The Flock, Deaths of Ian Stone, Cloverfield

The Flock

Πολύ θα ήθελε να είναι το νέο Seven αυτό το φιλμάκι. Πέρασε και δεν άγγιξε. Είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις το Richard Geere να ερμηνεύει. Ειδικά μετά το ρεσιτάλ που έδωσε στο Chicago, τον θεωρώ μεγάλο ηθοποιό. Εδώ απογοητέυει. Παρόλα αυτά η ερμηνεία του είναι το μόνο που διασώζεται σε μια ταινία αργή και βαρετή που για κάποιο άγνωστο σε μένα λόγο, προσπαθεί να χειριστεί ένα άκρως σοβαρό και ενήλικο θέμα (την κατά συρροή σεξουαλική κακοποίηση και την ψυχοσύνθεση των θυμάτων αυτών των καταστάσεων) με λογοκριμένη, politically correct και “κατάλληλη για ανηλίκους” ματιά. Καλή ιδέα, καλή ευκαιρία που πήγε χαμένη.

The Deaths of Ian Stone

Πάντως ο τίτλος του είναι εντυπωσιακός! Ο Ian Stone είναι ένας νεαρός ενήλικας κάγκουρας, που για κάποιο λόγο πεθαίνει. Συνέχεια και απανωτά. Με εντυπωσιακά φριχτούς τρόπους. Κουφαθήκατε? Έχει και άλλο. Κάθε φορά, αφού πεθαίνει ξυπνά σε μια διαφορετική ζωή, σε άλλη φάση, με τη μνήμη του σβησμένη. Και μόλις πάει να την ανακτήσει... τσουπ! Βγαίνει αυτό το περίεργο μαύρο πράμα, σκιά να το πω, φάντασμα να το πω, δαχτυλοδοφάντασμα από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών να το πω... και τον ξαναψοφάει. Και πάμε πάλι από την αρχή. Στις απανωτές ζωές του, ο Ian Stone συναντά ξανά και ξανά κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα που φέρονται να είναι κομβικά στην ιστορία και που πάντα έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία για αυτόν. Η τύχη τους δείχνει να έχει κάποια σχέση με την παράξενη μοίρα του ήρωά μας...

Ακούγεται εντυπωσιακό, αλλά δεν είναι. Σε τελική ανάλυση, μιλάμε για άλλο ένα ακόμα θριλεράκι της σειράς που όσο περνάει η ώρα, τόσο ξεφουσκώνει και σε ξενερώνει. Όσο και να βάψεις τη φωτογραφία και τα πλάνα σου μάυρα της πίσσας (σε σημείο που πολλές σκηνές της ταινίας να μη... φαίνονται!) όσο και να προσπαθείς να ξεγελάσεις το κοινό σου με σκηνοθετικά ταχυδακτυλουργικά, κουνημένες κάμερες, και εντυπωσιακές κουλαμάρες, άμα δεν έχεις ουσία, δηλαδή καλό, αληθινό σενάριο, καλές ερμηνείες και σφιχτή σκηνοθεσία, άστο καλύτερα φίλε, δε το'χεις.

Σε αυτό το review πρέπει να διαβάσατε τη λέξη “εντυπωσιακός” και τα παράγωγά της αρκετές φορές. Δεν είναι τυχαίο. Ο χαρακτηρισμός αυτός πάει στο ταινιάκι. Αλλά κάτω από το εντυπωσιακό λούστρο απουσιάζουν τα στοιχεία εκείνα που θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό. Ήταν καλή προσπάθεια, αλλά σύντοχα το'χασε.

Cloverfield

Δια χειρός Mr Lost, του σκηνοθέτη της περιβόητης σειράς (J. J. Abrams) Το σκηνοθέτης παιδί – θαύμα της Αμερικής δοκιμάζει την τύχη του και εκτός τηλεόρασης, μετά την (παρόλα αυτά καλοσκηνοθετημένη) πατάτα Mission Impossible 3. Τούτο 'δω είναι ένα θριλεράκι τύπου Godzilla, με μπόλικο εφηβικό κυνηγητό. Για την ακρίβεια, έτσι ακριβώς θα ήταν το ανεκδιήγητο τελευταίο remake του συμπαθούς ραδιενεργού δεινόσαυρα εξ Ιαπωνίας, ΑΜΑ είχε σκηνοθεσία, σενάριο και ερμηνείες. Τα εφφέ είναι κορυφαία και η σκηνοθεσία γρήγορη, κοφτή και πιό σφιχτή από κωλαράκι 14 χρονης εκκολαπτόμενης Τσέχας μοντέλας.

Ένα πράμα με χαλάει. Η όλη δράση υποτίθεται ότι τη βλέπουμε μέσα από την κάμερα ενός από τους κάγκουρες της εφηβικής παρέας. Μα όλη. Αν προσθέσεις τα χιλιόμετρα τρεχαλητού, τις τσιρίδες, τα περισσότερο από όσο θα έπρεπε σκοτεινά πλάνα, έχουμε ένα αποτέλεσμα που κουράζει. Γιαλισμένο, λουστραρισμένο και σκηνοθετημένο με ακρίβεια. Αλφάδι σωστό. Ο σκηνοθέτης κάνει ότι μπορεί για να μας εντυπωσιάζει. Παπάδες κάνει. Αλλά το παρατραβάει. Το πλάνο δε μένει σταθερό σε μια θέση για πάνω από κάτι κλάσματα δευτερολέπτου. Το σύνολο ζαλίζει, αποπροσανατολίζει.

Δε ξέρω, ίσως έτσι πλέον να γουστάρει ο κόσμος να βλέπει τις ταινίες του. Ιδιαίτερα η πιτσιρικαρία, που τώρα μπορεί να δέχεται και να επεξεργάζεται πληροφορίες με απίστευτους ρυθμούς. Γιατί βλέπω ότι αυτό το στυλ “φοριέται” πια πολύ. Η ίδια ακριβώς τεχνική που έκανε τόσα χρόνια πριν το Blair Witch Project (το θυμάται κανείς?) να γίνει αγαπημένος σάκος του μποξ των απανταχού σινεκριτικών και του “δώρησε” τη χλεύη του κοινού, τώρα θεωρείται trendy και επιβεβλημένη. Τούτο εδώ το εργάκι, κάνει το Blair Witch Project να μοιάζει στην ταχύτητα με ταινία του Αγγελόπουλου.
Το Cloverfield εντυπωσίασε το νεαρότερο κοινό. Εμένα απλά με ζάλισε. Ίσως εγώ να είμαι ένας γεροπαράξενος. Δε γαμιέται... θα πάρω τις δραμαμίνες μου και θα ξαναδώ το Blair Witch, πιο καλά θα περάσω...