Μάστορας : Todd Phillips
Παίχτες : Robert Downey Jr., Zach Galifianakis & Michelle Monaghan
Πόσα πιάνει; 3 / 5
Με δυό λογάκια :
Ο μελλοντικός πατέρας, Peter Highman (Robert Downey Jr.) αναγκάζεται να μοιραστεί ένα road trip με τον φέρελπη ηθοποιό Ethan Tremblay (Galifianakis) προκειμένου να προλάβει τον τοκετό της γυναίκας του. Όμως η... απάλευτη προσωπικότητα του δεύτερου θα κάνει το ταξίδι δύσκολο, απρόβλεπτο και σπαρταριστό...
Αναλυτικότερα :
Ναι, είναι ο ίδιος σκηνοθέτης που μας έδωσε το “The Hangover”. Και ναι, είναι πλέον καταδικασμένος κάθε ταινία του που βγαίνει από 'δω και στο εξής να συγκρίνεται με εκείνο. Και να χάνει στη σύγκριση. Το αυτό ισχύει και για το “Due Date”. Είναι μια ταινία με αναμφίβολα δυνατά σημεία – μεταξύ αυτών τις πολύ καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών - αλλά παρόλα αυτά δεν καταφέρνει να ξεπεράσει το επίπεδο του “απλώς καλού” και να ξεχωρίσει σε σχέση με όλες τις άλλες καλούτσικες κωμωδίες του σωρου΄εκεί έξω. Γιατί συμβαίνει αυτό; Βασικά γιατί... το concept της ταινίας δεν ήταν μια δυνατή, πρωτότυπη ιδέα, μια ιστορία που ξεχώρισε και απλά έπρεπε να γίνει ταινία. Είναι επειδή... το “Due Date” οφείλει την ύπαρξή του μονάχα στην ανάγκη να εκμεταλλευτούν το συντομότερο δυνατόν την επιτυχία του “Hangover” και κυρίως hype που συνοδεύει το ανερχόμενο αστέρι του Γαλιφιανάκη. Οπότε η λογική ήταν τύπου “εντάξει, θα βάλουμε τον Γαλιφιανάκη να κεντάει στο ρόλο ενός σουρεάλ χαρακτήρα, θα ρίξουμε δίπλα του και έναν διάσημο “σοβαρό” ηθοποιό ο οποίος δεν έχει πρόβλημα να τσαλακώσει την εικόνα του, θα σκαρώσουμε και ένα στόρυ όπου να μη μπορεί να αποφύγει ο ένας τον άλλον και αυτό ήταν”. Ε, λοιπόν, όλο αυτό το σκεπτικό φαίνεται. Πολύ.
Ότι σώζεται, είναι καθαρά και μόνο χάρη στη χημεία του πρωταγωνιστικού ζευγαριού. Τόσο ο Downey Jnr. Όσο και ο Galifianakis, δίνουν ασυνήθιστα καλές ερμηνείες για ταινία του είδους. Οι χαρακτήρες που υποδύονται, είναι απρόσμενα πολυσχιδείς και “ουσιαστικοί” για κωμωδιούλα, ο καθένας με τα δικά του κίνητρα, μυστικά, background και συναισθήματα. Φυσικά, είναι περιττό να πω ότι η κύρια ατραξιόν είναι ο απάλευτος Ethan που ο Γαλιφιανάκης τον κάνει κυριολεκτικά να απογειώνεται και παρά την σουρεαλιστικότητά του να γίνεται άμεσος και οργανικός, ξεκαρδιστικός και λεπτομερέστατος σε κάθε λεπτομέρεια, από την εμφάνισή του έως τη φωνή τους μαννερισμούς, τις γκριμάτσες του, τα πάντα όλα. Όμως η απλοϊκή πλοκή, τα... πολύ λίγα (αριθμητικά) αστεία στιγμιότυπα και γενικά μια τάση που έχει το σενάριο να... εξωκείλει από το θέμα του (πχ είναι τελείως περιττή και άνευ λόγου ύπαρξης η subplot όπου ο Peter υποψιάζεται ότι το παιδί μπορεί να μην είναι δικό του) ψαλιδίζουν τα φτερά του “Due Date”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου