Castlevania D20 report

Οι εργασίες προχωράνε με πολύ καλούς ρυθμούς. Ήδη τα 2(ναι, 2!!!) βιβλία του project, δηλαδή το Player's Guide & Campaign Setting και η περιπέτεια με ενσωματωμένο monster manual, υπάρχουν σε χειρόγραφη μορφή σε 2 σημειωματάρια moleskine που κουβαλώ συνέχεια πάνω μου.

Το σπαστικό για μένα μέρος, δηλαδή να τα μετατρέψω σε ηλεκτρονική μορφή, είναι και αυτό που θα πάρει τον περισσότερο χρόνο. Χρησιμοποιώ τα e-tools της Wizards of the Coast και αυτό πιστεύω ότι θα με γλιτώσει αρκετό χρόνο και από πολλά λάθη.

Μετά ακολουθεί το playtesting, όπου όσοι βοηθήσουν θα λάβουν ιδιαίτερη μνεία στα credits του βιβλίου. Οπότε υπομονή και όσοι πιστοί προσέλθετε.

Rpg Μποναμάς – Alaxus, the Minotaur Mage

Αγαπημένος iconic “κακός” όσοι adventurers πέρασαν από τον τάφο του σίγουρα θα το θυμούνται για μια ζωή. Αυτές είναι οι updated στατιστικές του περιβόητου Μινόταυρου – Μάγου στην 3,5 Έκδοση των κανόνων του Dungeons & Dragons. Θα βρείτε τον Alaxus στην περιπέτεια Wrath of the Minotaur που υπάρχει στο ομώνυμο εισαγωγικό βιβλίο της 2ης έκδοσης, από τον Jeff Grubb.

Alaxus, the minotaur mage
Large mostrous humanoid minotaur / Wiz 1
Hit points – 44
Initiatine - +0
Speed – 30 feet
Armor Class – 14
Attack – greataxe +7 melee 3d6+3
Full attack – greataxe +7/+2 3d6+3 and gore +2 1d8+2
Space / reach – 10 feet / 10 feet
Special attacks – powerful charge 4d6+6
Special qualities –scent, darkvision 60 feet, natural cunning
Saves – F/R/W - +6/ +5 / +7
Abilities str/dex/con/int/wiz/cha – 14/10/15/12/10/8
Skills – concetration +6, intimidate +2, knowledge history& arcana +5, listen +7, search +2, spellcraft +5, spot +7
Feats – greatfortitude, power attack, track, summon familiar, scribe scroll
CR – 5
Spells prepared – 0 lvl (detect magic, read magic, light), 1st lvl (shield, magic missile)

Intolerable Cruelty, Burn After Reading, Zack and Mirri Make a Porno

Intolerable Cruelty

Άλλη μια κωμωδία των αδερφών Koen με αστεράτο πρωταγωνιστικό cast (George Clooney, Catherine Jeta Jones) και δυνατά guest. Οι κωμεντί αυτών των παλικαριών δε δουλεύουν όπως οι συμβατικές, αυτές του σωρού. Εδώ το χιούμορ δουλεύει υπόγεια, μέσω αλλόκοτων καταστάσεων που σιγά σιγά κλιμακώνονται σε ένα σουρεάλ φινάλε που γίνεται της κακομοίρας. Κάτι τέτοιο γίνεται και εδώ, με τον Clooney να υποδύεται ένα γιάπη δικηγόρο που ερωτεύεται μια αδίστακτη γυναίκα που εξασφαλίζει τον επιούσιο... καταστρέφοντας οικονομικά χαζούς πλούσιους άντρες μέσω ακριβών διαζυγίων!

Λαμπερότατο το ζεύγος που παραπέμπει ευθέως σε αντίστοιχα πρωταγωνιστικά δίδυμα παλιότερων και σαφώς πιο σημαντικών εποχών του χόλυγουντ. Απολαυστικότατο και ανάλαφρο θέαμα και αυτή η ταινία που τελειώνει πριν καλά καλά το καταλάβεις. Ωστόσο δεν έχει το πολυεπίπεδο και το πολυσχιδές που χαρακτηρίζουν άλλες ταινίες του σκηνοθετικού διδύμου (με χαρακτηριστικότερη την τελευταία τους δουλειά, το πολύ καλό Burn After Reading) και το φινάλε φαντάζει κάπως βεβιασμένο και συμβιβασμένο.

Τέσπα, το Intolerable Cruelty αποτελεί μια ευφυή και φιλοσοφημένη επιλογή για ένα ευχάριστο απόγευμα, με dvd στον καναπέ, αγκαλίτσα με την κοπέλα σας. Και αυτή θα τσιμπήσει με την ίντριγκα και τους γκρίζους κρόταφους του Clooney, και εσύ δε θα ξενερώσεις. Και η Jeta Jones είναι να την πιείς στο ποτήρι. Η γριά κότα έχει το ζουμί. Μια 40άρα ίσον δυο εικοσάρες και τα σχετικά. Από το να δεις (ξανά) καμιά πατατιά με τη Meg Ryan, αυτό το εργάκι είναι σαφώς ανώτερο ως επιλογή.

Burn After Reading

Είντα λέγαμε για το Intolerable Cruelty σε προηγούμενο ριβιού? Πάνω κάτω τα ίδια, αλλά σε πολύ καλύτερο επίπεδο. Χαοτικός αχταρμάς κατασκοπικού έργου και κωμωδίας με απενοχοποιημένες δόσεις ερωτισμού, εδώ δε γίνεται απλά της κακομοίρας. Γίνεται της πουτάνας το μνημόσυνο. Απόλαυση (να και κάτι που δεν περίμενα ποτέ να γράψω) ο Brad Pitt, στο ρόλο ενός χαζοχαρούμενου υπάλληλου γυμναστηρίου, αλλά όλοι εδώ οι ηθοποιοί γράφουν, ο καθένας από το μετερίζι που έχει τοποθετηθεί από το σκηνοθετικό δίδυμο (Joel & Ethan Koen) Ειδικά στη σκηνή που ο Clooney τινάζει τα μυαλά του Brad Pitt στον αέρα, στάνταρ μου ξέφυγε κλανιά από το γέλιο! Χώρια το άλλο. Που αλλού θα δείτε να σφάζουν τον Mr Angelina τόσο εξευτελιστικά? Ομολογουμένως, αυτό από μόνο του πρέπει να αποτελεί μια κρυφή, ένοχη απόλαυση για κάθε άντρα. Εκτός και αν είσαι αδερφή. Τέσπα.

Πάντως το φιλμάκι αυτό έχει πολλές αρετές, με κορυφαία το ευφυέστατο γιούργια σενάριο που σε στέλνει. Για bottomline παραφράζω ελεύθερα τις τελευταίες 2 ατάκες που ακούγονται, προτού πέσουν οι τίτλοι τέλους. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να συνοψίσεις την ταινία.

“Τελικά ρε φίλε τι μάθαμε από το όλο σκηνικό?”
“Έλα ντε, τι μάθαμε?”
“Ξέρω'γώ ρε μαλάκα?”

Zack and Mirri Make a Porno

Προβαλλόταν στους σινεμάδες παράλληλα με το Quantum of Solace. Διάλεξα να πάω στο τελευταίο. Κάτι στο όλο σκηνικό με αυτό το φιλμάκι δε μου γέμισε το μάτι. Η αφίσα ίσως. Αρκετές είναι εκεί έξω οι κωμωδιούλες της σειράς που με αφορμή ένα πιασάρικο “ταμπού” θέμα ή με ένα και καλά πιπεράτο τίτλο αλιεύουν κοινό και σερβίρουν ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια. Χλιαρά “κωμεντί” (και όχι κωμωδία) αστεία, μελούρα και αμερικανική συντηρητικούρα. Μετά από κάμποσο καιρό, αφότου βγήκε σε dvd εξακολουθούσα να μη τσιμπάω. Μου το πρότειναν (ευχαριστώ Χάρη!) οπότε και είπα “γιατί όχι?”

Ε, λοιπόν, η διαίσθησή μου για αυτό το ταινιάκι υπήρξε τελείως λάθος. Τα σπάει. Το στόρυ – 2 κάγκουροι (αγόρι & κορίτσι) συγκάτοικοι που δεν τη βγάζουν καθαρή στα οικονομικά, αποφασίζουν όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι να κάνουν κάτι δραστικό για την ανατροπή του σκηνικού. Το σχέδιο – να γυρίσουν μια γιούργια τσόντα με ένα ό,τι να'ναι crew. Επακολουθεί ο χαμός, σε μια ταινία που είτε το πιστεύετε είτε όχι, ανήκει κατά τα άλλα στην κατηγορία της συναισθηματικής κωμωδίας.

Το Seth Rogen τον έχεις ξαναδεί πρόσφατα στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Knocked Up (Ελ. Υπότιτλος – Με Την Πρώτη) που έχει κάνει μεγάλη επιτυχία διεθνώς, αλλά και στη χώρα μας. Τώρα, το πώς καταλήξαμε από το ατσαλάκωτο αρρενωπότατο πρότυπο του Carry Grant, στο πρότυπο του μαστούρη loser 30άρη κάγκουρα του Νεάντερταλ, σαν πρωταγωνιστή στις απανταχού συναισθηματικές κωμωδίες, είναι κάτι που μου διαφεύγει. Ωστόσο το παλικάρι είναι ειλικρινής, αυθεντικός και πολύ πιο κοντά στο πρότυπο του μέσου άντρα. Για αυτό και έπιασε, εξ ου και το ρεύμα που έχει. Εδώ του δίνουν ακόμα πιο μεγάλη ελευθερία κινήσεων, κυριολεκτικά τον εξαπολύουν σε απολαυστικότατους κάφρικους μονόλογους και φευγάτες καταστάσεις. Και το κοριτσάκι που βάλανε δίπλα του είναι αστεράκι και γλυκειά σαν καραμέλα τριαντάφυλλο.

Το ταινιάκι αυτό είναι καλό γιατί είναι πρωτότυπο, γνήσια αστείο, κάφρικο, μοντέρνο, γκαζωμένο. Φτιαγμένο από και προς τη γενιά του YouTube, καταφέρνει άνετα να κλείσει το μάτι και στις παλιότερες σειρές, με τη σάτυρά του και το διαχρονικό του θέματός του (γιατί, ποιόν άντρα δεν απασχόλησε κάποια στιγμή στη ζωή του το μείζον κεφάλαιο της τσόντας?)

Εξυπνότατο και διασκεδαστικότατο, τα λέει έξω από τα δόντια σε πολλά σημεία και για αυτό απευθύνεται μάλλον περισσότερο σε άντρες. Εκτός και αν η κοπέλα σου είναι τρελά απενοχοποιημένη, όπως η Mirri στην ταινία. Ακόμα και η αναπόφευκτη μελούρα στο τέλος δε σε ξενερώνει. Είναι ειλικρινής και καταφέρνει να παραμείνει αστεία και συγκινητική ταυτόχρονα. Μη το χάσετε. Αλλά καλού κακού, δείτε το πρώτα μόνοι σας.

Hell Ride, Tropic Thunder, Bad Santa

Hell Ride

Δυο αντίπαλες συμμορίες ατρόμητων χαρλεάδων συκρούονται στην έρημο της Μεξικανικής επαρχίας με αφορμή παλιούς, ανοιχτούς λογαριασμούς. Παραγωγή Tarantino αυτό το φιλμάκι που βασικά είναι το From Dusk 'till Dawn χωρίς βρυκόλακες. Άπειρη, αδίστακτη έρημος, διεφθαρμένοι αντι-ήρωες, κολασμένες γυναίκες-δηλητήριο. Πιστολίδι, gore, γαμάτη μουσική. Τι άλλο μπορεί να ζητήσεις?

Κι όμως. Λείπει ένα καλό σενάριο που θα δέσει όλα τα παραπάνω υλικά μεταξύ τους. Λείπουν οι ερμηνείες, οι καλοστημένες σκηνές δράσης, λείπει γενικά η ουσία. Αυτό που σου μένει είναι μια ταινία με αναίτιες βρισιές και πιστολίδι, κώλους, βυζιά και μουνιά (οι κυρίες εδώ τα δείχνουν όλα) Χάρμα οφθαλμών και αντρική απόλαυση, δε λέω, αλλά όλα αυτά δε φτάνουν για να σκαρώσουν μια καλή b-movie. O Tarantino θα έπρεπε να το ξέρει αυτό καλύτερα από κάθε άλλο σκηνοθέτη της γενιάς του.

Tropic Thunder

Προκειμένου να αποτραπεί η εμπορική αποτυχία μιας υπό κατασκευή χολυγουντιανής υπερπαραγωγής, ο σκηνοθέτης της ταινίας αποφασίζει να ρίξει το πρωταγωνιστικό του καστ σε μια πραγματική ζούγκλα προκειμένου να βγουν όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά το γύρισμα και οι ερμηνείες. Αυτό που δεν περιμένουν, είναι ότι θα βρεθούν εν αγνοία τους σε μια πραγματική “εμπόλεμη” κατάσταση.

