Παρασκευή 31 Αυγούστου 2012

The Cabin in the Woods


Μάστορας : Drew Goddard
Παίχτες : Kristen Connolly, Chris Hemsworth & Anna Hutchison
Με δυο λογάκια :
Πέντε νεαροί καταφεύγουν σε ένα έρημο σπίτι για να περάσουν ένα ξένοιαστο σαββατοκύριακο. Εννοείται πως σύντομα κάτι πολύ κακό θα τους συμβεί! Κι όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Και η κάθε δραστηριότητά τους παρακολουθείται στενά από ένα μυστήριο σωματείο…



Αναλυτικότερα :
Ειλικρινά, πόσες φορές έχεις δει ταινίες copy / paste του είδους; Ο κόσμος πολύ απλά δεν θα βαρεθεί να βλέπει τους ίδιους και τους ίδιους ανθρωπότυπους εφήβων να σφαγιάζονται από κάποιο κακό πράμα, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσο και αν έχει υπερκορεστεί το είδος, όσο χαμηλά κι αν πέσουν τα στάνταρ τους. Και μετά σκάει μύτη ένα διαμάντι τύπου “Scream”, “Behind the Mask” και φυσικά «The Cabin in the Woods». Και λες χαλάλι που είδες τόσα κινηματογραφικά σκατά τόσα χρόνια τώρα, γιατί πολύ απλά μέσα σε αυτά υπάρχουν κρυμμένες κάποιες (λίγες!) ταινιάρες που αξίζουν αυτό τον κόπο. Δες για παράδειγμα εδώ. Ένα πανέξυπνο σενάριο γραμμένο από τον Joss Whedon (των Firefly και Serenity) που βασικά είναι μια μεταμοντέρνα μείξη teen horror/comedy, με μια δόση μεταφυσικής θεωρίας συνομωσίας, ολίγη από Lovecraft-ικό τρόμο, μαύρο χιούμορ όπου χρειάζεται, ΑΠΕΙΡΑ δωράκια και κρυμμένες αναφορές (και πολλή σάτυρα!) για τους φαν του είδους και πάνω από όλα, χρησιμοποιώντας όλα τα κλισέ και τα στερεότυπα των ταινιών του είδους για να τα ξεμπροστιάσει, να τα εξωραϊσει και – γιατί όχι! – να τολμήσει να τους δώσει ακόμη και μια λογική εξήγηση!!!

Επειδή το The Cabin in the Woods στριμώχνει τόσο πολύ υλικό και αναφορές σε μια πεπερασμένη διάρκεια, ήταν μοιραίο να μείνει σε κάποια άλλα πράγματα πίσω. Όπως και να έχει, δε χωρούν δυο καρπούζια σε μια μασχάλη. Το κατεξοχήν δικό του horror κομμάτι υπολείπεται, είναι βασικά μονάχα ένα πάτημα για επιδεχθεί η όλη (καταπληκτική και ευφυέστατη) σάτυρα / nerdgasm και μόνο προς το τελευταίο μέρος του προσπαθεί να σηκώσει ανάστημα. Επίσης, τα εφέ του υπολογιστή θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερης ποιότητας, όπως έχουν κάποια από αυτά είναι απαράδεκτα ψεύτικα για φετινή ταινία.
  
Ρεζουμέ :
Ένα σπάνιο δείγμα δημιουργικότητας σε ένα αφόρητα γερασμένο και βαλτωμένο είδος ταινιών. Και μόνο για αυτό αξίζει να δεις το The Cabin in the Woods. Όχι η καλύτερη, αλλά μακράν η εξυπνότερη πρόταση για ταινία τρόμου, για την τελευταία πενταετία τουλάχιστον.

Πόσα πιάνει; 4 / 5 

Battleship


Μάστορας : Peter Berg
Παίχτες : Alexander Skarsgård, Brooklyn Decker & Liam Neeson
Με δυο λογάκια :
Ένας διεθνής στόλος πλοίων του πολεμικού ναυτικού συγκρούεται με μια αντίστοιχη εξωγήινη αρμάδα. Το αποτέλεσμα θα είναι μια δυνατή μάχη που θα διεξαχθεί σε θάλασσα, ξηρά και αέρα.



