Τρίτη 24 Φεβρουαρίου 2009

Νέο Campaign – Eberron: ο νέος είναι ωραίος!

Έχοντας τελειώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το campaign μας, οι Mialee, Redgar & Tordek αποχώρησαν από το χωριό τους θριαμβευτές, έχοντας εξολοθρεύσει τον κακό κόκκινο δράκο Ashardalon που χρόνια τώρα τρομοκρατούσε την περιοχή. Ο δρόμος τους έφερε στην πόλη του Greyhawk όπου επρόκειτο και να βραβευτούνε για την ανδρεία που επέδειξαν, καθώς και για να τους απονεμηθούν τίτλοι ευγενείας από την Κυβερνούσα Ολιγαρχία της πόλης. Για αρκετό καιρό έπαιζε στο μυαλό μου το εξής δίλημμα – θα συνεχίσουμε τις περιπέτειες των ηρώων, η θα προχωρήσουμε σε κάτι τελείως καινούριο? Στην πρώτη περίπτωση, υλικό είχα ετοιμοπόλεμο και δυνατό. Expedition to the Ruins of Greyhawk. Είχα ήδη αρχίσει να το δουλεύω το σενάριο καθώς και ολοκληρώσει την πρώτη ανάγνωσή του. Από την άλλη, υπήρχε ένα νέο (σχετικά) campaign setting στο ράφι μου μαζί με 3 περιπέτειες που ακόμα δεν είχα προλάβει να τεστάρω. Μιλάμε για το Eberron campaign setting, και τις περιπέτειες Shadows of the Last War, Whispers of the Vampire's Blade και Grasp of the Emerald Claw.

Αποφάσισα το δεύτερο option μου, με αρκετό δυσταγμό μέσα μου. Ποτέ δεν είχα δει με ιδιαίτερα καλό μάτι το Eberron. Ανέκαθεν το θεωρούσα λιγουλάκι “παρδαλό” για τα γούστα μου. Είμαι fan των πιο παραδοσιακών grim low-magic fantasy campaigns. Δηλαδή καμιά σχέση με την επιλογή μου. Επικύρωσα την απόφασή μου με το σκεπτικό ότι θα αποτελούσε τόσο καινούρια πρόκληση για τους παίκτες μου, όσο και για μένα. Εξάλλου, τα παιδιά δεν είχαν εντρυφήσει πραγματικά στους κανόνες του παιχνιδιού. Παίζαμε μια πειραγμένη βερζιόν του Dungeons & Dragons 3rd Edition, με κύριο χαρακτηριστικό την απλοποίηση των κανόνων και την απαλοιφή όσων δεν ήταν ΠΟΛΥ σημαντικοί για το παιχνίδι μας. Το Eberron ήταν ευκαιρία να τους μάθω τους κανόνες στην πληρότητά τους, αφού είχαν ήδη φάει την πρώτη “κρυάδα”. Επιπλέον, θα είχαν τη δυνατότητα να φτιάξουν τους δικούς τους χαρακτήρες, ακριβώς όπως τους φαντάστηκαν, χωρίς να περιορίζονται από τους προκατασκευασμένους χαρακτήρες του προηγούμενού μας campaign. Και αν, στο κάτω κάτω, τα πράγματα δεν έβγαιναν τελικά όπως τα θέλαμε, μπορούσαμε να τραβήξουμε ένα άκυρο και να συνεχίσουμε το παλιό, επιτυχημένο campaign.

Το νέο μας party:
Αλέξανδρος (9 ετών) – Brutus, human barbarian
Γιάννης (11 ετών) – Bross, human fighter
Σοφία (“αγνώστων” ετών) - Milie, elf warmage

Λόγω του ότι η νέα ομάδα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ισορροπημένη, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του παιχνιδιού, υιοθέτησα τον κανόνα για τα reserve hit points που υπήρχε στο Unearthed Arcana. Ακόμα, έφτιαξα ένα δικό μου Ελληνικό character sheet, επειδή αντίστοιχο στο διαδίκτυο δεν υπήρχε πουθενά και δεν είχα όρεξη κάθε τρεις και λίγο να τρέχω να βγάζω φωτοτυπίες. Χώρια που δεν έχω καν το Ελληνικό Player's Handbook, αλλά ακόμα και αν το είχα, είναι γραμμένο στην Τρίτη Έκδοση των κανόνων του παιχνιδιού και όχι στην 3,5. Το Φύλλο Χαρακτήρα που έφτιαξα είναι πλήρες, φτιαγμένο για την 3,5 Edition και θα σας το χαρίσω σε μελλοντικό post.

Μετά από αυτή την προετοιμασία ξεκινήσαμε. Οι χαρακτήρες είναι όλοι από τη Cyre, που με το τέλος του Last War έχει καταστραφεί ολοσχερώς και μετονομασθεί σε Mournland. Τα τελευταία 4 χρόνια τελούσαν σε κάποιου είδους στρατιωτικής θητείας σε ένα φυλάκιο στα σύνορα της χώρας τους, χωρίς ωστόσο να έχουν ζήσει firsthand τον πόλεμο, ή να έχουν συμμετάσχει σε πραγματικές μάχες. Μετά το τέλος του πολέμου, όταν άρχισε η σταδιακή απομάκρυνση των στρατιωτικών δυνάμεων από τα πόστα τους, οι ήρωές μας ήταν από τους τελευταίους που αποσπάσθηκαν. Η γραφειοκρατική διαδικασία κράτησε κάποια χρόνια, και η αρχή του campaign βρίσκει τους χαρακτήρες στοιβαγμένους σαν κρέατα με όλους τους υπόλοιπους επαναπατρισθέντες στο lightning rail για τη Sharn. Χωρίς πατρίδα και συγγενείς (σκοτώθηκαν στην καταστροφή της Mournland), με μια ασήμαντη αμοιβή που έλαβαν με το πέρας της θητείας τους και με τον εξοπλισμό τους στα χέρια ξεκινούν για να χτίσουν τη ζωή τους από την αρχή.

Φυσική επιλογή για το ξεκίνημα της ιστορίας ήταν η περιπετειούλα The Forgotten Forge, που εσωκλείεται με το βασικό βιβλίο του Eberron. Απλή και μικρή σε διάρκεια (αν έχεις έτοιμους χαρακτήρες βγαίνει σε μισό session) ωστόσο φέρει σε πέρας το στόχο της, που είναι να γνωρίσει στους παίκτες το νέο κόσμο και να δώσει έμφαση στο ιδιαίτερο ύφος και στις διαφορές που τον κάνουν να ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα campaign settings. Πολύ καλογραμμένη, αν και σε κάποια σημεία δίνει υπερβολικά πολλά experience points στους χαρακτήρες. Οι δικοί μου ανέβηκαν στο 3ο level σε μόλις ένα απόγευμα!

Πρώτες εντυπώσεις – άριστες. Φρέσκο και ανανεωτικό, το Eberron δίνει περισσότερη προβολή στα στοιχεία που κάνουν το παιχνίδι πραγματικά ενδιαφέρον και ρίχνει ψιλοάκυρο σε όσα καθυστερούν την ιστορία και δυσχαιρένουν τη δράση. Θες να βρεθείς από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη, επειδή έτσι απαιτεί η ιστορία σου, χωρίς να χάσεις χρόνο για random encounters, distance measures, weather effects που επηρεάζουν την ταχύτητα και την ορατότητα, κλπ, κλπ? Κανένα πρόβλημα, απλώς σαλτάρεις πάνω στο Elemental Airship μαζί με μια συστατική επιστολή γραμμένη από τον φραγκάτο τύπο που σου έχει αναθέσει την αποστολή και voila! Ποιός κάθεται ακόμα και ασχολείται μετρώντας rations και μερίδες νερό για το δρόμο? Όχι πάντως εγώ. Εντάξει, στο Dark Sun θα μετρήσω, αλλά εκεί έχει σημασία, έτσι?

Χώρια που είναι κομμένο και ραμμένο στην 3rd Edition, την οποία καραγουστάρω. Ακολουθεί παράδειγμα. Από το 9ο επίπεδο, οι χαρακτήρες μπορούν να τηλεμεταφερθούν όπου θέλουν στον κόσμο, με το ξόρκι teleport. Σωστά? Σωστά. Αν συμπεριλάβεις και την πιθανότητα να αποκτήσουν ένα scroll of teleport, ένα τέτοιο ταξίδι μπορούν να κάνουν όσο βρίσκονται σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα. Ωστόσο, ο κάφρος βασιλιάς της Waterdeep, με τα απίστευτα δισεκατομμύρια χρυσά νομίσματα στα θησαυροφυλάκιά του, όταν θέλει να πάει από το μέρος Α, στο μέρος Β, πρέπει να ανέβει στο αλογάκι του και τσούκου τσούκου να πάει, μέσα από βροχές, καταιγίδες, λάσπες και σκατά, wandering monsters κλπ. Δηλαδή δε μπορεί να κάνει κάτι που έιναι ψιλοστάνταρ για μια ομάδα χαρακτήρων μετρίου επιπέδου. Μαλακία, έτσι? Όταν πεθαίνει ένας χαρακτήρας, η ομάδα θα κάνει τα πάντα για να βρει ένα τρόπο να τον αναστήσει. Και θα τα καταφέρει, ακόμα και αν είναι 2ου η τρίτου επιπέδου. Ωστόσο όταν πεθάνει (ή δολοφονηθεί, ή σκοτωθεί στον πόλεμο) ο Τάδε αξιωματούχος του Greyhawk, τότε δε μπορεί να βρεθεί ένας πούστης και 500 χρυσά νομίσματα για να του κάνει Raise Dead, αλλά όλοι λένε “τι κρίμα, έχουμε εθνικό πένθος”. Δεν είναι λίγο χαζό? Με λίγα λόγια, θέλω να πω ότι το Eberron, χτίζει ένα κόσμο με το δεδομένο ότι κάθε τι που είναι γραμμένο στα βιβλία του Dungeons & Dragons, υπάρχει στα αλήθεια. Είτε είναι ξόρκι, είτε μαγικό αντικείμενο, το σύμπαν εδώ είναι ραμμένο σαν κουστούμι πάνω στους κανόνες, ενώ με όλα τα άλλα settings γίνεται το ανάποδο. Πρέπει εσύ να ράψεις τους κανόνες του παιχνιδιού πάνω στο σύμπαν. Πράγμα που προκαλεί “τρύπες” στην ιστορία καθώς και τέτοιου είδους λογικά κενά. Αυτή η αλλαγή νοοτροπίας, ανακάλυψα ότι τη γουστάρω. Με εξιτάρει και ξυπνά στο μυαλό άπειρες προοπτικές.

Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι τα παιδιά το λάτρεψαν. Με τρομερό ενδιαφέρον κατάπιαν κάθε τροπή της ενδιαφέρουσας ιστορίας, τα περίεργα “ρομπότ” (Warforged), τους κτηνάνθρωπους (Shifters), τα ιπτάμενα πλοία, τους αιωρούμενους πύργους της πόλης, τα μαγεμένα τρένα και καράβια. Το τέλος της περιπέτειας μας βρήκε όλους κουρασμένους αλλά με ένα απίστευτο συναίσθημα ικανοποίησης και η ερώτησή μου για το αν θα ήθελαν να το σταματήσουμε εδώ και να επιστρέψουμε στην παλιά μας ιστορία, απαντήθηκε με ένα ομόφωνο “ΟΧΙ!”

Πολύ φλυάρισα, σταματώ εδώ. Σε επόμενο ποστ θα σας διηγηθώ τη συνέχεια των περιπετειών μας μέχρι το campaign μας να τελειώσει. Καλές μάχες!

