lost in Nightmares” και να ξεμπερδεύεις. Αν δεν έχεις παίξει το Resident Evil 5 μέχρι τώρα, αυτή είναι η πλέον καλύτερη ευκαιρία να το πράξεις, καθώς με μειωμένη τιμή αποκτάς έναν από τους πολύ καλούς action τίτλους που κυκλοφορούν εκεί έξω, μαζί με όλο αυτό το bonus περιεχόμενο. Προσωπικά, έκατσα τα υπολόγισα και διαπίστωσα ότι η αξία του εξτρά πακέτου στο σύνολό του προκειμένου να το κατεβάσεις από το Playstation Network, κυμαίνεται στα 20 δολάρια. Πήγα και πούλησα το παλιό μου Resident Evil 5 και με τα φράγκα που έβγαλα, μαζί με επιπλέον 15 ευρώ, αγόρασα τούτο το δισκάκι, και τουλάχιστον τα έχω όλα αυτά και σε χειροπιαστή μορφή, όχι μονάχα σαν ηλεκτρονικά αρχεία αποθηκευμένα στο σκληρό δίσκο του PS3. Είναι και αυτό μια κάποια λύση!

Assassin's Creed II

Εταιρία : Ubisoft
Πλατφόρμα : PS3, XBOX 360, PC
Με δυό λογάκια :
Η επιστροφή του εντυπωσιακού Assassin's Creed, είναι έτη φωτός μεγαλύτερη, καλύτερη και γενικά σε όλους τους τομείς ανώτερη σε σχέση με το πρωτότυπο

Τα Θετικά : Υπέροχα γραφικά, σπουδαία αναπαράσταση των πόλεων και της εποχής γενικότερα, καλλιτεχνική αρτιότητα, άπειρη ποικιλία αποστολών, και επιλογών, καλό & πολύπλοκο σενάριο. Gameplay με άποψη, ποιότητα, πρωτοτυπία και ποικιλία. Είναι σαν Grand Theft Auto με σπαθιά.

Τα Αρνητικά : ο Desmond είναι ακόμα φλώρος. Το πλήθος των επιλογών μπορεί να “πελαγώσει” τους αρχάριους παίκτες. Μικρές ατέλειες στα γραφικά, σε ελάσσονες, επιμέρους λεπτομέρειες. Απαιτητικός χειρισμός με διάσπαρτες μικροατέλειες. Τα racing events τείνουν να γίνονται εκνευριστικά. Είναι σαν Grand Theft Auto με σπαθιά.

Πόσα πιάνει; 4,5 / 5 και με το ζόρι συγκρατήθηκα για να μη του βάλω 5 / 5
Αναλυτικότερα :
Να πω την αλήθεια, με απογοήτευσε το πρώτο Assassin's Creed. Αν και ήταν έξοχα πρωτότυπο στον τομέα του χειρισμού και του gameplay, με το δικό του, εξαίσια πρωτότυπο στυλ και ατμόσφαιρα. Παρόλα αυτά, οποιοσδήποτε μπορεί να χαληναγωγήσει τον ενθουσιασμό του, δε γίνεται παρά να μη καταλάβει σύντομα το εξής : το παιχνίδι χωλαίνει. Οι περισσότεροι θα το καταλάβετε περίπου στο 3ο επεισόδιο, μετά την αρχική πολύ καλή εντύπωση και το ωραίο tutorial, όταν τα πάντα όλα αρχίζουν να επαναλαμβάνονται.

Το Assassin's Creed, απέτυχε να κάνει αυτό που οι δημιουργοί του ονειρεύτηκαν για τον εξής απλό λόγο : ήταν ανολοκλήρωτο. Είχε μόλις 3 διαφορετικά είδη αποστολών (κλέψε το πορτοφόλι κάποιου / δείρε κάποιον / κρυφάκουσε μια συζήτηση). Σε ταλαιπωρούσε με πανομοιότυπο, απογοητευτικό και αταίριαστο με το πνεύμα του παιχνιδιού φινάλε, σε κάθε του επεισόδιο (έπρεπε να σκοτώσεις το στόχο σου, στον πλέον ακατάλληλο τόπο & χρόνο, σε κοινή θέα και μετά να γλυτώσεις με τη ζωή σου). Χώρια που οι σκηνές που λαμβάνουν χώρα στο παρόν ήταν αφόρητα εκνευριστικές, αργές, παρατεταμένες, δυσλειτουργικές στο σύνολό τους! Απελπισμένα ζητούσα κάποιον assassin για να καθαρίσει τον ηλίθιο κεντρικό χαρακτήρα, Desmond!!! Δεν άντεχα άλλο την ανημπορία και τη γκρίνια του! Τέλος, κερασάκι στην τούρτα, ήταν οι ατελείωτοι loading times που περνούσαν, μέχρι το παιχνίδι να σώσει / φορτώσει δεδομένα.

Παρόλα αυτά, οι αρετές του δεν ήταν λίγες και αν μη τι άλλο υπήρξαν παραπάνω από αρκετές για να θελελιωθεί αυτό το απίστευτο δεύτερο μέρος. Δε θέλει και πολύ φαντασία για να καταλάβεις ότι το Assassin's Creed II είναι το παιχνίδι που ανέκαθεν είχαν στο μυαλό τους και ήθελαν να φτιάξουν οι δημιουργοί του, αλλά δε διέθεταν την εμπειρία και την τεχνογνωσία για να το κάνουν. Τότε. Γιατί, τώρα επιτέλους τα κατάφεραν!

Σενάριο :
Αναλαμβάνεις το ρόλο του Ezio, ενός πλουσιόπαιδου (και λιγάκι... κωλόπαιδου!) που η προδοτική εκτέλεση του πατέρα και των αδερφών του, τον μπλέκουν σε μια άνευ προηγουμένου συνωμοσία. Ο πατέρας του ανήκε στο αρχαίο τάγμα των Ασσασίνων οι οποίοι μάχονται διαχρονικά την αντίστοιχη μυστική κοινωνία των Σταυροφόρων. Ο Ezio θα ακολουθήσει τα χνάρια του πατέρα του με σκοπό να πάρει εκδίκηση και να ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από τα χαοτικά γεγονότα. Πολύπλοκο, ιντριγκαδόρικο και ποτισμένο στο πνεύμα μιας υπέροχης εποχής (Αναγεννησιακή Ιταλία), σε βάζει σταδιακά στα μυστικά του και σε τυλίγει με τα άπειρα sub plots του.

Μη ψαρώσεις που θα χάσεις τη μπάλα στην αρχή – είναι ένα πολύπλοκο σενάριο που λαμβάνει χώρα σε δυο ξεχωριστές χρονικές περιόδους, το τότε και το τώρα. Και ευτυχώς, η μερίδα του λέοντος, έχει δοθεί στο υπέροχο τότε. Τέρμα οι εκνευριστικές, ατέλειωτες σκηνές με τον Desmond να γκρινιάζει κάθε φορά που είναι να μπεί στο Animus! Το σενάριο, συμπληρώνεται εντός αλλά και εκτός παιχνιδιού, με διάφορους, έξοχους τρόπους. Ναι, καλά διάβασες. ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ. Δώσε βάση. Όσο παίζεις, κάθε μέρος, τόπος, έθιμο γενικά οτιδήποτε πρέπει ή είναι καλό (ή απλά έχει γούστο να ξέρεις) προστίθεται στη βιβλιοθήκη γνώσεών σου. Σταδιακά, το μυαλό του χαρακτήρα σου, γεμίζει με δεδομένα και μετατρέπεται σταδιακά σε μια αχανή εγκυκλοπαίδεια που έχει τα πάντα όλα για την εποχή, το σενάριο και γενικά ότι μπορείς να φανταστείς που να έχει έστω την παραμικρή σχέση με τα όσα πραγματεύεται το παιχνίδι.

Μάλιστα, είναι χωρισμένη και οργανωμένη σε κεφάλαια (τύπου : πρόσωπα, μέρη, συνομωσία, κλπ) για να διαβάζεται άνετα. Επιπλέον, μέσα στο παιχνίδι, καθώς εξερευνείς την Ιταλική ύπαιθρο, υπάρχουν κάποια περίεργα κρυμμένα σύμβολα που όταν ο Ezio (το ιστορικό “Avatar” του κεντρικού χαρακτήρα σου, Desmond) τα ανακαλύπτει, οι συνεργάτες σου μέσω του Animus τα αποκωδικοποιούν με αποτέλεσμα ένα πολύ μικρής διάρκειας βίντεο, που αποτελεί παραμικρό μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου το οποίο θεωρητικά αποκαλύπτει όλη την αλήθεια του παιχνιδιού!!! Η διαδικασία της αποκωδικοποίησης γίνεται πάντα με τη μορφή διάφορων mini games που θα σου θυμήσουν έντονα στιγμές από τις νουβέλες του Dan Brown, γεμάτες από αινίγματα που μοιάζουν σα να βγήκαν από τον “Κώδικα DaVinci”! Είναι μια υπέροχη και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα καινοτομία που σίγουρα θα σε ενθουσιάσει.

Το σενάριο ΕΚΤΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ εμπλουτίζεται και συμπληρώνεται με πολύ ωραίες ταινίες μικρού μήκους τις οποίες μπορείς να τις βρεις δωρεάν στο ίντερνετ. Απαρτίζοντας ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ηθοποιούς, σε περιβάλλοντα που είναι φτιαγμένα από γραφικά υπολογιστή (μάλιστα, οι παραγωγοί ισχυρίζονται ότι είναι τα πραγματικά γραφικά των περιβάλλοντων του παιχνιδιού!) είναι όπως και να έχει εξαιρετικά ενδιαφέροντα, αν και όχι απαραίτητα για να καταλάβεις το τι παίζει στην ιστορία. Προορίζονται κυρίως για όσους θέλουν να εμβαθύνουν στο σενάριο και στον κόσμο του παιχνιδιού. Αλλά όπως και να έχει, αποτελούν μια πολύ έξυπνη κίνηση της κατασκευάστριας εταιρίας που κάνει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ παιχνιδιού και πραγματικότητας να γίνεται κάπως πιο δυσδιάκριτη.

Γραφικά & Ήχος :
Υπέροχα γραφικά, καταπληκτική χρωματική παλέτα και φωτισμοί, δίνουν άνευ προηγουμένου ζωντάνια στους τόπους που επισκέπτεστε. Πραγματικά, δεν έχω ξαναδεί τόσο ολοκληρωμένη απεικόνιση Ιστορικής περιόδου σε παιχνίδι. Τα κτήρια έχουν καταπληκτική ποικιλία και είναι γεμάτα με ατμοσφαιρικά textures & λεπτομέρειες (κάγκελα, περβάζια, ακροκέραμα, μπαλκόνια, παράθυρα κλπ), οι οποίες δεν είναι μονάχα διακοσμητικού χαρακτήρα, καθώς, πρακτικά ο,τιδήποτε δεν είναι απλός τοίχος μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν από τον Ezio για να αναρριχηθεί σε αυτό. Οι ολοζώντανοι τόποι είναι γεμάτοι κόσμο, ένα πολύβουο, πολύχρωμο πλήθος που κάνει τις εργασίες του, βολτάρει, ή απλώς κωλοβαράει, έμποροι πουλάνε τα εμπορεύματά τους, επαίτες ζητιανεύουν, βάρδοι σας κυνηγάνε τραγουδώντας και παίζοντας χαζή μουσική ζητώντας τον οβολό σας (και ενίοτε καταστρέφοντας την κάλυψή σας!), φρουροί περιπολούν, διαρρήκτες κλέβουν κόσμο (ενίοτε και το χαρακτήρα σου!) με αποτέλεσμα ένα χαοτικό κυνήγι με τις αρχές της πόλης. Τα μοντέλα των χαρακτήρων είναι πάρα πολλά και προσεγμένα, ντυμένα με ρεαλιστικές φορεσιές της εποχής. Βέβαια, με τέτοια κίνηση στους δρόμους και με τόσα πολλά μοντέλα που παρελαύνουν συνεχώς μπροστά σου, αναπόφευκτα κάποια από αυτά επαναλαμβάνονται.

Ο ήχος είναι κατά κανόνα διακριτικός, λιτός και εναρμονισμένος με τα ατμοσφαιρικά γραφικά. Η απουσία ενός τυπικού soundtrack είναι εσκεμμένη και εντείνει το κλίμα της περιπέτειας και το suspense. Τα ηχητικά εφφέ θα μπορούσαν να είναι καλύτερα, ωστόσο, αυτό που κλέβει την παράσταση είναι το ατελείωτο speech. Οι χαρακτήρες, ακόμα και οι πιο ασήμαντοι τυχαίοι περαστικοί δε βάζουν γλώσσα μέσα, συνδιαλέγονται μεταξύ τους συνέχεια, ενίοτε σχολιάζοντας τα “κατορθώματά” σας. Άμα δεν έχετε λάβει μέτρα να κρύψετε τις πράξεις σας, τελάληδες (των οποίων τη σιωπή μπορείτε να εξαγοράσετε!) βγαίνουν στο δρόμο και προειδοποιούν τον κόσμο ότι κυκλοφορεί ένας δολοφόνος στην πόλη! Όλοι οι διάλογοι απαγγέλονται με πειστικό, ατμοσφαιρικό τρόπο και με αντίστοιχη Ιταλική προφορά! Η ομιλία, ειδικά των πρωταγωνιστών εναρμονίζεται πολύ ωραία με τα χείλη τους δημιουργώντας ένα εξαίσιο οπτικοακουστικό αποτέλεσμα.

Χειρισμός :
Για όσους έχουν παίξει το προηγούμενο παιχνίδι, τίποτα δεν έχει αλλάξει στο χειρισμό, απλά έχουν προστεθεί πολλά επιπλέον στοιχεία και έχουν διορθωθεί αρκετά λάθη και ελλείψεις. Πλέον, τα combos, τα counters & οι ελιγμοί βγαίνουν ανετότερα. Η μάχη κυλάει πιο ομαλά και οι κινήσεις είναι λιγότερο “ρομποτικές”. Σε γενικές γραμμές, ο χειρισμός είναι πολύ πρωτότυπος και “αντισυμβατικός” αλλά αφότου παρέλθει λίγη ώρα τριβής, θα σου γίνει δεύτερη φύση. Η βασική αρχή είναι ότι το κάθε κουμπί εκτελεί κάποιες γενικές έιτουργίες, οι οποίες ενίοτε αλλάζουν ή γίνονται πιο συγκεκριμένες, ανάλογα με την φάση στην οποία βρίσκεται ο χαρακτήρας σας. Οι πράξεις και οι επιλογές σου σαν Ezio είναι φαινομενικά αμέτρητες και μπορεί να αποπροσανατολίσουν τον αρχάριο παίκτη. Όμως, είναι τόσο εναρμονισμένες με τις καταστάσεις και τα καθήκοντα που καλείστε να φέρετε εις πέρας, που θα σας “βγει” με τον πλέον φυσικό και ενστικτώδη τρόπο.

