Buried

Εναλλακτικός Τίτλος : Καμαρούλα μια σταλιά... και όποιος πούστης με έχωσε εκεί μέσα, έτσι και βγώ, την έβαψε!
Μάστορας : Rodrigo Cortés
Παίχτες : ένας μόνο, ο Ryan Reynolds
Πόσα πιάνει; 4 / 5
Με δυό λογάκια :
Ένας τύπος ξυπνάει κλεισμένος μέσα σε ένα ξύλινο κουτί... συνειδητοποιεί ότι είναι θαμμένος κάτω από τη γη με μοναδική του συντροφιά έναν Zippo αναπτήρα... μέσα στον λίγο χρόνο που του απομένει θα πρέπει να ξετυλίξει το κουβάρι της ιστορίας που τον έφερε σε αυτή την κατάσταση και να καταφέρει να δραπετεύσει...

Αναλυτικότερα :
Τελείωσε. Όποιος πλέον πάει να μου κουνηθεί ότι και καλά τώρα πια όλα έχουν παιχτεί, ότι οι καινούριες ταινίες είναι αστραφτερά copy / paste παλιότερων και μακράν πιο ένδοξων κινηματογραφικών προγόνων, ε, πλέον δε θα χρειάζεται να μπω καν στη διαδικασία να του πω τίποτα. Απλά θα τον στείλω ΣΟΥΜΠΙΤΟΥΣ να δει το “Buried”! Τι να πρωτοπώ για αυτό το διαμαντάκι; Ότι όταν έχεις μια πρωτότυπη καλή ιδέα, μαγκιά και όρεξη μπορείς να κάνεις τα πάντα; ότι ακόμα και σήμερα ένα αληθινά καλό υλικό δεν έχει από εφφέ υπολογιστή, μεγάλα ονόματα, βυζιά με σιλικόνη (αν και ποτέ κανέναν δεν έβλαψαν!) προώθηση από εδώ μέχρι το άυριο κλπ... Λοιπόν, δώσε βάση. Φαντάσου να είσαι σκηνοθέτης και τα μοναδικά υλικά που σου δίνονται να είναι : α) μονάχα ένας ηθοποιός β) για σκηνικό, μονάχα το εσωτερικό ενός ξύλινου κουτιού γ) μοναδικό σου φωτισμό, τη φλόγα ενός Zippo και πιο μετά, ενός σαραβαλιασμένου φακού. Και με αυτά να πρέπει να κάνεις μια ΚΑΝΟΝΙΚΗ ταινία διάρκειας 2 ωρών. Τι σόι ταινία μπορεί να βγει με μια τέτοια συνταγή; Η απάντηση στην προκειμένη περίπτωση; ... ταινιάρα!

Πραγματικά, η μαγκιά του “Buried” έγκειται στην λιτότητά του. Αυτή είναι και που τραβάει τις εντυπώσεις αρχικά. Όταν όμως σακουλευτείς τη φάση, χαλαρώσεις και απλά απολαύσεις αυτό που σου παρέχεται με ανοιχτό μυαλό και... μάτι, γρήγορα συνειδητοποιείς ότι οι αληθινές αρετές του “Buried” είναι... θαμμένες πολύ πιο βαθιά από το επίπεδο της πρώτης καλής εικόνας. Γιατί απαρτίζεται από υποδειγματική σκηνοθεσία και pacing που αμφότερα καταφέρνουν το – φαινομενικά – ακατόρθωτο : ότι παρά το εξαιρετικά φτωχό υλικό με το οποίο έχουν να δουλέψουν (τα πάντα στην ταινία είναι περιορισμένα μέσα σε ένα ξύλινο κουτί 2 Χ 3 μέτρα) εντούτοις καταφέρνουν να μη σε κάνουν ΠΟΤΕ να βαρεθείς, ούτε οπτικά, ούτε εγκεφαλικά. Το αυτό και η φωτογραφία, ενώ η εξαιρετική ερμηνεία του Ryan Reynolds (αυτό κι αν ήταν έκπληξη!) σηκώνει όλο το ερμηνευτικό και συναισθηματικό βάρος της ταινίας και το κάνει και με άνεση κιόλας! Και πάνω από όλα, διακρίνεται από υποδειγματική διαχείριση του suspense, δίνοντας σχολαστική προσοχή στη διακίνηση της πληροφορίας προς τον θεατή και συνταιριάζοντας αριστοτεχνικά την ιστορία με γνήσια συναισθήματα από μεριάς του τραγικού ήρωα που μεταδίδονται άμεσα στο κοινό, μαζί με τους φόβους και την αγωνία του... όπως τότε, στις παλιές καλές μέρες... ο θείος Alfred Hitchcock θα χαμογελούσε σαρδόνια και θα φούσκωνε από περηφάνεια για πάρτη της...