Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Vanishing on 7th Street (Απόλυτο Σκοτάδι)

Μάστορας : Brad Anderson
Παίχτες : Heyden Christensen, Thandie Newton, John Leguizamo
Με δυο λογάκια : 
Μυστηριώδεις διακοπές ρεύματος κατακλύζουν την Νέα Υόρκη. Κάπου μέσα στις σκιές, κάτι παραμονεύει και εξαλείφει τους ανυποψίαστους κατοίκους, μετατρέποντάς την σε λίγες μόνο μέρες σε πόλη φάντασμα. Τέσσερις επιζώντες προσπαθούν να επιβιώσουν...


Αναλυτικότερα
Αν μη τι άλλο, ερωτεύτηκα το πρώτο κομμάτι της ταινίας! Παρά το ότι πρωταγωνιστεί σε αυτήν ο επαχθής για μένα Heyden Christensen, ο οποίος κατέστρεψε - μεταξύ άλλων - το ρόλο του πιο εικονικού κακού στην ιστορία του κινηματογράφου (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ μιλάω για τον Darth Vader) με την ερμηνεία του στις 2 τελευταίες Star Wars ταινίες. Λοιπόν, το "Vanishing..." τα σπάει... στο πρώτο μισάωρο. Ωραία σκηνοθεσία και φωτογραφία που παίζει άριστα με τις σκιές και το φως, εφέ υπολογιστή που ΔΕΝ βγάζουν μάτι και συμπαθής ερμηνεία του ακατανόμαστου, όλα αυτά συνθέτουν ένα άκρως γοητευτικό, μυστηριώδες και σκοτεινό σύνολο, που περιλαμβάνει τουλάχιστον 2 σκηνές που θα σε κάνουν να σου φύγει ο σκάτος...

... δυστυχώς όμως, παραμένει εκεί, χωρίς την παραμικρή απόπειρα να εξερευνήσει καλύτερα το σενάριό του επειδή ουσιαστικά... δεν υπάρχει σενάριο από ένα σημείο και πέρα! Η προσθήκη των υπολοίπων χαρακτήρων, δεν προσθέτει στην ταινία τίποτα άλλο, παρά γκρίνια. Το αίτιο του κακού, η φύση των σκιών που κατέκλυσαν τον κόσμο, από που / γιατί ήρθαν, τι σκατά θέλουν κλπ δεν αναφέρεται πουθενά, δεν υπαινίσσεται καν. Εντάξει, δεν είμαι Αμερικανάκι για να τα θέλω όλα μασημένα και ευκολονόητα, και Cronenberg έχω δει και από David Lynch έχω περάσει, ακόμα και τον Lars Von Trier γούσταρα για ένα φεγγάρι, τότε που έβλεπα μεταξύ άλλων κάτι γιαπωνέζικα τσοντοanime με πλοκάμια και μαθητριούλες με κοντές φουστίτσες... τέλωσπάντων! Αλλά εδώ, πέρα από όσα βλέπεις, δηλαδή πλάνα από σκιές φτιαγμένες με γραφικά υπολογιστή να κατακλύζουν τα σκηνικά και να κυνηγάνε τους ανθρώπους, δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ, ΣΤΑΛΙΑ, ΜΠΙΤ για μπιτ πράμα!

... αποκορύφωμα το εξίσου ανεξήγητο και "ξεκάρφωτο" φινάλε που δεν στέκει πουθενά και φυσικά, όπως και όλη η υπόλοιπη ταινία, αγνοεί οποιαδήποτε λογική εξήγηση και ερμηνεία. 

Πόσα πιάνει : μόνο και μόνο για την καλή ατμόσφαιρα και το εκπληκτικό πρώτο μέρος, 3 / 5. Και επειδή είμαι καλός άνθρωπος. Κατά βάθος. Αν μπορούσα κιόλας να βρω που στα κομμάτια έχω καταχωνιάσει εκείνες τις τσόντες με τα πλοκάμια...

A Dangerous Method (Μια Επικίνδυνη Μέθοδος)

Μάστορας : David Cronenberg
Παίχτες : Viggo Mortensen, Michael Fassbender, Keira Knightley
Με Δυο Λογάκια : 
Η ιδεολογική αλλά και προσωπική ρήξη στις σχέσεις των 2 μεγαλύτερων μορφών της ψυχιατρικής, με υπόβαθρο τη σχέση με μια κοινή τους ασθενή


Αναλυτικότερα
Περίμενα με ανυπομονησία να δω το "A Dangerous Method". Πρώτα από όλα, ο Cronenberg είναι ο άνθρωπος που έχει καταφέρει κατά καιρούς να δώσει μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες, "ενοχλητικές" και παράξενες ταινίες όλων των εποχών. Σαφέστατα έχει πλέον παρέλθει η χρυσή περίοδός του, αλλά πάντα θα υπάρχει χώρος, τουλάχιστον στο δικό μου dvd για ένα νέο αρρωστημένο αριστούργημα τύπου "Existenz" & "The Brood". Δεύτερον, μου αρέσει πολύ ο Viggo Mortensen και σέβομαι και τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές αυτής της ταινίας. Ομολογουμένως, το cast της είναι εξαιρετικό. Τρίτον, η ταινία με ενδιαφέρει καθαρά από προσωπικής αλλά και επαγγελματικής άποψης. Για όσους δεν το ξέρουν, είμαι ειδικευόμενος ψυχίατρος, αν και ακόμα δεν έχω ξεκινήσει το ειδικό κομμάτι της ειδικότητάς μου, τελείωσα πρόσφατα το 6μηνο της παθολογίας και τώρα κάνω το χρόνο της νευρολογίας, πριν ασχοληθώ αμιγώς με την ψυχιατρική. 

Οπότε, είχα πολλούς λόγους για να είμαι πριζωμένος να δω το "A Dangerous Method" και - γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε? - να είμαι θετικά προκατειλημμένος μαζί του, πολύ προτού το δω. Και αν εδώ σχεδόν τα πάντα υπαγορεύουν στη λογική μου ότι ΠΡΕΠΕΙ να μου αρέσει αυτή η ταινία, δυστυχώς η καρδιά μου διαφωνεί. Έχουμε και λέμε. Καλές ερμηνείες, ειδικά από τους Fassbender και Mortensen που δυστυχώς του παρέχεται πολύ λιγότερος χρόνος στην οθόνη από όσο του άξιζε. Εξαιρετικοί διάλογοι , φωτογραφία και αναπαράσταση της εποχής. Αν μη τι άλλο, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο φιλμ από κάθε τεχνική άποψη...

... όμως κάπου πάσχει. Η περί ου ο λόγος "Επικίνδυνη Μέθοδος" ποτέ δεν βγαίνει στο προσκήνιο, ποτέ δεν βλέπουμε την ψυχοθεραπεία, την θεραπευτική προσέγγιση που ακολούθησε ο Carl Jung με την περιβόητη ασθενή του. Απλά η ταινία κάνει fast forward στο μέλλον και μας πληροφορεί ότι η κυρία έγινε - λέμε τώρα - καλά. Το αυτό ισχύει και με την ιδεολογική και προσωπική ρήξη στις σχέσεις των Jung & Freud που ποτέ δεν επεξηγείται επακριβώς, πέρα από κάποιες γενικότητες και μέσα από περιορισμένες αναγνώσεις αποσπασμάτων της αλληλογραφία τους. Ο γυναικείος χαρακτήρας που υποτίθεται ότι υπήρξε ο καταλύτης σε όλες τις εξελίξεις της ταινίας, από ένα σημείο και μετά απλώς ξεχνιέται, για να επανέλθει με τελείως πρόχειρο και αρπακολλατζίδικο τρόπο στο φινάλε για να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα... και βασικά, δεν προσφέρεται κανενός είδους ουσιαστική πληροφόρηση σε κάποιον που δεν ξέρει ήδη, για το ποιοι ήταν βασικά οι χαρακτήρες των Jung & Freud και τι ήταν αυτό που έκανε το έργο τους τόσο σημαντικό και ξεχωριστό. 