Ένα προβληματάκι όσον αφορά το χειρισμό, που υπήρχε και στο προηγούμενο παιχνίδι, εξακολουθεί να υπάρχει και εδώ : επειδή οι επιφάνειες με τις οποίες αλληλεπιδρά ο Ezio είναι πάρα πολλές, μπορεί ενίοτε να κάνει μια διαφορετική πράξη σε σχέση με αυτή που αρχικά σχεδιάζατε. Ωστόσο, το ελαττωματάκι αυτό έχει περιοριστεί αρκετά σε σχέση με το πρώτο Assassin's... και δεν πρόκειται να επηρρεάσει σημαντικά την απόλαυση του παιχνιδιού. Ένα θεματάκι επίσης υπάρχει όταν καμιά φορά ο Ezio κολλάει σε αντικείμενα του περιβάλλοντος με τα οποία ΔΕ μπορεί να αλληλεπιδράσει (πχ μικρά δέντρα, τοίχοι, χαλάσματα) αλλά και πάλι, τίποτα το σημαντικό.

Gameplay :
Χαίρε βάθος αμέτρητο. Η αρχή που διέπει το gameplay είναι ότι μπορείς εύκολα να το μάθεις, αλλά δύσκολα θα γίνεις master στα άπειρα μυστικά του. Πάρε για παράδειγμα τη μάχη. Αυτά που χρειάζεσαι να μάθεις για να προχωρήσεις στο παιχνίδι, είναι τόσο απλά, όσο το συγχρονισμένο πάτημα δυο κουμπιών. Αλλά, πέρα από αυτά, υπάρχουν πάρα πολλές επιπλέον επιλογές (κάποιες από αυτές τις έχεις for free, σε κάποιες πρέπει να κάνεις προπόνηση, κάποιες πρέπει να τις αγοράσεις και κάποιες να τις ανακαλύψεις αποκτυπτωγραφώντας αρχαία κείμενα απόκρυφης γνώσης!) που ναι μεν δεν είναι απαραίτητες να τις ξέρεις, αλλά είναι τόσο γαμάτες που θα θες να τις μάθεις όλες! Counters, combos, reversals, ελιγμοί αποφυγής, αφοπλισμοί, κλεψίματα όπλων, προσποιήσεις και βρόμικα κόλπα (πχ ρίχνεις χώμα στα μάτια του αντιπάλου) Πλήρης μάχη σώμα με σώμα με πιασίματα, χτυπήματα, κεφαλιές, γονατιές, σπρωξίματα, τα οποία αν τα εκτελεστούν στρατηγικά, μπορεί να έχουν ενίοτε θεαματικά / καταστροφικά / κινηματογραφικά αποτελέσματα! (πχ να γκρεμίσετε τον αντίπαλο από μια στέση / πολεμίστρα / γκρεμό, να τον ρίξετε πάνω σε ευθραυστα αντικείμενα του περιβάλλοντος για επιπλέον ζημιά και πάει λέγοντας)

Μετά, είναι τα γκάτζετ! Κρυμμένες λεπίδες, μαχαίρια ρίψης, βόμβες καπνού, ακόμα και τα χρήματά σας μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν εργαλείο! (τα ρίχνετε και κόσμος τρέχει να τα πιάσει, μπαίνοντας εμπόδιο ανάμεσα σε εσάς και τος διώκτες σας) Σε προχωρημένα επίπεδα, θα χρησιμοποιήσετε για τις αποστολές (ή απλά για το χαβαλέ σας) ακόμα και εφευρέσεις του Leonardo Da Vinci, με τον οποίο ο Ezio τυγχάνει να είναι καλός φίλος! Μετά, πέρα από την απλή μάχη, υπάρχουν οι τεχνικές δολοφονίας των Ασσασίνων (πολλές από τις οποίες είναι απόκρυφες και θα πρέπει να τις ανακαλύψετε) Τέλως πάντων, καταλάβατε αυτό που θέλω να σας πω. Μπορείτε να κερδίσετε όλες τις μάχες του παιχνιδιού απλώς πατώντας επανηλημμένα το πλήκτρο επίθεσης και ενίοτε κάνοντας άμυνα. Αλλά αν θέλετε να εμβαθύνετε, υπάρχει υλικό φαινομενικά άπειρο!

Και όλα αυτά, εν ολίγοις φανταστείτε να εφαρμόζονται με αντίστοιχους τρόπους σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού. Θέλετε να εκτελέσετε μια αποστολή; Μπορείτε απλά να πάτε με τρόπο, να στηθήτε στο κατάλληλο σημείο και να κάνετε αυτό που απαιτείται. Αλλά υπάρχουν επιπλέον κόλπα, στρατηγηκές και εναλλακτικές λύσεις που πέρα από πολύ πρωτότυπα, ταιριάζουν άψογα και με το πνεύμα του παιχνιδιού και της εποχής! Μπορείτε να μισθώσετε κλέφτες, μισθοφόρους, ιερόδουλες (!) που θα κάνουν τον απαραίτητο αντιπερισπασμό στους φρουρούς. Ή απλά να γίνετε ένα με το πλήθος και να περάσετε κάτω από τη μύτη τους απαρατήρητοι. Μπορείτε να σκοτώσετε από κοντά, στα μουλωχτά, από μακριά και φυσικά με τις απόκρυφες τεχνικές των ασσασίνων! Για να αποδράσετε από τα ζόρικα, μπορείτε απλά να τρέξετε σαν τρελός, κάνοντας ξέφρενο parkour στην πόλη. Μπορείτε να δημιουργήσετε αντιπερισπασμούς, να πετάξετε χρήματα που θα κάνουν το πλήθος να “αφηνιάσει”, να χρησιμοποιήσετε γκάτζετ, ή απλά να τους σκοτώσετε όλους, αν αισθάνεστε αρκετά κάφροι!

Πάμε στο σενάριο. Θέλετε απλά να το τερματίσετε; Κάνετε τις υποχρεωτικές αποστολές που ξετυλίγουν την πλοκή του παιχνιδιού, αφήστε όλα τα άλλα και ξεμπερδέψατε. Αλλά πέρα από αυτές υπάρχουν μιλιούνια διαφορετικών ειδών αποστολών και σεναρίων που όδηγούν σε άπειρες ετερόκλητες καταστάσεις! Παράδοση γραμμάτων, πληρωμένες εξτρά αποστολές και δολοφονίες, διαγωνισμός parkour-αρίσματος (!), εξερεύνηση στους μυστικούς τάφους ιστορικών ασσασίνων, αναζήτηση collectibles, απόκρυφων συμβόλων, λύση γρίφων, management της περιουσίας σας, ντύσιμο της έπαυλής σας με έργα τέχνης, αγάλματα, όπλα και πανοπλίες! Ανακαίνιση της πόλης σας με μαγαζιά και υπηρεσίες που θα σας προσφέρουν επιπλέον επίδομα! Σε αυτό το θέμα, το παιχνίδι θυμίζει πολύ έναν άλλο εξίσου αγαπημένο τίτλο, το Oblivion. Ή, ακόμα περισσότερο (δεδομένου ότι το παιχνίδι ΔΕΝ είναι rpg) θα σας θυμίσει τα παιχνίδια της σειράς Grand Theft Auto. Τώρα, αυτό μπορεί να είναι καλό ή κακό, ανάλογα με το πρωσοπικό σας γούστο.

Ρεζουμέ :
Τι άλλο να πεις; Το Assassin's Creed II είναι ένα μικρό έργο τεχνης και ίσως το πιο ολοκληρωμένο παιχνίδι που μπορείς να παίξεις αυτό τον καιρό. Δουλεμένο και προσεγμένο σε αηδιαστικό βαθμό, μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Αμέτρητο βάθος, ποικιλία, πρωτοτυπία, ατμόσφαιρα, τα πάντα όλα! Εξαίρετο δείγμα software αλλά και επαγγελματισμού, από μια από τις πλέον αξιόπιστες και ιστορικές εταιρίες που υπάρχουν εκεί έξω.

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Δώσε βάση και στις Collector's Edition που κυκλοφορούν εκεί έξω. Η μια περιέχει μεταξύ άλλων μια 6ιντση λεπτομερέστατη φιγούρα του Ezio από ρητήνη, φορώντας τη λευκή ή τη μαύρη στολή του Ασσασίνου. Η πιο απλή, περιέχει μια άκρως ενδιαφέρουσα ταινία (Assassin's Creed : Lineage) διάρκειας περίπου μισή ώρα, που διηγείται τα γεγονότα που συμβαίνουν ακριβώς ΠΡΙΝ ξεκινήσει η ιστορία του παιχνιδιού. Επιπλέον, κυκλοφορεί και η κονσόλα PS3 πακέτο με την απλή έκδοση του παιχνιδιού. Παραδόξως, η τιμή του έχει πέσει ήδη πολύ, φαντάσου ότι αγόρασα την Collector's Edition με την ταινία, ολοκαίνουρια & σφραγισμένη, μόλις 29 ευρώ από γνωστό πολυκατάστημα στην Αθήνα!

Τόσο φτηνά που τα κλαίμε... οι καταναλωτές!

Λοιπόν, δώσε βάση, γιατί όλα όσα ακολουθούν είναι ΑΛΗΘΙΝΟΤΑΤΑ και όποιος έχει αμφιβολία, μπορώ να του δείξω και τη σχετική απόδειξη και τα χαρτιά της αγοράς που τα έχουν όλα γραμμένα αναλυτικότατα. Όλοι γνωρίζουμε το βασιλιά των δόσεων και των εκπτώσεων στην Ελληνική αγορά των ηλεκτρικών ειδών. Έλα τώρα, είναι αυτός που τα δίνει “Τόσο φτηνά που τα κλαίει!”

Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Το μικρομεσαίο έπος που ακολουθεί στις επόμενες παραγράφους, ξεκινάει με μια μάλλον αρκετά πεζή αφορμή. Χαλάει το πλυντήριο της Αφροδίτης. Αποφασίζουμε να πάρουμε ένα καινούριο, καθώς συνέφερε σχετικά πολύ περισσότερο το να το αντικαταστήσουμε, παρά να πληρώσουμε το κόστος επισκευής του. Έκανε και κάτι παραπονάκια το ψυγείο, η κατάψυξη είχε βγει off, λέμε δε βαριέσαι, παλιές ηλεκτρικές συσκευές ήτανε, τα ψωμιά τους τα φάγανε, τα λεφτά τους τα βγάλανε. Αλλάζουμε λοιπόν και το πλυντήριο. Η Αφροδίτη επιμένει να πάμε στο γνωστό βασιλιά των δόσεων. Τέλωσπάντων, λέω πως δε χάνουμε τίποτα αν ρίξουμε μια ματιά. Σωστός; Αμ δε, κούνια που με κούναγε...

Στο μαγαζί όλα ωραία, σφουγγαρισμένα και γυαλιστερά. Να λέμε και του στραβού το δίκιο : οι τιμές ήταν σε γενικές γραμμές καλές. Δεδομένου ότι πλήρωνες μετρητοίς. Δηλαδής, έτσι και είχες ζεστά μετρητά στην τσέπη σου, μπορούσες να σηκώσεις όλο το νοικοκυριό σου, και να αποχωρήσεις από το κατάστημα ευτυχισμένος και σχετικά κερδισμένος.

Βρίσκουμε λοιπόν ένα ωραίο ψυγειοκαταψύκτη Bosch, προσφορά από 1088, στα 730 ευρώ. Πάρα πολύ ωραία λέμε, τύλιξέ μας το να το πάρουμε σπίτι. Βρίσκουμε και ένα 8λιτρο πλυντήριο Morris, στην επίσης πολύ καλή τιμή των 343 ευρώ. Ακόμα πιο ωραία. Έχουμε και λέμε λοιπόν, για να συνοψίσουμε, σύνολο ψυγειοκαταψύκτης και πλυντήριο : 730 + 343 = 1073 ευρώ. Σημειωτέον : οι τιμές αυτές είναι οι αρχικές, ΜΕΤΡΗΤΟΙΣ που θα δεις γραμμένες στο καρτελάκι. Πάμε παρακάτω.

Η Αφροδίτη πανευτυχής. Ακόμα και εγώ που τα τίγκα mainstream υπερκολοσσούς μαγαζιά σε γενικές γραμμές δεν τα πολυσυμπαθώ, βρίσκομαι στην άβολη για τον εγωισμό μου θέση να ομολογήσω ότι μας έκατσε μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία με ποιοτικές ηλεκτρικές συσκευές που θα κρατήσουν (hopefully και γεροί να 'μαστε) αρκετά χρόνια. Με το που κλείνεται το deal λοιπόν και λέμε το “I do”, αρχίζει να πέφτει η παραμύθα. “Κυρία Αφροδίτη, θα θέλατε να συμπεριλάβουμε στις συσκευές την “Total Absolut Super Duper Care” εγγύηση του καταστήματός μας; Με μια ΜΙΚΡΗ επιβάρυνση στην τιμή, σας εγγυόμαστε πως ό,τι κι αν πάθει η συσκευή, σας την αλλάζουμε επί τόπου και δωρεάν για τα επόμενα 5 χρόνια!”

Αστράφτει το μάτι της Αφροδίτης! “Ναι!” ουρλιάζει εκστασιασμένη! Γιατί να μη ξεχνάμε ότι την είχε πιάσει και ένα καταναλωτικό berserk, όπως πιάνει κάθε γυναίκα που τη βάζεις μέσα σε εμπορικό μαγαζί με πρόθεση να το “σηκώσετε”! Κοινώς, το μόνο που έβλεπε ήταν οι καινούριες της συσκευές και οι ευτυχισμένες ειδυλλιακές στιγμές που θα περνούσε μαζί τους στο μέλλον! Και η κοινή λογική πάει περίπατο!