Απολαυστική η πρωταγωνιστική ομάδα. Ben Stiller, Robert Downey Jr (με απίστευτη αφρο – αμερικάνικη μεταμόρφωση) Jack Black. Βάλε και τα δυνατά guest – Tom Cruise (εδώ είναι απίστευτος!) Nick Nolte (αγνώριστος) και αρκετοί άλλοι. Με πρόφαση το σενάριο, η ταινία μας σερβίρει μια ευφυέστατη σάτυρα του χολυγουντιανού παραλογισμού, της παράνοιας και της φαυλότητας των ηθοποιών - σταρ, της απληστίας των παραγωγών και των αδίστακτα κερδοφόρων τακτικών του marketing. Πανέξυπνες και κορυφαίες σουρεάλ στιγμές, το φιλμάκι είν αι απολαυστικότατο και τα σπάει. Μακράν η καλύτερη δουλειά του Ben Stiller (υπογράφει το σενάριο, τη σκηνοθεσία και την παραγωγή) των τελευταίων ετών.

Bad Santa

Ένας Άγιος Βασίλης διαφορετικός από όλους τους άλλους. Βρίζει σα νταλικιέρης, πίνει σα νεροφίδα, “καρφώνει” ό,τι θηλυκό βρίσκει μπροστά του (ειδίκευσή του οι πρωκτικές διεισδύσεις σε... χοντρές!) Αντιπαθεί σφόδρα τα παιδιά, είναι άπλυτος, λιγδής, ατημέλητος. Κρατώ το καλύτερο για το τέλος – με τον κολλητό του φίλο, ένα κακάσχημο νάνο, όταν πέφτει η νύχτα, ξαφρίζουν τα χρηματοκιβώτια και τα ράφια των εμπορικών πολυκαταστημάτων τα οποία τους προσλαμβάνουν την περίοδο των γιορτών!

Απόλαυση ο Billy Bob Thornton στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Το εργάκι είναι ολίγον τι παλιό αλλά σκέφτηκα ότι είναι ταμάμ να το δείτε όσοι δεν ευκαίρησαν μέχρι τώρα, όσο μυρίζει χειμώνας και οι ανάμνησες από τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές είναι ακόμα νωπές. Είναι αληθινό, αυθεντικό και το συναίσθημα που βγαίνει στο τέλος συγκινεί και δεν είναι ούτε ντεμέκ, ούτε βεβιασμένο.

Ήδη αυτό το διαμαντάκι κρατεί τα πρωτεία στην πιο cult Χριστουγεννιάτικη ταινία, μαζί με το The Nightmare Before Christmas του θεού Tim Burton. Ακόμα και τα κανάλια της Ελληνικής τιβί σακουλεύτηκαν τη φάση και το τιμούν δεόντως κάθε Χριστούγεννα από την ημέρα που προβλήθηκε στις αίθουσες.

Εκπαιδεύοντας τη Νέα Γενιά – Endgame

Το Campaign μας τέλειωσε με ένα πλέον απολαυστικό και εντυπωσιακό τρόπο. Πετώντας στον ουρανό (υπό την επήρρεια fly spells) πάνω από το χωριό τους, οι 4 ήρωες (Redgar human fighter 6th, Tordek dwarf fighter 6th, Mialee elf wizard 6th, Meepo kobold rogue 5th) αντιμετώπισαν και νίκησαν τον νεκραναστημένο κόκκινο δράκο Ashardalon που απειλούσε να καταστρέψει τα πάτρια εδάφη τους.

Η ιστορία μας πρακτικά ήταν 5 κλασικές Dungeons & Dragons περιπέτειες – Wrath of the Minotaur (του Jeff Grubb από το fast play της 2nd Edition) The Sunless Citadel, The Forge of Fury, Haunting of the Black Isle και τέλος To Find the Dragon's Lair (οι 2 τελευταίες είναι παρμένες από ένα starter box set της δεύτερης έκδοσης, το πρώτο μου αγορασμένο D & D προιόν) δεμένες με μια χαλαρή σεναριακή πλοκή δικής μου επινόησης. Η ιστορία είχε πως στη διάρκεια των περιπετειών τους, οι 4 ήρωες αντιμετωπίζουν – χωρίς να το γνωρίζουν αρχικά – τους minions μιας αίρεσης που σκόπευε να επαναφέρει τη λατρεία του Ashardalon, ενός θρυλικού κόκκινου δράκου που βασίλευε στην περιοχή πριν από εκατοντάδες χρόνια. Ηγέτης της αίρεσης ήταν ο βρυκόλακας Gulthias και υπαρχηγοί του ο μάγος – μινώταυρος Alaxus και ο κακός μάγος Belak (τις “φτιαγμένες” στατιστικές των οποίων σας έδωσα σε παλίοτερο post)

Η δράση άρχισε να κλιμακώνεται όταν ο Gulthias παγίδευσε τους χαρακτήρες στο Black Isle προκειμένου να δώσει χρόνο στους υποτακτικούς του να προωθήσουν τα σχέδιά του. Στο τέλος όλα τα κομμάτια του παζλ μπήκαν στη θέση τους με τους ήρωες να αντιμετωπίζουν (ξανά) τις συνδυασμένες δυνάμεις των Belak & Alaxus, λίγο πριν σκοτώσουν τον Ashardalon, ενώ το χωριό τους φλέγεται, ο κόσμος από κάτω να τρέχει πανικόβλητος και οι ταξότες της φρουράς να ρίχνουν και αυτοί βέλη στον κακό δράκο από τα τέιχη του χωριού. Στον επίλογο, συνάπτουν ειρήνη με τη στρατιά των ορκ που είχαν μαζέψει οι κακοί για τη συνδιασμένη επίθεσή τους στην πεδιάδα και αναχωρούν για την πόλη του Greyhawk προκειμένου να βραβευτούν από την ηγεσία της πόλης και να τους απονομηθούν τίτλοι ευγένειας. Και η ιστορία μας τέλειωσε... για την ώρα.

Το ξέρω ότι είναι απλό, ίσως και απλοικό για κάποιους από εσάς. Αλλά το μικρό campaign μας κατόρθωσε και χώρεσε το 90% και βάλε των όσων διαχρονικά αγάπησαμε και γουστάρουμε στο D&D. Τόσο εμείς οι παλιοί, όσο και η καινούρια γενιά. Οι Αλέξανδρος - Tordek (9 ετών) Γιάννης – Redgar (11 ετών) και Σοφία – Mialee κόλλησαν και αγάπησαν τη νέα αυτή συνήθεια. Και αυτό είναι στην τελική που μετράει. Εδώ οφείλω να ευχαριστήσω τους μικρούς μου πρωταγωνιστές. Είναι πολλή, πάρα πολλή η ευγνωμοσύνη, η χαρά και η αγάπη. Από και προς όλους σας. Περισσότερη από ότι αξίζω.

Επόμενος σταθμός το Eberron. Αποφασίσαμε να αφήσουμε για την ώρα τους παλιούς μας χαρακτήρες και να δοκιμάσουμε κάτι καινούριο. Το νέο campaign θα αποτελείται από τα The Forgotten Forge (η εισαγωγική περιπέτεια στο βιβλίο του campaign setting) Shadows of the Last War, Whispers of the Vampire's Blade, Grasp of the Emerald Claw. Και άμα δε γουστάρουμε, επιστρέφουμε στο Greyhawk και στο σίκουελ της παλιάς ιστορίας. Αν και δε νομίζω πως υπάρχει περίπτωση να μη γουστάρουμε...

Υ.Γ. Τα σπάω για τον παππού. Απλά θεός. Ζητήσατε περισσότερο παππού. Έχω.

Altered, The Cleaner, Behind the Mask – The Rise of Leslie Vernon

Altered

Τέσσερις φίλοι που στο παρελθόν είχαν απαχθεί από εξωγήινα όντα, αποφασίζουν να οργανωθουν, να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να πάρουν το αίμα τους πίσω. Από το σκηνοθέτη του Blair Witch Project. Όσο γκούφυ και αν ακούγεται το σενάρο, τα παλικάρια καταφέρνουν να υπερσκελίσουν τους περιορισμούς του budget και να μας προσφέρουν μια αρίστης ποιότητος horror b-movie.

Από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις, το ταινιάκι έχει ατμόσφαιρα, συμπαθητικές ερμηνείες, ΠΟΛΥ gore, splatter και τα σχετικά και μια ιστορία που όσο πάει γίνεται και καλύτερη. Σκηνοθεσία “Carpenter – ική” θα σας θυμίσει πολύ το αριστούργημα The Thing. Ειδική μνεία αξίζουν τα make – up effects που συντελούν στη δημιουργία ενός αληθινά τρομαχτικού σκηνικού με ουσία. Από τα καλά θρίλερ της παλιάς σχολής, σου φαίνεται σχεδόν απίθανο να πιστέψεις ότι αυτό το μικρό διαμαντάκι γυρίστηκε πέρσι. Κερασάκι στην τούρτα – οι εξωγήινοι έχουν psionics!!! (όσοι παίζουν Dungeons & Dragons ή έχουν διαβάσει Νεκροσκόπο, θα καταλάβουν) Απανταχού θριλεράκηδες τρέξτε να προλάβετε.

The Cleaner

Καθαριστής που ειδικεύεται στην απολύμανση χώρων όπου έχουν διαπραχθεί εγκλήματα, μπλέκεται χωρίς να το θέλει σε μια υπόθεση που είναι πολύ υπεράνω από τις δυνατότητές του. Δεν ξεκινά καλά. Οι τάχα μου cool ατάκες και η παρουσία του Samuel Jackson (που αν και καλός ηθοποιός, αναλώνει το ταλέντο του σε περιπέτειες της σειράς) δε με προιδέαζαν για ό,τι καλύτερο. Ευτυχώς τα πράγματα αλλάζουν άρδην μετά το πρώτο 15λεπτο. Σιγά, διακριτικά – σχεδόν ντροπαλά, ξεδιπλώνεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου ένα παλιομοδίτικο αστυνομικό δράμα, από τα καλύτερα που έχει να προσφέρει το είδος εδώ και χρόνια.

Η σκηνοθεσία είναι διακριτική, η φωτογραφία αρκούντως μουντή περιοριζόμενη σε μια παλέτα ολιγάριθμων χρωμάτων, προκειμένου να βγάλουν με φυσικό τρόπο τη “μαυρίλα” της ταινίας και να επιτρέψουν στο δυνατό σενάριο και στις ερμηνείες να λάμψουν. Η δράση ανύπαρκτη, οστόσο σε γεμίζει μέσα σου τόσο αυτό που βλέπεις στην οθόνη σου, που ούτε συνειδητοποιείς την απουσία της. Κερασάκι στην τούρτα η παρουσία του Ed Harris & η Eva Mendez αποδεικνύει ότι “το'χει” και χωρίς να χρειαστεί να δείξει κώλο ή βυζιά. Όχι δηλαδή ότι αν τα έδειχνε για άλλη μια φορά ότι θα μας χάλαγε κιόλας, αλλά λέμε τώρα. Εδώ παίζει αληθινή ποιότητα. Δείτε το.

Behind the Mask – The Rise of Leslie Vernon

Κυκλοφορεί με τον τελείως κουλό και λάθος Ελληνικό υπότιτλο “Το Πρόσωπο του Τρόμου” Άλλη μια απόδειξη ότι οι Έλληνες υποτιτλιστές δεν μπαίνουν σχεδόν ποτέ στον κόπο να δουν την ταινία την οποία θα “βαφτίσουν” εκτός και αν ανήκει στα “μεγάλα ονόματα” και μυρίζει η φάση φράγκα. Αγνοήστε για ακόμη άλλη μια φορά το κωμικοτραγικό της φύσης του Γκρέκο Μασκαρά και προχωρήστε απτόητοι, γιατί εδώ μιλάμε για το πιο αυθεντικό, διασκεδαστικό και πρωτότυπο θριλεράκι που έχετε δει ή που πρόκειται να δείτε εδώ και πολύ καιρό.

Θεόκουλο σενάριο, παντρεύει με τον καλύτερο τρόπο το θρίλερ με τη μαύρη κωμωδία. Ο Leslie Vernon του τίτλου είναι ένας εκπαιδευόμενος serial killer! Πριν προβεί στο πρώτο του φονικό ξέσπασμα, καλεί ένα κινηματογραφικό σενάριο που καταγράφει σε στυλ ριάλιτι παιχνιδιού την όλη προετοιμασία του και τα κόλπα που εφαρμόζει. Μιλάμε για τρελό γέλιο. Ο τυπάκος, παρά το ότι είναι (μελλοντικός) κατά συρροήν δολοφόνος, είναι ειλικρινής και συμπαθέστατος και με τους απολαυστικούς μονολόγους του αναλύει και αναδομεί όλους τους άγραφους κανόνες και τα κλισέ των slasher ταινιών τρόμου!!! Ετοιμαστείτε να ανακαλύψετε γιατί οι καριόλες γκόμενες και όσοι το κάνουν στην κατασκήνωση πάντα πεθαίνουν πρώτοι. Γιατί η ντουλάπα είναι το μόνο μέρος που ο δολοφόνος σέβεται και που ποτέ δεν πρόκειται να σε σκοτώσει όσο κρύβεσαι μέσα – ακόμα και αν ξέρει ότι είσαι εκεί! Γιατί η τελευταία επιζών (που είναι προκαθορισμένο και σχεδιασμένο από τον ίδιο το δολοφόνο ότι θα επιζήσει!) πρέπει να είναι παρθένα και (λίγο) μπάζο, και πού οφείλεται η εμμονή του φονιά σε αυτή.

Οι Monty Pythons συναντούν το Scream, το Halloween, το Friday the 13th σε αυτό το μικρό έπος, που στο δεύτερο μισό του μετατρέπεται σε απολαυστικό κλώνο των ταινιών που σατυρίζει και δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Κερασάκι στην τούρτα η παρουσία του Robert Englund και μια απίστευτη ανατροπή στο τέλος. Μη διανοηθείτε να τη χάσετε.

Transsiberian, Λούφα & Απαλλαγή, Simon Says

Transsiberian

Με φόντο την παγωμένη απεραντοσύνη της Βόρειας Ρωσίας διαδραματίζεται αυτό το ταινιάκι. Δυο ζευγάρια συναντιούνται κατά τύχη στο δρομολόγιο της υπερ-σιβηρικής αμαξοστοιχίας. Ακολουθούν συγκρούσεις χαρακτήρων, ίντριγκα, πολλές ανατροπές. Ταινία καθαρά αφηγηματική, αφήνει το σενάριο και τις ερμηνείες να μιλάνε για την πάρτη της και αποφεύγει την πεπατημένη του εύκολου συναισθήματος, της cool ατάκας, της χωρίς λόγο δράσης. Αργά και υπομονετικά ξεδιπλώνει τις αρετές της και σε αφήνει στο τέλος σε μια φάση ευδαιμονίας, με το συναίσθημα της πλήρωσης που νιώθεις κάθε φορά που γεύεσαι κάτι με ποιότητα.

Πραγματικός πρωταγωνιστής είναι το σιβηρικό τοπίο και είναι παράδοξο που μέχρι τώρα άφησαν οι απανταχού φιλμοπαραγωγοί ένα τέτοιο φυσικό θησαυρό να παραμένει ανεκμετάλλευτος. Οι χαρακτήρες είναι αυθεντικοί, πολύπλοκοι, αντιφατικοί. Αληθινοί. Καμια σχέση με τα στερεότυπα που χρησιμοποιούνται στις ταινίες.

Δε θα πω τίποτα άλλο για να αποφύγω τα spoilers. Όσοι έχουν δει το A Simple Plan (Ένα απλό σχέδιο) του Wes Craven και τους άρεσε, θα την απολαύσουν. Κινείται σε αυτό το στυλ. Επαναλαμβάνω την απίστευτη ατάκα που ακούγεται στην ταινία “άμα θες να μάθεις για την ιστορία της Ρωσίας, πάρε ένα φτιάρι. Είναι όλα θαμμένα εδώ” γιατί συνοψίζει άψογα το φιλμάκι.

Λούφα & Απαλλαγή

Έξυπνα τα παλικάρια. Χρησιμοποίησαν ένα τίτλο που παραπέμπει ευθέως στην εμπορική (αλλά όχι καλλιτεχνική) επιτυχία του Νίκου Περράκη. Είναι και το είδος της ταινίας τέτοιο που “τραβιέται” στην Ελλάδα. Αιώνιος ο καημός του Έλληνα με τη στρατιωτική του θητεία. Και χωρίς ανταγωνισμό στο σχετικό κινηματογραφικό πεδίο. Δηλαδή σα να είσαι κόκορας σε ορνιθοτροφείο στα Μέγαρα.

Βάλε και 2 – 3 γνωστά και τρέντυ ονόματα. Τσιμιτσέλης, Τσαλταμπάσης. Βάλε και έναν Κιμούλη, για να σε πουν και ποιοτικό. Μετά σκέφτεσαι – “με τι γέλασε ο κόσμος στο Λούφα και Παραλλαγή? Με τον Κρητικό χαρακτήρα και τα κουλά που έλεγε. Ε, λοιπόν, εμείς θα βάλουμε Πόντιο” Ταμάμ συνταγή για να μαζευτεί ο κόσμος στους σινεμάδες. Ειδικότερα οι μικρές ηλικίες.

Το στοίχημα πέτυχε. Τουλάχιστον εμπορικά. Άκουσα πολλά για αυτό το ταινιάκι, κυρίως καλά λόγια, αλλά ποτέ δε βρήκα το χρόνο να το δω. Until now. Ε, λοιπόν, η έκπληξή μου κορυφαία, όταν διαπίστωσα ότι πέραν του καλού εμπορικού πλασαρίσματος, “τα λέει” κιόλας. Καλά, μην πετάνε οι φιλοδοξίες σας και στα ουράνια. Δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση ταινιάρα, ούτε καν για τα νεοελληνικά δεδομένα. Αλλά είναι διασκεδαστικό, ανάλαφρο και δροσερό σαν παγωτό τον Αύγουστο. Αρκεί να παίξεις με τους κανόνες του. Να μη το πάρεις στα σοβαρά, να οπλιστείς με την ελαφράδα και την ιλαρότητα που απαιτεί. Να ανεχτείς τον εμετικό Τσιμιτσέλη που εδώ είναι ερμηνευτικά απαράδεκτος, ακόμα και για τα δικά του δεδομένα. Να μη σπαστείς που θα δεις τη φάτσα του Βουρλιώτη (ή αλλιώς NiVo) στην οθόνη σου να προσπαθεί να το παίξει ηθοποιός (πάντως από τον Τσιμιτσέλη καλύτερα τα έλεγε) Και να παραστήσεις ότι δεν ακούς τα τραγούδια του, καθώς όλο το soundtrack της ταινίας είναι ένας μελωποιημένος hip hop μονόλογος του Βουρλιώτη. Τότε και μόνο τότε, το φιλμάκι αυτό θα σε ανταμείψει.

Πολλά τα αρνητικά που απαρίθμησα, αλλά οι αρετές της ταινίας τα υπερσκελίζουν. Το σενάριο είναι δουλεμένο και πρωτότυπο. Το χιούμορ του ποιοτικό, χωρίς να περιορίζεται στο χαβαλέ και στα “αστεία με κλανιές” Θα κάνει το σαλόνι σας να μυρίσει καλοκαίρι, θυμάρι και πεύκο.

Simon Says

Βιντεοαποπληξία. Παίζει ο ηθοποιός που έκανε το χαρακτήρα του “thin man” που ήταν από τους κακούς στα 2 φιλμάκια Charlie's Angels. Εδώ κάνει το μανιακό καθυστερημένο (!) δολοφόνο και τον εξίσου μοβόρο δίδυμο αδερφό του. Το γιατί ακριβώς επέλεξε να κάνει κάτι τέτοιο, δε μπορώ να καταλάβω. Κατά τα άλλα, η υπόθεση είναι το γνωστό και μη εξαιρεταίο καρμπόν που ξεκινά ως εξής - “μια παρέα από εφήβους πάνε για κατασκήνωση...” και καταλαβαίνετε τη συνέχεια.

Το περίεργο στην όλη υπόθεση είναι ότι αυτή η μαλακία είχε και καλές κριτικές στο imdb. Τέσπα. Κωμικοτραγική προσπάθεια να φτιάξουν ταινία τρόμου. Πάντως έχει 4 καλά γκομενάκια καθώς και ιδιαίτερα γενναιόδορη δόση από gore & splatter, οπότε αν οι φιλοδοξίες σας από μια ταινία περιορίζονται στο να δείτε άντερα, μπορεί και να διασκεδάσετε εδώ.

The Signal, The Strangers, Wanted

The Signal

Από το πουθενά έμαθα για αυτό το ταινιάκι. Είχε λάβει και καλούτσικες κριτικές από το internet, οπότε είπα “γιατί όχι?” Το signal στο οποίο αναφέρεται ο τίτλος είναι ένα ψυχεδελικό pattern από εναλασσόμενα παστέλ χρώματα και σχήματα ασαφούς ποιότητας που στο άσχετο, χωρίς να μας προσφέρεται κάποιου είδους εξήγηση, αρχίζει να προβάλλειται από τις οθόνες πάσης φύσεως. Όποιος το παρακολουθεί αποκτά απίστευτες δολοφονικές τάσεις που παρόλα αυτά φαντάζουν απόλυτα λογικές για το άτομο που τις διαπράττει. Συνεπώς, μέσα σε ελάχιστες ώρες η ανθρωπότητα μετατρέπεται σε ένα άναρχο σύνολο από μανιακούς killers που παρόλα αυτά νιώθουν ότι τα έχουν 600 και απορούν μάλιστα για το παράλογο της φύσης των φονικών αποπειρών που διαπράττουν οι συνάνθρωποί τους. Μέσα σε όλο αυτό το χαμό, ένα νεαρό ζευγάρι που αγαπιέται προσπαθεί να βρει ο ένας τον άλλον για να δραπετεύσουν μαζί κάπου, οπουδήποτε.

Ευφυέστατη και αρκετά πρωτότυπη στη σύλληψή της, δεν αποτελεί ακριβώς θρίλερ με την αυστηρή έννοια του όρου, αλλά σε κρατά σε αγωνία και πιάνεις τον εαυτό σου να νοιάζεται όντως για την τύχη των πρωταγωνιστών της. Μια συγκεκριμένη σκηνή που σου εξηγεί ουσιαστικά ποιός είναι ακριβώς ο τρόπος σκέψης των “infected” ατόμων αλλά και δείχνει και ποιά είναι η συμπρεριφορά τους όταν δεν κυνηγούν για να σκοτώσουν κάποιον και το πως αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, είναι άκρως ενδιαφέρουσα και δίνει στο σκηνοθέτη έδαφος για δίαφορους αφηγηματικούς (και κάποιους καλούς κωμικούς!) πειραματισμούς.

Δείτε αυτό το ταινιάκι. Είναι μοντέρνο, πρωτότυπο, γκαζωμένο, το'χει και τα λέει.

The Strangers

Η Lyv Tyler πρωταγωνιστεί σε αυτό το – θεωρητικά – θρίλερ αγωνίας. Στο άνοιγμά του θα σου θυμίσει λίγο από το τελευταίο Texas Chainsaw Massacre, με τρεμουλιαστά cool & rugged γράμματα του υπολογιστή σε μαύρο φόντο να σε ενημερώνουν ότι αυτή η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Μετά βλέπουμε τη Lyv κλαμμένη και (το παλικάρι που υποδύεται) το γκομενό της μονίμως μουτρωμένο, να επιστρέφουν (προφανώς από κάποια φλωροχλιδάτη σουαρέ - συγκέντρωση) στο σπίτι τους και να μη μιλιούνται. Κάπου, κάπως κάποτε, προφανώς κάτι τους πήγε πολύ στραβά. Πολύ νόημα. Κάπου στην πορεία (μάλλον) καταλαβαίνεις ότι αυτός της έκανε πρόταση γάμου και αυτή αρνήθηκε. Το γιατί, μη με ρωτάτε, δεν υπάρχει. Μετά διαπιστώνουν ότι κάποιοι ξένοι (οι the Strangers στους οποίους αναφέρεται ο τίτλος της ταινίας) προσπαθούν για κάποιο λόγο να μπουν στο σπίτι τους. Τελικά μπαίνουν, τους σκοτώνουν (οι strangers τους πρωταγωνιστές δηλαδή) και φεύγουν. Και η ταινία τελειώνει.

Στις 2 και κάτι ώρες που μεσολαβούν μέχρι να γίνουν όλα αυτά, βαριέσαι με απανωτά χτυπήματα στις πόρτες, ανεξήγητους θορύβους από τετζερέδια που κυλάνε (οι Strangers τους κάνουν αυτούς) σκοτεινά πλάνα στα οποία... δε φαίνεται η ταινία γιατί δε βλέπεις τίποτα και ανεξήγητους ψιθύρους που δεν υπάρχουν και δε τους ακούει κανείς άλλος παρά μόνο εσύ ως θεατής γιατί... φτιάχνουν ατμόσφαιρα!

Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιες ταινίες γίνονται όπως γίνονται. Η σπατάλη του χρόνου της ταινίας και του δικού σου σε άχρηστες σκηνές (π.χ. Βλέποντας επί 5 λεπτά τη Lyv να χαζεύει τη φωτιά στο τζάκι) δεν κάνουν το φιλμ κουλτουριάρικο. Το πίσσα σκοτάδι όπου εσύ σαν θεατής δε βλέπεις ούτε το κουράδι σου, ΔΕΝ είναι suspense. Τα ουρλιαχτά ΔΕΝ είναι ερμηνεία. Και 3 άτομα με αποκριάτικες μάσκες που μαχαιρώνουν και μετά μαζεύουν φυλλάδια της Χριστιανικής Αδελφότητας ΔΕΝ περνάνε κανένα κοινωνικό μήνυμα ή κατηγορώ. Κάτι τέτοια τα έκανε ο Romero κοντά 40 χρόνια πριν και πολύ καλύτερα. Χώρια που αυτός τουλάχιστον έβγαλε και κάποιες καλές ταινίες. Δηλαδή καμία σχέση με τούτη εδώ.