Flags of our Fathers

Πόσο βαριά είναι τα κάκαλα αυτού του ανθρώπου? Ο Clint Eastwood εκτός από καλός ηθοποιός που έπαιξε σε ρόλους – πρότυπα της εποχής του, αποφάσισε στα γεράματα να γίνει σκηνοθέτης βεληνεκούς. Και πολύ καλά έκανε. Με την πείρα και το μεράκι του έβαλε τα γυαλιά σε πολλούς “σπουδαγμένους” του κλάδου και έφτιαξε ταινίες που ακόμα μας κάνουν να παραμιλάμε. Αριστουργήματα που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και στο μυαλό. Ποτισμένα με άφθονη χολή, φαρμάκι απαισιοδοξίας για την ανθρώπινη σκατοφάρα, που όμως δε σε “ρίχνει” ψυχολογικά. Απεναντίας, με ένα μυστήριο, θαυματουργό τρόπο, το καθαρτήριο τέλος της ταινίας σε κάνει να νιώθεις τη διάθεσή σου ανεβασμένη και την ψυχή σου λίγο πιο καθαρή. Ένα από αυτά τα έργα του είναι και το Flags of our Fathers. Τι ταινιάρα! Με την αρωγή του Stephen Spielberg στα οικονομικά αλλά και στα οπτικά εφφέ μας δίνει μια υπερπαραγωγή που κάνει όλες τις άλλες ταινίες του είδους να φαντάζουν λες και γυρίστηκαν σε... γκαράζ. Το δυνατό σημείο ωστόσο της ταινίας δεν έγκειται στην τέχνη με την οποία σου χαϊδεύει το μάτι. Είναι το στόρυ.

Και τι στόρυ! Ζόρικο, δύστροπο, πρωτότυπο. Σχεδόν αδύνατο να μετατραπεί σε ταινία από τους περισσότερους από τους πιο ελεγκάντ συναδέρφους του. Θάφτηκε διακριτικά, αλλά αμετάκλητα από τους Αμερικανούς, μαζί με το δίδυμο “αδερφάκι” του, το Letters from Iwo Jima (Άλλο αριστούργημα). Όπως λέει ο Hannibal Lecter στην ταινία Hannibal του Ridley Scott:

“Ο κόσμος ποτέ δε θα εκφράσει δημόσια την δυσαρέσκειά του για τις ιδέες σου. Απλά... δε θα σε αφήσει ποτέ να προοδεύσεις στη ζωή σου... ”

Μέγιστη αλήθεια. Γιατί? Γιατί εδώ λέει τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή ήρωες δεν υπάρχουν, δεν αποτελούν ξεχωριστή πάστα ανθρώπου. Οι ήρωες είναι ένα κατασκεύασμα που φτιάχνουμε με προορισμό ίδια χρήση, γιατί είμαστε κατά βάθος όλοι πρεζάκια και κάνουμε κρα για να βρούμε τη δόση μας. Η οποία δε χρειάζεται να είναι ένα φάρμακο. Ιδέες, θρησκείες κάθε λογής, εθνικά ιδανικά υπήρξαν στην ιστορία της ανθρωπότητας πολύ πιο εθιστικά και επικίνδυνα ναρκωτικά.

Όπως ο πρεζάκιας λατρεύει τη δόση του, έτσι και εμείς λατρεύουμε τους ήρωές μας. Και μόλις τους καταλαλώσουμε με βουλημία, τους πετάμε εκεί που καταλήγει και η χρησιμοποιημένη σύριγγα του ναρκωμανούς – στα σκουπίδια. Και ξανά μανά, ψάχνουμε να βρούμε τη δόση μας από την αρχή. Καννιβαλίζοντας καινούριες ιδέες, άτομα, καταστάσεις. Ήρωες έγιναν όσοι τους έφερε η τύχη (ή η ατυχία τους) στο κατάλληλο μέρος, τη σωστή στιγμή. Τη στιγμή που άστραψαν τα φλας του φωτογράφου, τα φώτα της κοινωνικής αναγνώρισης. Γιατί κάτι πολύ μικρό, όπως μια φωτογραφία, μπορεί να σου κερδίσει ή να σου χάσει όλόκληρο πόλεμο. Επειδή δια(παρα)μορφώνει το λαϊκό συναίσθημα. Αυτό είναι το στόρυ της ταινίας. Σχετικά με την περίφημη φωτογραφία που δείχνει 6 Αμερικάνους στρατιώτες να υψώνουν τη σημαία του έθνους τους, σε ένα υψίπεδο, στο νησί Iwo Jima. Η οποία, μπορεί να μην ήταν στημένη όπως φημολογείται, αλλά παρόλα αυτά ήταν “μούφα”, για άλλους λόγους που μαθαίνουμε εδώ.

Ταινιάρα. Σκάλωμα. Τόσο από εικαστικής όσο και από καλλιτεχνικής άποψης το άτομο σπέρνει. Τα σέβη μου δάσκαλε. 5/5 βαθμολογία και λίγα του βάζω.

Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Munich, Frontiers

Munich

Ταινία δια χειρός Spielberg που να πραγματεύεται τα έργα και τα δεινά Ησραηλιτών πρακτόρων? Κάτι βρωμάει εδώ και συγκεκριμένα μυρίζει από χιλιόμετρα Εβραϊκή προπαγάνδα. Είναι εξάλλου τοις πάσοι γνωστό ότι τόσο ο σκηνοθέτης, όσο και το Hollywood στην πλειοψηφία του, υπακούν στις εντολές Εβραϊκού λόμπυ. Κάπως έτσι προκατειλημμένος πήγα να δω το Munich (ΠΡΟΣΟΧΗ - δεν προφέρεται Μουνίτσ (!!!) αλλά Μιούνικ, δηλαδή Μόναχο, που αποτελεί και τον αντίστοιχο Ελληνικό Υπότιτλο της ταινίας)

Ωστόσο, το paranoid ένστικτό μου ήταν λανθασμένο. Εδώ δεν ωραιοποιούνται καταστάσεις, δεν υπάρχουν ήρωες και καλά παιδιά. Όλοι οι χαρακτήρες της ταινίας είναι βουτηγμένοι στα σκατά και η ψυχές τους είναι μαύρες και τυφλές, αποπροσανατολισμένες από την πλύση εγκεφάλου και τις ιδεολογικές επιταγές ενός ιερού πολέμου που σε τελική ανάλυση δεν οδηγεί πουθενά. Όλες οι πλευρές, και οι Εβραίοι και οι Παλαιστήνιοι έχουν απλά άδικο και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κάνουν την κατάσταση ακόμα πιο σκατά από ότι ήδη είναι.

Θάφτηκε από τους Αμερικανούς και πέρασε αστραπιαία από τους σινεμάδες στο καλάθι των dvd προσφορών. Αναμενόμενο. Σχεδόν προβλεπέ. Αλλά είναι ταινιάρα. Απρόσμενα καλός στο ρόλο του ο Eric Bana. Και ο Spielberg ανέβηκε στα μάτια μου σε επίπεδο μεγάλου δημιουργού.

Frontiers

Δυο κουβέντες φτάνουν για να συνοψίσουν αυτό το ταινιάκι – Ναζί καννίβαλοι!!! Γαλλική περσινή συμμετοχή. Η Ευρώπη δείχνει να εξελίσσεται σε μεγάλη παραγωγό ταινιών τρόμου και σκοτεινής φαντασίας και δεν μπορώ παρά να χαίρομαι για κάτι τέτοιο. Πολύ καλή – αν και σε κάποια σημεία υπερβολικά σκοτεινή – φωτογραφία και καλές ερμηνείες. Βαρβάτο gore για λίγους και μερακλήδες. Ειδικά, το κοριτσάκι που βάλανε να πρωταγωνιστήσει, όσα φράγκα και να του δώσανε για αμοιβή, λίγα ήταν. Δείτε την ταινία και θα καταλάβετε.

Πολύ καλή προσπάθεια. Είμαι ψιλοσίγουρος ότι μόλις το ανακαλύψουν οι Αμερικάνοι θα το γυρίσουνε σε remake στην Αγγλική γλώσσα. Δεν θα παραμιλάς με αυτό το ταινιάκι, ούτε πρόκειται να δεις κάτι που δεν το έχεις ξαναδεί. Αλλά είναι σκάλες καλύτερο από τα αντίστοιχα Αμερικάνικα slasher που βγαίνουν με το κιλό, τύπου Scream, Wrong Turn, Cry_Wolf, Urban Legend, κλπ, κλπ...

Igor, The Pursuit of Happiness

Igor

Πρόκειται για μια νέα συμμετοχή στο χώρο των CGI παιδικών έργων. Δηλαδή είναι παιδικό φτιαγμένο με γραφικά υπολογιστή, περίπου όπως το Madagascar 2 για το οποίο διαβάσατε σε παλιότερο review της kamarieras. Η εταιρία που βάζει την υπογραφή είναι άγνωστη, τουλάχιστον σε μένα, ωστόσο το προϊόν τους συνοδεύεται από ιδιαίτερα υψηλά στάνταρ, τουλάχιστον στον τεχνικό τομέα. Κοινώς, τα γραφικά του είναι τούμπανο και επιπλέον χαρακτηρίζονται από πρωτοτυπία και αρτιστική άποψη.

Όποιος έγραψε το σενάριο για αυτό το ταινιάκι πρέπει να έχει φάει τρελό σκάλωμα με τις αρχαίες κλασικές τερατοταινίες της Universal. Ξέρετε τώρα, Dracula, Frankenstein, The Devil Bat, Curse of the Mummy, Wolf Man και τα σχετικά. Το στόρυ – μια φανταστική χώρα ονόματι Malaria (!!!) έχει σχεδόν καταστραφεί οικονομικά από την παρουσία γιγάντιων σύννεφων που δημιουργούν θεομηνίες και τρομερές καταιγίδες σε μόνιμη βάση. Προκειμένου οι πολίτες της χώρας να γλιτώσουν από την επικείμενη οικονομική κρίση (μπορούμε κάτι τέτοιο να κάνουμε και στην ψαροκώσταινά μας άραγε?) αποφασίζουν να αποθέσουν τις ελπίδες τους στους διαβολικούς παρανοϊκούς επιστήμονες της χώρας, οι οποίοι νυχθημερόν σχεδιάζουν τέρατα και άλλες σατανικές εφευρέσεις και μετά εκβιάζουν για λύτρα όλο τον υπόλοιπο κόσμο (!!!) προκειμένου να μη τις εξαπολύσουν εκεί έξω.

Το φιλμάκι διηγείται τη ζωή του Igor, του καμπούρη βοηθού ενός τέτοιου τρελού επιστήμονα. Βλέπετε, όλοι αυτοι οι παρανοϊκοί εφευρέτες έχουν βοηθούς για τη λάτζα, που όλοι τους είναι παραμορφωμένοι καμπούρηδες, όλοι ονομάζονται Igor, υπακούουν τυφλά τα αφεντικά τους (τα οποία αν δυσαρεστηθούν από αυτούς, τους στέλνουν στην... ανακύκλωση!) και απαγορεύεται με ποινή θανάτου να ασχολούνται με τις εφευρέσεις. Μόνο που ο ήρωάς μας εδώ είναι μια εφευρετική ιδιοφυία που ασκεί το ταλέντο του στα κρυφά, με τη βοήθεια των 2 φίλων και βοηθών του που ο ίδιος έχει κατασκευάσει. Έναν ζοχαδιασμένο αθάνατο λαγό που είναι μόνιμα κατσούφης γιατί έχει... αυτοκτινικές τάσεις και δεν μπορεί να πεθάνει (!!!) και ένα ζωντανό ομιλόντα εγκέφαλο συντηρημένο... μέσα σε μια γυάλα, ο οποίος ωστόσο δεν έχει καθόλου μυαλό στο... μυαλό του (!!!) Όταν το αφεντικό του Igor άξαφνα... αποδημίσει εις κύριον, θα δοθεί η ευκαιρία στο αστέρι του ήρωά μας να λάμψει. Αν μη τι άλλο, το σενάριο σφύζει από πρωτοτυπία και έξυπνες κινηματογραφικές αναφορές – φόρους τιμής σε αντίστοιχα κλασικά έργα του είδους.

Για τα τεχνικά χαρακτηριστικά και την ποιότητα των σχεδίων της ταινίας, τα'παμε. Για το καλό σενάριο επίσης τα'παμε. Αυτό που χαλάει κάπως είναι η εκτέλεση. Η ταινιούλα δείχνει να μη ξέρει τι θέλει να επιτύχει και σε τι είδους κοινό να στοχεύσει. Αφενός είναι αρκετά “ενήλικη” - τουλάχιστον όσον αφορά το σενάριό της - για παιδικό έργο. Γεμάτη κινηματογραφικές αναφορές που αφορούν πολύ παλιότερα έργα, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι οι μικρές ηλικίες δε θα κατανοήσουν τα περισσότερα από τα αστεία και τις καταστάσεις της. Αφετέρου, η δομή της και η περεταίρω ανάπτυξη της ιστορίας ακολουθούν καθαρά νόρμες παιδικής ταινίας, κάτι που θα απωθήσει το πιο όριμο ηλικιακά κοινό. Οπότε, κάπου πάσχει. Μόνο που αυτό το “κάτι” στο οποίο υστερεί δεν μπορείς εύκολα να το περιγράψεις με λόγια αλλά είναι σίγουρο ότι θα το νιώσεις βλέποντάς τη.