Τέσπα, προσπαθώ να κρατήσω έναν αντίποδα ορθολογισμού απέναντι στη λαίλαπα της θηλυκής καταναλωτικής παραφροσύνης. Δηλαδή, σα να προσπαθείς να σκοτώσεις ελέφαντα με κλανιές! Συλλογίζομαι πως η όλη φάση είναι ψιλοπαπάτζα επειδή : α) Τέτοιου τύπου συσκευές, στη συντρηπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, είναι φτιαγμένες από τη μάνα τους με τέτοιες προδιαγραφές ώστε στάνταρ να ξεπερνούν σε διάρκεια ζωής την 6ετία, μη πω και την 7ετία κίολας και με περάσετε για νοσταλγό της χούντας! Εκτός κι αν έχεις πάρει από τις φτηνιάρικες τις Κινέζικες που είναι της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη. β) κάτι μου λέει ότι η περίφημη ΜΙΚΡΗ επιβάρυνση στην τιμή, τελικά δε θα είναι και τόσο μικρή! Απαντώ λοιπόν ευγενικά στην υπάλληλο πως όχι, θε θα θέλαμε να πάρουμε τις συσκευές μας με εγγύηση.

Έγραψα, ο δικός σου! Σούταρα για γκόλ από τα αποδυτήρια! Μιλάμε...

...για τραγική αποτυχία!!! Αφενός η τσουπωτούλα υπάλλληλος μέλλει να με κοιτά μέχρι το τέλος του σουαρέ με τέτοιο ξινισμένα αηδιασμένο ύφος λες και ήμουνα λεπρός. “Χέστηκες και η βάρκα γέρνει” θα με πεις. Σύμφωνοι. Έλα μου όμως, που αφετέρου μου τραβάει τάκλιν η ίδια μου η μάνα αναφωνώντας “Μα τι λες βρε Γιώργο! Δε γίνεται να πάρουμε τις συσκευές δίχως εγγύηση!” Και τοποθετώντας την ταφόπλακα που θα σκεπάζει οριστικά το βατερλώ μου, συμπληρώνει (με το γνωστό πεισματάρικο ύφος τύπου “σκασίλα μου μεγάλη και 10 παπαγάλοι!”) : “Εγώ θέλω την εγγύηση!” Δίχως να υπάρχει πλέον περιθώριο να πω και πολλά πράγματα – χώρια που η υπάλληλος από δω και μπρος θα απευθύνεται οριστικά και μόνο στη μάνα μου λες και εγώ δεν υπάρχω! - “αποφασίζουμε” τα πάρουμε τις συσκευές με την γαμάτη εγγύηση.

Έχουμε και λέμε. Η εγγύηση για τον ψυγειοκαταψύκτη είναι επιπλέον 170 ευρώ στην τιμή. Η αντίστοιχη για το πλυντήριο, είναι 130 ευρώ. Το κόστος των συσκευών μας, ανεβαίνει δηλαδή από το πολύ καλό ποσό των 1088 ευρώ, στο όχι-και-τόσο-καλό-πλέον ποσό των 1388 ευρώ. “Θα θέλατε κυρία (είπαμε, εγώ δεν είμαι πλέον παρών!) και κάποια δωράκια του καταστήματος που πάνε πακέτο με τις συσκευές;” συμπληρώνει η υπάλληλος, ενώ πληκτρολογεί πυρετωδώς στον ηλεκτρονικό υπολογιστή και προσπαθεί να μασκαρέψει τη χαρά της (...θέλει η πτάνα να κρυφτεί και η χαρά δε την αφήνει, που λένε και στο χωριό μου...) “Θέλω! Θέλω!” αναφωνεί η Αφροδίτη, με το μάτι να γυαλίζει ακόμα! Μπαίνουν λοιπόν στη σούμα και τα δωράκια τα οποία α) αφενός, δεν ξέρουμε ποιά είναι β) σημειώστε τη λέξη “ΔΩΡΟ” θα επανέλθουμε σε αυτή μετά.

Και πάμε στην τελική κίνηση ματ του βασιλιά των εκπτώσεων, που ονομάζεται δόσεις. “Πόσες δόσεις θα θέλατε κυρία; Έχουμε πρόγραμμα με 12, 24, 36...” “Κι άλλες! Κι άλλες!” ουρλιάζει η Αφροδίτη, βλέποντάς τα και ανεβάζοντας το στοίχημα! Επειδή, έχει ακλόνητη μέσα της την πεποίθηση – όπως και οι περισσότερες γυναίκες εκεί έξω – ότι οι δόσεις υπόκεινται σε κανόνα τύπου “όσο πιο πολλά, τόσο πιο καλά!” “64 δόσεις!” συμπληρώνει ενθουσιασμένη η υπάλληλος! “Ναι! Ναι!” ψελλίζει εκστατική η Αφροδίτη! “Θα θέλατε και το οικονομικό πρόγραμμα που να σας επιτρέπει να ξεκινήσετε την αποπληρωμή των δόσεων σε 1 χρόνο από τώρα;” “Ναι! Ναι!” συγκήνιση στα πρόθυρα δακρύων η Αφροδίτη. Να υποθέσω πως δεν της πέρασε από το μυαλό πως το “οικονομικό” πρόγραμμα δεν αποσκοπεί στη δική μας οικονομία, αλλά στη δική τους, αφού αφήνει το χρέος να τοκίζεται στην τράπεζα, για έναν ολάκερο χρόνο;

Περιμένουμε να βγει η απόδειξη αγοράς. Έχοντας (μόνο εγώ προφανώς) υπόψη ότι ήδη από τα 1073 ευρώ φτάσαμε στα 1373 και ποιός ξέρει πού θα πάει και με τις δόσεις! The sky is the limit!!! Θέλετε λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα;

Είστε σίγουροι;






Μπέσα τώρα! Είστε σίγουροι;






Να επαναλάβω πως όλα όσα γράφω είναι 100% αληθινά και έχω την απόδειξη για όσους αμφιβάλλουν...






...λοιπόν...






...σας έσπασα τα κάκαλα, ε;






...υπομονή, τώρα σας έρχεται...






...3...






...2...






...1...






2005 ευρώ! Τιμή μέσα στην οποία συμπεριλαμβάνεται κανονικότατα (και φυσικά, μαζί με όλα τα άλλα, τοκίζεται και διπλοτοκίζεται) το ΔΩΡΟ του καταστήματος, που ήταν α) κάτι απορρυπαντικά για 7,31 ευρώ, β) σετ καθαρισμού 21,92 ευρώ, γ) διαχειριστικά έξοδα (δηλαδή;;;) 15 ευρώ, δ) προστασία αγορών (ο ποιός;;;) 35,31 ευρώ και τέλος, ε) προστασία πληρωμών (δηλαδή, άλλη από την προστασία αγορών;!;) για άλλα 17,65 ευρώ!

Από τα 1073 ξεκινήσαμε λοιπόν, ανεβήκαμε στα 1373 και τερματήσαμε στα 2005 ευρώ! Όλα αυτά σε τελική ανάλυση, για έναν απλό ψυγειοκαταψύκτή και ένα απλό πλυντήριο. Τα οποία είναι καλής ποιότητας μεν, αλλά σίγουρα ΟΧΙ τόσο καλής που να δικαιολογεί την εξωφρενική, τελική ΑΛΗΘΙΝΗ τιμή, τα λεφτά που στην πράξη βγαίνουν από την τσέπη. Συμπέρασμα : όσα και αν ισχυρίζονται ότι “χάνουν” φαινομενικά με την έκπτωση, τα κερδίζουν στο πολλαπλάσιο με λογιστικά τρυκ και υπερτιμημένες “ευκολίες” πληρωμής. Σίγουρα ο γνωστός κολοσσός της ηλεκτρονικής αγοράς δεν είναι ο μόνος που κάνει τέτοιες μαϊμουδιές. Όλοι τους, πάνω κάτω τα ίδια κάνουν. Και αν μη τι άλλο, ο σκοπός αυτού του post δεν είναι όλοσδιόλου ρατσιστικός / φαλλοκρατικός. Έχω δει και οικογενειάρχες που πάνε με το κομπιουτεράκι στο χέρι και με όλα από πριν γραμμένα και ξεκαθαρισμένα, χαρτί και καλαμάρι και πάλι πέφτουν τελικά στις ίδιες παγίδες.

Αλλά, ίσως στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε, θα έπρεπε να δρούμε κάπως λιγότερο συναισθηματικά και αυθόρμητα, τουλάχιστον τις λίγες στιγμές πριν κληθούμε να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Ίσως το Ελληνικότατό μας “δε βαριέσαι ρε αδερφέ” και “η φτώχεια θέλει καλοπέραση” να είναι πλέον ακριβά, υπερβολικά ακριβά σε σχέση με την πραγματική τους αξία. Πως – ίσως – ένα μικράκι κομμάτι ευθύνης για της σημερινές δύσκολες μέρες που ζούμε, να αποδίδεται στη δική μας επιφανειακή σκέψη, υπερβολική αυτοπεποίθηση και υπερεκτίμηση των δυνάμεών μας.

Επίλογος – βγαίνοντας από το μαγαζί, η Αφροδίτη εξακολουθεί να είναι τρισευτυχισμένη με την πολύ καλή και συμφέρουσα αγορά που έκανε. Και τώρα, αρκετούς μήνες μετά, (υπολόγισε πως όλα αυτά συνέβησαν λίγο πριν από το Πάσχα) ακόμα δηλώνει καταχαρούμενη με τις καινούριες της ηλεκτρικές συσκευές. Αποφάσισα τελικά να κάνω τουμπεκί και να μη μιλήσω σε κανέναν – παρά μόνο σε εσάς για το περιστατικό. Βλέπεις, ξέρω ότι ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να διαβάσει το post και δε θέλω να ρισκάρω να της χαλάσω – έστω όψιμα – τη διάθεση. Γιατί, σε τελική ανάλυση, τα 2005 ευρώ που θα ξεκινήσουν να αποπληρώνονται σε 1 χρόνο από τώρα, σε 64 μηνιαίες δόσεις, αυτό αγόρασαν. Μιαν αίσθηση ευδαιμονίας. Και ερωτώ. Τελικά τα 2005 (τελική τιμή) – 1073 (αρχική τιμή) = 932 αεριτζήδικα ευρώ, τελικά μήπως είναι πολλά προκειμένου να αγοράσουν κάποιες – έστω προσωρινές και απατηλές – στιγμές ευτυχίας σε ένα δικό σου άνθρωπο; Ή μήπως είναι λίγα;

Δε βαριέσαι βρε αδερφέ! Η φτώχεια θέλει καλοπέραση!!!

Πολύ καλή προσφορά για bloggers

Σήμερα, η εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ του Σαββάτου" δίνει ένα πολύ χρήσιμο και ενδιαφέρων βιβλίο, τουλάχιστον για όσους από εμάς ασχολούνται με blogs. Με επιλεόν 2 ευρώ στην τιμή της εφημερίδας (1,5 ευρώ) παίρνεις το βιβλίο "Blogging για πρωτάρηδες" (Τίτλος πρωτοτύπου : Blogging for Dummies)

H σειρά "... for Dummies" είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στο εξωτερικό και αποτελείται από αναλυτικότατα βιβλία, για μια πληθώρα θεμάτων, γραμμένα σε απλή, καθημερινή γλώσσα και με μια λεπτή αίσθηση του χιούμορ. Σε αυτά, αναλύεται το θέμα τους με τέτοιο τρόπο ώστε να γίνεται κατανοητό από τον καθένα και μπορούν - θεωρητικά - από τελείως άσχετο να σε κάνουν επίδοξο master του αντικειμένου τους.

Άλλα γνωστά βιβλία της σειράς είναι τα "Dungeons & Dragons for dummies", "XBOX 360 for dummies", "iphone for dummies". Πάντως, όπως & να έχει, η σειρά πλέον απαριθμεί πάρα πολλά βιβλία και η γκάμα των θεμάτων που καλύπτουν είναι ευρύτατη.

Είναι από τις πλέον ενδιαφέρουσες προσφορές που βγάζει εφημερίδα στην Ελλάδα, καμία σχέση με απαρχαιωμένα β΄διαλογής cd & dvd και βιβλιοεκδόσεις της πλάκας. Ιδιαίτερα τα τελευταία που αφορούν θέματα Ελληνικής ιστορίας, είναι από τα πλέον επικίνδυνα και προπαγανδιστικά βιβλία και γράφονται κατά παραγγελία και φυσικά με γνόμωνα τις κατεξοχήν πολιτικές επιταγές της εκδοτικής εταιρίας.

God of War III

Εταιρία : SCEA
Πλατφόρμα : PS3 only
Με δυό λογάκια :
Το τέλος της αιματηρής εκδίκησης του Kratos, όπως αυτή ξεκίνησε από το πρώτο God of War. Ετοιμαστείτε να δώσετε τη μητέρα όλων των μαχών σε ένα από τα πλέον αναμενόμενα βιντεοπαιχνίδια. Το God of War III βάζει τον πήχη ψηλά για κάθε άλλο τίτλο του PS3 και θα είναι για τα επόμενα αρκετά χρόνια το απόλυτο πρότυπο σύγκρισης για όλους τους άλλους action τίτλους της κονσόλας.

Τα Θετικά :
Τα πάντα όλα. Γραφικά, ήχος, gameplay, χειρισμός, διάρκεια.

Τα Αρνητικά :
Τραβηγμένο, απογοητευτικό φινάλε. Η τελευταία μάχη είναι “λίγη”. Ανεπαρκής και η ιστορία, με τάση να ισωπεδώνει τα πάντα και με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν έχει την ποικιλία του God of War 2. Overdose μεγαλείου που σε κάνει να χάνεις την αίσθηση του μέτρου. Γενικώς, το παιχνίδι είναι συνέχεια σφιγμένο, πριζωμένο, στην τσίτα. Δε σε αφήνει να χαλαρώσεις και απλά να απολαύσεις το gameplay.

