Street Kings, Chrysalis, DayWatch

Street Kings

Ο Keanu Reeves πρωταγωνιστεί σε αυτή την και καλά σκληρή, ρεαλιστική και ωμή αστυνομική ταινία “του δρόμου” Κολοκύθια τούμπανα. Απαράδεκτες προσχηματικές ερμηνείες, κομμένες και ραμμένες στους ίδιους και στους ίδιους πατρόν – μανιέρα ρόλους. Ο προβληματισμένος ήρωας που παρόλα αυτά, άμα τσαντιστεί κόβει κώλους. Ο διεφθαρμένος διοικητής. Ο τίμιος καλός που στην αρχή σου μοιάζει για κακός και φαγώνεται μονίμως με τον προβληματισμένο ήρωα, γιατί υπάρχει ένα κοινό σκοτεινό παρελθόν που τους δένει. Η γυναίκα – Πηνελόπη – γλάστρα – φως της ελπίδας που κρατά μακριά τα σκοτάδια από την ψυχή του βασανισμένου πρωταγωνιστή που ακόμα κατά βάθος θρηνεί τη χαμένη του αθωότητα. Θέλετε και άλλες τέτοιες παπαριές? Η ταινία αυτή τις διαθέτει. Θέλετε να δείτε και τι παίρνουμε στην πράξη?

Ο Keanu Reeves να προσπαθεί να πείσει στο ρόλο του σκληροτράχηλου / μάγκα / ευαίσθητου / αλκοολικού / βασανισμένου χαρακτήρα. Με το μάγουλο φράπα και με μαύρισμα από σολάριουμ. Καλά, καμιά make-up-ατζού δε βρέθηκε να τον φτιάξει λίγο? Ο Forrest Whitacker εξευτελίζει το καλό όνομα και τη φήμη που έκανε τόσα χρόνια να χτίσει. Είναι ο κακός, τίγκα στη διαφθορά, ψυχοπονιάρης διοικητής της αστυνομίας. Α, μη ξεχάσω, κάπου παίζει και ο Hugh Lawrie από τον τηλεοπτικό House MD. Επαναλαμβάνει ακριβώς τον τηλεοπτικό του ρόλο, αλλά μόνο που εδώ τυγχάνει να είναι πράκτορας των Εσωτερικών Υποθέσεων. Πάντως είναι ακόμα ζοχάδας, ξερόλας και υπερόπτης. Και τα ξέρει όλα. Μπορεί να κουτσαίνει κιόλας, δε ξέρω. Έχει και άλλα τέτοια κουφά, αλλά βαριέμαι.

Ερμηνείες της πλάκας, σενάριο γιούργια, και “cool” ατάκες τύπου “Αυτό είναι βρώμικος μπάτσος. Είναι αρχίδι.” που μπορούν να σε εντυπωσιάσουν, άμα είσαι 12 χρονών η αν δεν έχεις ξαναδει αστυνομικό έργο στη ζωή σου. Από το βούρκο διασώζονται μόνο κάποιες καλές σκηνές δράσης. Αποφύγετε.

Chrysalis

Film Noir γαλλικό, σχεδόν ασπρόμαυρο, που διαδραματίζεται στο κοντινό μέλλον. Διάθεση σκοτεινή, ίντριγκα κάργα και μέσα στην καρδούλα του κρύβεται ένας science fiction πυρήνας. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά? Έλα μου ντε, δε ξέρω τι, αλλά πάντως το πράμα στραβά πήγε. Οι 2 ιστορίες που πραγματεύειται η ταινία είναι τελείως άσχετες μεταξύ τους και η προσπάθεια προς το τέλος να συνδεθούν μοιάζει τραβηγμένη από τα μαλλιά, με κουλές υπερβολές και τρελές συμπτώσεις να προσπαθούν αν κρύψουν τις αδυναμίες του σεναρίου. Οι ερμηνείες δε βοηθούν. Ψιλοσώζεται στο τέλος, αλλά δεν αρκεί.

Θα μπορούσε να είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κράμα με ολίγη από film noir, Blade Runner και Total Recall (Ολική Επαναφορά) με μπόλικη σάλτσα από Phillip Dick. Παρόλα αυτά μένουμε με το λούστρο και τα εντυπωσιακά τεχνάσματα, αλλά χωρίς πολλή ουσία.

DayWatch

Η πολυαναμενόμενη συνέχεια του NightWatch άργησε και απογοητεύει. Δε θα αναφερθώ στο σενάριο, αφενός γιατί από ένα σημείο και μετά έχασα τελείως τη μπάλα, αφετέρου γιατί ήταν τόσο γιούργια που και ό,τι κατάλαβα αμέσως το ξέχασα. Ένας αχταρμάς από ίντριγκα, παράδοξο, κωμωδία (!) ολίγη από δράση, πασπαλισμένο με ψευτοεπικάλυψη νεογοτθικού ρομαντισμού (μη χέσω) και σκηνοθετημένο με απόλυτα τηλεοπτικό τρόπο.

Ο προκάτοχος αυτής την ταινίας εντυπωσίαζε και κυρίως σε άφηνε με την υπόσχεση και την προοπτική της αλλαγής του σκηνικού στην Επιστημονική Φαντασία. Αυτό εδώ το sequel αδυνατεί ακόμα και να εκμεταλευτεί την κληρονομιά που ήδη έχει στην πλάτη του.