The Unborn

Μάστορας : David S. Goyer
Παίχτες : Odette Yustman , Gary Oldman , Cam Gigandet
Πόσα πιάνει; 1,5 / 5 και αυτό επειδής κατά βάθος είμαι καλός άνθρωπας (και λιγούρης για την Odette Yustman!)
Με δυό λογάκια :
Ένα μελανούρι μελαχρινάκι (θεά η Odette Yustman, είναι εξάλλου και επίσημο “Μωρό του Μήνα”!) βλέπει κάτι τάχα μου προφητικά όνειρα και οράματα με ένα μονίμως ξινισμένο κωλόπαιδο με απάλευτους φακούς επαφής. Μετά, ένα σκύλο με αποκριάτικη μάσκα και πίζουλο αυχενικό. Και μετά ένα γαλανομάτικο ματωμένο σάπιο έμβρυο. Μετά κάτι λένε για πειράματα των Ναζί, τη μάνα της που αυτοκτόνησε, γνωρίζει τη γιαγιά της που ποτέ δεν ήξερε ότι είχε και της λέει κάτι π@π@ριές για εβραϊκά φαντάσματα, ένα προ-προ θείο που θέλει να γεννηθεί ξανά στοιχειώνοντας το μελαχρινάκι και άλλα πολλά κουλά και άσχετα. Και μετά έρχεται ο εξορκιστής Gary Oldman φορώντας μια γελοία περούκα.

Αναλυτικότερα :
Πήγαν τόσα, μα τόσα πολλά πράγματα λάθος με αυτή την ταινία... και είναι ειλικρινά κρίμα, γιατί προσπαθεί, έχει ενίοτε τις καλές στιγμές της και κάποιες ονειρικές σκηνές φανερώνουν γνήσια καλλιτεχνική φλέβα και διάθεση για πρωτοτυπία. Η ατμόσφαιρα (όπου δεν την καταστρέφει ολοσχερώς το κουραδένιο σενάριο) είναι επαρκώς θριλεριάρικη, η φωτογραφία σωστά μουντή στους τόνους του μπλε, του γκρίζου και του σκούρου πράσινου. Και κάπου εκεί τελειώνουν τα όσα θετικά έχει να σου δώσει αυτό το εργάκι... Ένα θα σας πω και αυτό από μόνο του αρκεί για να αποδείξει πόσο πίζουλα είναι τα πράματα... ΑΡΕΣΕ ΣΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ! ΚΑΙ ΜΟΝΟ! ΤΡΟΜΟΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΔΟΣ!!!

Δεν είναι δύσκολο να βρεις τον υπαίτιο για όλα αυτά. Είναι αποκλειστικά και μόνο φταίξιμο του σεναρίου, που ίσως να είναι το χειρότερο που έχεις δει εδώ και χρόνια. Προσπαθώντας να αντιγράψει άσχετα μεταξύ τους στοιχεία από άπειρα πιο γνωστα θρίλερ, μπερδεύει τα μπούτια του, αλλάζει συνεχώς διάθεση και κατεύθυνση και αποτυγχάνει τραγικά να ακολουθήσει σταθερή κατεύθυνση και άποψη μέχρι και το φινάλε. Θέλετε να σας μετρήσω επιροές; Δεν παλεύεται. Είναι άπειρες. Αρκεί να πούμε ότι το τελευταίο 1/3 του είναι ξεδιάντροπη αντιγραφή (και ακόμα κατώτερη) του “The Exorcism of Emily Rose”! Δηλαδή έλεος! Αντιγράφεις που αντιγράφεις, τουλάχιστον κάντο από ένα καλό έργο!

Ότι απομένει είναι η γνωστή θριλεριάρικη κλισαδούρα. Τα λερωμένα, τ' άπλυτα, τα παραπεταμέεεενα. Ο γκόμενος – αξεσουάρ. Τα γνωστά copy / paste πλάνα με τον καθρέφτη στο ντουλαπάκι του μπάνιου. Που στην αρχή δε φαίνεται κανένας και όταν κλείνει το ντουλάπι, να σου εμφανίζεται άξαφνα από πίσω της ο Βαμβακούλας! Α, και για να μη ξεχνιόμαστε, ΟΛΟΙ οι μαύροι χαρακτήρες πεθαίνουν!

Splatter / Gore :
Κάτι λιγοστά ζουμιά που κυλάνε αργά και πάλι ψεύτικα φαίνονται. Στεγνό ωσάν παξιμάδι. Αλάδωτο, χωρίς λίγη φετούλα, έτσι για τη γεύση... καταραμένη φτώχεια δηλαδής.

Β / Κ (Βυζιά / Κώλοι) :
Στην επόμενη ζωή μου θέλω να μετενσαρκωθώ στο λευκό βαμβακερό βρακάκι της Odette Yustman. Κι ας μην αφήνω να φανούν τα κωλομέρια. Εναλλακτικά, θα ήθελα να μετενσαρκωθώ σε ορθοπαιδικό στρώμα, για να είμαι ξάπλα όλη μέρα. Ή σε κόκορα σε ορνιθοτροφείο στα Μέγαρα.

Ρεζουμέ :
Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του. Και μια καβουροσαλάτα τώρα καθόλου άσκημη δε θα μου έπεφτε...