Δεν είναι κακό το φιλμάκι. Απεναντίας. Ωστόσο είναι κρίμα, ένα τόσο πρωτότυπο σενάριο να αναλώνεται στα κλισέ και τη μανιέρα ενός κλασικού παιδικού τύπου Disney και να χάνεται λόγω έλλειψης προσανατολισμού και τόλμης από μέρους των συντελεστών της ταινίας. Αν ήταν δομημένο σαν ενήλικη μαύρη κωμωδία (σαν το Nightmare Before Christmas ή σαν το Beetlejuice) θα παραμιλούσαμε. Τώρα, απλώς καταφέρνει να ψυχαγωγήσει για μιάμιση ώρα και τίποτα παραπάνω.

The Pursuit of Happiness

Ο Will Smith υποδύεται ένα φτωχό άνθρωπό που με μοναδικό όπλο το πείσμα, την αποφασιστικότητα και την αγάπη του παιδιού του θα καταφέρει μέσα από άπειρες δυσκολίες να αναδειχθεί σαν ένας εγκέφαλος στον τομέα των οικονομικών. Να πω την πάσα αλήθεια, τον Will Smith δε τον πάω. Πιστεύω ότι η μοναδική άξια λόγου ερμηνεία του ήταν στο Ali, τη βιογραφία του γνωστου πυγμάχου Mohammad Ali που σαν ταινία έτσι και αλλιώς δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερα αξιόλογο. Χώρια που πρωταγωνίστησε στη μεγαλύτερη κινηματογραφική πατάτα των τελευταίων 3 χρόνων – μιλάμε για το I am Legend. Ό,τι και αν ακούσατε ή διαβάσατε είναι ψέμα, γιατί απλά η ταινία αυτή υπερπροβλήθηκε και διαφημίστηκε όσο καμία άλλη λόγω του ότι αποτελεί Χριστιανική προπαγάνδα. Το εργάκι δεν ήταν ΟΥΤΕ για το πέος.

Στο θέμα μας. Στην kamariera δε θα δείτε συχνα reviews κοινωνικών έργων. Νομίζω ότι έχω κάνει σαφές ότι το μπλογκ τούτο ειδικεύεται σε πιο δευτεροκλασάτα “κάφρικα” είδη ταινιών. Εκτός και αν υπάρχει κάτι άλλο εκεί έξω που πραγματικά να αξίζει. Και το The Pursuit of Happiness (Ελλ. Υπότιτλος – Το Κυνήγι της Ευτυχίας) όντως αξίζει. Είναι αληθινή, πρωτότυπη και βγάζει αβίαστα γνήσιο συναίσθημα, χωρίς να το εκβιάζει από μέσα σου με μελούρες και φτηνές συγκινήσεις. Και ο Smith στο ρόλο του λάμπει, όπως και το παιδάκι, το οποίο αποτελεί και βιολογικό τέκνο του πρωταγωνιστή. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πούμε. Εξάλλου, το σενάριο της ταινίας είναι απλό με μοναδικούς χαρακτήρες τους 2 πρωταγωνιστές. Όλοι οι άλλοι υπάρχουν απλά για να δώσουν υπόσταση και αληθοφάνεια στο σύμπαν του έργου. Ωστόσο, η λιτότητα του σεναρίου μας σερβίρεται με τόσο περίτεχνη αρχοντιά που φτάνει και περισσεύει να σε “χορτάσει”

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Όνειρα, part II

Χάσιμο. Είδα, λέει, ότι ήμουνα αποτυχημένος ηθοποιός σε βιντεοταινίες της 10ετίας του '80. Συγκεκριμένα, μου είχε κολλήσει η ρετσινιά του ρόλου του “βλάκα μαθητή” και με βάζανε να παίζω σε όλες ταινίες του είδους. Ερωτιάρικες κωμωδίες, γύρισμα στο βίντεο του ενός απογεύματος. Δουλειά του ποδαριού, όλες τους αποτυχημένες απομιμήσεις του “Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα” Με τίτλους – αριστουργήματα τύπου “Μπορούμε και Κάτω Από τα Θρανία Νο4” ή “Λύκειο Άκρως Κουφό και Απειθάρχητο” Μέχρι τα 40 μου φόραγα κοντά παντελονάκια και κολλητά ριγέ μπλουζάκια (που δεν έκρυβαν τη μπάκα και τα γεροντόπαχά μου) και παρίστανα το βλάκα μαθητή που με το παπάκι προσπαθεί να σταυρώσει γκόμενα.

Όταν το εκμυστηρεύτηκα στον Κοκό, τον έπιασε ημικρανία τον άνθρωπο. Βραχυκύκλωσε. Πήρε 2 Depon για να συνέλθει. Διέγνωσε ότι πάσχω από οξεία '80-ίτιδα. Εγώ τώρα κάθομαι και σας τα λέω όλα αυτά γιατί πιστεύω ότι με θεωρείτε πλέον δικό σας άνθρωπο και μεταξύ κατεργαρέων πρέπει να υπάρχει ειλικρίνεια. Αλλά πείτε μου, έτσι όπως με κόβετε από φάτσα αλλά και από προσωπικότητα. Δε θα μπορούσα να σταθώ τουλάχιστον αξιοπρεπώς στο πλευρό της Βίνας Ασίκη? Σε αυτή την αξέχαστη ντίσκο με τις μπουρμπουλήθρες να χορεύω με την Τέτα Ντούζου και να βλεφαριάζω τις μπουτάρες της μέσα από το γυαλιστερό της καλσόν? Το οποίο φυσικά το φοράει με κορμάκι και ψηλοτάκουνες γόβες. Και ακριβώς έτσι ντυμένη θα έρθει και το επόμενο πρωί να μας κάνει γυμναστική. Θα μας γυρίσει την πλάτη και θα αρχίσει τις επικύψεις. Και θα τρέχουνε τα σάλια τα δικά μου, του Μπίλια και όλων των άλλων παλικαριών. Δεν περιγράφω άλλο. Νομίζω ότι θα κλάψω.

Taken, Madagascar 2

Taken

Φετινή (2009) περιπέτεια με τον Liam Neeson στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτός είναι ένας διαζευγμένος συνταξιούχος κυβερνητικός πράκτορας που περνά την ώρα του κάνοντας δουλειές του ποδαριού και τρέφει παθολογική αγάπη για τη μοναχοκόρη του που ζει με τη μητέρα της. Όταν η μικρή φύγει για ένα ταξιδάκι αναψυχής στο Παρίσι, απάγεται από Αλβανούς μαφιόζους. Τότε ο σούπερ μπαμπάς αποφασίζει να αναλάβει δράση και θα κόψει κώλους. Έλα στον παππού.

Όσο προβλεπέ και κλισαρισμένη αν ακούγεται η υπόθεση (και είναι!) εντούτοις αυτό το φιλμάκι γαμεί και δέρνει. Μοντέρνο, γρήγορο, με μπόλικες χορταστικές σκηνές δράσης και αυθεντικό βρωμόξυλο. Καμιά σχέση με gayλίδικες χορογραφημένες action scenes τύπου Matrix. Ειδικά η φάση με την ανάκριση που κάνει στον αλλοδαπό, είναι κλάσης ανθολογίας. Ο Liam Neeson είναι όλα τα λεφτά στο ρόλο, ειλικρινά δε γινόταν να βρεθεί κάποιος καλύτερος σε αυτή τη θέση.

Πέρα από την καφρίλα, αυτό το ταινιάκι έχει και κάποιες ιδιαίτερα έξυπνες φάσεις. Ο σούπερ μπαμπάς χρησιμοποιεί και το μυαλό του, πέρα από τις γροθιές του για να βρει τα ίχνη του παιδιού του. Προσθέστε το “στη μάπα σου” φινάλε αλλά και μπόλικες έμμεσες αναφορές σε παλιότερα διαμάντια του είδους. Θα σου θυμίσει Charles Bronson και θα γουστάρεις. Τόσο καλή που θα πιστεύεις ότι ήρθε με ντελίβερι από το χρονοντούλαπο της 10ετίας του '70.

Madagascar 2

Η συνέχεια της επιτυχημένης ταινίας κινουμένων σχεδίων της Dreamworks είναι εδώ (αλήθεια, αναλογιστήκατε ποτέ πόσο gay ακούγεται το όνομα Dreamworks? Θα μπορούσε να είναι μπαρ για λουμπίνες. “Χρυσό μου σήμερα γνώρισα έναν απίθανο τύπο στο Dreamworks!!!”) και περιέχει ό,τι θα μπορούσατε να περιμένατε από ένα τυπικό sequel του είδους. Η ίδια δυνατή ομάδα στα τεχνικά credits αλλά και πίσω από τις φωνές των χαρακτήρων. Μια καλή πρόφαση σεναρίου για ένα εκ νέου ξάφρισμα εισητηρίων. Το ίδιο βαρεμένο χιούμορ και ιδιόρρυθμοι πρωταγωνιστές - καρικατούρες.

Δεν είναι κακό. Απεναντίας, είναι διασκεδαστικότατο. Και για τις μικρότερες ηλικίες (αυτό δε το συζητάμε καν) αλλά και για τους μεγαλύτερους. Ωστόσο, έχεις την αίσθηση ότι το φιλμάκι επαναπαύεται στις δάφνες του πρώτου μέρους και δεν τολμά να προχωρήσει την ιστορία του λίγο παρακάτω. Ίσως επειδή οι συντελεστές του γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει παρακάτω. Ότι είχαν να πουν το είπαν στην πρώτη ταινία, εδώ απλά επαναλαμβάνουν τη συνταγή. Η αποστολή εξετελέσθη με επιτυχία. Οι σινεμάδες θα γεμίσουν, τα κουκλάκια της ταινίας θα πουλήσουν αλλά και εσύ θα περάσεις ευχάριστα μιάμιση ώρα από τη ζωή σου.

The Black Cat

Για το ιστορικό του θέματος, η σειρά Masters of Horror χρηματοδοτήθηκε από ένα ιδιωτικό κανάλι της Αμερικανικής τηλεόρασης. Εκεί, τα κανάλια μπαίνουν στη διαδικασία να χρηματοδοτούν παραγωγές οι οποίες μετά προβάλλονται αποκλειστικά σε αυτά για να τραβήξουν ακροατές. Κάποιες από αυτές τις ταινίες βρίσκουν σε βάθος χρόνου το δρόμο τους στα ράφια των dvd. Υπάρχουν πολλές τέτοιες παραγωγές εκεί έξω, κυρίως θρίλερ. Γνωστότερη περίπτωση όλων η εταιρία του Stephen King η οποία έχει αναλάβει αποκλειστικά το έργο της μεταφοράς των ιστοριών του συγγραφέα στην οθόνη. Έργα όπως Langoliers, Storm of the Century οφείλονται στην εταιρία αυτή.

Τέτοια περίπου περίπτωση είναι και τα Masters of Horror. Το Concept ήταν να αναθέσουν σε γνωστούς σκηνοθέτες να φτιάξουν μικρού μήκους ταινίες (μεχρι 1 ώρα) υπό την αίγιδα ενός κοινού φιλμικού genre. Σαν συνταγή πέτυχε, καθώς κατάφερε να εξασφαλίσει την υπογραφή πολλών “θεών” του είδους. Dario Argento, Don Coscarelly, Tob Hooper, Stewart Gordon, John Carpenter και πολλοί άλλοι, εξασφάλισαν την αναγνωρισιμότητα της σειράς και την εμπορική αλλά και καλλιτεχνική της επιτυχία. Κάποια από τα εργάκια που προέκυψαν από αυτή τη διαδικασία είναι μικρά αριστουργήματα, με κορυφαία όλων τα Cigarette Burns του Carpenter και το “Λαβκραφτικό” Dreams at the Witch House του Gordon.

