The Expendables 2 (Οι Αναλώσιμοι 2)

Μάστορας : Simon West

Παίχτες : Sylvester Stallone, Liam Hemsworth & Randy Couture

Με δυο λογάκια :

Μια θεωρητικά εύκολη αποστολή για τους Αναλώσιμους, μετατρέπεται σε εποποιία για εκδίκηση, καθώς ένα μέλος της ομάδας τους δολοφονείται. Ο δρόμος τους θα τους φέρει σε απόκρημνα μέρη και αντιμέτωπους με πολλούς και δυνατούς αντιπάλους. Όμως, στη μάχη τους θα συνδράμουν κάποιοι απρόσμενοι όσο και πολύ ισχυροί σύμμαχοι…  

Αναλυτικότερα :

Η πρώτη ταινία ήταν μια υπέροχη ένοχη απόλαυση και ίσως η καλύτερη αντροταινία των τελευταίων ετών, ειδικά για τους σημερινούς 30άρηδες που μεγάλωσαν με την προηγούμενη γενιά των κινηματογραφικών ηρώων δράσης. Το Expendables 2 καταρρίπτει κάθε προσδοκία, ανεβάζοντας τον πήχη σε κάθε τομέα. Είναι καλύτερο, μεγαλύτερο, αστειότερο, βιαιότερο, με ακόμη περισσότερους «αναλώσιμους» παλαίμαχους των παλιών ταινιών δράσης και γενικά, είναι απόλυτα απολαυστικότερο! Ένα όνομα θα πω και νομίζω ότι φτάνει : Chuck Norris!!! Η παραγωγή είναι σαφέστατα μεγαλύτερη με απίθανα σκηνικά (ειδικά το εγκαταλειμμένο από τον ψυχρό πόλεμο χωριό είναι τουλάχιστον καταπληκτικό), εντυπωσιακές εκρήξεις, εξαιρετικές σκηνές δράσης, ειδικά αλλά και make up effects.

Αλλά ο αληθινός πρωταγωνιστής είναι η δράση : με το καλημέρα, οι εκρήξεις δίνουν συναυλία, οι σφαίρες σφυρίζουν, τα πτώματα μαζεύονται σε σωρούς, βασικά ένα ολόκληρο χωρίο ξακληρίζεται από τους αναλώσιμους και όλα αυτά προτού καν  πέσουν οι τίτλοι αρχής! Και δεν είναι μόνο αυτό : οι χαρακτήρες και η ιστορία είναι σαφέστατα πιο αναπτυγμένοι και πλέον δίνεται η δυνατότητα στον θεατή να γνωρίσει καλύτερα τον κάθε βετεράνο αυτής της απίθανης ομάδας. Ο Liam Hemsworth είναι εξαιρετικός στον ρόλο του καινούριου και οι προσθήκες στο ρόστερ τα σπάνε : οι Arnie και Bruce πλέον παίζουν περισσότερο και συμμετέχουν στη δράση ενεργά ανταλλάσσοντας στην πορεία εξαιρετικές δηλητηριώδεις ατάκες ειρωνείας και αυτοσαρκασμού. ο Van Damme είναι εξαιρετικός – αν και λιγάκι αδικημένος – στον ρόλο του κακού. Και το καλύτερο… Chuck Norris!!! Ειδικά η πρώτη σκηνή που εμφανίζεται, είναι απλά αποκάλυψη! Δες και θα καταλάβεις!

Ρεζουμέ :

Μια από τις καλύτερες αντροταινίες όλων των εποχών, μια άνευ προηγουμένου ένοχη απόλαυση, ειδικά για το κοινό που μεγάλωσε με αυτούς τους κινηματογραφικούς ήρωες. Καλύτερη σε κάθε τομέα από το πρώτο Expendables και… βασικά απορώ που κάθεσαι και διαβάζεις ακόμη αυτό το review! Κλείσε το pc, σήκω από πατώματα, καναπέδες, σεζλόνγκ, χαλιά μπουχάρες και δε συμμαζεύεται και τρέχα να απολαύσεις τους ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΥΣ!!!

Πόσα πιάνει; Απλά ανεκτίμητο!!!

