Μάστορας : Juan José Campanella
Παίχτες : Ricardo Darín, Soledad Villamil & Pablo Rago
Πόσα πιάνει; δεν γίνεται να μην της δώσω ένα 5 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένας συνταξιούχος αστυνομικός αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο για μια υπόθεση φόνου που έμεινε άλυτη, 25 χρόνια πριν. Ξεφυλλίζοντας τις αναμνήσεις του κάνει φοβερές ανακαλύψεις, τόσο για την υπόθεση, όσο και για τα συναισθήματα και την αλήθεια των ανθρώπων που ενεπλάκησαν σε αυτή... αλλά κυρίως και για τον ίδιο του τον εαυτό.
Αναλυτικότερα :
Εντάξει. Τα λουλούδια στην κυρία από μένα. Εξ Αργεντικής ορμώμενο, αυτό το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ που παίζει να είναι και η... δεύτερη (!) ταινία στην οποία βάζω τον ανώτατο βαθμό (5 / 5) στα 3 χρόνια τώρα που γράφω την Καμαριέρα. (το άλλο θαρρώ ήταν το “The Fountain” του Aronofsky) Τι να πει κανείς; Πάντως, μη διανοηθείς να το προσπεράσεις σαν άλλη μια αστυνομική ιστορία. Ακόμα περισσότερο, μη σκεφτείς καν να το αγνοήσεις σαν “συναισθηματική ταινία”. Ναι, είναι κατά βάση συναισθηματικό – από τα πλέον αληθινά και ανθρώπινα που έχεις δει ποτέ. Αλλά δεν έχει καμία σχέση με μελούρα και καταστάσεις... γκομενοταινίας. Τέλος, μην πέσεις στην παγίδα να ξεγελαστείς από την μπερδεμένη εισαγωγή και τους αργούς ρυθμούς, ειδικά στο πρώτο τμήμα της ταινίας, τα οποία αμφότερα - κακά τα ψέματα - αδικούν αυτό το έπος που πίνεται αργά και επώδυνα, σαν απόσταγμα πληγωμένης ψυχής, φαρμάκι κουταλιού που σε κρατά άναυδο μέχρι την τελευταία στιγμή του, κερνώντας σε συναισθήματα που κρατούν πολύ αφότου η ταινία θα έχει τελειώσει.
Δε θα μιλήσω καθόλου για την ιστορία. Ότι και να πω, θα είναι άδικο και λίγο για την ταινία. Απλά θα πω ότι βασικά είναι μια ταινία που αφορά το παρελθόν και ότι πάντα κάτι, όσο βαθιά και να το έχεις κρύψει μέσα σου, κάποτε θα βρει τον τρόπο του να ανακύψει. Και ποτέ δε θα σε αφήσει σε ησυχία, πάντα θα σε κατατρώει, μέχρι να συμφιλιωθείς με αυτό. Μέχρι να κάνεις την αυτοκάθαρσή σου, να αγαπήσεις αληθινά τον εαυτό σου, τα κουσούρια και τα ελαττώματά σου. Για αυτό και έχει αυτό τον περίεργο – και φαινομενικά άσχετο – τίτλο. “Το Μυστικό στα Μάτια τους” είναι του καθενός το πάθος, το αγαπημένο απωθημένο που ποτέ του δεν τόλμησαν να του δώσουν βήμα να εκφραστεί. Και επειδή ποτέ, κανείς από τους χαρακτήρες της ταινίας δεν είχε το θάρρος να ξεστομήσει την αλήθεια του, για αυτό και πήγε η ζωή όλων τους χαμένη. Στράφι. Παίρνει πρόφαση από την αστυνομική ιστορία – που φυσικά εδώ λειτουργεί καθαρά συμβολικά – αλλά μιλάει για άλλα πράγματα. Μιλάει για τη μοναξιά, τη θλίψη σαν βίωμα, τη φιλία, την αγάπη. Το κενό που γίνεται ζωή, όταν δεν τολμάς να εκφράσεις αυτό που η ψυχή σου ζητά. Και σαν κερασάκι στην τούρτα, η γλυκειά επίγευση του επιμύθιου από το θλιμμένο happy end : ποτέ δεν είναι αργά. Και τίποτα δε γίνεται τυχαία...
Σούζα τ΄ Αλουγάκι :
Αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης νουβέλας
O αυθεντικός τίτλος είναι “El secreto de sus ojos ”
Ευχαριστώ πολύ τον φίλο Λεωνίδα, που δίχως τη δική του παρότρυνση, δε θα το είχα δει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου