Whatever Works (Κι αν σου Κάτσει;)

Μάστορας : Woody Allen
Παίχτες : Larry David , Carolyn McCormick , Patricia Clarkson , Evan Rachel Wood
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένας ευφυής αλλά πικρόχολος ηλικιωμένος βλέπει τα πάντα στη ζωή του να αλλάζουν όταν μια μικρή φυγάς από το σπίτι της βρίσκεται στο δρόμο του. Τον πείθει να τη φιλοξενήσει προσωρινά και τελικά με τα πολλά την παντρεύεται κιόλας! Κάποια στιγμή, τους βρίσκει η μητέρα της η οποία είναι κάθετη στο γάμο και κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να τον διαλύσει. Ακολουθεί ο πατέρας της κοπέλας, ο οποίος ψάχνει αυτή, αλλά και την μητέρα της, αποφασισμένος να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία να τα ξαναβρούνε, παρά το ότι ήταν αυτός που την απάτησε με την καλύτερή της φίλη! Μακριά από τον τόπο τους και τις οικείες τους παραστάσεις, αναθεωρούν τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα, αλλά και τις... σεξουαλικές τους προτιμήσεις! Και τελικά, όλοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν ταμπού και πρέπει στον έρωτα, αλλά πρέπει να δέχεσαι στη ζωή αυτό που θα σου κάτσει και που σε βοηθάει να την παλέψεις.

Αναλυτικότερα :
Μεγάλη επιστροφή του Woody Allen με τρελά κέφια! Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν των ταινιών του. Ακριβέστερα – δεν τον πάω μια. Μη ρωτάς το γιατί, απλά δε μου αρέσει το στυλ και η φάτσα του. Και θεωρώ τις ταινίες του τρελά υπερεκτιμημένες. Εκτός από αυτή εδώ! Γιατί, πέρα από κάθε προσδοκία, γούσταρα τρελά το “Whatever Works” που μεταξύ άλλων αδικείται από τον εσφαλμένο Ελληνικό υπότιτλο “Κι αν σου κάτσει;” (προφανώς τον διάλεξαν επειδή θυμίζει αντίστοιχη πολυπαιγμένη Ελληνική διαφήμιση) ενώ, σωστότερα θα μεταφραζόταν ως : “Ό,τι κάτσει”. Τέσπα. Λάτρεψα το “Whatever Works” γιατί είναι τρελά προχώ, 10ετίες μπροστά. Και συνδυάζει ιδανικά το λεπτό χιούμορ με κυνισμό, φιλοσοφία και καφροχαβαλέ. Ο κεντρικός χαρακτήρας, Boris, δε μπορεί παρά να είναι το alter ego του ίδιου του σκηνοθέτη / σεναριογράφου. Και παρά την ανισότητα στην ερμηνεία του Larry David, με άλλοτε μέτριες στιγμές και άλλοτε πολύ καλές, ο χαρακτήρας πείθει απόλυτα. Ειδικά οι σκηνές όπου απευθύνεται στο κοινό (δηλαδή σε σένα, την ώρα που παρακολουθείς την ταινία!) είναι συγκλονιστικά ειλικρινείς.

Το σενάριο (παρά την εύστοχη επιχείρηση εκμοντερνισμού του) παρουσιάζει στοιχεία που παραπέμπουν σε παλιότερες 10ετίες, ειδικά το δεύτερο μισό του που αναφέρεται έμμεσα αλλά σαφέστατα στη σεξουαλική επανάσταση που συντελέστηκε τη 10ετία του '60 και του '70. Εδώ, καταλύτης για τις μεταβολές στον ψυχισμό των χαρακτήρων, είναι η αλλαγή παραστάσεων και η μετάβαση από τον συντηρητικό, "χωριάτικο" Αμερικανικό νότο, στον κυνικό μα εκσυγχρονισμένο βορρά. Οι αλλάγες είναι εντυπωσιακές και ενίοτε γραφικές, αλλά δεν παύουν να διασκεδάζουν. Έτσι, η θεοσεβούμενη νοικοκυρά γίνεται αρτιστική προσωπικότητα, με γυμνά πορτρέτα και πολλαπλούς εραστές! (το 'παμε - οι παρτουζιάρες είναι πολλές και ζουν ανάμεσά μας!) και ο τυπικός ματσό redneck πατριάρχης, ασπάζεται άνευ όρων τη gay κουλτούρα! Φυσικά, όλα αυτά δεν είναι τυχαία - το σενάριο είναι παλιό, συγκεκριμένα φολιάζει από τη 10ετία του '70 στο κεφάλι του δημιουργού. Ο Allen, προόριζε τον πρωταγωνιστικό ρόλο για έναν αγαπημένο του φίλο, που παράλληλα εκτιμούσε ιδιαίτερα σαν ηθοποιό. Ωστόσο, ο πρόωρος θάνατός του, προσγείωσε το σενάριο του "Whatever Works" στη ναφθαλίνη... μέχρι πέρσι!

Τι άλλο να πεις για το “Whatever Works”; Καλή, διεκπεραιωτική σκηνοθεσία. Τοπ διάλογοι, ίσως οι εξυπνότεροι που έχω δει εδώ και χρόνια. Καλή φωτογραφία, feelgood διάθεση (παρά τον τίγκα κυνισμό, μηδενισμό και τη μισανθρωπία του Boris!) συμπαθητικές ερμηνείες. Μοναδικό παραπονάκι : το τέλος είναι κάπως βεβιασμένο και τα μαζεύει άρων άρων υποκύπτοντας σε συμβιβασμούς και κλισεδάκια που δεν ταιριάζουν απόλυτα με ότι έβλεπες για πάνω από μιάμιση ώρα. Ωστόσο, δεν παύει να είναι και αυτό, κεφάτο και “αγαπησιάρικο”

Ρεζουμέ :
Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό το ταινιάκι είναι για όλους. Θέλει αρκετά ανοιχτό μυαλό για να το απολαύσεις όπως του αξίζει. Προσωπικά, συμφωνόντας απόλυτα με τον τίτλο, έχω να σχολιάσω ότι το “Whatever Works” δούλεψε απόλυτα για μένα.