Necroscope : The Touch

Συγγραφέας : Brian Lumley
Εκδοτική : Solaris (www.solarisbooks.com)

Είναι δύσκολο και άβολο να γράψεις άσκημα λόγια για κάτι που αγαπάς. Ο “Νεκροσκόπος” του Lumley με συντρόφευσε αρκετά χρόνια με τις περιπέτειές του όπως αποτυπώθηκαν ευφυώς από την πένα του δημοφιλέστατου (και ενθουσιώδη φιλέλληνα) Βρετανού συγγραφέα. Δεν έχω διαβάσει ΟΛΑ τα βιβλία της σειράς για να είμαι ειλικρινής, μονάχα την original πενταλογία της σάγκας του Harry Keogh (πάνω από 3500 σελίδες... δεν είναι και λίγο!) και ανέκαθεν με ενθουσίαζε με την πρωτοτυπία της, τους “τυρένιους” larger than life χαρακτήρες της και το μοβόρικο πνεύμα της. Γενικά το όλο κοκτέιλ επιστημονικής φαντασίας, τρόμου και κατασκοπικής νουβέλας ανέκαθεν φάνταζε τουλάχιστον ελκυστικότατο στα μάτια μου, ακόμα και όταν η έμπνευση του συγγραφέα έδειχνε φανερά σημάδια κόπωσης προς το τέλος του έπους.

Κάτι αντίστοιχο υποθέτω ότι νιώθουν και οι ανά τον κόσμο φανς του Lumley. Τα όποια φάουλ του δεν απέτρεψαν την αναγωγή του στη σφαίρα της παγκόσμιας φήμης, τη βράβευσή του με πάμπολλα βραβεία και την παρατεταμένη επιμήκυνση στη διάρκεια της ιστορίας του “Νεκροσκόπου” του E-Branch αλλά και των Wamphyri που πλέον απαριθμεί 13 βιβλία με πλέον πρόσφατο (και μάλλον τελευταίο) αυτό εδώ, που γράφτηκε γύρω στο 2007, έχοντας πλέον ο συγγραφέας συμπληρώσει τα 70κάτι χρόνια ζωής! Δηλαδή νεούδι, γιόκας όπως λέμε και στην αεροπορία!

Υποθέτω ότι στην περίπτωση του Lumley, ισχύει ότι και σε αυτή των μεγάλων, παλαίμαχων συγκροτημάτων. Θέλω να πω, κανείς δεν περιμένει σοβαρά από τους Sabbath, τους Scorpions, τους Rolling Stones να βγάλουν ΤΩΡΑ την επόμενη διαχρονική αλμπουμάρα, έτσι; Η περίοδος λήξης αυτών των brand names έχει έρθει και παρέλθει προ πολλού. Εξάλλου, ό,τι είχαν οι παραπάνω και άλλοι πολλοί γίγαντες σαν κι αυτούς να προσφέρουν, το προσέφεραν εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα, το μόνο που περιμένεις από αυτούς, είναι (στην καλύτερη των περιπτώσεων) κάποιες λίγες απλά καλές δουλειές, ίσα για να μας αποδείξουν ότι είναι ακόμα ζωντανοί και για να συντηρήσουν το μύθο τους. Έτσι και ο Lumley. Ναι, θέλουμε κι άλλα βιβλία του. Όχι, δεν περιμένουμε πια τον ουρανό και τα άστρα από αυτόν. Όμως θέλουμε να τον βλέπουμε ζωντανό και ακμαίο στις απανταχού εμφανίσεις του και φυσικά live, να υπογράφει βιβλία στις “Keogh-con” το επίσημο παγκόσμιο fair για τους fans του “Νεκροσκόπου” που λαμβάνει χώρα τα τελευταία αρκετά χρόνια, στην Αμερική φυσικά.

Αγόρασα, λοιπόν αυτό το (τελευταίο) βιβλίο του Νεκροσκόπου με εξ ορισμού χαμηλές προσδοκίες. Κάτι που βρήκα το paperback φτηνό, κάτι επειδή είχα καιρό να διαβάσω Νεκροσκόπο, κάτι επειδή γούσταρα εκείνη την περίοδο να ασχοληθώ με κάτι τυρένιο και πρόστυχο. Στην αρχή, ψιλοπωρώθηκα, την αμαρτία μου θα την πω. Για αυτό έγραψα και κάτι σχετικό στην περασμένη (ή μήπως προ-περασμένη;) στήλη “Τι έμαθα...” Βρισκόμουν υπό την επήρρεια του αρχικού ενθουσιασμού. Ο οποίος δυστυχώς δεν κράτησε. Πολλά, ΠΟΛΛΑ λογοτεχνικά φάουλ. Ρηχοί, αδιάφοροι χαρακτήρες, ρατσισμός και σεξισμός βγαλμένα νομίζεις από σκουπιδοταινία της 10ετίας του '60. Από τις αληθινά κακές όμως, όχι από τις γαμάτες κακές. Και κυρίως, σκάρτη, χάλια ΚΟΥΡΑΔΕΝΙΑ πλοκή με εξωφρενικά και τίγκα κουλά concept. Ο Harry Keogh μετά από το θάνατό του στο “DeadSpawn” έγινε μια καθαρά πνευματική ύπαρξη, με τη μορφή μιας... τύπου νοητικής έκρηξης που στέλνει παντού στο χωροχρόνο (!) ...βελάκια (ναι! Αυτολεξεί τα αποκαλεί golden darts!!) που περιέχουν κομμάτι της ουσίας του original Νεκροσκόπου. Τα οποία έρχονται και σε βρίσκουν στο δόξα πατρί, άπαξ και είσαι καλό παιδί του λαού και πολλάν αδικημένος από την πτάνα τη ζωή.