Wanted

Νεαρός ενήλικας loser μαθαίνει ξαφνικά ότι είναι ο γιός ενός από τους μεγαλύτερους δολοφόνους του κόσμου. Η σούπερ – μυστική οργάνωση στην οποία ανήκει, τον στρατολογεί και τον μετατρέπει σταδιακά σε μηχανή θανάτου. Όμως δεν είναι όλα όπως φαίνονται και σύντομα ο κόσμος του νεαρού ήρωα θα αλλάξει δραματικά ξανά...

Μιλάμε για μια υπερ – ντοπαρισμένη περιπέτεια, κωλοφτιαγμένη με γκάζια, πιστολίδι και αμφεταμίνες. Παίζει η Angelina Jolie και κάποιοι άλλοι που δε σε νοιάζουν. Gust star o Morgan Freeman. Αν θες κάτι άλλο, διαφορετικό από τη ζωή σου, έχασες. Μια προειδοποίηση – γίνεται της κακομοίρας σε αυτό το ταινιάκι! Μιλάμε για κυνηγητά και ακροβατικά πάνω σε τρένα που κινούνται, σφαίρες που ακολουθούν καμπύλη (!!!) πορεία, βολές από την άκρη του πουθενά που βρίσκουν πάντα το στόχο τους και stunts τύπου “πρέπει να πετύχεις με το όπλο τα φτερά της μύγας χωρίς να τη σκοτώσεις” Ο ρεαλισμός μετακόμισε αλλού και δεν θέλει να έχει καμια σχέση με αυτή την ταινία. Αν θες να την απολαύσεις πραγματικά, πρέπει να βάλεις το μυαλό σου σε λειτουργία stand by και απλά να παραδοθείς στο οφθαλμόλουτρο.

Η Jolie γεμίζει την οθόνη σου και είναι πάντα φυσικό “φτιάξιμο” να τη χαμπαριάζεις. Κι ας έχει 15-τόσα παιδιά. Και ας έχει γίνει σαν κρεμάστρα από το αδυνάτισμα. Η γυναίκα το'χει. Και 60 χρονών να γίνει θα βάζει τρεις εικοσάρες κάτω. Αν μπορείτε να δεχτείτε τις ακρότητες και τα τρελά της ταινίας και απλά τη δείτε σαν αυτό που είναι – δηλαδή καθαρό hollywood entertainment - θα καταδιασκεδάσετε.

Resident Evil – Degeneration

Έπαθα την πλάκα μου όταν έμαθα ότι εκεί έξω κυκλοφορεί μια καινούρια ταινία Resident Evil. Ήθελα απεγνωσμένα να τη δω, έβαλα λυτούς και δεμένους να τρέχουν, προκειμένου να τη βρω. Ο γενικόλογος τίτλος καθώς και η ολική έλλεψη προώθησης δεν με προιδέαζαν για το καλύτερο. Οστόσο, ούτε το Final Fantasy – Advent Children είχε καλή προώθηση, αλλά ήταν αριστούργημα. Οπότε ήθελα να διατηρώ τις ελπίδες μου ακμαίες και την πίστη μου ακέραιη. Το αν τελικά έκανα καλά ή αν για ακόμα μια φορά οι προσδοκίες μου κρεμάστηκαν, θα μάθετε παρακάτω.

Χρονολογικά, τα γεγονότα της ταινίας λαμβάνουν χώρα μετά το Resident Evil 4. Ο Leon Kennedy είναι πλέον και με τη βούλα μυστικός πράκτορας που δουλεύει για την Αμερικανική κυβέρνηση (ξενέρωμα, αλλά συμβαίνει από το Resident Evil 4, οπότε το προσπερνάμε) Η Claire Redfield είναι ενεργό μέλος σε μια ακτιβιστική ομάδα που μποικοτάρει τα σχέδια μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών προκειμένου να μη συμβεί ποτέ ξανά ανάλογη φάση με το γνωστό παρελθόν. Περιττό να πω ότι η Umbrella πλέον σαν εταιρία δεν υφίσταται, άσχετα αν τα επιμέρους μέλη και οι εγκέφαλοί της τώρα δουλεύουν για άλλους φορείς, προοθώντας πάνω κάτω κοινούς σκοπούς. Ο T – virus έχει διαρρεύσει στη μαύρη αγορά ανοίγοντας εντελώς καινούριες προοπτικές σε ένα νέο επίπεδο τρομοκρατίας, αυτή του Βιολογικού Τρόμου (bio – terrorism)

Η ταινία ανοίγει σε ένα αεροδρόμιο. Ακολουθούμε τα βήμαρα της Clair Redfield. Συνοπτικά στα πρώτα λίγα λεπτά της ταινίας μας έχουν συστηθεί οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Παράλληλα, ένα αεροπλάνο γεμάτο ζόμπι συντρίβεται στο αεροδρόμιο, απελευθερώνοντάς τα. Ακολουθεί ο χαμός.

Δε θα πω περισσότερα για να αποφύγω τα spoilers. Είμαι πραγματικά διχασμένος όσον αφορά αυτό το ταινιάκι, υπήρχαν στοιχεία που γούσταρα και άλλα που δε με άρεζαν. Στα θετικά είναι το φαινομενικά πολύπλοκο σενάριο, με αφθονία χαρακτήρων και αρκετά επίπεδα διαπλοκής. Πρέπει να ζοριστείς λίγο για να συγκρατήσεις όλα τα ονόματα, αλλά και για να καταλάβεις ακριβώς τι καπνό φουμάρουν, καθώς τα κίνητρά τους δεν είναι πάντα φανερά και κάποιες φορές αποδεικνύεται ότι δεν είναι αυτά που σου είχε δοθεί αρχικά να καταλάβεις, δημιουργώντας σεναριακές ανατροπές που τις περισσότερες φορές είναι ευπρόσδεκτες.

Δέυτερον, είναι πάντα ωραίο να βλέπεις γνώριμους χαρακτήρες από την αγαπημένη σειρά παιχνιδιών, αλλά και τα αποτελέσματα του περιβόητου T – virus στην οθόνη σου. Η επιλογή της εταιρίας ήταν να μεταφέρει την καινούρια της ταινία σε μορφή animation – ξέχασα να τονίσω στην αρχή ότι το φιλμάκι δεν είναι “κανονική ταινία” αλλά είναι φτιαγμένο με computer animated γραφικά. Και καλά έκαναν. Αφενός γιατί πλεόν παίζουν στην έδρα τους, φτάχνοντας οι ίδιοι την ταινία με ένα μέσο που γνωρίζουν, σαν εταιρία software, αφετέρου γιατί αυτό το μέσο στερείται των περιορισμών αλλά και των αυξημένων εξόδων που θα συνεπαγόταν μια συμβατική κινηματογραφική παραγωγή. Και γουστάρεις να βλέπεις τους γνώριμούς σου ήρωες όπως πράγματι είναι, όπως τους γνώρισες αρχικά μέσω των αντίστοιχων παιχνιδιών.

Αυτά τα ολίγα με τα θετικά τις ταινίας. Δυστυχώς τα αρνητικά στοιχεία που υπάρχουν, είναι σημαντικά περισσότερα. Πριν, μιλώντας για το σενάριο, το χαρακτήρισα φαινομενικά πολύπλοκο. Δυστυχώς, οι όποιες προσδοκίες για την ιστορία γρήγορα διαψεύδονται. Το ενδιαφέρον εξασθενεί, οι τρύπες και τα ανεξήγητα σημεία της πλοκής είναι υπερβολικά πολλά και οι χαρακτήρες μονοδιάστατοι. Χώρια που τις περισσότερες ανατροπές τις βλέπεις από μακριά. Ο σχεδιασμός των χαρακτήρων και των περιβάλλοντων χώρων είναι πολύ καλός, αλλά δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για το animation και τις κινήσεις των χαρακτήρων που είναι μηχανικές, ψεύτικες και “κομπιουτερίστικες” Πράγμα απαράδεκτο, καθώς τα περισσότερα από τα βιντεάκια από τα παλία παιχνίδια της σειράς (ειδικά αυτά από το Resident Evil 4) κινούνται σε πολύ υψηλότερα επίπεδα animation από αυτή την ταινία!

Κρατώ το χειρότερο για το τέλος. Οι συντελεστές της ταινίας κράτησαν μια ιδιαίτερα συντηρητική προσέγγιση στο θέμα της βίας και του gore, με αποτέλεσμα να μας μένει μια ζόμπι ταινία... πρακτικά άνευ αιματηρών και splatter σκηνών. Προφανώς για να μη χαρακτηριστεί η ταινία ακατάλληλη για κάτω των 18 ετών, πράγμα που ισοδυναμεί με εμπορική αυτοκτονία εις τας Αμερικάς. Πρόσθεσε την κακοσκηνοθετημένη δράση (τις περισσότερες φορές οι ήρωες κάθονται και “περιμένουν” τα ζόμπι να έρθουν προτού κάνουν κάτι χρήσιμο) και κάποια χαζά σκηνικά και έχεις καθαρή απογοήτευση σερβιρισμένη στο πιάτο.

Η ταινία δεν είναι κακή. Θα ήταν αδικία να έλεγα κάτι τέτοιο. Αλλά θα μπορούσε να είναι καλύτερη, έτη φωτός καλύτερη. Χαίρομαι για την ύπαρξή της, προσδοκώ σε μια πολύ καλύτερη συνέχεια, αλλά δε μπορώ να μη λυπάμαι για μια τόσο καλή ευκαιρία που πήγε, για άλλη μια φορά, χαμένη.

Street Kings, Chrysalis, DayWatch

Street Kings

Ο Keanu Reeves πρωταγωνιστεί σε αυτή την και καλά σκληρή, ρεαλιστική και ωμή αστυνομική ταινία “του δρόμου” Κολοκύθια τούμπανα. Απαράδεκτες προσχηματικές ερμηνείες, κομμένες και ραμμένες στους ίδιους και στους ίδιους πατρόν – μανιέρα ρόλους. Ο προβληματισμένος ήρωας που παρόλα αυτά, άμα τσαντιστεί κόβει κώλους. Ο διεφθαρμένος διοικητής. Ο τίμιος καλός που στην αρχή σου μοιάζει για κακός και φαγώνεται μονίμως με τον προβληματισμένο ήρωα, γιατί υπάρχει ένα κοινό σκοτεινό παρελθόν που τους δένει. Η γυναίκα – Πηνελόπη – γλάστρα – φως της ελπίδας που κρατά μακριά τα σκοτάδια από την ψυχή του βασανισμένου πρωταγωνιστή που ακόμα κατά βάθος θρηνεί τη χαμένη του αθωότητα. Θέλετε και άλλες τέτοιες παπαριές? Η ταινία αυτή τις διαθέτει. Θέλετε να δείτε και τι παίρνουμε στην πράξη?

Ο Keanu Reeves να προσπαθεί να πείσει στο ρόλο του σκληροτράχηλου / μάγκα / ευαίσθητου / αλκοολικού / βασανισμένου χαρακτήρα. Με το μάγουλο φράπα και με μαύρισμα από σολάριουμ. Καλά, καμιά make-up-ατζού δε βρέθηκε να τον φτιάξει λίγο? Ο Forrest Whitacker εξευτελίζει το καλό όνομα και τη φήμη που έκανε τόσα χρόνια να χτίσει. Είναι ο κακός, τίγκα στη διαφθορά, ψυχοπονιάρης διοικητής της αστυνομίας. Α, μη ξεχάσω, κάπου παίζει και ο Hugh Lawrie από τον τηλεοπτικό House MD. Επαναλαμβάνει ακριβώς τον τηλεοπτικό του ρόλο, αλλά μόνο που εδώ τυγχάνει να είναι πράκτορας των Εσωτερικών Υποθέσεων. Πάντως είναι ακόμα ζοχάδας, ξερόλας και υπερόπτης. Και τα ξέρει όλα. Μπορεί να κουτσαίνει κιόλας, δε ξέρω. Έχει και άλλα τέτοια κουφά, αλλά βαριέμαι.

Ερμηνείες της πλάκας, σενάριο γιούργια, και “cool” ατάκες τύπου “Αυτό είναι βρώμικος μπάτσος. Είναι αρχίδι.” που μπορούν να σε εντυπωσιάσουν, άμα είσαι 12 χρονών η αν δεν έχεις ξαναδει αστυνομικό έργο στη ζωή σου. Από το βούρκο διασώζονται μόνο κάποιες καλές σκηνές δράσης. Αποφύγετε.

Chrysalis

Film Noir γαλλικό, σχεδόν ασπρόμαυρο, που διαδραματίζεται στο κοντινό μέλλον. Διάθεση σκοτεινή, ίντριγκα κάργα και μέσα στην καρδούλα του κρύβεται ένας science fiction πυρήνας. Τι θα μπορούσε να πάει στραβά? Έλα μου ντε, δε ξέρω τι, αλλά πάντως το πράμα στραβά πήγε. Οι 2 ιστορίες που πραγματεύειται η ταινία είναι τελείως άσχετες μεταξύ τους και η προσπάθεια προς το τέλος να συνδεθούν μοιάζει τραβηγμένη από τα μαλλιά, με κουλές υπερβολές και τρελές συμπτώσεις να προσπαθούν αν κρύψουν τις αδυναμίες του σεναρίου. Οι ερμηνείες δε βοηθούν. Ψιλοσώζεται στο τέλος, αλλά δεν αρκεί.

