Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008

Review - The Mutant Chronicles


Από το πουθενά μου προσγειώθηκε στο κεφάλι αυτή η ταινία. Μιλάμε για τον ορισμό του άξαφνου. Και πολύ χάρηκα. Εξηγώ. Το The Mutant Chronicles είναι παλιό Σουηδικό pen & paper rpg που μεταφέρθηκε και στο χώρο των miniature games με την ονομασία Warzone. Μάλιστα πιτσιρικάς είχα πάρει ένα starter πακέτο που είχε κυκλοφορήσει τότε και έπαιζα για ένα φεγγάρι! Τόσο το πακέτο με τις μινιατούρες, όσο και αντίτυπα του rpg βιβλίου μπορείτε ακόμα να βρείτε κοψοχρονιά στο καλάθι με τις προσφορές στα απανταχού μαγαζιά της επικράτειας που ασχολούνται με αυτά τα παιχνίδια.

Το παιχνίδι - ειδικά το rpg - ήταν αξιολογότατο με μεγάλη ιστορία και special feel. Δυστυχώς ήταν καταδικασμένο να βρίσκεται συνεχώς υπό τη σκιά της παντοκρατορίας του WarHammer 40,000 και για τους περισσότερους από εμάς που ήμασταν στην απέξω, δεν ήταν κάτι παραπάνω από το "φτωχό ξαδερφάκι" του 40Κ. Ετσι άδοξα, αποσύρθηκε από την αγορα. Εξ'ου και το άξαφνο αυτής της ταινιούλας. Κάποιος πήρε έμπνευση από την ιστορία ενός "τελειωμένου" franchise και με κάποιο θαυματουργό τρόπο κατάφερε να πείσει τους Αμερικάνους παραγωγούς να του σκάσουν και φράγκα για να τη γυρίσει σε ταινία. Από μόνο του κάτι τέτοιο φαντάζει αρκετά μεγάλο κατόρθωμα.

Στο ζουμί. Το σενάριο διαδραματίζεται - για όσους ξέρουν - στη χρονική περίοδο της Μεγάλης Εξόδου του ανθρώπινου γένους από τη Γη. Από μια γη που οι τέσσερεις υπερ-εταιρίες που την κυβερνούν (Bauhaus, Capitol, Mashima, Imperial) έχουν μετατρέψει σε ένα ερείπιο με την εκτεταμένη καταστροφή του περιβάλλοντος και με τους συνεχείς μεταξύ τους πολέμους. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, από ατύχημα ξεθάβουν μια εδώ και χιλιετίες κρυμμένη και ανενεργή μηχανή που τίθεται πάλι σε λειτουργία και παράγει με τα μιλιούνια φονικούς μεταλλαγμένους (εδώ το σενάριο της ταινίας διαφοροποιείται αρκετά με το αντίστοιχο του παιχνιδιού.)

Μια τεράστια επιχείρηση Εξόδου του ανθρώπινου γένους ξεκινά και μόνο οι πλούσιοι και προνομιούχοι μπορούν να πάρουν μέρος, αφήνοντας δισεκατομμύρια πληβείων του πλανήτη να ψοφήσουν σα σκυλιά. Σε μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια, βάσει μιας προφητείας, ένας καρδινάλιος της κραταιάς θρησκείας αποφασίζει να οργανώσει μια αποστολή αυτοκτονίας - να μαζέψει λίγους εκπρόσωπους από όλες τις φυλές της γης και να μπουκάρουν στο φρούριο των κακών για να καταστρέψουν τη μηχανή που φτιάχνει μεταλλαγμένους. Από το αποτέλεσμα της προσπάθειάς τους εξαρτάται η τύχη την εναπομείνασας ανθρωπότητας...

Ναι, θα ήθελα οι μεταλλαγμένοι να μοιάζουν περισσότερο με τους Undead Legionnaires του παιχνιδιού. (γιατί προφανώς, για αυτούς πρόκειται) Ναι, το τέλος θα έπρεπε να είναι λίγο πιο θεαματικό με την εμφάνιση ενός Napharite, ή κάποιας τέτοιας αοτρόπαιας σποράς του Χάους τέλωσπάντων. (όλη η ταινία εκλιπαρεί για κάτι τέτοιο)

Ωστόσο, αν προθυμοποιηθείτε να αγνοήσετε τις μέτριες ερμηνείες, τις τρύπες στην υπόθεση και τις παραφωνίες σε σχέση με το πρωτότυπο σενάριο, θα διασκεδάσετε με αυτή την καλή low budget B-movie που παντρέυει το starship troopers με τον α' παγκόσμιο πόλεμο και με σκηνικά (ειδικά η σκηνή της "εργοστασιακής" μετατροπής σε μεταλλαγμένους) που θυμίζουν Quake 4. Καλή παλιομοδίτικη γνήσια δράση επιτέλους, χωρίς Matrix χορογραφίες, όμορφα χρώματα, (η ταινία έχει υποστεί ολοκή ψηφιακή επεξεργασία) κόκκινο, κατακόκκινο αίμα που μοιάζει να έχει βγει από το Vampire - the Masquerade, άφθονο gore. Ο Roger Corman αν μπορεί να βλέπει από καμιά γωνιά, σίγουρα θα είναι υπερήφανος για τα πνευματικά παιδιά του.

Μερακλήδες της δράσης και του cyberpunk - επιτέλους το Hollywood έβγαλε κάτι και για εσάς.