Αναλυτικότερα :
Καμιά φορά το Hollywood απλώς λειτουργεί με πολύ παράξενο και αψυχολόγητο τρόπο. Εδώ, ο στόχος ήταν να μεταφερθεί στην μεγάλη οθόνη το κλασικό επιτραπέζιο παιχνίδι ΝΑΥΜΑΧΙΑ που όλοι σχεδόν παίξαμε τουλάχιστον μια φορά σαν παιδιά. Και για να το κάνουν αυτό έφτιαξαν μια τεράστια παραγωγή τύπου Independence Day (σχεδόν) και έριξαν μέσα τα πιο καυτά ονόματα του Hollywood. Βασικά, σαν να πετάς ένα τεράστιο budget στο καλάθι των αχρήστων, μόνο και μόνο για να φτιάξεις ταινία για ποπ κορν που να είναι χαζή ακόμα και για τα δεδομένα αυτού του εξ ορισμού χαζού είδους ταινιών. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς εκεί έξω ότι ένα απλό παιδικό παιχνίδι μπορεί να δώσει αρκετό υλικό για να φτιαχτεί μια - έστω απλοϊκή – ταινία. Σωστά;

Ε, λοιπόν, οι πολύ κακές προσδοκίες που είχα, ευτυχώς διαψεύστηκαν. Και δε μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο στον μάστορα και όλους τους συντελεστές, γιατί πολύ απλά με το ισχνό υλικό που είχαν στη διάθεσή τους, έφτιαξαν μια αξιοπρεπέστατη και μπαμπάτσικια ταινία δράσης στα πρότυπα των «Battle For LA», «SKYLINE», «independence day», «Armageddon», «star trek». Ειλικρινά, πιστεύω ότι δεν θα μπορούσε με την καμία να γίνει καλύτερη δουλειά από αυτήν που έχει γίνει εδώ, δεδομένης είπαμε της φτώχειας – ή βασικά της ολικής ανυπαρξίας αυθεντικού υλικού και ιδεών. Το Battleship είναι γκαζωμένο, φασαριόζικο, πορωτικό, έχει ωραίες ερμηνείες, την υπέροχη Brooklyn Decker και μια απρόσμενα καλή Rihanna. Είναι πηγμένο στα στερεότυπα, τον αμερικανοπατριωτισμό, στα κλισέ και στις κουλαμάρες του είδους και αυτό παραδόξως του προσθέτει ακόμα περισσότερους πόντους. Απλά δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος όταν το μουσειακό πλωτό τέρας U.S.S. Missouri βρυχάται ενώ οι μηχανές του παίρνουν μετά από τόσες 10ετίες πάλι εμπρός, με ένα πλήρωμα από παππούδια βετεράνους του β’ παγκοσμίου πολέμου, να ρίχνουν κάρβουνα στη μηχανή για να πάρει μπρος. Προκειμένου να πολεμήσουν τους απείρως τεχνολογικά ανώτερους εξωγήινους. Και ενώ το «Thunderstruck» των AC/DC βαράει στα ηχεία. Δηλαδή, αν δεν σε αγγίξει μπιτ κάτι τέτοιο, ε, τι να πω, μάλλον ήρθε καιρός να κόψεις τα ψυχοφάρμακα!

Ρεζουμέ :
Σαφέστατα δεν είναι η ταινία δράσης που θα αλλάξει το σκηνικό στον χώρο. Αλλά είναι ένα αξιοπρεπέστατο μέλος αυτής της μεγάλης οικογένειας, έχει ψυχή, μαγκιά και καταφέρνει με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο να μετατρέψει τα εκ γενετής μειονεκτήματά του, σε προτερήματα. Και επιπλέον, προσφέρει μια αρκετά πιστή κινηματογραφική μεταφορά του κλασικού επιτραπεζίου παιχνιδιού!

