Seeker, The Depatred, SAW IV & V

The Seeker – Dark is Rising

Μη διανοηθείτε και δείτε αυτό το έργο! Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται - Βάλτε στο μίξερ κάτι από μαιμού Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (μαιμού από τις κινέζικες!) κάτι από μαιμού Harry Potter, κάτι από μαιμού Narnia και κάτι από τηλεταινία του Stephen King, από τις πιο φτηνές (δηλαδή, σαν το Storm of the Century) Κάντε το ακόμα πιο παιδικό, πιο παιδικό και από Disney. Voila! Έχετε το The Seeker. Μια ταινία μαιμού, από μαιμού επιμέρους συστατικά που άμα τη δεις μπορεί και να πάθεις ηλεκτροπληξία.

The Departed

Αρνούμαι απόλυτα να σχολιάσω. Τι να πεις για αυτό το αριστούργημα που δεν έχει ήδη ειπωθεί? Martin Scorcese στα καλύτερά του. Ο παππούς το'χει ακόμα και επιμένει να γράφει ιστορία. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα. Υποδειγματική αστυνομική ταινία. Όπως του παλιού καλού καιρού. Μερακλίδικο, αρχοντικό, κιμπάρικο έργο.

Το Hollywood τον πολέμησε. Για δεκαετίες αρνιόταν να του απονείμει το Oscar που δικαιούταν. Στον πούτσο του ο παππούς. Λες και το είχε ανάγκη το βραβείο για να αποδείξει την αξία του. Τελικά λύγισε. Όχι ο παππούς. Ολόκληρη η Αμερικανική κινηματογραφική ακαδημία γονάτισε, υποκύπτοντας στο λαικό συναίσθημα και την κατακραυγή του κοινού, έσκυψε και τον προσκύνησε. Ποτέ αυτός. Ευθυτενής, περήφανος και ατσάλινος, όπως και αυτή η ταινία. Σιδεροκέφαλος, παλικάρι μου. Τι, ακόμα να πάτε να τη δείτε ρε?

Saw IV

Πολύ κράξιμο έχει φάει η σειρά SAW, ειδικά από κριτικούς αλλά και από το κοινό, ιδίως από τους πιό “ψαγμένους”. Προσωπικά δε συμφωνώ τόσο, νομίζω ότι η σειρά έδωσε φρέσκια πνοή στα θρίλερ και μια γερή κλωτσιά στον κώλο σε ένα είδος που τα τελευταία χρόνια είχε βαλτώσει. Ναι είναι exploitation. Από πότε όμως κάτι τέτοιο είναι κατακρητέο? Δηλαδή τα παλιά κλασικά θρίλερ δεν ήταν exploitation? Οι ταινίες του Romero, του Lucio Fulci, του Dario Argento δεν ήταν exploitation? Δεν είχαν αίματα, άντερα, κώλους και βυζιά? Γιατί όταν μιλάμε για τα SAW ξυπνάει μέσα μας η σεμνοτυφία και το politically correct? Η ίδια ιστορία που επαναλαμβάνεται, όταν ο πολύς κόσμος μιλάει για ό,τι είναι πετυχημένο, mainstream, πουλάει. Γιατί είμαστε κομπλεξικοί. Και ας τα προσκυνάμε μετά στα κρυφά, τα ίδια πράγματα τα οποία βρίζαμε πριν. “Θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος, μ'αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος” που λέει και ο ποιητής.

Αρκετά με το μανιφέστο κατά της βλακείας. Τα SAW είναι παρεξηγημένα έργα. Φυσικά και δεν είναι εργάρες. Καμία σχέση. Αλλά είναι (ή έστων ήταν) φορείς μιας πρωτοτυπίας που χρειάζεται. Έχουν τσαγανό και κάκαλα. Είναι μια καινούρια ματιά. Και πέρα από τα άντερα και τα συκώτια, έχουν μια δυνατή μυθολογία έστω και αν αυτή είναι βασισμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στο χαρακτήρα της παρανοικής ιδιοφυίας Jigsaw. Μακράν ο πιο ολοκληρωμένος και ενδιαφέρον κακός σε ταινία ανεξαρτήτως είδους, εδώ και πολλά χρόνια.

