127 Hours

Μάστορας : Danny Boyle
Παίχτες : James Franco, Amber Tamblyn and Kate Mara
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του ορειβάτη Aron Ralston και την απίστευτη περιπέτεια της αυτοδιάσωσής του, από έναν ογκόλιθο που τσάκισε το χέρι του και τον εγκλώβισε σε ένα απομονωμένο φαράγγι στη Utah. Στις πέντε εφιαλτικές μέρες που έζησε, ο Ralston αναθεωρεί τα πάντα στη ζωή του, την εικόνα του εαυτού του, τη συμπεριφορά του, ανακαλεί συγγενείς και αγαπημένα πρόσωπα που πέρασαν από τη ζωή του. Και τελικά βρίσκει μέσα του το κουράγιο να ακρωτηριάσει το χέρι του, να σκαρφαλώσει έξω από το φαράγγι και να περπατήσει 8 μίλια μέχρι να σωθεί.

Αναλυτικότερα :
Γουστάρω τρελά τον Danny Boyle. Μπορεί να μη με συγκινεί κάργα το περιεχόμενο των ταινιών του – τουλάχιστον όχι πάντα. Αλλά το άτομο είναι απλά τρελαμένο με αυτό που κάνει – και το κάνει καλά! Κινηματογραφεί με εφηβική κ@βλα, από ζομποταινία μέχρι κοινωνικό bollywood δράμα. Ψάχνεται συνεχώς, υιοθετεί νέες τεχνικές, καινούριες γωνίες λήψης, ψαγμένους ήχους και μουσικές για τις ταινίες του, οι οποίες ενίοτε θυμίζουν πριζωμένο, φασαριόζικο videoclip. Και – επαναλαμβάνω – αν και δεν συμφωνώ πάντα για τις επιλογές του, εντούτοις η δίψα και η αγάπη για τη δουλειά του φαίνεται από παντού, σχεδόν βγαίνει από την οθόνη και αγγίζει το κοινό, μεταδίδοντάς του ένα κομμάτι από τον ενθουσιασμό και τη θετική του ενέργεια. Που – εννοείται – δρα αθροιστικά στο σχεδόν πάντα καλό αποτέλεσμα. Επιπλέον, το άτομο τολμά εκεί που όλοι οι άλλοι κολώνουν. Δηλαδή σκέψου το. Γύρισε μια ταινία που κρατά 127 λεπτά (που συμβολίζουν την κάθε ώρα που ο πρωταγωνιστής του πέρασε παγιδευμένος) μέσα σε ένα στενό χώρο. Με έναν μόνο ηθοποιό. Ο οποίος δεν κινείται (εγκλωβισμένος είναι ο άνθρωπος ντε!) δεν πάει πουθενά. Άιντε τώρα να βγάλεις άκρη με τέτοιο υλικό.

Και όμως, όχι απλά τα καταφέρνει, όχι απλά δεν σε κάνει να βαριέσαι ποτέ, αλλά επιπλέον φτιάχνει μια ταινία με βάθος, περιεχόμενο ουσιαστικό και θεμελιώδεις φιλοσοφικές αναζητήσεις. Μπορεί να θεωρούμε τον εαυτό μας πολύτιμο και μοναδικό, αλλά δεν είναι τίποτα μπροστά στην μεγαλύτερη εικόνα. Πεθαίνουμε αλλά ο κόσμος απλά συνεχίζει την πορεία του δίχως να αλλάξει τίποτα, χωρίς να έχει κανέναν απολύτως αντίκτυπο η έλλειψή μας. Και όσο και αν η μαμά και ο μπαμπάς μας μπορεί να μας έχουν χτίσει κάτι εγωισμούς μέχρι το αύριο, να νομίζουμε ότι είμαστε εμείς και κανένας άλλος, να πιστεύουμε ότι έχουμε πιάσει τον παπά από τα @@, παρόλα αυτά, αρκεί ένα λοξοκοίταγμα... γκαντεμιάς, μια πέτρα που κύλισε τη λάθος στιγμή στο λάθος μέρος για να μας κάνει όλα τα σχέδια και την αυταρέσκειά μας σμπαράλια. Και τελικά αυτό που μετράει είναι τα απλά καθημερινά πράγματα, οι σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, η αλήθεια και η αγάπη που μεταδώσαμε και όσα προλάβαμε να τους πούμε.

Καταπληκτικός στην ερμηνεία του ο James Franco's. Αποκάλυψη. Προφανώς είναι πλέον το νέο καυτότερο όνομα του Hollywood και για αυτό θα τον δούμε – στάνταρ! - οσονούπω σε κάποιο πανάκριβο blockbuster να υποδύεται κάποιον υπερήρωα. Στάνταρ πράμα σε λέω αφού. Η σκηνοθεσία είναι απλά... Danny Boyle, αλλά σε μερικά σημεία είναι κομματάκι πιο βιντεοκλιπίστικη από όσο θα το ήθελα. Αλλά, παρόλα αυτά το όλο αποτέλεσμα είναι παραπάνω από ικανοποιητικό και σε συνδυασμό με το υπέροχο soundtrack απογειώνεται – ειδικά στο φινάλε – σε σχεδόν επικές διαστάσεις.