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 

Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Colombiana



Μάστορας : Olivier Megaton
Παίχτες : Zoe Saldana, Michael Vartan & Callum Blue 
Με δυο λογάκια :
Έχοντας γίνει μάρτυρας στην εν ψυχρώ δολοφονία των γονιών της από Κολομβιανούς μαφιόζους της ηρωίνης, ένα κοριτσάκι μεγαλώνει και γίνεται μια πανέμορφη, όσο και επικίνδυνη γυναίκα. Όταν τελειοποιεί τις τεχνικές της σαν δολοφόνος, ξεκινά την αναζήτηση για τους υπευθύνους για τον φόνο των γονιών της, με σκοπό να πάρει εκδίκηση…



Αναλυτικότερα :
Αν υπάρχει ένας Γάλλος σκηνοθέτης που τον γνωρίζει ολάκερο το σινεφήλ (μη-Γαλλικό!) κοινό, είναι ο Luc Besson. Και ακόμη και αν δεν έχεις δει κάποια από τις ταινίες που σκηνοθέτησε, είναι πολύ πιθανό να έχεις δει κάποια από τις άπειρες στις οποίες έχει βάλει το χεράκι του, με πολλαπλές ιδιότητες (παραγωγός, σεναριογράφος, συνσκηνοθέτης κλπ). Μιλάμε για τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για τα έπη «Léon: The Professional», «Nikita», «Τhe Fifth Element» και δεν συμμαζεύεται. Βασικά, όπου βλέπεις πλέον το χαρακτηριστικό σηματάκι που γράφει EuropaCorp, να ξέρεις ότι πρόκειται για την δική του εταιρία. Θες και σχετικούς τίτλους ταινιών; Λοιπόν… κρατήσου :  Transporter, η σειρά ταινιών District B13, Wasabi, Taken, From Paris With Love, Danny The Dog, Bandidas, Kiss Of The Dragon, Yamakasi, Crimson Rivers 2, Hit-man και η λίστα πάει για πάντα…

και κατάλήγει στο Colombiana. Οπότε, βασικά ξέρεις τι να περιμένεις. Δράση πολλών οκτανίων, πολλά κλισέ των ταινιών του είδους και τη χαρισματική Zoe Saldana να φοράει τον ρόλο της δολοφόνου Cataleya σαν γάντι. Το πρόβλημα, βρίσκεται σε ότι έγραψα παραπάνω. Δηλαδή, στο ότι το Colombiana (= γυναίκα από την Κολομβία) μοιάζει εκπληκτικά με οτιδήποτε άλλο έχει βγάλει ο σκηνοθέτης / παραγωγός / σεναριογράφος – ειδικά με τα «Léon» και «Nikita». Με μια λεπτομέρεια : ότι είναι πολύ κατώτερο από όλες αυτές τις ταινίες. Όχι ότι κάτι συγκεκριμένα πάσχει στο Colombiana, τουλάχιστον όχι σε κάποιον ας το πούμε «τεχνικό» τομέα. Απλά, όλες οι προαναφερθείσες ταινίες, είχαν ένα τσαμπουκά, βασικά κάτι καινούριο να προσφέρουν, τουλάχιστον για την εποχή που βγήκαν. Κάτι τέτοιο επουδενί δεν ισχύει εδώ, γιατί πολύ απλά το colombiana είναι πνιγμένο στα κλισέ που ο ίδιος του ο πνευματικός πατέρας δημιούργησε και όχι μόνο δεν καταφέρνει να δείξει κάτι νέο σε σχέση με τους φιλμικούς προπάτορές του, αλλά δεν καταφέρνει καν να τους ξεπεράσει.

και να ήταν μόνο αυτό. Μηδενική ανάπτυξη χαρακτήρων, σενάριο που φλερτάρει με τα όρια του απλοϊκού, κάνουν το Colombiana να φτάνει στην κατηγορία της χαζής B action flick κι τίποτα παραπάνω. Όπως σε όλες τις παραγωγές της EuropaCorp films, έτσι και εδώ τα production values είναι σε εξαιρετικό επίπεδο. Δυνατή η Zoe Saldana, και υποστηρίζει μια χαρά τις δύσκολες σκηνές δράσης, σε μια εκ των οποίων θα δεις ίσως για πρώτη φορά στα χρονικά να χρησιμοποιείται μια οδοντόβουρτσα σαν… φονικό όπλο! Κατά τα άλλα, μονάχα αν είσαι ιδιαίτερα συνειδητοποιημένος θα απολαύσεις ότι έχει να σου προσφέρει το Colombiana. Αλλά και πάλι, υπάρχουν δεκάδες καινούριες ταινίες που κάνουν τη δουλειά τους πολύ καλύτερα από αυτό. Τόσο το «The Mechanic» όσο και το «Hanna» είναι πολύ καλύτερά του, και αυτοί οι τίτλους τους βρήκα χωρίς καν σκέψη και διαλέγοντας από φετινές και περσινές ταινίες. Αν το πάμε ακόμη πιο παλιά… άστο να πάει καλύτερα…  

Πόσα πιάνει; 2,5 / 5 

Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Trust (Πίστεψέ με)


Μάστορας : David Schwimmer
Παίχτες : Clive Owen, Catherine Keener & Liana Liberato



Με δυο λογάκια :
H ζωή μιας οικογένειας διαταράσσεται όταν η 14χρονη κόρη τους, Annie (Liana Liberato) βιάζεται από κάποιον παιδεραστή που γνώρισε σε online chat. Οι γονείς της (Clive Owen & Catherine Keener) προσπαθούν να κατανοήσουν τον εύθραυστο και ακατανόητο ψυχισμό του έφηβου κοριτσιού προσπαθώντας ταυτόχρονα να κρατήσουν την ενότητα της οικογένειάς τους ακέραιη μπροστά σε αυτό το τραγικό γεγονός που σημάδεψε τις ζωές όλων τους…  

Αναλυτικότερα :
Δεν γνώριζα καθόλου για αυτή την ταινία, βασικά μου την συνέστησε ο υπάλληλος του dvd club. Και πολύ καλά έκανε, γιατί του «Trust» είναι μια εξαιρετικά πρωτότυπη και καλογυρισμένη ταινία και αγγίζει το δύσκολο και ευαίσθητο θέμα της με απρόσμενο βάθος και ρεαλισμό, σχεδόν σαν να παρακολουθείς ένα σχετικό με το θέμα documentary.
ειδικά όσον αφορά τις ψυχολογικές αντιφάσεις και μεταπτώσεις των πρωταγωνιστών, έχει γίνει καταπληκτικά ενδελεχής δουλειά. Ζόρικα θέματα, δύσκολο να τα χωνέψεις και παρόλα αυτά δοσμένα με εξαιρετικά λεπτό τρόπο…

βασικά αυτή είναι η μεγαλύτερη δύναμη και συνάμα και η αχίλλειος πτέρνα του «Trust». Είναι τόσο ρεαλιστικό, όσο ένα οποιοδήποτε κομμάτι ζωής. Πράμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν καθόλου εύκολες ή cool κινηματογραφικές λύσεις. Δεν θα δεις τον Clive Owen να παίρνει μια καραμπίνα και να τινάζει τα μυαλά του παιδεραστή στον αέρα. Δεν θα ακούσεις ούτε γαμάτες ατάκες, δεν θα γευτείς ούτε καν μια θεαματικού τύπου κάθαρση στο δράμα των πρωταγωνιστών. Κάτι που προφανώς θα κάνει τους πιο ανυπόμονους για θέαμα να απογοητευτούν, ίσως και να βαρεθούν. Και είναι κρίμα, γιατί αυτό ουσιαστικά καταδικάζει το «Trust» να γίνει γνωστό σε κάποιον, μόνο αν κατά τύχη πέσει πάνω του στο ράφι του videoclub, όπως συνέβη καλή ώρα και σε μένα. Κατά τα άλλα, οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, ειδικά της μικρούλας Liana Liberato, όπως και σχεδόν κάθε τομέας αυτής της μικρής, άγνωστης αλλά και τόσο καλής στο είδος της ταινίας.

Ρεζουμέ :

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Αν το όνομα του σκηνοθέτη σου θύμισε τίποτα, ε, δίκιο είχες! Πρόκειται για τον γνωστό μας και ως Ross στην τηλεοπτική σειρά «Τα Φιλαράκια»!

