Where the Wild Things Are (Στη Χώρα των Μαγικών Πλασμάτων)

Μάστορας : Spike Jonze
Παίχτες : Max Records , Catherine Keener , Mark Ruffalo και οι φωνές των James Gandolfini ,
Paul Dano , Catherine O'Hara , Forest Whitaker
Πόσα πιάνει; δε γίνεται να βαθμολογηθεί
Με δυό λογάκια :
Ο Max είναι ένα καταπιεσμένο παιδί, με υπερτροφική φαντασία. Απογοητευμένος από την πεζή καθημερινότητά και την αδιαφορία των δικών του, αποφασίζει να σαλπάρει σε μια άλλη χώρα, εκεί που ζουν τα μαγικά πλάσματα της φαντασίας του. Όταν φτάσει τελικά στη χώρα των μαγικών πλασμάτων, θα ζήσει μια σειρά από απίστευτες περιπέτειες που, μεταξύ άλλων, θα τον οριμάσουν και θα τον κάνουν τα δει τα πράγματα υπό μια πρωτόγνωρη σκοπιά...

Αναλυτικότερα :
Πόσο παράξενη ταινία! Είναι το λιγότερο που μπορείς να πείς για ένα έργο στο οποίο πρωταγωνιστούν... ένα δεκάχρονο αγόρι ντυμένο με ολόσωμη αποκριάτικη στολή λύκου και κάμποσα πλάσματα που μπορούν να περιγραφούν μόνο σαν... τεράστια λούτρινα ζωάκια, αλλά με νύχια, δόντια και... κατάθλιψη; Βασισμένο στην κλασική ομώνυμη παιδική ιστορία του Maurice Sendak, είναι ένα τίγκα αντισυμβατικό και πρωτότυπο (ίσως μοναδικό στο είδος του) έργο που μπορεί να εκτιμηθεί μονάχα από το προσωπικό πρίσμα του καθενός. Σε εξίσου παράξενους ρυθμούς κινούνται τα πάντα. Η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, το μοντάζ. Ενίοτε λειτουργούν εκτός τόπου και χρόνου, με πχ το πρώτο μισό μιας σκηνής να λαμβάνει χώρα σε δάσος και το δεύτερο να είναι γυρισμένο σε αχανή έρημο. Εξίσου φλου είναι και η χρονική συνέχεια, αλλά και η λογική, με διαλόγους και καταστάσεις που ενίοτε δεν βγάζουν κανένα λογικό νόημα, αλλά πολύ διακριτικά και σε καθαρά υποσυνείδητο επίπεδο περιπλέκουν και αναπλάθουν συνεχώς το συναισθηματικό της φορτίο – το οποίο παρόλα αυτά δεν παύει ποτέ να ξεφεύγει από τη βαθιά εσωστρέφεια και τη θλίψη.

Εντυπωσιακά τα εφφέ αλλά και τα κουστούμια που φυσικά εξαντλούνται στην εμφάνιση των μαγικών πλασμάτων. Το πάντρεμα υπολογιστή και αληθινής εικόνας είναι άψογο και έτσι βλέπεις αληθινότατα χνουδωτά κουστούμια a la Muppet Show, τα οποία όμως παίρνουν γλαφυρές και εκφραστικότατες γκριμάτσες και κουνούν ρεαλιστικά τα χείλη τους σύμφωνα με το περιεχόμενο της ομιλίας. Σε πολύ καλό επίπεδο κυμαίνονται και οι φωνές που ανήκουν σε καλούς επαγγελματίες ηθοποιούς που τις αποδίδουν με αξιολογότατες ερμηνείες.

Ουσιαστικά, το “Where the Wild Thing Are” είναι ένα μελαγχολικό σουρεαλιστικό παραμύθι που λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα και στις κορυφαίες στιγμές του, αγγίζει θεμελιώδες ψυχολογικές έννοιες, με ιδιαίτερα “ύπουλο”, διακριτικό και πλέον βασικό τρόπο. Εννοείται ότι δεν περιμένω με τίποτα να σημειώσει κάποια αξιόλογη εμπορική επιτυχία. Είναι υπερβολικά αντισυμβατικό και εσωστρεφές για τα γούστα ενός ευρύτερου κοινού. Αλλά από την άλλη δε μπορώ και να μη χαιρετήσω την τόλμη και την αφοσίωση των συντελεστών της ταινίας στην τόσο άρτια απόδοση μιας δουλειάς που είναι – να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους – από εμπορικής άποψης, χαμένη από χέρι. Όσοι έχουν διαβάσει την αυθεντική ιστορία, έχουν μόνο καλά λόγια να πούνε για αυτό το εργάκι στα σχετικά sites και forums. Μιλάνε για υπόδειγμα κινηματογραφικής απόδοσης βιβλίου. Προσωπικά, την ιστορία δεν την έχω υπόψη μου. Αυτό που ξέρω, είναι αυτό που μου λέει το ένστικτό μου. Ότι αφού την είδα, έχοντας βέβαια σαφώς σχηματισμένες απορίες και ενστάσεις όσο έπαιζε, ο επίλογος με βρήκε με μια γλυκόπικρη θλιμμένη γεύση που σε τελική ανάλυση, απόλαυσα. Ναι, μου άρεσε το “Where the Wild Thing Are”. Αλλά για το κατά πόσο θα αρέσει και σε σένα, αυτό είναι κάτι που ούτε ξέρω, ούτε και – φυσικά – μπορώ να εγγυηθώ.