Εξασφάλισε άλλες 2 σεζόν καθώς και το “άνοιγμα” και σε άλλα φιλμικά είδη, ξεκινώντας με την παραγωγή Masters of Science Fiction. Ακόμα και μια Ελληνική αλυσίδα βιντεοκλάμπ μπήκε στο παιχνίδι να πρωωθήσει τη σειρά στην Ελλάδα και έτσι μπορείτε εδώ και περίπου 3 χρόνια να βρείτε τα φιλμάκια των 2 πρώτων σεζόν του Masters of Horror σε dvd. Κάποια από αυτά αξίζουν.

Από τον τελευταίο κύκλο του Masters of Horror ξεχώρισα και προτείνω ανεπιφύλακτα αυτή την ταινιούλα. Μάστοράς της ο θεός Stewart Gordon που μας έχει δώσει ταινίες – έπη. Dreams at the Witch House, Dagon, The Outsider, From Beyond, Necronomicon, την τριλογία Re-Animator και άλλα αριστουργήματα, ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η κουλτούρα των b-movie σαβουροταινιών. Δεν έχω να πω και πολλά για την υπόθεση, εκτός από το ότι αποτελεί αρκετά πιστή μεταφορά της κλασικής ομώνυμης ιστορίας του Edgar Allan Poe. Πρωταγωνιστεί – και πάλι – ο αγαπημένος του ηθοποιός Jeffrey Combs. Όσοι από εσάς γνωρίζουν την ιστορία, ξέρουν ότι αυτό δεν είναι θρίλερ με την αυστηρή έννοια του όρου. Οστόσο είναι μια πανέμορφα ενορχηστρωμένη σκοτεινή μυθωδία με εκπληκτική ατμόσφαιρα, φωτογραφία και ερμηνείες. Χωρίς πειραματισμούς και b-movie-ίστικα στοιχεία, εδώ ο δημιουργός εκτελεί ακριβώς στο στόχο τον οποίο κλήθηκε να επιτεύξει. Τη σωστή μεταφορά της κλασικής ιστορίας. Και το καταφέρνει με πίστη, αγάπη και σεβασμό στο πρωτότυπο. Σωστός, καλοκουρδισμένος και ακριβής σαν Ελβετικό ρολόι. Άξιος.

Musallat

Μετά το Japanese horror, το Thai horror (με τελευταίο αξιόλογο δείγμα του το The House, βλ. Παλιότερο review στην Καμαριέρα) ήρθε με ρεύμα να εδραιωθεί στη συνείδηση και τις προτιμήσεις μας το Turkish Horror! Ναι, σωστά διαβάζετε. Συνήθως οι λέξεις Τουρκικός & Κινηματογράφος, όταν χρησιμοποιούνται μαζί, προκαλούν άπειρο γέλιο. Αρκεί να δείτε κάποια από τα άπειρα βιντεάκια σχετικά με το θέμα που υπάρχουν στο YouTube για να καταλάβετε τι εννοώ.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αρκετά σοβαρή και επαγγελματική δουλειά, παρά το περιορισμένο της budget. Δε θα μιλήσω για την υπόθεση, αφενός γιατί είναι υπερβολικά περίεργη και αντισυμβατική για να την “χωρέσεις” σε μια περίληψη έτσι απλά, αφετέρου για να αποφύγω τα spoilers. Θα πω μόνο ότι Musallat θα πει “Haunted” ελληνιστί σημαίνει στοιχειωμένος.

Η απαισιόδοξη, ζοφερή διάθεση και η σκοτεινή φωτογραφία συνθέτουν μια εντυπωσιακά υποβλητική ατμόσφαιρα. Καταφέρνει να σε ψαρώσει μόνο με τη διήγησή του, δίχως να χρησιμοποιεί αίματα, άντερα και τα σχετικά “βοηθήματα” Το σενάριο είναι αρκετά πρωτότυπο, δυνατό, αλλά και δυσκολοχώνευτο. Σε κάποια σημεία, ειδικά προς το τέλος του έργου γίνεται δυσνόητο, μάλλον επειδή προϋποθέτει τη γνώση έστω σε επιφανειακό επίπεδο της Ανατολίτικης αποκρυφιστικής παράδοσης, που απέχει αρκετά από τη Δυτική στην οποία είμαστε μαθημένοι.

Ρεζουμέ – αξιολογότατη προσπάθεια. Αν είχαν φροντίσει να κάνουν το σενάριο λίγο πιο “φιλικό” στο θεατή, είχαν αποφευχθεί κάποια στιγμιότυπα που θυμίζουν υπερβολικά Γιαπωνέζικα θρίλερ και είχε δωθεί λίγο περισσότερη προσοχή στα ειδικά εφφέ, θα παραμιλούσαμε. Ωστόσο, για πρώτη προσπάθεια μιας χώρας που είχε μέχρι τώρα μηδαμινή συμμετοχή σε ταινίες σκοτεινής φαντασίας, είναι εξαιρετικά επιτυχημένο. Έντυπωσίασε όπου προβλήθηκε και σεργιάνησε σε πολλά φεστιβάλ ταινιών παγκοσμίως. Να δω πότε εμείς θα ξυπνήσουμε από την τηλεοπτική μας χαζομάρα και θα εκμεταλλευτούμε το θησαυρό που προσφέρει η μυθολογία μας προκειμένου να φτιάξουμε αληθινά θρίλερ που να κόβουν κώλους. Μόνο ο Μαστοράκης προσπάθησε να κάνει κάτι αντίστοιχο τη 10ετία του '70 με το “The Wind” που το γύρισε στα Μετέωρα. Αλλά ένας κούκος ποτέ δεν έφερε την Άνοιξη.

Screamers – The Hunting

Η έλλειψη καλών σεναρίων πολλάκις υποχρέωσε τους παραγωγούς να καταφύγουν σε ιδέες του παρελθόντος για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του κοινού. Πόσες φορές είδαμε παρόμοιο σκηνικό, ειδικά τα τελευταία 3 χρόνια? Προσωπικά αυτό δε με βρίσκει αντίθετο, σίγουρα πάντως το προτιμώ από το να παρακολουθώ την κάθε βλακεία που μπορεί να βγάλει κανείς από το κεφάλι του προκειμένου να πρωτοτυπήσει και να τραβήξει την προσοχή και τις εντυπώσεις του κόσμου. Εξάλλου χάρη σε αυτή την τακτική είδαμε αρκετές καλές ταινίες, με χαρακτήρες και concept που αγαπήσαμε στα νιάτα μας.

Τα παραδείγματα πολλά. Rocky VI, Rambo IV, Indiana Jones IV, Freddy VS Jason, Hellraiser VI & VII (το όγδοο μέρος της σειράς δε βλεπόταν) TMNT και τόσα άλλα. Σε αυτό το μήκος κύματος κινείται και αυτό εδώ το ταινιάκι. Screamers λέγονται κάτι δολοφονικά ρομπότ, εξοπλισμένα με κάθε λογής λεπίδες, ιδιαίτερα ευέλικτα και διψασμένα για ανθρώπινο αίμα. Προγραμματισμένα να σκοτώνουν, φτιάχτηκαν από τους επιστήμονες του μέλλοντος σαν όπλο. Σύντομα στράφηκαν ενάντια των δημιουργών τους και προκάλεσαν το μακέλεμα κάθε ζωής σε ένα ολόκληρο πλανήτη.

Το αυθεντικό Screamers ντεμπουτάρησε το 1986, χαλαρά βασισμένο στη νουβέλα “Second Variety” του Phillip Dick. Ήταν μια low budget επιστημονικής φαντασίας b-movie που ωστόσο ήταν καλλιτεχνικώς άρτια και απέκτησε το δικό της περιορισμένο αλλά φανατικό κοινό. Ακολούθησαν 2 sequel που δεν ήταν και ό,τι καλύτερο και μετά... σιγή. Το νέο αυτό εργάκι δεν προσπαθεί να κρύψει τις b-movie ρίζες του, ούτε το περιορισμένο budget του. Ωστόσο, αυτό του προσθέτει με ανεξήγητο τρόπο μια επιπλέον γοητεία. Σενάριο – οι επικοινωνίες με τον πλανήτη όπου έγινε το outbreak με τα Screamers έχουν πάψει εδώ και χρόνια. Όμως, ένα S.O.S. Σήμα που προφανώς υποδηλώνει την ύπαρξη επιζώντων στον υποτιθέμενα έρημο πλανήτη, γίνεται η αφορμή για τη σύσταση μιας επίλεκτης ομάδας διάσωσης που στέλνεται για να ερευνήσει το φαινόμενο. Ώστόσο δεν έχουν όλα τα μέλη της ομάδας τα ίδια κίνητρα και τα δολοφονικά μεταλλαγμένα ρομποτάκια έχουν πολλούς κρυμμένους άσσους στο μανίκι...

Καλό σενάριο που μπορεί να μην είναι ό,τι πιο πρωτότυπο, αλλά τη δουλειά του την κάνει με το παραπάνω. Οι ερμηνείες κινούνται σε ικανοποιητικά (για ταινία του είδους) επίπεδα. Οι σκηνές δράσεις μέτριες, αλλά οι πολλές και ζουμερές splatter φάσεις αναπληρώνουν το κενό. Ωραίες ανατροπές και guest από τον Lance Henricksen. Το άτομο απλά πρέπει να του επιβληθεί να παίζει σε κάθε ταινία επιστημονικής φαντασίας που υπάρχει εκεί έξω. Αλλά έχει πλέον κακογεράσει. Δεν πειράζει. Είναι παλικάρι από τα λίγα. Το νέο Screamers είναι ένα σχεδόν υποδειγματικά καλό δευτεροκλασάτο sci-fi flick. Όσοι παίζουν Warhammer 40K, είτε το rpg, είτε το miniature game, θα την καταβρούν. Το ίδιο και όσοι από εσάς γουστάρουν ταινίες του είδους. Εντάξει, δεν είναι Alien, αλλά από το τελευταίο ξενέρωτο AVP2 καλύτερο είναι. Αν σας άρεσε το Doomsday ή το The Mutant Chronicles (δείτε τα ριβιού σε παλιότερα post της Καμαριέρας) θα σας αρέσει και αυτό.

Hannibal Rising, TMNT, Afro Samurai – Resurrection

Hannibal Rising

Ο Thomas Harris προφανώς αποφάσισε ότι δεν έβγαλε αρκετά φράγκα από τον Hannibal Lecter και αποφασίζει να βγάλει και από τη μύγα ξύγκι σε αυτό εδώ το φιλμάκι που απλά γκρεμίζει όσα έχτισε και απομυθοποιεί όλο το μέχρι τώρα έργο του. Θα μαθαίνουμε τι ήταν αυτό που “έφτιαξε” το φαινόμενο Hannibal. Καλέ, τελικά οι Γερμανοί φταίνε για όλα!

Παγκόσμια αποτυχία το ομώνυμο βιβλίο, αντικείμενο χλεύης και θαψίματος αυτό το ταινιάκι. Δικαίως. Τίποτα δε στέκει εδώ, τίποτα δε συνάδει με τη λογική. Το σενάριο είναι τόσο εξωπραγματικό που πραγματικά δεν πιστεύεις τα όσα διαδραματίζονται στην οθόνη σου. Ο Hannibal εν μέσω β' παγκοσμίου πολέμου τα φτιάχνει με μια... Κινέζα (!) η οποία παρεπιπτόντως είναι και... θεία του (!!) η οποία τον μυεί στην τέχνη του έρωτα και των σαμουράι (!!!) Μετά πηδάει με μια μοτοσυκλέτα πάνω σε ένα πλοίο ενώ αυτό ήδη ταξιδεύει και σκοτώνει κάτι κακούς. Τα χαλάει και με την Κινέζα. Μάλιστα.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Γκασπάρ Ουγιέλ, το παλικάρι που προσπαθεί να υποδυθεί το Hannibal. Δεν κατορθώνει ούτε καν να σε πείσει ότι ΔΕΝ είναι gay. Το μόνο που αξίζει σε αυτή την ταινία είναι η ατμοσφαιρική φωτογραφία της, αλλά αν θέλατε να δείτε καλή φωτογραφία, θα πηγαίνατε σε μια έκθεση του Μπαλάφα που είναι και τσάμπα, έτσι δεν είναι?

