The Signal, The Strangers, Wanted

The Signal

Από το πουθενά έμαθα για αυτό το ταινιάκι. Είχε λάβει και καλούτσικες κριτικές από το internet, οπότε είπα “γιατί όχι?” Το signal στο οποίο αναφέρεται ο τίτλος είναι ένα ψυχεδελικό pattern από εναλασσόμενα παστέλ χρώματα και σχήματα ασαφούς ποιότητας που στο άσχετο, χωρίς να μας προσφέρεται κάποιου είδους εξήγηση, αρχίζει να προβάλλειται από τις οθόνες πάσης φύσεως. Όποιος το παρακολουθεί αποκτά απίστευτες δολοφονικές τάσεις που παρόλα αυτά φαντάζουν απόλυτα λογικές για το άτομο που τις διαπράττει. Συνεπώς, μέσα σε ελάχιστες ώρες η ανθρωπότητα μετατρέπεται σε ένα άναρχο σύνολο από μανιακούς killers που παρόλα αυτά νιώθουν ότι τα έχουν 600 και απορούν μάλιστα για το παράλογο της φύσης των φονικών αποπειρών που διαπράττουν οι συνάνθρωποί τους. Μέσα σε όλο αυτό το χαμό, ένα νεαρό ζευγάρι που αγαπιέται προσπαθεί να βρει ο ένας τον άλλον για να δραπετεύσουν μαζί κάπου, οπουδήποτε.

Ευφυέστατη και αρκετά πρωτότυπη στη σύλληψή της, δεν αποτελεί ακριβώς θρίλερ με την αυστηρή έννοια του όρου, αλλά σε κρατά σε αγωνία και πιάνεις τον εαυτό σου να νοιάζεται όντως για την τύχη των πρωταγωνιστών της. Μια συγκεκριμένη σκηνή που σου εξηγεί ουσιαστικά ποιός είναι ακριβώς ο τρόπος σκέψης των “infected” ατόμων αλλά και δείχνει και ποιά είναι η συμπρεριφορά τους όταν δεν κυνηγούν για να σκοτώσουν κάποιον και το πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, είναι άκρως ενδιαφέρουσα και δίνει στο σκηνοθέτη έδαφος για δίαφορους αφηγηματικούς (και κάποιους καλούς κωμικούς!) πειραματισμούς.

Δείτε αυτό το ταινιάκι. Είναι μοντέρνο, πρωτότυπο, γκαζωμένο, το'χει και τα λέει.

The Strangers

Η Lyv Tyler πρωταγωνιστεί σε αυτό το – θεωρητικά – θρίλερ αγωνίας. Στο άνοιγμά του θα σου θυμίσει λίγο από το τελευταίο Texas Chainsaw Massacre, με τρεμουλιαστά cool & rugged γράμματα του υπολογιστή σε μαύρο φόντο να σε ενημερώνουν ότι αυτή η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Μετά βλέπουμε τη Lyv κλαμμένη και (το παλικάρι που υποδύεται) το γκομενό της μονίμως μουτρωμένο, να επιστρέφουν (προφανώς από κάποια φλωροχλιδάτη σουαρέ - συγκέντρωση) στο σπίτι τους και να μη μιλιούνται. Κάπου, κάπως κάποτε, προφανώς κάτι τους πήγε πολύ στραβά. Πολύ νόημα. Κάπου στην πορεία (μάλλον) καταλαβαίνεις ότι αυτός της έκανε πρόταση γάμου και αυτή αρνήθηκε. Το γιατί, μη με ρωτάτε, δεν υπάρχει. Μετά διαπιστώνουν ότι κάποιοι ξένοι (οι the Strangers στους οποίους αναφέρεται ο τίτλος της ταινίας) προσπαθούν για κάποιο λόγο να μπουν στο σπίτι τους. Τελικά μπαίνουν, τους σκοτώνουν (οι strangers τους πρωταγωνιστές δηλαδή) και φεύγουν. Και η ταινία τελειώνει.

