Abraham Lincoln : Vampire Hunter

Μάστορας : Timur Bekmambetov

Παίχτες : Benjamin Walker, Rufus Sewell & Dominic Cooper

Με δυο λογάκια :

Όταν ήταν μικρό παιδί, ο Αβραάμ Lincoln έγινε μάρτυρας της δολοφονίας της οικογένειάς του από έναν… βρικόλακα. 10 χρόνια αργότερα, μαθητεύει δίπλα σε έναν έμπειρο κυνηγό που του μαθαίνει πώς να εξολοθρεύει αυτά τα αποτρόπαια πλάσματα. Ο Λίνκολν μετακομίζει στο Springfield όπου πιάνει δουλειά, σπουδάζει νομική και κάνει το ξεκίνημά του στην πολιτική ενώ ταυτόχρονα σκοτώνει βρικόλακες τα βράδια. Πολλά χρόνια μετά, σαν πρόεδρος των ηνωμένων πολιτειών, θα υποχρεωθεί να αναστήνει ένα έθνος που έχει γονατίσει από τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά και να αντιμετωπίσει τους βρικόλακες σε μεγάλη κλίμακα, καθώς κρύβονται πίσω από βασικά προβλήματα της χώρας…

Αναλυτικότερα :

Όσο γελοίο και αν ακούγεται το concept, έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια και έχει αρκετό ρεύμα στην Αμερική – και όχι μόνο – η όλη φάση με τον δημιουργικό καννιβαλισμό κλασικών προσώπων και βιβλίων λογοτεχνίας, που ξεκίνησε από το περιβόητο (που επίσης θα μεταφερθεί σύντομα στην μεγάλη οθόνη) «Pride and Prejudice and Zombies». Οπότε, στο κάτω κάτω, γιατί όχι; Μια θεοπάλαβη ταινία με αίμα, σπλατεριά και βαμπίρια και ένα ψευδοϊστορικό τύπου «σοβαρό» υπόβαθρο για άλλοθι, που να υπερτονίζει την χαώδη διαφορά μεταξύ των κινηματογραφικών ειδών. Οπότε, το μόνο ζητούμενο και φιλοδοξία που μπορεί να έχει κανείς για το Abraham Lincoln : Vampire Hunter είναι να είναι όσο πιο απενοχοποιημένα διασκεδαστικό γίνεται. Σωστά; Υπό αυτό λοιπόν το πρίσμα, τολμώ να πω ότι η ταινιούλα αυτή κάνει καλά τη δουλειά της, αλλά προφανώς μπορούσε και καλύτερα.

Για όποιον ενδιαφέρεται, η ταινία είναι η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ομώνυμου βιβλίου από τον Seth Grahame-Smith. Από εκεί και πέρα, η σκηνοθεσία και η φωτογραφία διατηρούνται σε άρτιο επίπεδο, όπως και οι ερμηνείες. Όλα αυτά συντελούν σε ωραίες σκηνές μάχης (και τουλάχιστον 2 από αυτές είναι εντυπωσιακότατες) πολλές και χορταστικές σκηνές γραφικής βίας, ωραία ειδικά εφέ (αν και θα προτιμούσα ένα κλικ λιγότερα εφέ υπολογιστή από όσα χρησιμοποιήθηκαν) και επιτέλους ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ βρικόλακες και όχι σερβιετάκια τύπου Twilight. Το πρόβλημα προκύπτει όταν η ταινία υποκύπτει στο (κατ’ εμέ) ψευτοδίλημμα «ποιοτικό vs κάφρικο». Εκεί λοιπόν που βλέπεις μια χαρά b-movie δράσης, σου πετάει στη μάπα ένα ατέλειωτο 20λεπτο (τουλάχιστον) όπου το ύφος γίνεται αφόρητα σοβαροφανές, περιγράφοντας πολύ περιληπτικά την άνοδο και εδραίωση του Lincoln στην εξουσία. Ευτυχώς, το σώζει μετά, με την καλή σκηνή μάχης και καταδίωξης στο τρένο. Όμως μέχρι τότε η ζημιά έχει ήδη γίνει και έχεις ξενερώσει γιατί η διαφορά ανάμεσα στα επιμέρους «κομμάτια» της ταινίας βγάζει τόσο πολύ μάτι, που σχεδόν πιστεύεις ότι γυρίστηκαν από διαφορετικό σκηνοθέτη.

Ρεζουμέ :

Μια μπαμπάτσικια b-movie που παρά τα ελαττώματά της είναι αρκούντως χορταστική, αν και ενίοτε ψιλοβαρετή.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5