TMNT

Ναι, καλά το ψιλιάστηκες. Για τα χελωνονιντζάκια μιλάμε! Η εποχή των παιδικών ταινιών, των αποκριάτικων κουστουμιών και των guest του Vanilla Ice (είντα να απέγινε και αυτό το παλικάρι?) ανήκουν πλέον στο χρονοντούλαπο της 10ετίας του '90. Το νέο φιλμάκι είναι μια τελευταίας τεχνολογίας CGI (δηλαδή με γραφικά υπολογιστή) περιπέτεια που τα σπάει.

Περνάνε κρίση τα χελωνονιντζάκια. Ο δάσκαλός τους έχρισε τελικά αρχηγό της ομάδας τον Leonardo (αυτόν με τα 2 σπαθιά) και τον έστειλε σε μια ζούγκλα για να εκπαιδευτεί μόνος. Στο μεταξύ πίσω στη Νέα Υόρκη, οι άλλοι μαντράχαλοι έχουν βαρέσει διάλυση. Ο Donatello (ο κομπιουτεράς της παρέας) δουλεύει σε hotline για άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τον υπολογιστή τους. Ο Michaelangelo (αυτός με τα Nunchacks) έγινε επαγγελματίας κωλοβαρετζής. Τέλος, ο Raphael παλεύει ακόμα με τα ψυχοτραυματικά του και βγαίνει τα βράδια τους δρόμους μόνος, παίρνοντας το νόμο στα χέρια του vigilante στυλ. Η April αρραβωνιάστηκε και συζεί με τον Casey (αυτόν με τη μάσκα του hockey) και ο μεγαλύτερος εχθρός τους, ο Shredder βλέπει τα ραδίκια ανάποδα.

Όμως σύντομα νέοι μπελάδες έρχονται στην πόλη, ένα ξεθαμμένο αρχαίο κακό, η αναβίωση της Foot Clan (η ninja συμμορία του Shredder) υπό νέα αρχηγία (μια απίστευτη ninja famme fatale) Μόνη λύση είναι η άρων άρων επιστροφή του Leonardo και η ανασύσταση της ομάδας των 4 έφηβων μεταλλαγμένων νίντζα χελωνών. Ωστόσο, δε στερείται προβλημάτων γιατί η ομάδα είναι πλέον ντεφορμέ, μάλλον θέλει αλλοδαπό προπονητή.

Με ωραία γραφικά, ενδιαφέρον και δυνατό σενάριο, ανατροπές και χορταστικές σκηνές δράσης, δεν μπορούσε υπήρχε καλύτερα εκτελεσμένο πλάνο για την επιστροφή του πρώην δημοφιλούς franchise. Τα μικρά θα το απολαύσουν, αλλά και οι μεγαλύτεροι από εμάς που το βλέπαμε στα νιάτα μας εκείνα τα υπέροχα πρωινά του Σαββατοκύριακου, θα γουστάρουμε. Άξια τα παλικάρια.

Afro Samurai – Resurrection

Επιστροφή για τον έγχρωμο καταθλιπτικό samurai. Αναμενόμενη. Η πρώτη ταινία (προβλήθηκε σπασμένη σε 5 μίνι επεισόδια) τα έσπαγε. Ξεχώρισε για την καλή μουσική της (από τον hip hopper RZA) το εξαιρετικό σχέδιο και την αισθητική της και το παράδοξο στυλ της. Πάντρεμα Ιαπωνικού Samurai πολιτισμού και σύγχρονης hip hop κουλτούρας. Μοντέρνας υπερτεχνολογίας και κλασικού medieval σκηνικού. Και πάνω απ'όλα το απίστευτο σενάριο, απλό όσο πρέπει, κράταγε το μυαλό σου στην πρίζα μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους. Σε όσους δεν το έχουν δει και τους ενδιαφέρουν έστω και λίγο τα κινούμενα σχέδια για ενηλίκους, το συνηστώ ανεπιφύλακτα.

Η ίδια επιτυχημένη ομάδα επιστρέφει για να επαναλάβει την επιτυχία. Τεχνικά, το καταφέρνει. Το σχέδιο, η προοπτική, η μουσική βρίσκονται στα ίδια πολύ υψηλά στάνταρ. Ωστόσο, νιώθεις ότι αυτό που είχε να πει το franchise, το είπε με την πρώτη ταινία και εδώ απλά παρακολουθείς μια καλής ποιότητας αρπαχτή. Το σενάριο είναι η μεγαλύτερή του αδυναμία - πολύπλοκο, χωρίς χαρακτήρα. Αλλού πατάει και αλλού βρίσκεται. Σου δίνεται η αίσθηση ότι μέχρι να ολοκληρωθεί η ταινία, οι σεναριογράφοι δεν ήταν ακόμα σίγουροι για το τι θα κάνουν με την ιστορία που είχαν στα χέρια τους. Οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται λίγο, σχεδόν καθόλου. Ακόμα και ο ανυπέρβλητα cool χαρακτήρας του Afro, εδώ απλώς κάνει ότι περιμένεις να κάνει, διεκπεπαιρεώνοντας την παρουσία του στην οθόνη σου, αλλά μέχρι εκεί.
Σε τελική ανάλυση, το Afro Samurai – Resurrection είναι ένα αξιοπρεπές sequel που απλά κατορθώνει να συντηρήσει το μύθο της πρώτης ταινίας, χωρίς να καταφέρνει να ξεφύγει από τη σκιά της ή να μας παρουσιάσει κάτι πρωτότυπο.

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Κάψε Εγκέφαλο σε 3 Βήματα


Η diethnis kamariera υποβάλει στη δοκιμασία του χρόνου, για τα μάτια σας μόνο, τρια cult αριστουργήματα του καιρού τους. Αναλύουμε, δοκιμάζουμε και μετράμε το πόσο αυτά τα εργάκια φτούρησαν με τα χρόνια. Φορτώστε το ναργιλέ με τον αγαπημένο σας καπνό, βγάλτε τα ξύδια από το ντουλάπι και διώξτε τις γυναίκες από το σπίτι. Ήρθε η ώρα της cult καφροπροβολής. Δείτε αυτό το άρθρο και σαν ένα γρήγορο, αλλά καθόλου πρόχειρο οδηγό για το πώς να εξολοθρεύσετε όσο το δυνατόν περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα σε μόλις δυόμιση ώρες.

Βήμα Ι - Mondo Weirdo – A Trip to Paranoia Paradise
Διάρκεια – 55 λεπτά και πολλά του είναι
Η εισαγωγή από μόνη της είναι υπερπαραγωγή – μια μαύρη οθόνη. Μια βραχνή φωνή αφηγείται σε σπασμένα Αγγλικά το στόρυ – μια 15χρονη κοπέλα πάει σε μια συναυλία και εκεί βλέπει δυο κοπέλες να λεσβιάζουν. Για κάποιον άγνωστο λόγο, τρώει τόσο κόλλημα και πολιτισμικό σοκ, που κυριολεκτικά βαράει μπυέλα. Επί πόσες ημέρες δε μπορεί να φάει, να κοιμηθεί, να επικοινωνήσει σε λογικό πλαίσιο με τον κόσμο γύρω της. Όταν τα πράγματα δείχνουν να έχουν φτάσει στο απροχώρητο και η επιστήμη έχει σηκώσει τα πόδια ψηλά, επέρχεται το θαύμα. Η κοπέλα πάει σε μια άλλη συναυλία και εκεί ξανασυναντά το lesbo ζευγάρι. Αποφασίζει να κάνει έρωτα μαζί τους και από τότε και ύστερα της περνάνε τα ψυχοτραυματικά της, η ακμή και οι αιμορροϊδες της. Μάλιστα. Εγώ δηλαδή που τόσα χρόνια σέρνομαι σε συναυλίες γιατί πέφτω μόνο πάνω σε μπάκουρους και στον Καλαγκιά?

Στην ταινία ΔΕΝ θα δείτε όλα τα παραπάνω. Αυτό που διαδραματίζεται στην οθόνη σου είναι η οπτικοποίηση σε φιλμ των όσων συναίβεναν στο μυαλό της κοπέλας, όσο είχε πάθε τον ψυχολογικό ντουβρουτζά. Από όλα τα καλά έχει ο μπαξές. Ομοφυλοφυλικό σεξ (αντρικό και γυναικείο) Κανονικό σεξ. Σεξ do it your self. Στοματικό σεξ. Σεξ με παρτούζες, με αίματα, με εμετό. Κάπου σκάει μύτη στο άκυρο η Elizabeth Bathory, κάτι ξυράφια και μια κομμένη μαλαπέρδα.

Όλα αυτά σερβίρονται σε μια ασπρόμαυρη ταινία με κόκκους, σχεδόν βουβή (εκτός από την εισαγωγή και κάτι ακατάληπτα Γαλλικά που ακούγονται πριν από ένα παρτούζωμα) παράξενη μουσική που παίζει ασταμάτητα σε ΟΛΗ τη διάρκεια της ταινίας και σου σφυροκοπάει τα μηνίγγκια. Προκάλεσε αίσθηση την εποχή που παίχττηκε (1989) και θεωρείται ασύλληπτο cult αριστούργημα.

Ετημυγορία – ίσως για την εποχή της να ήταν όντως προχώ. Όμως σήμερα, ακόμα και οι πιο “ακραίες” σκηνές της δεν προκαλούν τόσο, κάθε μέρα βλέπουμε και ακούμε χειρότερα στις ειδήσεις. Χώρια που πλέον αξύροστο θάμνο δε συναντάς ούτε σε hardcore συντρόφισσα του ΚΚΕ, πόσο μάλλον σε σαδομαζοβιτσιόζα dominatrix.

http://rapidshare.com/files/121103644/MW_www.surrealmoviez.info.part1.rar
http://rapidshare.com/files/121099409/MW_www.surrealmoviez.info.part2.rar
http://rapidshare.com/files/121093681/MW_www.surrealmoviez.info.part3.rar
http://rapidshare.com/files/121084502/MW_www.surrealmoviez.info.part4.rar
http://rapidshare.com/files/121077758/MW_www.surrealmoviez.info.part5.rar
http://rapidshare.com/files/121067962/MW_www.surrealmoviez.info.part6.rar
http://rapidshare.com/files/121043693/MW_www.surrealmoviez.info.part7.rar
http://rapidshare.com/files/121041234/MW_www.surrealmoviez.info.part8.rar

Βήμα ΙΙ - Bad Karma
Διάρκεια – 35 λεπτά
Ό,τι και να πεις για αυτό το αριστούργημα είναι λίγο. Μεταφερόμαστε σε ένα barbeque party ενός Αμερικανού κάγκουρα και των φίλων του. Χτυπάει το κουδούνι, ανοίγει η μάνα του και βλέπει 2 Ινδουιστές κομπλέ, με ξυρισμένη καράφλα, περίεργα κοτσιδάκια και πλαστική παντόφλα. Μοιράζουν φυλλάδια. Όταν η άμοιρη μάνα αρνείται να πάρει φυλλάδιο, αυτοί (οι Ινδουιστές) μεταμορφώνονται σε απαίσια μεταλλαγμένα εξωγήινο – ζομπο – τέρατο - something και τους τρώνε όλους!!!

Μαθαίνουμε ότι θέλουν να θυσιάσουν αθώες ψυχές για να αναστήσουν το Θεό τους. Που μοιάζει με τεράστιος πράσινος pacman. Στο τέλος πλακώνουν από το πουθενά κάτι βλάχοι (!!!) με machine guns και περίστροφα. Ποιοί βλάχοι? Καλέ οι ίδιοι που σκότωσαν τα τέρατα 100 χρόνια πριν (!!!) που είχαν προσπαθήσει να εφαρμόσουν ξανά το ίδιο σχέδιο.