Πόσα πιάνει; 4,5 / 5

Αναλυτικότερα :
Τι να πεις και τι να αφήσεις. Με το καλημέρα οι κατασκευαστές θέτουν ξεκάθαρα τους στόχους τους : α) αυτό είναι το τέλος της ιστορίας, η μαμά όλων των μαχών. β) αυτό το God of War θα είναι το μεγαλύτερο, μακρύτερο, βαρύτερο, πλουσιότερο, εντυπωσιακότερο και πιο βάρβαρο από όλα τα προηγούμενα. Άκυρο. Όχι μόνο από τα προηγούμενα, αλλά και από κάθε άλλο action παιχνίδι που έχει κυκλοφορήσει ποτέ. Δηλαδή ever! Δηλαδή όλων των εποχών! Και μαντέψτε τι : Το είπαν και το έκαναν!

Τι άλλο να πεις όταν μόνο στην εισαγωγή του τίτλου γίνεσαι μάρτυρας μιας άνευ προηγουμένου πολιορκίας του παλατιού των Ολυμπίων θεών από τους Τιτάνες; Με τον Kratos να ηγείται της πολιορκίας! Η πρώτη πράξη του δράματος διαδραματίζεται καθώς ο Kratos πολεμά πάνω στο τιτάνιο (και συνέχεια κινούμενο) σώμα της Γαίας, που πρακτικά αποτελεί την πρώτη πίστα του παιχνιδιού! Αντιμετωπίζοντας στρατιές minions των Ολυμπίων και ένα abomination αέρος – νερού σταλμένο από τον ίδιο τον Ποσειδώνα προκειμένου να γκρεμίσει τους Τιτάνες, ενώ αυτοί σκαρφαλώνουν στον Όλυμπο! Και στο τέλος πολεμάς με τον ίδιο τον Ποσειδώνα!! Και τον σκοτώνεις! Και όλα αυτά μόνο στην εισαγωγή!!!

Να λέμε τα πράματα με το όνομά τους : το God of War III είναι μεγάλο παιχνίδι! Η συνέχειά του είναι εξίσου εντυπωσιακή με τον Kratos να περνά από μαχαίρι σχεδόν όλους τους θεούς του Ολύμπου, μερικούς από τους τιτάνες και άπειρα μυθολογικά πλάσματα. Στην πορεία, θα (ξανα)πεθάνει για να επιστρέψει δρυμίτερος, θα χάσει τις μυθικές Blades of Athena, θα αποκτήσει νέα όπλα και μαγείες και θα περάσει ένα μανίκι τη θεά Αφροδίτη ίσως στο πιο αντρικά απολαυστικό mini game που φτιάχτηκε ποτέ!

Σενάριο :
Είναι το τέλος της ιστορίας, αλλά κάπου μας τα χαλάει. Πολλά τα σεναριακά πισωγυρίσματα, ειδικά στο πρώτο παιχνίδι της σειράς και πιθανότατα μαρτυρούν έλλειψη έμπνευσης. Υπάρχουν στοιχεία της ιστορίας και plot twists που ενώ έχουν ψωμί και ενδιαφέρον, εντούτοις παραμένουν αναπάντητα (πχ ποιος ο ρόλος της Αθηνάς στην ιστορία; Πώς και γιατί και σε τι ακριβώς μετεξελίχθηκε αφότου τη σκότωσε ο Kratos στο τέλος του God of War II? (Ουπς! Spoiler!) Ποιές είναι οι ανώτερες δυνάμεις που υπηρετεί; κλπ, you get the point) Σε σημεία, ετερόκλυτα στοιχεία μπλέκονται μεταξύ τους και γίνονται λιγάκι αχταρμάς με αποκορύφωμα το τραβηγμένο από τα μαλλιά τελευταίο μέρος.

Είναι μακράν το χειρότερο σημείο του παιχνιδιού γιατί προσπαθεί (φυσικά μάταια!) να εμφυσήσει μια “κουλτουριάρικη” και συγκινησιακή εσάνς στην όλη ατμόσφαιρα. Δηλαδή επενδύει στους φιλοσοφικούς (και... φιλάνθρωπικούς!) προβληματισμούς και στις συναισθηματικές ευαισθησίες του... Kratos! Δηλαδή ενός τύπου που είναι τόσο τίγκα κάφρος διεφθαρμένος και σάπιος που πούλησε την ψυχή του στον Άρη, σκότωσε τη γυναίκα και το παιδί του σαν άτυπο επισφράγισμα της συμφωνίας, έσφαξε στο γόνατο τη μισή αρχαία Ελλάδα, σχεδόν όλους τους θεούς του Ολύμπου, τους περισσότερους και γνωστότερους μυθολογικούς ήρωες και φυσιογνωμίες! Δηλαδή καμία σχέση!

Ο λόγος για αυτό αποκαλύπτεται άμα δεις τα βίντεα από τη διαδικασία παραγωγής του παιχνιδιού. Ένα βήμα πριν το τελικό στάδιο, εκεί που παίρνουν όλα τα επιμέρους κομμάτια του παιχνιδιού, τα ενώνουν και το αξιολογούν πώς λειτουργεί σαν σύνολο, διαπιστώθηκε ότι η ιστορία ήταν λίγη. Και έτσι, μπήκαν αναγκαστικά “τσόντες” σεναρίου, άλλοτε με μικρότερη και άλλοτε με μεγαλύτερη επιτυχία. Αλλά φυσικά, αυτό στην πράξη δε μειώνει (τουλάχιστον όχι σημαντικά) την απόλαυση που μπορεί ο παίκτης να αποκομήσει από το παιχνίδι.

Γραφικά & Ήχος :
Δεν έχω ξαναδει προσωπικά - και έχω παίξει ΠΟΛΛΑ παιχνιδια στη ζωή μου! - πιο εντυπωσιακό, ψαρωτικό τίτλο όσον αφορά τον τομέα των γραφικών. Το θέαμα είναι τόσο καθηλωτικό που μπορεί να αφήσει άφωνη ακόμα και τη μάνα / κοπελιά σου που μόνιμα ξινίζει για τις ώρες καψίματος που περνάς απάνω στο PS3. Η αίσθηση του μεγαλείου, κάτι που ανέκαθεν υπήρχε σε overdose και στους προηγούμενους τίτλους, εδώ έχει κυριολεκτικά ξεφύγει, δε μετριέται, δεν παλεύεται.

Πέρα από αυτό, τα γραφικά είναι πραγματικά, άψογα. Φοβερή, άνευ προηγουμένου λεπτομέρεια, ακόμα και στα facial animations του πλέον ασήμαντου τέρατος. Υπέροχη χρωματική παλέτα, animations, τα πάντα όλα. Κορυφή, ο ίδιος ο Kratos. Στο μοντέλο του χαρακτήρα, καθώς κινείται μπορείς πλέον να διακρίνεις τις διαφορετικές μυικές ομάδες να συσπώνται! Και το πρόσωπό του, με τις άπειρες εκφράσεις, μπορείς να καταλάβεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, πολύ γλαφυρότερα από όσο αυτά εκφράζονται μέσω των διαλόγων! Το God of War III σε αυτό τον τομέα, είναι απλά ένα τεχνολογικό επίτευγμα και παράλληλα καταφέρνει να είναι και καλλιτεχνικά αρτιότατο!

Ένα μικρό παραπονάκι : κάποια περιβάλλοντα επαναλαμβάνονται, καθώς θα χρειαστεί κάμποσες φορές να επιστρέψετε και να παλέψετε ξανά στις ίδιες τοποθεσίες, (λόγω σεναρίου) πολύ αφού τις έχετε “καθαρίσει”. Δεύτερο παραπονάκι : όλα διαδραματίζονται στην οθόνη με τόσο χαοτικό τρόπο, με τέτοια σαρωτική ένταση, που σημαντικό κομμάτι των γραφικών θα το χάσεις επειδή... δεν πρόλαβες να τα δεις, να κατανοήσεις τις επιμέρους λεπτομέρειες, να τα επεξεργαστεί ο εγκέφαλός σου! Ένα επαναληπτικό παίξιμο, αφότου το τερματίσεις επιβάλλεται, μόνο και μόνο για να εκτιμήσεις καλύτερα τα γραφικά στα μοντέλα των χαρακτήρων και στα περιβάλλοντα!

Υπέροχο και επιβλητικό το soundtrack, απαρτίζει μια φρενήρη και συνεχόμενη επίθεση στα αυτιά με πολλά μουσικά κομμάτια, speech που αποδίδεται με προσεγμένο, θεατρικό / δραματικό τρόπο και καλοφτιαγμένα ηχητικά εφφέ. Αλλά έχω την αίσθηση ότι η μουσική των 2 πρώτων παιχνιδιών ήταν συνθετικά καλύτερη!

Χειρισμός :
Άψογος. Το χειριστήριο ανταποκρίνεται ΤΕΛΕΙΑ, τα combos βγαίνουν αβίαστα και όλα τρέχουν πιο ομαλά και γρήγορα από κάθε άλλη φορά. Ένα θεματάκι υπάρχει στη φάση που πρέπει να κάνετε double jump και ταυτόχρονα να ενεργοποιήσετε τα φτερά του Ίκαρου, και μπορεί να σας στοιχίσει κάμποσες αδικοχαμένες ζωές. Αλλά όπως και να έχει, δεν είναι τίποτα που να ενοχλεί ή να μην παλεύεται.

Gameplay :
Αν έχεις παίξει εστω μια φορά God of War, ξέρεις τι να περιμένεις και εδώ. Το γνωστό, αγαπημένο gameplay, ραφιναρισμένο και “τουμπανιασμένο” στη νιοστή! Τα πάντα λειτουργούν άψογα. Αυτή τη φορά, τα βασικά όπλα που χρησιμοποιεί ο Kratos είναι 4, τα εξής : Blades of Exile (στην ουσία είναι τα παλιά, κλασικά Blades of Athena με άλλο όνομα), Claws of Hades (όπλο που παίρνετε νικώντας τον Άδη, λειτουργούν ακριβώς όπως τα Blades of Exile, αλλά είναι πιο μακάβρια και έχουν την ικανότητα να κάνουν summon την ψυχή ενός πλάσματος που έχετε σκοτώσει, το οποίο πολεμά για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα στο πλευρό σας), Nemean Cestus (οι σιδερογροθιές που παίρνετε από το πτώμα του Ηρακλή, μεταξύ άλλων έχουν την ικανότητα να καταστρέφουν πλάσματα και αντικείμενα από ένα συγκεκριμένο μπλε πέτρωμα) και, τέλος, Nemesis Whip (μάλλον το καλύτερο όπλο του παιχνιδιού, ένα μαστίγιο που δημιουργεί ηλεκτρικές εκκενώσεις και το κατασκευάζει για εσάς αποκλειστικά ο Ήφαιστος).

Τα βασικά όπλα, αντιστοιχούν στις 4 θέσεις του σταυρού κατευθύνσεως και αλλάζουν αστραπιαία. Επιπλέον, έχετε τη δυνατότητα να αλλάξετε όπλο στη μέση κάποιου combo, χωρίς να διακόψετε την αλληλουχία των χτυπημάτων και να το ολοκληρώσετε με ένα άλλο, της δικής σας επιλογής. Το κάθε όπλο, πάει σετάκι με τη δική του μαγεία. Δηλαδή, έχοντας εξοπλισμένο ένα όπλο, είσαι δεσμευμένος να κάνεις την αντίστοιχη μαγεία του. Αλλά εφόσον μπορείς με το απλό πάτημα ενός κουμπιού να αλλάξεις όπλο (οπότε και την αντίστοιχη μαγική ικανότητα) δεν υπάρχει ουσιαστικά πρόβλημα.

Πέρα από τα βασικά όπλα, υπάρχουν τα μαγικά αντικείμενα που ο Kratos χρησιμοποιεί σχεδόν κατά βούληση. Με τα Icarus Wings μπορεί να “γλυστράει” στον αέρα, επιβραδύνοντας την ταχύτητα πτώσης του και έτσι μπορεί με το άλμα να καλύπτει μεγαλύτερες αποστάσεις. Επιπλέον, τα φτερά μπορούν πλέον να συνδυαστούν με τον δεξιό αναλογικό μοχλό, πουκειμένου να κάνεις αστραπιαία evade στον αέρα, σε όποια κατεύθυνση γουστάρεις! Μετά είναι το κεφάλι του Ήλιου (που από γκάφα των σχεδιαστών, παρουσιάζεται ως ένας εκ των Ολυμπίων) Ξεριζώνοντάς το βάναυσα από το υπόλοιπο σώμα του, μπορείς με αυτό να φωτίζεις σκοτεινές περιοχές, να τυφλώνεις τέρατα και να ανακαλύπτεις κρυμμένα “καλούδια”. Με τα σανδάλια του Ερμή (τα οποία αφαιρεί από το θεό...μαζί με τα πόδια του!!!) ο Kratos μπορεί να κινείται με bursts υπερηχητικής ταχύτητας και να σκαρφαλώνει σε κατακόρυφους τοίχους, είτε προς τα πάνω, είτε κατά μήκος τους! (όπως στο Prince of Persia!) Τέλος, με το τόξο μπορείς να στοχεύεις εχθρούς από απόσταση (και είναι πολύ αποτελεσματικότερο σε σχέση με το αντίστοιχο Typhon's Bane του δεύτερου παιχνιδιού) και να πετάς ειδικά φλεγόμενα βέλη που κάνουν... φλαμπέ εχθρούς αλλά και συγκεκριμένα στοιχεία του περιβάλλοντος (πχ ξερά κλαδιά, δέντρα κλπ)

Το οπλοστάσιο κλείνει με το πλέον βαρύτερο στοιχείο του πυροβολικού, την ίδια τη Blade of Olympus η οποία πλέον δε χρησιμοποιείται κατά βούληση όπως στο God of War II, αλλά αφού γεμίσει μια ειδική μπάρα ενέργειας (ακριβώς όπως λειτουργούσε στο προηγούμενο της σειράς το Rage of the Titans) Περιττό να πω ότι όλα τα αντικείμενα είναι fully upgradable και με κάθε επίπεδο που τα “ανεβάζετε” ξεκλειδώνουν επιπλέον ειδικές κινήσεις! Η εναλλαγή από ειδικό όπλο σε μαγικό αντικείμενο και τούμπαλιν γίνεται με ένα πανέξυπνο και ταχύτατο σύστημα που εγγυάται την αρμονική και απρόσκοπη ροή της μάχης. Παραπονάκι : τα βασικά όπλα μοιάζουν πολύ μεταξύ τους όσον αφορά στη λειτουργία και την εκτέλεση των ειδικών κινήσεων.