Abraham Lincoln : Vampire Hunter

Μάστορας : Timur Bekmambetov

Παίχτες : Benjamin Walker, Rufus Sewell & Dominic Cooper

Με δυο λογάκια :

Όταν ήταν μικρό παιδί, ο Αβραάμ Lincoln έγινε μάρτυρας της δολοφονίας της οικογένειάς του από έναν… βρικόλακα. 10 χρόνια αργότερα, μαθητεύει δίπλα σε έναν έμπειρο κυνηγό που του μαθαίνει πώς να εξολοθρεύει αυτά τα αποτρόπαια πλάσματα. Ο Λίνκολν μετακομίζει στο Springfield όπου πιάνει δουλειά, σπουδάζει νομική και κάνει το ξεκίνημά του στην πολιτική ενώ ταυτόχρονα σκοτώνει βρικόλακες τα βράδια. Πολλά χρόνια μετά, σαν πρόεδρος των ηνωμένων πολιτειών, θα υποχρεωθεί να αναστήνει ένα έθνος που έχει γονατίσει από τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά και να αντιμετωπίσει τους βρικόλακες σε μεγάλη κλίμακα, καθώς κρύβονται πίσω από βασικά προβλήματα της χώρας…

Αναλυτικότερα :

Όσο γελοίο και αν ακούγεται το concept, έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια και έχει αρκετό ρεύμα στην Αμερική – και όχι μόνο – η όλη φάση με τον δημιουργικό καννιβαλισμό κλασικών προσώπων και βιβλίων λογοτεχνίας, που ξεκίνησε από το περιβόητο (που επίσης θα μεταφερθεί σύντομα στην μεγάλη οθόνη) «Pride and Prejudice and Zombies». Οπότε, στο κάτω κάτω, γιατί όχι; Μια θεοπάλαβη ταινία με αίμα, σπλατεριά και βαμπίρια και ένα ψευδοϊστορικό τύπου «σοβαρό» υπόβαθρο για άλλοθι, που να υπερτονίζει την χαώδη διαφορά μεταξύ των κινηματογραφικών ειδών. Οπότε, το μόνο ζητούμενο και φιλοδοξία που μπορεί να έχει κανείς για το Abraham Lincoln : Vampire Hunter είναι να είναι όσο πιο απενοχοποιημένα διασκεδαστικό γίνεται. Σωστά; Υπό αυτό λοιπόν το πρίσμα, τολμώ να πω ότι η ταινιούλα αυτή κάνει καλά τη δουλειά της, αλλά προφανώς μπορούσε και καλύτερα.

Για όποιον ενδιαφέρεται, η ταινία είναι η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του ομώνυμου βιβλίου από τον Seth Grahame-Smith. Από εκεί και πέρα, η σκηνοθεσία και η φωτογραφία διατηρούνται σε άρτιο επίπεδο, όπως και οι ερμηνείες. Όλα αυτά συντελούν σε ωραίες σκηνές μάχης (και τουλάχιστον 2 από αυτές είναι εντυπωσιακότατες) πολλές και χορταστικές σκηνές γραφικής βίας, ωραία ειδικά εφέ (αν και θα προτιμούσα ένα κλικ λιγότερα εφέ υπολογιστή από όσα χρησιμοποιήθηκαν) και επιτέλους ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ βρικόλακες και όχι σερβιετάκια τύπου Twilight. Το πρόβλημα προκύπτει όταν η ταινία υποκύπτει στο (κατ’ εμέ) ψευτοδίλημμα «ποιοτικό vs κάφρικο». Εκεί λοιπόν που βλέπεις μια χαρά b-movie δράσης, σου πετάει στη μάπα ένα ατέλειωτο 20λεπτο (τουλάχιστον) όπου το ύφος γίνεται αφόρητα σοβαροφανές, περιγράφοντας πολύ περιληπτικά την άνοδο και εδραίωση του Lincoln στην εξουσία. Ευτυχώς, το σώζει μετά, με την καλή σκηνή μάχης και καταδίωξης στο τρένο. Όμως μέχρι τότε η ζημιά έχει ήδη γίνει και έχεις ξενερώσει γιατί η διαφορά ανάμεσα στα επιμέρους «κομμάτια» της ταινίας βγάζει τόσο πολύ μάτι, που σχεδόν πιστεύεις ότι γυρίστηκαν από διαφορετικό σκηνοθέτη.