Πανικός στο ίσιωμα. Με κομμένα μέλη, αποκριάτικες μάσκες, πυροτεχνήματα, στρακαστρούκες, δερμάτινα S&M αξεσουάρ. Αδερφές και παλικάρια έγιναν μαλλιά κουβάρια. Καθαρά ερασιτεχνική – φοιτητική προσπάθεια (στα credits τέλους μαθαίνουμε ότι αποτελεί την εργασία κάποιων εκ των φυντανίων που παίζουν εκεί μέσα, για τη σχολή τους) Όμως το κέφι και το μεράκι της δε θα το βρεις ούτε σε 10 υπερπαραγωγές μαζεμένες. Εδώ και κάμποσο καιρό συζητιέται να το κάνουνε remake. Δεν περιγράφω άλλο.

http://rapidshare.com/files/122347133/bad_karma_by_jasonx.part1.rar
http://rapidshare.com/files/122353401/bad_karma_by_jasonx.part2.rar
http://rapidshare.com/files/122359638/bad_karma_by_jasonx.part3.rar
http://rapidshare.com/files/122361291/bad_karma_by_jasonx.part4.rar
Password: fandagos

Βήμα ΙΙΙ - Tetsuo – The Iron Man
Διάρκεια – κάτι λιγότερο από μια ώρα
Γάμησέ τα. Ο Tetsuo έχει πρόβλημα. Μεταμορφώνεται σταδιακά και παρά τη θέλησή του σε μηχανικό άνθρωπο. Στο άκυρο, καλώδια φυτρώνουν από το πρόσωπό του, γρανάζια από την κοιλιά του, βίδες, σωλήνες και κάθε λογής εξαρτήματα από τα χέρια και τα πόδια του. Η μαλαπέρδα του μετατρέπεται σε τρυπάνι με λεπίδες και λιανίζει τη γυναίκα του. Σύρματα βγαίνουν από τα μαλλιά του, χαρακώνουν το δέρμα του. Η “μηχανοποίησή” του απλώνεται χαοτικά, άναρχα, σαν καρκίνος στο σώμα του.

Υπονοείται ότι βρίσκεται σε κάποιου είδους διαμάχη με έναν δεύτερο εαυτό, μια τρέλα που έχει τη μορφή ενός μικροσκοπικού ανθρώπου που βρίσκεται φυλακισμένος σε μια φυλακή από παλιοσίδερα, μέσα στο κεφάλι του. Ο συμβολισμός είναι δικός σας, για να τον ερμηνεύσετε όπως αγαπάτε. Αυτός ο δεύτερος άνθρωπος είναι που προκαλεί τη μετατροπή σε μηχάνημα και ο κακομοίρης ο Tetsuo προσπαθεί να τον καταπνίξει, να τον κάνει να σωπάσει. Αλλά μάταια. Στο τέλος βγαίνει στην επιφάνεια, αποκτά δικό του σώμα και συγκρούονται με τον ήρωά μας. Επακολουθεί ο χαμός. Το τέλος της σύγκρουσης και της ταινίας τους βρίσκει ενωμένους μαζί, σε μια μάζα από μηχανισμούς, μεταμορφώνονται σε ένα τεράστιο, παράλογο ρομποτικό τέρας με ερπύστριες (!!!) και δυο κεφάλια. Αυτό του Tetsuo & αυτό του άλλου. Κατανοούν ότι δε γίνεται να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον, γιατί ήταν εξ αρχής το ίδιο πρόσωπο. Συμφιλιώνονται και αποφασίζουν να βγουν εκεί έξω, να μεταδώσουν την αρρώστια τους, να καταστρέψουν τον κόσμο, γιατί “θα έχει πλάκα”

Θέατρο του παραλόγου. Ασπρόμαυρο, σχεδόν βουβό. Θυμίζει περισσότερο manga, παρά κανονικό φιλμ. Με το που προβλήθηκε λατρεύτηκε, μισήθηκε, θρονιάστηκε σαν avant – garde masterpiece. Κυκλοφορεί και το έγχρωμο remake του από τον ίδιο σκηνοθέτη, Tetsuo II – Body Hammer. Ή θα το αγαπήσεις, ή θα το σιχαθείς. Εδώ δεν υπάρχει μέση λύση, δεν υπάρχει ολίγον έγκυος. Πάντως ότι και αν κάνεις, μη το δεις με τη γυναίκα σου. Θα σε χωρίσει. Και πολύ καλά θα σου κάνει, τέτοιος μαλάκας που είσαι.

The Midnight Meat Train

Και γαμώ τους τίτλους. Όταν πρωτοδιάβασα το ομώνυμο διήγημα του Clive Barker, μου έφυγε ο σκάτος. Για εγκυκλοπαιδικούς λόγους παραθέτω ότι το διήγημα αυτό βρίσκεται στα περιβόητα “Βιβλία του Αίματος” και άμα επικαλείσαι ότι διαβάζεις horror λογοτεχνία και δεν τα έχεις ακόμα τσεκάρει, είσαι gay. Κλείσε το κομπούτερ και τραβα αγόρασέ τα και τα 6 και διάβασέ τα. Τώρα.

Συνεχίζω. Το ταινιάκι αυτό το περίμενα μήνες, από τότε που ανακοινώθηκε. Βέβαια, οι περισσότερες φιλμικές adaptations ιστοριών του Clive Barker δεν είναι και ό,τι καλύτερο, αλλά δε βλάπτει να ελπίζεις, έτσι? Εισαγωγή – το λογότυπο των Lion's Gate και Lakeshore Entertainment συνήθως αποτελεί καλό αιωνό για ό,τι επακολουθεί και είναι πάντα ευπρόσδεκτο στην οθόνη μου. Ένας τυπάκος πετάγεται από το κάθισμά του. Τον είχε πάρει ο ύπνος ενώ είχε πάρει το τελευταίο μετρό για τον προορισμό του. Κάτι δεν πάει καλά όμως. Απροσδιόριστοι ήχοι ακούγονται στο διπλανό βαγόνι. Σηκώνεται για να δει καλύτερα, κάνε μερικά βήματα... και πέφτει. Γλιστράει σε ένα σκουρόχρωμο γυαλιστερό κολλώδες υγρό. Είναι αίμα. Περνάει στο διπλανό βαγόνι. Παθαίνει σοκ. Κάποιος το έχει μετατρέψει σε κανονικό σφαγείο. Μόνο που αντί για ζώα, έχει κρεμάσει ανθρώπους. Γυμνούς, σφαγμένους, περασμένους σε τσιγγέλια, κρέμονται από το ταβάνι του βαγονιού. Η απέναντι πόρτα ανοίγει...

Δε θα πω περισσότερα για την υπόθεση για να αποφύγω τα spoilers. Η κεντρική ιστορία του διηγήματος διατηρείται, αλλά γύρω της έχει χτιστεί και αρκετό εξτρά υλικό από τους σεναριογράφους. Λογικό και αναμενόμενο, καθώς αν χρησιμοποιούσαν σαν υλικό μόνο όσα γράφει το βιβλίο, η ταινία δε θα κρατούσε πάνω από 20 λεπτά. Πράγμα όμως που είναι και δίκοπο μαχαίρι. Τα εξτρά κομμάτια σεναρίου είναι καλογραμμένα και βοηθούν στην καλύτερη κατανόηση της ιστορίας από τους “αμύητους” Ωστόσο, κάποιες “τρύπες” και λογικά κενά δυστυχώς δεν αποφεύγονται. Επιπλέον, δε μπορείς παρά να νιώσεις ότι το πρόσθετο μπλα μπλα λίγο “αραιώνει” τη δύναμη και την αυθεντικότητα του πρωτοτύπου, λίγο απομυθοποιεί την ιστορία του.

Είναι σπουδαίο να βλέπεις στο ρόλο του “χασάπη” Mahogany τον Vinnie Jones. Αυτό το παλικάρι με μια του στραβή ματιά και μόνο είναι ικανό να σε στείλει αδιάβαστο στο φαρμακείο να αγοράζεις pampers. Ωστόσο μας είχαν “τάξει” τον θεό Doug Bradley (τον Pinhead από τις ταινίες Hellraiser) για το ρόλο του κακού και η απουσία του μου κακοφάνηκε λίγο. Πάντως η performance του εδώ κρίνεται ικανοποιητικότατη, καθώς και όλων των άλλων συντελεστών της ταινίας. Η σκηνοθεσία, χωρίς να ανακαλύπτει τον τροχό ή να φέρνει καινούρια δεδομένα, είναι ωστόσο επαρκέστατη για να δώσει πνοή ζωής σε αυτό το κατά βάση Slasher flick. Το ίδιο ισχύει και για τη φωτογραφία.

Η μεγαλύτερη αδυναμία αυτής της ταινίας είναι ότι προέρχεται από μια εξαιρετικά δυνατή ιστορία τρόμου. Η σύγκριση με το πρωτότυπο είναι αναπόφευκτη, αλλά και αδικεί κατάφορα την ταινία. Ένα επιπλέον μελανό σημείο είναι το “πειραγμένο” φινάλε. Στο βιβλίο έσπερνε. Εδώ έχει υποστεί μια διακριτική αλλαγή – σε πολλούς από εσάς θα φανεί περισσότερο σαν αισθητική παρέμβαση, παρά σαν ουσιαστική στροφή στο σενάριο. Ωστόσο αυτή η μικρή λεπτομέρεια κάνει την ταινία να απομακρύνεται τελείως από το πνεύμα του αυθεντικού, τουλάχιστον για όσους το έχουν διαβάσει και εκτιμήσει.

Ρεζουμέ – Προσωπικά θα προτιμούσα το The Midnight Meat Train να ήταν μια ταινία μικρού μήκους που να ακολουθεί πιστά το διήγημα και να απαρτίζει με άλλες 2 – 3 μια συλλογή σύντομων adaptations ιστοριών του Clive Barker, ό,τι ήταν δηλαδή η συλλογή comics, Taping The Vein, αλλά σε φιλμικό format. Nομίζω ότι σε τελική ανάλυση θα απολαύσεις πολύ καλύτερα την ταινία αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο. Παρόλα αυτά, ακόμα και αν το έχεις, θα ήταν αδικία να τη συγκρίνεις με αυτό. Είναι ένα πολύ καλογυρισμένο, μοντέρνο slasher που απευθύνεται στη γενιά των SAW και όχι μόνο. Περιέχει βαρβάτο gore, είναι προσεγμένο, ατμοσφαιρικό και γκαζωμένο συνάμα.

Είδος Ταινίας – Μοβόρικο
Εναλλακτικός Τίτλος – Το Κρέας το Καλό, Είναι Κάτω απ'τον Αφαλό
Πότε? - 2008
Πόσο? - 105 περίπου λεπτά
Μάστορας - Ryûhei Kitamura
Παίχτες - Bradley Cooper, Leslie Bibb, Brooke Shields, Vinnie Jones,
Ted Raimi
Βαθμολογία – αν έχεις διαβάσει το βιβλίο 3,5 / 5.Αν όχι, 4 / 5

The Convent

Εισαγωγή – Μαύρα μεσάνυχτα. Σε ένα μοναστήρι γίνεται μια απροσδιορίστου είδους λειτουργία. Κομπλέ με παπά και καλόγριες. Μια κοπέλα που φοράει μαύρα γυαλιά (τώρα το τι βλέπει νυχτιάτικα με τα γυαλιά ηλίου είναι αλλονού παπά ευαγγέλιο...) μπουκάρει μέσα. Τα αυτιά σου εν τω μεταξύ τα χαϊδεύει ένα χαϊδοκώλικο τραγουδάκι τύπου 60's. Η γκόμενα βγάζει ένα shotgun, τους καθαρίζει όλους έναν έναν και τους κάνει το μοναστήρι καμπριολέ. Τίτλοι αρχής.

30 χρόνια μετά. Μια παρέα χαζών εφήβων σαν και αυτούς που βλέπεις σε όλα τα slasher εργάκια τύπου scream, αποφασίζει να περάσει τη νύχτα στο μοναστήρι. Για σεξ, κωλοβάρεμα, μπάφους και για το urban legend. Βλέπεις το μοναστήρι – που από εκείνη την αποφράδα μέρα και μετά, το μοναστήρι θεωρείται στοιχειωμένο. Τα πνεύματα των καλογριών πλανώνται στο χώρο και ζητάνε εκδίκηση.