... γενικά, η ταινία ήταν στην αφήγηση και την πλοκή της απογοητευτικά "λίγη" και - για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους - βαρετή. Φυσικά για όλα φταίει το σενάριο, που αντί να εστιάσει στο αντικείμενο του τίτλου του, αναλώνεται στο να ξετυλίξει μια αδιάφορη - αν και κάπως αντισυμβατική - ερωτική ιστορία εποχής και δεν ρισκάρει να δοκιμαστεί στα δύσκολα και να εξερευνήσει το αν μη τι άλλο πλούσιο υλικό που είχε στη διάθεσή του...

Πόσα Πιάνει; 2,5 / 5  

Ο Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων αποτελεί παρελθόν

αντιγράφω ακριβώς το άρθρο όπως είναι από το http://www.infokids.gr και δεν σχολιάζω. Αυτό το αφήνω σε εσάς... 


Διαβάστε την ανακοίνωση του Συλλόγου των Εργαζομένων ΟΕΔΒ. ΔΕΝ θα την αναμεταδόσει κάνενα ΜΜΕ (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδα, περιοδικό κ.λπ.)


ΔΕΝ θα κάνουν καμιά ανάλυση για τις επιπτώσεις.

ΔΕΝ θα φτιάξουν πάνελ συζητήσεων.

Η ΠΑΙΔΕΙΑ (και όταν λέμε ΠΑΙΔΕΙΑ πάντα εννοείται η ΔΗΜΟΣΙΑ, ΔΩΡΕΑΝ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ) ΔΕΝ συγκινεί τους «σωτήρες της χώρας».

Ο Ο.Ε.Δ.Β. Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων αποτελεί παρελθόν, καταργείται οριστικά.
Μετά από 75 χρόνια η κουκουβάγια της σοφίας και της αρετής «πετάει μακριά», γιατί κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν έχει θέση στην σύγχρονη μνημονιακή εκπαίδευση. Η μόρφωση θα γίνεται πλέον ηλεκτρονικά. Το μέλλον είναι μόνο το «ηλεκτρονικό βιβλίο» και οι «διαδραστικοί πίνακες».
Οι εργαζόμενοι στον Ο.Ε.Δ.Β. που όλα αυτά τα χρόνια εξέδωσαν και διένειμαν τρία (3) δισεκατομμύρια βιβλία σε εκατομμύρια μαθητές, αποχωρούν περήφανοι για την συμβολή τους στην Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, για την διαχείριση του δημόσιου χρήματος (μέσο κόστος κάθε βιβλίου 0,70 ?), για την απουσία διαφθοράς και διαπλοκής τους, για το ότι κατόρθωσαν να περισώσουν από τον ιδιωτικό φορέα, στην ιστορία των σχολικών βιβλίων, δέκα πέντε χιλιάδες (15.000) πρωτότυπα έργα ζωγραφικής που κοσμούσαν κάποτε τα σχολικά βιβλία (Τσαρούχης, Γκίκας, Γραμματικόπουλος, Τάσος κ.λ.π.), και τριάντα χιλιάδες (30.000) βιβλία, πολλά σπάνιων εκδόσεων, που αποτελούν πλέον περιουσία του ΥΠΔΒΜΘ και υπάρχει ιστορική ευθύνη στην πολιτική ηγεσία να τα διαφυλάξει και να τα αξιοποιήσει.
Οι εργαζόμενοι αποχωρούν με πίκρα και ανησυχία. Ζήσανε την φετινή χρονιά, την χειρότερη από ιδρύσεως του Ο.Ε.Δ.Β., που τα βιβλία στάλθηκαν με τεράστια καθυστέρηση, που τα λάθη και οι παραλείψεις των ιθυνόντων στοίχησαν εκατομμύρια στους Έλληνες πολίτες, προάγγελος των όσων πρόκειται να επακολουθήσουν τον φετινό Σεπτέμβριο που εκτιμούμε ότι θα είναι πολύ χειρότερος από κάθε πλευρά.
Οι εργαζόμενοι αποχαιρετούν ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα, τους μαθητές, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, ευχαριστώντας τους για την πολύχρονη συνεργσία και υπόσχονται να συνεχίσουν τον αγώνα για μία ΔΗΜΟΣΙΑ & ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ στην υπηρεσία του ελληνικού λαού. Η κουκουβάγια της σοφίας και της αρετής, ελπίζει να μην ξεχασθεί και ονειρεύεται την μέρα που σε μία Ελλάδα ελεύθερη και απαλλαγμένη από δανειστές-επιτηρητές-τροϊκανούς, θα ξανακληθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες της για την αληθινή δημόσια εκπαίδευση των μαθητών.


Για το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος Ο Γ. Γραμματέας
Μάκης Λυκόπουλος Σταύρος Ευσταθόπουλος

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

To Τανγκό των Χριστουγέννων

Μάστορας : Νίκος Κουτελιδάκης
Παίχτες : Γιάννης Μπέζος, Γιάννης Στάνκογλου, Βίκυ Παπαδοπούλου, Αντίνοος Αλμπάνης
Με δυο λογάκια : 
Σε ένα στρατόπεδο στον Έβρο το 1970 τα πάντα βρίσκονται σε τροχιά προετοιμασίας για τον εορτασμό των Χριστουγέννων. Έναν υπολοχαγός επιστρατεύει τη βοήθεια ενός φαντάρου για να τον μάθει τανγκό. Θέλει τη νύχτα της γιορτής να να χορέψει με την γυναίκα του διοικητή, με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος...


Αναλυτικότερα
Δεν μπορώ να κρύψω ότι ήμουν αρκετά διστακτικός για αυτή την ταινία. Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, σχεδόν όλες οι πιο "mainstream" Ελληνικές ταινίες λειτουργούν αποκλειστικά με τη λογική της αρπαχτής και σαν εφαλτήριο για τον κάθε ένα πολυδιαφημιζόμενο τηλεοπτικό μαϊντανό. Δεν θέλει πολύ για να αποδείξεις κάτι τέτοιο. Είναι απόλυτα λογικό και αναμενόμενο για το οποιοδήποτε στοιχειωδώς νοήμων πλάσμα εκεί έξω, αφότου δει μια ταινία πχ με την Ζέτα Μακρυπούλια, να θέλει μετά να βάλει σε λειτουργία το μίξερ και να το μπήξει στα μάτια του. Ευτυχώς, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τέτοια περίπτωση. 

Το τανγκό των Χριστουγέννων, ισορροπώντας άψογα ανάμεσα στο εμπορικό και το "κουλτουριάρικο" στοιχείο, είναι ένα παραμύθι για τον καταπιεσμένο έρωτα που σε καίει μέσα σου, για καταπιεσμένες ζωές, τη λυτρωτική δύναμη της φιλίας αλλά ενίοτε και της... ανθρώπινης βλακείας! Όλα αυτά είναι στολισμένα με υπέροχες εικόνες (καταπληκτική η φωτογραφία και τα σκηνικά) μουσικές εξόχως νοσταλγικές και μικρές δόσεις χιούμορ βαλμένο ακριβώς εκεί που πρέπει για να σπάει τη μελαγχολία της αφήγησης.  

Αν δεν υπήρχαν κάποιες επιμέρους αστοχίες, όπως τα αποτυχημένα make up effects όταν απεικονίζονται οι χαρακτήρες σε μεγάλη ηλικία, αλλά και το "ξεφούσκωμα" της ιστορίας στο φινάλε, θα προσκυνούσαμε! Αλλά όπως και να έχει, "Το Τανγκό των Χριστουγέννων" είναι σινεμά αξιώσεων και σαφέστατα η καλύτερη Ελληνική ταινία των τελευταίων ετών. Συνιστάται ανεπιφύλακτα, ακόμα και αν δεν σου αρέσει το τανγκό!