Θα μπορούσε να είναι ένα πολύ ενδιαφέρον κράμα με ολίγη από film noir, Blade Runner και Total Recall (Ολική Επαναφορά) με μπόλικη σάλτσα από Phillip Dick. Παρόλα αυτά μένουμε με το λούστρο και τα εντυπωσιακά τεχνάσματα, αλλά χωρίς πολλή ουσία.

DayWatch

Η πολυαναμενόμενη συνέχεια του NightWatch άργησε και απογοητεύει. Δε θα αναφερθώ στο σενάριο, αφενός γιατί από ένα σημείο και μετά έχασα τελείως τη μπάλα, αφετέρου γιατί ήταν τόσο γιούργια που και ό,τι κατάλαβα αμέσως το ξέχασα. Ένας αχταρμάς από ίντριγκα, παράδοξο, κωμωδία (!) ολίγη από δράση, πασπαλισμένο με ψευτοεπικάλυψη νεογοτθικού ρομαντισμού (μη χέσω) και σκηνοθετημένο με απόλυτα τηλεοπτικό τρόπο.

Ο προκάτοχος αυτής την ταινίας εντυπωσίαζε και κυρίως σε άφηνε με την υπόσχεση και την προοπτική της αλλαγής του σκηνικού στην Επιστημονική Φαντασία. Αυτό εδώ το sequel αδυνατεί ακόμα και να εκμεταλευτεί την κληρονομιά που ήδη έχει στην πλάτη του.

Seeker, The Depatred, SAW IV & V

The Seeker – Dark is Rising

Μη διανοηθείτε και δείτε αυτό το έργο! Για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται - Βάλτε στο μίξερ κάτι από μαιμού Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (μαιμού από τις κινέζικες!) κάτι από μαιμού Harry Potter, κάτι από μαιμού Narnia και κάτι από τηλεταινία του Stephen King, από τις πιο φτηνές (δηλαδή, σαν το Storm of the Century) Κάντε το ακόμα πιο παιδικό, πιο παιδικό και από Disney. Voila! Έχετε το The Seeker. Μια ταινία μαιμού, από μαιμού επιμέρους συστατικά που άμα τη δεις μπορεί και να πάθεις ηλεκτροπληξία.

The Departed

Αρνούμαι απόλυτα να σχολιάσω. Τι να πεις για αυτό το αριστούργημα που δεν έχει ήδη ειπωθεί? Martin Scorcese στα καλύτερά του. Ο παππούς το'χει ακόμα και επιμένει να γράφει ιστορία. Η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα. Υποδειγματική αστυνομική ταινία. Όπως του παλιού καλού καιρού. Μερακλίδικο, αρχοντικό, κιμπάρικο έργο.

Το Hollywood τον πολέμησε. Για δεκαετίες αρνιόταν να του απονείμει το Oscar που δικαιούταν. Στον πούτσο του ο παππούς. Λες και το είχε ανάγκη το βραβείο για να αποδείξει την αξία του. Τελικά λύγισε. Όχι ο παππούς. Ολόκληρη η Αμερικανική κινηματογραφική ακαδημία γονάτισε, υποκύπτοντας στο λαικό συναίσθημα και την κατακραυγή του κοινού, έσκυψε και τον προσκύνησε. Ποτέ αυτός. Ευθυτενής, περήφανος και ατσάλινος, όπως και αυτή η ταινία. Σιδεροκέφαλος, παλικάρι μου. Τι, ακόμα να πάτε να τη δείτε ρε?

Saw IV

Πολύ κράξιμο έχει φάει η σειρά SAW, ειδικά από κριτικούς αλλά και από το κοινό, ιδίως από τους πιό “ψαγμένους”. Προσωπικά δε συμφωνώ τόσο, νομίζω ότι η σειρά έδωσε φρέσκια πνοή στα θρίλερ και μια γερή κλωτσιά στον κώλο σε ένα είδος που τα τελευταία χρόνια είχε βαλτώσει. Ναι είναι exploitation. Από πότε όμως κάτι τέτοιο είναι κατακρητέο? Δηλαδή τα παλιά κλασικά θρίλερ δεν ήταν exploitation? Οι ταινίες του Romero, του Lucio Fulci, του Dario Argento δεν ήταν exploitation? Δεν είχαν αίματα, άντερα, κώλους και βυζιά? Γιατί όταν μιλάμε για τα SAW ξυπνάει μέσα μας η σεμνοτυφία και το politically correct? Η ίδια ιστορία που επαναλαμβάνεται, όταν ο πολύς κόσμος μιλάει για ό,τι είναι πετυχημένο, mainstream, πουλάει. Γιατί είμαστε κομπλεξικοί. Και ας τα προσκυνάμε μετά στα κρυφά, τα ίδια πράγματα τα οποία βρίζαμε πριν. “Θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος, μ'αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος” που λέει και ο ποιητής.

Αρκετά με το μανιφέστο κατά της βλακείας. Τα SAW είναι παρεξηγημένα έργα. Φυσικά και δεν είναι εργάρες. Καμία σχέση. Αλλά είναι (ή έστων ήταν) φορείς μιας πρωτοτυπίας που χρειάζεται. Έχουν τσαγανό και κάκαλα. Είναι μια καινούρια ματιά. Και πέρα από τα άντερα και τα συκώτια, έχουν μια δυνατή μυθολογία έστω και αν αυτή είναι βασισμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στο χαρακτήρα της παρανοικής ιδιοφυίας Jigsaw. Μακράν ο πιο ολοκληρωμένος και ενδιαφέρον κακός σε ταινία ανεξαρτήτως είδους, εδώ και πολλά χρόνια.

Είναι παράξενη συγκυρία αυτό το τέταρτο μέρος. Η τρίτη ταινία είχε γραμμένο το Game Over με τεράστια κόκκινα γράμματα στο κούτελό της. Όμως το κοινό ήθελε και άλλο. Όπερ και εγένετο. Έτσι, εδώ προκύπτει ότι ο Jigsaw διαθέτει και δεύτερο συνεργάτη. Πέρα από την ψυχοβλαμένη bitch, Amanda Young. Πριν όμως μπεις στη διαδικασία να κράξεις, δες ξανά την τρίτη ταινία. Με προσοχή. Ο νέος παίχτης υπάρχει από εκεί, κινείται στις σκιές, χωρίς ποτέ να βγαίνει στο φως. Απλά τότε ήσουν ανυποψίαστος και δε το πρόσεξες. Ή το έπιασες το υπονοούμενο, αλλά το έγραψες στα αρχ#$@% σου. Τέσπα.

Η ταινία εξιστορεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα, μέχρι να προκύψει η ταυτότητα του νέου παίχτη. Κινείται συνεχώς στο χώρο και στο χρόνο, από πριν το πρώτο έργο, ανάμεσα στις συνέχειές του, μέχρι και το φιλμικό παρόν, συχνά με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Μη διανοηθείς να τη δεις αν δεν έχεις πρόσφατα στη μνήμη σου όλα τα προηγούμενα έργα της σειράς. Αλλιώς θα τη χάσεις τη μπάλα. Παράλληλα, έχει και τη δική της ιστορία. Νέος κύκλος μαρτυρίου, θανάτου, παραφροσύνης. Η εισαγωγή ειδικά αποτελεί δείγμα για ανθολογία. Ήδη κλασική. Η ταινία το'χει. Με γενναίες δόσεις gore, καλό suspense και κυρίως μυθολογία ιντριγκαδόρικια, που σου στίβει το μυαλό.

Saw V

Ο νέος παίχτης στη μυθολογία του SAW αποκαλύπτηκε από το προηγούμενο έργο. Εδώ παγιώνεται η θέση του στην ιστορία και μας γίνεται πλέον απόλυτα γνωστό και δεδομένο ότι αυτός θα είναι ο διάδοχος του “βασιλιά” Jigsaw. Παράλληλα μαθαίνουμε τη δική του ιστορία, τα γεγονότα που τον έφεραν στην προσωπική του καταδίκη. Όλα αυτά πραγματεύεται η ταινία και καλά κάνει. Το κακό είναι ότι αρκείται σε αυτό μόνο και δεν προχωράει παρακάτω. Θα μπορούσε ακριβέστερα να λέγεται και SAW 4,5 ή ακόμα καλύτερα να αποτελεί συμπλήρωμα της προηγούμενης ταινίας στην extended edition σε dvd. Γιατί από μόνο του αυτό το εργάκι δεν αρκεί.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η νέα ιστορία δε διαθέτει την ένταση και το βάθος των προηγούμενων. Ο χαρακτήρας του Hoffman έχει μεν αρκετή δυναμική και η ερμηνεία του νέου πρωταγωνιστή κρίνεται ικανοποιητικότη. Οστόσο δε μπορεί να φτάσει τον Jigsaw. Τόσο σε βάθος χαρακτήρα, όσο και ερμηνευτικά. Χάνεται στη σύγκριση.

Επιπρόσθετα, ίσως για πρώτη φορά, οι συντελεστές της ταινίας επιδυκνείουν μια συντηρητικότητα όσον αφορά τις splatter & gore σκηνές. Τα περίφημα βασανιστήρια που έχτισαν τη φήμη της ταινίας, εδώ δεν είναι και τόσο σοκαριστικά ή πρωτοποριακά. Χώρια που κάποια από αυτά αποτελούν επανάληψη από τα προηγούμενα έργα. Ίσως με αυτό τον τρόπο να θέλουν να τονίσουν τη διαφορά ανάμεσα στο χαρακτήρα του νέου πρωταγωνιστή και των προηγούμενων. Ο Hoffman δεν είναι ψυχοπαθής σαν την Amanda Young. Βαδίζει στα χνάρια του Jigsaw, έχει τη δική του φιλοσοφία και έναν ιδιόρρυθμο κώδικα τιμής, αλλά δε διαθέτει τη σκληρότητά του, ή την παρανοική ευφυία του. Ίσως απλά η ταινία αυτή να είναι ένα νέο ξεκίνημα για τη σειρά, που έπρεπε να κινηθεί προσωρινά σε χαμηλότερους τόνους, μέχρι να αρχίσει η ένταση και πάλι να κλιμακώνεται. Ή ίσως απλά να αποτελεί ακόμα μια αφορμή να εισπράξουν οι παράγωγοί τα φράγκα του κόσμου από τα ταμεία.

Όπως και να έχει, το SAW V αποτελεί το πιο αδύναμο μέρος της σειράς.

The Flock, Deaths of Ian Stone, Cloverfield

The Flock

Πολύ θα ήθελε να είναι το νέο Seven αυτό το φιλμάκι. Πέρασε και δεν άγγιξε. Είναι πάντα ενδιαφέρον να βλέπεις το Richard Geere να ερμηνεύει. Ειδικά μετά το ρεσιτάλ που έδωσε στο Chicago, τον θεωρώ μεγάλο ηθοποιό. Εδώ απογοητέυει. Παρόλα αυτά η ερμηνεία του είναι το μόνο που διασώζεται σε μια ταινία αργή και βαρετή που για κάποιο άγνωστο σε μένα λόγο, προσπαθεί να χειριστεί ένα άκρως σοβαρό και ενήλικο θέμα (την κατά συρροή σεξουαλική κακοποίηση και την ψυχοσύνθεση των θυμάτων αυτών των καταστάσεων) με λογοκριμένη, politically correct και “κατάλληλη για ανηλίκους” ματιά. Καλή ιδέα, καλή ευκαιρία που πήγε χαμένη.

The Deaths of Ian Stone

Πάντως ο τίτλος του είναι εντυπωσιακός! Ο Ian Stone είναι ένας νεαρός ενήλικας κάγκουρας, που για κάποιο λόγο πεθαίνει. Συνέχεια και απανωτά. Με εντυπωσιακά φριχτούς τρόπους. Κουφαθήκατε? Έχει και άλλο. Κάθε φορά, αφού πεθαίνει ξυπνά σε μια διαφορετική ζωή, σε άλλη φάση, με τη μνήμη του σβησμένη. Και μόλις πάει να την ανακτήσει... τσουπ! Βγαίνει αυτό το περίεργο μαύρο πράμα, σκιά να το πω, φάντασμα να το πω, δαχτυλοδοφάντασμα από τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών να το πω... και τον ξαναψοφάει. Και πάμε πάλι από την αρχή. Στις απανωτές ζωές του, ο Ian Stone συναντά ξανά και ξανά κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα που φέρονται να είναι κομβικά στην ιστορία και που πάντα έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία για αυτόν. Η τύχη τους δείχνει να έχει κάποια σχέση με την παράξενη μοίρα του ήρωά μας...

Ακούγεται εντυπωσιακό, αλλά δεν είναι. Σε τελική ανάλυση, μιλάμε για άλλο ένα ακόμα θριλεράκι της σειράς που όσο περνάει η ώρα, τόσο ξεφουσκώνει και σε ξενερώνει. Όσο και να βάψεις τη φωτογραφία και τα πλάνα σου μάυρα της πίσσας (σε σημείο που πολλές σκηνές της ταινίας να μη... φαίνονται!) όσο και να προσπαθείς να ξεγελάσεις το κοινό σου με σκηνοθετικά ταχυδακτυλουργικά, κουνημένες κάμερες, και εντυπωσιακές κουλαμάρες, άμα δεν έχεις ουσία, δηλαδή καλό, αληθινό σενάριο, καλές ερμηνείες και σφιχτή σκηνοθεσία, άστο καλύτερα φίλε, δε το'χεις.