Μετά γίνεται της Πόπης. Οι πύλες της κόλασης ανοίγουν και ξεμπουκάρουν φωσφορίζουσες δαιμονικές καλόγριες, ντεμέκ και original antichrists, gay σατανιστές και το λουρί της μάνας. Ένα μόνο άτομο μπορεί να βοηθήσει. Είναι μια τρελοπενηντάρα που ζει σαν ερημήτης και ταϊζει μολύβι στους κώλους όσων μπουν στο χώρο της. Φοράει ακόμα μαύρα γυαλιά και εξακολουθεί να είναι οπλόκαβλη. Τύφλα να'χει ο Terminator.

Πώς να περιγράψεις αυτό το αριστούργημα? Evil Dead clone φτιαγμένο σύμφωνα με την παράδοση των παλιών πατροπαράδοτων “σεξοθρίλερ με καλόγριες”, αλλά χωρίς το σεξ. Με μια γερή δόση μαύρου χιούμορ, σχολικού χαβαλέ και χαζοκαφρίλας. Μόνο τη 10ετία του '80 έβγαιναν τέτοια έργα! Τόσο καλό! Άμα είχε λίιιιγο ακόμα splatter και έδειχνε και βυζάκια, θα παραμιλούσαμε. Επιβάλλεται να ειδωθεί και να λατρευτεί. Επειγόντως!!!

Είδος Ταινίας – Απερίγραπτο
Εναλλακτικός Τίτλος - Φαντάσου να είχαν και περίοδο τι θα κάνανε
Πότε? - 2000
Μάστορας - Mike Mendez
Βαθμολογία – 3,5 / 5

http://rapidshare.com/files/123164051/TH_CNVNT_NCT.part1.rar
http://rapidshare.com/files/123186859/TH_CNVNT_NCT.part2.rar
http://rapidshare.com/files/123228345/TH_CNVNT_NCT.part3.rar
http://rapidshare.com/files/123236238/TH_CNVNT_NCT.part4.rar
http://rapidshare.com/files/123244255/TH_CNVNT_NCT.part5.rar
http://rapidshare.com/files/123253006/TH_CNVNT_NCT.part6.rar
http://rapidshare.com/files/123200820/TH_CNVNT_NCT.part7.rar
http://rapidshare.com/files/123169346/TH_CNVNT_NCT.part8.rar
Password:www.horrorflix.ws

Cry_Wolf, Death Sentence, Changeling

Cry_Wolf

Δεν αναφέρω περίληψη. Μόνο 4 λέξεις. Εφηβικό slasher τύπου Scream. Με όλα τα κλισέ, τις φάσεις και τις φάτσες που περιμένετε να δείτε από τα έργα αυτού του είδους. Μόνο που από ένα σημείο και μετά η μανιέρα αλλάζει. Πολλή ίντριγκα σα να πέφτει, πολύ μυστήριο. Πιάνεις τον εαυτό σου σιγά σιγά να μπαίνει στο πνεύμα του έργου. Αρχίζεις να το διασκεδάζεις. Πιάνεις προς το τέλος τον εαυτό σου να γουστάρει.

Και μετά δεν ξέρεις από πού να κρατηθείς. Η μια ανατροπή διαδέχεται την άλλη με καταιγιστικούς ρυθμούς. Προς το τέλος του έργου ψιλοχάνεις τη μπάλα. Το αποτέλεσμα είναι σίγουρα ενδιαφέρον, αλλά μπορούσε και καλύτερα. Κάτι οι πολλές γνώριμες από άλλα έργα του είδους καταστάσεις, κάτι η συντηρητικότητα όσον αφορά τις βίαιες σκηνές (απαράδεκτα λίγες, ανώδυνες και ανέμπνευστες για slasher) κάτι η τελευταία ανατροπή που στα χαλάει. Πάντως δε θα βλαστημήσετε τη μιάμιση ώρα που θα χάσετε από τη ζωή σας.

Death Sentence

Θυμάστε αυτό το παλιό Ελληνικό b – movie της 10ετίας του '70 με το Βόγλη να ξεπαστρεύει με την καραμπίνα μια ολόκληρη συμμορία εμπόρων ναρκωτικών για να εκδικηθεί για το χαμό του παιδιού του? Κάτι τέτοιο γίνεται και εδώ, αλλά στο πολύ πιο καλοφτιαγμένο του. Ο Kevin Bacon παίρνει τους δρόμους για να πάρει το αίμα του πίσω από μια συμμορία κακοποιών που σκότωσαν το παιδί του. Όσο και αν προσπαθεί να σε ξεγελάσει στο πρώτο μισό του αυτό το εργάκι, δεν παύει να είναι μια μαύρη, απαισιόδοξη ματωμένη ιστορία εκδίκησης που κάνει το Kill Bill να θυμίζει ταινία του Disney.

Δεν ξέρω πόσα φράγκα εισέπραξε ο Kevin Bacon για να παίξει εδώ, αλλά λίγα ήταν. Απλά δες τον πως μεταμορφώνεται στο τέλος του έργου. Θα κλάσεις πόμολα.

Changeling

Το νέο πόνημα του Clint Eastwood. Ήταν δυνατό να μην είναι λουσμένο στην ποιότητα? Το στόρυ στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, πράγμα που του προσδίδει ακόμα περισσότερη δύναμη. Δύσκολη, υποτονική ταινία εποχής. 1930. Το παιδί μιας δυναμικής ανύπαντρης μητέρας (Angelina Jolie) πέφτει θύμα απαγωγής. Μετά από έρευνες μηνών η αστυνομία του Los Angeles το επιστρέφει σπίτι του αλλά κάποιο λάκκο έχει η φάβα... το παιδί που της φέρνουν δεν είναι το δικό της. Αρχικά η μητέρα αποδέχεται το παιδί λόγω της πίεσης της αστυνομίας αλλά και των ρεπόρτερ, προκειμένου να αποφευχθεί το σκάνδαλο, αλλά και για να μη γελοιοποιηθεί η αστυνομία. Όταν όμως καταλαγιάσει ο ντόρος και ζητά να συνεχιστεί η έρευνα για να φέρουν πίσω το παιδί της, οι εκπρόσωποι της αστυνομίας όχι μόνο αρνούνται να τη βοηθήσουν, αλλά και λαμβάνουν μέτρα προκειμένου να αμφισβητηθεί η ψυχική της ακεραιότητα και για να την απομακρύνουν σιγά σιγά από το προσκήνιο.

Δύσκολη ιστορία. Απαιτητική ερμηνευτικά, σκηνοθετικά, σε όλα της γενικώς. Οι κριτικοί κατέκριναν την επιλογή της Jolie για τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα συμφωνήσω. Όχι επειδή δεν είναι καλή η ερμηνεία της. Απεναντίας. Αλλά μέσα σε αυτό το βαρύ, αργό, υποτονικό έργο, η παρουσία της είναι σαν πολύχρωμο πυροτέχνημα. Δεν εναρμονίζεται. Είναι σα να ανακαλύπτεις στρακαστρούκες στη μακαρονάδα σου. Οι 2 ώρες και είκοσι λεπτά που διαρκεί το έργο χωνεύονται δύσκολα και μπορούν να πέσουν βαριά στον ψυχισμό σου. Αλλά το The Changeling δεν παύει να είναι ταινιάρα. Περιέχει γνήσια δυνατές στιγμές και σου γεννά αληθινά συναισθήματα. Ανατριχιαστικά ρεαλιστικό, κυρίως στο πικρό φινάλε του. Αξίζει με το παραπάνω και το χρόνο σου, αλλά και τη στεναχώρια που θα βιώσεις.

Boy Eats Girl, Wilderness, Vicky, Christina, Barcelona

Boy Eats Girl

Ιρλανδική συμμετοχή σε ένα “βαρεμένο” πάντρεμα εφηβικής ρομαντικής κωμωδίας, σάτυρας και... ζόμπι!!! Ένας νεαρός προσπαθεί να “ρίξει” την κοπέλα των ονείρων του, πράμα δύσκολο αφού τυγχάνει να είναι χρόνια καλύτεροι φίλοι. Στην προσπάθειά του, κατά λάθος πεθαίνει (!!!) και η συντηρητής αρχαιοτήτων μητέρα του τον επαναφέρει στη ζωή χρησιμοποιώντας μια τελετουργία βουντού από ένα αρχαίο βιβλίο που “δανείστηκε” από την εκκλησία στην οποία δουλεύει! Σαν αποτέλεσμα ο ήρωάς μας αποκτά ένα ιδιαίτερα χλωμό δέρμα, ανύπαρκτους καρδιακούς ρυθμούς, μηδενική αιματική κυκλοφορία (ακόμα και εκεί... κάτω!) και μια ακόρεστη δίψα για σάρκα. Επακολουθεί ο χαμός.

Με πολύ μαύρο χιούμορ, έξυπνα σουρεάλ καταστάσεις και αρκετά απενοχοποιημένο attitude ώστε να κάνουν χαβαλέ με την καταγωγή τους (- How does it make you feel, being Irish? - Suicidal!?!) αυτοί εδώ οι βαρεμένοι Ιρλανδοί φτιάχνουν ένα μικρό διαμαντάκι – κλώνο του BrainDead. Γιούργια σενάριο, απολαυστικά στερεότυποι χαρακτήρες καιι σκηνές ανθολογίας (απίστευτο έπος η σκηνή με το τρακτέρ!!!)

Υγιής καφρίλα, φτιαγμένη με μεράκι και αγνά υλικά, σύμφωνα με την παραδοσιακή συνταγή του παππού (Peter Jackson) Σας τη συνηστούμε ανεπιφύλακτα.

Wilderness

Το φιλμάκι αυτό μας μεταφέρει σε μια Βρετανική φυλακή ανηλίκων. Το παλικαράκι που οι τσαμπουκάδες της παρέας κακοποιούν ψυχολογικά αυτοκτονεί and the shit hits the fan. Το ξέχεσμα και η κατακραυγή ξεκινά από τη διοίκηση και καταλήγει στους ίδιους τους κρατούμενους που σαν παραδειγματική τιμωρία μεταφέρονται σε μια έρημη νησίδα για καψώνι τύπου χειμερινή διαβίωση. Όμως σύντομα κάποιος αρχίζει να σκοτώνει με αποτρόπαιες μεθόδους τα “μπουμπούκια” και ακολουθώντας ψυχρή υπολογιστική λογική και φιλοσοφία κυνηγού στο μακελειό που προκαλεί. Τρεχάτε ποδαράκια μου, να μη σας χέσει ο κώλος μου.

Βρετανικό στιβαρό – εγγύηση έργο, στην παράδοση του The Outpost & Dog Soldiers. Δυνατό θρίλερ με αγωνία, απίστευτες σκηνές και αληθινό, σοβαρό, δυνατό σενάριο, θα ζεστάνει τις νύχτες σας και θα στολίσει με απολαυστικά ρήγη τη ραχοκοκκαλιά σας. Πιο καλό και από παλιό κρασί.

Vicky, Christina, Barcelona

Λατρεύτηκε, βραβεύτηκε, επαινήθηκε παγκοσμίως. Προσωπικά, ποτέ μου δε συμπάθησα τον Woody Allen, ούτε τις ταινίες του (εδώ υπογράφει σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή) Ούτε και αυτό το εργάκι με κάνει να αλλάξω γνώμη για το άτομό του. Ασφαλώς και η παρουσία της Scarlet Johanson στην οθόνη αποτελεί από μόνη της απόλαυση αντρική και λόγο για να δεις αυτό το έργο. Ναι, η Penelope Cruise εδώ είναι θεά, δίνει την ερμηνεία της ζωής της και κατορθώνει όχι απλά να υποσκελίσει, αλλά και να σβήσει τη Scarlet από το χάρτη.

Αλλά αυτό το φιλμάκι που τόσο υμνήθηκε από τους κριτικούς και που τόσο προωθήθηκε, είναι σε τελική ανάλυση ένα βαρετό έργο, με καταστάσεις τελείως εκτός πραγματικότητας και γεμάτο με διαλόγους που ουδέποτε δε θα χρησιμοποιούσες στην καθημερινή σου ζωή. Προσπεράστε άφοβα.