Πόσα πιάνει : 4 / 5

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

The Adventures of TinTin (Οι περιπέτειες του TinTin : Το μυστικό του μονόκερου)

Μάστορας : Steven Spielberg
Παίχτες : οι φωνές των Jamie Bell, Andy Serkis, Daniel Craig
Με δυο λογάκια : 
Ο παράτολμος δημοσιογράφος TinTin και ο καπετάνιος Haddock, ξεκινάνε σε ένα άνευ προηγουμένου κυνήγι θησαυρού. Σκοπός τους είναι να ανακαλύψουν το ναυάγιο του "Μονόκερου" του περιβόητου καραβιού που καπετάνιος του ήταν ο ξακουστός πρόγονος του καπετάνιου Haddock


Αναλυτικότερα
Δεν ήμουν ποτέ φαν του Tin Tin σαν πιτσιρικάς, θυμάμαι μόνο να βλέπω κομμάτια από τα καρτούν του αναγκαστικά, όταν δεν υπήρχε τίποτα άλλο να δεις στα κρατικά κανάλια που τότε μονοπωλούσαν την τηλεόρασή μας. Ναι, κάποτε υπήρξε μια εποχή που στην τηλεόραση μπορούσες να δεις μόνο ΕΡΤ1 και ΕΡΤ2 (μετέπειτα ΝΕΤ) και αν έπιανε καλά η κεραία σου και ολίγη από ΕΡΤ3 που τότε αξιοποιούσε το 70κάτι % του τηλεοπτικού της χρόνου δείχνοντας στατικά πλάνα από τον Λευκό Πύργο και την έκθεση Θεσσαλονίκης!!! 

Επιπλέον, δεν συμπαθώ καθόλου την τεχνική του motion capture, (με την οποία είναι αποκλειστικά φτιαγμένη η συγκεκριμένη ταινία) επειδή απλά πιστεύω ότι η τεχνολογία δεν έχει φτάσει ακόμα σε επιθυμητό επίπεδο για να δώσει αξιοπρεπές αποτέλεσμα που σχεδόν πάντα φαντάζει ψεύτικο, μηχανικό και "βιντεοπαιχνιδίστικο". Δηλαδή, θυμάμαι το "Πολικό Εξπρές" και κλαίω. Είναι χαλαρά μια από τις πιο εκνευριστικές ταινίες όλων των εποχών!

Αλλά εντάξει. Εδώ έχει Steven Spielberg στην σκηνοθεσία και Peter Jackson στην παραγωγή. Πιο μεγάλο από αυτό δεν υπάρχει!!! Και ναι, μπορώ να πω με σιγουριά ότι το "TinTin" είναι το καλύτερο δείγμα motion capture που έχει φτιαχτεί μέχρι τώρα. Αποδίδει άψογα, τόσο στον τεχνικό όσο και στον καλλιτεχνικό τομέα το πνεύμα του παλιού παιδικού και ζωντανεύει με αξιοθαύμαστο τρόπο τους χαρακτήρες στην οθόνη. Και - επιτέλους - κάνει αυτό για το οποίο φτιάχτηκε εξαρχής το motion capture : δίνει στον σκηνοθέτη τη δυνατότητα να δημιουργήσει σκηνές που δεν θα ήταν δυνατό να κάνει με αληθινούς ανθρώπους και σκηνικά. Τρανό παράδειγμα, ίσως και η πιο εντυπωσιακή σκηνή της ταινίας είναι μια καταδίωξη όπου ο Tin Tin πιάνεται σε ένα σύρμα και "τσουλάει" με αυτό σε όλο το σκηνικό. Η κάμερα τον ακολουθεί, κάνει σβούρες γύρω από αυτόν, δείχνει το περιβάλλον, τον ίδιο κοντινά, μακρινά, κάνει γενικώς παπάδες. Και όλα αυτά σε μονόπλανο. Εντυπωσιακό πράμα. 

Δεν θυμάμαι τα καρτούνς και τα κόμικς του TinTin καλά, παρά μόνο την αίσθηση που μου είχαν αφήσει. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι η ιστορία είναι αντιπροσωπευτικότατη του TinTin και σαφέστατα εμπνέεται από το πνεύμα που ήθελαν να του εμφυσήσουν οι ορίτζιναλ δημιουργοί.  Για τη σκηνοθεσία δεν συζητάμε, το όνομα Spielberg τα λέει όλα και άσχετα με τα όσα λέγονται, ο άνθρωπος είναι ένας από τους μεγαλύτερους οπτικούς σκηνοθέτες όλων των εποχών, πράγμα που εδώ αποδεικνύει περίτρανα. Ωραίοι διάλογοι και άριστο voice acting από καλούς ηθοποιούς (αγνώριστος ο Daniel Craig στον ρόλο του κακού!) 

Σίγουρα η ταινία έχει και τα ελαττωματάκια της. Θα ήθελα να είναι κάπως περισσότερο επικεντρωμένη στον ίδιο τον TinTin, παρά στον σκύλο του (που βασικά είναι υπεύθυνος άμεσα ή έμμεσα για όλα όσα πετυχαίνουν οι χαρακτήρες στην ταινία!Όλα όμως!!!) και τον καπετάνιο Haddock. Επίσης, η εμμονή όσον αφορά το πρόβλημα του αλκοολισμού του καπετάνιου, δεν ξέρω κατά πόσο ταιριάζει στο πνεύμα της ταινίας, όπως και στο κοινό της που είναι κατά βάση παιδικό. Κατά τα άλλα, το TinTin είναι μια ωραία ιστορία περιπέτειας, φιλίας και εξερεύνησης για όλη την οικογένεια, γεμάτη από εξωτικούς τόπους, και πρωτότυπους χαρακτήρες.

Πόσα Πιάνει : 4 / 5

J. Edgar

Μάστορας : Clint Eastwood
Παίχτες : Leonardo DiCaprio, Naomi Watts, Armie Hunter
Με δυο λογάκια : 
Μια ματιά στη ζωή και την προσωπικότητα του J. Edgar Hoover, του ανθρώπου που ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία του FBI και με τη δράση του άλλαξε τελείως την εγκληματική έρευνα και το πρόσωπο των μυστικών υπηρεσιών. Ο Hoover στο απόγειο της καριέρας του ήταν ένα άτομο σεβαστό και μισητό συνάμα, ικανό για ηρωικές πράξεις αλλά και για εκβιασμούς, παράνομες παρακολουθήσεις και παραποίηση της αλήθειας. 


Αναλυτικότερα
Ενθουσιάστηκα όταν έμαθα ότι θα γίνει ταινία με τη ζωή του J. Edgar Hoover, του πιο σημαντικού ανθρώπου στην ιστορία των μυστικών υπηρεσιών. Ο ενθουσιασμός μου διπλασιάστηκε όταν έμαθα ότι ο μεγάλος  Clint Eastwood θα αναλάμβανε την σκηνοθεσία. Επιπλέον, θα είχε δίπλα του ένα επίλεκτο επιτελείο ηθοποιών και ένα σημαντικό budget (35 εκατομμύρια δολάρια) ώστε να αναπαραστήσει σωστά την ταραγμένη εκείνη ιστορική περίοδο. Βασικά, δεν μπορούσα καν να φανταστώ ότι υπήρχε περίπτωση να πάει κάτι στραβά σε αυτή την ταινία. 

Αγαπώ πολύ τον Clint Eastwood. Έχει γυρίσει μερικές από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες. Εδώ όμως θα διαφωνήσω μαζί του και δεν δίνω δεκάρα για τα θετικά σχόλια που απέσπασε το "J. Edgar". Και λυπάμαι πολύ, γιατί αυτή η τελευταία του ταινία που ανυπομονούσα τόσο πολύ να δω, δεν μου άρεσε ΚΑΘΟΛΟΥ. Εξηγώ. Κλασική Eastwood σκηνοθεσία, με άλλα λόγια στατική και παλιομοδίτικη μεν, αλλά λειτουργικότατη παρόλα αυτά και δίνει στο "J. Edgar" μια αίσθηση παλιού, κλασικού κινηματογράφου. Μια ένσταση όσον αφορά τα πλάνα, που αποτελούνται σχεδόν αποκλειστικά από κοντινά, λες και δεν υπήρχε ένας γερανός στο συνεργείο για να κάνει και μια πιο μακρινή ή πανοραμική λήψη. Κακή, και όταν λέω κακή, εννοώ ΚΑΚΗ φωτογραφία με χρωματική παλέτα που περιορίζεται αποκλειστικά στο πράσινο (!!!), το μαύρο και... ολίγη από καφέ. Σαν να βλέπεις indie κουλτουριάρικο θριλεράκι. Και υπόψην, είδα την ταινία στο αυθεντικό dvd της εταιρίας και όχι σε κανένα κατεβασμένο dvdrip της πούτσας!

Δεύτερον και σημαντικότερο : είναι βαρετό. Μιλάμε για βαρεμάρα σκυλίσια. Κρατάει για πάντα (κάτι λιγότερο από δυόμισι ώρες) όπου βασικά δεν συμβαίνει τίποτα σε όλη την ταινία και απλά το μόνο που βλέπεις είναι τον DiCaprio να κοπιάρει την ερμηνεία του από τις άλλες αντίστοιχες ταινίες που έχει παίξει, μην κάνοντας τίποτα άλλο από το να τριγυρίζει από το ένα γραφείο στο άλλο και να μιζεριάζει επειδή α) τον καταπιέζει η μαμά του β) ζορίζεται κρύβοντας την ομοφυλοφιλία του που αν φανερωνόταν θα κατέστρεφε την εξωτερική του εικόνα και την καριέρα του γ) βλέπει παντού γύρω του κομμουνιστές. Δεν κάνω πλάκα. Ειδικά σε μια φάση - που προσωπικά την θεωρώ την πλέον γελοιότερη της ταινίας, ο στενότερος συνεργάτης - και αιώνια καψούρα του - κάνει μια σκηνή ζηλοτυπίας τόσο γραφική που ούτε σε Ελληνικό σήριαλ δεν θα έμπαινε!

Βασικά, η μεγαλύτερη μου ένσταση με το "J. Edgar" είναι ότι αποτυγχάνει στο να δώσει στο θεατή να καταλάβει γιατί στα κομμάτια έγινε εξαρχής μια ταινία για αυτόν τον άνθρωπο. Επί δυόμισι ώρες, βλέπουμε ένα μαραμένο, μίζερο, καταπιεσμένο, μικρόψυχο ανθρωπάκι να περπατάει από γραφείο σε γραφείο και να έχει μια φάτσα σαν να τον τάισαν ένα κουβά σκατά. Δεν γίνεται καμία ουσιαστική μνεία στο έργο, τα επιτεύγματα αλλά και τα έκτρωπά του, πλην κάποιων γελοίων αφηγηματικών μηχανισμών. Δεν σου δίνεται επ' ουδενί να καταλάβεις τι, που, πως, πότε αυτός ο άνθρωπος άλλαξε για πάντα την επιστήμη της εγκληματολογίας και τον τρόπο που θα παιζόταν το παιχνίδι στα παρασκήνια των μυστικών υπηρεσιών. Ο Hoover ήταν μια σαφέστατα αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και πολλά από τα στοιχεία για τον χαρακτήρα του όπως απεικονίζονται εδώ, δεν έχω κανένα λόγο να τα αμφισβητήσω. Όμως ήταν επίσης και μια ισχυρή προσωπικότητα, ένας αληθινός larger than life χαρακτήρας, αλλιώς πολύ απλά δεν θα γινόταν ποτέ αυτό που έγινε και δεν θα πετύχαινε ποτέ τα όσα πέτυχε. Και εδώ, ο Eastwood μας τον παρουσιάζει απλά ως έναν ψιλικατζή εκβιαστή που εμπορεύεται την καριέρα του με πορνογραφικά βιντεάκια στα οποία πρωταγωνιστούν γυναίκες και γκόμενες προέδρων...

Πόσα Πιάνει : sorry Clint... αλλά 2 / 5 

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

RAGE


Εταιρία : id software / Bethestha softworks
Πλατφόρμα : PS3, PC, XBOX 360
Με δυο λογάκια :
Το νέο παιδί της id software παίρνει τα καλύτερα σημεία από όλα τα μετα-αποκαλυπτικά παιχνίδια που κυκλοφορούν εκεί έξω, τα ντύνει με καταπληκτικά γραφικά και μουσικές και μας τα παρουσιάζει με ιδιαίτερα άρτιο – αν και ημιτελή τρόπο. Αν δεν σε πειράζει να παίξεις κάτι που να σου θυμίζει τόσο πολύ τα Borderlands και Fallout, θα απολαύσεις ένα ξέφρενο και απολαυστικό first person shooter, παρά τα όποια ελαττωματάκια του.


Τα Θετικά :
Ο τεχνικός τομέας : καταπληκτικά γραφικά, τα ωραιότερα μοντέλα χαρακτήρων που έχεις δει ποτέ, cool και ζόρικη μουσική.
Πολλές, υπο-αποστολές, κάποιες από τις οποίες είναι και πολύ πρωτότυπες
Στιβαρό πιστολίδι, ωραίος arcade based racing μηχανισμός. Βασικά είναι δυο παιχνίδια σε ένα.

Τα Αρνητικά :
Δίνει πολλές υποσχέσεις που δεν πραγματοποιεί. Μικρότερο και πιο περιορισμένο απ’ όσο του φαίνεται
Το first person κομμάτι του είναι υπερβολικά εύκολο, ιδίως επειδή τα όπλα που σου δίνει γίνονται, από ένα σημείο και μετά, υπερβολικά δυνατά. Από τη στιγμή που θα αποκτήσεις pop rockets και advanced wingsticks βασικά το παιχνίδι γίνεται περίπατος, σε οποιοδήποτε επίπεδο δυσκολίας.
Πολύπλοκος – αν και λειτουργικός – χειρισμός
Αδύναμο σενάριο, αδιάφορος πρωταγωνιστικός χαρακτήρας
Μεγάλοι loading times
Αρκετά bugs (?)

Αναλυτικότερα :
Εντάξει, κάτι τέτοιο δεν το περίμενα από την εταιρία που έγινε γνωστή από τα Doom. Αλλά όπως και να έχει, το να τολμήσουν να φτιάξουν κάτι που – θεματικά τουλάχιστον – είναι τόσο μακριά από την πεπατημένη συνταγή, είναι κάτι που αν μη τι άλλο το εκτιμώ. Το RAGE έχει βγει εδώ και κάτι μήνες και όσοι από εσάς δεν το έχουν παίξει, τώρα είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να το πράξουν, εφόσον διατίθεται πλέον και σε πολύ καλή τιμή. Αν γουστάρετε τα Fallout και Borderlands, εδώ θα την καταβρείτε. Το RAGE παίρνει όλα τα στοιχεία που πραγματικά γουστάρουμε από τα παραπάνω παιχνίδια, βγάζει τα βαρετά / σπασαρχίδικα στοιχεία, ενισχύει το κομμάτι της δράσης και της οδήγησης και μας προσφέρει μια απολαυστική και ξέφρενη εμπειρία που επιπλέον έχει περίσσευμα attitude και τσαμπουκά.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το RAGE δεν σου προσφέρει έναν τρόπο gameplay, αλλά δυο, καθώς έχεις πλήρη ελευθερία να μπεις στο όχημά σου, να αλωνίσεις την wasteland του μέλλοντος και ανά πάσα στιγμή να κατέβεις από αυτό, να αδειάζεις τα πιστόλια σου σε ότι κινείται, να μιλήσεις σε ότι δεν σκοτώνεις και μετά να ξανανέβεις, να βάλεις κόντρες και να καταστρέψεις bandits, να επιτύχεις ριψοκίνδυνα και θεαματικά stunts, να ανακαλύψεις κρυμμένες περιοχές, να ξαναεπισκεφτείς  πόλεις και καταυλισμούς, να αναλάβεις νέες αποστολές και δε συμμαζεύεται.


Σενάριο / Ατμόσφαιρα :
Μέτριο σενάριο που ποτέ δεν εμβαθύνει στα πολλά και αρχικά ενδιαφέροντα concepts του. Βασικά, όσο προχωράς προς το τέλος το παιχνίδι σου δίνει την εντύπωση του ημιτελούς. Όλα όσα μαθαίνεις από τους προσεγμένους διαλόγους μένουν τελικά στον αέρα και σαν φινάλε ανταμείβεσαι με ένα εξαιρετικά σύντομο και ξενέρωτο βιντεάκι τερματισμού. Επιπλέον, όσο ενδιαφέρον και ζωντάνια υπάρχει στους χαρακτήρες που συναντάς, τόσο υπολείπεται από τον κεντρικό σου χαρακτήρα ο οποίος πάντα παραμένει ανώνυμος και… μουγγός, βασικά σαν τον στρατιώτη του DOOM.


H ατμόσφαιρα έχει τα πάνω και τα κάτω της. Συνηθέστερα τα πάνω της. Η wasteland είναι ένα μοναδικά σκληρό αλλά και γοητευτικό τοπίο. Το ίδιο και κάποιες περιοχές, όπως η Dead City, ή το υπόστεγο των Mutants. Επίσης και οι 4 οικισμοί (Hagar, Outrigger, Wellspring & Subway Town) του παιχνιδιού είναι εξαιρετικά προσεγμένοι και γεμάτοι με (οπτικά) υπέροχους και αληθοφανείς χαρακτήρες που επιπλέον έχουν να σου πουν και αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, που τις περισσότερες φορές δεν έχουν καν σχέση με τις αποστολές που αναλαμβάνεις, είναι απλά flavor text που σε ενημερώνει για διάφορες πτυχές του κόσμου του παιχνιδιού και εμπλουτίζουν σημαντικά την εμπειρία που σου προσφέρει. Κάποιες άλλες περιοχές υπολείπονται, όπως το κρησφύγετο της Authority (η τελική «πίστα» του παιχνιδιού) που είναι προχειροφτιαγμένη, βαρετή και μέτρια.

Γραφικά / Ήχος :
Τα ωραιότερα μοντέλα χαρακτήρων που έχεις δει ποτέ. Ειδικά οι προσωπικότητες που κινούνται στους οικισμούς που επισκέπτεσαι έχουν πρωτοφανές επίπεδο λεπτομέρειας και πολύ ενδιαφέροντα πράγματα να σου πουν. Το ίδιο καλό επίπεδο ισχύει και στα μοντέλα των αντιπάλων, αν και δύσκολα θα εκτιμήσεις εκεί την λεπτομέρεια που υπάρχει επειδή η δράση είναι τόσο γρήγορη και ξέφρενη. Ωραία μοντέλα όπλων και εξαιρετικά περιβάλλοντα. Κάποιες χοντράδες στα γραφικά μπορείς να δεις στην wasteland, αλλά σε ένα τόσο αχανές τοπίο αυτό είναι κάτι το αναμενόμενο και φυσιολογικό. Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει η αλλαγή των φίλτρων φωτισμού καθώς κινείσαι από περιοχή σε περιοχή, που αντανακλά της προσαρμογή των ματιών του πρωταγωνιστή στο φως και αντίστοιχα στο σκοτάδι.

Ωραίος ήχος με άρτιους και πολλούς διαλόγους, καλό voice acting, εξαιρετικά ηχητικά εφέ και ξεχωριστούς ήχους – σήμα κατατεθέν για κάθε αντίπαλο. Σε λίγα παιχνίδια είναι τόσο χρήσιμο να παίζεις με τον ήχο δυνατά! Και μόνο από αυτόν αρκεί για να ξέρεις τι να περιμένεις να αντιμετωπίσεις. Ωραίοι και οι ήχοι των κινητήρων των οχημάτων, σε βάζουν για τα καλά σε γκαζιάρικη διάθεση. Το αποτέλεσμα συμπληρώνεται από ένα από τα πιο ταιριαστά, «μάγκικα» και καλοδουλεμένα soundtrack που έχεις ακούσει.

Χειρισμός / Gameplay :
Πολύπλοκος χειρισμός, καθώς χρησιμοποιείς ανά πάσα στιγμή κάθε πλήκτρο του χειριστηρίου, όλα τα «φτερά» και τους δυο αναλογικούς μοχλούς και όλα τα πλήκτρα κατεύθυνσης. Πάντως, με τον καιρό τον συνηθίζεις. Επιπλέον, τίθεται και ένα θεματάκι που ΙΣΩΣ να έχει να κάνει με bug. Στο πρώτο playthrough του παιχνιδιού, για κάποιες χρονικές περιόδους αντιμετώπισα το θέμα κάποιων κουμπιών που πατιόνταν μόνα τους, ειδικά σε συνδυασμό με κάποια άλλα. Φερ’ ειπείν, κάποιες φορές η λειτουργία του R2 ενεργοποιούνταν κάθε φορά που πατούσα τον αναλογικό μοχλό ή κάποιο πλήκτρο κατεύθυνσης. Σε άλλες περιπτώσεις, το χειριστήριο άλλαζε από μόνο του port, πχ από το 1 πήγαινε στο 4. Όλα αυτά ποτέ δεν συνέβησαν όταν έπαιζα άλλα παιχνίδια (άρα δεν είναι θέμα ούτε του PS3, ούτε του sisaxis χειριστηρίου) και στο δεύτερο playthrough δεν παρουσιάστηκε κανένα απολύτως πρόβλημα.

Για να είμαστε απόλυτα ακριβείς, το review αυτό απευθύνεται για την έκδοση σε PS3. Άκουσα ότι στο PC αντιμετωπίζει πολλά bugs, πληροφορία που δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω. Επιπλέον, πολλές φορές θα σου τύχει να μη μπορείς να αναλάβεις αποστολές επειδή το παιχνίδι όταν προχωράει από ένα σημείο και μετά «σκοτώνει» χωρίς προειδοποίηση (και χωρίς λόγο!) πολλές από τις υπό-αποστολές σου. Φερ’ ειπείν όταν πλακώνουν τα droids της Authority στην Subway Town, αυτόματα δεν μπορείς πλέον να συμμετάσχεις σε κανένα racing event. Σε άλλες περιπτώσεις, ειδικά αν έχεις ενεργοποιήσει το DLC πακέτο με τις sewer missions, οι αποστολές δεν ενεργοποιούνται, παρά το ότι βρίσκεις τα καπάκια των υπονόμων που είναι κρυμμένα στη wasteland και τα οποία παραμένουν πεισματικά ανενεργά, παρά το ότι πλήρωσες για να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Δεν ξέρω αν είναι θέμα bug ή όχι, πάντως κάτι τέτοια αδιευκρίνιστα θεματάκια υπάρχουν και το παιχνίδι σαφέστατα χάνει πόντους από αυτά, αν και σίγουρα δεν καταστρέφεται η εμπειρία που μπορείς να αποκομίσεις από αυτό.


Κατά τα άλλα, το gameplay είναι στιβαρό, γρήγορο και άμεσο. Ποιοτικό και στρατηγικό πιστολίδι, arcade – και ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ διασκεδαστικό – γκάζι, θα σε κάνει να αδημονείς για την κάθε νέα αποστολή που μπορεί να ξεκλειδώσεις. Και η διάρκειά του είναι ιδιαίτερα αξιόλογη για first person shooter : προσωπικά μου πήρε 22 ώρες για να το τερματίσω την πρώτη φορά, έχοντας ολοκληρώσει πάνω από το 75% των υπο - αποστολών του παιχνιδιού. Παρόλα αυτά, δεν πλησιάζει καν τη διάρκεια τίτλων όπως τα Fallout, ούτε και το βαθμό ελευθερίας που προσφέρει αυτό. Για να είμαστε ξεκάθαροι, το RAGE σαφέστατα ΔΕΝ ανήκει στο ίδιο είδος με το Fallout. Παρόλα αυτά, τα πάντα σε αυτό σου υπονοούν – και ενίοτε σου τάζουν κάτι τέτοιο και όταν διαπιστώνεις την γυμνή αλήθεια, ότι δηλαδή το RAGE είναι ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο ιβρύδιο first person shooter / racing με πολλές επιλογές και υποαποστολές για παιχνίδι του είδους, αλλά ΤΙΠΟΤΑ παραπάνω, δε μπορείς να μην απογοητευτείς, έστω και λιγάκι.