Σε αυτό το review πρέπει να διαβάσατε τη λέξη “εντυπωσιακός” και τα παράγωγά της αρκετές φορές. Δεν είναι τυχαίο. Ο χαρακτηρισμός αυτός πάει στο ταινιάκι. Αλλά κάτω από το εντυπωσιακό λούστρο απουσιάζουν τα στοιχεία εκείνα που θα διατηρήσουν το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό. Ήταν καλή προσπάθεια, αλλά σύντοχα το'χασε.

Cloverfield

Δια χειρός Mr Lost, του σκηνοθέτη της περιβόητης σειράς (J. J. Abrams) Το σκηνοθέτης παιδί – θαύμα της Αμερικής δοκιμάζει την τύχη του και εκτός τηλεόρασης, μετά την (παρόλα αυτά καλοσκηνοθετημένη) πατάτα Mission Impossible 3. Τούτο 'δω είναι ένα θριλεράκι τύπου Godzilla, με μπόλικο εφηβικό κυνηγητό. Για την ακρίβεια, έτσι ακριβώς θα ήταν το ανεκδιήγητο τελευταίο remake του συμπαθούς ραδιενεργού δεινόσαυρα εξ Ιαπωνίας, ΑΜΑ είχε σκηνοθεσία, σενάριο και ερμηνείες. Τα εφφέ είναι κορυφαία και η σκηνοθεσία γρήγορη, κοφτή και πιό σφιχτή από κωλαράκι 14 χρονης εκκολαπτόμενης Τσέχας μοντέλας.

Ένα πράμα με χαλάει. Η όλη δράση υποτίθεται ότι τη βλέπουμε μέσα από την κάμερα ενός από τους κάγκουρες της εφηβικής παρέας. Μα όλη. Αν προσθέσεις τα χιλιόμετρα τρεχαλητού, τις τσιρίδες, τα περισσότερο από όσο θα έπρεπε σκοτεινά πλάνα, έχουμε ένα αποτέλεσμα που κουράζει. Γιαλισμένο, λουστραρισμένο και σκηνοθετημένο με ακρίβεια. Αλφάδι σωστό. Ο σκηνοθέτης κάνει ότι μπορεί για να μας εντυπωσιάζει. Παπάδες κάνει. Αλλά το παρατραβάει. Το πλάνο δε μένει σταθερό σε μια θέση για πάνω από κάτι κλάσματα δευτερολέπτου. Το σύνολο ζαλίζει, αποπροσανατολίζει.

Δε ξέρω, ίσως έτσι πλέον να γουστάρει ο κόσμος να βλέπει τις ταινίες του. Ιδιαίτερα η πιτσιρικαρία, που τώρα μπορεί να δέχεται και να επεξεργάζεται πληροφορίες με απίστευτους ρυθμούς. Γιατί βλέπω ότι αυτό το στυλ “φοριέται” πια πολύ. Η ίδια ακριβώς τεχνική που έκανε τόσα χρόνια πριν το Blair Witch Project (το θυμάται κανείς?) να γίνει αγαπημένος σάκος του μποξ των απανταχού σινεκριτικών και του “δώρησε” τη χλεύη του κοινού, τώρα θεωρείται trendy και επιβεβλημένη. Τούτο εδώ το εργάκι, κάνει το Blair Witch Project να μοιάζει στην ταχύτητα με ταινία του Αγγελόπουλου.
Το Cloverfield εντυπωσίασε το νεαρότερο κοινό. Εμένα απλά με ζάλισε. Ίσως εγώ να είμαι ένας γεροπαράξενος. Δε γαμιέται... θα πάρω τις δραμαμίνες μου και θα ξαναδώ το Blair Witch, πιο καλά θα περάσω...

The Onion Movie, Stardust, HairSpray

The Onion Movie

Ταινία – χάος που σατυρίζει τα χαζά και τα κακώς κείμενα της Αμερικής. Για να μπείτε καλύτερα στο κλίμα, Onion είναι το όνομα ενός φανταστικού ειδησεοδραφικού καναλιού στην Αμερικανική τηλεόραση και όσα (πολλά) μας προσφέρει η ταινία δίνονται με σφήνες – σπονδυλωτές φάσεις υπό τη μορφή ρεπορτάζ, έκτακτων ανακοινωθέντων και διαφημήσεων που παρεμβάλλονται στο πρόγραμμά του.

Όλα αυτά τα δένει ένας κοινός ιστορικός άξονας που έχει να κάνει με τη διαφορά των απόψεων ανάμεσα στον βετεράνο παρουσιαστή που θέλει το δελτίο να συνεχίσει σε πιο κλασικά πρότυπα, και στους νεους – κωλόπαιδα – golden boys μετόχους που έχουν το πάνω χέρι και θέλουν να του το κάνουν το δελτίο του ανθρώπου σαν τις ειδήσεις του Star και βάλε. Τέσπα, η ιστοριούλα αυτή υπάρχει μόνο και μόνο για να στηρίξει τους πραγματικούς αστέρες της ταινίας που είναι τα θεικά μίνι στιγμιότυπα που σου έρχονται από το πουθενά. Ο Stephen – θεός! - Seagal στο φανταστικό trailer της νέας ταινίας του, The CockPuncher!!! Μια μικρή – αστέρι – που σατυρίζει κοριτσάκια τύπου Britney Spears με τον πλέον έξυπνο και πιπεράτο τρόπο. Όλα τα λεφτά για τα τραγούδια της ταινίας!!! Τι άλλο να πρωτοπεριγράψεις? Ακόμα γελάω με αυτό το έπος! Οι οπαδοί της ταινίας υποστηρίζουν ότι “τα λέει” καλύτερα και από τον Borat. Δε συμφωνώ, αλλά από την άλλη, δε μπορώ και να αμφισβητήσω την αξία που κρύβει μέσα του αυτό το ταινιάκι, που είναι σάτυρα στα καλύτερά της. Γούσταρα. Και θα γουστάρετε και εσείς.

Stardust

Υπέροχο παραμύθι του Neil Gaiman (ναι, είναι αυτός που έχει γράψει το The Sandman) Μακρυά από τη γνωστή “μαυρίλα” και μελαγχολία που χαρακτηρίζει την πλειοψηφία του έργου του που τον έκανε γνωστό. Ίσως μάλιστα για πρώτη φορά να εμφανίζεται τόσο αισιόδοξος.

Για να μην τα πολυλογούμε, το Stardust είναι ένα πανέμορφο παραμύθι που όσο περνά η ώρα γίνεται ολοένα και καλύτερο. Ένα πολύχρωμο ταξίδι σε ένα φανταστικό κόσμο και μια ιστορία αγάπης που περνά από τα χίλια σουρεαλιστικά κύματα για να ανθίσει. Κάθε πλάνο της θα μπορούσε να είναι ζωγραφικός πίνακας. Κάθε νέα κατάσταση και μια αποκάλυψη που δεν έχεις ξαναδει ποτέ φιλμαρισμένη.

Υπέροχη η Michelle Pfeipher, ίσως ο πιο όμορφος άνθρωπος εν ζωή. Άκρως διασκεδαστικός ο De Niro. Το νεαρό ζευγάρι των πρωταγωνιστών φαντάζει λίγο μουδιασμένο, αλλά τελικά καταφέρνουν και “τα λένε” Το ταινιάκι ξεκινά λίγο αδέξια. Μη ξενερώσετε, καμία σχέση, αλλάζει τελείως το σκηνικό μετά. Ανειροπαρμένοι όλης της επικράτειας, μη το χάσετε.

Hairspray

Πολύ ευχάριστη έκπληξη αυτό το ταινιάκι. Χαζοκωμωδιούλα με μια γερή δόση musical. Αλλά το λέει η καρδούλα του. Ωραίο ποιοτικό χιούμορ. Απίστευτη αποκάλυψη ο John Travolta, αποδυκνείει ότι παρά τις όποιες κακές επιλογές που έκανε στην καριέρα του, κρύβει μέσα του ένα μεγάλο ηθοποιό. Δείτε το με την κοπέλα σας και όχι μόνο.

Όνειρα

Τώρα εγώ πρέπει να ανησυχήσω?

Σας μιλάω για όνειρο ολοζώντανο, μόλις τώρα το είδα που έπεσα για ύπνο το μεσημέρι γιατί έφαγα κάτι μελιτζάνες παπουτσάκια, πολύ ωραία ήτανε, αλλα με πέσανε βαριά.

Ήμανε, λέει, στο πλατό του Αρναούτογλου, το οποίο για τη συγκεκριμένη εκπομπή ήτανε στημένο πάνω σε ένα θεατρικό σανίδι - ποιό θέατρο ήτανε θα σας γελάσω, δε θυμάμαι.

Μάλιστα, ήτανε η σκηνή απλωμένη από άκρη σε άκρη με άμμο βρεγμένη, μπορεί και κατουρημένη, δε ξέρω. Τελείως καλυμμένη όμως.

Εγώ στέκω στα αριστερά ενός άλλου παλικαριού, γνωστός μόδιστρος λέει ήτανε. Ήτανε και αδερφή, αλλά κατά τα άλλα καλό παιδί, φτυστός ο Kevin Bacon στα νιάτα του όταν έπαιζε στο "Tremors - Τα Σαγόνια της Γης"

Αυτός, παρότι μόδιστρος, ήτανε καλεσμένος για να κάνει μια παρουσίαση του ποιά είναι η σωστή συμπεριφορά της αστυνομίας στον πολίτη και χρησιμοποιούσε κάτι παραδείγματα τύπου π.χ. όταν ο αστυνομικός σας χτυπήσει ή σας σπρώξει, αυτό είναι πρότυπο παραβατικής συμπεριφοράς. Παρόλα αυτά, όλοι - και εγώ μαζί! - θεωρούσαμε απίστευτα ευφυή και επιτυχημένη την παρουσίασή του. Εγώ μάλιστα έπιασα τον εαυτό μου να ζηλεύει κατά βάθος την τόση αποδοχή και τους επαίνους που δεχόταν από το υπόλοιπο staff της εκπομπής.

Μετά ήταν η σειρά μου να παρουσιάσω το θέμα για το οποίο ήμανε καλεσμένος στην εκπομπή - δε θυμάμαι ποιό, αλήθεια σας λέω.

Και εκεί που έρχεται ώρα να μιλήσω, λίγο πριν βγούμε στον αέρα, διαπιστώνω ότι έχω ξεχάσει τελείως το θέμα μου. Αυτός καταλαβαίνει ότι έχω τρακ και έρχεται δίπλα μου να με καθησυχάσει και να με εμψυχώσει. Ταυτόχρονα στρώνει πάνω μου το πουκάμισο που με είχε διαλέξει - γιατί εκτός από πανελατζής, ήτανε και αυτός που διάλεγε τι ρούχα θα φορέσουμε στην εκπομπή.

Με είχε ντύσει πάνω κάτω σαν και τον ίδιο, αυτός φορούσε άσπρο πουκάμισο έξω από το παντελόνι με τζην και μαύρα παπούτσια και εμένα με είχε ντύσει με ένα μοντέρνο ριγέ κοκκινομπλεμωβ πουκάμισο, επίσης έξω από το παντελόνι, μπλε τζην και με είχε βγάλει χωρίς παπούτσια, ξιπόλυτο στην άμμο.

Εκείνη τη στγμή που λέτε που γίνονται όλα αυτά, νιώθω το πουκάμισό μου να στενεύει γύρω μου, να με πνίγει. Ξύπνησα ιδρωμένος. Τώρα ζεσταίνω ένα καφέ για να συνέλθω.

Υ.Γ. Κάντε ένα click στην εικόνα για να τη μεγενθύνετε και παρατηρήστε τη προσεκτικά. Αξίζει...

Πλάκα με κάνεις!!!

Καλά, υπάρχει εκεί έξω και άλλο κορμί τόσο χαλασμένο όσο εγώ? Και πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι η φάση του Castlevania ήταν καμμένο χαρτί και είχα κάποιες second thoughts για το Castlevania D20 που σας ανακοίνωσα...
Προφανώς κάπου βρέθηκε ένας παραγωγός που πέρα από κάθε λογική, πιστεύει ότι το να φτιάξεις ταινία Castlevania, είναι καλή ιδέα.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, έβαλε και τον Paul Anderson να τη σκηνοθετήσει. Ναι καλά διαβάσατε, τον βραβευμένο στη συνείδηση του κοινού και ως "χειρότερο σκηνοθέτη όλων των εποχών" πριν του πάρει τα σκήπτρα σε αυτό τον τομέα ο Uwe Boll.

Μιλάμε για το παλικάρι που μας "πρόσφερε" τα Mortal Kombat, Alien vs Predator, Resident Evil, Event Horizon και άλλα τόσα. Προσωπικά, να πω την πάσα αλήθεια, ψιλογουστάρω τις ταινίες του. Αποτελούν μια ένοχη απόλαυση για μένα.