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 

Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Classics : THEY CALL ME TRINITY (Το όνομά μου είναι Τρινιτά) (1970)


... ένα review από τον καλό μου φίλο, Γιάννη! 

Μάστορας : Enzo Barboni

Παίχτες : Terence HillBud Spencer & Steffen Zacharias




Δύο αδέρφια που θα έλεγε κανείς ότι τρέφουν μίσος μεταξύ τους. Ο ένας (Bud Spencer), γνωστός αλογοκλέφτης σοβαρός και άγριος. Ο άλλος μικροαπατεώνας  και χαβαλετζής, ο ορισμός του "cool" τύπου. Το κλασσικό δίδυμο Bud Spencer και Terrence Hill, πρωταγωνιστεί σε ένα Spaghetti Western το οποίο ήταν ταυτόχρονα και κωμωδία. Ο Bambino (Bud Spencer), έχοντας τραυματίσει έναν σερίφη στο δρόμο του, του κλέβει το σήμα και εγκαθίσταται σε μια μικρή πόλη για να επιβάλλει την τάξη. Θα τον πετύχει ο αδερφός του, γνωστός ως Trinity (Terrence Hill) και οι δυο τους θα προσπαθήσουν να απαλλάξουν την πόλη από τον δυνάστη της περιοχής, γνωστό ως Ταγματάρχη και τη σπείρα του. Τόσο η συμμορία αυτή, όσο και μια Μεξικάνικη συμμορία, παρενοχλούσαν μια ομάδα Μορμόνων, οι οποίοι, έχτιζαν ένα κοινόβιο σπίτι και λόγω θρησκείας, αδυνατούσαν να πολεμήσουν τους επιδρομείς; Θα τα καταφέρουν άραγε τα δύο αδέρφια; 

Εναλλακτικοί τίτλοι : "Just Call Me Trinity", "My Name Is Trinity"

Παρασκευή 17 Αυγούστου 2012

Classics : Play Misty For Me (1971)


Μάστορας : Clint Eastwood
Παίχτες : Clint Eastwood, Jessica Walter & Donna Mills
Με δυο λογάκια :
Ένα περιστασιακό φλερτ ανάμεσα σε έναν ραδιοφωνικό disc jockey και μια εμμονική θαυμάστριά του παίρνει μια τρομακτική και μακάβρια στροφή όταν μια δεύτερη γυναίκα μπαίνει στο προσκήνιο


Αναλυτικότερα :
Αυτή η ταινία παίζει να είναι και η πρώτη που να έχει να κάνει με το θέμα του «οκ τύπου που διώκεται από το κολλημένο ψυχωτικό θηλυκό»! Οπότε, πριν από την «Μοιραία Σχέση», πριν από το «Νέα Γυναίκα Μόνη Ψάχνει» υπήρξε αυτό το εργάκι που παρεμπιπτόντως, είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Clint Eastwood. Και αν και είναι μάλλον αστείο το θέαμα να βλέπεις τον Eastwood να υποδύεται μια πιο «ελαφριά» περσόνα, σε σχέση με τον σκληροτράχηλο τύπο που πάντοτε έπαιζε (και με ΠΟΛΥ μαλλί, λουλουδάτα πουκάμισα, κολλητά, παντελόνια καμπάνες και τα σχετικά της εποχής!) και εντάξει, σαφέστατα στις ημέρες μας το "Play Misty For Me" έχει χάσει πολλή από την δυναμική του, καθώς το σενάριο είναι πλέον προβλέψιμο, εφόσον κοπιαρίστηκε ασύστολα από τις άπειρες άλλες μεταγενέστερες ταινίες του είδους.