Superman Returns, Whisper, The Messengers

Superman Returns

Ο πιό gay υπερήρωας όλων των εποχών επιστρέφει. Γιατί άραγε? Ποτέ δεν κατάλαβα σε τι οφείλεται η τεράστια και παγκόσμια αναγνώριση του Superman. Ίσως να φταίει το κολάν, δε ξέρω. Τρια τα πιο πρόσφατα κινηματογραφικά πονήματα του σκατίφλωρα ήρωα, έλαβαν χώρα εντός της 10ετίας του '80 με τον συχωρεμένο Christopher Reeve στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σεβαστή η επιτυχία που έκαναν τότε, αν και σαν ταινίες δεν ήταν και ό,τι καλύτερο. Τέσπα, υποθέτω ότι ο κόσμος εντυπωσιαζόταν περισσότερο και παραμυθιαζόταν καλύτερα τότε, οπότε και έτρεξε στα ταμεία. Σήμερα?

Το νέο παλικάρι που έβαλαν για να φορέσει το μυθικό γαλάζιο πυρέξ κολάν στέκει στις απαιτήσεις του ρόλου του αξιοπρεπέστατα. Είναι και αρκετά νόστιμο αγόρι (υποθέτω), προκειμένου να τρέξουν τα κοριτσάκια να τον δουν στα ταμεία. Η ιστορία όσον αφορά το background είναι ολίγον τι αχταρμάς, γιατί δεν ακολουθεί επακριβώς την ήδη παγιωμένη μυθολογία που έχει σχηματιστεί γύρω από το πρόσωπο του ήρωα, σύμφωνα με τα όσα έχουν διαδραματιστεί στη σειρά SmallVille (Ελλ. Υπότιτλος : Superman – Τα χρόνια της νιότης) παρά το ότι αυτή αποτελεί επίσημο μέρος της ιστορίας του Superman, τουλάχιστον σύμφωνα με τα λεγόμενα των παραγωγών. Η ταινία μάλλον τα αγνοεί όλα αυτά και επιστρέφει σε πιο βασικό σεναριακό επίπεδο, προφανώς για να μπορέσουν να την παρακολουθήσουν και οι πιο “άσχετοι” όσον αφορά το μύθο του Superman (π.χ. Εγώ)

Σύμφωνα με το σενάριο, ο Superman έχει τα ψυχοτραυματικά του για αδιευκρίνιστους λόγους και αποφασίζει να αποσυρθεί από την ενεργό δράση για αρκετά χρόνια, σε ένα γειτονικό γαλαξία όπου κάθεται και πλέκει εργόχειρο. Όταν όμως η γη απειλείται, ένα πουλάκι του το λέει και έτσι ο πιο τρανός γαλαξιακός gay αποφασίζει να κάνει το μεγάλο comeback. Η τύχη του εργόχειρου αγνοείται.

Σαν ιδέα είναι καλύτερο από ότι το περίμενα. Η επιστροφή του Superman τον βρίσκει αντιμέτωπο με ένα κόσμο που είναι τελείως διαφορετικός από εκείνον που άφησε πίσω τόσα χρόνια πριν. Βρίσκει τον εαυτό του ίσως για πρώτη φορά σε μειονεκτική θέση γιατί πλέον τα δεδομένα έρχονται και φεύγουν με ταχύτητα μεγαλύτερη και από τη δική του υπερ – ταχύτητα. Η Lois Lane είναι παντρεμένη με παιδί και δείχνει να τον έχει ξεπεράσει, ενώ η δικιά του καψούρα παραμένει. Όταν όμως αρχίζουν (χωρίς λόγο) να πέφτουν τα αεροπλάνα, να εκτροχιάζονται τα τρένα, να πολλαπλασιάζονται ραγδαία οι γιαγιάδες με parkinson που θέλουν συνοδεία για να περάσουν το δρόμο, τότε δίνεται ξανά η ευκαιρία για το αστέρι του ήρωά μας να λάμψει. Προφανώς, μέσα στο χαμό κανείς δε σκέφτηκε ότι από τη στιγμή που όλες οι θεομηνίες αρχίζουν με την επιστροφή του, ότι υπάρχει μια καλή πιθανότητα ο “αγαπημένος” υπερ-ήρωας να είναι επίσης και υπέρ-γκαντέμης. Και μετά έρχεται ο Lex Luthor που σχεδιάζει να κατακτήσει τον κόσμο σαν... μεσίτης (εδώ ΔΕΝ κάνω πλάκα) και επακολουθεί (χωρίς λόγο) ακόμα περισσότερος χαμός.

Μεταφράζω, για όσους δεν “'επιασαν” το υπονοούμενο από όλα τα παραπάνω. Το ταινιάκι ξεκινά καλά και με αρκετό ενδιαφέρον. Όταν όμως πλακώνουν όλες οι κλισαρίες που αναπαράγονται σε βαθμό copy / paste από τις παλιότερες ταινίες του franchise, το λίγο σενάριο που υπάρχει πάει περίπατο. Η παρουσία του Kevin Spacey στο ρόλο του κακού αποσκοπούσε στο να δανείσει κύρος στην ταινία, όμως η ρηχή ερμηνεία του αποτελεί το πιό αδύνατο σημείο της. Ακολουθούμενη φυσικά από το ό,τι να'ναι σενάριο, τους ημιτελείς χαρακτήρες, τις τεράστιες σεναριακές τρύπες και κάποια απίστευτα παράλογα στιγμιότυπα.
Αν ο μόνος σκοπός πίσω από τη δημιουργία αυτής της ταινίας ήταν η έυρεση ενός νέου προσώπου που θα φορέσει αξιοπρεπώς τη στολή του Superman, τότε αυτός ο σκοπός επετεύχθη. Οστόσο, η ταινία αποτυχαίνει σε όλους τους άλλους τομείς, καθώς δεν κατορθώνει να σταθεί αξιοπρεπώς ούτε καν σαν απλή ταινία δράσης.

Whisper

Μια συμμορία από μικροαπατεώνες αποφασίζουν να απαγάγουν ένα πλουσιόπαιδο προκειμένου να βγάλουν γρήγορα, εύκολα λεφτά. Οστόσο ο μπόμπιρας δείχνει να ξέρει υπερβολικά πολλά και μάλλον είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που δείχνει...

Άγνωστο σε μένα ταινιάκι, κυριολεκτικά το πέτυχα στην τύχη, ξεχασμένο σε ένα ράφι του βιντεοκλάμπ. Καλή μου τύχη. Η μουντή φωτογραφία, οι καλές ερμηνείες, η low profile σκηνοθεσία φτιάχνουν τη σωστή θριλερική ατμόσφαιρα. Το σενάριο όσο πάει γίνεται καλύτερο και κορυφώνεται κλιμακωτά για να φτάσει στο φινάλε. Άψογη δουλειά. Είχα πολύ καιρό να δω σε ταινία του είδους τόσο καλή δουλειά όσον αφορά τους χαρακτήρες. Εδώ οι πρωταγωνιστές δεν είναι τα καλά παιδιά, αλλά βασανισμένοι άνθρωποι που έφτασαν στο έγκλημα επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή. Όχι λόγω γκαντεμιάς, αλλά λόγω των δικών τους κακών επιλογών στη ζωή. Όλοι έχουν τη δική τους μοναδική προσωπικότητα, τις μεταξύ τους διαφορές, τα ελαττώματα, τα μυστικά τους. Μυστικά σκέτο φαρμάκι. Όλοι έχουν απολέσει προ πολλού την αθωότητά τους, όλοι έχουν βρωμιά, λέρα στην ψυχή τους. Και η μεγαλύτερη λέρα από όλους είναι ο πιτσιρικάς!

Πρωτότυπο και αληθινό, σε κάποιες στιγμές θα σας θυμίσει την αυθεντική “Προφητεία”! Μιλάμε για τέτοιο επίπεδο. Δε λέω περισσότερα για να μη σας χαλάσω την απόλαυση από τη θέαση αυτής της ταινίας. Απλά μη διανοηθείτε να το χάσετε.

http://rapidshare.com/files/54554449/Silence.part1.rar
http://rapidshare.com/files/54558878/Silence.part2.rar
http://rapidshare.com/files/54562972/Silence.part3.rar
http://rapidshare.com/files/54567702/Silence.part4.rar
http://rapidshare.com/files/54571443/Silence.part5.rar
http://rapidshare.com/files/54574858/Silence.part6.rar
http://rapidshare.com/files/54578353/Silence.part7.rar
http://rapidshare.com/files/54579104/Silence.part8.rar

The Messengers

Ιδού το τελευταίο πόνημα των αδελφών Pang. Είναι τα παλικάρια που σκηνοθέτησαν το πρωτότυπο αλλά και το remake του “The Eye” και που κάποτε υπήρξαν η ελπίδα για το μέλλον του Japanese Horror. Όλα αυτά δηλαδή προτού τους πάρει είδηση το Hollywood και αποφασίσουν να την κάνουν από τη σκηνή που τους ανέδειξε με ελαφρά πηδηματάκια. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη. Και πιο συγκεκριμένα, είναι πολλά και προέρχονται από τον Wes Craven, ο οποίος δείχνει (για δικό του καλό) να έχει συνειδητοποιήσει ότι η σκηνοθετική του καριέρα έχει λάβει οριστικά τέλος και πλέον δραστηριοποιείται σχεδόν αποκλειστικά από την καρέκλα του παραγωγού, βγάζοντας φράγκα με το να βάζει διάφορους να ξαναγυρίζουν στα Αγγλικά ό,τι Γιαπωνέζικη ταινία κάνει εκεί έξω κάποια επιτυχία. Χωρίς πλάκα, είναι ο κύριος υπέυθυνος για σχεδόν όλα τα remake Ιαπωνικών ταινιών που κυκλοφόρησαν την τελευταία 10ετία. “Τα ρεζιλίκια τους ήταν, μου τα΄παν, και τσολιαδάκια made in Japan” που λέει και ο ποιητής. Τέσπα, προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει τίποτα το επιλήψιμο στο να ξέρεις να βγάζεις φράγκα. Έστω και με λαμογιές. Είναι και αυτό μια τέχνη, σύμφωνα με τον Andy Warhol. Τέχνη του μέλλοντος, θα προσθέσω εγώ.

Να πω την πάσα αλήθεια, δε γνωρίζω αν το συγκεκριμένο εργάκι προέρχεται από κάποιο αντίστοιχο Γιαπωνέζικο. Πάντως “βρωμάει” remake από χιλιόμετρα. Μια οικογένεια που αναρρώνει ψυχολογικά από μια μεγάλη δυστυχία, αποφασίζει να μετακομίσει στην εξοχή, σε ένα μεγάλο αγροτόσπιτο και να βγάλει το ψωμί της καλλιεργώντας... ηλιόσπορους (!!!) Μετά έρχονται κάτι κοράκια, κάτι Japanese CGI φαντάσματα, ένας άγνωστος βοηθός, ο καπνιστής των X-files (σοβαρά!!! Και τις μπάλες!!!) Μετά από κάποια πολύ σκοτεινά πλάνα, αρκετά ουρλιαχτά, ακόμα περισσότερα γραφικά υπολογιστή, πέφτει το ζαχαρένιο “και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα” φινάλε και απογοητεύει.

Το σενάριο είναι υπερβολικά απλό και σε κάποια σημεία “κουλό” Το όλο subplot με τον αμφιβόλων προθέσεων επιχειρηματία (που τον υποδύεται ο καπνιστής των X-files) κάπου στην πορεία... το ξέχασαν (!!!) Οι ερμηνείες είναι μέτριες και τα ίδια φαντάσματα που έχουμε δει σε τόσες ταινίες του είδους δεν τρομάζουν πια. Βάλε στο μείγμα και μια πολύ συντηρητική αντιμετώπιση των βίαιων σκηνών (κοινώς, βλέπουμε αίμα με το σταγονόμετρο) Τόσο καλά.

Αυτά... τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. Ακόμα ένα μέτριο θριλεράκι που θα κατορθώσει να συγκινήσει μόνο τους “πρωτάρηδες” στο άθλημα. Η σκηνοθεσία είναι καλή, αλλά από μόνη της τι να σου κάνει, όταν όλα τα άλλα σε αυτή την ταινία πάσχουν ή κινούνται στην καλύτερη των περιπτώσεων σε μέτριο επίπεδο. Και, κυρίως, όταν όλα, μα ΟΛΑ όσα υπάρχουν εδώ, τα έχεις ξαναδεί στο πολύ καλύτερό τους.