Ρεζουμέ :

Μια μπαμπάτσικια b-movie που παρά τα ελαττώματά της είναι αρκούντως χορταστική, αν και ενίοτε ψιλοβαρετή.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 

Classics : Audition (αυθεντικός τίτλος : Ôdishon) (1999)

Μάστορας : Takashi Miike

Παίχτες : Ryo Ishibashi, Eihi Shiina & Tetsu Sawaki 

Με δυο λογάκια :

Ένας χήρος κανονίζει με έναν φίλο του που δουλεύει στην βιομηχανία του κινηματογράφου να ενορχηστρώσουν μια… μαϊμού οντισιόν για νεαρές κυρίες, προκειμένου να του βρουν… καλή νύφη! Το κόλπο πετυχαίνει, ο τύπος γνωρίζεται με μια πολύ όμορφη και συνεσταλμένη κοπέλα που όμως κουβαλάει τα δικά της πολύ σκοτεινά μυστικά…

Αναλυτικότερα :

Τούτο εδώ υποτίθεται ότι ανήκει στην κατηγορία Art-house horror flick και όποιος κατάλαβε από τα συμφραζόμενα έχει καλώς. Όμως, αναμφισβήτητα έχει τις αρετές του. Όμορφα σκηνοθετημένο και φωτογραφημένο, το ταινιάκι ζωγραφίζει στα πλάνα του με άνεση το πένθος του τραγικού ήρωα, το αμφιλεγόμενο (σε τελική ανάλυση) του χαρακτήρα του και το γενικότερο κλίμα του «κάτι-δεν-πάει-καλά-εδώ». Το μυστήριο χτίζεται συμμετρικά και ομαλά και η κορύφωση του είναι ένα torture porn από τα λίγα, που τη χάρη και την βαναυσότητα μόνο οι άρρωστοι γιαπωνέζοι θα μπορούσαν να πετύχουν!

Τώρα, το πώς μια ταινία μετατρέπεται από στυλ «Sense and Sensibility» σε “SAW” και βάλε είναι άλλο θέμα. Και μάλιστα, η μετάβαση γίνεται τόσο φυσικά που δεν σου κάνει καν εντύπωση. Το ‘παμε, μόνο ο γιαπωνέζος μπορεί να κάνει τέτοια λογικά και αισθητικά άλματα. Και το Ôdishon είναι μια ταινία που δεν θα μπορούσε με τίποτα να ξαναγυριστεί από τους Αμερικάνους και με διαλόγους στα Αγγλικά. Αυτό και μόνο ξέρω ότι είναι λόγος για πολύ κόσμο να ψάξει και να δει το Ôdishon. Και είναι κρίμα που το πλασάρουν σαν άλλον ένα κλώνο τύπου SAW γιατί είναι πολύ πολύ παραπάνω. Εντάξει, σαφέστατα έχει τις ελλείψεις του και όπως κάθε γιαπωνέζικο έργο που σέβεται τον εαυτό του, δεν παίρνει τον θεατή από το χέρι, δεν του προσφέρει μασημένη τροφή, ούτε του τα κάνει όλα λιανά και κατανοητά. Όμως, από άποψη ατμόσφαιρας είναι ένα μικρό αριστούργημα.