Τελευταίο παραπονάκι : το shooting κομμάτι είναι πολύ εύκολο, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Βασικά, 2 μόλις πράγματα χρειάζεσαι για να τερματίσεις αεράτος το παιχνίδι, σε οποιοδήποτε βαθμό δυσκολίας : το settler pistol (το όπλο με το οποίο ξεκινάς το παιχνίδι!) με 3 διαφορετικά είδη πυρομαχικών (απλές σφαίρες για αρχή, fatboys μέχρι και τον τερματισμό και fat mammas όταν γαμιέται το σύμπαν) και πολλά wingsticks. Άιντε και το shotgun με απλά buckshot σκάγια για πίστες που έχουν πολλούς mutants. Άμα δε φτιάξεις και pop rockets, είναι σαν να κλέβεις παγκάρι από εκκλησία. Αυτά τα ολίγα και είσαι κατά 99% καλυμμένος! Ειδικά όταν αναβαθμίσεις τα wingsticks, γίνονται το απόλυτο όπλο ολέθρου και καταστροφής, αποκεφαλίζουν, πετσοκόβουν πολλούς αντιπάλους ταυτόχρονα, επιστρέφουν σε σένα για να τα ξαναχρησιμοποιήσεις, έχουν auto targeting, τα κάνουν όλα πριν από σένα για σένα και συμφέρουν! Περίπατος μιλάμε!

Online / Multiplayer:
Online γκάζια, και πιστολίδια υπάρχουν, με αρκετές επιλογές και υποπαιχνίδια, αν και δεν ξέρω πόσο κόσμο θα βρείτε εκεί έξω για να παίξετε. Κακά τα ψέματα, αν θες online πιστολίδι, καλύτερα αγόρασε το Modern Warfare 3. Έκαστος στο είδος του. Και το RAGE είναι βασικά φτιαγμένο για single player.


Ρεζουμέ :
Το RAGE είναι μια υπερπλήρης – αν και με σαφέστατα ελαττώματα και ατέλειες δουλειά. Είναι επίσης αξιοπρόσεκτα διασκεδαστικό, συμπαγές στο gameplay του και πολύ, πολύ καλοφτιαγμένο. Μου δίνει την αίσθηση ότι αν του έδιναν λίγο παραπάνω χρόνο στο developing ώστε να προσθέσουν επιπλέον περιεχόμενο και να διορθώσουν τα bugs του, ότι θα μας έκανε όλους να παραμιλάμε. Παρά τις ελλείψεις του πάντως, το προτείνω ανεπιφύλακτα, κυρίως επειδή είναι ένα από τα πιο χαλαρωτικά και διασκεδαστικά παιχνίδια που έπαιξα εδώ και πολύ καιρό…

Γραφικά & ήχος : 5 / 5
Gameplay & Χειρισμός : 4 / 5
Ατμόσφαιρα & Σενάριο : 3,5 / 5
Value for money : 4,5 / 5
Συνολικά πόσα πιάνει: 4 / 5

Source Code (Τα Τελευταία 8 Λεπτά)


Μάστορας : Duncan Jones
Παίχτες : Jake Gullenhaal (μα τι όνομα είναι και αυτό!), Vera Farmiga (απόλυτη MILF),Michelle Monaghan
Με δυο λογάκια :
Ένας στρατιώτης ξαναζεί με τη βοήθεια της τεχνολογίας μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο του παρελθόντος, προκειμένου να βρει τα ίχνη ενός τρομοκράτη που πρόκειται να προκαλέσει πολλές και σοβαρές καταστροφές…



Αναλυτικότερα :
Άλλος ένας καλός ηθοποιός που όμως έχει κάνει αρκετές κακές επιλογές, για αυτό και δεν τον είχα σε τόση εκτίμηση όσο του άξιζε. Η ερμηνεία του Gullenhaal είναι απολύτως ανάλογη από την ικανότητα του σκηνοθέτη και την ποιότητα του σεναρίου. Δώστου καλό μάστορα και διαλόγους και το παλικάρι θα «ζωγραφίσει» - όπως έχει κάνει σχεδόν σε κάθε «ποιοτική» του απόπειρα. Δώστου αρπαχτή και θα πάρεις άλλη μια σκατένια γκομενοκωμωδία πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη, ίδια και απαράλλαχτη με τις εκατοντάδες που βγάζει το Hollywood σε βιομηχανική βάση, κάθε χρόνο. Εδώ, ευτυχώς έχουμε να κάνουμε με την πρώτη περίπτωση.

Για να λέμε τα πράματα με το όνομά τους, πιο πιθανό σε κόβω να έχεις μια αρχική αντίδραση τύπου «τι στην πούτσα βλέπω εδώ?!?!?» χαλάρωσε και κάνε λιγάκι υπομονή. Το πράμα αργεί λιγάκι μα τελικά ξεκαθαρίζει, η αφήγηση μπαίνει σε πιο κατανοητούς και στρωτούς ρυθμούς και τότε είναι που το “Source Code” ξεδιπλώνει τις ουκ ολίγες αρετές του στον θεατή. Ωραίες ερμηνείες, άρτια (χωρίς όμως να έχει το κάτι το παραπάνω που να την κάνει να ξεχωρίσει) σκηνοθεσία και φωτογραφία, δυνατό και πρωτότυπο σενάριο που στην καρδιά του είναι καθαρόαιμο «παλιομοδίτικο» sci-fi, συγκίνηση και αγωνία για το τέλος. Εντάξει, ίσως το φινάλε να είναι κομματάκι πιο «ζαχαρένιο» απ’ όσο θα έπρεπε – και είναι και λίγο κουφό και αστήριχτο σε σχέση με όσα έχουν προηγηθεί. Αλλά όλα όσα είδες μιάμιση ώρα πριν είναι τόσο άρτια φτιαγμένα, που του το συγχωρείς. Και παρά την τελική μέτρια γεύση, σου μένει η χαρακτηριστική επίγευση που έχεις κάθε φορά που βλέπεις μια καλή ταινία.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 

Drive



Μάστορας :
Παίχτες : Ryan Gosling,
Με δυο λογάκια :
Ο «οδηγός» είναι κασκαντέρ την ημέρα και το βράδυ μεταμορφώνεται στο πιο αξιόπιστο τιμόνι του υπόκοσμου. Όταν γνωρίζει και ερωτεύεται μια κοπέλα, πιστεύει ότι ήρθε η στιγμή για αυτόν να αλλάξει σελίδα. Όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι τόσο εύκολο. Ο σύζυγος της αγαπημένης του αποφυλακίζεται, μα χρωστάει πολλά στον τοπικό μαφιόζο. Ο «οδηγός» αποφασίζει να τον βοηθήσει σε μια δουλειά που θα συμβάλλει στο να απαλλάξει τον ίδιο, τη γυναίκα και το παιδί τους. Όμως τα πράγματα δεν είναι όπως δείχνουν και σύντομα η κατάσταση ξεφεύγει εκτός ελέγχου…


Αναλυτικότερα :
Κράτα αυτές τις κουβεντούλες : ο Ryan Gosling είναι το μεγαλύτερο ταλέντο της γενιάς του. Και αν δεν τον φάει το αλκοόλ η πρέζα ή τα ψυχοφάρμακα, θα γίνει πολύ μεγάλο όνομα στο μέλλον. Εδώ το αποδεικνύει περίτρανα για άλλη μια φορά σε ένα καταπληκτικό ύμνο στη γοητεία της νύχτας και του υπόκοσμου. Η ταινία ξεκινάει σαν ένα παραμυθώδες ηχόχρωμα, μοναδικά σαγηνευτικό στην παρακμή του, μετατρέπεται σε ιστορία αγάπης (μην τρομάζεις – δεν έχει σορόπια) και καταλήγει σαν μια απίστευτη δίνη εκδίκησης με σκηνές που θα σε κάνουν να σου φύγει η μαγκιά. Και όλα αυτά τα ετερόκλητα μέρη του δένουν τόσο αρμονικά μεταξύ τους που απλά δεν καταλαβαίνεις καν τη διαφορά στη μετάβαση και απλώς ταξιδεύεις στα υπέροχα παστέλ χρώματα της φωτογραφίας, στην υπνωτιστική ΥΠΕΡΟΧΗ μουσική και στην one man show ερμηνεία του Ryan Gosling, που αν και μιλάει ελάχιστα και ομολογουμένως δεν μαθαίνεις σχεδόν τίποτα για αυτόν, εντούτοις νιώθεις προς το τέλος τον χαρακτήρα του «οδηγού» σαν δικό σου άνθρωπο.