Στις 2 και κάτι ώρες που μεσολαβούν μέχρι να γίνουν όλα αυτά, βαριέσαι με απανωτά χτυπήματα στις πόρτες, ανεξήγητους θορύβους από τετζερέδια που κυλάνε (οι Strangers τους κάνουν αυτούς) σκοτεινά πλάνα στα οποία... δε φαίνεται η ταινία γιατί δε βλέπεις τίποτα και ανεξήγητους ψιθύρους που δεν υπάρχουν και δε τους ακούει κανείς άλλος παρά μόνο εσύ ως θεατής γιατί... φτιάχνουν ατμόσφαιρα!

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιες ταινίες γίνονται όπως γίνονται. Η σπατάλη του χρόνου της ταινίας και του δικού σου σε άχρηστες σκηνές (π.χ. Βλέποντας επί 5 λεπτά τη Lyv να χαζεύει τη φωτιά στο τζάκι) δεν κάνουν το φιλμ κουλτουριάρικο. Το πίσσα σκοτάδι όπου εσύ σαν θεατής δε βλέπεις ούτε το κουράδι σου, ΔΕΝ είναι suspense. Τα ουρλιαχτά ΔΕΝ είναι ερμηνεία. Και 3 άτομα με αποκριάτικες μάσκες που μαχαιρώνουν και μετά μαζεύουν φυλλάδια της Χριστιανικής Αδελφότητας ΔΕΝ περνάνε κανένα κοινωνικό μήνυμα ή κατηγορώ. Κάτι τέτοια τα έκανε ο Romero κοντά 40 χρόνια πριν και πολύ καλύτερα. Χώρια που αυτός τουλάχιστον έβγαλε και κάποιες καλές ταινίες. Δηλαδή καμία σχέση με τούτη εδώ.

Wanted

Νεαρός ενήλικας loser μαθαίνει ξαφνικά ότι είναι ο γιός ενός από τους μεγαλύτερους δολοφόνους του κόσμου. Η σούπερ – μυστική οργάνωση στην οποία ανήκει, τον στρατολογεί και τον μετατρέπει σταδιακά σε μηχανή θανάτου. Όμως δεν είναι όλα όπως φαίνονται και σύντομα ο κόσμος του νεαρού ήρωα θα αλλάξει δραματικά ξανά...

Μιλάμε για μια υπερ – ντοπαρισμένη περιπέτεια, κωλοφτιαγμένη με γκάζια, πιστολίδι και αμφεταμίνες. Παίζει η Angelina Jolie και κάποιοι άλλοι που δε σε νοιάζουν. Gust star o Morgan Freeman. Αν θες κάτι άλλο, διαφορετικό από τη ζωή σου, έχασες. Μια προειδοποίηση – γίνεται της κακομοίρας σε αυτό το ταινιάκι! Μιλάμε για κυνηγητά και ακροβατικά πάνω σε τρένα που κινούνται, σφαίρες που ακολουθούν καμπύλη (!!!) πορεία, βολές από την άκρη του πουθενά που βρίσκουν πάντα το στόχο τους και stunts τύπου “πρέπει να πετύχεις με το όπλο τα φτερά της μύγας χωρίς να τη σκοτώσεις” Ο ρεαλισμός μετακόμισε αλλού και δεν θέλει να έχει καμια σχέση με αυτή την ταινία. Αν θες να την απολαύσεις πραγματικά, πρέπει να βάλεις το μυαλό σου σε λειτουργία stand by και απλά να παραδοθείς στο οφθαλμόλουτρο.

Η Jolie γεμίζει την οθόνη σου και είναι πάντα φυσικό “φτιάξιμο” να τη χαμπαριάζεις. Κι ας έχει 15-τόσα παιδιά. Και ας έχει γίνει σαν κρεμάστρα από το αδυνάτισμα. Η γυναίκα το'χει. Και 60 χρονών να γίνει θα βάζει τρεις εικοσάρες κάτω. Αν μπορείτε να δεχτείτε τις ακρότητες και τα τρελά της ταινίας και απλά τη δείτε σαν αυτό που είναι – δηλαδή καθαρό hollywood entertainment - θα καταδιασκεδάσετε.