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 

Classics : The Hills Run Red (2009)

Μάστορας : Dave Parker

Παίχτες : Sophie Monk, Tad Hilgenbrink & William Sadler

Με δυο λογάκια :

Μια ομάδα σπουδαστών κινηματογράφου εξερευνά τα ίχνη μιας θρυλικής cult ταινίας τρόμου από τη δεκαετία του ’80 της οποίας όλες οι σχετικές πληροφορίες και οι συντελεστές έχουν μυστηριωδώς εξαφανιστεί. Θα ανακαλύψουν ότι ο θρύλος της ταινίας είναι ακόμα ζωντανός και πιο επικίνδυνος από ποτέ…

Αναλυτικότερα :

Πριν ουρλιάξεις “Blair Witch Project” μπάστα. Επειδή το The Hills Run Red όχι μόνο δεν μοιάζει με την διάσημη ταινία και όλους τους κλώνους της, αλλά είναι ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρων μείγμα από αγαπημένες αναμνήσεις και παραστάσεις του συναφιού των θρίλερ. Ταυτόχρονα είναι ένα πολύ δυνατό (ίσως το δυνατότερο των τελευταίων ετών) slasher flick που παίζει αριστοτεχνικά με τα κλισέ του είδους καθώς τα φλερτάρει και στη συνέχεια τα ανατρέπει ασύστολα. Σοβαρά τώρα, τι καλύτερο από ένα δυνατό θρίλερ, ιδίως μετά από τις τόσες κόπιες και τα μπάζα που έχουν κατακλύσει τη σκηνή; Από την αρχή του και με τα καταπληκτικά πλάνα από την περιβόητη ταινία – φάντασμα, το The Hills Run Red μαγεύει και σε τραβάει βίαια στον αιματηρό κόσμο του. Το μυστήριο παίζεται δυνατά, ιδιαίτερα στο πρώτο μισό της ταινίας, οι σκηνές γραφικής βίας τα σπάνε, οι ερμηνείες είναι πολύ καλές για το είδος με απρόσμενα καλή ανάπτυξη των χαρακτήρων.

Τι άλλο να πει κανείς; Το The Hills Run Red ανασύρει μνήμες από θρυλικές παλιές ταινίες τρόμου (η αισθητική της ταινίας φάντασμα θυμίζει έντονα Evil Dead, όπως και η όλη αναζήτηση για την «απαγορευμένη ταινία» που επίσης θα θυμίσει λίγο από Blair Witch αλλά και Ninth Gate) H υπόλοιπη ταινία κινείται τεχνικά και αισθητικά στα πλαίσια που έχουν θέσει τα πολύ καλά Cabin in the Woods και My Bloody Valentine (το καινούριο, όχι το παλιό! Για αμφότερες ταινίες υπάρχει αναλυτικότατη κριτική στην καμαριέρα, μην ξεχνιόμαστε!) μοναδικό παραπονάκι : τα πλάνα από την ταινία – φάντασμα είναι τόσο απίστευτα, που μετά από αυτά, ότι δεις στην «κανονική» ταινία φαντάζει μοιραία πιο λίγο! Και στο φινάλε λιγάκι το παρατράβηξαν, θα έπρεπε να τελειώσει ένα τεταρτάκι πιο πριν. Αλλά κατά τα άλλα, μιλάμε για ένα από τα καλύτερα, πιο απολαυστικά, μακάβρια και πρωτότυπα slasher που έγιναν ποτέ.

Ρεζουμέ :

Για μένα, The Hills Run Red, Cabin in the Woods, My Bloody Valentine και το remake του Friday the 13^th είναι τα καλύτερα slasher της τελευταίας πενταετίας τουλάχιστον. Άμα λες ότι σου αρέσουν τα θρίλερ και δεν σου αρέσει το The Hills Run Red, ξέρω ‘γω, τράβα άκου Justin Bieber!

Σούζα τ΄ Αλουγάκι :

Μην το κλείσεις μόλις αρχίσουν να πέφτουν οι τίτλοι τέλους!

Πόσα πιάνει; 4 / 5 τουλάχιστον!

Mientras Duermes

Μάστορας : Jaume Balagueró

Παίχτες : Luis Tosar, Marta Etura & Alberto San Juan

Με δυο λογάκια :

Ένας επιστάτης πολυκατοικίας βρίσκει τον τρόπο να διεισδύει μυστικά στη ζωή των κατοίκων της και να τους προξενεί μεγάλο πόνο…

Αναλυτικότερα :