Όπότε αναπτύσσεις σιγά σιγά κάποιο κουφό talent, υπερδύναμη, όπως θες πέστο, ο Harry σου μιλάει στον ύπνο σου λέγοντάς σου ΟΛΑ όσα ήδη ξέρεις αν έχεις διαβάσει έστω και ένα βιβλίο της σειράς και επειδή η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως, στα επαναλαμβάνει συνεχώς ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ μέχρι να πεις το δεσπότη Παναγιώτη. Τελικά, σου αφήνει και ένα υπονοούμενο ότι όλα αυτά γίνονται επειδή πλέον ο Harry δουλεύει για λογαριασμό του καλού Θεούλη (σοβαρά τώρα) και η υπόστασή του είναι ένα είδος... θείας πρόνοιας. Και οι κακοί είναι εξωγήινοι. Που μοιάζουν με Αφγανοί / Πακιστανοί / Ινδοί, you get the point. Οι οποίοι θέλουν να καταστρέψουν το σύμπαν με ένα όπλο που τρώει χρυσάφι και βγάζει ακτίνες λέιζερ. Και όλα αυτά επειδή είναι (τρέμετε!!!) ...άθεοι αλλά και τρελοί επιστήμονες και βλέπουν την καταστροφή ολάκερων πλανητών σαν πείραμα, προκειμένου να δουν αν θα προκαλέσουν μια θεϊκή παρέμβαση ενάντια στην τόση στάχτη και μπούρμπερη. Έτσι, θα αποδείξουν την ανυπαρξία του Θεού. Το ερώτημα βέβαια είναι ΣΕ ΠΟΙΟΝ, αφού, σύμφωνα με τα σχέδιά τους, δε θα έχει μείνει μέχρι τότε από το σύμπαν ολάκερο ούτε... κολυμπιθρόξυλο. Επίσης, οι κακοί είναι άσκημοι, επειδή είναι κακοί (αυτό το αναφέρει όντως σαν επιχείρημα) Ενώ η καλή εξωγηινούλα που βοηθάει τον ήρωα (το καλό και καταφρονεμένο παιδί που λέγαμε προηγουμένως;) είναι υπερβολικά όμορφη, μνάρα σας λέω, και επειδή είναι καλή, κάνει και καλά μαμήσια.

Θέλετε κι άλλα κουλά; Έχει, αλλά δεν έχει νόημα να σας τα αναφέρω. Και επειδή απεχθάνομαι τα πάσης φύσεως spoilers, μόλις στην προηγούμενη παράγραφο σας είπα την υπόθεση ενός έργου πνευματικής ιδιοκτησίας για ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ γιατί δε γίνεται να σας μεταδώσω με επαρκή τρόπο το πόσο ΚΑΚΟ ΒΙΒΛΙΟ είναι το “The Touch”. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο μόνος λόγος για να δημοσιευτεί ένα τέτοιο σύγγραμμα ήταν το όνομα του συγγραφέα στο εξώφυλλο. Όσο για το τι πέρναγε εκείνη την περίοδο από το μυαλό του Lumley; Ειλικρινά, δεν έχω ιδέα. Η προοπτική μιας τελευταίας αρπαχτής; Δέσμευση από συμβόλαιο; Whatever. Αν υπήρξες κάποτε φίλος του “Νεκροσκόπου”, θα στεναχωρηθείς. Αν δεν κατέχεις, απλά θα το σιχαθείς. Και επειδή το concept ενός review δημιουργήθηκε σε τελική ανάλυση για να δώσει απάντηση στο ερώτημα “Αξίζει να το αγοράσω αυτό;” αυτή είναι ένα βροντερό “ΕΠ' ΟΥΔΕΝΙ”. Ειδικά άμα είσαι φίλος. Μας απογοήτευσες Brian Lumley.