Armored (Πάνοπλος)

Μάστορας : Nimród Antal
Παίχτες : Matt Dillon , Jean Reno , Laurence Fishburne , Fred Ward , Columbus Short
Πόσα πιάνει; 3,5 / 5
Με δυό λογάκια :
Μια ομάδα security σε χρηματαποστολές, αποφασίζουν να ληστέψουν μια από αυτές που αναλαμβάνει η εταιρία στην οποία δουλεύουν. Έχουν ένα σχέδιο που φαντάζει τέλειο. Όμως, ένας απρόβλεπτος παράγοντας θα αλλάξει τα δεδομένα και με κάθε λεπτό που περνάει το σχέδιο τους θα φαντάζει ολοένα και πιο διάτρητο...

Αναλυτικότερα :
Μια προειδοποίηση : άμα είναι να δείτε αυτό το ταινιάκι, προσοχή, ΜΗ διαβάσετε την περίληψη που υπάρχει στο πίσω μέρος του dvd ή του blu-ray. Είναι ένα ανεκδιήγητο κειμενάκι που μιλάει για κάτι ωραία τύπου “καταιγιστικές σκηνές”, “ανεμοστρόβιλος δράσης”, “κορυφαία χολυγουντιανά εφφέ” και “μια από τις πιο action packed ταινίες της χρονιάς”. Μα ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ! Το “Armored” είναι ένα κλασική heist ταινία, που περιγράφει δηλαδή το ξετύλιγμα μιας ληστείας ή κομπίνας γενικά, με έμφαση στους χαρακτήρες των προσώπων που συμμετέχουν σε αυτή. Φανταστείτε στο στυλ του παλιού “The Italian Job”, “The Score”, “Ocean's Eleven” και δε συμμαζεύεται, αλλά χωρίς το γκλάμουρ που συνεπάγονται κάποιες από αυτές τις πολύ πιο διάσημες ταινίες. Όπως ακριβώς τις κάνανε τη 10ετία του '80 και του '70. Και φυσικά, κάτι τέτοιο από μόνο του δεν είναι καθόλου κακό, αλλά είναι απαράδεκτο να γράφονται στην εποχή μας τόσο εξώφθαλμα παραπλανητικά ενημερωτικά σημειώματα. Πράμα που μπορεί να σημαίνει δυο τινά : ή αυτός που είναι υπεύθυνος για την επιμέλεια του dvd δεν είδε την ταινία, ή ότι απλά ψάχνουν για μαλάκες.

Πάμε παρακάτω. Η ταινία δεν είναι καθόλου κακή. Έχει καλές ερμηνείες, καλή απόδοση των χαρακτήρων (ιδίως του μαυρούλη πρωταγωνιστή) ωραίους διαλόγους. Η σκηνοθεσία είναι αρκετά στατική, ακολουθώντας πιο παλιομοδίτικες φόρμες. Αλλά και μόνο ότι κατάφεραν να φτιάξουν μια ταινία η οποία, παρά το ότι 50% των σκηνών της απεικονίζουν τον πρωταγωνιστή κλειδωμένο στο θωρακισμένο όχημα μεταφοράς και παρόλα αυτά καταφέρνει να ΜΗΝ είναι βαρετή, είναι από μόνο του ένας μικρός άθλος. Κακά τα ψέματα – το σενάριο του Armored δεν προσφέρεται για ταινία. Τουλάχιστον, όχι για ΣΥΓΧΡΟΝΗ ταινία. Αλλά έχει μια ποιότητα και μια ειλικρίνεια που το σώζει και το καθιστά τουλάχιστον ευχάριστο στην παρακολούθησή του. Αυτό συν ο υποδειγματικός χειρισμός του suspense και της αγωνίας (που θα σου θυμίσει ακόμα και... Hitchcock!)

Φυσικά δεν υπολείπεται των μελανών σημείων που της στερούν αυτό το κάτι παραπάνω που θα μπορούσε να την κάνει να ξεχωρίσει. Το σενάριο, αν και πολύ προσεγμένο, είναι ισωπεδωτικά απλό για ταινία του είδους. Ειδικά όσον αφορά το σχεδιασμό της μαϊμουδιάς που πάνε να σκαρώσουν, ο οποίος απλά... δεν υφίσταται. Το ωραίο σε αυτές τις ταινίες είναι να παρακολουθείς την όλη εκπόνηση και εκτέλεση του σχεδίου, να μπαίνεις στο μυαλό του εγκληματία. Σε παραπέμπω στις αντίστοιχες υπέροχες σκηνές από το “The Score” αλλά και από το “Ocean's Twelve” (που αποτελούσαν και το μοναδικό λόγο να δεις την ταινία) Ένας τέτοιος αντίστοιχος σχεδιασμός απουσιάζει τελείως από το “Armored”. Δηλαδή, σαν να τρως τυρόπιτα χωρίς... τυρί. Συν το απότομο, απογοητευτικό φινάλε.

Ρεζουμέ :
Ένα εξαρχής δύσκολο εγχείρημα που παρόλες τις δυσχερείς συνθήκες (και την παντελή έλλειψη διαφήμισης και προβολής) διεκπεραιώνεται με άρτιο τρόπο. Δυστυχώς, δεν κατορθώνει να απαλλαγεί τελείως από στοιχεία που τελικά δεν του επιτρέπουν να ανέλθει σε επίπεδο άνω του απλώς καλού. Αξίζει να το δεις, δε θα βλαστημήσεις τις ώρες που έχασες από τη ζωή σου. Αλλά και να μη το δεις, δε θα χάσεις και πάρα πολλά πράγματα...