Εντάξει, έχω αδυναμία στα Σπανιόλικα θρίλερ! Και αν και το Mientras Duermes δεν έχει καμία σχέση με το τι θα περίμενε κανείς, αυτό μάλλον σε τελική ανάλυση λειτουργεί υπέρ του, καθώς είναι μια πολύ πρωτότυπη, όσο και παράξενη – και ψιλοάρρωστη – ταινία. Με άλλα λόγια, δεν παίζουν ούτε σφαγές (αν στην μοναδική σκηνή γραφικής βίας που υπάρχει στην ταινία, ο μάστορας την φτιάχνει με τέτοιο τρόπο ώστε να την νιώσεις για τα καλά) ούτε συμβάσεις με φαντάσματα, μακάβρια μαυροντυμένα προβληματισμένα κοριτσάκια κλπ. Το Mientras Duermes είναι μια πολύ υποτονική και χαμηλών τόνων ταινία που απεικονίζει μια καθημερινότητα μίζερη, όπου τα πάντα είναι εξ ορισμού φτηνά, μικρά και εκπορνευμένα, ιδωμένη μέσα από τα μάτια ενός πραγματικά πολύ κακού και διεστραμμένου ανθρώπου.

Βασικά, δεν μπορώ να πω περισσότερα, για να μην σας το χαλάσω. Αν θα το περιέγραφα, θα έλεγα ότι είναι σαν το “The Lives of Others” αλλά στο μακάβριο / ερωτικό / διεστραμμένο του. Δηλαδή, όπως θα ήταν το “The Lives of Others” αν ήταν καλή ταινία!!! Με μια καταπληκτική ερμηνεία από τον Luis Tosar, δυνατό σενάριο που κλιμακώνεται σταδιακά και σε κρατάει τσιτωμένο μέχρι το τέλος, σκηνοθεσία και φωτογραφία που ταιριάζουν απόλυτα με την ατμόσφαιρα της ταινίας, βασικά δεν μπορώ να πω κάτι αντικειμενικά αρνητικό για το Mientras Duermes, πέραν του ότι είναι τόσο παράξενη και αντισυμβατική που μπορεί να ξενίσει πολύ κόσμο. Άμα σου αρέσουν τα περίεργα θρίλερ και δε μασάς από παράξενες ψυχοτραυματικές καταστάσεις, προχώρα άφοβα…

Πόσα πιάνει; 3,5 / 5 και ίσως και να το αδικώ κιόλας…

Scary or Die

Μάστορας : Bob Badway, Michael Emanuel

Παίχτες : Bill Oberst Jr., Domiziano Arcangeli & Corbin Bleu

Με δυο λογάκια :

Πέντε σύντομες ιστορίες τρόμου, σε μια φρέσκια συλλογή που φέρει και άρωμα αναμνήσεων από “Tales from the Crypt”. Από ανθρωποφάγους κλόουν σε ζόμπι, βρυκόλακες, σατανιστές, τσαντισμένες πρώην ερωμένες, απ’ όλα έχει ο μπαξές για τον κάθε θριλερόφιλο.

Αναλυτικότερα :

Ουάου! Νόμιζα ότι αυτό το φορμάτ ταινιών είχε πεθάνει με το πέρας της δεκαετίας του ’80! Παρόλα αυτά, το Scary or Die εκπλήσσει ευχάριστα με 5 μοντέρνες ιστορίες που αν και δεν είναι και ότι πιο πρωτότυπο, εντούτοις θα δώσουν στον θριλεράκια που κρύβεις μέσα σου, τη δόση που τόσο λαχταράει. Έχουμε, λοιπόν και λέμε :  

The Crossing : όταν 3 ρατσιστές rednecks (βλάχοι) Αμερικάνοι δολοφονούν 2 λαθρομετανάστες σε μια ερημιά κοντά στα σύνορα με το Μεξικό, η τιμωρία τους θα είναι αμείλικτη και με φρικαλέα αποτελεσματικότητα. Βασικά, είναι άλλη μια ζομποταινία, έστω σε μέγεθος μίνι. Οι σκηνές γραφικής βίας εντυπωσιάζουν, αλλά δεν έχει άλλα πράγματα να πει. Παρόλα αυτά, είναι ένα απολαυστικό κινηματογραφικό σφηνάκι για κάθε φίλο των ζόμπι!