Το παιχνίδι έχει αξιοπρόσεκτα μεγάλη διάρκεια για τίτλο του είδους, εξάλλου όλα τα God of War υπήρξαν ανέκαθεν “μπαμπατσικα”. Τερματίζοντάς το, ξεκλειδώνεις νέα επίπεδα δυσκολίας και μια σειρά από προκλήσεις οι οποίες κυμαίνονται από αρκετά έως εξωφρενικά δύσκολες και έχουν αρκετά μεγάλη ποικιλία στο περιεχόμενό τους. Επιπλέον, μπορείς να ξαναπαίξεις το παιχνίδι στα επίπεδα δυσκολίας στα οποία το έχεις ήδη τερματίσει, με “σωσμένα” όλα τα όπλα, τα μαγικά αντικείμενα και τα upgrades που έχεις κάνει σε αυτά.

Τέλος, πλέον μπορείς μέσω playstation network να επιδείξεις τις στατιστικές και τα achievements σου και φυσικά να δεις τα αντίστοιχα των άλλων παικτών. Επίσης μπορείς να κατεβάσεις νέες στολές για τον Kratos και άλλα αντίστοιχα καλούδια και πάροχές, τίποτα ωστόσο που να αλλάζει σε αξιοπρόσεκτο βαθμό το παιχνίδι, ή που θα σου λείψει έτσι και περιοριστείς στο offline game.

Ρεζουμέ :
Εντάξει, τι άλλο να πει κανείς; Και τις μπάλες. Το παιχνίδι είναι άψογο και λειτουργεί σαν μια επίδειξη επαγγελματισμού, τεχνογνωσίας και κ@βλας από μέρους της κατασκευάστριας εταιρίας. Θα μπορούσαν ίσως να μην έχουν θέσει τον πήχη τόσο ασφυκτικά ψηλά, αλλά τότε δε θα είχαμε ίσως ποτέ την ευκαιρία να απολαύσουμε τέτοιο ποιοτικό αποτέλεσμα. Αλλά σε φάσεις, το παιχνίδι πέφτει θύμα της φιλοδοξίας και της μεγαλομανίας του. Συνεχώς προσπαθεί να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό (και το καταφέρνει πάντα!) με ολοένα και πιο καθηλωτικούς τρόπους. Κάθε στιγμή του είναι μια άνευ προηγουμένου κατακλυσμιαία μάχη. Φυσικά, όλα αυτά τα παραπάνω είναι ιδιαιτέρως θετικά. Αλλά αυτό το άγχος, να αποδεικνύει συνεχώς τον εαυτό του, κάπου φαίνεται. Υπάρχει μια ένταση, μια τσιτωμένη αίσθηση που διαποτίζει το παιχνίδι και μεταδίδεται και στον παίκτη. Λείπουν στιγμές όπου θα μπορούσε απλά να χαλαρώσει λίγο τους ρυθμούς του και να σου δώσει την ευκαιρία απλά να απολαύσεις τους καλούς μηχανισμούς του gameplay, τα γραφικά, το soundtrack, τα πάντα όλα. Κάτι που μπορείς πολύ καλύτερα να κάνεις έχοντας ήδη τερματίσει μια φορά το παιχνίδι, όπου θα είσαι πολύ λιγότερο “μπριζαρισμένος”.

Όπως και να έχει, το God of War ΙΙΙ είναι ένα καταπληκτικό παιχνίδι και αξίζει και το τελευταίο ευρώ που θα δώσεις. Είναι το απόλυτο next gen παιχνίδι, το πρότυπο σύγκρισης για κάθε action τίτλο που θα βγει, για τα επόμενα αρκετά χρόνια.

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Πέρα από την “απλή” έκδοση, υπάρχει η “απλή” collector's edition, (που η τιμή της κυμαίνεται από όσο η απλή, μέχρι 10 ευρώ ακριβότερη) που περιέχει το παιχνίδι και κωδικούς για επιπλέον downloadable υλικό. Μετά είναι η Ultimate Trilogy Edition που περιέχει το God of War III συν τα remasters των 2 πρώτων τίτλων (βλ. Και το σχετικό review στη diethni-kamariera) μαζί με t-shirt, postcards, art book, downloadable υλικό, όλα αυτά στριμωγμένα μέσα σε μια υπέροχη ρέπλικα του Pandora's Box! (στην τσουχτερούτσικη τιμή των 160 ευρώ, μη το ψάχνετε εντός Ελλάδος, είναι ήδη sold out!) Πρόσφατα, κυκλοφόρησε (τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει έρθει ακόμα στη χώρα μας, αλλά μπορείτε να το προ-παραγγείλετε από διάφορα μαγαζιά) ένα οικονομικό πακέτο, το God of War trilogy που περιέχει και τα 3 παιχνίδια σε απλό χαρτόκουτο & σε πολύ καλή τιμή (περίπου 70 ευρώ). Και φυσικά, για όσους από εσάς δεν έχουν ακόμα PS3, κυκλοφορεί σε ειδικό, καινούριο πακέτο, η κονσόλα κομπλέ με χειριστήριο και το God of War III!

God of War Collection

Εταιρία : SCEA
Πλατφόρμα : PS3 only
Με δυό λογάκια :
Τα 2 πρώτα, κλασικά God of War παιχνίδια του Playstation 2 δέχονται ένα καλό αισθητικό ρετούς, αναβαθμίζονται υποστηρίζοντας πλέον υψηλή ανάλυση στα γραφικά και επανακυκλοφορούν μαζί σε ένα κοινό δισκάκι και σε μειωμένη τιμή (περίπου 40 ευρώ και φυσικά στο ίντερνετ ακόμα φθηνότερα).

Τα Θετικά :
Κλασικό αθάνατο gameplay, αγαπημένα, δοκιμασμένα στο χρόνο παιχνίδια που ακόμα το'χουν. Πολύ καλό value for money, ειδικά αν δεν τα έχεις παίξει

Τα Αρνητικά :
Κάποια βίντεο έμειναν ανέπαφα. Θα μπορούσε να γίνει πολύ καλύτερη δουλειά στα γραφικά, ειδικά στο πρώτο God of War. Απλοϊκό αρχικό menu.

Πόσα πιάνει; αν δεν έχεις παίξει τις αυθεντικές εκδόσεις : 4 / 5. Αν έχεις ήδη τα παλιά παιχνίδια στο playstation 2, απλώς προσπέρνα.

Αναλυτικότερα :
Κανείς δε σφάζει όπως ο Kratos! Η ιστορία του Σπαρτιάτη πολέμαρχου, είναι η πιο αιματηρή, αβανταδόρικη larger than life ιστορία εκδίκησης που έγινε ποτέ. Ταυτόχρονα, ο Kratos έγινε ένας από τους πιο cool και αναγνωρίσιμους χαρακτήρες από ηλεκτρονικό παιχνίδι όλων των εποχών. Να λέμε τα πράματα με το όνομά τους : αν δεν έχεις παίξει κάποιο από τα God of War, ΔΕΝ έχεις παίξει ακόμα αληθινό action game. Ναι, είναι τόσο καλά. Από το πρώτο μέρος της τριλογίας, πόσα χρόνια πριν, ο Kratos έχει ξανα-ανακαλύψει και επαναπροσδιορίσει ολάκερο το είδος των παιχνιδιών δράσης. Από τότε μέχρι και σήμερα, κάθε παιχνίδι του είδους που βγαίνει, συγκρίνεται αναπόφευκτα με τα God of War, μόνο και μόνο για να χάσει στη σύγκριση.

Ο στόχος των God of War ήταν πάνω από όλα να σπάσουν κάθε όριο όσον αφορά το μέγεθος και το δέος που μπορεί να σου εμπνεύσει μια μάχη. Κάθε τους στιγμή ήταν ολοένα και πιο larger than life από την προηγούμενη. Τι άλλο μπορείς να πεις για ένα παιχνίδι (το πρώτο της σειράς) στο οποίο ξεκινάς σκοτώνοντας μια γιγάντια Λερναία Ύδρα, παλουκώνοντας τα κεφάλια της με το κατάστρωμα του πλοίου στο οποίο επιβαίνεις! Ή ακόμα καλύτερα, στην εισαγωγή του δεύτερου μέρους (που από μόνη της ακόμα αποτελεί ένα από τα πλέον εντυπωσιακά δείγματα gameplay όλων των εποχών!) όπου ο Kratos αναμετριέται από τον (ζωντανεμένο από το Δία) Κολοσσό της Ρόδου! Προκειμένου μετά να προδωθεί από τους θεούς, να χάσει την θεϊκή του υπόσταση, να πεθάνει από το χέρι του Δία και να δραπετεύσει από τον κάτω κόσμο! Και όλα αυτά αποτελούν μόνο την εισαγωγή!!!

Παρόλα αυτά, οι κατασκευαστές δεν αρκέστηκαν μονάχα στη δημιουργία εντυπώσεων και έφτιαξαν παιχνίδια με solid μηχανισμούς μάχης και ακατάπαυστη, καταιγιστική δράση. Όλα αυτά συνδυασμένα με μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία που αντλεί την έμπνευσή της από την αρχαία Ελλάδα και έχοντας σαν πρωταγωνιστή έναν από τους πιο ΓΑΜΑΤΟΥΣ χαρακτήρες που εμφανίστηκαν ποτέ σε παιχνίδι. Η ανταπόκριση του κοινού υπήρξε μαζική. Τα God of War ήταν από τα λίγα παιχνίδια που κατόρθωσαν και σήκωσαν ολοκληρωτικά στις πλάτες τους την προώθηση μιας κονσόλας και έκαναν τα playstation 2 να πουλάνε σα ζεστά ψωμάκια, όπως ακριβώς είχαν κάνει στο παρελθόν τα Resident Evil για το πρώτο Playstation, τα Mario για τις κονσόλες της Nintendo και τα Sonic για τις αντίστοιχες της SEGA.

Όπως καταλάβετε, μιλάμε για κλασικό πράμα. Αν καίγεσαι με τα παιχνίδια δράσης, απλά ΔΕ ΛΕΕΙ να αγνοείς τα God of War. Αυτή η συλλογή είναι η καλύτερη ευκαιρία και το πλέον αναβαθμισμένο μέσο για να παίξετε σήμερα τα παιχνίδια, αν μέχρι τώρα δεν προλάβατε. Επίσης, η γνώση της ιστορίας του σεναρίου, όπως ξετυλίγεται σε αυτούς τους 2 τίτλους, θα σας χρησιμεύσει για να καταλάβετε όσα διαδραματίζονται στο τρίτο μέρος της σειράς, που βγήκε αποκλειστικά στο PS3. (και του οποίου review θα ακολουθήσει οσονούπω)

Γραφικά & Ήχος :
Θα μπω κατευθείαν στο νόημα : θα μπορούσαν και πολύ καλύτερα. Οι ορίτζιναλ εκδόσεις είχαν ό,τι καλύτερο υπήρχε σε γραφικά για την εποχή τους. Έτσι κι αλλιώς δηλαδή, μπορούν να σταθούν αξιοπρεπέστατα ακόμα και σήμερα, στην καινούρια HD τηλεόρασή σου. Ναι, μεν υπάρχει μια ψιλοθολούρα και φαίνονται έντονα οι γωνίες και τα κοψίματα στα γραφικά. Αλλά η δράση είναι τόσο καταιγιστική που ειλικρινά δε σε νοιάζει. Σε αυτό το remake, οι θολούρα εξαφανίζεται και οι γωνίες στα πολύγωνα εξομαλύνονται. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι σαφώς ανώτερο. Ωστόσο, πάντα θα μοιάζει με παλιό παιχνίδι του playstation 2. Σίγουρα μπορούσαν και καλύτερα, σίγουρα έτσι και έχεις ήδη παίξει τα παιχνίδια δεν υπάρχει κανένας ουσιαστικός λόγος για να επενδύσεις σε αυτή τη συλλογή. Και είναι πραγματικά κρίμα. Θέλω να πω, φανταστείτε το remake αυτό να γινόταν με την καινούρια μηχανή γραφικών του God of War III. Θα παραμιλούσαμε! Κατά τα άλλα, η επιχείρηση λίφτινγκ έχει πιάσει πολύ καλύτερα στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς που δείχνει απλά υπέροχο. Το πρώτο, ήθελε κι άλλη δουλίτσα.

Τα βίντεα που παρεμβάλλονται μεταξύ των μαχών και διηγούνται την ιστορία, χωρίζονται σε 2 κατηγορίες. Στα “καλά” που αποτελούν μικρές CGI ταινίες και στα πιο “πρόχειρα” που αποτελούνται από τα κανονικά γραφικά του παιχνιδιού. Η αναβάθμιση σε HD δυστυχώς έγινε μόνο στην πρώτη κατηγορία και το αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλο ενδιαφέρον. Αλλά η δεύτερη κατηγορία (που αποτελεί την πλειοψηφία) έμεινε ανέπαφη από τις ημέρες του playstation 2. Οπότε, σημειώνεται το εξής παράδοξο. Ενώ όσο παίζεις τα γραφικά του παιχνιδιού είναι από λίγο έως πολύ αναβαθμισμένα, όταν παίζει βίντεο με αυτά, επιστρέφεις κανονικότατα στις ημέρες του playstation 2 γιατί οι κατασκευαστές αποφάσισαν να τα κρατήσουν 100% ΑΝΕΠΑΦΑ από την εποχή του Νώε. Πράγμα που τουλάχιστον στο δικό μου λεξικό μεταφράζεται το λιγότερο σαν χοντράδα. Ναι, το ξέρω ότι συλλογές σαν και αυτή αποτελούν αρπαχτές και επιπλέον ευκαιρία για να βγάλουν οι εταιρίες παραπανίσια φράγκα ξαναπουλώντας το ίδιο προϊόν. Αλλά από τη SCEE περίμενα κάτι πολύ παραπάνω. Και δεν το έλαβα.

Τα soundtracks των 2 παιχνιδιών είναι από τα καλύτερα που έχουν γίνει σε videogame, ever. Εδώ ακούγονται με σαφώς καλύτερη απόδοση, αλλά δε γνωρίζω αν αυτό οφείλεται στην εκ νέου επεξεργασία τους, ή στη σαφώς ανώτερη ποιότητα ήχου των καινούριων τηλεοράσεων και στην καλύτερη μετάδοση των δεδομένων μέσω καλωδίου HDMI, σε σχέση με το απαρχαιωμένο Scart cable.

Χειρισμός / Gameplay :
Τα πάντα σε αυτούς τους τομείς έχουν μείνει 100% ανέπαφα σε σχέση με το παρελθόν και ευτυχώς. Δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω να προσθέσω εδώ, ότι ίσχυε για τους 2 παλιούς τίτλους εξακολουθεί να ισχύει κανονικά. Οι πάσης φύσεως αλλαγές αφορούν μόνο τα γραφικά του παιχνιδιού και κάποια βίντεο, κάτι που εξάλλου δηλώνει σαφέστατα και η εταιρία παραγωγής. Πάντως έχω την εντύπωση ότι ο χειρισμός είναι πιο fluid, ότι γενικώς τα πράματα κυλάνε καλύτερα και πιο αρμονικά σε σχέση με το παρελθόν. Αλλά αυτό μάλλον οφείλεται περισσότερο στην καλύτερη ποιότητα των καινούριων χειριστηρίων του PS3, σε σχέση με τα πεπαλαιωμένα χειριστήρια του playstation 2.

Ρεζουμέ :
Το πακέτο συμπληρώνεται από κάποιες πρόσθετες παροχές υπό τη μορφή βίντεο που αφορούν τα διάφορα στάδια παραγωγής των παιχνιδιών και φυσικά του καινούριου τρίτου μέρους, trailers, συνεντεύξεων κλπ. Ενδιαφέρον υλικό, αλλά όχι και κάτι το ιδιαίτερο ή το φοβερά ξεχωριστό. Θα ήθελα κάτι παραπάνω. Αλλά όπως και να έχει, τα παιχνίδια είναι τόσο καλά που έτσι και σου αρέσουν τα action videogames και δεν έχεις παίξει ακόμα τα συγκεκριμένα, απλά δε νοείται να τα χάσεις!

Εντάξει, μη βαράτε!

Εντάξει, μη βαράτε. Ναι, το ξέρω ότι άργησα πολύ να γράψω κάτι. Η αλήθεια είναι ότι οι μέρες που περάσανε ήταν ψιλοπερίεργες για πολλούς και διάφορους λόγους. Οπότε, λόγω ανωτέρας βίας μου επιβλήθηκε μια... συγγραφική αγρανάπαυση μέχρι τώρα. Εν τω μεταξύ επίδοθήκαμε (θέλαμε δε θέλαμε) σε ό,τι δουλειά και διαδικασία μπορείτε να φανταστείτε, γίναμε ένα με το τιμόνι και γενικά περάσαμε από αλλλεπάλληλες φάσεις όπου υπήρξαμε από τραγικά busy, μέχρι τραγικά ξύστες (βλ. φωτο) και τούμπαλιν. Το campaign μας, μετά από περίπου ένα μήνα διακοπής λόγω Πάσχα και δε συμμαζεύεται, πηγαίνει πλέον ξανά με τσίτα τα γκάζια και όλα δείχνουν ότι μας περιμένουν εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ημέρες. Αρκεί καλά να είμαστε και όλα θα γίνουν. Και θα πάνε καλά.

Όπως και να έχει, επέστρεψα δριμύτερος, με πολλές εκπλήξεις και άσσους στο μανίκι, που φυσικά σκοπεύω να σας αποκαλύψω σταδιακά. Ένα έχω να πω : σας περιμένουν πολλές εκπλήξεις από τη diethni-kamariera, τόσο από το μέλλον, όσο και από το παρελθόν. Ειδικά δε οι τελευταίες, είναι υλικό που είχα πολύ καιρό σκοπό να σας παρουσιάσω και απλά ΤΑ ΣΠΑΕΙ. Αν και παλιό πράμα, κοιτάει χρόνια μπροστά και σίγουρα θα σας ενθουσιάσει. Αυτά τα ολίγα! Εν τω μεταξύ περιμένω δικά σας σχόλια, feedback και φυσικά άρθρα, τα οποία θα μπουν αυτούσια στην kamariera και χωρίς την παραμικρή από μέρους μου παρεμβολή και φυσικά με το όνομα, καλλιτεχνικό, nickname, ότι γουστάρετε τέλωσπάντων!

Κλείνω, ευχόμενος ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ στον καλό μου φίλο το Νίκο, που όπως το πάει θα τον χρίσουνε επίτημο πολίτη Λιβάνου, κομπλέ με απονομή του χρυσού κλειδιού της πόλης! Αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

Μύθος : Λύκοι

Σενάριο & σχέδιο : Κώστας Φραγκιαδάκης
Εκδοτική : Ψυχής τα Λαμπυρίσματα
Τιμή : 4,40 ευρώ

Αγαπώ το “ΜΥΘΟ” γιατί είναι ίσως το μοναδικό comic που αντλεί από την αρχαία Ελληνική μυθολογία για να δώσει ιστορίες φαντασίας ενήλικες και σκεπτόμενες. Ούτε πηθηκίζει, ούτε παρωδεί αλλά με σεβασμό και δημιουργικότητα σέβεται το πρωτογενές υλικό του και πατώντας στις εκτεταμένες γνώσεις του συγγραφέα, δημιουργεί νέο, φρέσκο και πρωτότυπο υλικό. Επίσης αγαπώ το “ΜΥΘΟ” γιατί είναι πνευματικό παιδί ενός και μόνο ανθρώπου, ο οποίος γράφει τις πολύ καλές ιστορίες, σκιτσογραφεί, μελανώνει, γενικώς κάνει τα πάντα όλα και είναι ένα ζωντανό παράδειγμα για όλους μας του τι μπορεί να καταφέρει ένας άνθρωπος μοναχός του, έτσι και το θελήσει πραγματικά.

Φυσικά δεν θέλω να ωραιοποιήσω καταστάσεις. Οτιδήποτε έχει να κάνει με τον τεχνικό τομέα της σειράς πάσχει. Ειδικά το σχέδιο, είναι τουλάχιστον ερασιτεχνικό. Το αυτό ισχύει και για το δέσιμο και την όλη παρουσίαση των τευχών. Χαρτί Α4 συρραμένο, χωρίς χρώμα (με την εξαίρεση ενός παλιού τευχους) πλην του εξωφύλλου στο οποίο επίσης δε λείπουν, δυστυχώς, διάφορες κακοτεχνίες. Αυτά, καθώς και ο στιγματισμός του ήρωα Μύθου ως “ο Έλληνας Κόναν” μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν στη σειρά. Θέλω πολύ να δω το “ΜΥΘΟ” να φτιάχνεται με πιο επαγγελματικές προδιαγραφές. Με επαγγελματικό σκίτσο, μελάνι, δέσιμο, promotion, διαφήμιση. Επειδή του αξίζει. Είναι το ΚΑΛΥΤΕΡΟ σεναριακά ΑΜΙΓΩΣ Ελληνικό comic. Και το αγνοούμε. Δυστυχώς, η μίζερη Ελληνική πραγματικότητα κρατάει δέσμιο τον Αρκάδιο ήρωα στα επίπεδα της ερασιτεχνικής εσωστρέφειας...

Συμπαθώ πολύ την εκδοτική “Ψυχής τα Λαμπυρίσματα”. Αφενός επειδή γνωρίζω προσωπικά κάποια από τα παιδιά που δουλεύουν εκεί, αφετέρου επειδή είναι ίσως η μόνη Ελληνική εταιρία του χώρου που παράγει δικό της, πρωτότυπο υλικό και μάλιστα σε πολύ καλή ποσότητα και συχνότητα. Σίγουρα δεν έχω δει ακόμα από τα παιδιά τα σημάδια επαγγελματισμού που θα ήθελα. Αλλά μπορώ να κατανοήσω το γεγονός ότι είναι καινούριοι σχετικά στο χώρο και ακόμα μαθαίνουν και ψάχνονται. Όταν, πριν από αρκετούς μήνες, έμαθα ότι η εταιρία θα αναλάβει τη σειρά του “ΜΥΘΟΥ” χάρηκα πολύ. Περίμενα να δω σταδιακά να ανεβούν τα πρότυπα παραγωγής, τουλάχιστον στο επίπεδο των πολύ καλών “Χρονικών του Δρακοφοίνικα”. Αλλά δυστυχώς κάτι τέτοιο ακόμα δε συνέβη. Από τότε που η σειρά εκδίδεται από την “Ψυχής τα Λαμπυρίσματα” ουδεμία αλλαγή προς το καλύτερο δε υπήρξε, εκτός από ένα μοναδικό τεύχος που εκδόθηκε πλήρως έγχρωμο και ένα άλλο το οποίο έχει guest συμμετοχές στο σχέδιο από όλο σχεδόν το καλλιτεχνικό team (και με αισθητικό αποτέλεσμα τουλάχιστον απογοητευτικό) Μηδενική διαφήμιση, στο ίντερνετ δεν υπάρχει καν μια αξιοπρεπής εικόνα του εξωφύλλου (μα κανείς δε μπήκε στον κόπο να το τραβήξει ένα σκανάρισμα;) Ενδεικτικά αναφέρω, ότι ακόμα, τόσους μήνες μετά την κυκλοφορία αυτού του τεύχους και ακόμα στο site της εταιρίας δεν αναφέρεται καν η ύπαρξή του! Ακόμα σαν πλέον πρόσφατο τεύχος του “ΜΥΘΟΥ” παρουσιάζουν το προηγούμενο!

Και φτάνουμε σε αυτό το πιο καινούριο τεύχος της σειράς. Για την παρουσίαση, εν ολίγοις τα είπαμε. Ό,τι έπαιρνες από τα παλιά τεύχη, το ίδιο λαμβάνεις και εδώ. Με εξαίρεση το εξώφυλλο, ίσως το πιο κακοσχεδιασμένο της σειράς. Οι πρώτες σελίδες του τεύχους καταλαμβάνονται από μια άσχετη με την υπόλοιπη πλοκή μίνι ιστορία στην οποία αναφέρεται αρκετά λιανά (και κάπως βιαστικά, η αλήθεια να λέγεται) το background στο οποίο διαδραματίζονται οι περιπέτειες του Μύθου δίνοντας κυρίως έμφαση σε ότι αφορά την ιστορία σχετικά με την διαμάχη των “Ε” και των “Η” και τα επακόλουθα αυτής. Λίγο ξενίζει σαν φάση, θέλω να πω ότι τόσα τέυχη πιο πριν οι πληροφορίες δίνονταν με το σταγονόμετρο και σε όλο το σκηνικό αιωρούταν ένα πέπλο μυστηρίου που το έκανε ιδιαίτερα ελκυστικό. Τώρα, μέσα σε ούτε 10 σελίδες, μας δίνουν όλη την πλοκή φόρα παρτίδα, κάτι που είχαν ήδη κάνει εν μέρει και σε προηγούμενο τεύχος της σειράς. Περίεργη και λίγο άκομψη επιλογή, υποθέτω πως έγινε για όσους είναι νέοι αναγνώστες της σειράς.

Αμέσως μετά ξεκινά η κυρίως ιστορία. Σε γενικές γραμμές κινείται στα πρότυπα των παλιότερων ιστοριών του Μύθου. Αλλά υπάρχει μια σαφέστατη πτώση του επιπέδου στους διαλόγους, ένα ανεξήγητο χαλάρωμα, μια απλοϊκότητα που δεν υπήρχε παλιότερα και που σε κάποια σημεία γίνεται σκέτο χυμαδιό. Η πλοκή ξετυλίγεται σχετικά βεβιασμένα καθώς υπάρχουν λιγότερες διαθέσιμες σελίδες για να αναπτυχθεί η ιστορία, εξαιτίας της προαναφερθείσας “εισαγωγής”. Το τέλος είναι προβλέψιμο και απογοητευτικό, με την ανατροπή του φινάλε να είναι φάση copy / paste από την πρώτη ιστορία της σειράς. Στεναχωρήθηκα με αυτό το τελευταίο τεύχος. Είναι χαλαρά το χειρότερο της σειράς. Δεν ξέρω τι πήγε λάθος. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι πρέπει να είμαστε αυστηροί, ιδιαίτερα σε ό,τι έχει σχέση με άτομα και καταστάσεις που αγαπάμε. Να επισημαίνουμε πού ξεστρατίζουν και να ασκούμε καλοπροαίρετη αλλά αντικειμενική κριτική, ώστε να μαθαίνουν και οι δημιουργοί από τα λάθη τους. Θεωρώ ότι το συγκεκριμένο, ήταν μεμονωμένο περιστατικό και ότι ο Κώστας Φραγκιαδάκης θα επανέλθει δυναμικά με όλα τα καλά στοιχεία που μας έκαναν να αγαπήσουμε το Μύθο, από τα πρώτα βήματά του. Αλλά το συγκεκριμένο τεύχος, πλην ίσως όσων είναι καλοί φίλοι της σειράς, δε μπορώ να το προτείνω σαν αξιόλογη αγορά.

Μπλακσαντ : Κοκκινη Ψυχή

Σενάριο : Juan Diaz Canales
Σχέδιο : Juanjo Guarnido
Εκδοτική : Ελευθεροτυπία
Τιμή : 6 ευρώ

Υπέροχος Μπλάκσαντ! Από τότε που διάβασα εκείνο το πρώτο “Κάπου Ανάμεσα στις Σκιές” αλμπουμάκι που έβγαλε η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ερωτεύτηκα τη μοναδική τέχνη του Guarnido, το “χειροποίητο” σχέδιο που παντρεύει αριστοτεχνικά λεπτεπίλεπτες ανθρώπινες φιγούρες, με κεφάλια ζώων, έχοντας επιλέξει το καθένα έτσι ώστε να αντικατοπτρίζει τον ψυχισμό του χαρακτήρα που απεικονίζεται! Όλα αυτά είναι φυσικά καμωμένα με εξαιρετική λεπτομέρεια, τόσο στην απεικόνιση, όσο και στις εκφράσεις των προσώπων. Το ασύγκρητο αυτό καλλιτεχνικό πακέτο σερβίρεται με μια γερή δόση film noir, και απαρτίζει υπέροχες ντετεκτιβικές ιστορίες, με ψυχή και προβληματισμό. Σίγουρα είναι μόνο για ενήλικες. Αλλά το επίπεδο της δουλειάς που έχει πέσει σε αυτά τα αλμπουμάκια (το “Κόκκινη Ψυχή” είναι το τρίτο στη σειρά που κυκλοφορεί στην Ελλάδα) είναι τόσο υψηλό, ώστε να αποτελεί στο σύνολό του ένα από τα πλέον ακλόνητα επιχειρήματα στον ισχυρισμό ότι τα comics μπορούν να είναι αληθινή τέχνη, που μάλιστα δεν υπολείπεται σε τίποτα από όλες τις υπόλοιπες!