Πάντως οι οιωνοί για το ταινιάκι δεν είναι και τόσο καλοί... μάλλον μιλάμε για βιντεομπαρούφα περιοπής.

Δε γαμιέται... εγώ πάντως θα πάω να το δω!!!

By the way το πρότζεκτ πάει μια χαρά. Τα περισσότερα τέρατα έχουν σχεδιαστεί, καθώς και οι χάρτες.

Rogue, Anamorph

Rogue

Ταινία με κροκόδειλο. Γιγάντιο, μανιακό, κακό καριόλη κροκόδειλο. Αυτά για την υπόθεση. Ταινίες αυτής της συνομοταξίας, με δολοφόνους ζώα π.χ. φάλαινες, σκύλους, πουλιά, μυρμήγκια, σαλιγκάρια (υπάρχει!!!) καρχαρίες, καβούρια κλπ συνήθως καταλήγουν στα αζήτητα, στον απόπατο του βίντεο, στο καλάθι των dvd προσφορών των πολυκαταστημάτων. Μοναδικές εξαιρέσεις το Jaws του Spielberg, “Τα Πουλιά” του Alfred Hitchcock και τούτο εδώ το φιλμάκι.

Συμπαθέστατο b-movie καλογυρισμένο και καλοπαιγμένο, σε κερδίζει και γουστάρεις.

Ο σκηνοθέτης την έχει σακουλευτεί και για δικό του καλό δεν εμμένει στις gore σκηνές (που σχεδόν δεν υπάρχουν) αλλά στο suspense και στη χαρά του κυνηγητού. Τουλάχιστον χαρά για τον κορκόδειλα!!! Ειδικά το τελευταίο 45λεπτο, γυρισμένο όλο στον ίδιο χώρο (στη φωλιά του κτήνους) είναι υπόδειγμα survival horror. Και κατορθώνει να μη σε κουράσει καθόλου. Έξτρα μνεία αξίζουν τα σκηνικά και τα τοπία της ταινίας, σε ταξιδεύουν και σε ψαρώνουν ταυτόχρονα.

Anamorph

Ο William Dafoe είναι αστυνομικός στα ίχνη ιδιότυπου serial killer που σκοτώνει τα θύματά του αφήνοντας πίσω του σκηνές ιδιαίτερα αποκρουστικές αλλά και με μια παράδοξη καλλιτεχνική αξία. Ωστόσο ο ήρωάς μας έχει και αυτός τα (χοντρά) προβλήματά του και η εμμονή του να βρει τον ένοχο έχει βαρύ τίμημα στον ήδη εύθραυστο ψυχολογικό του κόσμο. Ο περίεργος τίτλος αναφέρεται σε συγκεκριμένη οπτική γωνία, υπό τηνοποία (συχνά χρησιμοποιώντας παραμορφωτικούς διαθλαστικούς φακούς, π.χ. Camera Obscura) πρέπει να δεις ένα έργο τέχνης προκειμένου να αποκωδικοποιήσεις τα μυστικά του.

Wannabe κόπια του Seven, αλλά πέρασε και δεν άγγιξε. Αυτό το ταινιάκι έχει ατμόσφαιρα και suspense και πολύ καλά κάνει, αλλά όλα αυτά, παρότι άψογα ενορχηστρωμένα, δεν οδηγούν πουθενά. Λείπει το νόημα, μια δυνατή σεναριακή γραμμή με ουσία που να αναδεικνύει όλα τα επί μέρους καλά υλικά της ταινίας. Οι ερμηνείες πάσχουν. Ο William Dafoe περνά άσχημη ερμηνευτική φάση και επιπλέον φορά μια απαράδεκτη κατάμαυρη περούκα, χαλαρά το χειρότερο κινηματογραφικό prop που έχω δει στη ζωή μου, μετά τα ανεκδιήγητα ψεύτικα φρύδια του Colin “Αλέξανδρου” Farell στην ομώνυμη φιλμική πατάτα. Δείτε το αν έχετε όρεξη για κάτι σε “αργό” και “περίεργο”.

Superbad, Rennaisance

Superbad

Μια ζωή αγαμία, χυλόπιτες και τσαμπουκά από τους δημοφιλείς καραγκιόζηδες του σχολείου. Μαθήματα που δε θα χρειαστείς ποτέ, καθηγητές που σου σπάνε τα κάκαλα, καυτά 16χρονα τσουλάκια που δε θα σου κάτσουν. Πασπάλισέ τα όλα αυτά με ένα ορμονικό κοκτέιλ από καταπιεσμένες εφηβικές καύλες. Και ξαφνικά το σχολείο τελειώνει! Έχεις μόνο λίγους μήνες προθεσμία για να ρεφάρεις! Να πάρεις το αίμα σου πίσω! Να τους δείξεις ότι καλύτερα γελά όποιος γελά τελευταίος! Αυτό εν ολίγοις είναι το συμπαθέστατο story μιας παρέας 3 εφήβων graduates, των πρωταγωνιστών σε αυτό το ταινιάκι. Ωστόσο, αντί για όλα αυτά θα εισπράξουν μια απίστευτη, εξευτελιστική, ακατανόμαστη περιπέτεια, που θα τους φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην ενηλικίωση αλλά και θα τους “φτιάξει χαρακτήρα”

Οι παραγωγοί της ταινίας την προωθούν σαν χαριτωμένο κλώνο του American Pie και άλλων τόσων παπαρολογικών κωμικών ηθογραφημάτων. Μεγάλη αδικία!!! Γιατί το ταινιάκι αυτό το έχει και το δείχνει! Γιατί οι χαρακτήρες είναι κωμικοί όχι λόγω γραφικότητας που “δείχνει” στο γυαλί, αλλά λόγω του ότι είναι (αληθινά) μοντέρνοι, ρεαλιστικοί, γκαζωμένοι, πολισχιδείς. Με άλλα λόγια είναι σαν όλους εμάς. Με αρετές και ελαττώματα που δεν τα κρύβουν, αλλά τα αγκαλιάζουν με στοργή, επειδή είναι και αυτά μέρος του εαυτού τους. Γιατί μας θυμίζουν όλες τις καραγκιοζιές που κάναμε (είτε στην αλήθεια, είτε στη φαντασία μας) όταν τραβούσαμε τα ίδια ζόρια με αυτούς.

Για αυτά και για άλλα τόσα γουστάρω αυτό το ταινιάκι. Επιπλέον περιέχει σουρεάλ καταστάσεις και αληθινή κωμωδία που κατά καιρούς φλερτάρει με την καφρίλα, αλλά χωρίς να μπλέξει τα μπούτια της. Είναι πολύ άδικο να το συσχετίσεις με φιλμικές πατάτες τύπου American Pie, μόνο και μόνο επειδή έχει έφηβους για πρωταγωνιστές. Είναι διαφορετικό, πολύ διαφορετικό. Ομολογώ ότι δεν ανήκω στο Target group στο οποίο απευθύνεται. Οστόσο καμιά άλλη ταινία δε με έκανε να νοσταλγήσω τόσο τα πέτρινα χρόνια της εφηβείας. Καλώς το ψιλλιάστηκε και το κοινό εκεί έξω και αυτό το σχεδόν άγνωστο b-movie έκοψε ένα αιφνιδιαστικά υψηλό αριθμό εισητηρίων όπου προβλήθηκε.

Rennaisance

Μια γυναίκα απαγάγεται υπό αδιευκρίνηστες συνθήκες. Φαινομενικά χωρίς λόγο. Ένας προβληματικός detective αναλαμβάνει. Ακολουθούν απόπειρες δολοφονίας, μυστήριο, υπονοούμενα, γυναίκες που άλλα λένε, άλλα εννοούν και άλλα κάνουν. Κουλά κίνητρα, σκοτεινά παρελθόντα, αποκαλύψεις και πάλι κόντρα μυστήριο.

Γαλλικό film noir, δωσμένο με anime τεχνική και με χρωματική παλέτα που περιορίζεται στις εναλλαγές άσπρου – μαύρου. Κορυφαίο καλλιτεχνικά project, αλλά η προκάτ υπόθεση, οι προκάτ χαρακτήρες και οι προκάτ “ερμηνείες” εμποδίζουν την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος. Πέρα από τους CGI εντυπωσιασμούς και τις καλλιτεχνικές τσιριτσάτζουλες μας μένει μια ταινία αργή, βαρετή και που σίγουρα κάπου άλλου την έχεις ξαναδεί.

The Secret

The Secret (Ελ. Υπότιτλος “Η Τελευταία Ανάσα”)

Ο David Duchovny (δηλαδή ο Fox Mulder των X files) είναι ευτυχισμένος σύζυγος και πατέρας, διάδοχος του Αμερικανικοί ονείρου. Μέχρι που ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα του στοιχίζει τη γυναίκα του. Κάτι όμως συμβαίνει. Η κόρη του ξυπνά από το κρεβάτι της εντατικής και φέρεται... περίεργα. Κάνει και γνωρίζει πράγματα που μόνο η μητέρα της θα γνώριζε. Επιπλέον ισχυρίζεται ότι είναι η συχωρεμένη σύζυγος.

Παράξενο ταινιάκι!!! Πλασαρίστηκε σα θρίλερ και πολύ κακώς, γιατί πολύ απλά δεν είναι. Τώρα όσον αφορά το τι ακριβώς είδος ταινίας είναι... έλα μου ντε. Σχεδόν b-movie, προφανώς προσπέρασε το στάδιο της προβολής στη μεγάλη οθόνη, τουλάχιστον στη χώρα μας, και βγήκε κατευθείαν σε dvd.

O Duchovny επαναλαμβάνει το ρόλο στον οποίο τον γνωρίσαμε αλλά το μικρό που υποδύεται την κόρη του τα λέει απίστευτα! Μια μικρή αποκάλυψη καθώς και χάρμα οφθαλμών γιατί είναι και γαμώ τα πιπινάκια. Του γάλακτος. Προφανώς την ίδια άποψη συμμερίζεται και ο δύσμοιρος πατέρας, που κατά καιρούς σχεδόν υποκύπτει στο “πέσιμο” που του κάνει η μικρή (φυσικά υπό την επήρεια του πνεύματος της μητέρας της) Και ύστερα λένε σου φταίει ο φονιάς... Παράξενο ταινιάκι!!!

http://rapidshare.com/files/121939459/eLlaB.part1.rar
http://rapidshare.com/files/121965092/eLlaB.part2.rar
http://rapidshare.com/files/121970437/eLlaB.part3.rar
http://rapidshare.com/files/121975977/eLlaB.part4.rar
http://rapidshare.com/files/121981556/eLlaB.part5.rar
http://rapidshare.com/files/121987586/eLlaB.part6.rar
http://rapidshare.com/files/121993637/eLlaB.part7.rar
http://rapidshare.com/files/121995012/eLlaB.part8.rar

Ο Ηλίας του 16ου

Εντάξει, θα το πω και ρίξτε μου λεμονόκουπα άμα γουστάρετε. Δεν έχω δει το αυθεντικό. Εννοώ τον παλιό “Ηλία του 16ου” με βέγγο & Χατζηχρήστο. Ορίστε, το'πα!

Η ταινία αποτελεί πιστό remake της παλιάς με την προσθήκη κάποιων μικρολεπτομερειών που δεν αλλάζουν την ουσία της υπόθεσης, π.χ. Οι πρωταγωνιστές έχουν κινητά τηλέφωνα. Άψογος Φιλιππίδης και Τσαλταμπάσης, πολύ καλός Τάσος Κωστής, μέτρια η Θέμις Μπαζάκα, για τα μπάζα όλοι οι υπόλοιποι, τουλάχιστον στον ερμηνευτικό τομέα.
Άχρωμος, άοσμος, αδιάφορος ο σκηνοθέτης (Νίκος Ζαπατίνας, του Εφάπαξ, Τρελό κυνήγι του θησαυρού κλπ) φιλμάρει τηλεοπτικά και με πολλά (ΠΑΡΑ πολλά) κοντινά πλάνα που συχνά αφήνουν τη δράση που διαδραματίζεται εκτός κάδρου. Νομίζεις ότι η ταινία γυρίστηκε σε κάποιο στενάχωρο γκαράζ και δεν είχαν χώρο να στήσουν την κάμερα λίγο παραπέρα.

Παρά τα ελαττώματά της, το επίτευγμα σε αυτό το ταινιάκι είναι ότι κατορθώνει να σταθεί αξιοπρεπέστατα στα πόδια του και κερδίζει τη συμπάθειά σου με το σπαθί του, χωρίς την καβάντζα του παρελθόντος. Άσσος στο μανίκι το ερμηνευτικό δίδυμο με το Φιλιππίδη να αναδυκνείεται στον κορυφαίο ηθοποιό της γενιάς του. Ειδικά στο αστυνομικό τμήμα, η μια κορυφαία στιγμή διαδέχεται αστραπιαία την άλλη σε στυλ σχεδόν slapstick. Και να το προσπαθήσεις δε γίνεται κάποιες στιγμές να μη ρίξεις τρελό γέλιο.

