Arbitrage

Μάστορας : Nicholas Jarecki

Παίχτες : Richard Gere, Susan Sarandon & Brit Marling

Με δυο λογάκια :

Ένας μεγαλοεπενδυτής κάνει πολλά λάθη σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς της ζωής του και προσπαθεί να τα κουκουλώσει εις βάρος πολλών άλλων, προκειμένου να διατηρήσει την καλή δημόσια εικόνα του.

Αναλυτικότερα :

Ενδιαφέρον θριλεράκι (με την πολύ ευρεία έννοια, έτσι;) και καλοφτιαγμένο, το Arbitrage βασικά διηγείται την ιστορία του μεγαλοεπενδυτή ακινήτων Robert Miller (Richard Gere) και όλα του τα τεχνάσματα προκειμένου να αποφύγει τις συνέπειες των λαθών του στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική ζωή του. Και όλα αυτά, ενώ διατηρεί άψογη μια λαμπερή δημόσια εικόνα του εκατομμυριούχου που κάνει φιλανθρωπίες, έχει μια μεγάλη και γελαστή οικογένεια κλπ. Και παρά το ότι το κοινωνικό σχόλιο είναι εδώ σαφέστατο, εντούτοις αποτυγχάνει στον στόχο του γιατί το Arbitrage προσπαθεί να πει πάρα πολλά σε πολ΄που λίγο χρόνο και αναπόφευκτα χάνει τη μπάλα, γεμίζοντας με προχειρότητες τα διάφορα κενά του σεναρίου.

Το Arbitrage έχει πολλά και αναμφισβήτητα δυνατά σημεία. Ο πρωταγωνιστικός ρόλος είναι θαρρείς κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του Richard Gere, κάτι για το οποίο ο ηθοποιός συμφωνεί και για αυτό βγάζει μια από τις καλύτερες ερμηνείες του, των τελευταίων ετών. Οι υπόλοιποι ρόλοι υπολείπονται αρκετά, λες και ο μάστορας αποφάσισε ότι όλο το βάρος της ταινίας πρέπει να το σηκώσει ο πρωταγωνιστής. Έτσι, έχουμε μια Susan Sarandon η οποία, παρά την χάρη με την οποία αποδίδει το ρόλο της, χάνεται στο όλο σύνολο. Οι υπόλοιποι ρόλοι είναι μάλλον αδιάφοροι. Η σκηνοθεσία είναι λιγουλάκι αφάνταστη και η φωτογραφία είναι απλώς διεκπεραιωτική, χωρίς πολλά περισσότερα πράγματα να πει. Η αχίλλειος πτέρνα είναι το σενάριο, που προσπαθεί να στριμώξει υλικό για 3 ταινίες σε μια και έτσι αναγκάζεται να καταφύγει σε άρων άρων κλείσιμο των διάφορων ιστοριών του, αλλά αφήνει και τα νώτα του ανοιχτά σε τρύπες και παραλείψεις.

Ρεζουμέ :

Ως έχει, το Arbitrage είναι ένα απλώς ενδιαφέρων και αξιοπρεπές «κοινωνικό» θρίλερ και τίποτα παραπάνω. Αν ήταν λιγότερο φλύαρο (τουλάχιστον η μια από τις 3 υποϊστορίες του θα μπορούσε να λείπει ολοσχερώς) θα μιλούσαμε για κάτι πολύ περισσότερο άξιο να παρακολουθήσει κανείς.

Πόσα πιάνει; 3 / 5