Μη το σκέφτεσαι καν. Το “Drive” είναι ένα best of των καλύτερων σκηνών παρακμής και υποκόσμου, επιπέδου «Taxi Driver», αλλά μεθυσμένο με LSD και οτιδήποτε άλλο παραισθησιογόνο από αυτά που σε κάνουν να τα βλέπεις όλα πολύχρωμα και να ακούς ψυχεδελικές μουσικές! Πρωτότυπο, καλοφτιαγμένο, ταξιδιάρικο. Βουρ στον πατσά!

Πόσα πιάνει; 4 / 5 και λίγα του βάζω 

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Bubba Ho-Tep (2002)

Μάστορας : Don Coscarelli
Παίχτες : Bruce Campbell, Ossie Davis & Ella Joyce
Με δυο Λογάκια : 
Ο Elvis ζει, δεν πέθανε ποτέ. Βρίσκεται σε ένα πεταμένο γηροκομείο στο Τέξας, έχει όγκο στο πουλί και καλύτερός του φίλος είναι ένας νέγρος, ψυχωτικός που πιστεύει ότι είναι ο πρόεδρος... Κέννεντυ! Στην ιστορία μπλέκεται μια αρχαία Αιγυπτιακή μούμια που τρέφεται από τις ψυχές των υπερήλικων ένοικων του γηροκομείου. Ο Έλβις και ο Κέννεντυ ενώνουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν το γηροκομείο και... τον κόσμο!!!


Αναλυτικότερα : 
Όχι, δεν διαβάσατε λάθος. Αυτό το θεότρελο σενάριο (βασισμένο στην ομώνυμη πολυβραβευμένη νουβέλα) έχει γίνει όντως ταινία, από έναν διάσημο cult σκηνοθέτη ταινιών φαντασίας και τρόμου που μας έχει δώσει μεταξύ άλλων και την τετραλογία "Phantasm". Και τι ταινία!!! Μιλάμε για ένα πραγματικό cult διαμάντι που όποιος ισχυρίζεται ότι γουστάρει εναλλακτικό σινεμά, απλά δεν δικαιολογείται να μην το έχει δει. Απολαυστικότατος ο Bruce Campbell, εδώ κυριολεκτικά αγνώριστος, δίνει ρεσιτάλ στον καλύτερο ερμηνευτικά ρόλο της καριέρας του. Απίστευτες φάτσες, σκηνικά, ιδέες και καταστάσεις, εμβληματικοί διάλογοι και ατάκες, φιλοσοφία, γέλιο, αλλά και συγκίνηση μαζί, όλα αυτά συνθέτουν μια πραγματικά διαχρονική ταινία. 


Είναι τρομερά λίγο και περιοριστικό να δώσεις οποιονδήποτε μονολεκτικό ορισμό, ή να φορέσεις μια genre ταμπέλα στο "Bubba Ho-Tep". Είναι b-movie τρόμου, κωμωδία, buddy movie και τόσα άλλα. Το αποτέλεσμα είναι προϊόν απίστευτης ευφυίας, πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του, "καταδικασμένο" να ψυχαγωγεί ψαγμένους θεατές κάθε γενιάς. Τρανή απόδειξη ότι ακόμα και η πιο "φεύγα" ιδέα, όταν υλοποιηθεί από τα σωστά άτομα και όταν το ταλέντο και το μεράκι περισσεύει, μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα αξιομνημόνευτο και γοητευτικότατο αποτέλεσμα. Ανεκτίμητο!

Πόσα Πιάνει; fuckin' priceless!!! Για τους τύπους και μόνο, θα φανώ αυστηρός μαζί του, δίνοντάς του μόλις 4,5 / 5...



Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

The Iron Lady


ΜάστοραςPhyllida Lloyd
Παίχτες : Meryl Strip,Jim Broadbent & Richard E. Grant
Με δυο λογάκια :
Τα έργα και οι ημέρες της σιδερένιας κυρίας της Βρετανίας, ιδωμένα μέσα από μια πολύ ιδιαίτερη ματιά.


Αναλυτικότερα :
Ότι και να ακούσετε σχετικά με την ερμηνεία της Meryl Streep σε αυτή την ταινία είναι αληθινό : πρόκειται για την καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς και άξιζε 100% το όσκαρ και όλα τα βραβεία που πήρε. Αυτός είναι ίσως ο καλύτερος ρόλος της μεγάλης ηθοποιού και σηκώνει το 100% του βάρους της ταινίας. Κατά τα άλλα, η ταινία είναι τόσο περίεργη και αντισυμβατική στη ματιά της, που και μόνο για αυτό αξίζει να τη δεις. Οι σκηνές με τη σχιζοφρένεια των γηρατειών της παλαι ποτέ σιδηράς κυρίας, προκαλούν συγκίνηση και συναισθηματικό σφίξιμο. Η αφήγηση της καριέρας της γίνεται με ιδιαίτερα αφαιρετικό, απόμακρο αλλά και αντιπροσωπευτικό τρόπο. Και – ευτυχώς – αποφεύγει πλήρως τους διδακτισμούς, τις ηρωοποιήσεις και την υπερβολική δραματικότητα και τη μελούρα.

Σίγουρα, όσον αφορά το θέμα της αντικειμενικότητας, ή της πληρότητας της αφήγησης το «The Iron Lady» υπολείπεται. Δεν έχει καμία σχέση με την τυπική βιογραφική ταινία. Μάλλον περισσότερο επικεντρώνεται σε συγκεκριμένες περιόδους κλειδιά της διάσημης πολιτικού, όπως έρχονται στη μνήμη της, συχνά χρησιμοποιώντας αυθεντικές σκηνές και πλάνα από δελτία ειδήσεων της εποχής. Παρόλα αυτά, όλο αυτό το σύνολο στιγμών είναι τόσο προσεκτικά διαλεγμένο που με κάποιο παράδοξο τρόπο λειτουργεί άψογα και δίνει στον θεατή μια πολύ καλή εικόνα, όχι τόσο για την αξία ή μη του έργου της Margaret Thatcher κάτι τέτοιο εξάλλου δεν είναι το ζητούμενο της ταινίας – αλλά για το τι υπήρχε μέσα στο κεφάλι της, για τα καλά και τα τρωτά στοιχεία του χαρακτήρα της. Το φινάλε δεν προσφέρει κανένα έτοιμο συμπέρασμα, παρά ότι σχηματίσει ο θεατής και μπολιάζει την εμπειρία με ένα συγκινητικό και λυπηρό συναισθηματικό φορτίο. Και αν δεν τέλειωνε τόσο απότομα και – τρόπον τινά - «άδοξα» θα μιλούσαμε για μια πολύ ανώτερη κινηματογραφική εμπειρία απ’ όσο το «The Iron Lady» αναμφισβήτητα ήδη είναι.