Εναλλακτικός Τίτλος - Ούφο είσαι και φαίνεσαι!
Είδος Ταινίας - χύμα sci - fi
Μαχαλάς - ΗΠΑ
Πότε? - φέτο και αυτή
Πόσο? - όσο πρέπει
Μάστορας - Simon Hunter
Παίχτες - Thomas Jane, Ron Perlman, John Malcovich
Βαθμολογία - 3/5

Υ.Γ. πολλά ευχαριστώ στον Κώστα από τη Θεσσαλονίκη που μου συνέστησε αυτό και το προηγούμενο (the machine girl) φιλμ.

Review - The Machine Girl


Υπάρχουν κάποιες ταινίες που υφίστανται μόνο σε πλαίσιο καφροσύναξης. Με πίτσα, (του Νικολή στη Χίο!!!) μπυρόνια, κάφρους φίλους και προχώ διάθεση για ιλαρότητα. Versus, Zombie Strippers, BrainDead (ο βασιλιάς του είδους!!!) Undead, Ricky-OH, Monty Python's Holy Grail, Life of Brian και τόσες άλλες.

Στο πάνθεο αυτών των ιερών τεράτων το φιλμάκι αυτό προσπαθεί να στριμωχτεί κάπου και να βρει μια θέση στην άρρωστη διεστραμμένη, κάφρικη καρδιά και μυαλό μας. Τα καταφέρνει. Σαφώς υπάρχουν και καλύτερα του είδους. Αλλά δε μπορείς παρά να λατρέψεις (μετά το τέταρτο ιούσκι βέβαια...) τους χύμα ό,τι να'ναι διαλόγους, την τρελή άμυαλη βια, τις επιτηδευμένα κακές ερμηνείες.

Τα παλικάρια εδώ ξέρουν τι κάνουν. Απλή γνήσια καφρίλα που δεν ευτυχώς δεν υποπίπτει στο ατόπημα να πάρει τον εαυτό της στα σοβαρά. Ακολουθεί δείγμα δωρεάν για να τη σακουλευτήτε καλύτερα -

Σε μια απίστευτη σκηνή μάχης μεταξύ του διδύμου των πραταγωνιστριών και τεσσάρων Νιντζα που για κάποιο άγνωστο λόγο φοράνε κόκκινες μαιμού φόρμες γυμναστικής adidas. (αλλά με δυο ρίγες!!!) Η μικρούλα Ami (το machine girl του τίτλου) αδειάζει μια γεμιστήρα από το chaingun που φυσικά έχει εφαρμόσει στο κομμένο δεξί της χέρι (ένας φόρος τιμης από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλιου στο Army of Darkness?) στο πρόσωπο του ενός από αυτούς, point blank. Η λήψη της κάμερας αλλάζει και βλέπουμε ότι ο νίντζα πλέον έχει αποκτήσει μια διαμπερή τρύπα στο κεφάλι, αντί για πρόσωπο. Ωστόσο ακόμα καταφέρνει με κάποιο τρόπο να ουρλιάζει με πόνο και αγωνία!!! Γίνεται να μη το λατρέψεις?

Η υπόθεση (όχι ότι έχει σημασία αλλά λέμε τώρα...) -
Η μικρούλα Ami με τη σχολική στολή της και το υπέροχο άσπρο βρακάκι της μετατρέπεται σε μια νύχτα από μαθητριούλα / υγρή manga φαντασίωση σε μανιακή δολοφόνο. Ο λογος? Ένα κωλόπαιδο και η συμμορία του βασανίζουν και σκοτώνουν για κανένα απολύτως λόγο τον αγαπημένο αδερφό της.

Ωστόσο η εκστρατεία της μικρούλας για εκδίκηση διακόπτεται νωρίς. Βλέπετε, το εν λόγω κωλόπαιδο είναι ο μοναχογιός ενός κεφαλιού της Ιαπωνικής Yakuza που τυγχάνει να είναι και πρώην νιντζα!!! Και που είστε ακόμα, το καλύτερο τώρα αρχίζει. Ο κύριος νιντζα και η νίντζα οικογένειά του βασανίζουν τη μικρούλα μας και της κόβουν στην αρχή τα δάχτυλα και τελικά το δεξί της χέρι από τον αγκώνα. Αφού βεβαια την έχουν τουλουμιάσει πρώτα στο ξύλο.

Τελικά η Ami δραπετεύει (φυσικά) και ενώνει τις δυνάμεις της με τους φαναρτζήδες γονείς ενός άλλου παιδιού που το σκότωσε η Yakuza και πέρα από το πένθος τους και πολλά μπουζιά να φτιάξουν, έχουν και ένα μεράκι με τα κάθε είδους τεχνητά μέλη και τη ρομποτική. Επίσης ο σύζυγος είναι και γιατρός και η σύζυγος νίντζα (και αυτή!!!) Έτσι η Ami αναρρώνει από της πληγές της σε μια περίπου ημέρα, αποκτά μια γκάμα από φονικά πρόσθετα μέλη για το κουλό χέρι της, μεταξύ άλλων ένα chaingun και ένα αλυσοπρίονο. Ακόμα μαθαίνει και πολεμικές τέχνες. Ακολουθεί ο χαμός. Γιούργια στα κουλούρια!!!

Εναλλακτικός Τίτλος - Τη μπετονιέρα μην κατηγοράς, αυτή σου δίνει για να φας
Είδος Ταινίας - άστα να πάνε
Μαχαλάς - Τζαπάν
Πότε? - φέτο
Πόσο? - ενάμισι κιλό, να το αφήσω?
Μάστορας - δεν άκουσα? Πως είπατε?
Παίχτες - ορίστε?
Βαθμολογία - για καφροπροβολή 4/5, μόνος και μεθυσμένος 3,5 / 5, μόνος και sober 2,5 / 5, με τη γυναίκα στο πλάι και sober, διαζύγιο δαγκωτό. Τέλος!