Αλλά παρόλα αυτά, το χτίσιμο και η κλιμάκωση του suspense γίνεται με υποδειγματικά «ύπουλο» και έμμεσο τρόπο, με λεπτά υπονοούμενα, εκφράσεις των προσώπων και μικρές φευγαλέες κινήσεις μπαίνει στο πετσί σου και σε κάνει μέχρι το τέλος του να κοιτάς ανήσυχος πάνω από τον ώμο σου, ειδικά κάθε φορά που θα ακούς από εδώ και μπρος το ομώνυμο μουσικό κομμάτι. Υποδειγματική η Jessica Walter στον ρόλο της τρελής, ωραίες μουσικές και πλάνα που ζωντανεύουν το κλίμα της εποχής, γενικά μια άψογα διασκεδαστική ταινία που μπορεί να γέρασε κάπως άσχημα, αλλά το’χει ακόμα! Και για να μην ξεχνιόμαστε, πρόκειται για ίσως το πιο επιτυχημένο σκηνοθετικό ντεμπούτο από ηθοποιό, που έγινε ποτέ! 

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Από πολύ πιο πριν είχε πιάσει τον Eastwood η πρεμούρα για να σκηνοθετήσει, αλλά οι παραγωγοί του δεν τον εμπιστεύονταν! Η λύση δόθηκε όταν ο ηθοποιός τους πρότεινε να σκηνοθετήσει κάτι, οτιδήποτε χωρίς να λάβει κάποια αμοιβή, εντελώς αφιλοκερδώς. Όπερ και εγένετο αυτό το ταινιάκι…

Πόσα πιάνει; Για την εποχή του 4 / 5. για σήμερα, 3 / 5 

The Raven


Μάστορας : James McTeigue
Παίχτες : John Cusack, Alice Eve & Luke Evans
Με δυο λογάκια :
Όταν ένας παράφρονας αρχίζει να διαπράττει φόνους εμπνευσμένους από τις ιστορίες του Edgar Allan Poe, ο διάσημος συγγραφέας ενώνει τις δυνάμεις του με έναν δυναμικό αστυνομικό επιθεωρητή για να τον συλλάβουν.


Αναλυτικότερα :
Να και κάτι που δεν περίμενα! Τόσο ο Edgar Allan Poe, όσο και ο αγαπημένος μου H.P.Lovecraft θεωρούνται σαφέστατα αντι-κινηματογραφικοί. Αλλά αυτό το εν μέρει δράσης, εν μέρει fan fiction σενάριο, πασπαλισμένο με άφθονα βιογραφικά στοιχεία, είναι ένας άκρως ελκυστικός κινηματογραφικός μεζές! Η μουντή και πάντα ομιχλιασμένη ατμόσφαιρα εποχής είναι εχέγγυο για την ποιότητα του trip που θα ακολουθήσει και ο John Cusack, αν και προσωπικά δεν τον θεωρώ καθόλου κατάλληλο για αυτό τον ρόλο, έκανε ομολογουμένως μια πολύ καλή προσπάθεια, ζωντανεύοντας τον συγγραφέα, ίσως όχι όπως ακριβώς ήταν (τον φαντάζομαι πολύ πιο δύσθυμο και καταθλιπτικό) αλλά προσθέτοντας φρεσκάδα, ζωντάνια και μια ανεξήγητα ταιριαστή «ελαφρότητα» σε έναν πολύ δύσκολο ρόλο.


Κατά τα άλλα, το σενάριο ήταν πολύ έξυπνο και εμπνευσμένο, η σκηνοθεσία και η φωτογραφία αποστηθίζουν επαρκώς τα μαθήματα που πήραν από επανειλημμένες παρακολουθήσεις των «From Hell», «Sherlock Holmes» και άλλων τόσων διαμαντιών του είδους (των οποίων το «The Raven» είναι σαφώς κατώτερο, αλλά όχι πολύ!) η δράση είναι όση πρέπει, ώστε να μην ξεφτιλίζεται κιόλας το πράμα και γενικά αυτό το πολύ ευχάριστο εργάκι, παρά το βαρυσήμαντο του θέματός του, γνωρίζει με αξιοθαύμαστο τρόπο να μην είναι ποτέ φλύαρο και να μην κουράζει τον θεατή. Κάποιες τρυπούλες στο σενάριο τις ξεχνάς, ούτε που σε αγγίζουν. Αν βλέπαμε κάποτε στην μεγάλη οθόνη και το αντίστοιχο (υπάρχει!!!) graphic novel που γράφτηκε για τον H.P.Lovecraft

Πόσα πιάνει; 4 / 5