Είναι παράξενη συγκυρία αυτό το τέταρτο μέρος. Η τρίτη ταινία είχε γραμμένο το Game Over με τεράστια κόκκινα γράμματα στο κούτελό της. Όμως το κοινό ήθελε και άλλο. Όπερ και εγένετο. Έτσι, εδώ προκύπτει ότι ο Jigsaw διαθέτει και δεύτερο συνεργάτη. Πέρα από την ψυχοβλαμένη bitch, Amanda Young. Πριν όμως μπεις στη διαδικασία να κράξεις, δες ξανά την τρίτη ταινία. Με προσοχή. Ο νέος παίχτης υπάρχει από εκεί, κινείται στις σκιές, χωρίς ποτέ να βγαίνει στο φως. Απλά τότε ήσουν ανυποψίαστος και δε το πρόσεξες. Ή το έπιασες το υπονοούμενο, αλλά το έγραψες στα αρχ#$@% σου. Τέσπα.

Η ταινία εξιστορεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα, μέχρι να προκύψει η ταυτότητα του νέου παίχτη. Κινείται συνεχώς στο χώρο και στο χρόνο, από πριν το πρώτο έργο, ανάμεσα στις συνέχειές του, μέχρι και το φιλμικό παρόν, συχνά με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Μη διανοηθείς να τη δεις αν δεν έχεις πρόσφατα στη μνήμη σου όλα τα προηγούμενα έργα της σειράς. Αλλιώς θα τη χάσεις τη μπάλα. Παράλληλα, έχει και τη δική της ιστορία. Νέος κύκλος μαρτυρίου, θανάτου, παραφροσύνης. Η εισαγωγή ειδικά αποτελεί δείγμα για ανθολογία. Ήδη κλασική. Η ταινία το'χει. Με γενναίες δόσεις gore, καλό suspense και κυρίως μυθολογία ιντριγκαδόρικια, που σου στίβει το μυαλό.

Saw V

Ο νέος παίχτης στη μυθολογία του SAW αποκαλύπτηκε από το προηγούμενο έργο. Εδώ παγιώνεται η θέση του στην ιστορία και μας γίνεται πλέον απόλυτα γνωστό και δεδομένο ότι αυτός θα είναι ο διάδοχος του “βασιλιά” Jigsaw. Παράλληλα μαθαίνουμε τη δική του ιστορία, τα γεγονότα που τον έφεραν στην προσωπική του καταδίκη. Όλα αυτά πραγματεύεται η ταινία και καλά κάνει. Το κακό είναι ότι αρκείται σε αυτό μόνο και δεν προχωράει παρακάτω. Θα μπορούσε ακριβέστερα να λέγεται και SAW 4,5 ή ακόμα καλύτερα να αποτελεί συμπλήρωμα της προηγούμενης ταινίας στην extended edition σε dvd. Γιατί από μόνο του αυτό το εργάκι δεν αρκεί.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η νέα ιστορία δε διαθέτει την ένταση και το βάθος των προηγούμενων. Ο χαρακτήρας του Hoffman έχει μεν αρκετή δυναμική και η ερμηνεία του νέου πρωταγωνιστή κρίνεται ικανοποιητικότη. Οστόσο δε μπορεί να φτάσει τον Jigsaw. Τόσο σε βάθος χαρακτήρα, όσο και ερμηνευτικά. Χάνεται στη σύγκριση.

Επιπρόσθετα, ίσως για πρώτη φορά, οι συντελεστές της ταινίας επιδυκνείουν μια συντηρητικότητα όσον αφορά τις splatter & gore σκηνές. Τα περίφημα βασανιστήρια που έχτισαν τη φήμη της ταινίας, εδώ δεν είναι και τόσο σοκαριστικά ή πρωτοποριακά. Χώρια που κάποια από αυτά αποτελούν επανάληψη από τα προηγούμενα έργα. Ίσως με αυτό τον τρόπο να θέλουν να τονίσουν τη διαφορά ανάμεσα στο χαρακτήρα του νέου πρωταγωνιστή και των προηγούμενων. Ο Hoffman δεν είναι ψυχοπαθής σαν την Amanda Young. Βαδίζει στα χνάρια του Jigsaw, έχει τη δική του φιλοσοφία και έναν ιδιόρρυθμο κώδικα τιμής, αλλά δε διαθέτει τη σκληρότητά του, ή την παρανοική ευφυία του. Ίσως απλά η ταινία αυτή να είναι ένα νέο ξεκίνημα για τη σειρά, που έπρεπε να κινηθεί προσωρινά σε χαμηλότερους τόνους, μέχρι να αρχίσει η ένταση και πάλι να κλιμακώνεται. Ή ίσως απλά να αποτελεί ακόμα μια αφορμή να εισπράξουν οι παράγωγοί τα φράγκα του κόσμου από τα ταμεία.

Όπως και να έχει, το SAW V αποτελεί το πιο αδύναμο μέρος της σειράς.