Πόσα πιάνει; 4 / 5 

Mission Impossible : Ghost Protocol (Επικίνδυνη Αποστολή : Πρωτόκολλο Φάντασμα)



Μάστορας : Brad Bird
Παίχτες : Tom Cruise, Simon Pegg & Jeremy Renner
Με δυο λογάκια :
Στην τέταρτη επικίνδυνη αποστολή, ο Ethan Hunt και η ομάδα του θα πρέπει να ξεπεράσουν αφάνταστες δυσκολίες και να αξιοποιήσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους προσπαθώντας να σταματήσουν έναν παράφρονα που θέλει να προκαλέσει μια απίστευτη καταστροφή… και πάνω από όλα, η ίδια η υπήρεσία τους αναγκάζεται να ενεργοποιήσει το ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ που συνεπάγεται τη διάλυση της ομάδα τους…


Αναλυτικότερα :
Είχα τελείως παραιτηθεί από τα Mission Impossible, ειδικά από το χάλια δεύτερο και το βαρετό τρίτο μέρος της σειράς. Κι όμως, ο Tom Cruise, έβαλε τα δυνατά του και με εξέπληξε ευχάριστα, φτιάχνοντας ίσως το καλύτερο Mission Impossible όλων των εποχών! Κι όμως, δεν σας κάνω πλάκα!!! Το “Ghost Protocol” είναι ανέλπιστα καλό και ισορροπεί εξαιρετικά στο cheesy στοιχείο (με τις κουλές σκηνές δράσης και τις εξωφρενικές gadget-ιές) με το κλασικό «πιο σοβαρό» μοτίβο της ταινίας δράσης με μυστικούς πράκτορες!

Κάνει ακόμα και το εξαιρετικό πρώτο μέρος που σκηνοθέτησε ο De Palma να φαντάζει βαρετό! Ωραία σκηνοθεσία, χωρίς κουνημένες κάμερες και στρακαστρούκες. Λειτουργική και ουσιώδης. Φωτογραφία αλφάδι. Κεφάτες ερμηνείες, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, ωραίο, διακριτικό και ταιριαστό χιούμορ – ελπίζω να ξαναδώ τον Simon Pegg και στην επόμενη «Επικίνδυνη Αποστολή»! - καλοί διάλογοι, αγωνία, suspense, δράση (σε πιο «ανθρώπινα» επίπεδα σε σχέση με τις προηγούμενες ταινίες της σειράς) ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ και απίστευτα πολλές – μιλάμε χάνεις το μέτρημα! - εξυπνότατες ιδέες που θα σε κάνουν να αναφωνήσεις «ουάου!» ουκ ολίγες φορές… ‘ντάξει ρε φίλος, θέλεις κι άλλο; Εντάξει, ο κακός της ταινίας είναι πολύ λίγος, βασικά ανύπαρκτος. Αλλά, παρόλα αυτά και ενάντια σε κάθε πρόβλεψη, ο Tom Cruise φέτος έκοψε κώλους! Μπράβο ρε μάγκα!

Πόσα πιάνει; 4 / 5 δαγκωτό 

Shelter (Το Άσυλο)


Μάστορας : Måns Mårlind & Björn Stein
Παίχτες : Julianne Moore, Jonathan Rhys Meyers & Jeffrey DeMunn
Με δυο λογάκια :
Μια ψυχίατρος, καλείται να εκτιμήσει έναν ασθενή με διαταραχή πολλαπλής προσωπικότητας. Στην πορεία, ανακαλύπτει έντρομη ότι οι προσωπικότητες που καταλαμβάνουν τις πράξεις του νεαρού άντρα αντιστοιχούν σε ανθρώπους που απεβίωσαν πρόσφατα και μάλιστα οι συνθήκες θανάτου τους είναι ιδιαίτερα αποτρόπαιες όσο και ανεξήγητες…


Αναλυτικότερα :
Γουστάρω ατελείωτα την Julianne Moore! Είναι μια από τις λίγες ηθοποιούς που λες ότι αποκλείεται να κάνεις λάθος βλέποντας μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί. Ηθοποιάρα, φινετσάτη, με ωραία προφορά, ενδιαφέρουσα φατσούλα και ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ βύζο (τουλάχιστον είχε στα νιάτα της!) αν και μας τον έχει δείξει σε ελάχιστες περιπτώσεις! Μιλάμε για έκτακτα βυζάκια, σωστά λουκουμάκια!!! Τέλωσπάντων, προσπαθώ ακόμα να αποφύγω το σοκ από την κλασική γιούργια Ελληνική μετάφραση του τίτλου της ταινίας – που πέρα από εξόφθαλμα λανθασμένη, δεν έχει και καμία σχέση με το περιεχόμενο της ταινίας. Το “Shelter” είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ υπερφυσικού τρόμου. Και αυτό μόνο, αρκεί για να με κάνει έναν πολύ χαρούμενο άνθρωπο! Σκοτεινό και μυστηριώδες, αποκαλύπτει σιγά σιγά τα μυστικά του και αφήνει πολλά αμφιλεγόμενα σημεία για να τα κρίνει ο θεατής όπως νομίζει. Εντάξει, θα μπορούσε να έχει κομματάκι πιο ευφάνταστη σκηνοθεσία και καθαρή φωτογραφία. Και ίσως, κάπου θα έπρεπε να διατηρήσει ένα πιο «larger than life» επίπεδο κακού και μυστηριακού τρόμου, ειδικά στο κάπως «λίγο» φινάλε! Αλλά, κατά τα άλλα, έχει καλές ερμηνείες, ατμόσφαιρα, μυστήριο και όλα αυτά προσωπικά μου αρκούν και περισσεύουν για να ευχαριστηθώ με το παραπάνω μια ταινία.

Θέλω να πω κάτι προς υπεράσπιση αυτής της ταινίας – επειδή οι κριτικές που θα δείτε εκεί έξω για αυτήν είναι κυρίως αρνητικές. Όλοι που την είδαν κριτικοί ταινιών μιλάνε για τρύπες στην πλοκή, παράλογα, αντικρουόμενα και ανεξήγητα σημεία και αμφιλεγόμενη ιστορία. Σε αυτό έχω να απαντήσω μόλις δυο πραγματάκια, τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου γνώμη : α) ΔΕΝ είναι ανάγκη να είναι σε μια ταινία τα πάντα λιανά και 100% επεξηγημένα! Ειδικά όταν μιλάμε για ταινία ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ και ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΥ τρόμου! Αλλιώς, που σκατά το βρίσκεις το μυστήριο; Στο κάτω κάτω, ο ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΣ τρόμος είναι ακριβώς αυτό : πέραν του δικού μας συμβατικού κόσμου, ξένος για την ανθρώπινη λογική και πολύ υπεράνω από τα μυαλά μας για να τον κατανοήσουν! β) Παρόλα αυτά, τα ίδια άτομα δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αποθεώνουν Κορεάτικες, Κινέζικες, Γιαπωνέζικες, Κοσοβάρικες (!) ταινίες με τα ίδια ακριβώς προσόντα, για το ότι δηλαδή δεν βγάζουν νόημα και έχουν πολλά ανεξήγητα σημεία! Εκεί βλέπεις, υπάρχει ένας «ποιοτικός» φερεντζές που μας κάνει να τα συγχωρούμε όλα, να αναγνωρίζουμε ότι το όραμα του σκηνοθέτη προηγείται υπεράνω όλων και να θεωρούμε ταινίες όπως πχ το «A Tale of Two Sisters» αριστουργήματα. Αλλά όταν μια Αμερικάνικη ταινία με γνωστούς πρωταγωνιστές είναι λίγο πιο φλου στην πλοκή της, έχει κακογραμμένο σενάριο και αντικρουόμενα σημεία! Τότε είναι που παθαίνουμε ποιότητα και ξυπνάει ο Αγγελόπουλος, ο Χρήστος Ζαμπούνης και ο Αλέξης Κωστάλας μέσα μας! Ρε, τσου!

Ρεζουμέ : … εμένα πάντως μου άρεσε!

Πόσα πιάνει; 4 / 5