Στο ζουμί. Καλή προσπάθεια. Διασκεδαστικότατη. Θα μπορούσε και καλύτερα. Δεν πειράζει. Είναι επιτέλους καιρός να ξυπνήσουμε επιτέλους όσον αφορά το θέμα του Ελληνικού Κινηματογράφου, να σταματήσουμε να ευλογούμε τα γένια μας, να φτιάχνουμε ταινίες που μπορεί να τις δει μόνο ο σκηνοθέτης και η φάρα του, να αποβάλλουμε τα κόμπλεξ του παρελθόντος. Ναι ρε, η ποιότητα μπορεί υπό προυποθέσεις να συμβαδίσει με την εμπορικότητα. Και σε αυτό το ταινιάκι υπάρχουν και οι 2 παραπάνω αρετές σε επαρκή ποσότητα.

Βαθμολογία - 3/5

Dog Soldiers

Ήσυχη νύχτα, πίσσα σκοτάδι. Το σεληνόφως που μπαίνει από τα παράθυρα λούζει το δωμάτιο με ένα αχνό φως. Το καλοριφέρ δουλέυει στο φουλ (οι πιο ρομαντικοί χουχουλιάρηδες ας βάλουν τζάκι στην εικόνα) και στην τηλεόραση παίζει θρίλερ! Μια ημι – ανεξάρτητη low budget παραγωγή. Dog Soldiers. Παράξενος τίτλος. Βρώμικη φωτογραφία. Κυνικότητα, φλέγμα, “στη μάπα σου” attitude και βαριές προφορές. Ζέχνει Βρετανίλα.

Το ταινιάκι τα σπάει. 50% survival horror, 50% action b-movie. Πάρτε το πρώτο Predator με το Schwarzenegger. Βγάλτε το τέρας της ταινίας και προσθέστε στη θέση του μια πεινασμένη οικογένεια από κακούς καριόληδες λυκάνθρωπους. Voila, Dog Soldiers!!!

Και το καλύτερο ακόμα δε σας το είπα. Εδώ οι λυκάνθρωποι είναι ΑΚΡΙΒΩΣ όπως πρέπει να είναι. Φτιαγμένοι με μεράκι και σεβασμό στην παράδοση, μακριά από γραφικά υπολογιστή και καινοτομίες του κώλου που βγάζει από την κοιλιά του ο κάθε φωστήρας επειδή έτσι του κατέβηκε.

Αρχιδάτη τσαμπουκαλεμένη καλή δράση χωρίς cool ατάκες η χορευτικό ξύλο. Σκηνές ανθολογίας. Ποτέ ξανά, αφού δείτε αυτη την ταινία, δεν πρόκειται να αντικρίσετε ένα σωληνάριο super glue με το ίδιο μάτι! Ποτέ!

Εν κατακλείδι – το εργάκι είναι παλιό αλλά γαμεί. Κλείνει το μάτι στη 10ετία του 80 με σεβασμό και δε ντρέπεται να υπερηφανευτεί για τις ταπεινές φιλμικές καταγωγές του. Θα το πετύχετε σε καμιά μεταμεσονύχτια ξεχασμένη και από το Θεό προβολή του Star – εγώ έτσι το πέτυχα – ή στο κοφίνι με τις dvd προσφορές των μεγάλων μαγαζιών. Χτυπήστε το αλύπητα.

Εναλλακτικός Τίτλος – άμα την έχει τόση ο λυκάνθρωπας, φαντάσου πόση πρέπει να την έχει ο Βουρβούλακας
Είδος Ταινίας – μπαμπάτσικο
Πότε? - 2002
Μάστορας - Neil Marshall
Παίχτες - Sean Pertwee/Sgt. Wells
Kevin McKidd/Cooper
Emma Cleasby/Megan
Liam Cunningham/Capt. Ryan
Βαθμολογία – 4/5

The Invasion, The Golden Compass (Ελ. Υπότιτλος – Το Αστέρι του Βορρά)

The Invasion

Δεν καταλαβαίνω. Έχεις 2 από τα πιο καυτά ονόματα του hollywood, που κάθε σκηνοθέτης που σεβεται τον εαυτό του, θα πούλαγε και τα παιδιά του ακόμα σε σκλαβέμπορους προαγωγούς από την Ταυλάνδη, προκειμένου να έχει την ευκαιρία να τους καθοδηγήσει. Έχεις και φράγκα. Έχεις και το σενάριο μιας από τις πιο θρυλικές ταινίες sci-fi τρόμου. ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ?!? Πόσο μαλάκας μπορείς να είσαι προκειμένου να μην καταφέρεις, με όλες αυτές τις προυποθέσεις, να προσφέρεις ένα τουλάχιστον αξιοπρεπές θέαμα?

Όταν το σενάριο που κρατάς στα χέρια σου στηρίζεται στο suspense και στην αργά κλιμακούμενη ένταση, γιατί το διεκπεραιώνεις με κυνηγητά (!!!) a la SCREAM? Όταν το σενάριό σου είναι ένα από τα πιό γνωστά και χιλιοδιασκευασμένα θρίλερ, γιατί το κάνεις κατάλληλο για ανηλίκους κόβοντας ΟΛΕΣ τις σκηνές βίας και αίματος που θα μπορούσαν να υπάρξουν? (για gore ούτε να το συζητήσουμε... ) Γιατί οι λαμπεροί σου πρωταγωνιστές (και κράχτες για τη μαλακία που γύρισες) βαριούνται που ζουν? Ε?

Ας μην εμμένουμε στα αυτονόητα και βαριέμαι να λέω τα ίδια και τα ίδια. Το ταινιάκι αυτό είναι τόσο αδιάφορο, τόσο λογοκριμένο, τόσο... ξεδοντιασμένο που απλά δεν αξίζει. Το προηγούμενο remake του τίτλου αυτού έγινε από τον Cronenberg, ονομάζεται Invasion of the Body Snatchers (Ελ. Υπότιτλος - “Μακάβριοι Εισβολείς”) γυρίστηκε πάνω από 20 χρόνια πριν από αυτή την ταινία, με τον Donald Sutherland για πρωταγωνιστή και πάλι καταφέρνει να είναι πολλά χρόνια μπροστά από αυτό τον μοντέρνο του προκάτοχο. Καλύτερα δείτε αυτό. Και ναι, ο Donald Sutherland είναι ο μπαμπάς του Kiefer Sutherland, που παίζει στην τηλεοπτική σειρά “24” και υπήρξε ένας μεγάλος ηθοποιός της εποχής του.

The Golden Compass (Ελ. Υπότιτλος – Το Αστέρι του Βορρά)

Κάτι δεν πάει καλά όταν αυτοί οι 2 ηθοποιοί παίζουν μαζί στην ίδια ταινία. Βλέπε και το παραπάνω review. Δεν γνωρίζω, ίσως να είναι μια ανώτερη συμπαντική αρχή που δε θέλει να είναι αυτοί μαζί. Ίσως να είναι karma, ή απλά τα ταλέντα τους να αλληλοακυρώνονται όταν συναντιώνται. Θεωρητικά αυτή η ταινία είναι η κινηματογραφική μεταφορά της ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, του επικού τρίτομου έργου του Phillip Pullman (κυκλοφορεί και στα Ελληνικά με τους τίτλους “Αστέρι του Βορρά”, ”Ο Άρχοντας των 2 Κόσμων”, ”Το Κεχριμπαρένιο Τηλεσκόπιο” για το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο βιβλίο αντίστοιχα) Προσωπικά δεν πρόλαβα ακόμα να τα διαβάσω, αν και τα έχω αγοράσει εδώ και 2 χρόνια. Μου λένε ότι το έργο του Pullman στο σύνολό του δεν είναι ολοσδιόλου παιδικό, αν και σερβίρεται με ένα fantasy μανδύα και με την πρόφαση παιδικής περιπέτειας.

Αυτό το εργάκι λοιπόν περίμενα να το δω με αρκετό ενδιαφέρον. Αν και κάτι μέσα μου, μου έλεγε (έχοντας δει τις διαφημίσεις και το όλο concept προώθησης της ταινάις) ότι πρόκειται για αρπαχτή, προορισμένη για το παιδικό κοινό. Είχα δίκιο... περίπου. Καταρχήν να διευκρινίσουμε ότι η ταινία δεν είναι αυτοτελής. Κόβεται απότομα στο τέλος, όπως κοβόταν και η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΟΥ. Θεωρητικά υπάρχει και επόμενο μέρος που ακόμα δεν έχει βγει και μάλλον ούτε πρόκειται, λόγω της εισπρακτικής αποτυχίας της ταινίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Προωθήθηκε σαν παιδική ταινία. Αλλά είναι πολύ “ψαγμένο” για παιδάκια. Και δεν έχει ΚΑΘΟΛΟΥ δράση ώστε να ψήσει αυτό το target group για να μαζευτεί στους σινεμάδες να το δει. Από την άλλη, οι όποιες ενδιαφέρουσες ιδέες του μένουν ανολοκλήρωτες, πριν γίνουν αρκετά “δυσνόητες” για τα παιδιά. Έτσι, οι ενήλικες μένουμε με ένα συναίσθημα ότι κάτι λείπει. Και τα παιδικά χρώματα, οι γούτσου γούτσου χαριτωμενιές και οι προκάτ ρόλοι (ΔΕΙΤΕ ΠΟΣΟ ΚΑΚΙΑ ΕΙΜΑΙ!!! μας φωνάζει με το παίξιμό της η Nicole Kidman) ένα όριμο κοινό το ξενερώνουν.

Τι μας μένει? Μια ταινία που θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρουσα αλλά είναι βαρετή, παιδική και δυσνόητη, όχι λόγω της πολυπλοκότητας του σεναρίου, αλλά λόγω του ότι είσαι πάντα με την απορία όσον αφορά το που το πάει ο σκηνοθέτης. Μάλλον ούτε αυτός γνωρίζει. Ίσως όταν, αν γυριστει και το δευτερο μέρος, να καλυφθούν οι όποιες τρύπες στο σενάριο. Αλλά για την ώρα, αφήστε το καλύτερα. Ηθικό δίδαγμα – δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη δε χωρούν. Ή γύρισε ένα ενήλικο έργο, ή φτιάξε ένα παιδικό. Όλιγον έγκυος δε γίνεται. Και μην ξαναβάλετε αυτούς τους 2 ηθοποιούς να παίξουν μαζί. Κάτι συμβαίνει και στραβώνει η φάση.

Eastern Promises, Hitman, Fantastic Four – Rise of the Silver Surfer

Eastern Promises

Σαπίλα απαισιοδοξίας και απόλυτης απαξίωσης για την ανθρώπινη κωλοφάρα δια χειρός Cronenberg. Αυτόν ξέρετε, αυτόν εμπιστεύεστε. Ότι και να πεις για αυτό το δημιουργό είναι λίγο. Εδώ παίρνει το αίμα του πίσω και βουλώνει τους επικρητές του για το κάπως ελαφρολαικό (για τα δικά του δεδομένα) The End of Violence.
Αποκάλυψη, άψογος, τρομακτικός, αληθινός, πονεμένος, μαρτυρικός ο Viggo Mortensen (o Aragorn του Lord of the Rings) Και πάντα θα γουστάρουμε να βλέπουμε στην οθόνη μας τη Naomi Watts. Και ας μη μας το δείχνει.Το'χει. Τα λουλούδια στην κυρία από μένα. Εδώ παίζει και τη νοσοκόμα... φαντασίωση κόλαση...

Hitman

Βιντεοπαιχνιδίστικη περιπέτεια βασισμένη στην ομώνυμη σειρά παιχνιδιών. Οι πορωμένοι με το παιχνίδι ενδέχεται να χαλαστούν – η μόνη σχέση με αυτό είναι η εξωτερική εμφάνιση του χαρακτήρα με την καράφλα, το tuxedo και τα δίδυμα σιδερικά. Αυτό που μένει είναι μια πολύ καλή μοντέρνα γκαζωμένη περιπέτεια στα χνάρια του πρώτου Transporter. Και έχει μαζί και ένα απίστευτο Ρωσοειδές βιονικό πιπίνι που μας τα δείχνει κιόλας. Και είναι σα ζαχαρωτούλια λαχταριστά τα χρυσά μου... my preciusssssssssssssss...

Fantastic Four – Rise of the Silver Surfer

Περιπέτεια καρμπόν από αυτές που το Holywood βγάζει με το κιλό. Ο γαμήκουλας πλαστικός χειρουργός από το Nip/ Tuck βαριέται φορώντας την κάσκα του Dr. Doom. Η Jessica Alba είναι παραβαμμένη, τσουρουφλισμένη από τα απανωτά solarium, ερμηνεύει τόσο άσχημα, που μας ξενερώνει. Ο Samuel Jackson δανείζει τη φωνή του στον Silver Surfer, ίσως ο μόνος χαρακτήρας της ταινίας που κάπως διασώζεται από την προχειρότητα και το χυμαδιό. Τα CGI είναι βαρετά, οι μάχες αδιάφορες, χαρακτήρες, σενάριο και ερμηνείες ίσως κάπου αλλού να βρίσκονται, πάντως δεν είναι εδώ. Στο τέλος οι καλοί παντρεύονται κιόλας! Αν είσαι μέχρι 12 χρονών, μπορεί να γουστάρεις. Αν το μυαλό και το κινηματογραφικό σου ένστικτο είναι πιο ενήλικα, μη μπεις καν στον κόπο, ούτε να νοικιάσεις.