Tajeum Lament : ένας χήρος σώζει τη ζωή μιας γυναίκας που μοιάζει αφύσικα στην εκλείπουσα σύζυγό του. Η έλξη μεταξύ τους είναι αναπόφευκτη και η νυχτερινή τους συνάντηση θα του μείνει για πολλούς λόγους αξέχαστη… ίσως η πιο αδύναμη από τις 5 ιστορίες, δεν μπορώ να πω τίποτα παραπάνω γιατί θα είναι spoiler.

RE-Membered : ένας άντρας που κρύβει ένα πτώμα στο καπώ του αυτοκινήτου του, ταξιδεύει μέσα στη νύχτα. Όμως, οι αφύσικοι θόρυβοι που βγαίνουν από την κρυψώνα, μαρτυρούν ότι ο δολοφονημένος έχει διαφορετική άποψη για τον προορισμό του ταξιδιού. Βασικά, θυμίζει διηγηματάκι του Stephen King. Αν και είναι κάτι που σαφέστατα όλοι πάνω κάτω έχουμε δει, εντούτοις δεν είναι καθόλου κακό και στέκεται μια χαρά όπως έχει.

Clowned : ο ήρωας δέχεται επίθεση και μια κακή δαγκωματιά από έναν απίστευτα κακό… κλόουν (!!!) που αρέσκεται στο να καταβροχθίζει παιδιά. Η πληγή κακοφορμίζει  και σύντομα μετατρέπεται και ο ίδιος σε ένα πλάσμα παρόμοιο με αυτό που τον δάγκωσε. Όμως, η εκδίκηση παραμένει στην καρδιά του… η μεγαλύτερη και πιο προσεγμένη από τις 5 ιστοριούλες αυτής της συλλογής και ίσως η πιο ενδιαφέρουσα, αν και σε σημεία η λεπτή ισορροπία μεταξύ τρομακτικού, μπλακ χιούμορ και απλώς αστείου κάπου χάνεται…  

Love Come Back : η πιο σύντομη από τις πέντε ιστορίες, βασικά περισσότερο σαν επίλογο της ταινίας το λες, παρά σαν αυτοτελή δουλειά. Πολύ στυλιζαρισμένο, με ωραίους διαλόγους, αλλά και το πιο προβλέψιμο από όλα.

Ρεζουμέ :

Όσοι αρέσκονται στα παλιά Tales From The Crypt και γενικώς σε αντίστοιχες συλλογές τρόμου, θα αγαλλιάσουν με το Scary or Die. Παρόλα αυτά, βασιλιάς στο είδος (και μια από τις πιο άρτιες και ολοκληρωμένες δουλειές του είδους που έγιναν ποτέ) είναι το προπέρσινο Trick ‘r Treat, του οποίου κριτική θα βρεις επίσης στην καμαριέρα.

Πόσα πιάνει; 3 / 5 

Classics : Psycho 2 (1983)

Μάστορας : Richard Franklin

Παίχτες : Anthony Perkins, Vera Miles & Meg Tilly 

Με δυο λογάκια :

Ύστερα από 22 χρόνια ψυχιατρικής φροντίδα, ο Norman Bates βγαίνει ξανά στην κοινωνία και προσπαθεί να βάλει τη ζωή του σε μια σειρά. Όμως, οι αναμνήσεις από τα εγκλήματα του είναι ακόμα νωπές. Και η μνήμη της μητέρας του – και όχι μόνο – εξακολουθεί να τον καταδιώκει.

Αναλυτικότερα :

Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να βγει αυτό το sequel στο ίσως πιο επιτυχημένο και περιβόητο θρίλερ όλων των εποχών. Το αυθεντικό Psycho του Alfred Hitchcock έριχνε – και ρίχνει ακόμα – βαριά σκιά. Οι παραγωγοί ήθελαν εδώ και πολλά χρόνια μια συνέχεια, για να εξακολουθήσει το χρήμα να ρέει ανεμπόδιστα. Και ο Robert Bloch, ο συγγραφέας του αυθεντικού ομώνυμου διηγήματος που έγινε η θρυλική ταινία, δεν είχε καμιά όρεξη να γράψει ένα sequel καθώς το θεωρούσε εν ολίγοις «φτηνιάρικη» κίνηση. Όμως, τα συγγραφικά δικαιώματα, δέσμευαν τους παραγωγούς των στούντιο απέναντι στον μεγάλο συγγραφέα, για αυτό και η κατάσταση με την πολυαναμενόμενη συνέχεια του Psycho βάλτωσε για πολλά πολλά χρόνια. Ο καιρός πέρασε, ο Robert Bloch γέρασε, οι παραγωγοί ακόμη έβγαζαν φράγκα από το πρώτο Psycho και ακόμα τους έτρεχαν τα σάλια για περισσότερο χρήμα. Μέχρι που με μια νομική πιρουέτα κατάφεραν να προσπεράσουν τον σκόπελο των συγγραφικών δικαιωμάτων, «ρίχνοντας» εν ολίγοις τον συγγραφέα. Το σενάριο ετοιμάστηκε στο τάκα τάκα (από άλλον σεναριογράφο) οι ηθοποιοί μαζεύτηκαν, τα παλιά σκηνικά ξεσκονίστηκαν και οι κάμερες άρχισαν να τραβάνε. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Το Psycho 2 ξεκινάει με την απελευθέρωση του Norman Bates (που ακόμη τον υποδύεται ο γερασμένος Anthony Perkins και έμελλε να τον υποδυθεί για άλλα 2 sequels) ύστερα από 22 χρόνια εγκλεισμό σε άσυλο φρενοβλαβών. Επιστρέφει στα μέρη του, στο παλιό σπίτι και στο μοτέλ που μέχρι τότε το είχε αναλάβει ένας υπάλληλος ορισμένος από το δικαστήριο και εν ολίγοις του το είχε κάνει κάπως πιο στο… μπουρδελέ. Ο Norman αναλαμβάνει δουλειά σε ένα μαγειρείο ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να ξαναφτιάξει το σπίτι και να αποκαταστήσει την επιχείρησή του. Όμως, παράξενα σημειώματα και τηλεφωνήματα που υποτίθεται ότι είναι από την νεκρή μητέρα του, θα τον αναστατώσουν. Κάποιος ή κάποιοι τον παρακολουθούν και κινούν γεγονότα πίσω από την πλάτη του. Ο ίδιος, αρχίζει να μπερδεύεται όλο και πιο πολύ. Και σύντομα, οι φόνοι ξαναρχίζουν.

Το Psycho 2 είναι γεμάτο ενδιαφέροντες χαρακτήρες ,ο καθένας με τα δικά του σκιώδη κίνητρα, πολλές ανατροπές και μυστήριο που απλώνεται σε πολλαπλά επίπεδα, αγωνία και αβεβαιότητα από το μέρος του θεατή που κρατάει μέχρι την πολύ δυνατή τελευταία σκηνή. Επιπλέον, έχει φρέσκο κόσμο στο ρόστερ (με καλύτερη όλων την πανέμορφη και μυστηριώδη Meg Tilly. Και βασικά, αν και σαφέστατα δεν μπορεί κανείς να το βάλει πιο πάνω από το πρωτότυπο, είναι ένα sequel καθ’ όλα ψαγμένο και περιποιημένο που τιμά το βαρύ όνομα Psycho. Καλές (για την εποχή τους) σκηνές γραφικής βίας, καταπληκτική ατμόσφαιρα χάρη στα αυθεντικά – σχεδόν στοιχειωμένα – σκηνικά, δυνατό σενάριο (αν και κάποιοι διάλογοι είναι λιγάκι γκούφυ) βασικά, δεν σε αφήνει να ζητήσεις τίποτα παραπάνω. Συνίσταται ανεπιφύλακτα.

Σούζα τ' Αλουγάκι : 
Μετά την επιτυχία αυτής της ταινίας, ο Robert Bloch έγραψε επιτέλους το ομώνυμο διήγημα - συνέχεια στο Psycho, επίσης πολύ αξιόλογο σαν ανάγνωσμα, που όμως έχει τελείως διαφορετική ιστορία από αυτή της ταινίας. 

Πόσα πιάνει; 4 / 5