The Hurt Locker

Μάστορας : Kathryn Bigelow
Παίχτες : Jeremy Renner , Anthony Mackie , Brian Geraghty
Πόσα πιάνει; 3 / 5... μάλλον
Με δυό λογάκια :
Μια ομάδα πυροτεχνουργών, στην εμπόλεμη ζώνη του Ιράκ, αναλαμβάνει όλες τις δύσκολες, “βρώμικες” και επικίνδυνες δουλειές. Όταν αλλάζει αρχηγό, αυτός με τη ριψοκίνδυνη στάση του και την αμέλεια για τη ζωή και την ασφάλεια των μελών της ομάδας του, θα τους φέρει αντιμέτωπους με ακόμα πιο ακραίες καταστάσεις.

Αναλυτικότερα :
Η ταινία που σάρωσε στα φετινά όσκαρ και γκρέμισε πανηγυρικά το “Avatar” από το θρόνο του. Γυρισμένη από την (κερατωμένη) πρώην σύζυγο του James Cameron! Όπως λέει και η διαφήμιση, “τυχαίο; Δε νομίζω!” Δυό είναι τα συμπέρασματα, λοιπόν, που μας διδάσκει η περίπτωση του “The Hurt Locker” : το πρώτο, είναι ότι μια αδικημένη γυναίκα ΠΑΝΤΑ θα πάρει την εκδίκησή της από τον άντρα που την πίκρανε, ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου, γιατί ως γνωστόν αυτά τα πράγματα οι γυναίκες ΔΕ ΤΑ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ!!! Δεύτερον, στην πλειονότητά τους όσοι είδαν την ταινία δεν κατάλαβαν ποιοί ήταν οι λόγοι για τους οποίους βραβεύτηκε! Και μια θεωρία συνομωσίας – η επιτροπή (και οι κινηματογραφικοί παράγοντες που κρύβονται πίσω από αυτή) ήθελαν να “κόψουν” τα φτερά του Cameron. Όχι φυσικά για να τον στεναχωρήσουν, αλλά για να βάλουν ένα φρένο στη δυνητική παντοδυναμία που θα του χάριζαν τα βραβεία τα οποία δικαιούταν η ταινία του, αν φυσικά τα έπαιρνε!

Τι είναι λοιπόν το περίφημο “Hurt Locker”; Είναι μια άνευ λογικής συνέχειας συρραφή μεμονωμένων σκηνών, προκειμένου να καταλήξει σε ένα άκρως κυνικό, “άβολο” συμπέρασμα στο πολυσυζητημένο φινάλε. Όλα αυτά δοσμένα με μια ντοκιμαντερίστικη ματιά, η οποία είναι τόσο αριστοτεχνικά δοσμένη που ισορροπεί ΤΕΛΕΙΑ ανάμεσα στην αμεσότητα του ντοκυμανταίρ και την καλλιτεχνική αρτιότητα του κινηματογράφου, απαλλαγμένη από τα μειονεκτήματα και τους περιορισμούς των δύο μέσων και ταυτόχρονα διατηρώντας τα πλεονεκτήματα αμφότερων! Να λέμε δηλαδή και του στραβού το δίκιο – το όσκαρ στη σκηνοθεσία τουλάχιστον, το άξιζε. Όλα τα υπόλοιπα; Μάλλον όχι. Φωτογραφία σκονισμένη και άκρως ρεαλιστική, απεικονίζει με όλη την ασκήμια του το γης μαδιάμ περιβάλλον και τις κακές, άβολες, παράλογες συνθήκες που επικρατούν σε αυτό. Ερμηνείες καλές, αλλά όχι και κάτι το ιδιαίτερο, ίσως εκτός από το σπαρακτικό ξέσπασμα του μαυρούλη, λίγο πριν το φινάλε.

Όλο το υπόλοιπο είναι αυτό που είπα στην αρχή. Μια συρραφή σκηνών από την καθημερινότητα της ομάδας σε αυτό το περίεργο καθεστώς μεταξύ “τύπου” πολέμου και “τύπου” νόμιμης κατοχής που επιβάλλει σε κάθε τόπο που κοσμεί με την παρουσία της η panx Americana. Από φάσεις όπου αφοπλίζουν εκρηκτικά, σε άκυρες “καμμένες” στιγμές από την καθημερινότητα των πρωταγωνιστών, σε έκτακτες καταστάσεις και φρικαλέες confrontations με μια αλήθεια που δεν είναι ποτέ αυτό που φαίνεται. Οι κάθε σκηνή από μόνη της λειτουργεί αποτελεσματικά και είναι μια σφιχτοδεμένη, καλλιτεχνικά άρτια και αυτόνομη μονάδα. Το δέσιμο μεταξύ τους όμως, πάσχει. Ή μάλλον, για την ακρίβεια δεν υφίσταται. Είναι απλά η μια σκηνή τοποθετημένη μετά την άλλη. Πράγμα που έρχεται σε κοφτερή αντίθεση με τα υψηλά production values. Και το περίφημο φινάλε, δεν ήταν τελικά τόσο συγκλονιστικό όσο το περίμενα. Ίσως επειδή είχα διαβάσει από πριν για αυτό. Αυτά!

Splatter / Gore :
Ζουμερά αποτελέσματα πυροβολισμών, χωρίς κάτι να είναι ιδιαίτερα συγκλονιστικό. Πιο δυνατή σκηνή αυτή με ένα νεκρό παιδί πάνω σε χειρουργικό τραπέζι με εκρηκτικά μέσα στα εντόσθιά του. Και η αυτοσχέδια χειρουργική επέμβαση του πυροτεχνουργού προκειμένου να τα αφοπλίσει. Μπλιάξ!

Ρεζουμέ :
Ιδιαίτερο και πρωτότυπο, με κάποιες αληθινά δυνατές σκηνές. Αλλά δεν ανταποκρίνεται στο hype που το συνοδεύει. Και ενδεχομένως, ανάλογα φυσικά με τα γούστα σου, θα σε κάνει απλά να βαρεθείς.