Το “Κόκκινη Ψυχή” είναι το πλέον σκεπτόμενο και πολιτικοποιημένο σε σχέση με τα προηγούμενα δυο (“Κάπου Ανάμεσα Στις Σκιές” & “Αρκτικό Έθνος”) Για αυτό, είναι ίσως και το πιο δύσκολο δημιουργία, αλλά και στην ανάγνωσή του. Δένει την παραδοσιακή διαφωνία των Αριστερόφρωνων ατόμων με τους πιο Δεξιόφρονες φορείς της εξουσίας και της αστυνόμευσης, τη διαφθορά, την τρέλα και την ανασφάλεια που πηγάζει από αμφότερες τις ομάδες και δεν κοιτά εξαιρέσεις. Εκεί κολλάει και το αντιπολεμικό του μήνυμα, το concept της δύναμης και της δημιουργίας που μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο για καλό, όσο και για κακό. Το πώς μεγαλώνοντας ο καθένας μας μπορεί να ξεχάσει τους αρχικούς στόχους και τα όνειρά του, να ξεπουλήσει την αθωότητά του για δόξες και υλικές απολαβές. Και μέσα σε όλο αυτό τον ιδεολογικό κικεώνα, καταφέρνει να στριμώξει μια πλήρη ντετεκτιβική ιστορία και ένα (ακόμα) love story του Μπλάκσαντ!

Ναι, όλα αυτά ακούγονται εντυπωσιακά. Και είναι. Και μόνο το ότι κατάφεραν να στριμώξουν όλα αυτά τα επιμέρους στοιχεία μέσα σε ένα μικρό βιβλιαράκι είναι κατόρθωμα από μόνο του. Όμως ο στόχος δεν επετεύχθη χωρίς παράπλευρες απώλειες. Όλα αυτά τα εξαιρετικά στοιχεία δίνονται σε στιγμές βεβιασμένα, έτσι ώστε να χωρέσουν στις λιγοστές σελίδες. Τη μεγαλύτερη ζημιά όμως δέχτηκαν το ντετεκτιβικό κομμάτι αλλά και το love story που παρουσιάζονται επιεικώς περιληπτικά. Έτσι, υφίσταται το παράδοξο φαινόμενο να δίνεται πολύ μεγαλύτερη έμφαση στα “συνοδευτικά” παρά στο κυρίως πιάτο. Είναι λιγάκι σαν να είδαν το δέντρο και να έχασαν το δάσος. Επιπλέον, θα μπορούσαν να είχαν χρησιμοποιηθεί σαν πρότυπα πολύ πιο πρωτότυπες και δημιουργικές καταστάσεις από άλλη μια χιλιοειπωμένη παραβολή σχετικά με τον παγκόσμιο πόλεμο, και τον ουμανιστή επιστήμονα που ξεστρατίζει από το δρόμο της αρετής για να φτιάξει την ατομική βόμβα

Για την ποιότητα της Ελληνικής έκδοσης, δεν έχω τίποτα καινούριο να πω σε όποιον έχει αγοράσει έστω και ένα αλμπουμάκι από αυτά που βγάζει η ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Χοντρό, μισό ματ, μισό γυαλιστερό χαρτί μεγέθους Α4 και θερμοκόλληση στη ράχη. Θα μπορούσαν επιτέλους να αναβαθμίσουν κάποια στιγμή τα πρότυπα παραγωγής τους και να προσφέρουν στον καταναλωτή ένα καλύτερο προϊόν. Τόσα χρόνια είναι στο κουρμπέτι και έχουν έναν ολόκληρο εκδοτικό οίκο δικό τους για να παίζουν. Αλλά δυστυχώς, το Ελληναράδικο πνεύμα, η μαγκιά και η αδιαφορία είναι έκδηλα, τόσο στο εσώφυλλο, όπου δεν αναφέρονται καν όλοι οι συντελεστες της αυθεντικής δουλειάς, όσο και στο site με τις εκδόσεις της εφημερίδας. Αν και το τεύχος έχει κυκλοφορήσει εδώ και αρκετούς μήνες, δεν υπάρχει καν στη λίστα των εκδόσεων, η οποία εδώ και πολλούς μήνες παρουσιάζει σαν πιο πρόσφατη κυκλοφορία της σειράς το δεύτερο τεύχος. Και η διαφήμισή του ήταν πρακτικά μηδενική. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν κυκλοφορεί καν μια αξιοπρεπής εικόνα του εξώφυλλου στο ίντερνετ! Αυτή που επισυνάπτω ήταν και η μοναδική που μπορούσα να ψαρέψω! Ακόμα και τα μεγάλα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία τύπου ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ δεν μπηκαν στον κόπο να σκανάρουν το εξώφυλλο για να συνοδέψουν την καταχώρηση του άλμπουμ! Όμως, περιμένουν από σένα να δώσεις 6 ευρώ για να αγοράσεις κάτι που... δεν ξέρεις τι είναι και πώς μοιάζει! Αθάνατε Γκρέκο μασκαρά!

Σε τελική ανάλυση, όλα αυτά δεν αρκούν για να αφαιρέσουν πολλή από την αξία του τρίτο αλμπουμ της σειράς. Αλλά σίγουρα το καθιστούν κατώτερο των 2 προηγούμενων. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν το περιεχόμενό του δινόταν σε 2, ακόμα και σε 3 ξεχωριστούς τόμους. Έτσι θα δινόταν ο απαραίτητος χώρος σε κάθε επιμέρους στοιχείο του για να “αναπνεύσει” και να αναδείξει τις αρετές του ακόμα περισσότερο. Όπως είναι, η ιστορία αυτή του Μπλάκσαντ πνίγεται από τον ιδεολογικό οίστρο του σεναρίου. Αλλά δεν παύει να είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι δουλειάς από ένα κορυφαίο δημιουργικό team.

Solomon Kane : The Castle of the Devil (Ελ.Τίτλος : Το Κάστρο του Διαβόλου)

Σενάριο : Scott Allie
Σχέδιο : Mario Guevara
Εκδοτική : Anubis Comics
Τιμή : Περίπου 20 ευρώ

Απόδοση σε comics μιας σχετικά άγνωστης, ημιτελούς ιστορίας του R.E.Howard με τον πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα που επινόησε ποτέ, τον Solomon Kane. Ναι, το ξέρω ότι και μόνο το όνομα του Howard έχει γίνει ταυτόσημο με τον Κόναν το Βάρβαρο, αλλά ο Solomon Kane είναι αμέτρητα πιο ολοκληρωμένος, “αληθινός” και δουλεμένος χαρακτήρας. Οι ιστορίες του πουριτανού πολεμιστή που γύρισε τον κόσμο για να εξαλείψει το κακό στο όνομα του Θεού, δεν είχαν την τύχη να λάβουν την ίδια αναγνώριση με αυτές του Κιμμέριου και όχι τυχαία, καθώς καθολικά θεωρούνται (σχετικά) κατώτερες. Είναι γνωστό εξάλλου ότι ο Howard σχεδίαζε γενικά τις ιστορίες του, χωρίς να τις προορίζει αρχικά για κάποιο συγκεκριμένο από τους χαρακτήρες του. Και μετά, σε δεύτερο χρόνο, επέλεγε το χαρακτήρα που θα πρωταγωνιστήσει στην κάθε μια από αυτές. Οπότε, ο Κόναν, σαν ο πλέον δημοφιλής, έμελλε να πάρει περισσότερο και ποιοτικά καλύτερο μερίδιο.

Όπως και να έχει, ο κύκλος των ιστοριών του Solomon Kane, που μπορεί ολόκληρος να χωρέσει άνετα μέσα σε ένα βιβλίο, δεν παύει να είναι ένα σημαντικό λογοτεχνικό έργο του υποείδους “Sword & Sorcery” που ο ίδιος ο Howard εξάλλου ανακάλυψε. Και δεν πρέπει να λείπει από τη βιβλιοθήκη κάθε φίλου της λογοτεχνίας του φανταστικού. Όσον αφορά τώρα αυτή την απόδοση σε comics... κατ' αρχήν, προβληματίζει η ίδια η επιλογή της ιστορίας. Θέλω να πω – τόσες ολοκληρωμένες ιστορίες του ήρωα υπάρχουν ήδη. Έπρεπε να επιλέξουν ένα ημιτελές έργο, το οποίο συμπληρώθηκε μετά το θάνατο του συγγραφέα από άλλους; Όπως και να έχει, οι υπεύθυνοι για αυτή την προσπάθεια κάνουν σαφές από την αρχή ότι δεν επέλεξαν τον πλέον συμβατικό και “ασφαλή” δρόμο. Πράμα ριψοκίνδυνο, αλλά που σε ιντριγκάρει ταυτόχρονα, γιατί δείχνει μια ειλικρίνεια και ένα “οπαδίστικο” πνεύμα που πλέον λείπει από τον ιλουστρασιόν κόσμο των comics.

Η ασυμβατότητα εξακολουθεί να βρίσκεται στον πρώτο λόγο και αφού ανοίξεις το βιβλίο. Μη ξεγελαστείς καθόλου από το γυαλιστερό εξώφυλλο – το οποίο μάλιστα είναι ζωγραφισμένο από τον Mike Mignolla του γνωστου “Hellboy”. Καμία σχέση. Η συμμετοχή του γνωστού καλλιτέχνη περιορίζεται στο εξώφυλλο. Ευτυχώς. Επειδή η τέχνη του Mario Guevara είναι τόσο ιδιαίτερη που δε σηκώνει κανενός είδους “νοθεύσεις”. Αυτές οι μουντές ζωγραφιές με τις απαλές γκρίζες γραμμές και τα περιγράμματα που χάνονται στο χρώμα, είναι μια τεχνοτροπία που με την πρώτη ματιά φαντάζει τελείως ακατάλληλη για comics. Πρακτικά, καθώς κομμάτια της δράσης – ειδικά στις σκηνές μάχης – απεικονίζονται τόσο αφαιρετικά που σε κάποια σημεία χάνονται. Αλλά το όλο αισθητικό σύνολο συνοδεύει και επιπρόσθετα αναδυκνείει τόσο αρμονικά την ατμόσφαιρα και τις αρετές της ιστορίας, που ειλικρινά, οι λίγες στιγμές έλλειψης “διαύγειας” παύουν ολοκληρωτικά να σε νοιάζουν και πιάνεις τον εαυτό σου να ταξιδεύει σε αυτούς τους σκοτεινούς καιρούς, σε κάστρα και μουχλιασμένα ερείπια κρυμμένα στα βάθη του Μέλανα Δρυμού, μέχρι να γυρίσεις και την τελευταία σελίδα του.

Είναι ένα άρτιο καλλιτεχνικά έργο, στο οποίο συμβάλλει και η καλή επιμέλεια που έχει γίνει από την Anubis. Καλής ποιότητας χαρτί (αν και τόσο το υλικό, όσο και η τεχνική των εξωφύλλων είναι παραφωνία σε σχέση με το υπόλοιπο σύνολο) καλό δέσιμο με θερμοκολλημένη (μη τα ζητάμε και όλα!) ράχη και πολύ καλή μετάφραση. Για τους φίλους του Robert Howard, δε το συζητώ καν, το έχουν ήδη προσθέσει στη βιβλιοθήκη τους. Αλλά και για τον καθένα που επιθυμεί να διαβάσει μια καλή ιστορία σκοτεινής ενήλικης φαντασίας, το “Καστρο του Διαβόλου” είναι μια απόλυτα αξιόλογη αγορά.

Κάψε Εγκέφαλο : Feed

Εναλλακτικός Τίτλος : Μικρή Γλυκειά μου Μπετονιέρα
Μάστορας : Brett Leonard
Παίχτες : Alex O'Loughlin , Patrick Thompson , Gabby Millgate
Πόσα πιάνει; δεν πιάνεται, δεν παλεύεται
Με δυό λογάκια :
Ένας τύπος τραβάει μεγάλο ζόρι με χοντρές. Με πολύ χοντρές. Τόσο χοντρές που πρακτικά δε μπορούν πια να περπατήσουν. Τις κρατάει κλειδωμένες στο σπίτι του. Τις καθαρίζει, τις φροντίζει. Τους κάνει έρωτα μέσα σε πολτοποιημένες τροφές, στους εμετούς και στις ακαθαρσίες τους. Και τις ταϊζει. Από το στόμα, από τη φλέβα, με διασωλήνωση, με το χωνί. Μέχρι να σκάσουν. Στην κυριολεξία. Και όλα αυτά μπροστά στην κάμερα και σε live feed στο διαδίκτυο. Η αλήθεια πίσω από τα κίνητρά του είναι πολύ πιο ζοφερή, πολύ πιο σοκαριστική. Ένας αστυνομικός, προσπαθεί να βγάλει την άκρια μέσα στο όλο το νοσηρό σκηνικό.

Αναλυτικότερα :
Από εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί σου έρχεται. Τίποτα δε μπορεί να σε προετοιμάσει για αυτό. Η πλάκα είναι ότι αυτό το ανοσιούργημα κουβαλάει στα μπαγκάζια του περγαμηνές από κινηματογραφικά φεστιβάλ από όλο τον κόσμο. Ακόμα και από κουλτουριάρικα. Πάντως είναι γνωστό cult φαινόμενο, με το δικό της αφοσιωμένο κοινό. Εγώ τι να πω; Όλη η ταινία είναι μια συρραφή από σκηνές που μοναδικός τους σκοπός φαινομενικά είναι να σε κάνει να αηδιάσεις με το ανθρώπινο σώμα. Κάπου υπάρχει και ένα κοινωνικό μήνυμα, σχετικά με τον καννιβαλισμό που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνία και τον ανθρώπινο τρόπο σκέψης. Υπερκατανάλωση προτύπων, ιδεών, πληροφοριών η οποία γίνεται πλέον αλόγιστα με μοναδικό λογικό επακόλουθο... την αλόγιστη απέκκριση αυτών. Κατά τα άλλα, θα ήθελε να μοιάσει και στο “Seven” αλλά οι ανεπάρκειες που χαρακτηρίζουν τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες δεν επιτρέπουν σε αυτό το εργάκι να λάμψει πραγματικά.

Οπότε τι απομένει; Ένα θέαμα γκροτέσκο που μπορεί να ειδωθεί μόνο με ανοιχτόμυαλη διάθεση, όπως είναι απαραίτητο εξάλλου και σε κάθε αληθινή cult ταινία. Και με γερό στομάχι. Σίγουρα η ιστορία έχει την ίντριγκά της και ότι έχει να πει το ταινιάκι, γενικά καταφέρνει να το πει με αφοπλιστική αμεσότητα, παρά τις όποιες αδυναμίες του. Οι ανατροπές του, όπως και το μοναδικά απαισιόδοξο, μηδενιστικό πνεύμα του, έρχονται στη σωστή στιγμή και ίσως να καταφέρουν να σε κερδίσουν. Οριακά. Αν δεν υπήρχε η υπερβολικά προσποιητή δραματοποίηση στο τέλος, τα πράγματα θα ήταν σκάλες καλύτερα. Αλλά το καλό φινάλε σε ανταμείβει. Και σου υπενθυμίζει : όταν κοιτάς επίμονα την Άβυσσο, τότε είναι πιθανό να σου ανταποδώσει τη ματιά και αυτή...

Splatter / Gore :
Η βία είναι σταθερά παρούσα, κυρίως δοσμένη ως επακόλουθο πυροβολισμών.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Η υπερβολή που κυριαρχεί παντού δεν περιορίζεται (δυστυχώς!) καθόλου και στο βαθμό έκθεσης γυμνής παθολογικά παχύσαρκης σάρκας. Η οποία κινηματογραφείται όσο πιο άμεσα, λιτά και χύμα γίνεται. Είναι ίσως το μοναδικό έργο που έχω υπόψη μου στο οποίο η προοπτική του γυμνού όχι μόνο δεν είναι επιθυμητή, αλλά και ενοχλητική! Σίγουρα εδώ δεν πρόκειται να δεις καμία προσπάθεια ωραιοποίησης των πραγμάτων...

Ρεζουμέ :
Κατάλληλο μόνο για πολύ περίεργες νυχτερινές cult προβολές. Εγώ πάντως δε θα το ξαναδώ!

Archtung! Work in Progress!!

Αυτές τις μέρες, όλάκερος ο πληθυσμός που εργάζεται στη diethni-kamariera έχουμε φορέσει τα μεταλλικά καπελάκια εργασίας, σηκώσαμε τα μανίκια και στρωθήκαμε στη δουλειά!

Σκοπός : κάτι που έπρεπε να γίνει εδώ και χρόνια.

ΝΑ ΜΠΟΥΝ tags ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΗΣ DIETHNIS-KAMARIERA!!!

Μιλάμε για 369 μέχρι τώρα δημοσιεύσεις και μαζί με αυτή που διαβάζετε αυτή τη στιγμή, 370! Ένα έχω να σας πω : μου βγήκε ο πάτος στη δουλειά. Πλέον, στο αριστερό σου χέρι, όπως scroll-αρεις με το ποντικάκι σου προς τα κάτω, θα δεις ένα νέο πεδίο που ονομάζεται “Ετικέτες”. Εκεί, κάτω από 14 (so far) κατηγορίες, είναι πλέον ταξινομηνένα ΟΥΟΥΟΥΛΑ τα post που γράφτηκαν στη diethni-kamariera από τις 5 Μαρτίου 2008, από τότε δηλαδή που ξεκινήσαμε!

Έτσι, αν θες να χαζέψεις τα review ταινιών μας, δεν έχεις παρά να κάνεις click στην ετικέτα “ταινίες” και πάει λέγοντας. ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΒΗΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ! Και πού είσαι ακόμα! The Sky is the Limit!!!

Υ.Γ. Το τεχνικό επιτελείο της diethnis-kamariera τηρεί πιστά τους θεσμούς και τους θεσπισμένους κανόνες όσον αφορά την παραγωγή, επεξεργασία και διακίνηση των καφροpost μας. Κανένα ζώο, ούτε άνθρωπος (εκτός ίσως από τα μυαλά των αναγνωστών, αλλά και του αρχισυντάκτη!) δεν πειράχτηκε καθόλη τη διαδικασία παραγωγής! Στη φωτό απεικονίζεται μια πρότυπη, καινοτόμα μέθοδος όσον αφορά την ασφάλεια στο χώρο της εργασίας που εφαρμόζουμε! Ο εργαζόμενος πάνω από όλα!

Elric : Stormbringer

Τόμος Πρώτος : Η Επιστροφή ενός Νεκρού Θεού
Τόμος Δεύτερος : Τα Αδέρφια του Μαύρου Σπαθιού
Τόμος Τρίτος : Η Ασπίδα του Θλιμμένου Γίγαντα
Τόμος Τέταρτος : Το Τέλος του Καταραμένου Άρχοντα
Σχέδιο & απόδοση σε comic : P. Craig Russell
Εκδοτική : Helm Comics
Τιμή : 4,90 Ευρώ το καθένα από τα τέσσερα τευχάκια

Κλασική δουλειά του Craig Russel αυτή η μεταφορά σε comics του (ακόμα πιο) κλασικού, ομώνυμου βιβλίου του Michael Moorcock. Το οποίο μάλιστα, χρονολογικά είναι το πρώτο βιβλίο του Έλρικ που ολοκληρώθηκε, για αυτό είναι και το πιο ανώριμο συγγραφικά. Θα πω κάτι, ρισκάροντας να λιθοβολιθώ από τους απανταχού φανς του fantasy. Θεωρώ τον Moorcock, αφόρητα υπερεκτιμημένο. Ναι, οι ιδέες του είναι πολύ καλές (τουλάχιστον κάποιες από αυτές) και η φαντασία του ειλικρινά “κεντάει”. Αλλά συγγραφικά, όσον αφορά καθαρά την τέχνη του λόγου, τον βρίσκω τουλάχιστον ανεπαρκή. Το γράψιμό του είναι στεγνό σαν παξιμάδι και οι περιγραφές του πιο περιληπτικές και από... εφημερίδας. Όλα αυτά τα ελαττώματά του είναι πλέον έκδηλα σε αυτό το παλιό βιβλίο. Αλλά είναι η δύναμη του περιεχομένου και των ιδεών του που το έκαναν να προσπεράσει άνετα τις όποιες αδυναμίες του και να καθιερωθεί στη συνείδηση του κοινού σαν ένα από τα πιο κλασικά έργα της λογοτεχνίας του φανταστικού.

Συμπαθώ τον Craig Russell, μου αρέσει το ιδιαίτερο αφαιρετικό στυλ του. Το πώς η (συχνα ελλιπής) εικονογράφισή του συμπληρώνει τα όσα δε λέει το κείμενο. Βέβαια, έτσι και το μάτι σου έχει συνηθίσει στις υπερπαραγωγές τύπου Todd Mc Farlane, εννοείται ότι τα απλά σκίτσα του Russell και η λιτή χρωματική παλέττα του θα σου φανούν τουλάχιστον ερασιτεχνικά. Σίγουρα ο άνθρωπος απευθύνεται σε ένα ώριμο κοινό και όχι σε πιτσιρικάδες που αγοράζουν “Μικιμάο” για να χαζέψουν πολύχρωμους υπερ-ήρωες. Και το συγκεκριμένο τετράτομο έργο (στο εξωτερικό κυκλοφόρησε σε περισσότερους, μικρότερους τόμους) είναι ένα από τα διαχρονικότερα δείγματα της τέχνης των comics.

Συμπαθώ και την Ελληνική Helm επειδή δείχνουν δείγματα ώριμης, επαγγελματικής δουλειάς και κάνουν λίγα μα σταθερά, ποιοτικά βήματα στο χώρο που κινούνται. Έμεινα υπερ – ευχαριστημένος με τον τρόπο που επιμελήθηκαν το “Δαχτυλίδι των Νιμπελούγκεν” και ειμαι στην ευχάριστη θέση να διαπιστώσω ότι το υψηλό επίπεδο παραγωγής διατηρείται και εδώ. Καλή ποιότητα χαρτιού, δέσιμο, χρώματα, όλα αδιατηρούνται ατόφια δίνοντας στον αναγνώστη μια δουλειά που τεχνικά είναι τουλάχιστον, άρτια και δεδομένου του όγκου του έργου, προσφέρεται σε αρκετά λογική τιμή. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στην Ελληνική μετάφραση με διαλόγους που ρέουν αβίαστα και δεν έχουν σχεδόν τίποτα να ζηλέψουν από το πρωτότυπο.

Όσον αφορά την καλλιτεχνική αξία ενός από τα διασημότερα graphic novels όλων των εποχών, τι άλλο να πεις; Το σκίτσο του Russell δεν καλύπτει πλήρως τις όποιες αδυναμίες του βιβλίου, αλλά πιστεύω ότι κάτι τέτοιο έτσι και αλλιώς ουδέποτε δεν υπήρξε στόχος. Η αλήθεια είναι ότι τα πράγματα ξεκινάνε κάπως μουδιασμένα, ειδικά στο πρώτο τεύχος και στο πρώτο μισό του δεύτερου. Όμως, άπαξ και προσπεράσεις αυτούς τους υφάλους, το πάντρεμα σκίτσου και λογοτεχνίας γίνεται ολοένα και καλύτερο και φτάνει στο ζενίθ του στο καταπληκτικό φινάλε. Άξια αγορά, για τον κάθε φίλο της λογοτεχνίας του φανταστικού, ακόμα και για αυτούς που δε διαβάζουν comics. Και μια αξιολογότατη δουλειά από τη Helm Comics.

The House of the Devil

Μάστορας : Ti West
Παίχτες : Jocelin Donahue , Tom Noonan , Mary Woronov , Greta Gerwig
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Μια φτωχή φοιτήτρια πιάνει δουλειά σαν baby sitter στην απομονωμένη έπαυλη ενός παράξενου ζευγαριού... που τυγχάνει να είναι σατανιστές! Μαντεύετε τη συνέχεια;

Αναλυτικότερα :
Αμα δε στο πουν, αποκλείεται να καταλάβεις ότι είναι ταινία γυρισμένη το 2009! Έχει κίτρινη, ξεθωριασμένη φωτογραφία, παλιά ρούχα, η πρωταγωνίστρια (υπέροχη η Jocelin Donahue!) φοράει walkman με κασέτα και τα παλιά χοντρά ακουστικά με τα σφουγγαράκια και το σύρμα! Μιλάμε, ΒΡΩΜΑΕΙ 70's! Και φυσικά, αυτό είναι καλό πράμα!!! Πλάκα πλάκα, έχω την αίσθηση ότι η ταινία θα είχε πολύ περισσότερη εμπορική απήχηση αν δεν έλεγαν εξαρχής την αλήθεια, ότι δηλαδή είναι ένα σύγχρονο, παλιομοδίτικο low budget θριλεράκι, αλλά ότι είναι ένα παλιό, ακυκλοφόρητο έργο του Tobb Hooper, ή του (παλιού καλού) Wes Craven ή κάποιου άλλου σκηνοθέτη αυτής της σχολής! Γιατί, όσον αφορά τουλάχιστον το στυλ, για αυτό ακριβώς πρόκειται! Πως ήταν αυτές οι υπέροχες b-movies της δεκαετίας του '70, τύπου “Texas Chainsaw Massacre” (το αυθεντικό, όχι τα κουραδένια sequels) “Last House on the Left”, “Rosemary's Baby” και “The Hills Have Eyes” (επίσης τα αυθεντικά); Ε, λοιπόν θα μπορούσε να είναι ένας από τους πλέον καλούς και ποιοτικούς εκπροσώπους της σχολής!

Θέλετε κι άλλο λόγο να δείτε την ταινία; Έχει σαν κακό το θεό Tom Noonan! Δηλαδή τον original Wild Bill από το “Manhunter (Ανθρωποκυνηγός)” του Michael Mann! Δηλαδή έναν από τους πλέον μακάβριους φυσιογνωμικά ανθρώπους, μαζί ίσως με τον Udo Kierr και τον (πρώην) αρχηγό Καλτσά! Για τους νεότερους, επισημαίνω ότι πρόκειται για την ταινία που έγινε γνωστή από το remake της, τη θρυλική “Σιωπή των Αμνών”! (Αν δεν έχεις δει το “ManHunter” μέχρι τώρα, νοίκιασέ το οπωσδήποτε!) Μετά από όλα αυτά, τι μένει να πεις; Ειλικρινά τίποτα, γιατί η 70's συνταγή τηρείται πιστά και κατά γράμμα! Έμφαση στην “αρρωστίλα” της ατμόσφαιρας, στο suspense και το όλο συναίσθημα της αναμονής. Γενναιόδωρες splatter σκηνές, χωρίς όμως υπερβολές και άντερα, οι οποίες είναι το επιστέγασμα και η λογική συνέπεια όσων διαδραματίζονται επί της οθόνης! Και φυσικά, το απαραίτητο, UNhappy end!

Splatter / Gore :
Πλούσια τα ελέη του, με βρώμικο, σκοτεινό κόκκινο και “σαλτσώδες” αίμα! Ακριβώς όπως το έφτιαχναν τη 10ετία του '70! Και με μια από τις πιο in your face headshots που γίνανε ποτέ.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Θέλω να πάρω ένα κομμάτι από το βαμβακερό βρακάκι της Jocelin Donahue και να το κάνω φυλαχτό! Να το έχω δίπλα μου να με φυλάει πάντα, μαζί με το συλλεκτικό κομμάτι από το χρυσό βρακί της Παπαρίζου από τη Eurovision!!! 'nuff said!

Ρεζουμέ :
Χαράς ευαγγέλια για τις παλιοσειρές και τους απανταχού φίλους των “κλασικών” και του cult γενικώς! Ναι, δέστο!