The Wild Hunt (Άγρια Ένστικτα)

Μάστορας : Alexandre Franchi

Παίχτες : Ricky Mabe, Mark Antony Krupa & Trevor Hayes

Πόσα πιάνει; 2,5 / 5

Με δυό λογάκια :

Ένα μεσαιωνικό παιχνίδι live action rpg παίρνει τραγικές διαστάσεις καθώς ένας μη-παίκτης εισχωρεί σε αυτό προκειμένου να κερδίσει πάλι την αγαπημένη του και κάποιοι παίκτες μπερδεύουν τα όρια της φαντασίας με την πραγματικότητα...

Αναλυτικότερα :

Μάλιστα. Είχαν που είχαν όλα τα κακά της μοίρας τους τα LARP, το μόνο που τους έλειπε ήταν τα θρίλερ που θα τα δαιμονοποιήσουν στα μάτια της μέσης νοικοκυράς και του average μπάρμπα Μητρούση. Μη μασάτε και μη μου χάνετε τη μπάλα, εξηγώ αμέσως παρακάτω : LARP = Live Action Role Play. Με λίγα λογάκια, μετά τα rpg, τα LARP είναι το επόμενο (και μάλλον υπέρτατο) στάδιο καμμενιάς. Όταν δε σου φτάνει να υποδύεσαι έναν ήρωα στα χαρτιά, παίζοντας με άλλους παίκτες σε ένα δωμάτιο, αλλά θέλεις να φοράς πανοπλίες, περούκες και make up και να τρέχεις πάνω κάτω σε δρόμους, βουνά, λαγκάδια, whatever, αλωνίζοντας ψεύτικα NERF (τα θυμάται άραγε κανείς;) σπαθιά και ουρλιάζοντας προσευχές, μπινελίκια και ασυναρτησίες στον Odin, τον Cthulhu ή στον τάδε gothic gay porn αρχηγό της τάδε gothic gay porn σέχτας βρυκολάκων. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Η αλήθεια είναι ότι η ιδέα δεν είναι και τόσο πρωτότυπη. Υπάρχει ήδη μια ταινία ονόματι "Role models" που πάνω κάτω έχει να κάνει με το ίδιο θέμα. Και επίσης υπάρχουν οι αξιαγάπητες GAMERS κωμωδίες, για μια τελείως διαφορετική – και κατά τη γνώμη μου πολύ τιμιότερη και προτιμότερη – οπτική γωνία.

Για να λέμε την αλήθεια, μια βασική γνώση από RPG ή έστω του τι παίζει σχετικά με αυτά, ή με κάποια γνωστά έργα φαντασίας τύπου "Lord of the Rings" χρειάζεται προκειμένου να μπορέσει κανείς να εκτιμήσει πλήρως το “Wild Hunt”. Αλλά και πάλι, είμαι στη δυστυχή θέση να διαπιστώσω ότι το ταινιάκι είναι γεμάτο υποσχέσεις και δυναμική την οποία δυστυχώς δεν εκμεταλλεύεται. Η ιστορία είναι πολύ αδύναμη, κάνει μια αιωνιότητα να πάρει μπρος και όσο προχωράει γίνεται ακόμα πιο ισχνή. Το δε σενάριο του επίμαχου LARP παιχνιδιού υποφέρει από τόσες καταστάσεις που καταντάει μια ασυναρτησία επιπέδου “για τον πούτσο καβάλα”. Τα πάντα υπερβάλλονται και τραβιούνται από τα μαλλιά. Και – εννοείται - ότι είναι υπερφουσκωμένο από ενοχλητικά όσο και κλισαρισμένα πρότυπα για (μάντεψε!) θειάδες και μπαρμπα Μητρούσηδες. Εν ολίγοις, όλοι οι rpg-άδες εδώ παρουσιάζονται στην καλύτερη των περιπτώσεων ως ήπια καθυστερημένοι που το πουλάκι τους έχει πιάσει τυράκι στην άκρη από την παρατεταμένη αγαμία, στη χειρότερη των περιπτώσεων είναι ψιλοσχιζοφρενείς, ή – ακόμα καλύτερα! - εν δυνάμει ψυχοπαθείς δολοφόνοι. Τέλος, η πλοκή και η μπάλα ειδικά στη σκηνή του “raid” πριν τον επίλογο είναι πιο χαμένη και από το απωλεσθέν “εργαλείο” της Τζένης Χειλουδάκη.

Τι απομένει; Κάποια καλά κινηματογραφημένα πλάνα και οι σκηνές της σκοτεινής φύσης που μοιάζουν να ξεπήδησαν από κάποιο πίνακα της Victoria Francis. Ο ΘΕΟΣ Mark A. Krupa, με την εμβληματικά “καμμένη” ερμηνεία του στο ρόλο του εικονικού βασιλιά των Βίκινγκ, Bjorn Magnusson. Ο άνθρωπος γάμησε και έδειρε. Η πρωταγωνίστρια, αν και είναι ωραίο gothic μουτράκι, εντούτοις δίνει μια εκνευριστικά κακή ερμηνεία, βολοδέρνοντας από 'δω και από 'κει και λέγοντας ασυναρτησίες λες και την ποτίζουν νυχθημερόν παραμύθα. Ο πολύ καλός επίλογος που παντρεύει αριστοτεχνικά real life και role play με μια υπέροχα πικραμένη και μελαγχολική εσάνς. Εν ολίγοις, αυτά.