Case 39

Μάστορας : Christian Alvart
Παίχτες : Renée Zellweger , Jodelle Ferland , Ian McShane , Bradley Cooper
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Με δυό λογάκια :
Μια κοινωνική λειτουργός σώζει ένα μικρό κορίτσι από... θάνατο στα χέρια των γονιών του. Την υιοθετεί η ίδια και αρχίζουν μια κοινή καινούρια αρχή. Ωστόσο, σύντομα θα ανακαλύψει ότι πίσω από το αγγελικό 10χρονο προσωπάκι κρύβεται μια πολύ πιο μοχθηρή αλήθεια. Και ότι οι γονείς, όπως και να έχει, μάλλον είχαν ένα δίκιο με το μέρος τους – μη σας πω και δυο δηλαδή!

Αναλυτικότερα :
Ρόλος έκπληξη για τη Renee Zellweger. Δηλαδή ή αποφάσισε να διευρύνει τους υποκριτικούς της ορίζοντες, ή έχει μπει για τα καλά το αυγό στον κώλο και κυνηγάει τους ρόλους με το δίκανο. Όπως και να έχει, το “Case 39” ταλαιπωρήθηκε πολύ από την εταιρία διανομής όσον αφορά τη... διανομή του! Και τελικά, αν και έργο διετίας, δεν προβλήθηκε καθόλου στους κινηματογράφους και προσγειώθηκε μόλις πριν λίγες ημέρες στα ράφια των videoclubs. Συνήθως όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι η ταινία είναι το δυστύχημα το ίδιο. Είχα λοιπόν τους λόγους μου να είμαι επιφυλακτικός για την πάρτη της. Αλλά από την άλλη, έχω συνδέσει (από τα νιάτα μου – τόσο παλιά!) άρρηκτα το καλοκαίρι με τα θρίλερ και το thrash metal! Για το δεύτερο, ας είναι καλά οι big four που οσονούπω μας έρχονται. Αλλά για πιο άμεσα αποτελέσματα, αυτό το θριλεράκι ήταν ίσως το μοναδικό καινούριο (σχετικά), ποιοτικό (ή ακριβέστερα μη καμμένο) και που να μη το έχω δει, που υπήρχε στα ράφια. Η ετυμηγορία – τουλάχιστον όσον αφορά το “έργο” της εταιρίας διανομής : φέρθηκαν άδικα στο “Case 39”. Όχι, δεν είναι η εργάρα. Αλλά σίγουρα του άξιζε καλύτερη μεταχείρηση.

Το μεγαλύτερό του πρόβλημα είναι το σενάριο, σε σχέση με την εποχή του. Αν γραφόταν και γυριζόταν 30 χρόνια πριν, θα ήταν από τα κλασικότερα στο είδος του. Εν έτει 2010 (ή έστω 2008 όπου και γυρίστηκε)... είναι απλά τραγικά προβλέψιμο. Επειδή έχουν βγει τα άπειρα έργα με ΑΚΡΙΒΩΣ ίδιο θέμα και με πολύ περισσότερα κότσια και balls όσον αφορά τα production values. Χωρίς πλάκα, μέσα στο πρώτο... 10λεπτο θα μαντέψεις (σωστά) τι θα συμβεί στο υπόλοιπο... 90% της ταινίας! Η σκηνοθεσία καλή, με μερικές σκηνές να κλείνουν το μάτι στη σχολή των παλιών θρίλερ με suspense, που απλά είναι κορυφή. Το αυτό ισχύει και για την καλή φωτογραφία. Οι ερμηνείες δεν ξεχωρίζουν. Η Zelwegger κάπου κάνει κοιλιά και η μικρή Jodelle Ferland στο ρόλο του “διαβολικού” παιδιού, άλλοτε είναι ευφυώς μακάβρια και υποχθόνια και άλλοτε σαχλή. Και εννοείται ότι ο Bradley Cooper για άλλη μια φορά δεν το'χει.

Δε θέλω και πολλά για να θάψω μια ταινία. Γιατί δε το κάνω στο “Case 39”; Επειδή, κόντρα σε ότι μου υπαγορεύουν οι κινηματογραφικές μου γνώσεις και οι νόρμες που “προβλέπεται” να ακολουθώ σε έργα που επιδεικνύουν τις “αρετές” που ανέλυσα παραπάνω, εντούτοις μου άρεσε! Οπότε αντί να συμμορφωθώ στην πολύχρονη εμπειρία και διαγωγή τύπου “29 κατασκευαστές πλυντηρίων συνηστούν...”, απλά τα γράφω όλα στα @@ μου και ακολουθώ το ένστικτό μου. Που μου λέει ότι το “Case 39” είναι ένα τίμιο έργο που έγινε με φιλότιμο, μεράκι, φροντίδα και προδέρμ. Σαφώς δεν είναι τέλειο. Και εννοείται πως το απόλυτο θρίλερ του υποείδους “θανατηφόρο κωλόπαιδο” εξακολουθεί να είναι το πρωτότυπο “The Omen”. Άιντε και το “Orphan” άμα θες κάτι πιο φρέσκο! Αλλά αν έχεις περιθώριο να δεις και κάτι άλλο πέρα από αυτά τα κλασικά, το “Case 39” καθόλου δε θα σε χαλάσει. Ειδικά αν είσαι πρωτάρης στα θρίλερ και έτσι δε θα έχεις παραστάσεις για να το συγκρίνεις με πιο διάσημα αδερφάκια του! Είναι ταμάμ και αν θες να το δεις με το έτερόν σου ήμυσι. Θα την πάει ζουμί και θα σε πάρει σφιχτές αγκαλίτσες!